บ่วงรักในม่านหมอก9

ตามจีบ

หลังการแถลงข่าว นิชคุณก็มาป้วนเปี้ยนข้างแทคยอนเป็นเงาตามตัว แถมยังไปดักรอหน้าคอนโด แต่ก็แห้วทุกเช้าเพราะแทคยอนมีรถเป็นของตัวเอง นิชคุณส่งซึงลองไปตามสืบเรื่องของคนร้ายที่ลงมือฆ่าโจควอนแทน


พนักงานและเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลต่างก็เชียร์CEOของตัวเองกันระงม บรรดาคนไข้ทั้งถามทั้งเเซวหมอศัลยกรรมคนแบ๊วไม่หยุดหย่อน จนแทคยอนเเทบจะมุดดินหนี เค้าได้แต่พูดเชิงขำๆว่า

" เพราะผมน่ารักใช่ไหมล่ะ" แล้วยิ้มเห็นฟันขาวๆ แต่เค้าต้องวางตัวสงบเสงี่ยมมากขึ้น เพราะแขกไม่ได้รับเชิญ

แซก แซก แซก !! 


 เสียงฝีเท้า2คู่เดินตามกันมาในระยะประชิด  เมื่อมาถึงห้องพักแพทย์ แทคยอนก็ตัดสินใจที่จะพูดให้ชัดเจน

" เลิกเดินตามฉันสักทีได้ไหม..งานการไม่มีทำรึไง"


  เจ้าของรองเท้าลำลองสีขาวหยุดและหมุนตัวกลับมาพูดกับคนผิวขาวที่เป็นต้นเหตุให้เค้าไปนั่งกินข้าวในโรงอาหารไม่ได้ วางตัวสบายๆก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้เค้ากลายเป็นดาราหน้ากล้องที่มีคนทั่วทุกสารทิศจับจ้องไม่วางตา แทคยอนหงุดหงิดมาก


   'ทำไมนายไม่ไปอยู่ในที่ของนายกัน'


 "ผมลาพักร้อนครับ...ตอนนี้ผมว่างมากเลย" นิชคุณฉีกยิ้มหวาน พร้อมกระพริบตาส่งวิงค์ให้คุณหมอ1ที 








"ว่างก็ไปหาอะไรทำสิ..อย่ามากวนฉันได้ไหม ..ฉันง่วง ฉันจะนอน..."

แทคยอนใช้มือดันเด็กผิวขาวให้ถอยหลังออกห่างจากประตู จากนั้นเค้าก็รีบเดินเข้าห้องแต่ประตูเจ้ากรรมปิดไม่ได้เพราะมีปลายรองเท้าหนังสีดำของใครบางคนสอดเข้ามาขวางไว้

" ผมก็ง่วงเหมือนกันครับ" คนผิวขาวแทรกตัวผ่านประตูเข้ามาในห้องพักของเจ้าของห้องอย่างถือวิสาสะ  นิชคุณฉีกยิ้มแทบถึงใบหู  เพื่อนผู้ชายของเค้าหลายคนเคยพูดว่าใบหน้าของเค้าสวย มีสเน่ห์ที่แม้แต่นางฟ้างามๆยังต้องชิดซ้าย แค่รอยยิ้มหวานๆของเค้าก็ตกผู้ชายให้หลงเคลิ้มได้วันนี้แหละเค้าจะใช้ใบหน้าที่ตนเองแสนจะเกลียดตกหมออ๊คให้ได้

" เข้ามาทำบ้าอะไร ออกไปซะ!! เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิด!!...แล้วนายยิ้มแบบนั้นทำไม..น่ากลัวชะมัดเลย" หมออ๊คสบถไล่นิชคุณทันทีที่สัมผัสได้ถึงการรุกคืบของนิชคุณ


"โอ๊ย... ง่วงก็ไปนอนห้องตัวเองสิ..เป็นถึงผู้บริหารห้องตัวเองก็มีนี่"  แทคยอนโมโหเค้ายกมือขึ้นกดหัวตา ก่อนจะผลักตัวนิชคุณไปติดประตู

“ออกไปซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับนาย...ได้โปรด”  แทคยอนตาวาวแยกเขี้ยวขู่นิชคุณ

“ผมไม่มีห้องตัวเองที่นี่...ผมไม่ชอบนอนโรงพยาบาลครับ” นิชคุณตอบกลับหน้าเศร้าสร้อย

“หึ..ไม่ชอบนอนโรงพยาบาล..ห้องฉันก็จัดเป็นส่วนนึงของโรงพยาบาล..ออกไป...ไปนอนห้องไอ้หมีควายก็ได้ไปซะ” แทคยอนเริ่มหงุดหงิดตะหงิดๆ

“ผมอยากนอนข้างคุณ..ผมไม่ชอบห้องชาน..ห้องไอ้บ้านั่นมีแต่ตุ๊กตาหมีที่โฮซื้อให้..ทุกคนมีคนรัก” นิชคุณน้ำตาซึมเมื่อคิดถึงภาพเพื่อนรักสวีทดี๊ด๊าในขณะที่เค้ามักโดนผู้หญิงเทใส่เสมอ

นิชคุณขืนตัวและขยับกายหนีไปนั่งที่เตียงนอน เค้าทำมือตบที่นอนเป็นการเชิญชวนให้แทคยอนมานอนด้วยกัน 

“นะครับ..หมอ” เด็กผิวขาวยังตื้อไม่เลิก


 "ลุกออกไปเดี๋ยวนี้!!" คนตัวโตต้องการเตียงนอนตัวเองคืน เค้าตาวาวด้วยความโกรธ เค้าไม่อยากอยู่ในห้องแคบตามลำพังกับนิชคุณ เพราะมันทำให้เค้ารู้สึกใจคอไม่ดี


 "หมออ่า...เตียงก็ไม่แคบซักหน่อย...นอน2คนกำลังสบายเลยนะครับ" นิชคุณพูดจบ เค้าลุกขึ้นและกระชากแขนคนตัวโตอย่างแรงจนร่างแทคยอนเซมาปะทะร่างนิชคุณ








"ไม่...อย่า..." แทคยอนผวาเฮือกทันที่ที่รู้สึกตัวว่าร่างกายเค้าสัมผัสกับไออุ่นร้อนจากร่างกายนิชคุณ


"ไม่..ไม่เอาแล้ว..พอที" คนตัวโตถีบตัวหนีจากวงแขนเด็กหนุ่มหน้าสวยอย่างรวดเร็ว ร่างกายแทคยอนสั่นและเครียดเกร็ง เค้าตกใจจนแทบจะเป็นลม


คนตัวโตทรุดตัวลงนั่งกับพื้น หายใจเฮือกฮากเสียงดัง นิชคุณตกใจ เค้าไม่คิดว่าแทคยอนจะยังมีอาการตื่นกลัวเค้าอยู่


"ฮืก...ขอถุง...เอาถุงให้ที..." ศัลยแพทย์หนุ่มหน้าซีด เหงื่อตก บ่นพึมพำงึมงำ เค้ารู้สึกเหมือนกับตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจจากภาวะช็อค




"ถุง..ถุง" นิชคุณตาลีตาเหลือก หันซ้ายหันขวาหาสิ่งที่คนตัวโตต้องการ




"ถุง...นี่ครับ..." นิชคุณรีบคว้าถุงขนมมาให้แทคยอนทันที


"ถุงขนม..เนี่ยนะ...ก็ได้วะ" แทคยอนหน้าซีดคว้าถุงขนมจากมือนิชคุณมา เค้าก้มมองเศษขนมชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่ตัวเองกินเหลือไว้อย่างเซงๆ เค้ารีบเทขนมทิ้งและเอาถุงเปล่ามาครอบจมูกและปากตัวเอง


อ๊คแทคยอนนั่งหายใจเฮือกฮากอยู่กับพื้นห้องจนรู้สึกดีขึ้น  เค้าเกือบจะตายอีกแล้ว


"ผมขอโทษครับ...ผมขอโทษ...ผมจะไม่ทำอีก..ผมจะไม่เข้าใกล้คุณอีก" ชายผิวขาวยืนตัวสั่นบ่นพึมพำงึมงำอยู่ข้างตัวแทคยอน


แทคยอนรู้สึกแปลกๆ เมื่อเค้าเงยหน้าขึ้นมอง นิชคุณ เด็กผู้ชายที่เคยมีผิวขาวนวลเนียล ตอนนี้มันเริ่มจะเเดงจนผิดปกติ แถมมามีหยดน้ำใสๆเคลือบดวงตาที่เคยส่องสว่าง จนดูพร่าเลือนไปหมด


"นายเป็นอะไรน่ะ" แทคยอนเอ่ยปากทักอย่างสับสน เค้ารู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นเด็กหนุ่มคนนี้ร้องไห้


"ผมขอโทษ...ผมทำร้ายคุณอีกแล้ว" นิชคุณยกมือขึ้นปิดบังใบหน้าตัวเอง เค้าพยายามกลั้นน้ำตา และกั้นเสียงตัวเองเอาไว้


"เด็กโง่..นายร้องไห้ทำไม" แทคยอนพึมพำเสียงสั่นกับตัวเอง เค้าลุกขึ้นยืนเต็มความสูง และขยับตัวเข้ามากอดนิชคุณเบาๆ ในขณะที่เค้าก็ตระหนักถึงความหวาดกลัวในใจตัวเอง


"ร้องไห้ทำไมเด็กโง่...มันไม่มีอะไรสักหน่อย" แทคยอนยกมือลูบหัวนิชคุณเบาๆ


"ผมขอโทษ...ผมจะไม่เข้าใกล้คุณอีก" นิชคุณพึมพำงึมงำอย่างรู้สึกผิด


"ง่วงไม่ใช่เหรอไปนอนสิ" แทคยอนรู้สึกสงสารนิชคุณขึ้นมา เค้ารู้สึกแบบนั้นในตอนนี้

 ศัลยแพทยหนุ่มผลักร่างเด็กผิวขาวในอ้อมกอดตัวเองลงนอนบนเตียงนอนเค้า


"ผมไม่ง่วงแล้ว..ผมจะกลับ..ผมจะไม่มาที่นี่อีก" เด็กผิวขาวดื้อรั้น และพยายามจะลุกจากที่นอน


"นอนซะ!!" คนตัวโตดุเสียงดัง  แทคยอนก้าวขาขึ้นคร่อมตัวนิชคุณไว้ เค้าพยายามกดตัวนิชคุณให้นอนราบไปกับเตียงนอนให้ได้มากที่สุด


"คุณทำอะไรน่ะหมอ..ปล่อยผมนะ!!" เด็กผิวขาวพยายามขยับตัวหนี



"ฉันบอกให้นายนอนลงไปนิชคุณ!!" แทคยอนตวาดเสียงดัง  เค้าออกแรงจับตัวนิชคุณกดลงกับเตียงนอนอย่างยากลำบาก



"ผมไม่อยากทำร้ายคุณ.." นิชคุณหยุดดิ้น และจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคนตรงหน้า


"นายไม่ได้ทำร้ายฉัน" แทคยอนตอบกลับ


"คุณกลัวผม..มือคุณสั่น..ผมไม่อยากเห็นคุณเป็นแบบนี้" นิชคุณตอบพลางหันมองมือของแทคยอน


"มือฉันไม่ได้สั่น" แทคยอนตอบกลับทันที 


"มือคุณสั่น...จริงๆ" เด็กผิวขาวจับมือคนตัวหนาขึ้นมาช้าๆและโชว์ให้เจ้าของมือดูมือตัวเอง



"ผมทำร้ายคุณ..ผมทำให้คุณกลัว..ผมไม่อยากทำร้ายใครอีก" นิชคุณพร่ำทั้งน้ำตา


"ฉันจะไม่กลัวนาย...นอนซะ" แทคยอนพูดจบก็ทิ้งตัวลงนอนข้างตัวนิชคุณเบาๆ



"ฉันจะไม่กลัวนาย...หลับตาและนอนไปซะ" แทคยอนพูดพลางขยับมือของตนไปจับมือนิชคุณเบาๆ


"คุณแทคครับ.." นิชคุณเรียกชื่อแทคยอน แต่ไม่ทันจะได้พูด แทคยอนก็พลิกตัวมากอดนิชคุณทันที



"หยุดพูดซักที...ฉันง่วงมากเลยนะ..ถ้านายไม่หยุดพูด ฉันจะโยนนายออกไป" แทคยอนพูดพลางซุกหน้าลงกับกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนเบาๆ


"คะ..คุณ" นิชคุณอึกอัก เค้างงกับท่าทีแปลกๆของแทคยอน


"........" เสียงหัวใจของคนตัวโตเต้นดังสม่ำเสมอ และช้าลงจนดูเหมือนว่าศัลยแพทย์หนุ่มหลับสนิทแล้ว ท่อนแขนที่เคยสั่นก็นิ่งลงเช่นกัน

นิชคุณปิดเปลือกตาของตนลงบ้าง ความจริงเค้าไม่ได้ง่วงเลยสักนิด เค้าไม่เคยหลับกลางวัน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เค้ารู้สึกอยากจะพักผ่อนบ้าง 








เสียงเพจเจอร์ดังขึ้นเป็นระยะๆ แทคยอนสะดุ้งตื่น และเค้าก็ต้องมูปตัวเองกลับไปทำงาน เมื่อมีงานต้องทำ

 เป็นการผ่าตัดที่ยาวนานเช่นทุกครั้ง นี่ก็6 โมงเย็นแล้ว คนผิวสีเดินสะโหลสะเหลมาตามทางเดิน เค้าหวังว่าวันนี้เค้าคงไม่ต้องรับเคสยาวอีก แทคยอนพาร่างไร้วิญญานของตัวเองมายังห้องพัก เค้าเข้าห้องมาเจอจานอาหารที่ถูกแล๊ปเก็บความร้อนอย่างดีวางอยู่บนโต๊ะ และผู้ชายที่เคยนอนบนเตียงของเจ้าของห้องก็ย้ายตัวเองไปนอนฟุบหน้าอยู่บนกองเอกสารบนโต๊ะทานข้าว นิชคุณแบกเอกสารมานั่งทำขณะที่รอแทคยอนเลิกงาน

แทคยอนตอนนี้ไม่หิวเท่าไหร่เค้าอยากนอนมากกว่า  ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเสียงเพจเจอร์เจ้ากรรมก็ดังขึ้นอีก นิชคุณสะดุ้งตัวตื่น เค้าเห็นแทคยอนใช้มือขยี้ผมดำของตัวเองและกระฟัดกระเฟี้ยดสุดๆ ก่อนจ่ำอ้าวออกนอกห้องพักไป

หลังผ่าตัดเสร็จแทคยอนก็กลับมาที่ห้องพักทันทีซึ่งมันตรงกับช่วงเวลาออกเวรพอดี คืนนี้เค้าจะตรงดิ่งกลับคอนโดเลย เมื่อเข้าห้องพักมาก็เจอเด็กหนุ่มผิวขาวยังคงหลับอยู่ แต่เห็นได้ชัดว่าเจ้าเด็กนี่น่าจะจัดการเอกสารกองใหญ่หมดแล้ว เค้าหันไปดูชามอาหารที่ยังไม่ถูกแกะ เป็นไปได้ว่าเจ้าเด็กผิวขาวตรงหน้าคงยังไม่กินข้าวแน่ๆ

'อย่าบอกนะว่านายจะรอกินข้าวพร้อมฉันน่ะ'  แทคยอนส่ายหน้าเบาๆ พลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน แต่เค้าก็แอบอมยิ้มเล็กๆ

หมออ๊คค่อยๆจัดการเปิดแล๊บออกและเทอาหารใส่กล่องและนำอาหารเข้าตู้เย็นจากนั้นก็เดินไปสะกิดให้คนที่นอนอยู่ตื่น

" เลิกงานแล้ว ...กลับเถอะ" แทคยอนทำเสียงอ่อนโยน  เค้าเก็บแฟ้มเอกสารใส่กล่องให้และยกไปวางรอที่หน้าประตูห้องพักแพทย์อย่างทุลักทุเล บาดแผลบางตำแหน่งยังสร้างความรำคาญให้เค้า

ในขณะที่นิชคุณเงยหน้าขึ้นมาในสภาพงัวเงีย และใช้มือเรียวยาวขยี้ตาตัวเอง  เพื่อไล่ความง่วงออกจากตัว เมื่อเห็นคนผิวสีเข้มเค้าก็รีบถามทันที

" ไม่กินข้าวก่อนรึครับ" นิชคุณมองหาจานอาหาร และย่นคิ้วเข้าหากัน เมื่อเค้าไม่เห็นจานข้าวบนโต๊ะสักใบ คนผิวขาวหันมองที่ถังขยะทันทีเค้าเจอเศษแล๊ปและกล่องอาหารที่ถูกทึ้งอย่างไม่ใยดี

“คุณไม่ชอบ..มันไม่อร่อย..หรือเพราะผมเป็นคนซื้อให้ครับ..คุณถึง...” นิชคุณชี้ไปที่ถังขยะ

" ฉันอยากกินอาหารร้อนๆก่อนขึ้นเตียง อาหารนายเอาไว้ฉันจะกินพรุ่งนี้ละกัน"  แทคยอนสะพายกระเป๋าและควานหากุญแจรถ

“แต่คุณทิ้งมัน” นิชคุณหยู่หน้าพูดเสียงเบาอย่างน้อยใจ

“เด็กน้อย...ฉันทิ้งมันไว้ในตู้เย็นโรงพยาบาลนายอยากดูไหม” แทคยอนขยับตัวช้าราวร่างไร้วิญญาณ เค้าเปิดตู้เย็นขนาดครึ่งตัวเค้า และหยิบกล่องซัพเปอร์แวร์ที่ถูกบรรจุด้วยอาหารที่นิชคุณซื้อมาให้อย่างดีมาโชว์คนผิวขาว

“..สบายใจรึยัง..เลิกคิดมากได้แล้ว” แทคยอนตอบด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ

นิชคุณอาสาขับรถให้แทคยอน  โดยอ้างเหตุผลว่า แทคยอนดูท่าทางเหนื่อยมากส่วนตัวเค้าได้นอนบ้างแล้ว เย็นวันนี้หมออ๊คดูว่าง่ายลง ตั้งแต่ที่พวกเค้านอนกอดกันบนเตียงเมื่อตอนกลางวัน คนผิวเข้มส่งกุญแจรถให้นิชคุณทันที

" ช่วยหน่อยละกัน" แทคยอนพูดกับนิชคุณ เค้าเดินนำหน้านิชคุณจนมาถึงรถตัวเองและยืนรอให้คนผิวขาวเปิดประตูรถให้ วันนี้เป็นวันแรกที่คนร่างใหญ่ยอมให้นิชคุณเป็นโชเฟอร์ขับรถไปส่งบ้าน แถมยังเป็นรถของแทคยอนเองด้วย มือเรียวขวาสะกิดที่หน้าขาของคนผิวเข้ม แทคยอนหลับสนิททันทีที่ขึ้นรถจนถึงหน้าคอนโด

       " หึ อืม" คนผิวเข้มสะดุ้งเล็กน้อย หาวหวอดและยกแขนบิดขี้เกียจจนสุดแขน เรียกได้ว่าแขนแทคยอนแทบจะนาบใบหน้าคนผิวขาวถ้าคนผิวเข้มไม่นึกได้เสียก่อนว่าเค้าไม่ได้นั่งอยู่ในรถตัวเองคนเดียว

จ๊อก จ๊อก!!   


เสียงกระเพาะร้องดังมาจากท้องคนผิวขาว นิชคุณหิวจนท้องกิ่วตั้งแต่ตอนเย็น เค้านั่งรอกินข้าวพร้อมหมออ๊คแต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้กิน 

'ง่ะ..อายชิบ'!! คนผิวขาวเอามือแตะท้องตัวเองเบาๆพร้อมยิ้มแหยงๆ

" กินอะไรไหม..แต่ฉันไม่ทำให้กินนะ " คนผิวเข้มพูดขณะจะก้าวลงจากรถ

" ถ้าจะกินเดี๋ยวฉันสั่งเผื่อให้ ฝนจะตกแล้วกินเสร็จ..ค่อยกลับก็ได้" ผู้ชายผิวสีเข้มเดินลิ่วนำหน้าไปยังประตูคอนโด  นิชคุณรีบเดินตามทันที ปลายเท้าของคนผิวขาวหยุดยืนอยู่ตรงทางเข้าห้องแทคยอน การมาที่นี่ทำให้เค้าคิดถึงโจควอนน้องชาย จนถึงตอนนี้คดีก็ยังไม่คืบหน้า นิชคุณนิ่วหน้าเล็กน้อย ‘ฉันไม่ควรมาที่นี่เลย’

      " จะเข้ามาไหม" คนผิวเข้มร้องถามจากในห้อง แทคยอนเปิดประตูห้องทิ้งไว้ และเดินนำหน้าเข้าห้องไปจัดการโทรสั่งข้าวจากร้านพี่แพนด้า

นิชคุณค่อยๆย่างเท้าเข้าใกล้ห้องแทคยอนช้าๆ เสียงหัวใจเค้าเต้นราวกับมันจะระเบิดออกมา เท้าของคนผิวขาวหยุดอยู่ที่หน้าห้องแทคยอน ส่วนสายตาไปหยุดที่ประตูห้องฝั่งตรงข้าม

" ควอนพี่ขอโทษ"  นิชคุณยืนหน้าซีดตัวเย็น หัวใจเค้าสั่นระริกพอๆกับร่างกายที่สั่นสะท้านราวกับเค้ายืนอยู่ท่ามกลาง แพน้ำแข็งที่กำลังจะพังทลาย

แทคยอนเดินออกมาตามเจ้าคนผิวขาว

 " เฮ้ยนายเป็นอะไรรึเปล่า!!"  เค้าเห็นอาการของคนตรงหน้าไม่สู้ดีเลยรีบเข้าไปเทคแคร์ทันที แทคเพิ่งคิดออกว่าเด็กที่ถูกฆาตกรรมในห้องตรงข้ามเค้าแท้จริงเป็นน้องชายนิชคุณ บางทีเค้าต้องให้บูมช่วยตามสืบให้  เค้าไม่อยากให้นิชคุณหรือใครรู้เรื่องนี้ เพราะเค้ารู้จักนิสัยนิชคุณและบรรดารุ่นน้องเค้าดี นิชคุณจะสติแตกถ้ารู้ว่าเค้าเคยคุยกับคนร้ายในวันที่โจควอนจะถูกฆ่าตาย

‘บางทีเรื่องนี้อาจเป็นความผิดเค้าที่ไม่เอ่ะใจ และไม่ได้เข้าไปช่วยโจควอนก็ได้’ แทคยอนคิดอย่างรู้สึกผิด

" ไหวไหม!! เข้าไปข้างในก่อน"  แทคยอนตัดสินใจอุ้มเด็กร่างขาวขึ้นจากพื้นทันที โดยลืมคิดไปว่าร่างกายเค้าเองก็ใช่ว่าจะสามารถรองรับน้ำหนักเด็กผิวขาวได้

" นอนไปก่อน อาหารมาแล้ว..ฉันจะเอาเข้ามาให้..แต่นายต้องกินเองนะ..ฉันจะไม่ป้อน" คนผิวเข้มพูดเสียงอ่อนโยน และสีหน้าท่าทางก็อ่อนโยนด้วย

นิชคุณนอนนิ่งบนเตียง เค้ายังไม่ลืมภาพที่เห็นในเช้าวันนั้นน้องชายเค้าตายในห้องนั้น สภาพศพที่น่าเวทนา ใครกันที่ทำร้ายน้องชายเค้าได้ขนาดนั้น ใครคนนั้นต้องเป็นคนที่มีนิสัยเสียแบบเค้าแน่  นิสัยจองล้างจองผลาญ  เรื่องของควอนเค้าจะทำอย่างไรดี ยิ่งนิชคุณคิดถึงควอน เค้ายิ่งรู้สึกผิดต่อแทคยอน เค้าเอาความแค้นไประบายใส่คนดีๆอย่างหมออ๊คได้อย่างไร

ด้านคนผิวเข้มเดินหายออกจากห้องนอนและกลับเข้ามาในห้องพร้อมกะละมังและผ้าชุบน้ำ แทคยอนเดินมาที่เตียงก็เห็นว่าเด็กผิวขาวหลับไปแล้ว เค้าค่อยๆแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออกให้ และใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆเช็ดตามตัวคนผิวขาว นิชคุณลืมตาตื่นขึ้นและเห็นแทคยอนกำลังช่วยเช็ดตัวให้เค้าอยู่ เค้าจึงแกล้งทำเป็นนอนต่อ  

‘ ทั้งที่ผมทำเรื่องแย่ๆกับคุณขนาดนั้น..ทำไมคุณถึงไม่โกรธผมเลย..ทำไมคุณต้องดูแลผมดีแบบนี้..หรือเพราะคุณเห็นผมเป็นเพียงคนไข้ที่จำเป็นต้องดูแลรึเปล่าครับ’นิชคุณได้แต่คิดในใจ

เสียงจากอินเตอร์คอมดังขึ้น แทคยอนสะดุ้งโหยง เค้ารีบคว้ากะละมังวิ่งออกมาหน้าห้อง แทคยอนตกอยู่ในภวังค์ตั้งแต่ใช้ผ้าขนหนูเช็ดตัวให้คนผิวขาว เด็กคนนี้สวยงดงามมาก ดวงตาก็สดใสเป็นประกาย รูปหน้าได้รูป ริมฝีปากอิ่มแดงระเรื่อ จมูกเป็นสันโด่ง  ผิวขาวเนียนนุ่มน่าสัมผัส  ถึงเค้าจะเคยนอนกับคนบนเตียงหลายครั้งในคืนเดียว แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้มีสติพอมารับรู้อะไรเท่าไหร่

“แทคแกบ้าแล้ว..ใจเย็นๆหมอนี่เป็นผู้ชายนะ..นายตะหากที่ถูกหมอนี่ทำน่ะ” แทคยอนสะบัดหัวไปมา

แทคยอนจัดการเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะและกลับมาปลุกคนผิวขาว ใบหน้ายามหลับช่างดูเย้ายวนใจเหลือเกิน  แทคยอนสะบัดหน้าไปมาอีกครั้ง นี่เค้ากำลังคิดฟุ้งซ่านกับคนที่ข่มขืนเค้าได้ไงกันเนี่ย

"ทำไมไม่กิน " คนผิวเข้มถามเด็กผิวขาวที่เอาแต่มองชามรามยอนตรงหน้า

" รามยอนนี่ต้องสั่งด้วยเหรอ"  คนผิวขาวทำตาแป๊วอึ้งกับคุณหมอร่างยักษ์ คนที่บ่นไม่อยากกินอาหารหรูของโรงแรมเนี่ย กลับสั่งรามยอนจากร้านอาหาร

" กินก่อนค่อยวิจารณ์..ถ้าไม่อร่อยก็ไปหาอะไรทำกินเอาเอง"  แทคยอนทำหน้าดุเค้าโซ้ยบะหมี่ตรงหน้าหมดไปแล้ว1 ชาม

นิชคุณใช้ตะเกียบม้วนเส้นบะหมี่และเอาเข้าปาก 




 'เอออร่อยจริงแฮะ อร่อยแบบทำเองที่บ้านไม่ได้ รสชาติคุ้นๆด้วย'

" อร่อยจริงๆด้วยแฮะ  สุดยอดเลย" นิชคุณรีบโซ้ยรามยอนจนหมด ทั้ง2คนกินรามยอนหมดกันไป2 ชามใหญ่ แทคยอนต่อด้วยเค้กข้าว2ชิ้นใหญ่ในขณะที่นิชคุณกินคิมบับเพิ่มไปอีก

" อิ่มจัง " นิชคุณเปรย อ้าปากหาวหวอด

" ฝนยังตกหนักอยู่เลย"  คนผิวขาวลุกเดินไปยังระเบียงข้างห้อง เค้ามองลอดช่องผ้าม่านออกไป เค้าล้วงมือหยิบโทรศัพท์ และกดเบอร์ซึงลอง สงสัยคงต้องให้ซึงมารับ

“คุณติดตะแกรงเหล็กทำไม..กลัวขโมยรึครับ” นิชคุณเปิดผ้าม่านออกไปดูให้ชัดขึ้น เค้าได้เสียงกรุ๊งกริ๊งดังจากโมบายที่ตะแกรงเหล็กเป็น10อัน หลายอันเป็นคำอวยพร และอีกกว่า10อันเป็นคำเตือน นิชคุณเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย
 
 "ลูกกรงมันชำรุดนี่ครับ....เหล็กมันดูเหมือนจะหลุดเลย..ผมว่าคุณหมอรีบเรียกช่างมาซ่อมดีกว่านะครับ" เด็กผิวขาวเปรยขึ้น เค้าห่วงความปลอดภัยของคนที่อยู่ข้างล่าง

“...........”


อ๊คแทคยอนไม่ได้ให้คำตอบ เค้ายังคงก้มหน้าก้มตากินเค้กข้าวอย่างไม่สนใจคำพูดนิชคุณ จนดูเหมือนแทคยอนกำลังเมินนิชคุณอยู่

" คืนนี้นอนนี่แหละ ขับรถตอนฝนตกอันตราย"  แทคยอนพูดแบบไม่มองหน้านิชคุณ

" ถ้าอิ่มแล้วก็ไปอาบน้ำซะ เดี๋ยวฉันจะอาบน้ำนอนแล้ว " คนตัวใหญ่พูดจบก็ลุกขึ้นจากโต๊ะทานข้าว

นิชคุณเลิกคิ้วขึ้นข้างนึงและหันมามองใบหน้าคนผิวเข้ม นี่เค้าฟังผิดรึเปล่า คุณแทคยอนอนุญาติให้เค้านอนค้างที่นี่ได้

แทคยอนวางตะเกียบและลุกจากโต๊ะกินข้าวเค้าเดินหายเข้าไปในห้องนอน และหยิบผ้าขนหนูและเสื้อผ้าออกมาชุดนึง เค้าโยนมันลงบนโซฟาเบาๆ

" ฉันคิดว่านายคงใส่ได้"  คนผิวสีเข้มพูดจบก็เดินมากินข้าวต่อ

นิชคุณหยิบเสื้อผ้าและเดินไปอาบน้ำ พอเค้าเห็นห้องน้ำความคิดเเรกที่ผุดขึ้นมาคือ  ทำไมห้องน้ำแต่ละห้องไม่เหมือนกัน เจ้ากระจกใสๆมีฝ้าเล็กน้อยนี่แถมจะไม่ปิดบังชิ้นส่วนร่างกายเลย น่าอายชะมัดถ้ามีใครเผอิญโผล่เข้ามาคงเห็นหมดแน่ ดีที่ห้องน้ำของโจควอนไม่เป็นแบบนี้

 นิชคุณอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาที่ห้องรับแขก ในขณะที่เจ้าของห้องกำลังล้างจาน 

" อยากเป็นหวัดตายรึไง!!"  น้ำเสียงของคนผิวเข้มดูไม่พอใจ พอๆกับสีหน้าท่าทางเมื่อแทคยอนหมุนตัวมาเจอคนผิวขาวยืนหัวเปียกซก แทคยอนล้างจานเสร็จพอดี  เค้าเดินตรงปรี่เข้ามาหาเด็กร่างขาวคว้าข้อมือเรียวบาง และรีบพากลับไปที่ห้องน้ำ  แทคยอนบังคับให้นิชคุณนั่งลงบนชักโครก ตัวเค้าเองหันไปคว้าไดร์เป่าผมที่วางอยู่ตรงเคาเตอร์ในห้องน้ำมาเป่าผมให้นิชคุณ

" ถึงชีวิตจะไม่ต้องดูแลใครแล้วแต่ตัวนายยังอยู่ ดังนั้นนายต้องดูแลตัวเองบ้าง..อย่าปล่อยป่ะละเลยมันแบบนี้..คนรอบข้างนายเค้าเป็นห่วงรู้ไหม" ในความหมายของแทคยอนเค้าพูดถึงเรื่องครอบครัวแน่ๆ

นิชคุณนั่งนิ่งอยู่ๆน้ำตาก็ไหลท่วมตา คนผิวขาวพยายามจะกลั้นน้ำตาไว้ ทั้งที่ปกติเค้าไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าใคร  วันนี้เค้าอ่อนแอเหลือเกิน คนผิวขาวเริ่มสะอื้นเบาๆ แทคยอนย่อตัวลงมานั่งระดับเดียวกับนิชคุณ

"นายไม่จำเป็นต้องทำเป็นเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้  ถ้านายอยากร้องไห้ นายก็ควรที่จะร้องออกมานะ แล้วนายจะรู้สึกดีขึ้น..อยู่ต่อหน้าคนที่รักนาย..นายไม่ต้องพยายามทำตัวเข้มแข็งหรอก"  แทคยอนใช้ฝ่ามือหนาลูบผมสีน้ำตาลอ่อนไล่ลงมาถึงกลางหลัง  เค้ากอดปลอบนิชคุณประมาณ20นาที และพานิชคุณไปนอนที่เตียงนอน

คนผิวขาวเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว  แทคยอนโทรหาชานชองเพื่อขอเบอร์ซึงลอง เค้าบอกซึงลองว่า คืนนี้นิชคุณจะนอนค้างที่คอนโดเค้า และพรุ่งนี้เช้าเค้าขับรถไปส่งนิชคุณที่บริษัท

" เพราะนายทำให้ฉันมีวันหยุดเพิ่มขึ้นหรอกนะ " แทคยอนพูดจบก็เดินหายลับเข้าห้องน้ำไป เมื่อคืนอยู่ๆชานชองก็บอกว่าให้เข้างานวันเว้นวัน เพราะนิชคุณเปรยว่าคุณหมอดูเหนื่อยง่าย และท่าทางการเดินมันดูแปลกๆ คำพูดที่ชานชองพูดมาทำเอาแทคยอนแยกเขี้ยว เค้าแทบจะคำรามผ่านสายโทรศัพท์

'เพราะใครกันล่ะ ' แทคยอนพ่นลมออกจากปากแบบเซงๆ ทั้งที่เค้านอนรักษาตัวมาเป็นชาติแล้ว แต่เค้าก็ยังมีอาการสะดุ้งตื่นกลางดึก เค้ารู้ว่าตัวเองฝันร้ายแต่พอตื่นเช้ามาเค้าก็จำความฝันไม่ได้

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด


 เสียงนาฬิกาดัง แทคยอนลืมตาขึ้น เค้าเห็นแพขนตางอนยาวๆของคนในอ้อมแขนตัวเองซุกหน้าอยู่ติดแผงอกของเค้าในระยะประชิดราวกับคนรักกัน  ใบหน้าขาวนวล ริมฝีปากอวบอิ่มเเดงระเรื่อ เด็กร่างขาวนอนขดตัววางแขนพาดเอวเค้าอย่างถือวิสาสะ และ อืม..มีกลิ่นหอมๆแตะจมูกเค้า คงเป็นกลิ่นยาสระผมของเค้าน่ะแหละ 

' มันน่าไหม หมอนี่กลิ้งตัวมา หรือฉันกลิ้งตัวไปนะ' ดูเหมือนต่างคนต่างกลิ้งมาตรงกลางมากกว่า 

แทคยอนขยับตัวจะลุก แต่เด็กตัวเล็กขยับตามเหมือนพยายามซุกตัวหาความอบอุ่น  แทคยอนหมั่นใส้ เค้าใช้นิ้วดีดหน้าผากนิชคุณอย่างสะใจ

ป๊อก!!

 " โอ้ย !!..อืม "  เด็กผิวขาวยกมือขึ้นขยี้หน้าผากแต่ยังไม่ยอมลืมตาตื่น

ป๊อก!!

แทคยอนดีดหน้าผากเด็กผิวขาวซ้ำอีกที เค้าฉีกยิ้มจนตีนกาขึ้นเต็มหน้า เตรียมจะดีดปลายจมูกแทน

" อ๊า เจ็บ...อา"  นิชคุณลืมตาขึ้นทันที เค้าเงยหน้าขึ้นเห็นคนผิวเข้มยิ้มหวานให้ และทำท่าจะดีดปลายจมูกเค้าซ้ำอีก 

"อย่านะ..ไม่เอาแล้ว..ผมเจ็บ" เด็กผิวขาวยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองทันที

" ไปอาบน้ำแต่งตัวซะ!! นายต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ "  แทคยอนถามขณะยังนั่งบนเตียงในสภาพเปลือยท่อนบนและนั่งห่างจากนิชคุณนิดเดียว ช่างเป็นภาพที่เย้ายวนใจเหลือทนในความคิดของคนผิวขาว


 'ผมพักร้อนอยู่นะ..คุณจำไม่ได้เหรอครับ..ฮึ!! '

'ฉันกำลังเปิดใจรึเปล่านะ' แทคยอนคิดไปคิดมาในใจ ถ้าดูจากประวัติและนิสัย นิชคุณจัดว่าสอบผ่านในฐานะผู้ชายคนนึงมานานแล้ว เค้ารู้เรื่องนี้ดีแก่ใจ แต่คนที่สอบตกคือเค้าตะหาก บางทีเค้าไม่ควรเข้าใกล้นิชคุณมากกว่าที่ควรรึเปล่า