กำหนดอนาคต
เด็กหนุ่มผิวขาวนั่งเงียบเรียบเรียงความคิด
เค้ามีหลายคำถามและหลายคำพูดที่อยากพูด แต่ในสถานการณ์ตึงเครียดเช่นนี้เค้าก็ไม่กล้าเอื้อนเอ่ยอะไร
เค้าเกรงว่าคำพูดของเค้าอาจจะทำให้สถานการณ์ที่กำลังดีขึ้นกลับมาแย่อีกครั้ง
"เธอทานข้าวมารึยัง"
ชางมินถามขึ้นก่อนหลังจากที่เค้าจัดการเคลียร์ข้าวของที่เสียหายในห้องเสร็จแล้ว
"ยังครับ"
นิชคุณตอบ
"เธอจะอยู่ทานข้าวที่นี่ก่อนไหม"
ชางมินถามต่อ ใจเค้าอยากให้นิชคุณอยู่ ดูเหมือนคนไข้เค้าต้องการการเยียวยา
"ถ้าคุณอนุญาติ"
เด็กหนุ่มผิวขาวถามซ้ำพลางก้มลงมองวงแขนสีเข้มที่ขยับรัดเอวเค้าแรงขึ้น เหมือนกับเจ้าของบ้านไม่อยากให้เค้าจากไป
"ข้าวต้มได้ไหม"
ชางมินเปรยพลางมองใบหน้าคนไข้ที่ก้มหน้าซุกคอเด็กข้างบ้านไม่ปล่อย
'นายต้องล้อฉันเล่นแน่...แบบนี้ไม่ตลกเลยนะ..นายกำลังทำให้เรื่องมันวุ่นวาย'
ชางมินปรายตามองแทคยอนอีกครั้งก่อนผละออกจากห้องนอนไป
ชายหนุ่ม2คนต่างนั่งกอดกันในห้องที่ดูเหมือนห้องicu ต่างฝ่ายต่างเงียบ
แค่แบ่งปันความอุ่นร้อนจากร่างกายให้แก่กันเท่านั้น
อีชางมินออกจากห้องไปราวๆ10 นาที เค้ากลับเข้ามาใหม่พร้อมกระเป๋ายานอกสถานที่ ผู้ชายหน้าบูดจัดการหยิบยาออกมาจากกระเป๋าที่เตรียมมา
เค้าผสมยาที่ต้องการ และเตรียมน้ำเกลือถุงใหม่
"แทค..มือ"
ชางมินขยับตัวเข้าหาแทคยอน คนไข้ของเค้างอแงไม่เชื่อฟังคำพูดขึ้นมาซะแบบนั้น
"นายไม่อยากโดนจับมัดจริงๆหรอกใช่มั้ย..อย่าดื้อน่ะ"
ชางมินพูดพลางแกะมือคนไข้ออกจากเอวเด็กผิวขาว
"คุณแทคยอนครับ..เชื่อฟังพี่หมอเถอะครับ"
ในที่สุดนิชคุณก็กล้าพูดออกมา คำพูดประโยคสั้นๆเปลี่ยนใจคนป่วยได้ แทคยอนยอมปล่อยมือจากเอวเด็กน้อย
เค้าส่งมือข้างขวาให้ชางมิน
ชางมินจัดการเปิดเส้นเลือดที่หลังมือแทคยอน
และเริ่มให้ยาที่สมควรให้ เค้าวางแผนจะให้ยาระงับประสาทหลังแทคยอนกินข้าวเสร็จ มันคงดีถ้าเพื่อนเค้าจะได้พักยาวๆ
"ข้าวเธอฉันวางไว้ที่โต๊ะด้านนอกไปทานเถอะ"
ชางมินพูดกับนิชคุณด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและเป็นมิตร อย่างน้อยวันนี้เด็กผู้ชายคนนี้ก็ช่วยเค้าไว้
"แล้วคุณแทคยอนล่ะครับ"
นิชคุณเอี้ยวคอถาม
"เดี๋ยวหมอนี่ฉันจัดการเอง.."
ชางมินตอบพลางถอนใจ
"แทคปล่อยน้องเค้าซะ...นี่เที่ยงแล้ว"
ชางมินพูดกับเพื่อน
แทคยอนยอมปล่อยเอวนิชคุณแต่โดยดี
คนตัวโตพลิกกายลงนอนบนเตียง เค้าหันหนีทุกคนในห้อง และหลับตาลงไปซะแบบนั้น ร่างคนตัวใหญ่นอนนิ่งบนเตียงไม่ขยับ
"แทค..อย่างอนสิ..ฉันบอกนายแล้วว่าไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น"
ชางมินเดินมาเกาะขอบเตียงนอน
"พวกคุณทะเลาะกันเหรอครับ"
นิชคุณถามอย่างสงสัย
"มันงอนที่ฉันตัดสายโทรศัพท์ของเธอ"
ชางมินตอบด้วยน้ำเสียงสลด
"คุณชางครับ..ผมขอเวลาสักนิดได้ไหม...ผมอยากคุยกับคุณแทคยอน"
นิชคุณขอร้องชางมิน มันอาจฟังดูแปลกประหลาด ความสัมพันธ์ของพวกเค้าเป็นแค่เพื่อนบ้านที่เพิ่งรู้จักกัน
แต่นิชคุณกลับรู้สึกว่าพวกเค้ารู้จักกันมานาน
เด็กหนุ่มผิวขาวไม่เคยมีแฟน
เพราะเค้าสนใจแต่เรื่องงานและเรื่องเรียน เค้าไม่เคยมองผู้หญิงแต่ก็ไม่เคยมองผู้ชาย
เพียงแต่แทคยอนไม่เหมือนผู้ชายคนอื่น ในใจลึกๆนิชคุณรู้สึกคุ้นเคย
"อืม"
ชางมินพยักหน้าและออกจากห้องไป เค้ายอมฟังคำพูดของนิชคุณโดยไม่รู้สึกต่อต้านตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
เมื่อชางมินออกจากห้องไป
เด็กหนุ่มผิวขาวก็เดินอ้อมเตียงไปยืนตรงหน้าแทคยอน เค้าย่อตัวลงจนสามารถมองหน้าคนบนเตียงได้ในระดับเดียวกัน
"คุณเป็นอะไรไปครับ..คุณต่างจากคุณทุกๆวันมากเลยนะครับ"
นิชคุณออกปากถาม
แทคยอนเม้มปากนิ่ง
"พี่จะไม่คุยกับผมเหรอ...ผมอยากคุยกับพี่นะ..ผมดีใจที่พี่ย้ายมาอยู่ที่นี่...พี่ทำให้ผมไม่เหงา..พี่ไม่คุยกับผม...พี่ไม่เหงาเหรอ"
นิชคุณกล่าวหยอด
"...." แทคยอนยังคงเงียบ
"พี่งอนผมด้วยเหรอ.."
นิชคุณพูดต่ออีก
"...."แทคยอนพลิกตัวหนีเด็กตรงหน้า
"..อ๊า...ไม่อยากคุยกับผมเหรอ...งั้นผมกลับนะ...พี่ใจร้ายจังเลย"
เด็กผิวขาวกระเง้ากระงอดน้อยใจเจ้าของบ้านขึ้นมาทันที
"อย่าไปนะ..อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว"
คนบนเตียงกล่าวอย่างรวดเร็ว
"งั้นคุยกับผมสิ..อย่าเงียบแบบนี้..พี่ทำให้ผมกังวลใจนะ"
นิชคุณตอบพลางรู้สึกปลื้มใจขึ้นมาซะแบบนั้น อย่าน้อยแทคยอนก็รั้งเค้าไว้
"อึก..ฮึก"
เสียงสะอื้นค่อยๆหลุดออกมาจากลำคอคนบนเตียง
เด็กผิวขาวเบิกตากว้างก่อนจะรีบปรี่ตัวเข้าไปกอดคนบนเตียงไว้
"จะเป็นแบบนี้ไปอีกนานไหม..ฉันมีความรักไม่ได้...ฉันต้องอยู่แบบนี้ไปอีกนานไหม"
แทคยอนสะอื้อเสียงดัง
"ทำไมจะมีความรักไม่ได้ล่ะครับ..ตอนนี้ก็มีคนรักพี่นี่..ทุกคนที่อยู่รอบตัวพี่ทุกคนต่างก็รักพี่นะ"
นิชคุณงงกับถ้อยคำของแทคยอนและเค้าเข้าใจผิดประเด็น
"ฉันอยากมีคนรัก..อยากมีความสุขอยากใช้ชีวิตเหมือนคนอื่นเค้า..ทำไมฉันต้องเป็นแบบนี้"
คนตัวโตปล่อยโฮเสียงดัง
"คนรัก..ทำไมจะมีไม่ได้ล่ะครับ"
นิชคุณสงสัย
"ฉันกำลังจะตาย.."
คนตัวโตลดเสียงเบาลง น้ำเสียงบ่งบอกว่าแทคยอนหมดอาลัยตายอยาก
"....." เด็กน้อยนั่งนิ่งไม่อาจพูดอะไรได้ เค้าช็อคจนพูดไม่ออก ที่บอกว่ารักไม่ได้เพราะกำลังจะตาย
กับการที่เค้ารักคนที่กำลังจะตายใครเจ็บกว่ากัน กันแน่
"ฉันจะต้องอยู่เดียวดายแบบนี้ไปจนกว่าฉันจะตาย..ฉันรักใครไม่ได้..ทำให้ใครรักไม่ได้..ฉันกลัวว่าเค้าจะต้องเจ็บเมื่อฉันจากไป"
คนตัวโตพร่ำพรูถ้อยคำอันแสนปวดร้าว
"รักผมได้ไหม..คบกับผมไหม..อยู่กับผมไหม..แค่ตอนนี้..แค่ตอนที่พี่ยังมีชีวิตอยู่..เป็นผมได้ไหม"
เด็กหนุ่มผิวขาวกล่าวถ้อยคำออกไป เค้าไม่รู้ว่าคำพูดที่เอ่ยออกไปเป็นเพราะความสงสาร
หรือเป็นเพราะเค้าคิดแบบนั้นจริงๆ
"...." แทคยอนนิ่งงัน
"เราคบกันนะ..ตั้งแต่วันนี้ชีวิตพี่เป็นของผม..พี่อย่าทำเรื่องบ้าๆแบบนั้นอีก...พี่ต้องดูแลตัวเอง
ต้องเชื่อฟังคำพูดพี่หมอ..ผมอยากให้พี่อยู่กับผมไปนานๆ...ผมอยากอยู่กับพี่ไปจนกว่าเราจะแก่ตายไปพร้อมกัน"
เด็กหนุ่มเจื่อยแจ้วพร้อมกอดร่างพี่ชายข้างบ้านแน่นขึ้น
"ไปทานข้าวกันนะครับ..ผมหิวท้องกิ่วแล้ว"
เด็กหนุ่มลุกขึ้นส่งมือให้คนบนเตียงจับ แทคยอนสบตาเด็กน้อยนิ่งงัน เค้างงที่อยู่ๆก็ถูกขอคบทั้งที่บอกว่าตัวเองกำลังจะตาย
"ถ้าฉันตาย..นายจะไม่เสียใจเหรอ"
แทคยอนเอ่ยขึ้น
"ตอนนี้พี่ยังไม่ตายนี่ครับ...เรายังไม่รู้เลยใช่ไหมว่าพี่จะตายเมื่อไหร่...แค่ตอนที่พี่มีชีวิตอยู่ผมอยากจะมีความสุขไปพร้อมกับพี่"
นิชคุณโค้งตัวลงกอดคนตัวโตอีกครั้ง
"เรื่องอนาคตเป็นเรื่องที่คาดเดาไม่ได้
แต่เรากำหนดได้นะครับ" เด็กน้อยยิ้มจนตาหยี
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น