เศษเสี้ยวความทรงจำแห่งรัก34


พี่ชายคนโต


            “โอ๊ย!!..อะไรเนี่ย..ฝนตก...ตกตั้งแต่เช้า..ตกยันบ่าย..ยันเย็น..บ้าไปแว้ว” โจควอนแหกปากลั่นออฟฟิต คืนนี้รุ่นพี่ตัวเล็กต้องกลับบ้านเองเพราะมินโฮมีงานเลี้ยงสังสรรค์ที่บริษัทตัวเอง

            “ที่มันตกหนักขนาดนี้ก็เพราะคุณนี่แหละ” แทคยอนแซะนิชคุณขำๆ

            “ทำไมมันถึงเกี่ยวล่ะ”โจควอนเลิกคิ้วสงสัยมองหน้าบอสตัวเอง

            “ก็คุณนี่ตื่นเช้ามาทำกับข้าวให้แทคกินน่ะสิ...ฟ้าฝนเลยสะเทือนไปหมด” คนผิวเข้มตัวโตล้อเลียนคนรักของตน

            “งั้นจะไม่ทำให้กินแล้ว...”คนผิวขาวงอนตุ๊บป่องนั่งหน้านิ่งอ่านหนังสือพิมพ์บนโซฟายาว

            “โอ๋ โอ๋..แค่นี้ทำงอน” คนตัวโตนอนกลิ้งหัวไปมาบนตักคนผิวขาว พร้อมยกมือหนาของตนลูบคางที่เริ่มมีตอหนวดเขียวครึมของคนรักเล่น

            “ชิ!!” นิชคุณเบือนหน้าหนีมือใหญ่ของเจ้าแมว

            “ย่าห์!!..พวกนายนี่...เกินหน้าเกินตาไปแล้วนะ” โจควอนว๊ากด้วยความอิจฉาตาร้อน

            “....อิจมากล่ะสิ...อิจก็ตามพี่มินโฮไปสิ ไปในฐานะเพื่อนต่างบริษัทก็ได้นี่..ไม่มีใครรู้หรอก” แทคยอนให้คำแนะนำ ปากก็พูดไปมือก็จุ้นจ้านอยู่กับการบีบแก้มนิชคุณเล่น

            “ไม่เอาหรอก...พี่ไม่อยากให้โดนเพ่งเล็ง”โจควอนบ่นพลางเบะหน้า

            “พี่เป็นคนดีแบบนี้สิ..พี่มินถึงรัก” เจ้าแมวยักษ์เปรยเสียงเบา

            "แล้วคุณล่ะ” คนผิวขาวก้มหน้าลงมองใบหน้าเรียวตอบที่วางอยู่บนหน้าตักเค้า

            “คุณนี่หรอ...ไม่บอกหรอก” แทคยอนฉีกยิ้มบางๆ

            “ชิ..ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ” คนผิวขาวทำแก้มป่องงอนอีกรอบ

            “ฉันอยากได้ร่ม” โจควอนมองเพื่อนร่วมงานอย่างหมันใส้

            “พี่จะเอาไปทำอะไร” เจ้าแมวยักษ์เอ่ยถาม

            “กลับบ้านน่ะสิ...นั่งอยู่ตรงนี้กลัวเป็นโรคเบาหวานตาย” โจควอนแควะเจ้าแมวยักษ์ที่ส่งยิ้มละลายใจให้

            “เดี๋ยวแทคไปส่งก็ได้..พี่น่ะ..ตัวเล็ก ผิวขาวเป็นยองใย แถมหน้าตาจิ้มลิ่ม กลับบ้านคนเดียวถ้าโดนลากตัวไปขึ้นมาจะทำยังไง” แทคยอนรีบดีดตัวขึ้นมานั่งเจ้าแมวยักษ์แบมือขอกุญแจรถจากเจ้าคนผิวขาวข้างกายทันที

            นิชคุณย่นจมูกเบะปากใส่เจ้าแมวทันที แทคยอนชอบแอบไปส่งโจควอนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เหตุผลผลกลัวโจควอนโดนฉุด ในขณะที่ตัเค้าเองก็มีผู้หญิงผู้ชายมาเกี้ยวบ่อยๆ ถึงเจ้าแมวจะคอยปกป้อง แต่ก็ไม่เคยออกปากชมเค้าสักเค้า

            “เอาไป” คนผิวขาวล้วงกุญแจรถในกระเป๋าเสื้อวางบนมือเจ้าแมวยักษ์อย่างเซงๆ

            “จะเอาอะไรอีก” นิชคุณเงยหน้าสบตาเจ้าแมวยักษ์ เมื่อมือใหญ่ของเจ้าแมวยังแบบค้างอยู่ที่เดิม

            “มือนาย” แทคยอนเอ่ยเสียงหวาน

            “จะเอาไปทำอะไรล่ะ” คนผิวขาวเลิกคิ้วสงสัย

            “เอามาก่อนสิ” เจ้าแมวยกยิ้ม สายตาคนตัวโตจดจ้องอยู่ที่ดวงหน้าของเจ้าคนขี้งอน

            นิชคุณส่งมือตัวเองให้แทคยอนจับ ดวงตากลมโตจดจ้องมือตัวเองบนมือแทคยอน เค้าไม่รู้ว่าแทคยอนจะทำอะไร

            “ไปกันเถอะพี่” คนรักผิวสีสอดนิ้วมือตนเองกับมือนิชคุณแผ่วเบา และออกปากเรียกโจควอนที่รอบมองเจ้าแมวยักษ์ทำสวีทใส่รุ่นน้องของคน

            “ไปไหน” คนผิวขาวร้องทักขึ้น

            “ไปส่งพี่ควอน...แล้วก็...ไปเถอะเดี๋ยวไม่ทัน” เจ้าแมวตอบและเงียบลง เค้ากระตุกมือคนผิวขาวเบาๆเป็นการเชิญชวน

            “แทคใจดีจัง...ดีจังนึกว่าชาตินี้จะไม่มีโอกาสได้นั่งรถนายแล้วคุณ” โจควอนฉีกยิ้มจนตาหยี เค้าเริ่มเก็บของใส่กระเป๋าและเดินนำเจ้าแมวออกไปรอที่รถออดี้สีขาวของเจ้านาย


            หลังจากแทคยอนขับรถไปส่งโจควอนที่คอนโดของมินโฮ เค้าก็ขับรถพาเจ้าคนผิวขาวไปอีกที่นึงซึ่งไม่ใช่ทางกลับบ้าน

            “เราจะไปไหนกันอ่ะ” นิชคุณหันซ้ายมองขวา แทคยอนพาเค้ามาถนนย่านอันกุก

            “ถึงแล้วก็รู้เอง...หยิบร่มข้างหลังเบาะให้ทีสิ” คนตัวโตสั่ง

            แทคยอนขับรถออดี้คันงามเข้ามาในซอยแคบๆเค้าจอดรถข้างตึกอิฐมอญ เค้าชะโงกหน้ามองซ้ายมองขวา สายฝนข้างนอกรถยังคงตกกระหน่ำสภาพไม่แตกต่างจากตอนที่พวกเค้าออกจากบ้านมาในตอนเช้า

            “เดี๋ยวไปจอดหน้าร้านดีกว่า” คนผิวสีสตาร์ทเครื่องยนตร์อีกครั้ง

            เค้าขยับตัวรถมาจอดหน้าร้านอาหารที่มีกระจกใสๆอยู่รอบด้าน คนผิวขาวขยับตัวเตรียมลงจากรถ

            “อย่าเพิ่งลง...ส่งร่มมานี่” แทคยอนตีหน้าขรึมใส่คนผิวขาว มือใหญ่ดึงร่มในมือคนผิวขาวมาพร้อมก้าวขาลงจากรถ แทคยอนสะบัดร่มให้กางออก เค้าถือร่มเหนอหัวตัวเองและวิ่งอ้อมรถมาเปิดประตูรถให้คนผิวขาวที่นั่งหน้าตาตื่นอยู่ในรถ เอาอีกแล้ว เจ้าแมวบ้าทำแบบนี้อีกแล้ว นิชคุณพัดมือไปมา เค้าอายกับการกระทำของแทคยอน

            “ระวังลื่นนะจ๊ะที่รัก” เจ้าแมวฉีกยิ้มหรา ส่งมือสีเข้มอีกข้างให้ชายบนรถจับ

            “......” คนผิวขาวอายม้วนต้วน แต่ก็ยอมส่งมอให้คนรักจับแต่โดยดี ณ เวลานี้เค้าเล่นตัวไม่ได้เพราะฝนเม็ดใหญ่กำลังกระหน่ำลงมาราวฟ้ารั่ว

            แทคยอนส่งคนรักผิวขาวเข้าร้านอาหารไปก่อน ในขณะที่ตัวเค้าออกมาจากร้านเพื่อไปหาที่จอดรถ

            “คุณนี่สั่งรึยัง” เจ้าแมวยักษ์พานิชคุณมาทานก๋วยเตี๊ยวจาจังมยอนที่ร้านจาจังมยอนในย่านอันกุก

            “สั่งล่ะ..เหลือแต่นายแหละ” คนผิวขาวตอบเขินๆเมื่อบริกรมองหน้าเค้าสลับกับแทคยอนตาไม่กระพริบ

            “จาจังจิมดัคขนาดกลางครับ” เจ้าแมวยิ้มหวานสั่งอาหารแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด

            “เสียมารยาทจริงๆ” นิชคุณเปรยเสียงอย่างไม่พอใจ

            “ใครเสียมารยาท” แทคยอนเลิกคิ้วถามอย่างสงสัยในท่าทีของนิชคุณ

            “ตาลุงคนนั้น” นิชคุณชี้ไปที่คนรับเมนูอาหารที่โต๊ะเค้า

            “เค้าทำอะไรเหรอ” แทคยอนมองตามสายตาของนิชคุณไปหยุดที่ชายหนุ่มวัย40ปี ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหล่แต่ก็ไม่ได้ดีเด่นอะไร

            “ตั้งแต่เข้ามาในร้าน หมอนั่นเอาแต่จ้องหน้าคุณ...ตะกี้ก็มองนายตาไม่กระพริบเลย” นิชคุณตอบอย่างไม่ชอบใจ

            “ไม่ชอบไม่บอกไปล่ะ” แทคยอนตอบด้วยสีหน้าเรียบนิ่งลง

            “.....” คนผิวขาวเงียบลงเมื่อเห็นท่าทีของคนที่นั่งตรงหน้าเค้า ใบหน้าเจ้าแมวเครียดตึง นิชคุณคิดว่าถ้าเค้าแสดงท่าทางหงุดหงิดออกไป แทคยอนอาจจะไม่ยอมเรื่องนี้ง่ายๆ ถ้าเป็นแทคยอนคนเก่าล่ะก็นะ

            “ช่างมันเถอะแทค..อย่าสนใจเลย..” นิชคุณรีบกันท่าทันที

            “.....”เจ้าแมวนั่งนิ่งคิ้วขมวด

            อาจุมม่าอีกคนยกชามจาจังมยอนมาเสริฟที่โต๊ะแทคยอน เจ้าแมวยักษ์เลยพลาดที่จะคุยกับบริกรที่มองหน้าหาเรื่องคนรักของเค้า

            “ป้า..เดี๋ยวครับ..” แทคยอนดึงเสื้อป้าเจ้าของร้านเบาๆ

            “จ๊ะ” หญิงแก่ตอบเสียงหวาน

            “ผู้ชายคนนั้น...ลูกจ้างป้าเหรอ” แทคยอนถามเสียงแข็งขึ้น

            “จ่ะ...เพิ่งมาทำงานได้ไม่นานน่ะ...มีอะไรรึเปล่า” อาป้าเจ้าของร้านตอบ เธอมองไปที่ลูกจ้างของเธอและหันกลับมามองหน้าแทคยอน

            “แทค!!...ช่างมันเถอะ...ไม่มีอะไรครับป้า” นิชคุณรีบห้ามเจ้าแมวของเค้าทันที

            “มีอะไรรึเปล่า...บอกป้าได้นะ” เจ้าของร้านตาโตขึ้น ดูเหมือนสถานกาณ์ตรงหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่

            “ไม่มีอะไรครับ..ช่างเถอะ...” เจ้าแมวยักษ์สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เค้ายอมความเมื่อนิชคุณขอร้อง

            แทคยอนพานิชคุณมากินจาจังมยอนร้านดังในย่านอันกุก เมื่อทานเสร็จเจ้าแมวตัวโตก็รีบเช็คบิลและพานิชคุณออกจากร้านไปพร้อมเค้า ทั้งคู่ออกจากร้านและเดินเคียงข้างกันภายใต้ร่มสีแดงคันโต เจ้าแมวยักษ์จับมือคนผิวขาวแน่น

            “เป็นอะไรรึเปล่าแทค...ยังโกรธอยู่เหรอ” นิชคุณถามเสียงเบา

            “อย่าหันไปมอง...อย่าเดินห่างแทคด้วย” แทคยอนกระชับมือคนผิวขาวแน่นขึ้นอีก เจ้าแมวยักษ์หัวเสีย นิชคุณสัมผัสความผิดปกติได้

            “เกิดอะไรขึ้น” นิชคุณถามขึ้นอีกครั้ง เค้าได้ยินเสียงคนเดินเหยียบน้ำตามหลังเค้ามา

            “เงียบและเดินเร็วๆ” แทคยอนสั่ง นิชคุณก้าวขาของตัวเองเร็วขึ้น ตามจังหวะการก้าวเดินของแทคยอน

  แทคยอนรีบเปิดประตูรถ เค้าผลักร่างนิชคุณเข้ารถไปก่อน คนตัวโตหยุดยืนมองหน้านิชคุณที่ทำหน้าตาตื่นอยู่ในรถ แทคยอนดันประตูรถไว้ เค้าไม่ให้คนรักของตนเปิดประตูออกมา ด้านหลังแทคยอนมีชายคนเดิมที่เค้าเจอในร้านอาหารยืนอยู่
            “อย่าออกมา...แทคซีเรียสนะ” แทคยอนออกคำสั่งเสียงเครียด

          

            “ที่ตามมานี่ไม่ใช่เพราะว่าผมลืมอะไรไว้ที่ร้านหรอกนะครับ...” แทคยอนเปิดฉากถามก่อน

            “ไม่เจอกันนานนะ..ฉันกำลังคิดว่าจะไปเยี่ยมนายอยู่พอดี” ชายหนุ่มวัย40 เหยียดยิ้ม

            “นายเป็นใคร” แทคยอนเลิกคิ้วสงสัยในคำถาม

            “ลืมพี่ชายนายแล้วเหรอ” ฮยองจุนกล่าว

            “ผมมีพี่ชายคนเดียว...และไม่ใช่คุณ” แทคยอนตอบเสียงเรียบ

            “ฉันได้ข่าวมาว่านายความจำเสื่อมตอนเด็ก..อ่า...เรื่องจริงสินะ...ถ้าให้รื้อความจำคงยาวไป..เอาเป็นว่าฉันเป็นพี่ชายของพี่ชายนาย...วันนี้ฉันยุ่ง...เอาไว้วันหลังเราค่อยคุยกันนะ...ฉันฝากความคิดถึง ถึงควานชานชองด้วยนะ”บริกรหนุ่มแสยะยิ้มในความมืดมิดท่ามกลางฟ้าฝนห่าใหญ่ที่ยังคงตกไม่ลืมหูลืมตา ชายปริศนาปรากฎตัวขึ้นและจากไปง่ายๆทิ้งความกังวลไว้ให้เจ้าแมวยักษ์

            “ใครน่ะ..คนรู้จักเหรอ” นิชคุณเปิดปากถามเจ้าแมวก่อนเมื่อแทคยอนกลับขึ้นมานั่งบนรถ

            “ใครบางคนที่แทคไม่ชอบ” แทคยอนตอบเสียงเครียด เค้ารู้สึกหงุดหงิดกับสายตาของผู้ชายคนนั้น อะไรบางอย่างในตัวแทคยอนเตือนเค้า ผู้ชายคนนี้ไม่ควรเข้าใกล้

ความคิดเห็น