คนป่วย
บทที่5 : นาฬิกาทราย
เมื่อเข้ามาในตัวบ้าน
กุ๋ยก็รีบควานหาตัวเจ้าของบ้านทันที เค้าพบแทคยอนในห้องน้ำ กุ๋ยกุ๋ยจัดการให้ยาแทคยอนเท่าที่ทำได้
และเธอตามชางมินแฟนของเธอมา เธอสั่งยาหลายตัวจากโรงบาลของเธอ และขอให้ชางมินมานอนเฝ้าแทคยอนคืนนี้
บางทีเธอและชางมินอาจต้องมานอนที่ที่เลยก็ได้ ก็เจ้าเพื่อนตัวแสบของเค้ามันเกลียดโรงพยาบาลเข้ากระดูกดำ
ประมาณยอมตายดีกว่าต้องไปโรงพยาบาล
" ชางเก็บของมาให้กุ๋ยด้วยเลยนะ
กวาดอะไรได้กวาดมาให้หมดเลย" กุ๋ยบอกเเฟนเธอทางโทศัพท์ 'มาพาอิเหมียวออกจากห้องน้ำที
'
"ย่าห์ ฉันยกนายไม่ไหวหรอกนะแทค~~~
"กุ๋ยร้องโหยหวน
หลังจากเวลาผ่านไปไม่ถึง20นาที ชางมินก็รีบมาหาแฟนของเค้า
" เราต้องบอกเรื่องนี้ให้ครอบครัวแทครู้นะกุ๋ย" ชางมินคุยกับกุ๋ยหลังจากที่พาแทคยอนขึ้นเตียงแล้ว
" เจ้าตัวไม่ยอม เราในฐานะหมอ
ฉันบอกไม่ได้ เธอก็รู้ " กุ๋ยนั่งก้มหน้า เธอเอามือกุมขมับ
" ชางมาอยู่กับแทคก่อนได้ไหม"
กุ๋ยร้องขอชางมิน
" อืม ยังไงก็ไม่มีอะไรทำช่วงนี้อยู่แล้วนี่"
ชางมินตอบ เค้าใช้มือกอดบ่าแฟนสาวเบาๆ
ในที่สุดแทคยอนก็ยอมออกจากห้อง
แถมสั่งของใช้พวกเครื่องใช้ในครัวด้วย นิชคุณคิดว่าอาจเป็นเพราะแฟนแทคยอนย้ายมาอยู่ด้วย
แต่จริงๆแล้วที่เค้าเห็นคือ มีผู้ชายอีกคนย้ายมาอยู่ในวันรุ่งขึ้น กลายเป็นว่า บ้านแทคยอนมีคนอยู่3
คน
ผู้ชายชื่อชางมินจะอยู่บ้านตลอด ในขณะที่ผู้หญิงจะกลับมาตอนมืดและออกไปตอนเช้า ส่วนน้องชายของคุณแทคยอนกลับบอสตันไปแล้ว
จุนเคกลับบ้านมาในช่วงบ่ายๆของวันศุกร์เห็นแทคยอนออกมาเดินเห็นที่สวนหน้าบ้านคนเดียว
ใบหน้าหมอนั่นที่เค้าไม่ได้เห็นมานาน เค้าคิดถึงมันจริงๆ
ร่างสูงโปร่งในชุดสูททำงานย่างกายเข้ามาในบ้านในสภาพเหนื่อยอ่อน
ในมือคนๆนี้ถือกระเป๋าทำงานสีดำเข้ามาด้วย เค้ายกมันขึ้นและวางลงบนโซฟาตัวเล็กข้างตัว ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวยาวที่บุรุษผิวขาวอีกคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว
"คุณ " น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้น
ดวงตาเรียวยาวหลุบตาลงจนปิดสนิท และทิ้งหัวและตัวไปพาดขานิชคุณอย่างแรง
" อั่ก ไอ้บ้าเอ๊ย
ตัวเหนียวลุกออกไปเลยนะ!! " นิชคุณใช้มือขาวๆดันหัว
ดันตัวของพี่ชายตัวเองออกจากท่อนขาตัวเองที่วางพาดไว้กับโต๊ะหน้าโซฟา
" คุณ นายชวนหมอนั่นมากินข้าวที่บ้านเราหน่อยสิ
" คิมจุนซูพูดกับชายผิวขาว แต่ยังไม่วายเอามือและแขนกอดขาน้องชายไว้
" นายก็ชวนเองสิ
" นิชคุณแว๊ดใส่ นี่มันใช่เรื่องของฉันรึไงฟะ
" นายชวนดีกว่าคุณ
..นะ มากินมื้อเย็นกันวันนี้" จุนซูพลิกตัวหันหน้าเข้าหาตัวน้องชาย ส่งสายตาอ้อนวอน
ทำปากเบะใส่
" เออๆ ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ" นิชคุณตอบรับ เพราะเห็นแล้วสงสารพี่ชายตัวเอง ไปเปิดศึกกับรายนั้นจนเข้าหน้าไม่ติด
" ลุกไปได้แล้ว ฉันจะไปบอกเค้าให้ " นิชคุณผลักหัวพี่ชายออกจากขาอีกครั้ง
จุนเคยอมยกหัวออกแต่โดยดี
เค้าฉีกยิ้มให้น้องชาย และเริ่มยิ้มร่าด้วยความสุข เค้าเรียกแม่บ้านมาและสั่งเมนูให้แม่บ้านไป คืนนี้เค้าจะสั่งของโปรดของเพื่อนชายเค้า เค้าอยากพิสูจน์ว่าปาร์คแทคยอน กับ อ๊ค แทคยอนเป็นคนเดียวกันรึเปล่า
แกหลอกฉันไม่ได้หรอกไอ้แทค จุนเคทำสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องหน้ากระจกห้องน้ำขณะเตรียมตัวทานมื้อเย็น
วันนี้ชางมินต้องไปรับกุ๋ยที่โรงบาล อาหารเย็นแทคยอนบอกว่าจะไปกินกับเพื่อนบ้านข้างบ้าน อาหารจานเนื้อถูกจัดมาตรงหน้าแทคยอน สเต๊กเนื้อกลิ่นหอมหวนชวนให้ลิ้มลอง
แต่เค้ากลับเกลียดมันเหลือเกิน
แทคยอนนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อมองเจ้าก้อนเนื้อที่ไม่ได้มีความผิดอะไรราวกับเป็นศัตรูกันมาทุกภพ
นิชคุณสังเกตุเห็นสีหน้าของแทคยอนแวบนึง
" ไม่ชอบหรือครับ" เสียงหวานเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ในขณะที่จุนเคกำลังนั่งจิบไวน์ไม่ทันได้สังเกตุอาการของแขกที่ตัวเองเชิญมา
" ฮะ ฮ่ะ ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ" แทคยอนยกยิ้มแห้งๆ เค้ากลืนน้ำลายลงคอแบบลำบากเลยทีเดียว
'งานหนักแล้วฉัน 'แทคยอนคิดๆๆๆ
คนผิวเข้มเริ่มใช้มือขวากำช้อนส้อม
เค้าค่อยๆปักส้อมลงบนชิ้นสเต๊ก และออกแรงกด มือซ้ายถือมีด เค้าค่อยๆตัดชิ้นสเต๊กตรงหน้าอย่างทุลักทุเล
กี้ด กี๊ด!!! เสียงบาดหูของปลายมีดถูไปกับจานกระเบื้อง ชิ้นเนื้อที่ถูกส้อมกดไว้
ขยับตามแรงตัดของมีดไปเรื่อยๆ
นิชคุณและจุนเคมองหน้ากัน
พวกเค้า2คนจ้องมองบุรุษผิวเข้มตรงหน้ากำลังต่อสู้กับสเต๊กเนื้อในจานอย่างจริงจัง
เม็ดเหงื่อปรากฎเต็มหน้าคนผิวเข้ม
และผิวของลำคอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง เส้นเลือดบริเวณลำคอปูดขึ้น บ่งบอกว่าคนผิวเข้มกำลังเกร็งและเครียดมาก
จุนเคมองคนตัวโตตรงหน้าแบบงงๆ หมอนี่ใช้มีดกินสเต๊กไม่เป็นเหรอ สถานการณ์นี้เค้าพูดไม่ออกจริงๆ
" เอ่อ คุณแทคยอนครับ
คุณแทคยอนครับ" นิชคุณเรียกแทคยอน แต่คนตรงหน้าไม่ตอบสนองกับเสียงเรียก มือขาวๆของนิชคุณเอื้อมมาแตะบน
มือข้างซ้ายของแทคยอน เรียกสติให้แทคยอนทันที
" ครับ" แทคยอนเงยหน้าขึ้น ใบหน้าแสดงความยุ่งยากใจเด่นชัดบนหน้าเค้า
" ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ เจ้าสเต๊กนี่มันยากไปสำหรับผมทุกทีเลย"
แทคยอนหัวเราะกลบเกลื่อนให้ตัวเอง เค้าค่อยๆ วางมีดและส้อมในมือ ลงข้างจาน และถอนหายใจยาว
พิงตัวลงกับพนักเก้าอี้ ด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน
" ผมตัดให้ไหมครับ"
นิชคุณพูดขึ้น พลางยกมือไปหยิบจานสเต๊กตรงหน้าแทคยอน
มือซ้ายของแทคยอนขยับไวกว่า
เค้าใช้มือจับขอบจานไว้
" จะเสียมารยาทไหมถ้าผมขอเปลี่ยนเป็นพวกข้าวต้มหรืออาหารอ่อนๆหน่อยน่ะครับ"
แทคยอนกัดริมฝีปากตัวเองเล็กน้อย เค้าเกลียดเวลาต้องพูดคำนี้ต่อหน้าใครๆ
นิชคุณจ้องตาคนผิวเข้มนิดเดียว
และยกยิ้มให้เป็นเชิงว่า ได้สิ
จุนเครอบมองพฤติกรรมแทคยอนแล้วรู้สึกแปลกมากๆ ' หมอนี่ถนัดซ้ายเหรอ
' แถมปฎิบัติตัวกับเค้าแบบไร้เยื่อใยราวกับไม่เคยพบหน้าเค้ามาก่อน จุนซูรู้สึกสับสน จะมีใครที่หน้าเหมือน และชื่อเหมือนกันขนาดนี้ได้อีก
' ฉันจะดูนายไปอีกสักพักละกันนะ'
จุนเคได้แต่คิดอยู่คนเดียว
นิชคุณลุกออกจากโต๊ะไปหาแม่บ้านในครัว และเดินกลับมาพร้อมข้าวต้มถ้วยใหญ่ในมือ
" ผมขอใช้ห้องน้ำหน่อยได้ไหมครับ
" แทคยอนค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ และเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
"ย่าห์!! " นิชคุณฉุนเฉียวใช้ฝ่ามือฟาดหลังพี่ชาย
" ไม่อยากเชื่อเลยว่าพี่จุนทำแบบนี้
พี่ฉีกหน้าคุณแทคยอนนะ" นิชคุณหันมาแหวใส่จุนเค
" เฮ้ยๆ ไม่ใช่แล้ว"
จุนเคหันมาบอกน้องชาย พลางโบกไม้โบกมือ
" เนี่ยของโปรดไอ้แทคเลย หมอนั่นเคยเป็นเชพที่บอสตันนะโว้ย
เชพร้านสเต๊ก ลูกค้าถึงขั้นต่อคิวรอเลยนะ" จุนเคแหว
นิชคุณเงียบและครุ่นคิดแวปนึง
" งั้นเค้าก็ไม่ใช่เพื่อนนาย" นิชคุณยกยิ้ม
" ฉันไม่รู้โว้ย!!
" จุนเคแหวกลับอย่างคิดหนัก
" พี่เคยส่งรูปแทคให้นายดูตั้งหลายหนไม่ใช่เหรอคุณ..นายน่าจะจำได้"
จุนซูไม่ยอมลดราวาศอก
"คุณไม่เคยเปิดจดหมายที่พี่ส่งมา..ดังนั้น..คุณไม่รู้หรอกว่าเพื่อนพี่หน้าตายังไงจำไว้ซะ"
นิชคุณตอกกลับ
จริงง่ะ...ทำไมง่า..นายร้ายกาจเกินไปแล้วคุณ..ฉันเสียใจนะเนี่ย"
จุนซูมองหน้านิชคุณด้วยแววตาเศร้าๆ ' ใช่..เค้ารู้เรื่องนี้ดี.เพียงแต่ไม่อยากได้ยินจากปากน้องชายตรงๆเท่านั้น'
" คะ..คุณขอโทษนะ"
นิชคุณรู้สึกผิดเมื่อพี่ชายเค้าเบือนหน้าหนีทันทีที่เค้าพูดจบ เค้าเห็นแววตาเศร้าๆของพี่ชายเค้าแวบนึง
" ไม่เป็นไรหรอก..ทั้งฉัน..ทั้งแทค..เรารู้ดีแก่ใจ"
คิมจุนซูลุกขึ้นจากโต๊ะ และเดินออกจากห้องไป
ภายในห้องน้ำสีเขียวอ่อน
แทคยอนปิดประตูเข้ามาภายใน เค้าหันหลังพิงกำแพง และไถตัวลงสู่พื้นห้องน้ำ ร่างกายซีกขวาเริ่มอ่อนแรงลงทุกที
'ปวด ปวด ปวดเหลือเกิน
' เค้าปวดหัวมาก มือข้างซ้ายเค้าจิกขยุ้มผมตัวเองไว้
ตั้งแต่เมื่อ3 เดือนก่อนเค้าเริ่มมีอาการปวดหัว
เเต่เค้าเก็บเงียบไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใคร
เค้าไม่อยากผ่าตัดแล้ว
แทคยอนล้วงมือหยิบกระปุกยาในกระเป๋ากางเกงออกมา กรอกยาใส่ปาก
และพยายามลุกขึ้นมาลองน้ำก๊อกเข้าปาก
เค้าค่อยทิ้งตัวลงกับพื้นห้องน้ำอีกครั้ง
รอให้ยาออกฤทธ์
บุรุษร่างใหญ่เดินมาถึงโต๊ะอาหาร
" ขอโทษครับอาหารเป็นพิษตั้งแต่เมื่อวานน่ะคับ"
แทคยอนยิ้มให้แบบหน้าซีดๆ
นิชคุณนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารคนเดียว " กินยารึยังครับ" คนผิวขาวรีบถาม
" ครับ" แทคยอนทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ ทานข้าวต้ม และขอตัวกลับไปนอน
ส่วนนิชคุณมองตามหลังชายร่างใหญ่ที่หายลับออกนอกตัวบ้านไป
แทคยอนกลับมาบ้านและเข้านอนเร็วผิดปกติจนชางมินและกุ๋ยสงสัย
" แทคนอนแล้วเหรอ"
เธอถามชางมินที่เดินเข้ามาในบ้านก่อน
" คงงั้นนะ
" ชางมินจัดข้าวของหลายอย่างที่ไปเอามาจากโรงบาลให้เข้าที่
" งั้นกุ๋ยไปดูแทคแปปนึงนะ" เธอเข้าไปดูแทคยอนในห้องนอน
อึก..อึก!!
แทคยอน นอนกระสับกระส่ายด้วยความทรมาน
ริมฝีปากมีน้ำลายฟูมออกมาเล็กน้อย เค้ากัดกรามแน่น
หดตัวเป็นกุ้ง และมือกุมศีรษะไว้
" แทค!! แทคนายเป็นอะไร
!! แทค " กุ๋ยร้องเสียงหลง
" ชาง!! ชาง!! เอายามาที
" กุ๋ยร้องเรียกแฟนหนุ่มลั่นบ้าน
เธอและชางมินตัดสินใจให้ยาโดสที่แรงขึ้นเพื่อลดอาการปวดให้แทคยอน แทคยอนหลับสนิทเพราะกุ๋ยให้ยาลดปวดคู่กับยานอนหลับ
" ติดต่อหมอผ่าซะกุ๋ย
เราไม่มีทางเลือกแล้ว ไม่ว่าทางรอดจะมีน้อยแค่ไหนก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย" ชางมินพูดน้ำเสียงเครียด
" ฉันเซ็นชื่อไปชาง!!
กุ๋ยทำสัญญากับแทคว่าจะไม่พูดเรื่องนี้ "
กุ๋ยร้องไห้ออกมา เธอเจ็บปวดเมื่อเห็นคนไข้ที่อยู่กับเธอมาตั้งแต่เธอยังเป็นอินเทรนที่อ่อนปวกเปียก
แทคยอนช่วยเหลือเธอหลายเรื่อง เค้าเป็นผู้ชายอัจฉริยะที่สอนนักเรียนแพทย์แบบเธอจนเก่งได้โดยที่ตัวเองไม่ใช่อาจารย์แพทย์หรือนักเรียนแพทย์ด้วยซ้ำ แทคยอนเป็นเพื่อนซี้ที่เธอรักมากๆ เป็นคนไข้ที่เธอสาบานว่าเธอจะดูแลเค้าตลอดไป
ชางมินกอดแฟนสาวเข้าหาตัว เค้าเข้าใจเธอดี ความรักที่เธอมีให้แทคยอน มันเหมือนครอบครัว
เป็นสายสัมพันธ์ที่ขาดกันไม่ได้
ชายผิวขาวถือภาชนะบรรจุข้าวต้มมายืนอยู่หน้ารั้วสีขาวของเพื่อนบ้าน
เค้ากดกริ่งเรียก 2 ครั้ง ด้วยความกังวล
"ค่ะมาแล้วค่ะ"
วันนี้วันหยุด กุ๋ยอยู่บ้านสับเวรกับชางมิน วันนี้เธอแต่งตัวด้วยชุดสบายๆ เสื้อคลุมตัวยาวน่ารักๆ
และรองเท้าคีบลำรอง
" หวัดดีฮะ ผมเป็นเพื่อนบ้านน่ะฮะ
เห็นเมื่อวานคุณแทคบอกอาหารเป็นพิษ ผมเลยต้มข้าวต้มมาเผื่อนะฮะ" นิชคุณยื่นกล่องข้าวให้กุ๋ยกุ๋ย ตอนแรกเค้าคิดว่าจะเข้าไปดูเอง แต่ถ้าเข้าไปตอนนี้เป็นกขค.แน่เลย
" โห!! เยอะเลยนะคะ
" กุ๋ยยกกล่องขึ้นมาดูทำตาโตเป็นไข่ห่าน
" ทานด้วยกันเลยสิคะ"
กุ๋ยคว้าข้อมือคนผิวขาวตรงหน้าลากๆถูๆเข้ามาในตัวบ้าน
" แทคมื้อนี้เรารอดตายแล้ว
" กุ๋ยรีบเอากล่องข้าวต้มมาให้แทคยอนที่นั่งอยู่ที่โซฟากลางห้องดู
" ขืนรอชางล่ะก็เราอดตายแน่เลย"
กุ๋ยทำเสียงจี๊จ๊ะอย่างหงุดหงิด
ชายผิวเข้มยกยิ้มเล็กน้อย
และหลุบตาลง เค้ายังคงนั่งนิ่ง
" ยังไม่หายรึครับคุณแทคยอน"
นิชคุณเดินเข้ามาหาแทคยอน พอเค้าก้มดูใกล้ๆถึงรู้ว่าชายตรงหน้าใบหน้าซีดมาก มีเหงื่อหลายเม็ดผุดขึ้นตรงขมับ
นิชคุณหันซ้ายแลขวา เค้าหยิบทิชชูขึ้นมาหวังจะซับเหงื่อบนใบหน้าแทคยอนให้ ก็ต้องสะดุ้งตกใจ
" ว้าย!! ร้อนๆ" กุ๋ยๆกลัวนิชคุณรู้ว่าแทคยอนตัวร้อนมาก ถึงเธอให้ยาลดไข้ไปแล้วอิเหมียวก็ยังไม่ดีขึ้น
จะให้นอนแต่ในห้องนอนก็ไม่ได้ เธอพาแทคมานั่งที่โซฟา และกำลังกายภาพบำบัดขาให้แทคยอน
แล้วนิชคุณก็มาพอดี
" เป็นอะไรรึเปล่าเอ่อ..คุณ...เอ่อ" 'กำ!! แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ
เข้าบ้านมาลืมถามชื่อเเหะ' นิชคุณตระหนก
" กุ๋ย กุ๋ย ค่ะเรียก
กุ๋ยก็ได้ " 'ฉันเกลียดสถานการณ์แบบนี้นะยะ แอคติ้งฉันโคตรห่วยเลย หมอนี่สงสัยฉันไหมเนี่ย'
กุ๋ยกุ๋ยก็ตกใจไม่แพ้กัน
กุ๋ยตักข้าวต้มใส่ถ้วยเล็กๆ
ผสมน้ำเย็นลงไปเล็กน้อย เธอเดินไปนั่งที่โซฟา แล้วค่อยๆตักข้าวใส่ปากแทคยอนช้าๆ ริมฝีปากหยักขยับเล็กน้อยเพื่อรับปลายช้อนเข้าไป
ในขณะที่ยังหลับตาอยู่ เมื่อกินจนหมดถ้วยแทคยอนก็ลืมตาขึ้นเล็กน้อยและกล่าวขอบคุณกุ๋ยเบาๆ
'เหอๆ หวานกันเหลือเกิน
เห็นแล้วมันรู้สึกแปลกๆแฮะ แปลกมากๆ' ชายร่างขาวทานข้าว และนั่งคุยกับกุ๋ยไปเรื่อยๆจนชางมินกลับมา เจ้าเด็กตัวขาวเลยขอตัวกลับ
ไม่ทันที่นิชคุณจะกล่าวพ้นตัวบ้าน
ชายร่างใหญ่ผิวเข้มก็ดีดตัวขึ้นจากโซฟาอย่างรวดเร็ว และหายตัวเข้าไปในห้องน้ำ
" อ๊อก อ๊อก อ้วก
แค่ก แค่ก " แทคยอนย่อตัวลงจับขอบชักโครกไว้ เค้าอ้วกหลังกินข้าวมา2 วันติดแล้ว
กุ๋ยวิ่งตามแทคยอนเข้ามาในห้องน้ำ
" แทคไปโรงบาลเถอะ!! ได้โปรด " เธอพูดพลางเอามือลูบหลังให้เพื่อน
เธอเวทนาเพื่อนเธอเหลือเกิน เธอต้องให้ยาแทคยอนอีก ชางมินพาแทคยอนมานอนที่เตียง เค้าขยับเตียงนอนให้เข้าไปติดห้องน้ำ
เพื่อที่แทคยอนจะไม่ต้องเดินไกล
" แทคมีโอกาสที่จะตายบนเตียงผ่าตัดใช่ไหมชาง
" แทคยอนพูดกับชางมินต่อหน้ากุ๋ย
" เอ่อ...ใช่ ...แต่นายก็มีโอกาสรอดนะ"
ชางมินพูดเสียงเครียด
" เปอร์เซนรอดเท่าไหร่ชาง
5% หรือ7% แล้วถ้ารอด ก็จะกลับมาอยู่สภาพนี้อีก"
แทคยอนถอนหายใจยาว แทคยอนมองหน้ากุ๋ยและชางมิน
' น่าสงสารเหลือเกิน แทคยอนผ่าตัดแล้ว2 ครั้งใน1
ปี เพื่อดูดเอาเลือดที่คั่งในสมองออก และจัดการกับเซลล์สมองบางส่วนที่ตาย ถ้าแค่เอาสิ่งที่กดทับเส้นเลือดสมองแทคยอนออกได้
โดยไม่สร้างความเสียหายกับเนื้อสมองส่วนอื่นออก
เค้าก็จะหายดี แต่มันไม่ง่ายแบบนั้นเลย หลังผ่าตัดอาการจะดีขึ้นจนเกือบปกติ
แต่อาการก็จะเเย่ลงเร็วมาก และรุนแรงมากขึ้น’
" ฉันอยากใช้เวลาที่เหลืออยู่นอกโรงพยาบาลและมีความสุขกับบรรยากาศสบายๆรอบตัว"
แทคยอนพูดกับตัวเอง กุ๋ยและชางตัดสินใจกันว่าจะให้ยาเท่าที่ให้ได้
ในฐานะหมอประจำตัวแทคยอน ทุกการกระทำในบ้านถูกบันทึกด้วยกล้องวงจรปิด ทุกถ้อยคำของแทคยอนถูกบันทึกไว้
กุ๋ยอยากให้แทคยอนมีเพื่อน
เธอชวนนิชคุณที่อยู่บ้านเฉยๆมาเป็นเพื่อนเล่นแทคยอน เค้ารู้สึกว่า นิชคุณดูสนใจในตัวแทคยอน และรู้สึกว่าแทคยอนก็รู้สึกดีไม่แพ้กัน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น