แผ่นกระดาษเพียงไม่กี่แผ่นวางอยู่บนโต๊ะทำงานเบื้องหน้านิชคุณ ชายหนุ่มผิวขาวกรีดนิ้วเรียวของตนลงบนขอบกระดาษอย่างแปลกใจ เค้าเงยหน้าขึ้นมองเลขามือหนึ่งด้วยสีหน้าไม่ชอบใจอย่างหนัก
“นี่อะไร..” คนผิวขาวแทบจะเค้นเสียงพูดอย่างเหลืออด เลขาหน้ามนทำงานได้ดีมาตลอดไม่เคยผลาด แม้จะผลาดนิชคุณก็ไม่เคยคิดจะเอาผิด แต่ต้องไม่ใช่กับเรื่องนี้ ไม่ใช่กับเรื่องโจควอน
“ผม..หามาได้เเค่นี้ครับคุณหนู” ซึงลองเองก็ไม่เชื่อว่าตัวเองจะหาข้อมูลแทบไม่ได้
แฟ้มประวัติในมือนิชคุณบ่งบอกให้รู้ว่า ประวัติของคนที่เค้าต้องการเพอร์เฟ็คมาก ครอบครัวฐานะดี เกิดและโตที่บอสตัน เรียนเก่ง จบหมออายุกรรมและต่อเฉพาะทางด้านศัลยแพทย์ระบบประสาท เป็นคนดี นิสัยดี และลักษณะทุกอย่างตรงกับที่เค้าเคยเห็น เสียแต่ในประวัติเขียนว่าชอบผู้หญิง เคยมีแฟนคนเดียว แต่เลิกกันไปนานหลายปีแล้ว หลังจากนั้นก็ไม่มีข่าวว่าข้องแวะกับใครอีก เนื่องจากข้อมูลแทคยอนในบอสตันถูกเก็บเป็นความลับจึงไม่สามารถเจาะข้อมูลได้ นิชคุณเลยได้แต่ข้อมูลที่เป็นเอกสารการทำงานและการข้อมูลจากการพูดคุยกับทีมงานในโรงบาลที่ซึงลองเป็นคนดำเนินการให้เท่านั้น
“ความลับไม่มีในโลกของฉันนะซึง..” ผู้เป็นนายเหลือบตามองเลขา
แกร้ง!! ปากกาด้ามทองในมือนิชคุณลอยละลิ่วลงพื้นเบื้องหน้าซึงลอง
" ฉัน...อยากได้ข้อมูลที่ลึกกว่านี้.." คนผิวขาวกำมือแน่นจนกระดาษในมือยับหยู่หยี่
'เจ้าหมีชานก็ไม่ยอมเล่าอะไรให้ฟังเลย .. ' นิชคุณได้แต่ขบริมฝีปากอย่างร้อนใจ
ซึงลองก้มตัวลงเก็บปากกาด้ามทองเบื้องหน้าเค้าและค่อยๆนำไปวางลงบนกองเอกสารบนโต๊ะนิชคุณ
" เรียกเค้ามาคุยสิครับ..จากที่ผมเห็นเค้าก็ดูเป็นคนดีนะครับ" ซึงลองออกความเห็นจากสิ่งที่เค้าเห็นเมื่อ2วันก่อน
"คนดีเค้าชอบใช้ความรุนแรงกันด้วยเหรอ" นิชคุณแยกเขี้ยวใส่เลขาคนสนิท
"ผมคิดว่ามันเป็นรสนิยมน่ะ...เป็นความชอบอะไรทำนองนี้" ซึงลองออกความเห็นหน้าตาย
"หมอนั่นจะชอบอะไรฉันไม่สน...แต่ฉันจะไม่ยอมให้มันเอามาใช้กับควอนจำเอาไว้ซะ" นิชคุณเลือดขึ้นหน้าเมื่อคิดถึงรอยช้ำบนตัวน้องชายเค้า
"คุณหนูครับ...เรายังไม่รู้อะไรเลยซักอย่าง...ทำไมเราไม่ลองสังเกตุกันไปอีกสักพักล่ะครับ...ยังไงช่วงนี้คุณหนูเล็กก็ยังต้องนอนโรพยาบาลถ้าเค้าเป็นคนรักกันจริง...เราก็คงได้เห็นเองแหละครับ" ซึงลองออกความเห็นอีกครั้ง
"นายจะปล่อยให้หมอนั่นเปรมปรีย์กับควอนไปเรื่อยๆเหรอ" เจ้านายผิวขาวกัดฟันพร้อมทำตาขวางไม่เห็นด้วยกับความคิดของลูกน้องตน
"ผมว่าเค้าคงไม่มีเวลาเปรมปรีย์หรอกมั้งครับ...อาชีพหมอไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอกครับ...มากสุดก็แค่ช่วงพักเที่ยงแหละครับ" ซึงลองพิจารณาจากช่วงเวลาที่เค้าเจอหมอแทคยอนที่โรงพยาบาลผู้ชายคนนี้จะมาป้วนเปี้ยนที่วอร์ดจิตเวชแค่ตอนมื้อกลางวันเท่านั้น
"ฉัน....แม่งเอ๊ย!!" นิชคุณกัดฟันทน เค้าจะลองเชื่อฟังความคิดเห็นของเลขาดูสักครั้ง
"ฉันจะให้โอกาสหมอนั่นเท่าที่ฉันจะทนได้เท่านั้นนะ" นิชคุณกัดฟันพูด
"ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปนายไม่ต้องตามฉันไปโรงพยาบาล นายอยู่ดูงานที่บริษัทแทนฉันซะ ฉันจะไปเฝ้าหมอนั่นด้วยตัวเอง...ฉันอยากพิสูจน์ด้วยตาตัวเองว่าหมอนั่นเป็นคนดีจริงอย่างที่พวกนายคิด" นิชคุณพูดจบกับสะบัดตูดออกจากออฟฟิตทันที
"ผมก็หวังว่าคุณหนูจะควบคุมตัวเองได้นะครับ" ซึงลองพูดพลางถอนใจเมื่อเห็นท่าทีงุ่นง่านของผู้เป็นนาย
ตามข้อตกลงของนิชคุณตั้งแต่วันนี้ไปเค้าไม่จำเป็นต้องเข้าบริษัท หน้าที่ของเค้าคือการสังเกตุพฤติกรรมของอ๊คแทคยอน
นิชคุณมาโรงพยาบาลตั้งแต่เช้าตรู่ เค้าเดินนวยนาดเข้าตึกจิตเวชและหาที่นั่งด้านในเพื่อหาที่พักผ่อนเงียบๆ เค้าจะนั่งเฝ้าหน้าห้องพักของโจควอนตลอดจนกว่าน้องชายเค้าจะตื่น เมื่อถึงเวลาที่บรรดาหมอเข้าเวรเช้า และโจควอนต้องออกมาออกกำลังกายตอนเช้า แวปนึงนิชคุณคิดว่าเค้าเห็นอ๊คแทคยอนที่ลานสันทนาการ
'หมอนั่น!! มาที่นี่อีกแล้ว' คนผิวขาวกัดริมฝีปากตัวเองอย่างร้อนใจ เค้าคิดว่าทำไมเค้าต้องทนให้อ๊คแทคยอนโลมเลียน้องชายของเค้าผ่านทางสายตาด้วย
แทคยอนชอบอากาศยามเช้าท่ามกลางลานหญ้าเขียวในตึกจิตเวช มันเป็นที่ๆเค้ารู้สึกว่าอยู่แล้วหายใจสะดวก เค้ามักจะมาที่นี่ก่อนเข้างานตอนเช้า และพยายามมาให้บ่อยเท่าที่จะทำได้เพื่อต่อลมหายใจของตัวเอง เค้าเกลียดตึกสูงๆรวมตัว เกลียดกลิ่นยา กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ แต่เค้าอาชีพเค้าคือหมอเค้าเลือกไม่ได้
ชายผิวเข้มก้าวเท้ายาวๆของตนซอกแซกมาตามทางเดินจนถึงเขตของผู้ป่วยใน เค้าหันมองบรรดาผู้ป่วยในชุดสีขาวกำลังจับกลุ่มล้อมวงกันออกท่าออกทางบริหารตามเสียงเพลงที่เจ้าหน้าที่เปิดยามเช้า แทคยอนยกยิ้มมุมปากให้กับเด็กหนุ่มผิวขาวที่เค้าเจอเมื่อวันก่อน คนที่มาขอยืมมือถือเค้า ก่อนจะเดินหายเข้าไปในกำแพงหญ้า
นิชคุณเฝ้ามองด้วยสายตาเคืองแค้น เช้านี้เค้าจะต้องคุยกับผู้ชายคนนี้ให้ได้ ชายผิวขาวรีบจ่ำเท้าตามชายตัวโตให้ไวที่สุด และเค้าก็แปลกใจที่ชายคนนั้นหายแว๊ปเข้าไปในกำแพงหญ้า อย่างมีพิรุจ
นิชคุณย่องเข้าไปใกล้กำแพงหญ้า เค้าอยากรู้ว่าแทคยอนแอบเข้าไปทำอะไรในนั้น เสียงหญิงสาวสดใสดังออกมาจากพุ่มไม้ นิชคุณยิ่งรู้สึกตื่นเต้นหนักเข้าไปอีก ผู้ชายคนนี้กำลังแอบนอกใจน้องชายเค้าแน่
ชายหนุ่มเจ้าของโรงพยาบาลเเหวกพุ่มไม้ดู เค้าถึงกับอ้าปากค้างเมื่อสิ่งที่เค้าเห็นกับสิ่งที่คิดมันตรงกันข้าม ชายในชุดเสื้อกาว์นขาวนั่งร้องไห้อยู่หลังกำแพงหญ้าในมือมีโทรศัพท์แทบเล็ต ดูเหมือนว่าหมออ๊คกำลังดูวิดีโอของใครสักคนอยู่
เสียงเด็กสาวหัวเราะร่วนไม่หยุด และเเน่นอนสิ่งที่นิชคุณได้ยินชัดเต็มสองหู คือเสียงของผู้หญิงวัยทีนเรียกชื่อหมอ อ๊คอย่างสนิทสนม แต่เค้ารู้ว่าคนในวิดีโอไม่ใช่คนรักแต่เป็นคนในครอบครัว เสียงคู่ชายหญิงสูงวัยพูดคุยกันไม่หยุด และมีเสียงของอ๊คแทคยอนกำลังหวีดร้องด้วยความกลัวและบ่นเสียงแหลมสูง เสียงหมาตัวเล็กเห่าขัดขึ้นมา ดูเหมือนคลิปนี้จะเป็นภาพบรรยากาศของคนในครอบครัวอ๊คแทคยอน ชายหนุ่มผิวเข้มร้องไห้โฮออกมาแล้วก็ สะอื้นหยุดลง เค้าหายใจเข้าออกอย่างแรงก่อนจะดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดหน้าตัวเอง ผิวกายที่เคยเป็นสีน้ำผึ้งอ่อนๆค่อยๆแดงระเรื่อขึ้นบ่งบอกอารมณ์ทุกข์ระทม
นิชคุณยืนอึ้งชั่วขณะ เค้ารู้สึกเศร้าขึ้นมา จนแทบอยากจะร้องไห้ตามออกมาด้วยซ้ำ แต่เมื่อชายในโพรงหญ้าขยับตัวลุกขึ้น นิชคุณก็รู้สึกตัวว่าเค้ากำลังทำผิด เค้ามาดูคนที่กำลังต้องการเวลาส่วนตัว ต้องการอยู่คนเดียว ชายผิวขาวรีบขยับขาของตัวเองอย่างรวดเร็วเค้าพาร่างกายของตนออกมาและตรงดิ่งไปที่ห้องพักของจุนโฮ จิตใจเค้าวูบไหว เค้าคิดว่าเค้ากำลังสงสารแน่ๆ สงสารคนที่อาจจะมีอดีตเลวร้ายเหมือนตัวเค้าเอง
นิชคุณหลบไปอยู่ห้องพักแพทย์ของเพื่อนซี้ชั่วประเดี๋ยวเดียวเพื่อตั้งสติตัวเอง หลังจากนั้นเค้าก็ไปที่โรงอาหารเพื่อรอพบลีจุนโฮ ชายหนุ่มเจ้าของโรงพยาบาลยังคงเลือกแต่งตัวสบายๆ วันนี้เค้าใส่เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินลายตารางสลับสีฟ้าอ่อน พับแขนเสื้อจนถึงข้อศอก กางเกง3ส่วนสีขาว แว่นตากันแดดสีดำและหมวกแก๊ปสีขาว นิชคุณเลือกนั่งที่นั่งตัวเดิมหันมองไปทางร้านราเมง ชายหนุ่มผิวขาวนั่งรอใครบางคนที่เค้าอยากเจอ แต่จนแล้วจนรอดชายคนนั้นก็ไม่มา
"เฮ้!!..คุณมาแต่เช้าเลยนะ" เพื่อนตาตี่หมอจิตเวชร้องทักนิชคุณเมื่อเค้าเดินเข้ามาในโรงอาหาร
"นายมาช้า!!" นิชคุณตอบพร้อมเบ้หน้า
"นี่เร็วแล้ว...ฉันก็มีงานนะ...ไม่ได้ว่างทั้งวัน" จุนโฮเบะปากตอบกลับ
"ทำไมวันนี้มาที่นี่หล่ะ...ไม่ต้องเข้าบริษัทเหรอ" จุนโฮสงสัยตั้งแต่ตอนรับโทรศัพทจากเพื่อนผิวขาวแล้วแต่เค้าไม่มีโอกาสได้ถามเพราะเจ้าตัวแสบตรงหน้าเค้าชิงตัดสายไปซะก่อน
"เพราะใครบางคนไม่ให้ความร่วมมือ" ชายผิวขาวตาวาววับเมื่อพูดจบ
"หึ....แล้วมานั่งตรงนี้คิดว่าจะได้คำตอบรึไง...หมออ๊คเค้าไม่ได้มาทำกับข้าวให้เรากินทุกมื้อหรอกนะ..." อีจุนโฮตอบพร้อมขยับเก้าอี้ให้ตัวเอง เค้านั่งลงบนเก้าอี้และสบตาเพื่อนชายอย่างมีนัตยะสำคัญ
"ถ้าเค้าไม่มานี่แล้วเค้าไปไหนล่ะ...." นิชคุณถามกลับด้วยหน้าตาเบื่อหน่าย เค้าเซงที่ลีจุนโฮชอบวิเคราะห์เค้า และชอบสื่อคำพูดผ่านทางสายตา
"เค้าก็ต้องอยู่ตึกเค้าสิ..หมอแบบเราน่ะไม่ได้ว่างแวปไปแวปมาหลายๆที่หรอกนะถ้าไม่จำเป็นจริงๆน่ะ" จุนโฮตอบกลับ
"เมื่อเช้าฉันเจอเค้าที่สนามหญ้าตอนควอนไปออกกำลังกาย หมอนั่นส่งยิ้มให้น้องฉันด้วย น่าขยะแขยงชะมัดเลย" นิชคุณรีบเล่าให้เพื่อนฟัง พร้อมทำหน้าแหวะประกอบการเล่าเรื่อง
"เค้ามาเพราะชานน่ะ...ชานเป็นคนแนะนำว่าโรงพยาบาลเรามีสวนหย่อมอยู่...หมอเค้าชอบอากาศบริสุทธ์ ชอบต้นไม้ทำนองนี้อ่ะ...แบบว่ามาชาตร์พลังก่อนเข้างาน" จุนโฮอธิบาย
"ข้ออ้างมากกว่า" นิชคุณเบะหน้าปฎิเสธไม่เชื่อสิ่งที่จุนโฮเล่า
"นายถามพยาบาลในวอร์ดฉันก็ได้ หมอแกมานี่ที่ทุกวันก่อนที่โจควอนจะมานอนโรงพยาบาลอีก...แล้วช่วงเดือนนี้ ควอนเองก็ไปฝึกงานที่อื่นนะ...นายอย่าลืมสิ” จุนโฮตั้งข้อสังเกตุเตอนใจเพื่อนซื้
"แต่ควอนก็แวปมาที่นี่บ่อยนะช่วงเดือนนี้น่ะ ฉันว่าจริงๆแล้วหมอนั่นอยากเจอควอนทุกวันก็เลยทำร้ายควอนแน่เลย..แล้วควอนเองไม่ปฎิเสธการเข้ารักษาด้วย..ถ้าไม่มีอะไรที่นี่ หมอนั่นไม่ยอมมานอนเล่นในที่แบบนี้หรอก" นิชคุณต่อยอดนิยายเป็นฉากๆ
"คุณ!!...ดูละครมากไปเหรอ..." จุนโฮเบะปากกับความคิดไม่เข้าท่าของเพื่อน
"ฉันจะคุยกับควอน ฉันจะถามหมอนั่นตรงๆเลยว่าหมอนั่นเป็นแฟนหมออ๊ครึเปล่า" นิชคุณร้อนรนจนใจแทบเผาไหม้
"คุณ!!...ไหนนายบอกว่าจะไม่เข้ามายุ่งเรื่องการรักษาของฉันไง" จุนโฮเตือนสตืเพื่อนอีกครั้ง
"โอ้ย!!...ฉันรอไม่ไหวแล้วนะ" ชายผิวขาวกัดฟันพูด
"คุณนายไม่ต้องไปพูดอะไรเลยนะ..เดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจัดการเอง" จุนโฮจับมือเพื่อนผิวขาวแน่น เค้าพยายามลดโทสะเพื่อนลง
เพล้ง!! กรี๊ด!!
" ขอโทษค่ะ!! ฉันขอโทษจริงๆค่ะคุณหมอ" พยาบาลสาวกรีดร้องยืนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก
"อะไรน่ะ!! นิชคุณกับจุนโฮหันมองตามเสียงหวีด เค้าพบพยาบาลสาวยืนหน้าซีดปากสั่นอยู่ด้านหลังชายตัวสูงใหญ่ในชุดกาว์นขาวสะอาด
แผ่นหลังคุ้นตา และความสูงที่นิชคุณจำได้ ศัลยแพทย์แทคยอนกำลังยืนต่อหน้าพยาบาลสาวที่ยืนนิ่งด้วยความหวาดกลัว
"พระเจ้า!! หมอนั่นจะทำอะไรน่ะ..เค้าจะทำร้ายเธอแล้วนายเห็นไหม" นิชคุณเปรยขึ้นก่อนจะพุ่งตัวไปกระชากต้นแขนหนาของชายหนุ่มตัวสูงให้ออกห่างออกมาให้ไกลตัวพยาบาลสาวให้มากที่สุด อีจุนโฮลุกขึ้นมองสถานการณ์อยู่ชั่วครู่ เสียงเพจเจอร์จากกระเป๋าก็ดังขึ้น และเค้าต้องทิ้งเพื่อนไว้ที่นี่กับสถานการณ์ที่ดูไม่ดีเท่าไหร่
"โอ๊ะ!!" นิชคุณยืนค้างแข็ง ดวงตากลมโตฉายแววตื่นตระหนก เค้าเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของต้นแขนหนาในมือตนเองและหลุบตาลงมองเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนที่บัดนี้เปลี่ยนสีเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆ คราบน้ำมันเคลือบเนื้อผ้าจนลู่ติดกับแผ่นอกตึงแน่น ใบหน้าชายร่างหนายับย่นไปด้วยรอยตีนกาจำนวนมาก เบื้องล่างบนพื้นนิชคุณคิดว่าเค้าเห็นเส้นบะหมี่สีเหลืองกระจัดกระจายเต็มพื้น
"หมอคะ!!..ฉันขอโทษ..ฉันไม่ได้ตั้งใจ..ฉันมะ...ไม่น่าเดินคุยเลย ฉันขอโทษที่ไม่ได้มองทางคะ..คุณเป็นอะไรไหม..เดี๋ยวฉัน...ฉะ..ฉันช่วยนะคะ" หญิงสาวพยาบาลเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก
"คะ..คุณเป็นอะไรไหม" นิชคุณสตั๊นจนลืมหายใจไปหลายวินาทีเช่นกัน จนกระทั่งเค้าหาลิ้นตัวเองเจอ
"เจ็บ!! ..แต่ไม่เป็นไรครับ..สบายมาก" อ๊คแทคยอนแทบจะกัดลิ้นตัวเอง เค้ากัดฟันพูดเพื่อให้พยาบาลสาวไม่รู้สึกผิดมากไปกว่าที่เธอกำลังรู้สึกอยู่
ชายผิวเข้มขยับตัว เค้าอยากจะพาตัวเองไปห้องน้ำเดี๋ยวนี้เลย ความร้อนจากน้ำซุบกำลังต้มแผ่นอกเค้าจนสุก
"เดี๋ยว!!..คุณจะไปไหนน่ะ" นิชคุณร้องตามชายร่างใหญ่
"......" แทคยอนไม่ได้ให้คำตอบอะไร เค้าขยับแขนออกจากฝ่ามือของชายแปลกหน้า เค้ารีบเร่งฝีเท้าพาตัวเองไปที่ห้องน้ำชาย
“คุณเป็นอะไรไหม..คุณหมอครับ” นิคุณยืนเคาะประตูห้องน้ำหลังจากชายตัวโตวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำและล็อกประตู
ภายในห้องน้ำเงียบสนิท ไม่มีเสียงตอบกลับมา มีเพียงเสียงที่ฉีดน้ำดัง แช่ๆ เพียงไม่กี่นาทีที่นิชคุณเคาะประตู ประตูบานสีขาวก็เปิดออก ตรงหน้านิชคุณมีผู้ชายตัวโตผิวสีน้ำผึ้ง ก้าวเท้าพาร่างตนเองออกมาจนแทบจะปะทะกับร่างกายเค้าที่บังเอิญยืนขวางทางอยู่ นิชคุณเงยหน้ามอง ใบหน้าชายร่างหนา เค้าเห็นดวงตาเรียวยาวจ้องลงมาที่ใบหน้าเค้า นิชคุณรีบก้มหน้าลง และเค้าได้เห็นมัดกล้ามตึงแน่น แผ่นอกคัพC แต่มันไม่ได้เป็นสีน้ำผึ้งอย่างที่ควรจะเป็น สีที่เค้าเห็นมันเป็นสีแดงฉ่ำ นิชคุณถึงกับอึ้งจนคิดอะไรไม่ออก
“ผิวคุณดูเหมือนสเต๊กเนื้อเลย” นิชคุณเผลอพูดออกไปแบบไม่ทันได้รู้ตัว
“ผมก็คิดว่างั้นเหมือนกัน...อยากกินไหมล่ะ..ผมจะไปเอามีดมาตัดแบ่งให้” ชายหนุ่มผิวสีพูดเสียงเครียด
“ไปหาหมอหน่อยไหมครับ...” นิชคุณตอบกลับ ดวงตากลมสวยยังคงจดจ้องอยู่ที่เนินอกสีแดงตรงหน้า เนินเนื้อตึงแน่นน่าสัมผัส
‘เซ็กซี่จัง’ นิชคุณกลืนน้ำลายลงคอหลายอึก
‘ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย!!...นายคิดอะไรอยู่น่ะคุณ!!’ นิชคุณกำลังต่อสู้กับจิตใต้สำนึกตัวเอง
“ผมคิดว่าตัวเองเป็นหมอ...ว่าแต่คุณน่ะเป็นใคร” แทคยอนถามกลับพลางก้มหน้าลงมองคนที่ยืนขวางทางเค้า
“ผมเหรอ..เอ่อ...ผม” นิชคุณสะดุ้งเมื่อถูกถาม เค้าไม่อยากให้ใครรู้เรื่องที่ตัวเองเป็นผู้บริหาร เค้าเกลียดการโดนเลียแข้งเลียขา นิชคุณรีบดึงปีกหมวกลงมาปิดบังใบหน้าของตัวเอง
“โอ๊ะ!!...คุณคือ..หนุ่มหมวกขาววันนั้นใช่ไหม..เป็นไงครับ...ทงคัตสึอร่อยไหม” แทคยอนเปลี่ยนเรื่องคุย และยิ้มหวานเผยให้เห็นฟันไซส์XLเรียงราย นั่นคือสิ่งที่นิชคุณเห็น
“เอ๊ะ!!..เอ่อ..อร่อยดีครับ” นิชคุณอยากจะกัดลิ้นตัวเองจริง เพราะเค้าตั้งตัวไม่ติด คิดอะไรไม่ออกก็เลยพูดความจริงออกไป
“คิดถูกใช่มั้ยล่ะที่วันนั้นกินทงคัตสึแทนราเมงน่ะ” แทคยอนพูดพลางขยับตัวออกมาทางด้านข้าง เค้าเดินถือเสื้อเปื้อนคราบน้ำซุบก๋วยเตี๋ยวตรงไปที่ซิงค์ล้างหน้า และค่อยๆบรรจงซักผ้าอย่างเบามือ
“ซักไม่ออกหรอกนะครับ...ถ้าคุณไม่ใช้สบู่น่ะ” นิชคุณหันมองสิ่งที่ชายตัวโตทำ เค้าขยับตัวเข้าไปยืนข้างชายตัวโตและ บีบสบู่ล้างมือป้ายลงบนเสื้อของแทคยอนแบบไม่ตั้งใจ
“อ่อ..ครับ..คือผมไม่ค่อยถนัดงานบ้านงานเรือนแบบนี้เท่าไหร่น่ะ” ชายตัวโตยิ้มแห้งๆ
“งั้นเดี๋ยวผมซักให้ก็ได้นะ...ถือซะว่าเป็นการไถ่โทษ” นิชคุณออกตัวทันที เค้าออกปากพูดไปโดยไม่ทันคิดอีกแล้ว
“ไม่ต้องหรอกครับ..แล้วคุณก็ไม่ได้ทำผิดอะไร” แทคยอนจับเสื้อของตัวเองแน่นราวกับว่าผู้ชายตรงหน้าจะขโมยมันไป
“เอามาเถอะน่า..นะครับ...ผมซักให้ได้...ผมว่าคุณหมอควรรีบไปเอาน้ำแข็งประคบหน้าอกนะครับ” นิชคุณชี้หน้าอกแทคยอน
“ไว้ซักเสร็จแล้ว..ผมจะเอาไปคืนคุณที่แผนกศัลยกรรมเองครับ” นิชคุณพูดต่อ
“ศัลยกรรม...ทำไมคุณคิดว่าผมเป็นหมอศัลยล่ะ” แทคยอนถามพร้อมทำหน้าสงสัย
“เพื่อนบอกน่ะครับ..เค้าทำงานในแผนกนี้...ที่คุณถามผมตะกี้...คือผมมาหาเพื่อนที่นี่บ่อยๆน่ะ...วันนั้นคุณหาเรื่องผม..ผมเลยถามเค้าว่าคุณเป็นใคร” นิชคุณโกหกคำโต
“อ่อ..คุณรู้จักผมแล้ว...แต่ผมไม่รู้จักคุณเลย...คุณชื่ออะไรเหรอครับ..” แทคยอนถามกลับอย่างเป็นมิตร
“เอ่อ...ผม...เรียกผมว่าคุณก็ได้ครับ” นิชคุณรู้สึกว่าเค้ากำลังต้อนตัวเองเข้ามุม
“คุน..แค่คุน..โอเคครับ...ขอบคุณสำหรับเสื้อผม...เอาไว้ผมได้เสื้อคืน...แล้วถ้าเราเจอกันครั้งหน้าผมจะเลี้ยงเมนูใหม่ตอบแทนนะครับ” แทคยอนยิ้มร่า เค้าหันซ้ายหันขวามองหาเสื้อกาว์นและรีบใส่มันทันที และที่เค้าไม่ลืมคือ เค้าต้องกลัดกระดุมทุกเม็ดเพื่อไม่ให้ดูอุจาดตาเกินไปนัก ชายร่างหนายิ้มโชว์ฟัน โบกไม้โบกมืออย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเดินฉิวออกจากห้องน้ำไป ทิ้งนิชคุณให้ยืนหน้าร้อนผ่าวอยู่ภายใต้ปีกหมวกใบขาว
ชายหนุ่มผิวขาวรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อบินไปมาอยู่ในช่องท้องตัวเอง
เค้ารู้สึกร้อนรุ่มชอบกล
ดูคล้ายว่าเค้ามีความสุขตอนเห็นผู้ชายผิวสีน้ำผึ้งยิ้มโชว์รอยตีนกา
“เลวจริงๆเลย!!..นายเที่ยวได้หว่าวเสน่ห์แบบนี้ไปทั่วเลยใช่ไหม...นายมีน้องฉันอยู่แล้วทั้งคนนะ” นิชคุณเผลอกัดริมฝีปากตัวเองอย่างแรง เค้าทุบเสื้อเชิ้ตสีฟ้าเสียงดังเปาะแปะๆหลายทีจนฟองสบู่กระเด็นขึ้นมาเปื้อนเต็มใบหน้าแดงๆ
“ย่าส์!!...คุณนายเป็นบ้าอะไร..นายเป็นอะไร..นายมีความสุขอะไรของนายกันเนี่ย” คนผิวขาวตัดพ้อตัวเองเสียงดัง
“ทำอะไรอยู่น่ะคุณ
!!” ลีจุนโฮ เดินกลับเข้าห้องพักตัวเอง
และเค้าพบกับเพื่อนซี้ผิวขาวกำลังนั่งมองไปที่มุมห้องอย่างสงสัยใคร่รู้
“.......”
ชายผิวขาวนั่งยิ้มหวานละเมอเพ้อฝัน จนบรรยากาศรอบตัวดูคล้ายเพื่อนเค้ากำลังนั่งอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้
“คุณ!!” ลีจุนโฮก้าวเท้าของตนเข้ามาประชิดตัวเจ้าของโรงพยาบาล
เค้าตบบ่าเพื่อนเบาๆและเรียกชื่อ
“ห๊ะ!!” ชายผิวขาวสะดุ้งเฮือก เค้าทำหน้าราวกับเห็นผี
“เป็นอะไรน่ะ...นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรอยู่คนเดียว..มีความสุขอะไรเหรอ...เกิดอะไรขึ้นเหรอ”
จุนโฮถาม เค้าหันมองตามสายตาเพื่อนไปทางราวแขวนเสื้อกาว์นของตัวเอง
“นั่นเสื้อใครน่ะ...”
ลีจุนโฮเพ่งมองเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนข้างกำแพงและหันกลับมาจ้องหน้าเพื่อนที่ทำตัวเหมือนหนูติดจั่น
“เสื้อไหน!!..เสื้ออะไรไม่มีเลย” นิคุณกล่าวตอบอย่างร้อนลน
“จะไม่มีได้ไง...ก็แขวนอยู่ตรงหน้านายไม่ใช่เหรอ”
จุนโฮหันมองนิชคุณอีกครั้ง
ชายร่างอวบพาตัวเองไปหาเจ้าเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีฟ้า เค้าดึงมันลงมาจากราวแขวนเสื้อ
และยื่นใส่หน้านิชคุณ
“อ่อ..นี่อ่ะนะ...อ่อ...เอ่อ..ฉัน..ไปก่อนนะ”
นิชคุณอ้ำอึ้งคิดคำพูดไม่ออก
เค้ารีบคว้าเสื้อมาจากมือเพื่อนสนิทแล้วติดเกียร์หมาวิ่งฉิวออกมานอกห้องพักของจุนโฮ
จิตแพทย์หนุ่มย่นคิ้วเบะหน้ามองตามหลังเพื่อนอย่างงุนงนในพฤติกรรมแปลกๆ
“ได้อะไรมาบ้างครับคุณหนู”
อิมซึงลอง ถามเจ้านายของตนเมื่อเค้าขับรถไปรับนิชคุณมาส่งที่บ้าน
“ได้อะไร..คืออะไร”
นิชคุณถามกลับ เค้าลืมจุดประสงค์ในการไปโรงพยาบาลเรียบร้อย
“ข้อมูลคุณหมออ๊คไงครับ”
ซึงลองตอบ
“ไม่ได้อะไรเลย...วันเดียวไม่ได้อะไรหรอก..ฉันว่าจะตามดูเค้าอีกสักพัก”
เจ้านายผิวขาวขยับแขนกอดถุงกระดาษบนตักแน่นขึ้นเรียกความสนใจให้ซึงลองต้องเหล่ตามองตาม
“นั่นอะไรเหรอครับ”
ซึงลองออกปากถาม
“ของน่ะ...ไม่มีอะไรหรอก...ว่าแต่วันนี้นายว่างไหม”
นิชคุณถามเลขาร่างใหญ่ที่นั่งตรงที่นั่งคนขับ
“วันนี้...หรือหลังจากนี้ครับ”
ซึงลองปรายตามองเจ้านายอย่างรู้ทันความคิด
“ฉันอยากตีแบต...สนใจไหม”
นิชคุณเอ่ยชวนเลขาไปออกกำลังกายหลังเลิกงานเหมือนทุกคืน
“ไปกันเลยไหมครับ”
อิมซึงลองฉีกยิ้ม เค้าส่งสัญญาณมือไปที่เบาะหลังรถ เลขาคนสนิทรู้ใจเจ้านายทุกอย่าง
อุปกรณ์กีฬาถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว
นิชคุณแวะไปตีแบตที่ศูนย์กีฬา
และวันนี้เค้าก็แปลกใจหนักขึ้นที่ดวงเค้าเริ่มสมพงษ์กับหมออ๊คแทคยอนขึ้นเรื่อยๆ
ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งเพิ่งเลิกงานมา
เค้าแต่งตัวสบายๆในชุดเสื้อกล้ามสีเทาตัวยาวและกางเกงขาสั้นสีขาว
สะพายเป้สีดำเดินตรงดิ่งไปทางสระว่ายน้ำ
“ซึง!!...เดี๋ยวฉันมานะ”
นิชคุณตะโกนบอกซึงลองปุ๊บก็จ่ำฝีเท้าของตนตามชายผิวสีแทนไปทางสระว่ายน้ำทันที
ชายในชุดเสื้อกล้ามหายแวปเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
และออกมาพร้อมกับเสื้อคลุมสีขาวตัวยาวจนถึงหน้าแข้ง
แทคยอนเดินไปหาที่วางของบนโต๊ะข้างสระว่ายน้ำ เค้าค่อยๆถอดเสื้อคลุมออกช้าๆ
เนิบนาบ
เนินนานเกินไป ในความคิดของชายหนุ่มผิวขาวที่ยืนรอลุ้นอยากจะเห็นแผ่นอกและกล้ามท้องแน่นตึงอีกครั้ง
“คุณหนูครับ!!.....สายตาคุณหนูหื่นกามมากเลยนะครับ” อิมซึงลองโผล่พรวดมาจาก้านหลัง
พร้อมกับคำพูดเสียงแทดใจผู้เป็นนาย
“หวา!!...บ้าเอ๊ย!!..อย่ามาเงียบๆสิ..เดี๋ยวหมอนั่นก็รู้ตัวพอดี”
นิชคุณสะดุ้งโหยงตัวลอย
และแทบจะกระโดดออกมาจากที่ซ่อนตัวและเปิดเผยตัวตนให้อ๊คแทคยอนรู้ว่าเค้าถูกสะกดรอย
“นั่นคุณหมออ๊คนี่ครับ”
ซึงลองขยับตัวออกมาจากกำแพง เค้าชะโงกหน้าดูชายในชุดว่ายน้ำสีดำทั้งตัว
“ใช่หมออ๊ค...”
นิชคุณชะโงกหน้าออกมาดูแทคยอนอีกครั้ง
และเค้าผิดหวังมากที่เห็นชุดว่ายน้ำสีดำทะมึนปกปิดร่างกายทุกสัดส่วนไว้จนหมด
“บ้าชิบ...ใครสั่งใครสอนให้ใส่ชุดแบบนี้มาว่ายน้ำกันนะ”
นิชคุณเปรยเสียงเบาอย่างขัดใจ
“ไม่เห็นแปลกนี่ครับ...ผู้ชายใส่ชุดแบบนี้มาว่ายน้ำออกจะเยอะแยะ”
ซึงลองตอบคำถามที่นิชคุณคิดว่าเค้าพูดคนเดียวในใจ
“ว่าแต่ทำไมเราต้องมาแอบดูเค้าด้วยล่ะ”
ซึงลองตั้งข้อสงสัยกับเจ้านายที่ทำตัวลับๆล่อๆผิดปกติ
“ฉันแค่อยากรู้ว่าหมอนั่นนัดเจอใครไว้รึเปล่า...ถ้าเกิดมันนอกใจควอนล่ะ”
นิชคุณหาข้ออ้าง
“งั้นเราจะสะกดรอยตามเค้าทั้งคืนเลยไหมครับ”
ซึงลองถามหาความมั่นใจ
“ถ้าได้งั้นก็ดีสิ..นายกลับก่อนก็ได้นะ”
นิชคุณรู้ว่าเค้ากำลังจะเพิ่มงานให้ลูกน้อง
“ผมอยู่ได้...ถ้าคุณหนูคิดว่าเค้าทำร้ายคุณหนูเล็ก..ผมก็คงไม่ปล่อยให้คุณหนูไปไหนมาไหนคนเดียวหรอกนะครับ..เกิดเค้าจับคุณหนูได้..ผมเกรงว่าเรื่องมันจะยุ่ง”
ซึงลองตอบอย่างจริงจัง
“อืม..ขอบใจนะ”นิชคุณรู้สึกดีที่มีลูกน้องที่พึ่งพาได้
วันนี้นิชคุณคิดว่าเค้าค้นพบความสุขในการใช้ชีวิต
อย่างคุ้มค่า และสนุกในการมีชีวิต เค้าตามดูอ๊คแทคยอนไปทุกฝีก้าว เค้าได้เห็นท่าทางแปลกของอ๊คแทคยอน
หัตถุเทวะที่ทำงานอย่างขยันขันแข็ง จริงจังกับการดูแลคนไข้
แต่ก็แฝงไปด้วยความอบอุ่นน่ารัก เค้าได้เห็นรอยยิ้ม เสียงหัวเราะดังรอบตัวชายผิวสีตลอดเวลา ทุกๆที่ ที่ผู้ชายคนนี้เดินผ่าน
ทุกสิ่งทุกอย่างดูมีสีสัน หลังเลิกงานเค้าเจอแทคยอนที่สระว่ายน้ำ
ได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้ว่ายน้ำและดำน้ำเก่งแค่ไหน หลังจากนั้นชั่วแวปเดียว
แทคยอนก็หายตัวไปจากสายตาราวกับว่ารู้ตัวว่าถูกสะกดรอยตาม นิชคุณอยากรู้ที่อยู่อ๊คแทคยอน
แต่ชานชอนปิดไว้เป็นความลับ เพื่อนสนิทให้คำตอบว่า
ทุกคนต่างก็อยากมีสถานที่พักผ่อน และมีความเป็นส่วนตัวด้วยกันทุกคน ยิ่งมีความลับเด็กนิชคุณยิ่งอยากค้นหา
และเค้าต้องรู้ทุกอย่างที่เค้าอยากรู้ให้ได้
ทุกๆวันที่ชายผิวขาวละงานตัวเองไปตามติดอ๊คแทคยอน
เค้ายิ่งค้นพบว่าตัวของเค้าเองกำลังติดบ่วง เค้ากำลังหลงไหล
เคลิบเคลิมไปกับสเน่ห์หวานๆ และลูกเล่นแพรวพราวของชายผิวสีน้ำผึ้ง
เค้าไม่พบข้อเสียอะไรสักอย่างเลย และเท่าที่สังเกตุ
อ๊คแทคยอนก็ไม่ได้เข้าใกล้โจควอนสักครั้ง
เค้าได้แต่คิดแล้วคิดอีกว่าตัวเองคิดผิดไปจริงๆรึเปล่า
“คุณหนูจะขังคุณหนูเล็กไปตลอดชีวิตรึครับ...” ซึงลองถามผู้เป็นนายที่ทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ
“ฉันไม่รู้..ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไง...โฮบอกว่าควอนไม่รู้จักแทคยอน...แต่ฉันจะเชื่อได้ยังไงว่าควอนไม่ได้โกหกเพื่อช่วยแฟนน่ะ”
นิชคุณตอบคำถามอย่างเหนื่อยอ่อน
เค้าทิ้งงานตัวเองไปเป็นอาทิตย์เพื่อตามดูพฤติกรรมอ๊ค แทคยอน แต่เค้ากับไม่ค้นพบอะไรสักอย่าง
“เราติดกล้องวงจรปิดก็ได้นี่ครับ
แล้ว
คุณหนูลองปล่อยคุณหนูเล็กกลับไปบ้านสิครับ... บางทีพวกเค้าอาจนัดพบกันอีก”
ซึงลองเสนอความเห็นส่วนตัว
ชายผู้เป็นนายสบตาเลขาอย่างความใจความหมาย บางทีเค้าอาจต้องยอมละเมิดความเป็นส่วนตัวของน้องชายเค้า
'พี่ขอโทษนะควอน' นิชคุณรู้สึกแย่เมื่อต้องทำแบบนี้
"งั้นก็ไปจัดการซะ...ฉันมืดแปดด้านแล้วจริงๆซึง" นิชคุณยกมือขึ้นกุมขมับ เค้าพูดกับคนตรงหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน
ชายวัย30ก้มมองแฟ้มงานเบื้องหน้า เอกสารกองพะเนินที่เค้าต้องอ่านต้องเซนต์มันเยอะมาก เค้าอยากตัดปัญหาทั้งหมดทิ้ง อยากวางมือจากทุกสิ่งทุกอย่าง เค้าอยากเป็นอิสระ ภาระที่เกิดจากการล้มละลายเมื่อหลายปีก่อน ทำให้นิชคุณไม่ไหวใจใคร และระแวงภัยรอบด้าน เค้าค่อยๆสร้างธุรกิจของตัวเองขึ้นมาอีกครั้งจากเงินที่ยืมมาจากชานชอง นิชคุณเก็บเงินและส่งคืนให้ชานชองเป็นงวดๆถึงแม้ว่าเพื่อนเค้าจะไม่เคยทวง และบ่อยครั้งที่ปฎิเสธที่จะรับเงินในช่วง2ปีแรกในขณะที่นิชคุณกำลังกระเสือกกระสนหาทางรอด
" คิดถึงพี่ไหมครับควอน" ซีวอนยิ้มร่า ดึงมือเด็กร่างเล็กขึ้นมาจูบ ซีวอนนัดเจอโจควอนข้างนอก พวกเค้านัดกินข้าวกันที่โรงแรมหรูในย่านดังที่ซีวอนเป็นเมมเบอร์อยู่
" คิดถึงครับ" ควอนยกยิ้มมุมปาก บนความรักตอนนี้มันมีความเครียดแค้นปนอยู่ด้วย
ควอนได้ข้อมูลจากสายสืบเป็นระยะๆผ่านทางอีเมลล์ของตน
ถึงเค้าจะไม่สะดวกเข้าไปเช็คทุกวัน แต่ก็พอหาช่องทางในการแอบใช้คอมได้บ้าง เท่าที่รู้คือซีวอนคบผู้หญิงซ้อนกันหลายคนแบบone night stand โจควอนทั้งโกรธทั้งแค้น เด็กหนุ่มตั้งใจจะแบล็กเมล์ซีวอนให้ชาตินี้ไม่ได้แอ้มผู้หญิงอีกเลย ส่วนเรื่องนังคนนั้นผู้หญิงที่ได้จดทะเบียนกับชายคนรักของเค้านั้น โจควอนได้วางแผนไว้หมดแล้ว ก้าวแรกที่เค้าก้าวขาออกนอกโรงพยาบาล
แผนการณ์ทั้งหมดได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
"ถ้าฉันไม่ได้!!..คนอื่นก็อย่าหวังได้.." หึหึ โจควอนฉีกยิ้มอย่างมีความสุข เค้าพาซีวอนไปทานอาหารที่โรงแรม เปิดไวน์ฉลอง นัวเนียกันและขอกลับไปต่อที่คอนโดเพราะอุปกรณ์เยอะกว่า โจควอนมอมยาซีวอนทันทีที่กลับถึงบ้าน
ชายร่างเล็กตั้งกล้องวงจรปิดไว้ในที่ปลายเตียงและใต้โต๊ะข้างเตียง
ภายในห้องที่มีแสงสว่างเพียงเล็กน้อย เพี๊ยะ!! เสียงตบจากฝ่ามือใหญ่หนากระทบใบหน้าเด็กชายตัวเล็กจนใบหน้าบิดเบี้ยว เลือดสดๆไหลจากมุมปากจรดขอบคาง
"นายคิดว่าพี่โง่รึไงฮ่ะ!!
" ซีวอนกระชากกล้องวงจรปิดจากปลายเตียงออกและเหยียบมันจนแหลกเละคาเท้า คนร่างหนากระโดดขึ้นมาคร่อมเด็กหนุ่มผิวขาว เค้าจัดการข่มขืนกระทำชำเลาแม้คนใต้ร่างตอนนี้ไม่สมยอม ซีวอนจิกหัวโจควอนแล้วตบใบหน้าขาวๆซ้ำอีกหลายที ไร้เสียงตอบรับ โจควอนนอนนิ่งบนเตียง ข้อมือถูกล็อกไว้กับราวเหล็กหัวเตียง ผิวกายที่เคยขาวราวเยื่อกระดาษมีรอยเขียวช้ำจากการถูกซ้อมระหว่างการร่วมรัก ทั้งที่รอยแผลเก่าเลือนลางไปเกือบหมดแล้ว ซีวอนลากตัวโจควอนไปที่ห้องน้ำเปิดน้ำร้อนจัดสาดใส่ตัวโจควอน ผิวของโจควอนเปลี่ยนเป็นสีแดงคล้ายลูกตำลึงสุขปลั่ง เค้าจัดการกระทำชำเลาต่อโดยไม่สนใจว่าโจควอนจะยังมีสติรึเปล่า
ซีวอนรู้สึกว่ามันไม่สนุก เค้าใช้มือบีบคอเด็กหนุ่มอย่างแรง แรงจนโจควอนได้สติขึ้นมาเพราะหายใจไม่ออก เค้าใช้เข็มขัดฟาดตามตัวโจควอนจนเนื้อขาวๆขึ้นรอยแดงช้ำจนเกือบจะปริแตก
" เจ็บ พอแล้ว..พะ..พี่..พอเถอะ..ควอนขอโทษ" เสียงโจควอนร้อง เสียงกรีดร้องยิ่งกระตุ้นความคลั่งใคล้การใช้ความรุนแรงของซีวอนให้คุกรุ่น เค้าใช้มือบีบที่คอโจควอนซ้ำแล้วซ้ำอีก อีก บีบแน่นขึ้นตามจังหวะสะโพกของตนจนสติของควอนขาดหายไปอีกรอบ ซีวอนไม่พอใจเค้าบีบหน้าควอนให้เงยหน้ามามองเค้า แต่คนร่างเล็กตรงหน้าหยุดหายใจไปแล้ว
ซีวอนพยายามปั๊บหัวใจขึ้นมาแต่ไม่สำเร็จ เค้าตาลีตาเลือกทำอะไรไม่ถูก เค้าไม่คิดว่าจะเลยเถิดถึงขั้นทำให้ตายได้
" เชี่ยเอ๋ย!! ไอ้เด็กใจเสาะ มึงจะรีบตายไปไหนวะ!!"
ก๊อก!! ก๊อก ก๊อก !! เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมสัญญาญอินเตอร์คอม
" คุณครับเป็นอะไรรึเปล่า คุณครับผมได้ยินเสียงร้องคุณครับ!!" เสียงปริศนาดังมาจากหน้าห้องของโจควอน
ซีวอนตกใจหน้าซีดเผือดกับเสียงที่ดังขัดจังหวะการทำลายหลักฐาน เค้ารีบวิ่งออกมาตอบรับไปเพื่อให้คนด้านนอกตัดใจ เพราะเค้ามีหลายอย่างที่ต้องทำตอนนี้ อย่างแรกเลยคือการทำลายหลักฐานทั้งหมด และปีนหน้าต่างหนีอีกรอบ
แทคยอนเพิ่งออกเวร วันนี้เค้ามีเคสผ่าตัด4เคสติดกัน เค้าต้องยืนจนหลังแข็ง เคสสุดท้ายของวันนี้ทำให้เค้าสะเทือนใจ นี่เป็นเคสแรกในชีวิตเค้าที่คนไข้ตายคาเตียงผ่าตัด เด็กผู้หญิยังสาวยังสวยและอายุยังน้อยเธอตายเพราะถูกฆาตกรรมแผลบริเวณกระบังลมฉีกขาดยาวมาก และยังมีรอยแผลถูกข่มขืนอีก แทคยอนแวะซื้อแผ่นแปะแก้ปวด เบียร์1แพ็ค โซจูอีก3-4ขวด คืนนี้เค้าคงต้องใช้เบียร์กระตุ้นให้หลับลึกขึ้น บางทีเค้าควรลางานด้วยรึเปล่า แต่เมื่อเดินมาถึงทางเดินหน้าห้องตัวเองก็ได้ยินเสียงคนกรีดร้องเรียกได้ว่าโหยหวนเลยขณะนั้นเป็นเวลาตี3คงไม่มีใครได้ยินเสียงนี้ แทคยอนแนบหูฟังทีละห้อง ถึงรู้ว่าเสียงดังมาจากเพื่อนตรงข้ามห้องเค้า เค้ากดอินเตอร์คอมแต่ไม่มีเสียงตอบรับ งั้นต้องเคาะประตู
" ทำไงดีวะ!!" ' ถ้าไม่ออกมาจะพังเข้าไปแล้วนะโว้ย ' แทคยอนบ่นพึงพำแบบคนวิตกจริต
" ขอโทษครับบังเอิญผมเผลอเหยียบโดนปุ่มเพิ่มเสียงทีวีน่ะครับ" เสียงของผู้ชายคนนึงตอบกลับมา ด้วยน้ำเสียงตื่นๆ ซีวอนมองใบหน้าผู้มาเยือนผ่านอินเตอร์คอม
'ชิบหายแล้ว!! ซวยแล้ว!! เพื่อนร่วมงาน !! ไอ้หมอนี่เป็นหมอที่โรงพยาบาลนี่หว่า'
ซีวอนคิดอย่างร้อนใจ
" อ๊ะ ขอโทษครับ ผมนึกว่าเกิดเรื่องไม่ดีน่ะครับ..ขอโทษที่รบกวนครับ " แทคยอนตอบกลับอย่างโล่งใจ
"ขอโทษเช่นกันครับที่เปิดทีวีเสียงดังไปหน่อยครับ"ซีวอนถอนหายใจอย่างโล่งอก ดีที่ไอ้หมอนี่โง่เชื่อคำพูดเค้า
" ไม่มีอะไรก็ดีแล้วครับ" แทคยอนถอนหายใจออกทางปาก และจัดการพาตัวเองเข้าห้องนอนอย่างรวดเร็ว
เบื้องหน้าชายร่างขาว ชายแก่รูปร่างสัดทันถือหนังสือพระคัมภีร์ในมือและกล่าวบทส่งร่างไร้วิญญาณของน้องชายเค้า โลงศพค่อยๆถูกยกลงหลุม ชายร่างขาวขอที่ตักดินจากเจ้าหน้าที่
" ผมทำเองครับ" นิชคุณสวมชุดสูทสีดำใบหน้าขาวซีดราวสีของกระดาษขาว
ค่อยๆตักดินกลบโลงศพเบื้องล่างด้วยตัวเอง หลายต่อหลายครั้ง จนใบหน้าขาวๆเริ่มขึ้นสีอมชมพูและชุ่มไปด้วยเหงื่อ
" คุณหนูครับ " ซึงลองเยื้องกายเข้ามาใกล้ เลขายกมือขึ้นแตะข้อมือของผู้เป็นนายเบาๆ
" ให้เป็นหน้าที่ของจนท.เถอะครับ" ซึงลองจับมือของผู้เป็นนายไว้
"พอเถอะคุณ"จุนโฮก้าวเดินเข้าหานิชคุณช้าๆ เค้าซบหน้าเข้ากับไหล่เพื่อนจากด้านหลัง
" โฮขอโทษคุณ..โฮขอโทษที่ช่วยควอนไม่ได้..โฮน่าจะทำได้ดีกว่านี้" นิชคุณหันกลับมากอดจุนโฮเพื่อนสนิทของเค้า
" ไม่ใช่ความผิดนายหรอก "คนผิวขาวกัดริมฝีปากตัวเองจนช้ำ ยามนี้ใบหน้านิชคุณเปื้อนไปด้วยความแค้น
'ความผิดหมอนั่นตะหาก แกต้องรับผิดชอบ..แกต้องตกนรก..ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่'
ในงานศพ มีญาติสนิทและบรรดาเพื่อนของควอนมาร่วมงานมากมาย มีเพียงนิชคุณคนเดียวที่ยืนสงบนิ่งเบื้องหน้าโลงศพน้องชาย
"ควอนพี่ไม่สนหรอกนะว่านายจะรักมันแค่ไหน แต่พี่จะฆ่ามันด้วยตัวพี่เอง.."
จุนโฮให้นิติเวชมาจัดการเรื่องชันสูตรศพ
แต่นิชคุณไม่อยากให้มีการผ่าชันสูตรร่างกายน้องชายของตัวเอง
เค้าอ้างว่าแค่การถูกกระทำเยี่ยงสัตว์แบบนี้เค้าก็เกินที่จะรับไหวแล้ว
จุนโฮทำเพียงแค่ถ่ายภาพหลักฐานการตายและส่งชันสูตรภายนอกนั้น และมันก็น่าประหลาดใจที่หลักฐานทุกอย่างถูกทำลายจนหาอะไรไม่เลย
ไม่มีแม้แต่ร่อยรอยของDNAที่ควรมี
นิชคุณไม่อยากให้ใครรู้ว่าโจควอนถูกข่มขืนจนตาย เค้าปิดข่าวจากทุกคนและบอกไปว่าถูกฆ่าชิงทรัพย์ ชายผิวขาวเสียใจจนแทบบ้าตาย เมื่อกลับถึงบ้านนิชคุณก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง เค้าซื้อเบียร์มา1ลัง และกินมันจนหมด ซึงลองเองก็ปวดใจไม่แพ้กัน เค้าดูแลนิชคุณและโจควอนมาตั้งแต่เด็ก นิชคุณเคยเป็นคนที่ใจดี
สดใส ร่าเริงและแสดงความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมา แต่ตั้งแต่นายใหญ่ทั้ง2คนประสบอุบัติเหตุ และบริษัทถูกเทคโอเวอร์
บรรดาญาติมิตรก็ตีจากกันไปอย่างรวดเร็ว คุณหนูของเค้าต้องยืนด้วยลำแข้งตัวเอง จนวันนี้นิชคุณเป็นหัวเรือใหญ่ในการขับเคลื่อนธุรกิจหลายอย่างทั้งในและนอกประเทศ แต่คุณหนูของเค้าก็ไม่เคยทอดทิ้งคนข้างกาย ถึงแม้ความเจ็บในอดีตจะทำให้ นิชคุณกลายเป็นคนที่เย็นชา และไม่ยอมแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมา แต่นิชคุณก็ยังรักและดูแลญาติและน้องชายดีเหมือนเดิม
ข้อมูลจากกล้องวงจรปิดมีตัวเดียวที่จับภาพได้ นอกนั้นคนร้ายทำลายทิ้งหมดแล้ว นิชคุณคิดว่าโจควอนก็ฉลาดพอที่จะตั้งกล้องวงจรปิดด้วยตัวเอง หรือโง่ที่ทำพิรุจให้โดนจับได้ว่ามีกล้องซ่อนไว้ ภาพที่ได้มาไม่ชัดเจนนัก และไม่มีเสียงด้วย ส่วนเรื่องของDNA บางส่วนก็ต้องรอผลจากแลบในโรงพยาบาล คนร้ายทำงานเรียบร้อยมากเก็บรายละเอียดดีทุกอย่างจนน่าตกใจ ทำให้ต้องใช้เวลาหาDNA กันนาน
ภาพจากกล้องคอนโดก็มีปัญหาเรื่องเทปภาพสูญหาย นิชคุณดำเนินการฟ้องร้องเจ้าหน้าที่และผู้เกี่ยวข้องกับคอนโดทั้งหมด นอกจากได้DNAจากในห้องพักแล้ว เค้ายังได้รอยนิ้วมือจากหน้าประตูห้องด้วย
รอยนิ้วมือบนประตูห้องด้านนอกของโจควอน อาจจะเป็นของใครในคอนโดก็ได้ คนที่บังเอิญมาแตะโดนประตูห้องน้องชายเค้า
หลังจากได้DNA ไปนิชคุณต้องรอผลแลป1อาทิตย์ แต่รอยนิ้วมือที่ก็บได้ดันมาตรงกับรอยนิ้วมือของเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลบาลของนิชคุณ
และจะเป็นใครซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่ใช่หมออ๊ค แทคยอน คนที่นิชคุณตั้งเป้าไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ยิ่งภาพในกล้องไม่ชัด
แต่รูปพรรณสันฐานใกล้เคียงกันยิ่งทำให้นิชคุณปักใจเชื่อทันทีว่าต้องเป็นฝีมือของหมออ๊คแน่นอน
เจ้าของรองเท้าลำลองย่างก้าวเข้ามาในตัวตึกโรงพยาบาล เค้าเดินผ่านแผนกผู้ป่วยและเดินเข้ามาในห้องพักแพทย์ส่วนตัว ก่อนจะโยนกระเป๋า กองเสื้อผ้า หรืออะไรก็ตามแต่ที่คว้ามาจากคอนโดลงข้างเตียงนอนอย่างลวกๆ จากนั้นเค้าก็ทิ้งตัวลงเตียง ดึงผ้าห่มสีขาวขึ้นมาคลุมโปง คืนที่ผู้หญิงคนนั้นตาย แทคยอนคิดว่าเค้ากินเบียร์และเหล้าไปเยอะทั้งที่ซื้อมาและที่มีติดห้องไว้ แทคยอนโทรหาชานชองกลางดึก เค้าอยากขอลาหยุด2-3วัน
"เป็นอะไรรึเปล่าครับพี่..มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า"ชานชองถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
"ไม่มีอะไรหรอก...แค่เหนื่อยน่ะ...ไม่ต้องโทรตามนะ..พี่อยากอยู่คนเดียว..พร้อมเมื่อไหร่พี่จะกลับไป"
แทคยอนตื่นขึ้นมากลางดึกคืนวันที่เกิดเรื่อง และเค้าก็เริ่มนอนไม่หลับเพราะฝันถึงน้องสาว แทคยอนเครียดจนต้องลุกขึ้นมาดื่มเบียร์ซ้ำ เค้าอยากลืมภาพในอดีต
จนเวลาล่วงเลยไป2วัน เมื่อเช้าเค้ารู้สึกตัวตอนตี2 แทคยอนรีบมาโรงพยาบาลทันที เค้าคิดว่าไปนอนที่ห้องพักแพทย์น่าจะดีกว่านอนคอนโด
ลี จุนโฮเดินเข้าเดินออกแผนกศัลยกรรมระบบประสาทตั้งแต่9 โมงเช้า
" มาหาใครคะหมอลี " พยาบาลสาวตึกศัลยกรรมทักขึ้น
" หมออ๊คอยู่ไหมครับ" จุนโฮโบกมือทักพร้อมยิ้มหวานให้
" ไม่เห็นตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ.. " พยาบาลสาวอีกคนตอบแทน
" ใครพอมีเบอร์ติดต่อหมออ๊คไหมครับ" จุนโฮเดินมาเกาะเคาร์เตอร์และยิ้มหวานให้พี่ๆพยาบาลซ้ำอีก
" ไม่มีหรอกค่ะ ถ้าขอได้ ฉันจะโทรชวนออกเดททุกวันเลย คิคิ" พยาบาลสาวอีกคนพูดแทรกขึ้นมา
จุนโฮถามหาแทคยอนแต่ไม่มีใครเห็นหมออ๊คเลย เค้าอยากเจอคุณแทคยอน แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครเห็นตัวแทคยอน
นี่เป็นวันที่3แล้วหลังโจควอนตาย จุนโฮโทรหาชานชองแล้วแต่ชานชองไม่เชื่อเค้ายืนกรานว่ายังไงคนร้ายก็ไม่ใช่รุ่นพี่ของเค้าแน่ๆ ชานชองบอกจุนโฮว่าแทคยอนไม่สบายเลยขอหยุดงานแต่ไม่รู้ว่าจะหยุดนานแค่ไหนแล้วนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่แทคขอลางานแบบหยุดนานๆ ดังนั้นชานชองมั่นใจว่าคนร้ายไม่ใช่หมอแทคที่สำคัญคือชานชองให้ที่อยู่ห้องพักของแทคยอนมาทำให้จุนโฮและนิชคุณรู้ว่าแทคยอนพักอยู่ห้องตรงข้ามกับควอน
“เค้าเป็นพวกชอบใช้กำลังเป็นเค้าแน่โฮ” นิชคุณกล่าว
“รู้ได้ไง..หมออ๊คเค้าไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกคุณ..ชานเป็นเพื่อนหมออ๊คมาลายปีแล้วนะคุณ” จุนโฮพยายามแก้ต่าง
“เค้าเคยถีบชางกระเด็นติดฝาผนังมาแล้ว..วันที่คุณไปหาควอน..วันที่จับได้ว่าควอนพาแฟนมานอนห้อง”
นิชคุณเชื่อปักใจไปแล้ว
“แต่เด็กนายก็น้อยหน้าที่ไหน..แต่ละคนทำตัวเป็นมาเฟียคุมบ่อน” จุนโฮพูดความจริงบ้าง
“ฉันไม่ชอบบอดี้การ์ดนายเลย..ถ้ามายืนขวางหน้าโฮ..โฮก็ถีบเหมือนกันแหละ” จุนโฮจิกตาใสเพื่อนตัวขาว
“นายเข้าข้างมันเหรอ..” นิชคุณตวาด
“เปล่า!!..ฉันแค่อยากให้นายใจเย็นๆ..การที่ควอนไปสกินชิพใครแบบกอดจูบ..มันเป็นนิสัยพื้นฐานอยู่แล้ว..นายคิดว่าควอนจูบหมออ๊คแค่คนเดียวเหรอ..ควอนก็จูบฉันเหมือนกันแหละ..หมอนั่นกลายเป็นเด็กหัวนอกไปแล้ว” จุนโฮพูดอย่างเหลืออด ก่อนที่นิชคุณจะเอาชีวิตรุ่นพี่ชานชองไปเซ่นวิญญาณน้องชาย
เค้าต้องทำให้นิชคุณเลิกมีอคติก่อน
“สกินชีพอะไร..จูบอะไร..ควอนจูบนายด้วยเหรอ” เพื่อนตาขาวทำตาโต เค้าแทบลมจับ
“เออ..ฉันเตือนควอนแล้ว..ว่าอย่าทำแบบนี้กับฉันต่อหน้านาย..แต่น้องนายบอกว่า..นายน่ะคิดมาก..มันแค่จูบขอบคุณ”
จุนโฮตอบกลับ
“แต่ไอ้หมอนั่นมันจับหน้าควอนด้วย..ฉันเห็นกับตา” นิชคุณไม่ยอมแพ้
“มันก็ต้องมีสาเหตุสิ..ฉันก็ไม่เชื่อว่าหมออ๊คเค้าเป็นฆาตกรเลยสักนิด” จุนโฮพยายามถ่วงเวลา
แต่เบอร์โทรที่ชานชองให้ไว้ก็ติดต่อไม่ได้ จุนโฮไปที่ห้องก็ไม่มีใครอยู่ จนถึงเวลาที่จุนโฮต้องเข้าวอร์ดเค้าเลยตัดใจ และคิดว่าช่วงเที่ยงจะแวะมาหาแทคยอนอีกที จุนโฮกังวลใจที่นิชคุณคิดว่าคนร้ายปักใจเชื่อว่าคนร้ายคืออ๊คแทคยอน ซึ่งเค้าคิดว่าเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด แต่ก็ไม่มีอะไรยืนยัน ควอนมาโรงบาลในช่วงที่แทคยอนย้ายเข้ามาประจำที่โรงบาล ถ้าแทคยอนคือคนร้ายจริง เรื่องนี้คงต้องเป็นเรื่องที่หมออ๊คตั้งใจแน่ๆ
" คุณแทคยอนคุณกำลังทำให้เรื่องมันยุ่งยากนะครับ" โฮล่ะปวดหัวจริงๆ
นิชคุณอดรนทนไม่ไหว ด้านชานชองก็เต้นเล่าๆบอกให้ใจเย็นรอให้ชานกลับมาก่อน
"พี่เค้าไม่ทำร้ายพวกนายหรอกเชื่อชานสิ..ไม่มีวันที่พี่แทคจะทำร้ายพวกนายคุณ คุณ!! แกห้ามทำอะไรพี่แทคนะโว้ย รอฉันกลับไปก่อนนะโว้ย"
ชานชองติดประชุมงานสัมนาตัวแทนของโรงพยาบาลจะขยับไปไหนก็ไม่ได้ เวลา1 วันสำหรับจุนโฮและนิชคุณมันเป็นวันที่ยาวนานมาก
" ติดต่อหมอนั่นได้รึยัง!!..ถ้ามันไม่มาทำงานวันนี้..มันโดนไล่ออกแน่" นิชคุณตะคอกเสียงใส่หน้าจุนโฮ เค้าเลือดขึ้นหน้า ร่างขาวที่ปกติผิวขาวซีดตอนนี้มันเเดงระเรือ
ถึงนิชคุณจะรู้ว่าไม่ใช่ความผิดจุนโฮแต่เค้าก็ระงับความโกรธไว้ไม่ได้
" ยังเลย..แต่คุณแทคลางานเป็นกิจลักษณะนะคุณ..นายเอาผิดเค้าไม่ได้ " จุนโฮส่ายหน้า เค้าก็ไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว ที่อยู่อื่นก็ไม่รู้ แถมยังปิดมือถืออีกไอ้หมอแทค!!
" ...ฉัน ต้องรออีกนานเท่าไหร่!!ไม่ใช่มันหนีไปแล้วนะ" นิชคุณเคี้ยวฟัน กัดกร้ามเเน่น
" มันต้องกำลังหนีแน่ๆ" นิชคุณพูดซ้ำไปซ้ำมา
" ใจเย็นน่ะคุณ ฉันว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้คุณแทคยอนก็มา" จุนโฮเดินมาใกล้นิชคุณเค้าจับมือเพื่อนเบาๆแล้วบีบ
วันนี้ทั้งวันอ๊ค แทคยอนทำตัวเป็นตัวละครลับเค้าลืมตรอกชื่อเข้าทำงาน และทำตัวเป็นผีดูดเลือดหลบเเสงตลอดเวลา โชคดีที่เค้าไม่มีเคสผ่าตัด และไม่ต้องขึ้นวอร์ดกับนักเรียนแพทย์
อาจเพราะเค้ายังไม่บอกชานเรื่องกลับมาทำงานแล้ว เค้าเเค่แวะทักทายคนไข้หลังผ่าตัดของตัวเองและหลบไปนอนที่มืดๆตามหลืบตามซอกตึก เค้ารู้สึกเหมือนยังไม่อยากพบใคร และยังเมาค้างอยู่ ‘สงสัยคงต้องงดเครื่องดื่มแอลกฮอร์จริงๆซะแล้ว’
3 วันแล้วตั้งแต่วันที่ควอนตาย นิชคุณยังหาตัวแทคยอนไม่เจอเจ้าหน้าที่บางคนบอกว่าเห็นหมออ๊คมาทำงาน บางคนก็บอกว่าไม่เห็น..
นิชคุณคิดไปว่าบางทีแทคยอนอาจพยายามหลบหน้าคนอื่นอยู่ นางพยาบาลคนทีเจอแทคยอน แจ้งแทคยอนไปแล้วเรื่องที่หมอโฮตามหาตัวอยู่ แต่ดูเหมือนว่าแทคยอนจะลืมสนิท
ญาติของนิชคุณหลายคน ทั้งเจสสิก้าและซีวอนต่างก็มาร่วมงานศพ นิชคุณบอกแค่ว่าถูกฆ่าชิงทรัพย์ ซีวอนแสดงความเสียใจมากเพราะเค้าเพิ่งเจอควอนเมื่ออาทิตย์ก่อน เค้าทำบำบัดจิตให้ควอน เค้าสงสารควอนมาก เค้าคิดว่าควอนน่าจะดีขึ้น และแฟนควอนน่าจะเข้าใจ ในขณะที่เจสสิก้าร้องไห้ร้องห่ม เธอกำลังจะแต่งงานกับควอนในอีกเดือนนึงข้างหน้าเรื่องนี้ทำให้นิชคุณได้แต่เก็บความลับไว้
ซีวอนขอกลับเร็วหน่อย มางานศพน้องชายนิชคุณได้ไม่ถึงชม.ก็ได้รับข่าวร้ายตามมา ภรรยาที่เพิ่งแต่งงานด้วยประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ซีวอนเลยต้องขอกลับก่อน
" นายไม่ต้องมาก็ได้คุณ นายอยู่จัดการงานควอนเถอะ" ซีวอนบีบน้ำตา
" เสียใจด้วยนะพี่ซี" นิชคุณสวมกอดญาติผู้พี่เบาๆ
หลังกลับจากงานศพ นิชคุณก็ต้องไปส่งเจสสิก้าที่บ้าน จากนั้นก็ขับรถกลับมาบ้านตัวเอง นิชคุณเปิดประตูเข้ามาในบ้าน เปิดตู้เย็นหยิบน้ำออกมาดื่ม จากนั้นก็ทิ้งตัวลงโซฟา น้ำตาใสๆไหลออกมาจากปลายหางตา
ต่อหน้าผู้คนมากมาย ญาติและลูกน้องเค้าต้องเข้มแข็มต้องเก็บความรู้สึก นิชคุณปล่อยน้ำตารินไหลออกมา
Rrrrrrrr......rrrrrrrrrrrrrrrrrr
คนร่างขาวขยับตัว ส่งมือเรียวของตัวเองเข้ากระเป๋ากางเกง หยิบโทรศัพท์สีดำออกมาและสไลด์หน้าจอ
" ผลDNA เป็น+ครับ เราได้ผลแลปเร็วกว่าที่คาดไว้ครับ และเจ้าหน้าที่ยืนยันชัดเจนแล้วครับ DNA ในห้องนอนตรงกับDNAของผู้ชายคนนั้น คนร้ายคือคุณแทคยอนจริงๆ ...และผมเจอคุณแทคยอนแล้วครับ" ปลายสายคือซึงลองเลขาส่วนตัวของนิชคุณ
" ลากตัวมันมา!!" นิชคุณพูดจบก็วางสายทันที เค้าลุกขึ้นเดินห่างจากโซฟาไปยังห้องชั้นบน ห้องนี้เค้าเอาไว้เก็บของๆน้องชายเค้า นิชคุณเปิดประตูเข้าไป หยิบกล่องเหล็กใต้เตียงขึ้นมา
" หวังว่าเราคงได้สนุกกันนะครับ คุณแทคยอน" นิชคุณยิ้มเหี้ยมเกรียม ก่อนหิ้วกล่องเหล็กลงมาที่ห้องนอนตัวเอง
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น