คนลวง3

เช้าวันรุ่งขึ้น ในมหาลัยโซลเด็กนักศึกษาทยอยกันเข้าเรียนตามปกติ

"เมื่อวานเป็นไงบ้างคุณ" จุนเคเดินเข้าไปทักเพื่อนตัวขาวเช่นปกติทุกวัน

"เรื่อง.." นิชคุณเงยหน้าขึ้นจากมือถือในมือ เค้าหันมองตามเสียง แกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าจุนเคถามถึงเรื่องอะไร

"นายเจอน้องชายไหม ได้คุยกันรึยัง...หมอนั่นว่าไงบ้าง" จุนเคยกแขนกอดคอเพื่อนสนิท เซ้าซี้ถามหลายคำถาม

"ไม่รู้สิ...ไม่ได้คุย" นิชคุณบ่ายเบี่ยงที่จะตอบคำถาม เค้าเบ้หน้าแวปนึง ก่อนจะดิ้นหนีออกจากแขนเพื่อน

"นายเป็นอะไร...อ๊ะ...พูดถึงก็มาเลย" จุนเคเห็นมองตามสายตาเพื่อน เค้าเจอชายคนดังกล่าว ก้าวลงจากรถลีโม่สีดำ พร้อมกับน้องชาย

"ราชรสมาเกยแล้ว...นายอยากให้พวกเราเคารพด้วยไหมวะ" จุนเคเดินปรี่เข้าหาแทคยอนและควานชานชอง

"สวัสดีครับพี่จุน" แทคยอนหันมองบุรุษผู้มาเยือนพร้อมคำถากถางเช่นทุกวัน ตลอด3ปี เค้ามักถูกคนแปลกหน้าพยายามเข้าหาด้วยท่าทีไม่เป็นมิตร แต่โชคดีที่ภูมิคุ้มกันของเค้าสูง หรือจริงๆแล้วเค้าถูกฝึกมาให้ทนรับแรงกดดันได้ก็ไม่รู้ ควาน ชานชองขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อรุ่นพี่คนเดิมเข้ามาหาเรื่องพี่ชายเค้าอีกแล้ว

"ฉันได้ข่าวว่า...บ้านนายจะมีงานเลี้ยง...ชวนพวกเราไปด้วยสิ" ในเมื่อเพื่อนเค้าบอกว่ายังไม่ได้คุย ก็เป็นอันรู้กันว่าเพื่อนเค้าไม่กล้าพอ ดังนั้นจุนเคจึงจะจัดการถามให้เอง

" ขอโทษครับ..งานปิดน่ะ...เค้าเชิญเเค่สมาชิกคลับ" ชานชองขัดขึ้นแทนพี่ชาย

"อ่า...งั้นพี่ชายนายก็ไปได้นี่...ใช่มั้ยคุณ..." จุนเคตะโกนบอกเพื่อนที่ยืนนิ่งค้างหันมาทางพวกเค้า

"รุ่นพี่นี่...โง่หรือแกล้งโง่กัน...พี่คุณจะไปได้ไง...ผมบอกแล้วว่าเฉพาะVIP" ชานชองกัดปากตัวเอง เค้าหงุดหงิดกับเพื่อนสนิทของหลานชายท่านประธาน

"ถ้างั้นนายก็คงหาบัตรให้เราได้สินะ...ใช่ไหมครับ...คุณอ๊ค...สักใบนึงให้พี่ชายที่รักของนาย" จุนเคปรายตาไปหาน้องชายบุญธรรมของเพื่อนเค้า ที่เอาแต่ยืนนิ่งเป็นรูปสลัก

  แทคยอนหันมองจุนเคเล็กน้อยก่อนจะเดินตรงไปหาพี่ชายเค้า ที่เอาแต่ถอยหลังหนี
ทำให้เค้าต้องตัดสินใจก้าวขายาวๆเพื่อประชิดตัวพี่ชาย

"ผมคงหาบัตรให้พี่ไม่ได้...ผมไม่อยากให้พี่ไปเหยียบที่นั่นอีก...ที่นั่นเป็นบ้านผม...เป็นที่ที่ของผม...ตอนนี้ผมเป็นทายาท...ผมมีสิทธ์ในการตัดสินใจแทนคุณปู่...พี่เข้าใจนะ" แทคยอนกล่าวกับพี่ชายของตน

"...." นิชคุณเงยหน้ามองริมฝีปากน้องชายบุญธรรมขยับพูดถึงสิ่งที่เค้าไม่อยากได้ยิน

"ผมจะบอกแม่พี่..ให้เค้ากักตัวพี่ไว้...แม่พี่จะต้องเข้าใจสิ่งที่ผมสั่งให้ทำ..." แทคยอนถือวิสาสะจับมือชื้นเหงื่อของพี่ชายตัวเองและหยิบยื่นคำขาดให้

"ทำไมนายต้องเอาแม่ฉันมาอ้างทุกครั้ง...มันมีเรื่องอะไรกัน...ยิ่งพวกนายทำแบบนี้มันยิ่งทำให้ฉันอยากรู้...." นิชคุณแยกเขี้ยวใส่น้องชายที่ตัวใหญ่กว่า

"ผมขอล่ะ...อดทนหน่อยนะครับ..อย่าอยากรู้อะไรเลย...พี่แค่ใช้ชีวิตดีดีตอนนี้ให้มีความสุขให้มากๆก็พอ" แทคยอนตอบกลับด้วยน้ำเสียงสบายหู

"มีความสุขเหรอ...นายคิดว่าฉันจะใช้ชีวิตมีความสุขได้ยังไงในเมื่อนายแย่งชิงความสุขทุกอย่างในชีวิตฉันไปหมดแล้วน่ะ" พี่ชายตัวขาวหลุดปากพูดความจริงในใจเค้าออกมาทั้งหมด

"......" แทคยอนยืนนิ่งในใจขุ่นคิดว่าสิ่งที่แย่งชิงมามันคือความสุขจริงเหรอ ทำไมเค้าถึงทุกข์ทรมานกับมันนัก ทำไมมันไม่จบๆไปสักที แทคยอนรู้สึกไหววูบ เหมือนอากาศหายไปจากปอดเค้า

"พี่แทค!!" ชานชองเห็นท่าทางแปลกๆของพี่ชายตัวเอง เค้ารีบวิ่งเข้าไปประคองร่างพี่ชายไว้

"เมื่อเช้าพี่กินยารึเปล่า!!...." ชานชองใช้แขนโอบกอดร่างพี่ชายไว้ เค้ายกมือขึ้นลูบหน้าซี่ดๆของชายในอ้อมกอด

"กิน..ฉัน...โอเค...ชาน..." แทคยอนโคลงหัวไปมา เค้ารู้สึกเหมือนโลกหมุนติ้ว

สิ้นเสียงพูด แทคยอนก็ทรุดตัวลงทันที เร็วจนชานชองตั้งสติดึงร่างพี่ชายไม่ทัน นิชคุณที่ยืนดูท่าทีของน้องชายบุญธรรมข้างๆ รับรู้ได้ถึงความไม่ปกติ เค้าก้าวขาฉับไวประชิดตัวน้องชายบุญธรรมที่สติดับวูบลงตรงหน้าเค้า

"แทคนายเป็นไร!!" พี่ชายตัวขาวที่ตัวเล็กกว่าประคองร่างหนังอึ้งของน้องชายไว้ได้ทัน เค้าตื่นตระหนกเมื่อสัมผัสผิวกายเย็นชื้นเหงา  ที่ข้อมือน้องชายมีสีของอะไรสักอย่างเปรอะเปลื้อนอยู่ มันแทบจะเป็นจุดสนใจให้เจ้าของสายตาจดจ้องดูมัน

"พี่แทค!!" ควานชานชองเหวอ จนรีบปรี่ตัวเข้าไปแย่งตัวพี่ชายของตนออกมา ประคองไว้เอง เค้าตัดสินใจจะอุ้มตัวพี่ชายออกไปให้พ้นสายตาคนอื่น

นิชคุณยกมือตัวเองขึ้นมา เค้าถูนิ้วมือเปลื้อนสี และเอามาดม กลิ่นสีที่ติดที่นิ้วมือเค้าเป็นกลิ่นของเครื่องสำอางค์ ประเภทรองพื้น เค้าขมวดคิ้วมองดูนิ้วตัวเอง  และหันมองตามร่างของน้องชายทั้งสองคนที่ค่อยๆห่างออกไปเรื่อยๆ