ฆาตกร
หลังจากทั้งคู่ผลัดกันไปอาบน้ำแล้ว
นิชคุณก็ปล่อยให้แทคยอนหลับอยู่ในห้องนอนคนเดียว
ส่วนเค้าก็ออกไปเตรียมอาหารให้คนรักไว้รอมื้อเย็น
“คุณหนูกำลังทำอะไรครับ” ซึงลองทักเมื่อเห็นเจ้านายผิวขาวออกมาจากห้องนอนและตรงไปยังห้องครัว
“ข้าว” นิชคุณตอบอย่างไม่ใส่ใจอะไร
“คุณหนูจะทำเองเหรอครับ” ซึงลองถึงกับแปลกใจ
เค้าเริ่มลุกเดินตามเจ้านายไปห้องครัวเช่นกัน
“อืม” เจ้านายผิวขาวตอบพลางหันซ้ายแลขวาไปรอบๆ
“ทำกินเองหรือทำให้คุณหมอทานครับ” ซึงลองยกยิ้มน้อยๆ
“ทำไมนายอยากกินด้วยเหรอ” นิชคุณถามกลับ
“เปล่าครับ..ผมแค่อยากรู้” ซึงลองตอบ
“งั้นก็รู้ไว้อีกอย่างนะ ฉันจะทำกับข้าวให้แฟนกินเท่านั้นโอเคไหม” นิชคุณตอบเสียงเย็น
“แล้วคุณหมอเค้าจะกินได้เหรอครับ” เลขาคนโปรดพูดพร้อมกลั้นยิ้มของตนไว้
“ถ้าเค้าไม่กิน ฉันก็กินเอง...รับรองว่าฉันไม่ให้นายมารับผิดชอบหรอก”
เจ้านายตอบพลางเบ้หน้าไม่พอใจใส่เลขาคนสนิท
“แล้วคุณหมอล่ะครับ” ซึงลองถามถึงแฟนหนุ่มของเจ้านาย
“หลับ” นิชคุณตอบสั้นๆ
เค้าเริ่มจัดแจงเตรียมวัตถุทำข้าวผัดง่ายๆ
โชคดีที่ปกติซึงลองจะออกไปจ่ายตลาดและเป็นคนทำกับข้าวให้เค้า
ดังนั้นในตู้เย็นในบ้านจึงมีของสดเหลืออยู่บ้าง
“หนักรึครับ...” ซึงลองถามพลางอมยิ้ม
“ใช่หนักมาก” นิชคุณตอบพลางขมวดคิ้วกับคำถามสู่รู้ของเลขาตัวโต
“งั้นคุณหนูควรทำข้าวต้มนะครับ” ซึงลองให้คำแนะนำ
“ทำไมต้องข้าวต้ม” นิชคุณหันมองซึงลอง
เค้าเลิกคิ้วสงสัย
“ก็ปกติแล้วหลังจากเจอรับศึกหนักไป คู่รักส่วนใหญ่ก็มักจะทานข้าวต้มกันนี่ครับ”
เลขาตัวโตฉีกยิ้มโชว์ฟันขาว
“นายคิดอะไรของนายกันเนี่ย...ที่บอกว่าหนักน่ะ..ฉันหมายถึงหลังคุณแทคอักเสบหนักเลย...แดงจนเป็นลูกตำลึงสุกคาต้นแล้ว..นายคิดว่าฉันจะกล้าทำอะไรคนป่วยรึไง”
เจ้านายตัวเล็กแว๊ดกลับอย่างไม่สบอารมณ์
“เอ๋!!..แล้ว” ซึงลองหน้าตาตื่นขึ้นมาทันควัน
“เจ็บน่ะสิ..ฉันพ่นยาให้แล้ว...ทำไมนายดูเหมือนห่วงใยคุณหมอมากเลยนะ...นายคิดอะไรอยู่รึเปล่า..”
นิชคุณย่นคิ้วหรี่ตามองซึงลองอย่างสงสัย
“ใจเย็นครับ...ผมก็ห่วงทุกคนแหละ..ว่าแต่เบื่อแย่เลยนะครับ” ซึงลองเปรยอย่างไม่เดือดร้อนใจอะไรเท่าไหร่
เค้าชินกับอารมณ์แปรปรวนของเจ้านายมานานแล้ว
“เบื่ออะไร” นิชคุณถามกลับ
“วันๆเอาแต่นอน..คุณหนูไม่อยากพาคุณแทคไปเที่ยวบ้างเหรอครับ” ซึงลองให้คำแนะนำ
“เที่ยวที่ไหนล่ะ...คนร้ายยังจับตัวไม่ได้เลย” นิชคุณพูดพลางตีหน้าเครียด
“เที่ยวไกลๆบ้านหน่อยไงครับ...เราไปกันเองไม่บอกใคร
คงไม่มีใครรู้หรอกมั้งครับ” ซึงลองตอบ
“เที่ยวไหนล่ะ...นายก็รู้ฉันไม่ได้ไปเที่ยวมานานเท่าไหร่แล้ว” นิชคุณตอบอย่างละเหี่ยใจ
“ดูหนังไหมครับ..เลือกแบบที่นอนดูได้น่ะ” ซึงลองเสนอไอเดียเผื่อคนเจ็บหลังไปในตัว
เพล้ง!!
“เสียงอะไรน่ะ” ซึงลองสะดุ้งโหยง หันมองจอมอนิเตอร์จากกล่องกล้องวงจรปิด
พบว่ากล้อง3ตัวที่ดับไปมันเหมาะเจาะที่ไปดับตำแหน่งห้องนอนเจ้าของบ้าน
“เสียงเหมือนกระจกแตกเลย” นิชคุณตอบหน้าตาตื่น
ซึงลองวอเรียกชางมินที่ยืนอยู่นอกบ้านทันที
“ชางกล้อง567นอกบ้านไม่ทำงานนายไปดูให้หน่อย”
พูดจบซึงลองก็มุ่งหน้าไปที่ห้องนอนนิชคุณ
สิ่งแรกที่เค้าเห็นคือร่างชายร่างอวบในชุดดำนั่งกุมท้องตัวเองอยู่ติดหน้าต่างห้องนอน
เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาเต็มพื้นห้อง และคนที่ควรนอนในห้องนอนตอนนี้หายไป
“เวรชิบ!! หมอ...เฮ้ย...ตื่นสิ...บ้าจริง ององ เรียกรถพยาบาลที ตำรวจด้วย...เดี๋ยวฉันมา!!” ชางมินวิ่งมาที่ข้างบ้าน
เค้าเห็นบานหน้าต่างแตกกระจาย มีเลือดเกรอะกรังอยู่ที่ขอบหน้าต่าง เมื่อชางมินวิ่งผ่านพุ่มไม้หนาเข้าใกล้กระจกบานดังกล่าว
เค้าพบร่างคนรักเจ้านายนอนสลบอยู่ที่พื้นหญ้าติดกับตัวบ้าน มีเลือดไหลออกจากมือไม่หยุด
และชายชุดดำอีกคนกำลังปีนกำแพงบ้านหนี ชางมินตัดสินใจที่จะไล่ตามคนร้ายที่กำลังชิ่งหนีและฝากหน้าที่ให้ซึงลองดูแลแทคยอน
“เกิดอะไรขึ้น!!” นิชคุณหน้าตาตื่น
ตอนแรกเค้าไม่ได้รับอนุญาติให้เข้ามาในห้องนอน
แต่ด้วยความกังวลทำให้นิชคุณไม่สามารถทนรอได้
เค้าตัดสินใจที่จะเข้าไปดูด้วยตาตัวเอง
ซึงลองใช้ปืนจ่อร่างชายที่นั่งจมกองเลือด
เค้าใช้ปลายเท้าเขี่ยปลายขาผู้บุกรุกสองสามทีเป็นการหยั่งเชิง
เมื่อชายแปลกหน้าไม่ตอบสนอง ซึงลองเลยรีบขยับตัวเข้าไปใกล้หน้าต่างมากขึ้น เค้าพบต้นเหตุที่ทำให้ชางมินขอรถพยาบาล
สิ้นเสียงของเพื่อนคนสนิท ซึงลองก็รีบโทรเรียกรถพยาบาล ตามด้วยโทรแจ้งตำรวจตามที่ชางมินบอก นิชคุณถูกซึงลองบังคับให้อยู่ห่างจากร่างชายคนรักที่นอนแผ่หราอยู่นอกบ้านในสภาพเกือบเปลือยเปล่า
คนร้ายถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล โดยมีตำรวจไปควบคุม ขณะที่แทคยอนบาดเจ็บเล็กน้อยที่มือ
เค้าโดนเย็บฝ่ามือไป7เข็ม เจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานพบผ้าโปะยาสลบบนเตียงนอน
และเศษกระจกที่แตกเกิดจากการโดนทุบอย่างแรง
พวกเค้าเดาว่าคงเป็นนาฬิกาปลุกขนาดพอดีมือที่ตกอยู่บริเวณที่เกิดเหตุ ส่วนรอยแผลบนมือแทคยอนอาจจะมาจากที่พอแทคยอนทุบกระจกได้แล้วก็คว้าเอากระจกมาเสียบชายโครงคนร้าย
และเป็นไปได้ว่าคนร้ายอาจกำลังอุ้มแทคยอนอยู่
พอเจ็บตัวก็เลยทำร่างคนตัวโตล่วงออกมานอกหน้าต่าง
เจ้าหน้าที่วิเคราะห์เหตุการณ์คร่าวๆ
“เจ็บตัวอีกแล้ว...ตั้งแต่คุณเข้าใกล้คุณแทค...เค้าเจ็บตัวตลอดเลย” นิชคุณบ่นงึมงำๆขณะเดินวนไปวนมาหน้าห้องตรวจ
“อย่าคิดแบบนี้น่าคุณ...พี่แทคเค้าก็เจ็บตัวตลอดแหละ” ชานชองปลอบใจเพื่อน
“จะเป็นอะไรมากไหม” นิชคุณประสานมือเข้าหากัน เค้ายืนหน้าซีดปากสั่น
“จากผลตรวจทั้งหมดแล้ว ก็เจ็บแค่ที่มือกับหลังช้ำเพิ่มขึ้นอีกหน่อยน่ะ”
ชานชองถอนหายใจยาวกับความวุ่นวายรอบๆตัว
“ชานว่านายไปอยู่ที่อื่นสักพักไหม...ไปอยู่ไกลๆหน่อย” ชานชองให้คำแนะนำ
“ทำไมต้องไปล่ะ” นิชคุณเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“ก็เพื่อว่าคนที่ต้องการทำร้ายพี่แทคจะหาตัวพี่แทคไม่เจอไง...หรือไม่เราก็ควรให้พี่บูมเข้ามาช่วย”
ชานชองตอบ
“คุณบูมเค้าจะช่วยได้ยังไงล่ะ” นิชคุณงง
“เชื่อเถอะว่าถ้าพี่บูมจัดการ เราได้ตัวคนร้ายไปนานแล้ว” ชานชองตอบ
“ แล้วทำไมนายเพิ่งบอกล่ะ” นิชคุณนิ่วหน้าทันที
“ก็พี่แทคไม่พูดอะไรนี่” ชานชองยกไหล่
“ทำไมต้องรอคุณแทคล่ะ” นิชคุณงงหนักขึ้น
“ก็ถ้ารู้ถึงหูพี่บูมแล้วไม่มีพี่แทคเป็นตัวยั้ง...คนที่คิดร้ายกับพี่แทคอาจไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเลยก็ได้นะ”
ชานชองตอบ พร้อมทำหน้าสยึ้มกึ๋ย
“ก็ดีสิ...ยังไงฉันก็อยากจับมันถ่วงแม่น้ำฮันอยู่แล้ว...เอาเบอร์คุณบูมมา”
นิชคุณตาเขียวใส่เพื่อนตัวโต
“คุณอ่า...อย่าบังคับชานสิ” ชานชองขยับเท้าถอยหนี
RRRRRRRRRRRRR
เสียงข้อความมือถือดังขึ้นรัวเป็น10ครั้งจากเครื่องของคนป่วย นิชคุณกดรับโทรศัพท์แทน
(ฉันหาเบอร์แกเจอแล้ว...แกอย่าคิดว่าฉันโง่สิ)
ข้อความแรก
(แกคงไม่โชคดีทุกครั้งหรอก...สักวันมันจะเป็นวันของฉัน)
(เลิกยุ่งกับคนของฉันซะ..แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก)
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย”
นิชคุณเปิดอ่านข้อความในโทรศัพท์เพียงครึ่งเดียวจากข้อความทั้งหมด
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
เลขาคนสนิทลดหนังสือพิมพ์ในมือลง
“ไปหาเจ้าของเบอร์โทรศัพท์นี้มา...ฉันต้องการได้มันภายใน30นาที” นิชคุณเกรี้ยวกราด ใบหน้าสวยแปรเปลี่ยนเป็นซาตานในคราบนางฟ้า
นิชคุณจดเบอร์มือถือให้ซึงลองทันที
สายตาคนผิวขาวมองไปที่ร่างคนรักที่นอนบนเตียงอย่างไร้สติ
30นาทีผ่านไป
ซึงลองกลับมาพร้อมกับเงื่อนงำบางอย่าง เจ้าของเบอร์มือถือคงไม่ทันระวังตัว
หรือไม่ทันได้เอะใจว่าเค้ากำลังโดนหมายชีวิตทันทีที่เค้าส่งข้อความมาให้คู่อริ
“คุณหนูต้องไม่เชื่อแน่”
เลขาตัวโตหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อบนหน้าผากตัวเอง
“อย่าลีลา”
นิชคุณพูดเสียงลอดฟัน
“เบอร์คุณจองครับ...เบอร์นี้เพิ่งถูกเปิดใช้งานตอนที่ส่งข้อความมาก็จริง...แต่มันถูกส่งมาจากมือถือของ
จอง เจสสิก้าครับ” ซึงลองเอ่ยเสียงเบา เค้าเองก็ช็อคไม่ใช่น้อยหลังจากเอาเบอร์ไปให้เพื่อนที่เป็นแฮคเกอร์ระดับเทพ
“เจสเหรอ”
คนผิวขาวเอียงคอมองคนคาบข่าวมาบอกอย่างไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“ไม่ใช่แค่นั้นนะครับ...ผมลองให้เพื่อนเจาะข้อมูลฐานการเงินของคุณเจสในช่วง3-4เดือนนี้มาด้วย...คุณหนูต้องไม่เชื่อแน่...เธอโอนเงินก้อนใหญ่หลายครั้ง...และIPของเธออยู่บนเพจล่าค่าหัว...เธอว่าจ้างคนมาทำร้ายคุณหมอครับ”
ซึงลองยื่นซองเอกสารในมือส่งให้ผู้เป็นนาย
“เป็นไปไม่ได้หรอก”
นิชคุณพูดกับตัวเอง เค้าค่อยๆเปิดดูเอกสารแต่และใบช้าๆ อ่านทีละบรรทัด
“คุณหนูจะทำยังไงครับ”
ซึงลองถามกลับสีหน้ากังวล
“ทำ..อะ..อะไร...ยังไง”
นิชคุณตอบด้วยเสียงตะกุกตะกัก ราวกับเค้าหาลิ้นตัวเองไม่เจอ
“นายไม่กล้าทำอะไรหรอก...คำตอบมันออกมาจากปากนายแล้ว”
คนรักตัวโตลุกขึ้นมานั่งมองหน้าคนรักผิวขาวที่นั่งเฝ้าเค้าอยู่ข้างเตียง
“คุณแทค..คุณเป็นยังไงบ้าง”
นิชคุณรีบทิ้งเอกสารในมือเพื่อจะโผตัวเข้าไปกอดแทคยอน
“หยุด!!” แทคยอนยกมือดันอกชายร่างขาวไว้ ใบหน้าของคนบนเตียงฉายแววเจ็บปวดที่ไม่ได้เกิดจากบาดแผลบนร่างกาย
“คุณหมอเป็นอะไรครับ”
นิชคุณสับสนกับท่าทีของคนที่เพิ่งฟื้นขึ้นมา
“ตอนที่ควอนถูกทำร้าย..นายตามล่าตัวคนทำ...ตอนที่ควอนตาย...และนายคิดว่าฉันเป็นคนร้าย...นายตามล่าฉัน...นายทำร้ายฉัน..ข่มขืนฉัน..นายทรมานฉันทั้งเป็น...และนายพยายามฆ่าลูกพี่ลูกน้องนาย”
แทคยอนค่อยๆพูดช้าๆ
“ผะ..ผม”
คนผิวขาวอึ้งกับถ้อยคำบาดลึกเข้าไปในหัวใจ เรื่องจริงที่เค้าไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้
“ตอนนี้มีคนพยายามฆ่าฉัน...ตอนนายบอกว่าจะแก้แค้นให้...ฉันแอบดีใจที่ตัวเองก็มีความสำคัญเทียบเท่าน้องชายนายหรืออาจจะน้อยกว่าซึ่งตรงนั้นฉันยอมรับได้”
แทคยอนพูดต่อด้วยใบหน้าเจ็บช้ำ
“คุณหมอครับ”
เด็กผิวขาวอยากจะแก้ต่างให้กับตัวเอง แต่สมองเค้ากับว่างเปล่า
“แต่ฉันไม่ได้มีความสำคัญเลย...ฉันสำคัญตัวเองผิดไป...เข้าใจผิดไปเองคนเดียว”
คนตัวใหญ่พยายามกลั้นน้ำตา เสียงแทคยอนสั่นขึ้นเรื่อยๆ
“คุณหมอเข้าใจไม่ผิดหรอกครับ..คุณมีความสำคัญกับผมมากจริงๆนะ”
นิชคุณรีบตอบ
“แต่ไม่เท่าเธอ...ใช่ไหม...นายเชื่อใจเธอ...เพราะนายยังรักเธออยู่..นายเห็นเธอเป็นคนดีอยู่เสมอ..ต่อให้มีหลักฐานมัดตัวเธอแน่น..นายก็ยังไม่เชื่อว่าแฟนนายพยายามฆ่าฉันจริง”
แทคยอนตอบเสียงลอดฟัน
“หลักฐานแค่นี้เราเอาผิดเธอไม่ได้หรอกครับ..ผมไม่อยากพลาดครั้งที่สอง”
นิชคุณพยายามแก้ต่างอีกครั้ง
“แล้วนายมีหลักฐานอะไรมาเอาผิดฉัน...นายยำยีฉันด้วยหลักฐานอะไร”
แทคยอนตวาดลั่น ใบหน้าคนผิวเข้มยับยนเส้นเลือดบริเวณขมับและลำคอปูดโปน
ความเจ็บปวดกัดกินหัวใจเค้ามาตลอด แต่เค้าพยายามบอกตัวเองว่า ‘เค้าคิดมากไปเอง เค้ามองโลกแง่ลบไปเอง เค้าเเค่กำลังเครียดเท่านั้น’
“หมอครับ...ใจเย็นๆก่อนสิครับ”
ซึงลองพยายามเข้ามาช่วยห้ามทัพ
“ออกไป..นายออกไปก่อน”
เจ้านายผิวขาวออกปากเชิญลูกน้องออกจากห้องพัก
“นายด้วย...ออกไป...ออกไปจากชีวิตฉันให้หมดเลย”
แทคยอนประกาศกร้าว
“คุณแทคครับ...ผมอธิบายได้นะ..”
เด็กผิวขาวพยายามหาทางแก้ไขเรื่องเข้าใจผิด
“ฉันไม่อยากฟังใครอธิบายทั้งนั้นแหละ..โดยเฉพาะนาย..ออกไปจากชีวิตฉันซะ”
แทคยอนพูดทีละคำช้าๆ เนิบนาบๆ ดวงตาใสไร้แวว ไร้ความรู้สึก มีแค่น้ำตาที่ไม่อาจสะกดกลั้น สื่อความนัยต์ทั้งหมดออกมาแทน
นิชคุณและซึงลองออกมายืนก้มหน้าคอตกข้างนอกห้องพักแพทย์ของแทคยอน
จุนโฮถูกเจ้าหน้าที่พยาบาลตามตัวมาที่ห้องผู้บริหาร
“ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นนายนะ...”
จุนโฮแว๊ดใส่หุ้นส่วนโรงพยาบาลเสียงสูง
“นายโง่หรือแกล้งโง่...อาชีพฉันไมได้ว่างมาเป็นเพื่อนคุยนายทั้งวัน”
จุนโฮแฮวเพิ่มอีก
“โว้ย...อย่าเงียบสิวะ..เวลาฉันไม่ได้มีเยอะนะโว้ย”
อีจุนโฮสติแตกใส่ผู้บริหารวัยเดียวกัน
“เฮ้อ”
เสียงถอนหายใจยาวดังมาจากชายที่นั่งก้มหน้าก้มตามองปลายเท้าตัวเอง
“ทะเลาะกันอีกแล้ว...ฉันทำเค้าร้องไห้อีกแล้ว”
นิชคุณเปรยเสียงเบา
“เดี๋ยวนะ...นี่นายเรียกฉันมาปรึกษาเรื่องความรักเหรอ”
จุนโฮเลิกคิ้วแบบไม่สบอารมณ์มากขึ้นอีก
“ฉันเครียด...เครียดจนจะบ้าแล้ว..บ้าเอ้ย”
นิชคุณทุบมือลงบนโต๊ะทำงานอย่างแรง ใบหน้าขาวยับหยู่
“เฮ้ย!!..ใจเย็น” จุนโฮเปลี่ยนท่าทีทันที
“เกิดอะไรขึ้น”
จิตแพทย์ลีจุนโฮรีบปรับโหมดตัวเอง
“เจส...เป็นคนสั่งฆ่าคุณแทค”
นิชคุณพูดพลางหลบตาเพื่อนสนิท เค้ายื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้เพื่อน
“แล้ว”
จุนโฮถามต่อ ในขณะที่เปิดเอกสารมาดู
“ฉันไม่รู้จะทำยังไง”
นิชคุณกล่าวเศร้าๆ
“นายไม่รู้เหรอถามจริง”
จุนโฮจ้องหน้าเพื่อนอย่างไม่เชื่อสายตาและหูตัวเอง
“นายยังรักเจสอยู่เหรอ”
จุนโฮถามกลับอย่างไม่แน่ใจ
“ไม่..ฉันไม่ได้รักเจส”
นิชคุณรีบตอบ
“นายยังรักเธอคุณ...นายรักเธอแน่”
จุนโฮกล่าวย้ำ
“ก็บอกว่าไม่ได้รักไง!!..” นิชคุณตวาดกลับอย่างเหลืออด
“แต่นาย...อย่าบอกนะว่า...พวกนาย2คน ทะเลาะกันเรื่องนี้” จุนโฮถึงกับกลืนน้ำลาย
“งั้นทำไมนายไม่รู้ว่าต้องทำยังไง...นายมัน...เลวจริงๆ”
อีจุนโฮถึงกับกัดฟันพูดออกมา
“ใครก็หาคำตอบให้นายไม่ได้หรอกคุณ...คำตอบมันอยู่ในหัวใจนายเอง..”
พูดจบจุนโฮก็สะบัดตูดเดินหนีไปทันที
“ฉันจะภาวนาให้คุณแทคเจอคนที่ดีกว่านาย”
เพื่อนตาตี่พยายามอดกลั้นความรู้สึกของตัวเองไว้
“โฮเดี๋ยว!!” คนผิวขาวรีบวิ่งมารั้งจิตแพทย์ของเค้าไว้
“นายเป็นหมอนะ...นายจะทิ้งคนไข้นายเหรอ”
นิชคุณรีบพูด
“ไหนคนไข้ฉัน...ไหนแฟ้ม...ไหนคนไหน..คุณ...ฉันเป็นหมอไม่ใช่ตำรวจฉันตอบนายไม่ได้หรอกว่าคนรักเก่านายพยายามฆ่าคนรักใหม่นาย
นายต้องทำยังไง นายอยากรู้ก็ไปถามตำรวจเซะ...แล้วไอ้บ้า2คนที่เดินตามก้นนายเป็นเงาตามตัวเนี่ยเลิกจ้างมันได้แล้วนะ...อดีตตำรวจไร้น้ำยา”
จุนโฮเข้นเสียงพูดออกมาอย่างเหลืออด
“ฉันคิดว่านายเหมาะกับเจสนะ...นาย2คนเลือดเย็นพอๆกันเลย” จุนโฮตอกกลับใส่หน้าคนที่เค้าเคยคิดว่าเป็นเพื่อนที่นิสัยดี
“ทะเลาะอะไรกัน”
ชานชองแวะมาพอดี เพราะตอนแรกเค้าไปหารุ่นพี่และเจ้าตัวหายไปแล้ว
เค้าเลยมาหานิชคุณแทน
“เปล่า”
จุนโฮแว๊ดกลับเสียงสูงด้วยใบหน้าหงิกงอ
“ดูเหมือนไม่ใช่แบบนั้นนะ”
ชานชองก้มมองใบหน้าเพื่อนสนิทและคนรักสลับไปมา
“เพื่อนนายเป็นคนดีนะ”
จุนโฮแยกเขี้ยวใส่ชานชองก่อนจะสะบัดบ๊อบหนีไป
“มีอะไรกันอะว่าแต่พี่แทคไปไหน”
ชานชองสงสัยเรื่องรุ่นพี่ที่เจ็บปางตายมากกว่ามาสนใจเรื่องเด็กตีกัน
“ก็อยู่ห้องพักนี่”
นิชคุณขมวดคิ้ว
“ไม่นะ...ไม่อยู่...ไม่มีอะไรอยู่เลย..เก็บเกลี้ยง”
ชานชองตอบเสียงสูง
“หมายความว่าไง”
นิชคุณถามหน้าตาตื่น
“ฉันสิต้องถามนาย...ก็นายอยู่กับเค้าคนสุดท้าย”
ชานชองตอบกลับ
“บ้าชิบ!!” นิชคุณรีบโทรตามซึงลองทันที เค้าสั่งให้ซึงลองเฝ้าแทคยอนไว้
“ผม...ไหล่หลุดครับ”
ซึงลองรีบตอบหลังจากหมอเจ้าของไข้อนุญาติให้เค้ารับใช้โทรศัพท์ได้
“อะไรนะ!!” นิชคุณตะลึงอึ้ง
“คุณหมอทำร้ายผมครับ”
ซึงลองพูดเสียงเบา เค้าไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้
“แล้วทำไมนายเพิ่งบอกตอนนี้”
เจ้านายผิวขาวแว๊ดเสียงดังจนหูคนปลายสายแทบแตก
“เพราะผมเพิ่งตื่นตะกี้ครับ..นี่ยังมึนอยู่เลย...ผมว่าคุณหมอเอาคืนผมทบต้นทบดอกจากตอนที่ผมจับตัวคุณหมอไปหาคุณหนูแน่เลย”
ซึงลองตอบกลับยาวเหยียดอย่างรู้สึกผิด
“เค้าไปไหนรู้ไหม”
เจ้านายผิวขาวรีบถาม
“ผมว่าเค้าจะกลับบ้าน...เค้าโทรหาคุณบูมเรื่องตั๋วเครื่องบินครับ”
ซึงลองพยายามลำดับเหตุการณ์ที่พอจำได้
“บ้าเอ๊ย!!” นิชคุณสบถกับตัวเอง
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น