บ่วงรักในม่านหมอก 24

ฆาตกร
 
หลังจากทั้งคู่ผลัดกันไปอาบน้ำแล้ว นิชคุณก็ปล่อยให้แทคยอนหลับอยู่ในห้องนอนคนเดียว ส่วนเค้าก็ออกไปเตรียมอาหารให้คนรักไว้รอมื้อเย็น
            คุณหนูกำลังทำอะไรครับ  ซึงลองทักเมื่อเห็นเจ้านายผิวขาวออกมาจากห้องนอนและตรงไปยังห้องครัว
            ข้าวนิชคุณตอบอย่างไม่ใส่ใจอะไร
            คุณหนูจะทำเองเหรอครับซึงลองถึงกับแปลกใจ เค้าเริ่มลุกเดินตามเจ้านายไปห้องครัวเช่นกัน
            อืมเจ้านายผิวขาวตอบพลางหันซ้ายแลขวาไปรอบๆ
            ทำกินเองหรือทำให้คุณหมอทานครับซึงลองยกยิ้มน้อยๆ
            ทำไมนายอยากกินด้วยเหรอนิชคุณถามกลับ
            เปล่าครับ..ผมแค่อยากรู้ซึงลองตอบ
            งั้นก็รู้ไว้อีกอย่างนะ ฉันจะทำกับข้าวให้แฟนกินเท่านั้นโอเคไหมนิชคุณตอบเสียงเย็น
            แล้วคุณหมอเค้าจะกินได้เหรอครับเลขาคนโปรดพูดพร้อมกลั้นยิ้มของตนไว้
            ถ้าเค้าไม่กิน ฉันก็กินเอง...รับรองว่าฉันไม่ให้นายมารับผิดชอบหรอกเจ้านายตอบพลางเบ้หน้าไม่พอใจใส่เลขาคนสนิท
            แล้วคุณหมอล่ะครับซึงลองถามถึงแฟนหนุ่มของเจ้านาย
            หลับนิชคุณตอบสั้นๆ เค้าเริ่มจัดแจงเตรียมวัตถุทำข้าวผัดง่ายๆ โชคดีที่ปกติซึงลองจะออกไปจ่ายตลาดและเป็นคนทำกับข้าวให้เค้า ดังนั้นในตู้เย็นในบ้านจึงมีของสดเหลืออยู่บ้าง
            หนักรึครับ...ซึงลองถามพลางอมยิ้ม
            ใช่หนักมากนิชคุณตอบพลางขมวดคิ้วกับคำถามสู่รู้ของเลขาตัวโต
            งั้นคุณหนูควรทำข้าวต้มนะครับซึงลองให้คำแนะนำ
            ทำไมต้องข้าวต้มนิชคุณหันมองซึงลอง เค้าเลิกคิ้วสงสัย
            ก็ปกติแล้วหลังจากเจอรับศึกหนักไป คู่รักส่วนใหญ่ก็มักจะทานข้าวต้มกันนี่ครับเลขาตัวโตฉีกยิ้มโชว์ฟันขาว
            นายคิดอะไรของนายกันเนี่ย...ที่บอกว่าหนักน่ะ..ฉันหมายถึงหลังคุณแทคอักเสบหนักเลย...แดงจนเป็นลูกตำลึงสุกคาต้นแล้ว..นายคิดว่าฉันจะกล้าทำอะไรคนป่วยรึไงเจ้านายตัวเล็กแว๊ดกลับอย่างไม่สบอารมณ์
            เอ๋!!..แล้วซึงลองหน้าตาตื่นขึ้นมาทันควัน
            เจ็บน่ะสิ..ฉันพ่นยาให้แล้ว...ทำไมนายดูเหมือนห่วงใยคุณหมอมากเลยนะ...นายคิดอะไรอยู่รึเปล่า..นิชคุณย่นคิ้วหรี่ตามองซึงลองอย่างสงสัย
            ใจเย็นครับ...ผมก็ห่วงทุกคนแหละ..ว่าแต่เบื่อแย่เลยนะครับซึงลองเปรยอย่างไม่เดือดร้อนใจอะไรเท่าไหร่ เค้าชินกับอารมณ์แปรปรวนของเจ้านายมานานแล้ว
            เบื่ออะไรนิชคุณถามกลับ
            วันๆเอาแต่นอน..คุณหนูไม่อยากพาคุณแทคไปเที่ยวบ้างเหรอครับซึงลองให้คำแนะนำ
            เที่ยวที่ไหนล่ะ...คนร้ายยังจับตัวไม่ได้เลยนิชคุณพูดพลางตีหน้าเครียด
            เที่ยวไกลๆบ้านหน่อยไงครับ...เราไปกันเองไม่บอกใคร คงไม่มีใครรู้หรอกมั้งครับซึงลองตอบ
            เที่ยวไหนล่ะ...นายก็รู้ฉันไม่ได้ไปเที่ยวมานานเท่าไหร่แล้วนิชคุณตอบอย่างละเหี่ยใจ
            ดูหนังไหมครับ..เลือกแบบที่นอนดูได้น่ะซึงลองเสนอไอเดียเผื่อคนเจ็บหลังไปในตัว
 
เพล้ง!!
 
            เสียงอะไรน่ะซึงลองสะดุ้งโหยง หันมองจอมอนิเตอร์จากกล่องกล้องวงจรปิด พบว่ากล้อง3ตัวที่ดับไปมันเหมาะเจาะที่ไปดับตำแหน่งห้องนอนเจ้าของบ้าน
            เสียงเหมือนกระจกแตกเลยนิชคุณตอบหน้าตาตื่น
            ซึงลองวอเรียกชางมินที่ยืนอยู่นอกบ้านทันที
 ชางกล้อง567นอกบ้านไม่ทำงานนายไปดูให้หน่อยพูดจบซึงลองก็มุ่งหน้าไปที่ห้องนอนนิชคุณ สิ่งแรกที่เค้าเห็นคือร่างชายร่างอวบในชุดดำนั่งกุมท้องตัวเองอยู่ติดหน้าต่างห้องนอน เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาเต็มพื้นห้อง และคนที่ควรนอนในห้องนอนตอนนี้หายไป
            เวรชิบ!! หมอ...เฮ้ย...ตื่นสิ...บ้าจริง ององ เรียกรถพยาบาลที ตำรวจด้วย...เดี๋ยวฉันมา!!ชางมินวิ่งมาที่ข้างบ้าน เค้าเห็นบานหน้าต่างแตกกระจาย มีเลือดเกรอะกรังอยู่ที่ขอบหน้าต่าง เมื่อชางมินวิ่งผ่านพุ่มไม้หนาเข้าใกล้กระจกบานดังกล่าว เค้าพบร่างคนรักเจ้านายนอนสลบอยู่ที่พื้นหญ้าติดกับตัวบ้าน มีเลือดไหลออกจากมือไม่หยุด และชายชุดดำอีกคนกำลังปีนกำแพงบ้านหนี  ชางมินตัดสินใจที่จะไล่ตามคนร้ายที่กำลังชิ่งหนีและฝากหน้าที่ให้ซึงลองดูแลแทคยอน
            เกิดอะไรขึ้น!!นิชคุณหน้าตาตื่น ตอนแรกเค้าไม่ได้รับอนุญาติให้เข้ามาในห้องนอน  แต่ด้วยความกังวลทำให้นิชคุณไม่สามารถทนรอได้ เค้าตัดสินใจที่จะเข้าไปดูด้วยตาตัวเอง
            ซึงลองใช้ปืนจ่อร่างชายที่นั่งจมกองเลือด เค้าใช้ปลายเท้าเขี่ยปลายขาผู้บุกรุกสองสามทีเป็นการหยั่งเชิง เมื่อชายแปลกหน้าไม่ตอบสนอง ซึงลองเลยรีบขยับตัวเข้าไปใกล้หน้าต่างมากขึ้น เค้าพบต้นเหตุที่ทำให้ชางมินขอรถพยาบาล
            สิ้นเสียงของเพื่อนคนสนิท ซึงลองก็รีบโทรเรียกรถพยาบาล ตามด้วยโทรแจ้งตำรวจตามที่ชางมินบอก  นิชคุณถูกซึงลองบังคับให้อยู่ห่างจากร่างชายคนรักที่นอนแผ่หราอยู่นอกบ้านในสภาพเกือบเปลือยเปล่า คนร้ายถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล โดยมีตำรวจไปควบคุม ขณะที่แทคยอนบาดเจ็บเล็กน้อยที่มือ เค้าโดนเย็บฝ่ามือไป7เข็ม เจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานพบผ้าโปะยาสลบบนเตียงนอน และเศษกระจกที่แตกเกิดจากการโดนทุบอย่างแรง พวกเค้าเดาว่าคงเป็นนาฬิกาปลุกขนาดพอดีมือที่ตกอยู่บริเวณที่เกิดเหตุ ส่วนรอยแผลบนมือแทคยอนอาจจะมาจากที่พอแทคยอนทุบกระจกได้แล้วก็คว้าเอากระจกมาเสียบชายโครงคนร้าย และเป็นไปได้ว่าคนร้ายอาจกำลังอุ้มแทคยอนอยู่ พอเจ็บตัวก็เลยทำร่างคนตัวโตล่วงออกมานอกหน้าต่าง เจ้าหน้าที่วิเคราะห์เหตุการณ์คร่าวๆ
            เจ็บตัวอีกแล้ว...ตั้งแต่คุณเข้าใกล้คุณแทค...เค้าเจ็บตัวตลอดเลยนิชคุณบ่นงึมงำๆขณะเดินวนไปวนมาหน้าห้องตรวจ
            อย่าคิดแบบนี้น่าคุณ...พี่แทคเค้าก็เจ็บตัวตลอดแหละชานชองปลอบใจเพื่อน
            จะเป็นอะไรมากไหมนิชคุณประสานมือเข้าหากัน เค้ายืนหน้าซีดปากสั่น
            จากผลตรวจทั้งหมดแล้ว ก็เจ็บแค่ที่มือกับหลังช้ำเพิ่มขึ้นอีกหน่อยน่ะชานชองถอนหายใจยาวกับความวุ่นวายรอบๆตัว
            ชานว่านายไปอยู่ที่อื่นสักพักไหม...ไปอยู่ไกลๆหน่อยชานชองให้คำแนะนำ
            ทำไมต้องไปล่ะนิชคุณเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
            ก็เพื่อว่าคนที่ต้องการทำร้ายพี่แทคจะหาตัวพี่แทคไม่เจอไง...หรือไม่เราก็ควรให้พี่บูมเข้ามาช่วยชานชองตอบ
            คุณบูมเค้าจะช่วยได้ยังไงล่ะนิชคุณงง
            เชื่อเถอะว่าถ้าพี่บูมจัดการ เราได้ตัวคนร้ายไปนานแล้วชานชองตอบ
            แล้วทำไมนายเพิ่งบอกล่ะนิชคุณนิ่วหน้าทันที
            ก็พี่แทคไม่พูดอะไรนี่ชานชองยกไหล่
            ทำไมต้องรอคุณแทคล่ะนิชคุณงงหนักขึ้น
            ก็ถ้ารู้ถึงหูพี่บูมแล้วไม่มีพี่แทคเป็นตัวยั้ง...คนที่คิดร้ายกับพี่แทคอาจไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเลยก็ได้นะชานชองตอบ พร้อมทำหน้าสยึ้มกึ๋ย
            ก็ดีสิ...ยังไงฉันก็อยากจับมันถ่วงแม่น้ำฮันอยู่แล้ว...เอาเบอร์คุณบูมมานิชคุณตาเขียวใส่เพื่อนตัวโต
            คุณอ่า...อย่าบังคับชานสิชานชองขยับเท้าถอยหนี
 
            RRRRRRRRRRRRR
เสียงข้อความมือถือดังขึ้นรัวเป็น10ครั้งจากเครื่องของคนป่วย นิชคุณกดรับโทรศัพท์แทน
            (ฉันหาเบอร์แกเจอแล้ว...แกอย่าคิดว่าฉันโง่สิ) ข้อความแรก
 (แกคงไม่โชคดีทุกครั้งหรอก...สักวันมันจะเป็นวันของฉัน)
           
            (เลิกยุ่งกับคนของฉันซะ..แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก)
           
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย” นิชคุณเปิดอ่านข้อความในโทรศัพท์เพียงครึ่งเดียวจากข้อความทั้งหมด
            “มีอะไรรึเปล่าครับ” เลขาคนสนิทลดหนังสือพิมพ์ในมือลง
            “ไปหาเจ้าของเบอร์โทรศัพท์นี้มา...ฉันต้องการได้มันภายใน30นาที” นิชคุณเกรี้ยวกราด ใบหน้าสวยแปรเปลี่ยนเป็นซาตานในคราบนางฟ้า
            นิชคุณจดเบอร์มือถือให้ซึงลองทันที สายตาคนผิวขาวมองไปที่ร่างคนรักที่นอนบนเตียงอย่างไร้สติ
30นาทีผ่านไป ซึงลองกลับมาพร้อมกับเงื่อนงำบางอย่าง เจ้าของเบอร์มือถือคงไม่ทันระวังตัว หรือไม่ทันได้เอะใจว่าเค้ากำลังโดนหมายชีวิตทันทีที่เค้าส่งข้อความมาให้คู่อริ
            “คุณหนูต้องไม่เชื่อแน่” เลขาตัวโตหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อบนหน้าผากตัวเอง
            “อย่าลีลา” นิชคุณพูดเสียงลอดฟัน
            “เบอร์คุณจองครับ...เบอร์นี้เพิ่งถูกเปิดใช้งานตอนที่ส่งข้อความมาก็จริง...แต่มันถูกส่งมาจากมือถือของ จอง เจสสิก้าครับ” ซึงลองเอ่ยเสียงเบา  เค้าเองก็ช็อคไม่ใช่น้อยหลังจากเอาเบอร์ไปให้เพื่อนที่เป็นแฮคเกอร์ระดับเทพ
            “เจสเหรอ” คนผิวขาวเอียงคอมองคนคาบข่าวมาบอกอย่างไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
            “ไม่ใช่แค่นั้นนะครับ...ผมลองให้เพื่อนเจาะข้อมูลฐานการเงินของคุณเจสในช่วง3-4เดือนนี้มาด้วย...คุณหนูต้องไม่เชื่อแน่...เธอโอนเงินก้อนใหญ่หลายครั้ง...และIPของเธออยู่บนเพจล่าค่าหัว...เธอว่าจ้างคนมาทำร้ายคุณหมอครับ” ซึงลองยื่นซองเอกสารในมือส่งให้ผู้เป็นนาย
            “เป็นไปไม่ได้หรอก” นิชคุณพูดกับตัวเอง เค้าค่อยๆเปิดดูเอกสารแต่และใบช้าๆ อ่านทีละบรรทัด
            “คุณหนูจะทำยังไงครับ” ซึงลองถามกลับสีหน้ากังวล
            “ทำ..อะ..อะไร...ยังไง” นิชคุณตอบด้วยเสียงตะกุกตะกัก ราวกับเค้าหาลิ้นตัวเองไม่เจอ
            “นายไม่กล้าทำอะไรหรอก...คำตอบมันออกมาจากปากนายแล้ว” คนรักตัวโตลุกขึ้นมานั่งมองหน้าคนรักผิวขาวที่นั่งเฝ้าเค้าอยู่ข้างเตียง
            “คุณแทค..คุณเป็นยังไงบ้าง” นิชคุณรีบทิ้งเอกสารในมือเพื่อจะโผตัวเข้าไปกอดแทคยอน
            “หยุด!!” แทคยอนยกมือดันอกชายร่างขาวไว้ ใบหน้าของคนบนเตียงฉายแววเจ็บปวดที่ไม่ได้เกิดจากบาดแผลบนร่างกาย
            “คุณหมอเป็นอะไรครับ” นิชคุณสับสนกับท่าทีของคนที่เพิ่งฟื้นขึ้นมา
            “ตอนที่ควอนถูกทำร้าย..นายตามล่าตัวคนทำ...ตอนที่ควอนตาย...และนายคิดว่าฉันเป็นคนร้าย...นายตามล่าฉัน...นายทำร้ายฉัน..ข่มขืนฉัน..นายทรมานฉันทั้งเป็น...และนายพยายามฆ่าลูกพี่ลูกน้องนาย” แทคยอนค่อยๆพูดช้าๆ
            “ผะ..ผม” คนผิวขาวอึ้งกับถ้อยคำบาดลึกเข้าไปในหัวใจ เรื่องจริงที่เค้าไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้
            “ตอนนี้มีคนพยายามฆ่าฉัน...ตอนนายบอกว่าจะแก้แค้นให้...ฉันแอบดีใจที่ตัวเองก็มีความสำคัญเทียบเท่าน้องชายนายหรืออาจจะน้อยกว่าซึ่งตรงนั้นฉันยอมรับได้” แทคยอนพูดต่อด้วยใบหน้าเจ็บช้ำ
            “คุณหมอครับ” เด็กผิวขาวอยากจะแก้ต่างให้กับตัวเอง แต่สมองเค้ากับว่างเปล่า
            “แต่ฉันไม่ได้มีความสำคัญเลย...ฉันสำคัญตัวเองผิดไป...เข้าใจผิดไปเองคนเดียว” คนตัวใหญ่พยายามกลั้นน้ำตา เสียงแทคยอนสั่นขึ้นเรื่อยๆ
            “คุณหมอเข้าใจไม่ผิดหรอกครับ..คุณมีความสำคัญกับผมมากจริงๆนะ” นิชคุณรีบตอบ
            “แต่ไม่เท่าเธอ...ใช่ไหม...นายเชื่อใจเธอ...เพราะนายยังรักเธออยู่..นายเห็นเธอเป็นคนดีอยู่เสมอ..ต่อให้มีหลักฐานมัดตัวเธอแน่น..นายก็ยังไม่เชื่อว่าแฟนนายพยายามฆ่าฉันจริง” แทคยอนตอบเสียงลอดฟัน
            “หลักฐานแค่นี้เราเอาผิดเธอไม่ได้หรอกครับ..ผมไม่อยากพลาดครั้งที่สอง” นิชคุณพยายามแก้ต่างอีกครั้ง
            “แล้วนายมีหลักฐานอะไรมาเอาผิดฉัน...นายยำยีฉันด้วยหลักฐานอะไร” แทคยอนตวาดลั่น ใบหน้าคนผิวเข้มยับยนเส้นเลือดบริเวณขมับและลำคอปูดโปน ความเจ็บปวดกัดกินหัวใจเค้ามาตลอด แต่เค้าพยายามบอกตัวเองว่า ‘เค้าคิดมากไปเอง เค้ามองโลกแง่ลบไปเอง เค้าเเค่กำลังเครียดเท่านั้น’
            “หมอครับ...ใจเย็นๆก่อนสิครับ” ซึงลองพยายามเข้ามาช่วยห้ามทัพ 
            “ออกไป..นายออกไปก่อน” เจ้านายผิวขาวออกปากเชิญลูกน้องออกจากห้องพัก
            “นายด้วย...ออกไป...ออกไปจากชีวิตฉันให้หมดเลย” แทคยอนประกาศกร้าว
            “คุณแทคครับ...ผมอธิบายได้นะ..” เด็กผิวขาวพยายามหาทางแก้ไขเรื่องเข้าใจผิด
            “ฉันไม่อยากฟังใครอธิบายทั้งนั้นแหละ..โดยเฉพาะนาย..ออกไปจากชีวิตฉันซะ” แทคยอนพูดทีละคำช้าๆ เนิบนาบๆ ดวงตาใสไร้แวว ไร้ความรู้สึก มีแค่น้ำตาที่ไม่อาจสะกดกลั้น สื่อความนัยต์ทั้งหมดออกมาแทน
            นิชคุณและซึงลองออกมายืนก้มหน้าคอตกข้างนอกห้องพักแพทย์ของแทคยอน จุนโฮถูกเจ้าหน้าที่พยาบาลตามตัวมาที่ห้องผู้บริหาร
            “ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นนายนะ...” จุนโฮแว๊ดใส่หุ้นส่วนโรงพยาบาลเสียงสูง
            “นายโง่หรือแกล้งโง่...อาชีพฉันไมได้ว่างมาเป็นเพื่อนคุยนายทั้งวัน” จุนโฮแฮวเพิ่มอีก
            “โว้ย...อย่าเงียบสิวะ..เวลาฉันไม่ได้มีเยอะนะโว้ย” อีจุนโฮสติแตกใส่ผู้บริหารวัยเดียวกัน
            “เฮ้อ” เสียงถอนหายใจยาวดังมาจากชายที่นั่งก้มหน้าก้มตามองปลายเท้าตัวเอง
            “ทะเลาะกันอีกแล้ว...ฉันทำเค้าร้องไห้อีกแล้ว” นิชคุณเปรยเสียงเบา
            “เดี๋ยวนะ...นี่นายเรียกฉันมาปรึกษาเรื่องความรักเหรอ” จุนโฮเลิกคิ้วแบบไม่สบอารมณ์มากขึ้นอีก
            “ฉันเครียด...เครียดจนจะบ้าแล้ว..บ้าเอ้ย” นิชคุณทุบมือลงบนโต๊ะทำงานอย่างแรง ใบหน้าขาวยับหยู่
            “เฮ้ย!!..ใจเย็น” จุนโฮเปลี่ยนท่าทีทันที
            “เกิดอะไรขึ้น” จิตแพทย์ลีจุนโฮรีบปรับโหมดตัวเอง
            “เจส...เป็นคนสั่งฆ่าคุณแทค” นิชคุณพูดพลางหลบตาเพื่อนสนิท เค้ายื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้เพื่อน
            “แล้ว” จุนโฮถามต่อ ในขณะที่เปิดเอกสารมาดู
            “ฉันไม่รู้จะทำยังไง” นิชคุณกล่าวเศร้าๆ
            “นายไม่รู้เหรอถามจริง” จุนโฮจ้องหน้าเพื่อนอย่างไม่เชื่อสายตาและหูตัวเอง
            “นายยังรักเจสอยู่เหรอ” จุนโฮถามกลับอย่างไม่แน่ใจ
            “ไม่..ฉันไม่ได้รักเจส” นิชคุณรีบตอบ
            “นายยังรักเธอคุณ...นายรักเธอแน่” จุนโฮกล่าวย้ำ
            “ก็บอกว่าไม่ได้รักไง!!..” นิชคุณตวาดกลับอย่างเหลืออด
“แต่นาย...อย่าบอกนะว่า...พวกนาย2คน ทะเลาะกันเรื่องนี้” จุนโฮถึงกับกลืนน้ำลาย
            “งั้นทำไมนายไม่รู้ว่าต้องทำยังไง...นายมัน...เลวจริงๆ” อีจุนโฮถึงกับกัดฟันพูดออกมา
            “ใครก็หาคำตอบให้นายไม่ได้หรอกคุณ...คำตอบมันอยู่ในหัวใจนายเอง..” พูดจบจุนโฮก็สะบัดตูดเดินหนีไปทันที
“ฉันจะภาวนาให้คุณแทคเจอคนที่ดีกว่านาย” เพื่อนตาตี่พยายามอดกลั้นความรู้สึกของตัวเองไว้
            “โฮเดี๋ยว!!” คนผิวขาวรีบวิ่งมารั้งจิตแพทย์ของเค้าไว้
            “นายเป็นหมอนะ...นายจะทิ้งคนไข้นายเหรอ” นิชคุณรีบพูด
            “ไหนคนไข้ฉัน...ไหนแฟ้ม...ไหนคนไหน..คุณ...ฉันเป็นหมอไม่ใช่ตำรวจฉันตอบนายไม่ได้หรอกว่าคนรักเก่านายพยายามฆ่าคนรักใหม่นาย นายต้องทำยังไง นายอยากรู้ก็ไปถามตำรวจเซะ...แล้วไอ้บ้า2คนที่เดินตามก้นนายเป็นเงาตามตัวเนี่ยเลิกจ้างมันได้แล้วนะ...อดีตตำรวจไร้น้ำยา” จุนโฮเข้นเสียงพูดออกมาอย่างเหลืออด
            “ฉันคิดว่านายเหมาะกับเจสนะ...นาย2คนเลือดเย็นพอๆกันเลย” จุนโฮตอกกลับใส่หน้าคนที่เค้าเคยคิดว่าเป็นเพื่อนที่นิสัยดี
            “ทะเลาะอะไรกัน” ชานชองแวะมาพอดี เพราะตอนแรกเค้าไปหารุ่นพี่และเจ้าตัวหายไปแล้ว เค้าเลยมาหานิชคุณแทน
            “เปล่า” จุนโฮแว๊ดกลับเสียงสูงด้วยใบหน้าหงิกงอ
            “ดูเหมือนไม่ใช่แบบนั้นนะ” ชานชองก้มมองใบหน้าเพื่อนสนิทและคนรักสลับไปมา
            “เพื่อนนายเป็นคนดีนะ” จุนโฮแยกเขี้ยวใส่ชานชองก่อนจะสะบัดบ๊อบหนีไป
            “มีอะไรกันอะว่าแต่พี่แทคไปไหน” ชานชองสงสัยเรื่องรุ่นพี่ที่เจ็บปางตายมากกว่ามาสนใจเรื่องเด็กตีกัน
            “ก็อยู่ห้องพักนี่” นิชคุณขมวดคิ้ว
            “ไม่นะ...ไม่อยู่...ไม่มีอะไรอยู่เลย..เก็บเกลี้ยง” ชานชองตอบเสียงสูง
            “หมายความว่าไง” นิชคุณถามหน้าตาตื่น
            “ฉันสิต้องถามนาย...ก็นายอยู่กับเค้าคนสุดท้าย” ชานชองตอบกลับ
            “บ้าชิบ!!” นิชคุณรีบโทรตามซึงลองทันที เค้าสั่งให้ซึงลองเฝ้าแทคยอนไว้
            “ผม...ไหล่หลุดครับ” ซึงลองรีบตอบหลังจากหมอเจ้าของไข้อนุญาติให้เค้ารับใช้โทรศัพท์ได้
            “อะไรนะ!!” นิชคุณตะลึงอึ้ง
            “คุณหมอทำร้ายผมครับ” ซึงลองพูดเสียงเบา เค้าไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้
            “แล้วทำไมนายเพิ่งบอกตอนนี้” เจ้านายผิวขาวแว๊ดเสียงดังจนหูคนปลายสายแทบแตก
            “เพราะผมเพิ่งตื่นตะกี้ครับ..นี่ยังมึนอยู่เลย...ผมว่าคุณหมอเอาคืนผมทบต้นทบดอกจากตอนที่ผมจับตัวคุณหมอไปหาคุณหนูแน่เลย” ซึงลองตอบกลับยาวเหยียดอย่างรู้สึกผิด
            “เค้าไปไหนรู้ไหม” เจ้านายผิวขาวรีบถาม
            “ผมว่าเค้าจะกลับบ้าน...เค้าโทรหาคุณบูมเรื่องตั๋วเครื่องบินครับ” ซึงลองพยายามลำดับเหตุการณ์ที่พอจำได้
            “บ้าเอ๊ย!!” นิชคุณสบถกับตัวเอง

ความคิดเห็น