ชายในฝันมีตัวตนอยู่จริง
“ชาน!!..แทคอยากไปโซล” แทคยอนตามออเซาะพี่ชายมาตั้งแต่ต้นปีแล้ว เค้าอยากไปเกาหลีในเดือนมิถุนายน
“ไม่เอา” ชานชองแกะแขนน้องชายออกจากเอวตัวเองอย่างไร้เยื่อใย
“ชานอ่า” ชายผิวสีเบะหน้าใส่พี่ชาย
“จะไปทำไมอ่า” ชานชอนย่นคิ้วใส่น้องชาย
“โซลมีกุญแจ......แทคอยากไป” แทคยอนขอร้องพี่ชายอีกครั้ง เค้าอยากไปเกาหลีวันนี้ เค้าอยู่บอสตันมาตั้งแต่เด็ก เคยได้ไปเที่ยวมาก็หลายประเทศ แต่ไม่เคยไปฝั่งเอเชียเลย ตอนที่เปิดเนตดูซีรีย์เกาหลี แทคยอนรู้สึกเจ็บในหัวใจ ความคับคาใจบางอย่างเหนี่ยวนำเค้า
“พรุ่งนี้ค่อยไปนะ” ชานชองยีหัวน้องชายอย่างหมันใส้
“ไม่...พรุ่งนี้ไม่ได้ ต้องวันนี้” คนตัวใหญ่นิสัยเด็กทิ้งตัวลงไปนอนดีดดิ้นบนพื้นบ้าน
“แทคนายนี่...ทำตัวเป็นเด็กเลยนะ..ชานบอกว่าไม่ก็คือไม่สิ” ชานชองเอ็ดตะโรเสียงดัง เค้ารู้ดีว่าทำไมแทคอยากไปเกาหลี ทำไมยืนยันว่าจะต้องเป็นวันนี้ การที่อยู่ๆน้องชายของเค้าความจำเสื่อมกระทันหันเป็นอะไรที่ทำให้ทั้งเค้าทั้งอาหมอต่างก็ตกใจ เหมือนแทคยอนจะจำช่วงเวลาที่เกิดขึ้นที่เกาหลีไม่ได้ ซึ่งอาหมอให้ความเห็นว่า อาจเป็นเพราะแทคเครียดจนเกินไป แต่ทั้งชานและคนในบ้านต่างก็คิดว่ามันเป็นเรื่องดี
“........” คนตัวใหญ่นอนนิ่งกับพื้นบ้าน
“แทค...นายเป็นอะไร!!” ชานชองตกใจเมื่อน้องชายนิ่งเงียบไป
“แทคจะนอนตรงนี้แหละ” แทคยอนตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเคลือ นอนแน่นิ่งน้ำตาไหลอาบแก้ม
“โอ๋!!....ชานขอโทษนะ....อย่าร้องไห้สิ......แต่คืนเดียวนะ...เที่ยวเสร็จต้องกลับบ้านเลย ชานไม่ให้ค้างนะ” ชานชองดึงน้องชายขึ้นมากอด เค้าแพ้น้ำตาของน้องชายหัวแก้วหัวแหวนเสมอ
“จริงนะ...เดี๋ยวแทคมานะ..ชานห้ามเปลี่ยนใจนะ!!” น้องชายตัวโตซึ้ดน้ำมูก ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มจนทำให้หัวใจของผู้เป็นพี่พองโต
“อืม” ชานชองนั่งมองน้องชายวิ่งหายลับเข้าไปในห้องนอนตัวเอง นี่เป็นวันแรกในรอบ2เดือนที่เค้าเห็นน้องชายยิ้มอย่างมีความสุขขนาดนี้
ทั้งคู่นั่งเครื่องบินมาถึงโซล เกาหลีในช่วงบ่ายๆของวัน แทควางแผนเที่ยวแค่ช่วงเย็นกับหัวค่ำ เด็กน้อยในร่างผู้ใหญ่ของชานชองเดินลิ่วปะปนไปกับฝูงชน แต่เพราะแทคยอนตัวสูง ทำให้ชานชองมองเห็นหัวน้องชายไปตลอดการเดินทาง
“แทค...เดินช้าๆสิ!! นายจะไปไหนน่ะ” ชานชองตะโกนเรียกน้องชายเสียงดัง
“เดี๋ยว!!!.....แทค” ชานชองเห็นท่าทีประหลาดของน้องชายเมื่อ เจ้าเด็กตัวแสบเดินปรี่เข้าไปหาผู้ชายคนนึงที่เดินควงแขนมากับแฟน
“อ่า....ไม่ได้เจอตั้งนานคิดถึงแทคบ้างไหม” ชายผิวสีวิ่งเข้าไปกอดชายผิวขาวหน้าตาดีคนนึงที่หน้าร้านอาหาร
“ย่า!!...นายเป็นใครวะ..บ้ารึเปล่า!!..” ชายแปลกหน้าสะบัดตัวจนหลุดออกจากอ้อมกอดชายตัวใหญ่ พร้อมผลักร่างคนตัวใหญ่กระเด็นลงไปนั่งกับพื้น
“ขอโทษครับผมจำคนผิด...ผมขอโทษ” แทคยอนเบะหน้าจะร้องไห้ แต่ชานชองวิ่งเข้ามากอดปลอบก่อน
“ขอโทษครับ....น้องชายผมเค้าไม่ได้ตั้งใจ” ชานชองรีบขอโทษขอโพยคนแปลกหน้าทันที
“มองอะไรอยู่ครับคุณนิชคุณ” คู่ค้ารายใหม่ของนิชคุณทักขึ้น เมื่อเห็นคู่สนทนามองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง
“ขอโทษนะครับ..เดี๋ยวเรื่องนี้เราค่อยคุยกันต่อวันหลังได้ไหมครับ..ผมนึกได้ว่ามีธุระด่วน!!” นิชคุณสะดุ้งเมื่อถูกทักระหว่างที่เค้ามองไปที่ถนนฝั่งตรงข้ามกับร้าน เค้าเจอคนรูปร่างคุ้นตากำลังมีเรื่องกับคนที่เดินผ่านไปมา
นิชคุณเป็นฝ่ายจ่ายเงินค่าอาหารให้กับคู่ค้าทางธุรกิจของเค้าก่อนจะปลีกตัวออกมา เค้าวิ่งไปหาชายคนดังกล่าว แต่ผู้ชายคนนั้นหายไปแล้ว วันนี้เป็นวันเกิดของเค้า ถ้าแทคยอนมาอยู่แถวนี้ในเวลานี้ก็เป็นไปได้ว่าเค้าจะเจอเจ้าสัตว์เลี้ยงของเค้าแน่ๆ
“ชาน...หมีเต็มเลย!!” น้องชายผิวสีชี้ไปยังร้านขายตุ๊กตาที่อยู่ถัดไปข้างหน้า1บล็อค
“ทำไม..อยากได้เหรอ..มีเงินเหรอ” หมีชานกระแซะน้องชายพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์
“แทคไม่มีแต่ชานมีนี่” แทคยอนกระแซะพี่ชายกลับ
“อยากได้ต้องทำไงก่อน” หมีชานทำแก้มพองลมยื่นใส่หน้าน้องชายที่ตัวสูงไล่เลี่ยกันกับเค้า
“อ่า...ชานชอบเล่นแบบนี้อยู่เรื่อยเลย” แทคยอนยิ้มเขินๆหอมแก้มพี่ชายฟอดใหญ่
‘นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!!!’
นิชคณยืนอึ้งเมื่อเห็นเลขาคนสนิทของตัวเองยืนหอมแก้มผู้ชายหน้าตาดี รูปร่างสูงใหญ่อยู่หน้าร้านขายกิ๊ฟชอป
“แฟนเหรอ!!....ทำไมนายไม่เคยบอกฉัน???” นิชคุณบ่นพึมพำกับตัวเอง
หมีชานพาแทคยอนเข้าไปเลือกซื้อตุ๊กตา ชายหนุ่ม2คนเดินจูงมือคุยกันกระหนุงกระหนิงจนพนักงานในร้านหันมองเป็นตาเดียวกัน คนเกาหลีที่ใช้ภาษาอังกฤษคุยกันบ่งบอกว่า ชาย2คนนี้อาจเป็นนักท่องเที่ยว นิชคุณเดินตามแทคยอนเข้าไปในร้านขายตุ๊กตา จนกระทั่งชานชองเริ่มรู้สึกตัวว่าเค้าถูกสะกดรอยตาม และเป็นความบังเอิญครั้งใหญ่ที่คนๆนั้นดันเป็นคนที่เค้าไม่อยากให้น้องชายเจอที่สุด
“แทคหิวรึยัง ไปกินข้าวกันไหม” ชานชองรีบพาน้องชายออกจากร้านขายตุ๊กตา เค้าพาแทคยอนไปทานอาหารอิตาเลี่ยน เลือกวิวที่ทั้งสวยและสูงให้เพื่อดึงความสนใจจากทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว
“ย่าห์...นายอย่ากินเท่าแมวดมแบบนี้สิ...กระเพาะนายใหญ่ ตัวนายใหญ่นะ ร่างกายนายต้องการอาหารมากกว่านี้” ชานชองเอ็ดน้องชายที่ค่อยๆเล็มอาหารทีละน้อย ตั้งแต่แทคยอนป่วยเค้าทานอาหารน้อยลงทุกวัน
“แทค....ปวดหัว” แทคยอนนั่งก้มหน้าก้มตาเค้ารู้สึกอึดอัดเหมือนถูกจับจ้อง
“นายต้องกินให้หมด” ชานชองรีบตักกุ้งตัวโตให้แทคยอนหลายตัว
“แทคไม่อยากกินแล้ว” แทคยอนเบือนหน้าหนีจานข้าวตรงหน้าตนเอง
“งั้นกลับกันเลยละกัน” พี่หมีเตรียมจะเช็คบิล
“เรายังไม่ได้ไปดูกุญแจเลยนะ...ชาน...พาแทคไปดูกุญแจนะ” แทคยอนเบะหน้ารั้งมือพี่ชายไว้มั่น
“งั้นกินนี่หมดก่อนแล้วเราไปดูด้วยกัน” ชานชองตักกุ้งในจานป้อนถึงปากน้องชายที่นั่งเม้มปากแน่น
‘เอาใจกันขนาดนี้เลยเหรอ....ดีจังนะมีคนคอยดูแล...เพราะงี้นายถึงทิ้งฉันสินะ” นิชคุณทำหน้ายู่อย่างไม่ชอบใจ ชายผิวขาวสั่งแต่ไวน์มากิน เค้านั่งจ้องสัตว์เลี้ยงของตนตาไม่กระพริบ
หลังจากทานข้าวเสร็จชานชองก็พาแทคยอนไปจุดชมวิว
“อ่า....บนนี้มีอะไรน่าสนใจกันนะ” ชานชองมองไปรอบๆตัว เค้าเห็นแม่กุญแจแน่นเอี้ยดถูกล็อกไว้เต็มรั้ว
“สัญญารัก...เราทำด้วยกันไหม” แทคยอนยิ้มแป้น
“โอเค” ชานชองเขียนจดหมายด้วยข้อความที่เค้าต้องการจะสื่อถึงน้องชายของเค้า ในขณะที่แทคยอนเขียนข้อความถึงพี่ชายและใครอีกคนนึง ทั้งคู่ล็อกกุญแจสีม่วงและเขียวซึ่งเป็นสีประจำตัวของตนเองเข้าหากัน ในขณะที่แทคซื้อกุญแจสีแดงและเขียวมาอีกคู่นึง แทคไม่รู้ว่ากุญแจสีแดงมีความหมายกับเค้ายังไง หลังจากดูซีรีย์เกาหลี เค้าก็ฝันถึงชายผิวขาวหน้าตาสะสวยมาตลอด คนในฝันส่งยิ้มหวานและพูดว่าพวกเค้ามีพันธะสัญญากันที่นี่
"สัญญานะ ว่านายจะมากับฉันทุกปี สีแดงเป็นของฉันและสีเขียวเป็นของนายจำไว้" เสียงหวานใสก้องกังวานในหัวแทคยอน
ชานชองยืนมองสิ่งที่แทคยอนทำ เค้ารู้สึกผิดต่อน้องชาย เค้ารู้ว่าชายคนนั้นอยู่แถวนี้ แต่ในขณะที่ความทรงจำแทคไม่กลับมาเค้าคิดว่าแบบนี้ดีแล้ว ถ้าแทคจะลืมนิชคุณไปและเริ่มชีวิตใหม่
“แทค...ชานไปห้องน้ำแปปนึงนะ” ชานชองสะกิดมือน้องชายเบาๆ
“อ๊ะ...มือนายเย็นจัง...หนาวเหรอ??” ชานชองทักด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
“อืม” น้องชายตัวใหญ่พยักหน้าหงึกๆ
“ถุงร้อนของนายเย็นหมดแล้วนี่ คราวหน้าแทคต้องบอกชานนะ" ชานชองล้วงมือเช็คถุงร้อนในกระเป๋าเสื้อน้องชาย ก่อนจะกระชับมือน้องชายยกขึ้นมาแนบปากตัวเอง เค้าเป่าลมร้อนๆใส่มือน้องชาย
“แปปนะ” ชานชองล้วงหาถุงร้อนในกระเป๋าออกมา เค้ายัดถุงร้อนใส่กระเป๋าเสื้อน้องชายหลายอัน
“ รอชานตรงนี้นะ..เดี่ยวชานมา” หมีชานสองจิตสองใจจะทิ้งแทคไว้คนเดียว เค้าหวังว่านิชคุณจะไม่เสนอหน้าเข้ามาตอนเค้าไม่อยู่
“แทค” นิชคุณได้โอกาสที่แฟนหนุ่มของเลขาตัวโต ปลีกตัวออกไปเค้ารีบเข้าไปหาแทคยอนทันที
“ครับ” แทคยอนพึมพำ มองคนตรงหน้าอย่างสับสน น้ำตาใสๆเอ่อล้นดวงตาเรียวยาว
“ทำไมนายถึงทิ้งฉัน” นิชคุณถามซึ่งๆหน้า ดวงตากลมโตขึ้นสีแดงระเรื่อ
“ทิ้ง” แทคยอนเอียงคอมองชายตรงหน้าอย่างสับสน
“นายลาออกจากบริษัททำไม??” นิชคุณรู้สึกแปลกๆ แทคยอนไม่พูดภาษาเกาหลีเลย เค้าพูดแต่ภาษาอังกฤษมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว และยังทำท่าทางเหมือนฟังภาษาเกาหลีไม่ออกด้วย
“บริษัท” แทคยอนทวนคำศัพท์เกาหลีที่พอจะจับคำได้
“นายเป็นอะไร....นายกำลังกวนโมโหฉันอยู่เหรอ!!” นิชคุณแยกเขี้ยวใส่ชายตรงหน้าเค้า
“คุณเป็นใคร ช่วยพูดภาษาอังกฤษได้ไหม ผมไม่เข้าใจ” คนผิวสีตอบกลับสีหน้ากังวลใจ
“นาย!!” นิชคุณกัดฟัน เค้ารู้สึกเหมือนถูกตีแสกหน้าเมื่อเจ้าสัตว์เลี้ยงของเค้าทำตัวราวกับว่า พวกเค้าไม่รู้จักกัน
“กลับไปกับฉัน...” มือขาวคว้าหมับที่ข้อมือชายตรงหน้า
“เดี๋ยว...คุณเป็นใคร..คุณจะพาผมไปไหน..ผมรอชานอยู่” แทคยอนพยายามดึงมือตัวเองกลับ จนคนรอบตัวหันมองเป็นตาเดียวกัน
“ทำไม...หมอนั่นสำคัญกว่าฉันใช่ไหม...นายมีแฟนแล้วเลยทิ้งเพื่อนยังงั้นสินะ” นิชคุณหันมาตวาดใส่แทคยอนเสียงดังเป็นภาษาอังกฤษจนทำให้คนตัวใหญ่เบะหน้า
“ดี ถ้ามันสำคัญขนาดนั้นก็ดี...งั้นหลังจากนี้...นายไม่ใช่ลูกน้องและเพื่อนฉันอีกแล้ว..จำใส่หัวไว้นะอ๊คแทคยอน” คนผิวขาวสะบัดมือเพื่อนตัวโตทิ้งอย่างไร้เยื่อใย และกล่าวคำอำลาดุเดือดตอกหน้าเจ้าของมือหนา
นิชคุณนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด เค้าไม่คิดว่าแทคจะเล่นกับเค้าแรงขนาดนี้ อยู่ๆลาออกจากบริษัทและหายตัวไป แต่พอกลับมาเจอกันหลังจากที่หายตัวไป2เดือน กลับมาทำเป็นพ่นภาษาบ้านเกิดใส่แล้วยังทำเป็นไม่รู้จักเค้า นิชคุณนึกอย่างแค้นเคือง ถ้านายจำไม่ได้ นายมาที่ๆเรานัดพบกันทำไม แค่จีไม่มาก็เสียใจจะแย่แล้ว ยิ่งมาเจอเจ้าแมวตัวเคื่องของเค้าตัดพ้อแบบนี้ด้วยแล้ว
“ห้องน้ำที่นี่สะอาดมากเลยน้า...แทคอยากเข้าห้องน้ำก่อนกลับไหม” ชานชองเดินสวนกับนิชคุณแต่เค้าไม่ทันได้สังเกตุ
“เค้ามีตัวตนจริงๆ....แต่ไม่มีอะไรสักอย่างที่เป็นเหมือนในฝัน” น้องชายตัวใหญ่พุ่งตัวเข้าซบไหล่พี่ชายแน่น
“อะไร..เกิดอะไรขึ้น!!” ชานชองขมวดคิ้วจนเป็นปม
บรรยากาศในที่ทำงานวันนี้มืดมัวตั้งแต่เช้า หลังจากนิชคุณได้มีโอกาสปลีกวิเวกปใช้ชีวิตคนเดียวในวันเกิดตัวเอง เค้ากลับมาในสภาพที่แย่กว่าวันก่อนๆ ลีจุนโฮพูดอะไรด้วยก็ไม่ตอบ บอสใหญ่เอาแต่ทำหน้ามุ่ยเป็นตูดหมา หมอโฮก็ไม่ค่อยอยากไปขัดแข้งขัดขานิชคุณ เค้าเลยปล่อยเลยตามเลย
“พี่หาเลขาใหม่ให้นายได้แล้วนะ เค้าจะมาเริ่มงานพรุ่งนี้...ดูแลดีๆล่ะ อย่าทำให้หนีไปแบบก่อนล่ะ” พี่แก่พูดพร้อมบีบไหล่เจ้านายเบาๆ ระยะเวลา2เดือน นิชคุณเปลี่ยนเลขามามากกว่า5คนแล้ว
“ถ้าทำงานไม่ดี ผมก็ไม่สนหรอกนะ” นิชคุณแยกเขี้ยวใส่รุ่นพี่ คิมมินจุนเดินกลับมาที่นั่งตัวเองพร้อมเปิดอีเมลล์ใหม่ขึ้นมาดู
“โอ๊ะ!!....การ์ดงานแต่งล่ะ ?? ของใครกันน่ะ” ปู่แดกูอ่านตัวหนังสือที่ถูกจัดวางไว้บนการ์ดงานแต่งอย่างตกใจ พี่แก่รีบสะกิดแขนเพื่อนตัวเล็กทันที
“นี่มันเรื่องอะไรกันอ่ะ” มินจุนมองหน้าโจควอนอย่างสับสน
“บ้าแล้วพี่...เป็นไปไม่ได้หรอก....ไอ้แทคเนี่ยนะจะแต่งงาน โอ้ยแล้วดูชื่อฝ่ายหญิงสิ...เรื่องตลกแล้ว” โจควอนพูดเสียงดัง
“นายได้การ์ดรึเปล่า...เปิดเมลล์นายหน่อยสิ” ปู่แดกูรีบคว้าแป้นคีย์บอร์ดตรงหน้าโจควอนไปทันที
“นายก็ได้นี่...นายคิดว่า...ไอ้คุณมันจะได้การ์ดเชิญด้วยไหม” ปู่พูดด้วยน้ำเสียงหวั่นวิตก
บอสใหญ่เห็นข้อความใหม่เข้ามาในกล่องข้อความ เค้ารีบเช็คข้อความทันทีเพราะคิดว่าเป็นไฟล์งานที่ลูกค้าจะส่งให้ในวันนี้ แต่ที่เค้าสงสัยคือ เค้าไม่รู้จักเจ้าของเมลล์นี้
“....” นิชคุณหัวใจกระตุกวูบเมื่ออ่านข้อความที่แปะอยู่ในอีเมลล์ การ์ดแต่งงานของเลขาคนสนิทและว่าที่ภรรยาคนเก่าโชว์หราบนหน้าจอคอม
“ผมจะกลับล่ะ” นิชคุณปิดคอม และลุกจากโต๊ะทำงานทันที
“กลับไปไหนล่ะ...งานเสร็จแล้วเหรอ??” ลีจุนโฮถาม พร้อมลุกตามอย่างว่องไว
“ไม่เสร็จแต่ผมจะกลับ...ไม่ต้องตามผมมานะ” ใบหน้าสีขวาขึ้นสีแดงพอๆกับดวงตา บ่งบอกว่าอารมณ์ของนิชคุณไม่ปกติแน่
นิชคุณเดินออกจากห้องทำงานมาเจอโจควอนและมินจุนยืนขวางทางอยู่
“หลบ!!” นิชคุณส่งสายตากร้าวใส่รุ่นพี่ทั้ง2คน
“คุณนี่ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่!!” โจควอนรีบพูดดักทาง
“ใช่เข้าใจผิด..นายสินะที่ทำเมียฉันท้อง...ถึงอย่างนั้นแล้ว เมื่อวานนายก็ยังนอกใจเธอ....แล้วพรุ่งนี้นายก็จะแต่งงานกับเมียฉันสินะ..นายมัน...แต่พวกนายก็เหมาะสมกันดีแล้วนี่” คนผิวขาวผลักอกโจควอนจนรุ่นพี่ตัวเล็กกระเด็นลงไปนั่งจุ้มปุ๊กที่พื้น
" ผมอยากอยู่คนเดียว...ขอร้อง!!"
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น