สำนึก
นิชคุณรีบควานหากล่องยาสามัญประจำบ้านที่เพื่อนสนิทของเค้าเคยจัดเตรียมไว้ให้
ชายหนุ่มผิวขาวมือไม้สั่น
เค้าเททุกอย่างที่อยู่ในกล่องยากระจายเต็มเตียงนอน นิชคุณตาลีตาเหลือกเทน้ำเกลือราดลงบนผ้าก็อต ก่อนจะค่อยๆซับผ้าลงบนบาดแผลฉีกขาดตามร่างกายของชายบนเตียง
เค้าค่อยๆใช้ยาแต้มลงตามบาดแผลที่มีเลือดซิบ
เค้าพยายามพันแผลที่ข้อมือให้อ๊ค แทคยอนเท่าที่ทำได้
นิคุณหวังว่าเจ้าผ้าพวกนี้จะกดทับห้ามเลือดได้บ้าง
นิชคุณจัดการกับแผลด้านหน้าเสร็จเค้าก็จับชายผิวสีพลิกตัว เลือดสดๆยังคงไหลออกมาจากบาดแผลฉีกขาดด้านล่าง
เด็กหนุ่มผิวขาวพยายามใช้ความคิด
เค้ารีบวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าและคว้าเอาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กออกมา เค้าซับเลือดทางช่องทางด้านหลังอย่างทุลักทุเล
ถึงแม้นิชคุณจะเป็นหุ้นส่วนโรงพยาบาลแต่เค้าไม่ค่อยมีความรู้เรื่องการทำปฐมพยาบาลเลย
" ผมขอโทษ..ผม...ขอโทษ"
ชายผิวขาวพูดน้ำเสียงสั่นระริก
เค้าประคองมือของคนผิวเข้มขึ้นประทับริมฝีปากตัวเองแผ่วเบา
" ผมขอโทษ..ผมจะทำยังไงดี.."
นิชคุณอาบน้ำเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หมออ๊ค แทคยอน
บาดแผลบางจุดยังคงมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด คนผิวขาวใช้ผ้ากดทับไว้
นิชคุนเริ่มง่วงในขณะที่นั่งรอเพื่อนซี้ เค้าล้มตัวลงนอนข้างกายคนผิวเข้ม ใช้แขนโอบกอดแทคยอนไว้
" คุณหนูครับ.."
เสียงเลขาเจ้าของบ้านดังขึ้นที่หน้าประตูห้องนอน
" หึ
..อืม" ผู้เป็นนายค่อยๆปรือตาขึ้นจากเสียงเรียกจากนอกห้องนอน
" อืม..ร้อน!"
นิชคุณลืมตาด้วยความตกใจ เค้าเห็นคนข้างกายนอนตัวสั่นกระสับกระส่าย
ริมฝีปากแทคยอนซีดขาวไร้สี เหงื่อแตกพลั่กตัวร้อนเป็นไฟ เนื้อตัวแดง และบาดแผลทั่วตัวดูเหมือนจะเริ่มอักเสบมากกว่าเดิม
" พระเจ้า!..คุณหมอ!!"
นิชคุณตาลีตาเหลือก อาการงัวเงียหายไปสนิท
" ใครอยู่บ้าง..เรียกรถพยาบาลที..เดี๋ยวนี้!!
" นิชคุณตะโกนสุดเสียง
ชานชองและซึงลองเห็นท่าไม่ดี พวกเค้าช่วยกันดันประตูห้องนอนเข้าไปอย่างแรง
ชานชองเห็นนิชคุณทำหน้าตาตื่น โอบกอดใครสักคนบนเตียงแน่น
"เกิดอะไรขึ้น!!
คุณ" ควาน
ชานชองยืนอึ้งชั่วขณะเมื่อเค้าเห็นใบหน้าคุ้นตาของรุ่นพี่คนสนิทดูเหมือนซากศพไร้ชีวิต
" พี่!!..เฮ้ยพี่แทค” ชานชองรีบถลาเข้ามาประชิดตัวคนผิวเข้มบนเตียง
พร้อมหันไปมองเพื่อนตัวขาวแบบต้องการคำตอบส่วนมือก็รีบทำงานตามหน้าที่ชานชองหยิบปรอทวัดไข้เสียบหูแทคยอน
" ไข้สูงนะ 44 แน่ะ
ชักตายได้เลยนะเนี่ย!!" ควาน ชานชอนรีบคว้าสเต็ทขึ้นมาเสียบหู
เค้าแหวกสาบเสื้อนอนของรุ่นพี่ตัวหนาออกจากกัน ชานชอนถึงกับกลืนน้ำลายเฮือก
ร่องรอยบนตัวแทคยอนทำให้ชานชองทำอะไรไม่ถูกชั่วขณะ
"คุณ!!..นาย...........!!" ชานชองแยกเขี้ยวตีหน้าเครียดใส่เพื่อนทันที
เค้ารีบฟังเสียงหัวใจรุ่นพี่ตามขั้นตอนการตรวจเบื้องต้น
มือใหญ่หนาของควาน ชานชองล้วงเข้าไปใต้ผ้าห่ม
เค้าควานหาข้อมือของรุ่นพี่คนสนิท ดวงตาชานซองเปิดกว้าง
เค้ากลืนน้ำลายลงคอเฮือกอีกรอบ หมีชานเห็นรอยคราบเลือดที่ซึมผ่านผ้ารัดแผลออกมา
เค้ากวาดสายตาไปทั่วห้อง และพบต้นเหตุของกลิ่นคาวเลือด
" นาย!!"
ชานชองพูดเสียงลอดฟันด้วยความเครียด รอยแผลฉีกบาดลึกเต็มข้อมือ2ข้างเมื่อชานคลายผ้าพันแผลออก
และตำแหน่งกัดคุ้นๆที่เคยเห็นบนตัวควอนผ่านภาพถ่าย
" นายบ้าไปแล้ว!!
" ความอดทนของชานชองแทบจะหมดลงถ้าไม่ติดว่าตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการช่วยเหลือรุ่นพี่ของตัวเองละก็
เค้าอาจจะฆ่าเพื่อนตัวเองก็ได้
" ทำไมนายทำแบบนี้คุณ..นี่มันเรื่องใหญ่นะ!!..บ้าเอ๊ย..ฉันบอกให้นายรอ..ทำไมนายไม่รอ
" ชานชองเดือดปุดๆ เค้าเงื้อมมือขึ้นและเกือบจะต่อยหน้านิชคุณ ถึงแม้ชานชองจะตระหนักดีถึงสาเหตุทั้งหมด
แต่เรื่องนี้มันก็เกินกว่าทีเค้าจะอดทนไหว
แค่รอยแผลด้านหน้าชานชองก็เดาได้แล้วว่านิชคุณทำอะไรไปบ้าง
รอยคราบเลือดบนที่นอนเปลื้อนไปทั่ว ทั้งบนพื้นพรม และห้องน้ำ
กลิ่นเลือดที่คุ้นเคยลอยคละคลุ้งไปทั่วห้อง คนที่เคยไปประจำวอร์ดERในช่วงเทศกาลแบบเค้าจำมันได้ดี
" ผลlapพลาด..อย่ามาโทษฉันคนเดียวนะ"
นิชคุณยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง เค้าเครียดและร้อนรนสุดๆ นิชคุณลุกขึ้นยืนเดินไปเดินมา
" ฉันต้องทำยังไง!"
นิชคุณถามชานชองอย่างจริงจัง
"ไปเอาถุงใส่น้ำแข็งมาซึง..ฉันต้องพาพี่แทคไปโรงพยาบาล..แบบvip เดี๋ยวนี้ด้วย เราให้ใครรู้เรื่องนี้ไม่ได้"
ชานชองตอบอย่างหัวเสีย
" อืม..ฝากนายด้วยนะ...แล้วฉันจะตามไปทีหลัง"
นิชคุณทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอนหันหลังให้ชานชองและซึงลอง
"แม่ครับ..ผมควรจะทำยังดี..ผมทำผลาดไปหมดทุกอย่างเลย..คุณจะทำยังไงกับผมครับคุณหมอ..ผมขอโทษที่ไม่เชื่อโฮไม่เชื่อชานและไม่ฟังคำพูดคุณ
" นิชคุณนั่งก้มหน้าสำนึกผิด
น้ำตาหลายหยดไหลลงอาบแก้มคนผิวขาวเมื่อเพื่อนเค้าพาร่างของเหยื่อจากโทสะของเค้าออกไปจากห้อง
นิชคุณรวบรวมสติของตัวเองอยู่นานก่อนจะเก็บข้าวของ
เค้าตั้งจะไปดูแลแทคยอนด้วยตัวเองสักพักนึง
เด็กหนุ่มผิวขาวรีบขับรถไปโรงพยาบาลทันที แต่เค้ากลับไม่พบรายชื่อของแทคยอนในโรงพยาบาล
นิชคุณนึกขึ้นได้ว่า ชานชองบอกว่าเรื่องนี้เป็นความลับ
เค้าเลยโทรศัพท์หาชานชอน ปลายสายเงียบไม่ตอบรับ
ชานชองกดรับโทรศัพท์แต่เค้ากลับเงียบและกดสายทิ้ง
นิชคุณต่อสายหาซึงลองที่ขับรถพาชานชอนและแทคยอนมาโรงพยาบาลแทน
ซึงลองรับสายแต่เค้าอ้ำอึ้งและส่งโทรศัพทต่อให้กับจุนโฮ
“พวกนายอยู่ไหนกัน!!”
นิชคุณถามเสียงร้อนรน
“ซึงบอกว่านายมาถึงโรงพยาบาลแล้ว...”
จุนโฮพูดเสียงเบา
“ใช่..ฉันมาแล้ว...นายพาหมออ๊คไปไว้ที่ไหนน่ะ...ฉันหาเค้าไม่เจอ”
นิชคุณถามกลับเสียงดัง
“คุณ....ฉันคิดว่า นาย..ควรจะกลับไปก่อนนะ”
จุนโฮพูดเสียงเครียดขึ้นมา
“ทำไม!!...เกิดอะไรขึ้น...หมอเค้าเป็นอะไร!!”
ชายผิวขาวถามเสียงสั่น
“ไม่มีอะไรหรอก...เพียงแต่ตอนนี้...ชานกำลังโกรธ..ชานหัวเสียมากเลยนะคุณ..”
จุนโฮอธิบายสถานการณ์ ควานชานชองตบหน้าเลขาคนสนิทของนิชคุณไปหลายที
เค้าโกรธที่ซึงลองพารุ่นพี่ไปให้นิชคุณเฉือด
“ฉะ..ฉัน...”
เด็กหนุ่มผิวขาวกัดริมฝีปากตัวเองแน่น
“คุณใจเย็นนะ...ฉันรู้ว่าตอนนี้นายรู้สึกยังไง...เอางี้ไหม...ฉันจะให้รหัสกล้องวงจรปิดในห้องนี้กับนาย...นายไม่ต้องเข้ามาดูด้วยตัวเองก็ได้...นะคุณ...จนกว่าชานจะอารมณ์ดีกว่านี้”
จุนโฮพยายามปลอบใจเพื่อนตัวขาว เค้าก็ผิดที่เกลี้ยกล่อมนิชคุณไม่สำเร็จ
“ฉัน..ขอโทษ..อึก...” เด็กหนุ่มผิวขาวหลั่งน้ำตาออกมา
“คุณ..นายไหวไหม...เดี๋ยวฉันไปหา”
จุนโฮรีบถามเพื่อนอย่างรวดเร็ว
เค้าไม่เคยเห็นเพื่อนร้องไห้มาก่อนไม่แม้แต่ตอนที่โจควอนตาย
“อึก...ฮือ....ฉันขอโทษ...” นิชคุณพึมพำงึมงำไม่หยุด
“นายอยู่ตรงไหน...ERรึเปล่า...ใช่มั้ย..ฉันได้ยินเสียง...เดี๋ยวฉันไปนะ...อย่าไปไหนนะ”
จุนโฮรีบพูดทันที
“โฮ!!...นายจะไปไหน”
เสียงควาน
ชานชองดังก้องขัดจังหวะความคิดของจุนโฮในขณะที่เค้ากำลังจะพุ่งตัวออกจากห้องVIPในโรงพยาบาล
“ชาน!!...คุณเสียใจนะ...หมอนั่นไม่ได้ตั้งใจ”
จุนโฮหัวเสียขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล
“แล้วไง...” ควาน ชานชองแยกเขี้ยวใส่คนรักตัวเอง
“ชาน...โฮไม่เคยเห็นคุณร้องไห้เลย...ชานเคยเห็นไหม...แม้แต่ในงานศพควอน...คุณยังไม่ร้องไห้ออกมาให้ใครเห็นเลยนะ...เค้ารู้สึกผิดจริงๆ....เชื่อโฮสิ...”
ลีจุนโฮพยายามให้เหตุผล
“ชาน...ยังทำใจไม่ได้...โฮไม่เข้าใจชานเหรอ...นี่มันเรื่องใหญ่นะ...นายเห็นไหม...เห็นคนที่นอนตรงนี้ไหม”
ชานชองพูดพลางหันมองไปที่ร่างแทคยอน
“โฮ...กลัว...กลัวว่า...เราอาจจะเสีย...สายเลือดเจ้าของโรงพยาบาลคนสุดท้ายไป...ถ้าโฮปล่อยให้คุณอยู่คนเดียวตอนนี้...นายก็รู้ว่าทำไมหมอนั่นถึงกลายเป็นคนแบบนี้.”
จุนโฮน้ำตาปริ่ม
“.....” ควานชานชองนิ่งเงียบ
เค้าหันหลังให้ลีจุนโฮ
“ชาน...นายก็รู้ว่าคุณเป็นคนดี...เค้าเป็นเพื่อนที่ดีของนายมาตลอด...นายรู้ใช่ไหม”
ลีจุนโฮก้าวเท้าออกนอกห้องทันทีที่พูดจบ อิมซึงลองวิ่งตามจิตแพทย์โฮไปตามทางเดินเพื่อนควานหาตัวนิชคุณ
จุนโฮพาเจ้าของโรงพยาบาลกลับมานอนที่ห้องพักของตัวเองในโรงพยาบาล
เค้าพูดคุยกับนิชคุณหลายอย่าง จากนั้นก็ให้ยาคลายประสาทกับนิชคุณ และส่งเข้านอน ส่วนตัวเค้าก็กลับไปหาชานชอง
ซึงลองนอนเฝ้านิชคุณไม่ห่างด้วยความกังวลว่าเจ้านายจะคิดสั้น
นิชคุณนั่งดูภาพจากกล้องวงจรปิดผ่านโทศัพท์มือถือในขณะที่เค้านั่งทำงานอยู่ที่บริษัท
ควาน ชานชองและลีจุนโฮสลับกันมาดูแลศัลยแพทย์อ๊คตลอดเวลา หมอแทคยังคงหลับไม่ได้สติถึง2วันเต็มๆ
จุนโฮบอกว่ามันเป็นเรื่องดีเพราะหมออ๊คจะได้ไม่เจ็บ ช่วง2วันที่ผ่านมา บาดแผลบนตัวของแทคยอนอักเสบหนักมาก
พวกเค้ากังวลเรื่องแผลจะติดเชื้อถึงแม้จะดูแลอย่างดีก็ตาม
จุนโฮพยายามคุยกับชานชองทุกครั้งที่มีโอกาส
นิชคุณอยากมาดูด้วยตัวเองมากกว่าจะดูภาพผ่านกล้อง
ชานชองกลายเป็นคนหงุดหงิดง่ายขึ้นมา ชายคนรักของจุนโฮดูกังวลผิดสังเกตุ
“ชาน..นายกังวลอะไร...นายเป็นอะไร”
จุนโฮบีบมือคนรักนั่งยืนหน้าเครียดอยู่ริมหน้าต่าง
“โฮ...ถ้าครอบครัวพี่แทครู้เรื่องนี้ละก็...ชานคิดว่า...เรื่อมมันจบไม่สวยแน่”
ควาน ชานชองพูดเสียงเครียด
“หมออ๊คเค้าไม่มีครอบครัวแล้วนี่..ฉันหมายถึง...”
จุนโฮตอบ
“ไม่ใช่โดยสายเลือด...ผู้ชายคนนั้น...ทนายความของพี่เค้า..ถ้าพี่บูมรู้เรื่องนี้..เค้าต้องฆ่าไอ้คุณแน่...เชื่อสิ”
ชานชองยกมือขึ้นบีบขมับตัวเอง
“ทนายความไม่ฆ่าใครหรอกชาน”
จุนโฮโอบกอดหมีชานทันที
“ถ้าทนายทั่วไปน่ะใช่..” หมีชานกระซิบตอบเสียงเบา เค้าซบหน้าลงกับซอกคอจิตแพทย์ลีจุนโฮ
“เรื่องมันยังไม่เกิดชาน...เรากังวลไปมันก็ไม่ได้ช่วยอะไร”
จุนโฮลูบหลังหมียักษ์เบาๆเป็นการปลอบโยน
" อืม " แทคยอนลืมตาตื่นขึ้น 'เพดานตึกที่คุ้นตา โรงบาลสินะ กลิ่นยาที่คุ้นเคย อากาศที่คุ้นเคย ใครพาเค้ามาโรงบาลกันนะ แทคยอนพยายามจะลุกขึ้นแต่ร่างกายเค้ากลับต่อต้าน ถึงมันไม่เจ็บเท่าที่ควร คงเป็นเพราะฤทธ์ของยา แต่มันก็ยังสร้างความรำคาญให้เค้า
" ตื่นแล้วรึครับคุณแทค..." น้ำเสียงสดใสดังขึ้นมาจากมุมห้องอีกด้าน เป็นเสียงใสๆก้องกังวานของเด็กผู้ชายที่หน้าตาดูเด็กกว่าเค้ามาก
" ผมอูยองครับ ผมเป็นรุ่นน้องของพี่คุณ...เค้าฝากให้ผมดูแลคุณครับ" เด็กน้อยเจื้องแจ้ว และรีบวิ่งเข้ามาดูอาการคนผิวเข้มทันที
" คุณคือใคร?" แทคยอนถามกลับเค้ายังคงปวดหัว และยังนึกอะไรไม่ค่อยออก
เด็กน้อยทำแก้มพองลม เลิกคิ้วอย่างสงสัย
" คุณแทคไม่รู้จักพี่คุณรึครับเค้าเป็นคนพาคุณแทคมานี่" เด็กน้อยตอบกลับ
" ไม่..ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำ..ฉันมานี่ได้ยังไง " แทคยอนประมวลภาพกลับไปเค้าสลบสินะ สลบคาพื้น หลังจากโดนย่ำยี แทคยอนเปลี่ยนสีหน้าเป็นค่ำเครียดแทน
rrrrrrr
" ครับพี่คุณ คุณแทคยอนฟื้นแล้วครับตะกี้นี้เอง..พี่อยากคุยกับเค้าไหม" อูยองกดรับโทรศัพท์และคุยกับคนชื่อคุณ
" คุณแทคยอนอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมครับ " อูยองถามแทคยอนหน้าซื่อ
" ไม่ล่ะ..ขอบคุณนะ " แทคยอนยิ้มให้เล็กน้อย
‘อารมณ์นี้คงกินอะไรลงหรอก’ แทคยอนเอื้อเอ่ยกับตัวเอง
‘อารมณ์นี้คงกินอะไรลงหรอก’ แทคยอนเอื้อเอ่ยกับตัวเอง
ก๊อกๆ
ครืคเสียงประตูหน้าห้องดังขึ้น ปลายเท้าของใครบางคนสอดผ่านรอยแหงบเข้ามา คนแรกที่เค้าเห็นคือผู้ชายหน้าสวยคนที่ย่ำยีเค้า วันนี้มาในชุดสูทดำเรียบกิ๊ก คนที่ตามมาข้างหลังคือควานชานชองรุ่นน้องแผนกอายุรกรรมและจิตเวชผู้ใหญ่ลีจุนโฮ มากันครบทีม
'นี่คงจะคิดว่าคนอย่างอ๊คแทคยอนเจอเรื่องแค่นี้ แล้วจำเป็นต้องพบจิตแพทย์กันสินะ ฮึ'
ครืคเสียงประตูหน้าห้องดังขึ้น ปลายเท้าของใครบางคนสอดผ่านรอยแหงบเข้ามา คนแรกที่เค้าเห็นคือผู้ชายหน้าสวยคนที่ย่ำยีเค้า วันนี้มาในชุดสูทดำเรียบกิ๊ก คนที่ตามมาข้างหลังคือควานชานชองรุ่นน้องแผนกอายุรกรรมและจิตเวชผู้ใหญ่ลีจุนโฮ มากันครบทีม
'นี่คงจะคิดว่าคนอย่างอ๊คแทคยอนเจอเรื่องแค่นี้ แล้วจำเป็นต้องพบจิตแพทย์กันสินะ ฮึ'
" ตื่นแล้วรึครับพี่แทค" ชานชองเดินเข้ามาที่หัวเตียงพร้อมดูปริมาณหยดน้ำเกลือ
" พี่ปรับน้ำเกลือเองรึครับ" ชานมองหน้าแทคยอนแบบเคืองๆหมียักษ์ลากเก้าอี้มาข้างเตียงและนั่งลงพูดคุยกับชายบนเตียงคนไข้
" ใช่ ถ้ารอนาย ฉันคงน้ำท่วมปอดตายไปแล้ว..ห้องVIP.....ปิดข่าวเหรอ " แทคยอนยกยิ้มให้เสียงเค้าแหบสุดๆ แต่ใบหน้าเรียวตอบยังคงเปื้อนรอยยิ้มและดูไม่มีแววของคนเพิ่งถูกข่มขืนมาเลย
"ผมแค่คิดว่า..มันคงดีถ้าไม่มีใครรู้เรื่องนี้..พี่จะบอกพี่บูมรึเปล่าครับ" ชานชองพยายามเกลี่ยกล่อมแทคยอนให้นิชคุณชานชองลุกขึ้น หันไปมองหน้าคนร่างขาวที่ปลายเตียง
" นายต้องขอโทษพี่แทคกับสิ่งที่เกิดขึ้นคุณ...เดี๋ยวนี้!!" ชานชองตวาดใส่เพื่อนผิวขาว นิชคุณมองหน้าเพื่อนทันที นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เพื่อนเค้าแสดงกิริยาไม่พอใจขนาดนี้ ตั้งแต่เล็กจนโตหมีชานเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยแสดงกริยากร้าวร้าวอะไรออกมาเลย
" ใจเย็นหน่อยชาน" จุนโฮเดินเข้ามาบีบมือชานชอง เพื่อพยายามระงับอารมณ์แฟนให้สงบลง
" ไม่เย็นแล้ว..ดูไอ้บ้านี่สิ..ดูสิ่งที่มันทำ!!โว้ย!! " ชานชองสติแตก เหวี่ยวแขนเหวี่ยวขาด้วยความไม่พอใจ แถมยังสะบัดมือออกจากมือของลีจุนโฮออกด้วย
"ทำตัวดีๆหน่อยไอ้หมี หมอโฮเค้าเป็นแฟนแกนะ.แค่ก."แทคยอนเอ็ดใส่ชานชอนเท่าที่เสียงตัวเองจะมีได้
“พี่น่ะหยุดพูดไปเลย..พี่เจ็บคออยู่นะ อยากเห็นลายแทงบนคอพี่ไหม” ชานชองหน้าตึง สวนแทคยอนกลับ
“ฉันก็เจ็บไปทั้งตัวน่ะแหละ..แกไม่ให้ฉันพูดตอนนี้..แกสั่งให้ฉันหยุดหายใจไปด้วยเลยสิ”แทคยอนตีฝีปากใส่รุ่นน้อง
" ผมขอโทษครับคุณแทคยอน" นิชคุณย่อตัวลง เค้าก้มหน้าคุกเข่าขอโทษแบบสำนึกผิด
"ช่างเถอะ..ลืมมันซะ " แทคยอนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเช่นเคย ใบหน้าเค้าเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆพร้อมยกมือสีแทนขึ้นส่ายไปมาเบาๆ
" คุณว่าอะไรนะครับ ..คุณ " นิชคุณเงยหน้าขึ้นมองแทคยอนทันที เค้าย่นหัวคิ้วจนติดกัน เค้าไม่คิดว่าชายบนเตียงจะอภัยให้เค้าง่ายขนาดนี้
" คุณไม่โกรธเลยงั้นเหรอ?!คุณบ้ารึเปล่า..ทั้งที่ผมทำร้ายคุณขนาดนั้น" นิชคุณทำหน้าตาตื่น ยกมือขึ้นเสยผมตัวเองแบบไม่เข้าใจ ใบหน้าขาวแสดงความตกใจไม่น้อย
ชานชองเลิกคิ้วขึ้นข้างนึงก่อนหันขวับกลับมามองหน้าแทคยอนเช่นกัน
" อะไรที่เสียไปแล้วเราเรียกคืนไม่ได้ อดีตที่ผ่านไปแล้วเราก็แค่ปล่อยมันผ่านไปใช่ไหมครับหมอโฮ" แทคยอนหันไปมองลีจุนโฮที่ยืนอยู่ด้านหลังชานชอง
" ครับหมออ๊ค.." จุนโฮยิ้มบางๆ และเดินมาตบไหล่นิชคุณเบาๆ
“เรื่องไม่ดีในอดีตเราแค่ปล่อยมันไปเท่านั้นนะคุณ..แล้วนายจะใช้ชีวิตที่เหลือมีความสุขขึ้น" จุนโฮตบบ่านิชคุณเบาๆอีกครั้ง แต่เค้าก็ช็อกเหมือนกันที่หมออ๊คไม่เอาเรื่อง
"แสดงว่าพี่จะไม่บอกพี่บูมใช่ไหม..พี่คงต้องนอนโรงบาลอีกหลายอาทิตย์ละมั้ง...เดี้ยงไปทั้งตัวเลย..แล้วสงสัยต้องให้ด้งช่วยไปก่อน..เราให้คนนอกเข้ามาดูแลพี่แทคไม่ได้" ชานชองรู้สึกดีขึ้นเมื่อคิดว่าบูมจะไม่เข้ามายุ่งในเรื่องนี้ ชานชองเดินมาตบบ่านิชคุณอีกคน
"พี่แทคครับ..ผมกับโฮต้องไปทำงานแล้วนะครับ..ขาดตกอะไรโทรหาผมเลยนะ " ชานซอนโค้งตัวเคารพรุ่นพี่ก่อนจะปลีกตัวออกจากห้อง
"ปรับความเข้าใจกันซะนะครับหมออ๊ค..คุณ" จุนโฮหันมายิ้มให้กับคน2คนก่อนออกจากห้องไป เค้าพาอูยองที่นั่งที่โซฟามุมห้องออกไปด้วย
ทันทีที่แทคยอนเห็นนิชคุณเดินเข้ามาพร้อมชานชองเค้าก็นึกออก เด็กผู้ชายคนนี้เป็นเพื่อนรักของควานชานชอง เป็นเจ้าของโรงพยาบาล และเป็นคนที่เค้าต้องชดเชยความผิดของตัวเองให้ไปตลอดชีวิต
“ควอนที่ว่า คือโจควอนงั้นเหรอ..ตายงั้นเหรอ..งั้นนายก็..” แทคยอนพึมพำคนเดียว
"กลับไปทำงานของคุณเถอะ..เราไม่จำเป็นต้องคุยกัน" แทคยอนพูดจาเนิบนาบ เค้ายังไม่พร้อมจะคุยกับนิชคุณ
"คุณจะไม่ต่อว่าผมเลยรึ คุณจะด่าผมก็ได้ จะต่อยผมก็ได้นะ" นิชคุณอึกอัก ตัวเค้าเองก็อยากล้างบาปให้ตัวเองด้วย
"เฮอะ!!...แค่ลุกขึ้นมานั่ง..ยังยากเลย" แทคยอนค่อนแคระความจริงที่ว่า เค้าลุกจากเตียงเองแถบไม่ได้
"ถะ..ถ้างั้นผมช่วยนะครับ...คุณหมออยากลุกเหรอครับ...อ่ะ..เอ่อ..ผะ..ผม..ผม...ผมจะมาดูแลคุณเองนะครับ" นิชคุณอ่ำอึ้ง
"เฮอะ!!...แค่ลุกขึ้นมานั่ง..ยังยากเลย" แทคยอนค่อนแคระความจริงที่ว่า เค้าลุกจากเตียงเองแถบไม่ได้
"ถะ..ถ้างั้นผมช่วยนะครับ...คุณหมออยากลุกเหรอครับ...อ่ะ..เอ่อ..ผะ..ผม..ผม...ผมจะมาดูแลคุณเองนะครับ" นิชคุณอ่ำอึ้ง
"ผมเป็นหมอ..ผมดูแลตัวเองได้ครับ ดูแลตัวเองได้ดีมากจนมาเจอคุณนั่นแหละ..คุณอย่ามาทำให้ผมหงุดหงิดมากขึ้นเลยดีกว่านะครับ" แทคยอนพ่นลมออกจากปาก จนผมหน้าเค้ากระพือขึ้น และแยกเขี้ยวแบบไม่สบอารมณ์ เค้าโกรธ...ใช่โกรธมาก
‘นายล้างหนี้แค้นกับฉันแล้ว..นายควรจะไสหัวไปห่างๆฉันได้แล้วนะเด็กน้อย’แทคยอนคิดในใจ
"คุณเป็นผู้บริหารใช่ไหม..ช่วยอะไรผมอย่างสิ" แทคยอนประสานสายตากับคนตรงหน้า
"คุณช่วยเปิดรับเทรนเนอร์หมอศัลยกรรมคนใหม่ทีเถอะ" แทคยอนยังคงพูดเสียงราบเรียบไร้อารมณ์
" ทำไมต้องหาใหม่..คุณจะไปไหน..เพราะเรื่องนี้เหรอ ไหนคุณบอกว่ายกโทษให้แล้วไงล่ะ" นิชคุณร้อนรน เค้าทำอะไรไม่ถูก เค้ากลัวที่จะสูญเสียชายตรงหน้าไปกลัวที่ผู้ชายคนนี้จะหายไป
‘ผมต้องการคุณ’ ถึงนิชคุณจะตระหนักดีว่าเหตุผลของการลาออกคืออะไร
‘ผมต้องการคุณ’ ถึงนิชคุณจะตระหนักดีว่าเหตุผลของการลาออกคืออะไร
" ต้องการเงินเท่าไหร่ว่ามา ผมให้คุณได้นะหมออ๊ค" นิชคุณเลิ่กลั่ก เค้าสรรหาคำอะไรมาใช้ไม่ถูกแล้ว
" ขอบคุณนะคนรวย ...เงินคุณผมไม่ต้องการ..ผมเป็นหมอ..ผมเก่งและหาเงินได้เยอะกว่าที่คุณจะให้ผมได้เสียอีก" แทคยอนหัวเราะฟืดๆ พูดด้วยถ้อยคำเรียบๆ
"ตอนคุณจับตัวผมไป...คุณบอกว่า คุณรู้จักผมดี" แทคยอนพูดไปปรับน้ำเกลือไป
"แต่..ตอนนี้คุณทำให้ผมรู้ว่า..คุณไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับผมเลยสักนิดคุณผู้บริหาร " แววตาแทคยอนสว่างวาบ
" ผมจะออกจากเกาหลีทันทีที่ผมออกจากโรงพยาบาลได้..และจะไม่มีใครเปลี่ยนใจผมได้" แทคยอนพูดต่อ
" เชิญคุณออกไปข้างนอกได้แล้วครับ..ผมจะนอน " แทคยอนพลายมือไปที่ประตู
อารมณ์นิชคุณสลดลงทันที เค้าคิดว่า อย่างน้อยเค้าคงโดนต่อยคืน โดนโกรธ แต่เค้าไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะทำโทษเค้าด้วยการหนีเค้าไปในที่ๆเค้าตามไปไม่ได้ เค้ามีงาน มีภาระ มีสิ่งที่ต้องทำในเกาหลีอีกเยอะ เค้าไปไหนไม่ได้ และคงไปไม่ได้ไปตลอดชีวิต นิชคุณก้มหน้านิ่งก่อนจะเดินออกจากห้องพักของแทคยอน
"เด็กน้อย..ชีวิตนายสูญเสียมาเยอะแล้ว..ฉันเข้าใจนายนะ..แต่ตอนนี้ฉันยังไม่เข้มแข็งพอที่อภัยให้นายได้" แทคยอนบ่นงึมงำกับตัวเอง เค้าอาจต้องใช้เวลาอีกสักระยะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น