ชายปริศนา
ชายหนุ่มผิวสีร่างสูงใหญ่ หอบหนังสือกองโตไว้ข้างตัววิ่งตัดผ่านกลางสนามบอลของมหาลัย
อยู่ๆเม็ดฝนก็ค่อยๆร่วงหล่นลงมา
และค่อยๆหนักๆขึ้นเรื่อยๆ
"ย่าห์..ไหงมาตกตอนนนี้เนี่ย..เปียกหมดแล้ว..หว๊าๆ"
ชายผิวเข้มกระชับกองหนังสือเข้ากับอ้อมอกตัวเอง
เค้าโค้งตัวลงเอาแผ่นหลังปกป้องหนังสือในอ้อมอก และเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
"กริ๊ง!!" เสียงบางอย่างดังขึ้นข้างหูชายคนดังกล่าว
สร้อยคอทองคำขาวฝังเพชรหลายเม็ดหลุดออกจากคอผู้เป็นเจ้าของ
ร่วงลงสู่พื้นสนามฟุตบอลที่ไม่ได้ตัดแต่งมาสักระยะ
"บ้าชิบ!!"
แทคยอนปล่อยหนังสือในมือทุกเล่มทิ้งกระจัดกระจายเต็มพื้นหญ้า เพื่อก้มลงหาสร้อยคอเส้นบางท่ามกลางความมืดมิด
และฝนห่าใหญ่ก็ยังไม่มีที่ท่าว่าจะหยุด
"แม่...ครับ...อย่าเล่นแบบนี้สิ"
คนผิวเข้มแหวกต้นหญ้าต้นเล็กๆไปรอบๆตัว โดยไม่ได้สนใจกองหนังสือที่ค่อยๆซึบซับน้ำจนเริ่มบวมขึ้นมาสักนิด
Rrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแข่งกับเสียงกระเทาะของเม็ดฝนรอบตัวแทคยอน คนตัวใหญ่รีบกดรับโทรศัพท์ทันที
เพราะเค้ารู้ว่า ณ เวลานี้ใครกันที่จะโทรตามเค้า
"เฮ้ย..นายอยู่ไหนไอ้หนู!! อยากโดนไล่ออกเหรอ!!..รีบมาทำงานซะ!!"
เสียงปลายดังก้องขึ้น และตัดไปทันทีที่พูดจบโดยไม่รอให้ฝ่ายตรงข้ามได้ทันตอบโต้
"มะ..แม่อย่าทำแบบนี้สิ..แทคไม่ชอบเล่นซ่อนหานะ!!...."ชายหนุ่มร้องลั่นพลางคุ้ยดินและต้นหญ้าไปทั่ว
Rrrrrrr เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งในเวลาไม่ห่างกันมากนัก เจ้าของโทรศัพท์รีบกดรับสายอีกครั้งด้วยความเคยชิน
"เฮ้ย...แกอยู่ไหนวะ..ตกลงไม่ทำงานแล้วใช่ไหม..งั้นก็ไม่ต้องมาทำแล้วนะ!!...ฉันไล่แกออก!!."
ปลายสายกดวางโทรศัพท์โดยที่เจ้าของโทรศัทพ์แทบจะไม่ได้ยินอะไรเลย
"แม่แทคหนาวแล้วนะ..แทคต้องไปทำงานด้วย..แม่อย่าเล่นแบบนี้สิครับ"
คนผิวเข้มดึงแว่นตาที่เปื้อนเม็ดฝนและไอน้ำออกมาเช็ดจนแห้งแล้วใส่กลับเข้ากับใบหน้าของเค้าเพื่อดูเบอร์โทรศัพท์ที่โชว์หรา
เจ้านายเค้าโทรมาตามอีกแล้ว
เปรี้ยะ!! สายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงมาบนท้องนภา สายฝนเทกระหน่ำลงมาไม่หยุด แสงสีน้ำเงินอมฟ้าสว่างวาบไปทั่วท้องฟ้า
"อ๊าๆๆ ฮัด..ฮัดเช้ย!!อ่า..ค่อก!!"
ชายหนุ่มกลางสนามหญ้าสะดุ้งเฮือกทุกๆครั้งที่เทพเจ้าแห่งสายฟ้าพิโรธ เค้าเกลียดเสียงฟ้าร้อง
ฟ้าผ่า ฟ้าแล๊บ แทคยอนเริ่มจามและไอเป็นระยะ เค้ายกแขนซ้ายขึ้นกอดร่างกายที่สั่นเทาของตัวเองในความมืดและมือขวาคุ้ยหญ้าไปทั่ว
"อ่าเจอ...ล่ะ..." สิ้นเสียงสุดท้าย ชายผิวเข้มพบสร้อยคอของเค้าแล้ว
แสงแดดยามเช้า แรงจ้าราวกับว่าพายุที่พัดโหมมาเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้น
ต้นหญ้าและท้องสนามดูจะแห้งลงจนแทบจะดูไม่แตกต่างจากการรดน้ำทุกเช้าของภารโรงประจำสนามบอล
"เฮ้!!คุณ..นายไปไหนมาแต่เช้าเลยน่ะ"
คิม มินจุนตะโกนทักรุ่นน้องที่ปกติจะมามหาลัยตั้งแต่ไก่โห่
‘วันนี้หมอนี่มาสาย มีพิรุธสุดๆ’
คิม มินจุนขุ่นคิดในใจ
"ผมไปทำธุระนิดหน่อยพี่.."
ชายหนุ่มผิวขาวแบกซากหนังสือของใครบางคนมาตากที่ระเบียงห้องเรียน
"ของใครน่ะ" คิม มินจุนถามอปนสงสัยเมื่อเค้าเห็นหนังสือเรียนของเพื่อนต่างคณะในมือรุ่นน้องของเค้า
"อ๊า..นี่สินะธุระของนาย..เกิดอะไรขึ้น..ชุ่มโชกเชียว"
คิมมินจุนยกแขนขึ้นกอดคอรุ่นน้องอย่างสนิทชิดเชื้อ
"ผมเห็นมันตกอยู่แถวๆสนามบอลน่ะพี่
ผมก็เลยว่าจะเอามาตากพอแห้งแล้ว..ค่อยเอาไปฝากไว้ที่คณะเค้าก็ได้มั้ง"
นิชคุณตอบ
"เค้าไหนล่ะ" คิมมินจุนถามอย่างสงสัยใคร่รู้มากขึ้นกว่าเดิม
"ไม่รู้ครับ..ไม่รู้จัก..เดี๋ยวว่าจะเอาไปฝากกับอจ.ภาควิชา"
เด็กผิวขาวแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ก้มหน้าก้มตาคลี่กระดาษทีละแผ่นเพื่อตากพัดลมเล็กที่เค้ามักพกติดตัวไปไหนมาไหนด้วยเสมอ
"นายนี่นะ..ติดนิสัยชอบช่วยเหลือคนอื่นซะจริง"
มินจุนกระตุกยิ้มมุมปาก
"จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ แต่บ่ายนี้นายต้องลงสนามนะ
เรามีแข่ง" มินจุนจับปลายคางรุ่นน้องให้เชิดหน้ามองตาเค้า
"อย่าเบี้ยวไม่งั้นตาย!!" รุ่นพี่มินจุนยิ้มหวานเย็นยะเยือก
"กลัวจะตายแล้วนะเนี่ย" เด็กผิวขาวหัวเราะร่า
แกะมือรุ่นพี่ออกจากคางตัวเองทันที
"งั้นพี่ไปล่ะ..เตรียมตัวให้พร้อมนะ..วันนี้เราจะต้องชนะ"
คิมมินจุนเดินจากไปทันที่ที่พูดจบ
"ว่าแต่หมอนั่นไปนอนตรงนั้นตั้งแต่กี่โมงเนี่ย..คงไม่ได้นอนตากฝนทั้งคืนใช่ไหม"
นิชคุณบ่นพึมพำงึมงำ
เที่ยงวันกว่าๆ นักศึกษาทั้งหมดทยอยกันออกจากห้องเรียนตรงไปที่โรงอาหารบ้าง
กลับบ้านบ้าง และบางกลุ่มก็รีบไปจองที่นั่งในห้องสมุดบ้าง บางกลุ่มก็แยกย้ายกันไปตามชมรมของตัวเอง
"เฮ้!!!....นายทำอะไรน่ะ..เข้าไปไม่ได้นะ!!..เราแข่งบอลกันอยู่..ตาบอดรึไงฮ๊า!!"
คิม มินจุนที่เพิ่งเปลี่ยนตัวออกมานั่งพักข้างสนามบอล รีบตรงปรี่เข้ามาล็อกตัวชายร่างใหญ่ที่ถะเลอถล่าเข้ามาในเขตแดนของพวกเค้า
"ผมหาของอยู่..ขอเวลาผมนิดเดียว..ผมรู้ว่ามันอยู่ตรงไหน.."
ชายหนุ่มผิวเข้มพยายามผลักเด็กคณะอื่นที่อ้างตัวว่าเป็นเจ้าของสนามบอล ออกไปให้พ้นตัวเค้า
"หาอะไร!!..รอพวกเราแข่งเสร็จก่อนสิ!!"
คิม มินจุนรีบแย้ง
"ถ้าพวกคุณเหยียบมันพังล่ะ..ถ้า...หากมันจมดินไปล่ะ..โอ้ย!!..สนามตั้งกว้าง..คุณจะให้ผมลงไปหาแปปเดียวไม่ได้รึไง..ตัวผมก็ใหญ่นะ
คุณก็อย่าเข้ามาใกล้ผมสิ.." แทคยอนเริ่มโมโห เช้านี้เค้าขาดเรียนเพราะไปรู้สึกตัวที่โรงพยาบาล
และเค้าก็รีบตรงดิ่งกลับมามหาลัยทันทีที่จัดการเคลียร์เรื่องเงินเสร็จ
บ่ายนี้เค้าต้องไปทำงานต่อ เมื่อวานเค้าก็ไม่ได้ไปทำงาน เจ้านายต้องฆ่าเค้าแน่
แทคยอนคิดอย่างว้าวุ่นใจ
"ไม่ได้..รอพักครึ่งก่อน..ฉันไม่อยากให้เกิดอุบัติเหตุนะ"
มินจุนอยากให้รีบแข่งให้จบ เพราะฝนตั้งเคล้ามาอีกแล้ว
"อุบัติเหตุมันเกิดได้ทุกทีแหละ..คนเดินบนทางเท้ายังโดนรถไถลมาชนตายเลย..คุณอย่ามางี่เง่ากับผมได้ไหม..ผมรีบนะ!!..ผมต้องไปทำงานพิเศษต่อ!!"
แทคยอนเเยกเขี้ยวยิงฟัน
"รออยู่นี่นะ ...เดี๋ยวฉันไปคุยกับกรรมการแปปนึง"
มินจุนพูดจบก็รีบวิ่งไปหากรรมการที่อยู่อีกฟากของสนามบอล คนตัวใหญ่เพ่งพินิจตำแหน่งที่เค้าเจอสร้อยเมื่อวาน เค้ามองแล้วมองอีกเพื่อความมั่นใจ
"อ๊ะ!!..เจอแล้ว" ชายหนุ่มผิวเข้มพุ่งพรวดเข้าไปในสนามบอลโดยลืมคิดเรื่องเกมส์บอลที่เค้าอ่านคร่าวๆระหว่างที่รอกรรมการเป่านกหวีดขอเวลานอก
นักบอลชายคนนึงวิ่งตามลูกบอลที่เพื่อนร่วมทีมส่งให้ เค้าล็อกเป้าเจ้าลูกกลมๆตรงหน้า ก่อนจะตวัดเท้าเตะลูกบอลในตำแหน่งที่เหมาะเจาะ
ปึ้ง!!
อึก!! มือหนาสีเข้มหยิบสร้อยเส้นบางไว้ได้ทัน หัวเข่าใครบางคนพุ่งชนเข้ากับขมับเค้าเต็มแรง
"โอ้ย!!!.." นิชคุณแหกปากลั่น
หัวเข่าเค้าเสยเข้ากับหัวของไอ้งั่งที่ไหนไม่รู้ที่พุ่งตัวเข้าขวางทางบอลของเค้า
"โอ๊ย แตกแน่เข่าฉัน!!" นิชคุณนอนกอดเข่าตัวเองเพราะสะดุดร่างชายที่พุ่งตัวเข้ามาขวางทางเค้า
"นี่ก็แตกครับพี่คุณ..หัวแตกครับ..ทำไงดี!!"
อูยองเพื่อนร่วมทีมของนิชคุณและบรรดาสมาชิกทีมฟุตบอลวิ่งเข้ามาดูไอ้งั่งตัวโต ที่วิ่งเข้ามาขวางทางตีนเพื่อนของเค้า
"ย่าห์!!..จะไม่แตกได้ไงล่ะ เสยเต็มๆขนาดนั้น!!" นิชคุณหยุดโอดครวญ เปลี่ยนมาสบถแทน เค้าเด้งตัวขึ้นมานั่ง และพบหนุ่มคณะวิทย์คนเดิม คนที่เมื่อเช้าเค้าลากไปส่งโรงพยาบาล
หมอนี่กลับมาที่สนามบอลอีกแล้ว แถมกลับมาขวางทางตีนเค้าด้วย
“ดวงสมพงษ์เกินไปแล้ว!!”
นิชคุณมองหน้าคนที่นอนสลบบนพื้นหญ้าด้วยสีหน้างุนงงมากกว่าตกใจ
"นี่ถ้าฮวดเต็มแรง..ชีวิตนักบอลนายจบแน่หว่ะคุณ.."เพื่อนในทีมนิชคุณกล่าวตลกขบขัน
"ถ้าฮวดเต็มแรง?..นี่ก็เต็มแรงนะ..." นิชคุณพึมพำพร้อมพ่นลมหายใจออกทางปาก
"ผมว่าชีวิตหมอนี่ด้วยมั้งพี่..เอาไงดีเรียกรถพยาบาลไหม...หรือไปส่งกันเอง"
อูยองถามพร้อมวิ่งไปหยิบผ้าเช็ดหน้าๆสะอาดๆกลับมา1ผืน ผู้จัดการทีมรีบเข้ามาช่วยปฐมพยายามบาลด้วยการรับผ้าจากมืออูยองมากดห้ามเลือดที่หัวชายแปลกหน้า
"ไปเองดีกว่า..ถ้ารถพยาบาลเข้ามาล่ะยุ่งแน่"
คนในทีมคู่แข่งออกความเห็น นิชคุณเหลือบเห็นแสงสีขาวระยิบระยับในมือชายที่นอนกองอยู่บนพื้นหญ้า
"สร้อยเหรอ..อย่าบอกนะ..นายกลับมาหามัน"
นิชคุณบ่นพึมพำ เค้าหยิบสร้อยออกจากมือชายผิวเข้มก่อนที่สร้อยจะตกลงพื้นหญ้าอีกครั้ง
นิชคุณหยิบสร้อยใส่กระเป๋ากางเกงตัวเอง เค้าจะคืนสร้อยเส้นนี้ให้เมื่อเจ้าตัวตื่น และมีสติมากกว่านี้
"มีอะไรเหรอพี่คุณ?" อูยองถามเมื่อเห็นท่าทีของรุ่นพี่เค้าดูแปลกตาไป
"เปล่าๆ..ช่วยพี่หน่อย..เจ็บเข่าอ่ะ..ร้าวรึเปล่าไม่รู้!!"
นิชคุณทำหน้าเหย๋เก เบ้ปาก น้ำตาคลอเบ้า
"เกิดอะไรขึ้นหล่ะ!! ..แล้วพวกนายทำไมเลิกแข่งแล้วหล่ะ"คิมมินจุนทำหน้าเหว๋อเมื่อบรรดาทีมสโมสรเตรียมแยกย้ายกันกลับบ้าน
มินจุนวิ่งไปหากรรมการแต่เค้าสะดุ้งเชือกรองเท้าล้มกลิ้ง
เลยมัวแต่ก้มหน้าก้มตาผูกเชือกรองเท้าตัวเองแล้วก็ลืมเรื่องใครสักคนไปเลย
"อุบัติเหตุน่ะพี่..มีไอ้งั่งที่ไหนไม่รู้โผ่ลมาขวางทางตีนพี่คุณ...ปิยองเลยพาไปโรงบาลเมื่อกี้ครับ"
รุ่นน้องในทีมกล่าวเซงๆ
"จะตายรึเปล่าไม่รู้นะ..โดนเข่าคุงคุงจังๆแบบนั้น..แถมมาโดนช่วงครึ่งแรกตอนคุงคุงกำลังฟิตเต็มที่ด้วย"
หมีชานเดินเข้ามาพูดทีหลัง เค้าวิ่งออกมาที่สนามกะมาดูแมตท์ตัดเชือกให้ทันครึ่งแรก
"งั้นนาย...ทำไมไม่ลงแทนคุงคุงซะเลยล่ะน้องรัก.."
คิม มินจุนส่งสายตาคาดโทษใส่รุ่นน้องต่างคณะที่เพิ่งโผล่หัวมาให้เค้าเห็นหน้าครั้งแรกในรอบ1อาทิตย์
"พี่ครับผมมีสอบ ขืนลงสนามให้พี่ ผมไม่ได้พาสชั้นแน่”
ชานชองพูดบ่นงึมงำทันที
"แล้วไอ้คุณเป็นไงบ้าง.."
รุ่นพี่มินจุนขมวดคิ้ว
"เจ็บครับพี่..แต่คงไม่เท่านักเรียนทุนนั่นมั้ง..ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแล้ว"
ชานชองย่นคิ้วสยอง
"นายยังคิดว่าไอ้โย่งนั่นยังจะโตได้อีกเหรอ..หมอนั่นหน้าตาคุ้นๆ...เหมือนเคยเห็นที่ไหนเลย."
คิมมินจุนแควะพลางเดินตามชานชองไปขึ้นรถมอเตอร์ไซต์เพื่อไปหานักกีฬาตัวเตงของเค้าที่โรงพยาบาล
“ไงวะ..ถึงกับต้องเข้าเฝือกอ่อนกันเลยเหรอ"
คิมมินจุนหยิบปากกาเคมีในกระเป๋าขึ้นมา จากนั้นก็ใช้ฟันกัดปลอกปากกา เค้าออกแรงเพียงนิดหน่อยด้ามปากกาก็หลุดออกมาจากปลอก
"ตลกไหมพี่..จะเจิมคนแรกเลยเหรอ..จะถามผมก่อนสักนิดไหมว่าผมเป็นอะไรมากรึเปล่าน่ะ"
นิชคุณประชดแต่เค้าดึงขาหลบไม่ทันเพราะเจ้าคนถือปากกาคว้าขาเค้าไว้ได้ทัน
"ฉันควรเป็นคนแรกของนายทุกๆอย่างนะไอ้น้องรัก.."
มินจุนวาดรูปหมีแพนด้าลงบนเฝือกอย่างไม่รอช้า แถมในมือแพนด้ายังถือธงเลข1ปังบนยอดดอย
"พี่..พูดงี้คนฟังเค้าจะเข้าใจผิดนะครับ.."
นิชคุณขยับตัวหนีรุ่นพี่มินจุนทันทีที่ขาเค้าเป็นอิสระ
"5555...จะมาอายอะไรตอนนี้ จูบแรกของนายก็เป็นของฉันนะ"
มินจุนขำก๊าก
"โอ๊ย!!...นั่นมันเรื่องเข้าใจผิด..พี่อย่าเอามาพูดได้ไหม!!"
เด็กผิวขาวทำหน้าเหว๋อเมื่อพยาบาลสาวหันมามองหน้าเค้าเหมือนเธอได้ยินเรื่องที่มินจุนพูด
นิชคุณรีบส่ายหัว ส่ายมือปฎิเสธเป็นพัลวัน
พยาบาลตาวาวหันมอง3หนุ่มไปมา
พร้อมยกมือขึ้นแนบปากหัวเราะคิกคักก่อนเดินจากไป
"คุงคุง..แล้วหมอนั่นล่ะ"
ชานชองถามถึงชายหนุ่มที่ถูกหามมาพร้อมกับเพื่อนสนิทของเค้า
"ห้องฉุกเฉินน่ะ..ไปสนามทั้งที่เป็นไข้..แถมโดนเข่าฉันเข้าไปอีก
สงสัยนอนยาวแน่เลย" นิชคุณหยู่ปาก
"ไปสนามทั้งที่เป็นไข้..นายรู้ได้ไงน่ะ..รู้จักกันเหรอ!!"
มินจุนรีบเคล้นคอรุ่นน้องอีกครั้ง
"เจ้าของหนังสือเปียกไงครับ..ผมเจอเค้าที่สนามบอลเมื่อเช้า"
นิชคุณเอียงคอมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเศร้าๆ
‘มันต้องสำคัญมากแน่ๆ..ที่ทำให้ผู้ชายคนนึงกลายเป็นไอ้งั่งได้น่ะ’ นิชคุณกำสร้อยสีขาวในกระเป๋ากางเกงเบาๆ
"เออพี่..ผมติดต่อครอบครัวเค้าไม่ได้..เราต้องทำไงล่ะ”
นิชคุณถามมินจุนกลับ
"เราคงต้องจ่ายค่ารักษาให้หมอนี่ไปก่อน..แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมก็ได้มั้ง..อยู่ICUนี่
คงไม่ได้ออกเร็วนักหรอก" มินจุนตอบกลับอย่างไม่ค่อยใส่ใจอะไรมากนัก
"ผมอยู่เฝ้าดีกว่าพี่..เกิดฉุกเฉินอะไรขึ้นมา"
นิชคุณตอบกลับ
"แล้วนายจะทำอะไรได้..รึอยากเริ่มเรียนหมอเอาวันนี้ล่ะ.."
รุ่นพี่มินจุนประชดประชัน
"ปากจัดไม่เปลี่ยน" ชานชองเปรยขึ้นเบาๆ
"คุงคุงจะกลับเลยไหม..เดี๋ยวชานไปส่ง..ปล่อยพวกปากเก่งกลับบ้านเองเหอะ.." หมีชานลุกขึ้นเต็มค.สูงเค้าส่งมือให้เพื่อนสนิทรับเป็นหลักยึด
"ชิ!!" คิม มินจุนเชิดหน้าใส่พวกรุ่นน้องตัวแสบทั้งสอง
"ด้งไปไหนล่ะ..มาด้วยกันนี่"
มินจุนรีบถามถึงเด็กน้อยอีกคน
"กลับไปแล้ว..พ่อโทรตาม" นิชคุณพูดทิ้งท้ายก่อนเดินออกจากห้องพักผู้ป่วย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น