อยู่ให้ห่างจากทรัพย์สินของตระกลูตัวเอง
"นายได้เจอคุณปู่...บ่อยๆใช่ไหม...ท่านสบายดรึเปล่าี" นิชคุณกัดฟันถามข่าวคราวระหว่างทางที่ควาน ชานชองขับรถมาส่งเค้าที่บ้านแม่ หลังจากที่เค้าเคารพศพพี่ชายเสร็จ
"ได้เจอบ้าง...แต่ท่านก็ยังสุขภาพดี...ใช่..แข็งแรงดี" ชานชองตอบกลับเสียงแข็ง ทุกครั้งที่คิดถึงชายแก่คนนั้น จิตใจเค้ามันร้อนเร่าอยากจะแก้แค้นใจจะขาด
"อาทิตย์หน้าแล้วสินะ....วันเกิดคุณปู่..ฉันได้ยินมาว่าท่านจะจัดงานในบ้าน....." นิชคุณเคยคิดทบทวนเรื่องนี้หลายครั้ง เค้าอยากจะไหว้วานน้องชายบุญธรรม หลานรักคนโปรดจัดการเรื่องขวัญวันเกิดที่เค้าซื้อไว้ให้คุณปู่ แต่เค้ากลับอายเกินกว่าจะพูดออกมาให้จบ
"ทำไมพี่ไม่เอาไปให้ด้วยตัวเองสักครั้งล่ะ...อ่า...ไม่ได้สินะ...ทำแบบนั้นไม่ได้...โทษทีนะครับ...ถือซะว่าผมไม่ได้พูดละกัน" ชานชองเผลอหลุดปากออกไป เค้ากำลังละเมิดพันธะสัญญา
ควาน ชานชองขับรถมาส่งนิชคุณที่บ้าน เค้าลงจากรถ เปิดประตูให้พี่ชายบุญธรรมของพี่ชายเค้า ตามพันธะสัญญา เค้าต้องปฎิบัติตัวดีๆกับหลานชายท่านประธาน
"หลับฝันดีนะครับพี่คุณ" ชานชองกล่าวลา พร้อมโค้งตัวทำความเคารพ
"ลูกหมี..ไม่เข้ามาข้างในก่อนเหรอ" หญิงแก่อายุ40 กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาที่หน้าบ้านทันทีที่เห็นภาพจากกล้องวงจรปิดภายในตัวบ้าน
นิชคุณรีบวิ่งไปประคองตัวคุณแม่ของเค้า
"แม่ครับอย่าวิ่งสิครับ...เดี๋ยวก็ล้มไปหรอก"
"ลูกหมี...อยู่ทานข้าวกับน้าด้วยกันนะจ๊ะ "
จองมินแม่ของนิชคุณเอ่ยถามเด็กหนุ่มที่ขับรถมาส่งลูกชายเค้าถึงบ้าน
"ไม่ดีกว่าครับ...ผมกำลังจะไปรับพี่ชาย...คืนนี้เค้าต้อง..." ควาน ชานชองแสยะยิ้มตอบกลับเสียงเย็น ใบหน้าของเค้าเคร่งเครียดขึ้นมาจนหญิงแก่กลืนน้ำลายลงคอไม่สะดวก เธอบีบมือลูกชายของเธอเเน่นขึ้นเมื่อเด็กหนุ่มตรงหน้าพูดถึงภารกิจตามพันธะสัญญา
"ถ้างั้น...รอสักประเดี๋ยวสิ...น้องคุณ...อย่าเพิ่งให้น้องกลับนะ" จองมินกำชับกับลูกชายของเธอ ก่อนจะรีบกลับเข้าไปในบ้าน
"ฝากบอกแม่พี่ด้วยว่าท่านไม่ต้องทำแบบนี้ทุกครั้งหรอกนะครับ...ไม่ต้องดีกับผมหรอกนะ" ชานชองตัดพ้อเรื่องวุ่นวายใจ เค้าหันหลังเตรียมกลับขึ้นรถ
"รักษามารยาทหน่อยน้องชาย!!...ฉันไม่รู้ว่าทำไมพวกนายถึงจงเกลียดจงชังแม่ฉันนัก ...แต่ในสายตาฉัน...ท่านรักนายเหมือนลูกของท่านนะ..." นิชคุณก้าวขาประชิดตัวควาน ชานชอง เค้ายกมือขึ้นดันประตูรถไม่ยอมให้เจ้าของรถเปิดประตูรถได้
"รักเหมือนลูกเหรอ...หึ.." ชานชองแสยะยิ้ม จ้องหน้าพี่ชายบุญธรรมกลับ
"ขอโทษนะลูกหมี...น้าไม่รู้ว่าลูกหมีจะมา...น้าเลยไม่ได้เตรียมไว้ก่อน" จองมินกระหืดกระหอบออกมาพร้อมกับกล่องข้าวและถุงใส่ของสีดำใบใหญ่
"แม่ครับ!!...ผมบอกแล้วไงว่าอย่าวิ่งน่ะ" นิชคุณหันกลับมาเอ็ดคุณแม่ของตน
หญิงแก่ยื่นข้าวของให้เด็กหนุ่มร่างใหญ่ ที่ยืนหน้าหงิกแสดงท่าทีไม่เป็นมิตรใส่
"คุณมีน้ำใจกับผมและพี่ชายมาเยอะแล้ว...ตอนนี้พวกผมยังตอบแทนอะไรคุณไม่ได้...และก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้ตอบแทน..
ที่ผ่านมา...ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง...เพียงแต่ตอนนี้....ผมอยากให้คุณหยุดเพิ่มภาระทางใจให้เรา...!!" ชานชองตอบกลับหลังรับของไปวางบนรถ เค้าพยายามอดทนต่อพันธะสัญญาตลอดเวลาเกือบ3ปี เค้าต้องแบกรับผลแห่งพันธะสัญญาอย่างหนักหน่วง
"หยุดสักทีเถอะ...ผมขอล่ะ" เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งคุกเข่าบนพื้น เค้าก้มตัวลงจนหน้าผากแตะพื้น
"นายทำบ้าอะไร...ละ...ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!!" นิชคุณเหวอหนักมาก เค้ารีบเข้าไปประคองร่างเด็กหนถ่มตรงหน้าให้ลุกขึ้น
"เป็นความเห็นแก่ตัวของน้าเองที่ลากพวกเธอเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้...ถ้าน้าคิดให้รอบคอบกว่านี้...พวกเธอก็คงไม่ต้องมารับกรรมแทนเรา" หญิงแก่สะอื้น เธอยกมือขึ้นซับน้ำตาของตน และหมุนตัวกึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับเข้าบ้านไป
"ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกนาย....แต่อย่ามาทำให้แม่ฉันร้องไห้แบบนี้อีก!!" นิชคุณก้าวเสียงแข็ง ดวงตากลมโตฉายแววเอาเรื่อง
"พวกผมไม่ได้อยากทำร้ายแม่พี่...เราไม่ได้อยากเกี่ยวข้องอะไรกับ.....อาทิตย์หน้าวันเกิดคุณปู่...พี่ก็มางานสิ...มาดูให้เห็นกับตาว่าเรื่องจริงมันเป็นยังไง" หมียักษ์ อยากจบเรื่องบ้าๆนี้. เค้าจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง เด็กหนุ่มตัวโตพลักร่างชายตัวขาวออกไปให้พ้นทาง ก่อนจะขับรถไปรับพี่ชายของตน
ชานชองขับรถมาที่บริษัท เค้านั่งรอในรถ จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เค้าก้าวลงจากรถ เดินไปยังประตูอาคารสีดำที่อยู่ด้านหลังของบริษัท ชายผิวเข้มนั่งอยู่ด้านหลังประตู
"...ขอบใจนะชานชอง...นายเป็นพนักงานขับรถที่รู้หน้าที่ของตนดี...ไม่เหมือนไอ้พวกพนักงายอีหลักอีเหลื่อยแต่ก่อนเลย" ชายแก่กล่าวขึ้นหลังจากที่ชานชองเปิดประตูเข้ามาในตัวอาคาร เค้าพยายามประคองร่างพี่ชายให้ลุกขึ้นยืน
"ผมลานะครับ" ชานชองประคองตัวพี่ชายของตนก่อนจะกล่าวลาคุณปู่เจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่
น้องชายตัวโตอุ้มพี่ชายตัวโต เค้าพาร่างสิ้นแรงตรงกลับไปที่รถ
"เกิดอะไรขึ้น!!" นิชคุณยืนหยุดอยู่ตรงหน้าชานซอง เค้าขับรถตามออกมาเพราะดันเห็นกุญแจบ้านของชานชองตกอยู่ที่พื้น อาจจะตอนที่ชานชองก้มหัวขอร้องแม่ของเค้า
ชานชองไม่ตอบ เค้าพาร่างพี่ชายผ่านร่างชายผิวขาวไปยังรถของตน
"ไม่มีอะไรหรอก...พี่เค้าแค่เหนื่อย" ชานชองลดตัวลง วางตัวพี่ชายลงที่ม้านั่งข้างรถ เค้าเปิดประตูรถ และพาร่างพี่ชายขึ้นไปนอนบนรถ
".ถึงขั้นต้องอุ้มเลยเหรอ!!." นิชคุณตาโตเค้าจดจ้องร่างกายทุกสัดส่วนของคนหลับ
"่...พี่ตามผมมา...มีอะไรรึเปล่า" ควาน ชานชองรักษาสีหน้า และเก็บท่าทางได้ดีแทบจะไม่มีมีพิรุจอะไรเลย
"กุญแจบ้านนาย...นายทำตกไว้" ชายผิวขาวส่งโยนกุญแจให้เด็กหนุ่มตัวโต
"พี่ไม่ขับรถนี่...แล้วมาที่นี่ได้ยังไง?" ชานชองเอ่ะใจขึ้นมาได้
"ฉันขับรถมาเอง...ฉันไม่ชอบ...แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ขับเลย" นิชคุณกระตุกยิ้มมุมปาก ถึงพวกเค้าจะไม่สนิทกันเท่าไหร่ แต่เค้าก็รับรู้ถึงความห่วงใยที่ชานชองมีต่อตัวเค้า
"ขอบคุณสำหรับเรื่องกุญแจ...แต่นี่ดึกมากแล้ว..พี่ควรรีบกลับบ้าน...ที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับพี่...รถพี่อยู่ไหน...เดี๋ยวผมพาไปส่งที่รถ" ชานชองผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เค้าหันซ้ายแลขวา มองไปรอบๆอาคารจอดรถหลังบริษัท
"รถฉันจอดอยู่หลังตรงนั้น ไม่ปลอดภัยอะไรกัน...ฉันเป็นผู้ชายนะ...ห่ะ" นิชคุณแยกเขี้ยวยิงฟัน และหัวเราะกับคำพูดแปลกประหลาดของน้องชายของน้องชายบุณธรรมของเค้า
ชานชองกระตุกข้อมือของนิชคุณแบบถือวิสาสะ เค้าเปิดประตูรถของตัวเอง และพลักร่างชายตัวเล็กกว่าเข้าไปในรถอย่างรวดเร็ว พร้อมปิดประตูรถ
"ผมจะไปส่งพี่ที่บ้านก่อน...รถของพี่ พรุ่งนี้ผมจะให้เด็กขับไปคืนให้ที่บ้าน...และถ้าผมจำไม่ผิดแม่พี่เคยสั่งให้อยู่ในที่ของตัวเอง!!...อย่าได้มาที่นี่อีก!!" ชานชองตวาดขึ้นหลังจากเค้ารีบกลับมาขึ้นรถ และรีบขับรถออกจากตัวอาคาร
"...อะไรของนายกัน...ฉันแค่เอากุญแจบ้านมาให้...แล้วที่นี่ก็เป็นบ้านหลังที่2ของฉันนะ!!" นิชคุณโต้กลับอย่างเหลืออด
"ตอนนี้ที่นี่...ไม่ใช่อะไรสักอย่างของพี่นะครับ..อย่าพยายามเรียกร้องเอาอะไรตอนนี้เลย...ผมขอหล่ะ...ผมเหนื่อยแล้ว!!...พี่ผมก็เหนื่อย...ได้โปรดเถอะ...อดทนหน่อยนะครับ...เมื่อถึงเวลาทุกอย่างจะกลับมาอยู่ในมือพี่เหมือนเดิม" ชานชองตอบพลางปรายตามองร่างพี่ชายที่หลับอยู่ข้างตัวเค้า
"...." นิชคุณนึกถึงคำพูดของแม่ เธอขอให้เค้าอย่าถามอะไร อย่าพยายามเรียกร้อง ให้ใช้ชีวิตเหมือนเด็กหนุ่มธรรมดาคนนึง
นิชคุณนั่งเงียบจนกระทั่งชานชองวนรถกลับมาส่งเค้าที่บ้าน และขับรถพาพี่ชายกลับบ้านใหญ่ บ้านที่ครั้งนึงเคยเป็นทรัพย์สินของเค้า
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น