โฮมสเตรย์ชัดๆ
3หนุ่มพาคนแปลกหน้ากับมาบ้านนิชคุณเพราะไม่มีตัวเลือกอื่นที่ดีกว่านี้ ครั้นจะเอาไปทิ้งไว้โรงพยาบาลก็ใช่ที่ แต่เรื่องความจำเสื่อมเด็กหนุ่ม3คนก็ยังคิดไม่ตก เพราะแทคยอนกลับมามหาลัยถูกตามหานิชคุณได้จากนามบัตรที่เคยให้เพื่อนบ้านไว้ แถมยังรู้ด้วยว่ารุ่นพี่ปากร้ายของเค้าเป็นลูกติดภรรยาพ่อตัวเอง
ควานชานชองอุ้มคนตัวใหญ่กว่าตัวเค้านิดหน่อยพาดบ่าตัวเอง ก่อนจะเดินฉิ้วพาร่างของแทคยอนมาหย่อนลงบนเตียงนอนของเจ้าของบ้าน
“เฮ้หมีทำไมนายเอาหมอนี่มานอนห้องฉันล่ะ” เพื่อนตัวขาววิ่งตามเข้ามาถึงห้องนอนตัวเองอย่างไม่ชอบใจ
“ถ้าไม่ให้นอนนี่ คุงคุงจะให้ชานพาหมอนี่ไปโยนไว้ไหนล่ะ..โซฟานายเหรอ” หมีชานตอบอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่
“ห้องว่างข้างบนก็มีนี่” นิชคุณเริ่มไม่ชอบใจ คนผิวขาวไม่ชอบให้ใครบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวเค้า ยิ่งเป็นคนแปลกหน้าอีก
“งั้นคุงคุงมาจัดการเองไหม..หมอนี่ตัวหนักอย่างกะช้าง นายอยากอุ้มหมอนี่ไปชั้นสองก็ทำเองเซะ” หมีชานยิงฟันใส่เพื่อนก่อนจะเดินหลบนิชคุณออกมาจากห้องนอน
“ย๊า!!.นายจะไปไหน...มาเอาหมอนี่ไปนอนโซฟาเลยนะ” คนผิวขาวโวยวายลั่น
“แล้วมันยัดลงไปหมดรึไง..หัดลืมตามองความจริงบ้าง..หมอนี่สูงกว่าชานอีกนะ...นายจะตัดตัวหมอนี่เป็น2ท่อนรึไงเฮอะ” ชานชองหมุนตัวกลับมาพูดกับเพื่อนซี้ตัวเอง
“โทรตามพี่คิมซะเร็วๆเลย ก่อนที่ชานจะอยากกลับบ้านตอนนี้นะ” ชานชองย่นคิวใส่เพื่อนผิวขาว นิชคุณโทรตามตามคิมมินจุนมาให้น้ำเกลือคนบนเตียงเค้าอย่างไม่ค่อยชอบใจ แต่ก็ต้องจำใจทำอย่างเลือกไม่ได้
"ทำไมฉันต้องทำให้มัน...เกิดมันตื่นขึ้นมาแล้วฟ้องร้องพี่..พวกแกจะรับผิดชอบไหมห๊า ฉันไม่มีใบประกอบโรคนะโว้ย" คิมมินจุนแหกปากแว๊ดๆผ่านสายโทรศัทพ์
"แต่มันก็เพราะพี่ไม่ใช่เหรอ...ถ้าพี่ไม่เอาสร้อยมาใส่คอคุณ วันนี้เรื่องก็จบต่างคนต่างไปแล้ว" นิชคุณเตือนสติคนก่อเรื่อง
"แม่งเอ๊ย!! ..ซวยซ้ำซวยซ้อนอะไรแบบนี้วะ..แค่ให้น้ำเกลือนะโว้ย..มากกว่านี้ฉันไม่ทำ.. ถ้ามากกว่านี้นายก็โทรเรียกพ่อมันมาละกัน..พ่อมันเป็นหมอ" คิมมินจุนตอบรับแบบเซงๆ
คิมมินจุนแวะมาให้น้ำเกลือแทคยอนที่บ้านรุ่นน้องเค้าอย่างไม่สบอารมณ์
“ทำไมนายไม่ทำเองฟะ นายก็ทำได้นี่” คิมมินจุนยัวะใส่นิชคุณ เค้าย่นหัวคิ้วทำหน้ามุ่ยตลอดเวลาที่เริ่มเจาะเปิดเส้นเลือดให้ลูกติดของแฟนใหม่แม่
“พี่...คุณไม่อยากทำหลังมือหมอนี่พลุนนะ..พี่ก็รู้คุณไม่ชอบ” นิชคุณหันหนีเค้าไม่อยากเห็นภาพตอนคิมมินจุนแทงIVเข้าเส้นเลือด
“แม่นายเสียใจแย่เลยมีลูกกลัวเข็มเนี่ย” คิมมินจุนแยกเขี้ยว ยิงฟันใส่นิชคุณ
“ผมกลัวเข็มแต่ไม่กลัวมีดนะ” นิชคุณนั่งหันไปทางอื่นเค้ายังคงไม่กล้ามองอยู่ดี
“เออช่างมันเหอะ....เสร็จแล้ว...พอน้ำเกลือหมดนายก็ถอดIVออกละกัน...ถอดได้ใช่มั้ย” คิมจุนตบหัวรุ่นน้องเบาๆให้หันหน้ามาคุยกับเค้าดีๆ
“เดี๋ยวผมให้ชานถอดละกัน” นิชคุณย่นจมูกใส่พี่แก่
“นายนี่นะ.แค่พลาสติกไม่มีเข็มยังจะกลัวอีก..ทำเสียสถาบันลูกหมอหมด” พี่แก่แควะรุ่นน้องผิวขาว
“พ่อแม่เป็นหมอใช่ว่าลูกต้องเรียนหมอนี่” นิชคุณแว๊ดกลับ
“เออๆ...พี่กลับล่ะ...นายจะทำอะไรก็ทำไปละกัน” คิมมินจุนเชิดหน้าใส่รุ่นน้องก่อนจะปลีกตัวกลับบ้านตัวเอง
"อ๊า!!.......โมโหหิวกันอยู่ใช่ป่ะ...พี่คิมไม่อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนละคร้าบ"จางอูยองเข้ามาห้ามศึกก่อนที่รุ่นพี่ของเค้าจะเตรียมแผนการรบกันอย่างจริงจัง
“วันนี้พี่ไม่อยากอาหารครับเด็กน้อย” คิมมินจุนหันกลับมายิ้มให้เด็กแก้มบวมก่อนจะแสยะยิ้มใส่รุ่นน้องผิวขาว
"คุงคุงจะกินอะไรโทรสั่งเลยนะ..เดี๋ยวหมอนี่ตื่นจะได้มีข้าวกิน" ชานชองเสนอ
"ต้องสั่งเยอะไหม..กินอะไรได้บ้างก็ไม่รู้" นิชคุณเบ้หน้าอย่างรู้สึกผิดมากขึ้นอีก
"เอาหมูสามชั้นย่างมาก่อนละกันสัก2ชุด ..เดี๋ยวกลิ่นหอมๆก็ทำหมอนี่ตื่นเองแหละ"อูยองยิ้มหยอกๆ เด็กน้อยแก้มบวมไม่สนสถานการณ์น่าวิตกสักนิด
อาหารที่สั่งมาส่งถึงบ้านเร็วแบบติดจรวจ
"ย่างแล้วห่อเลย..ตื่นมาก็ยัดเข้าปากซะจะได้ไม่ตายบนเตียงชั้น" นิชคุณรีบเร่งมือห่อหมู เครื่องเคียง น้ำจิ้มกับผักและใช้ไม่จิ้มฟันกลัดใบผักไว้อย่างดี
"โอ๊ะ!!..ตื่นแล้วล่ะคุงคุง" ชานชองสงบสติอารมณ์ได้แล้ว ทั้ง3คนก็กลับมาที่โต๊ะอาหารขนาดเล็กเพื่อกินข้าวกัน หมียักษ์หันมองคนผิวเข้มที่ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงในสภาพมึนงง
"นี่นาย..กินข้าวไหม..นี่น่าอร่อยนะ" นิชคุณอารมณ์ดีขึ้นเช่นกัน เค้าต้องหาวิธีงัดเจ้าแมวตัวใหญ่นี่ออกจากเตียงเค้าให้เร็วที่สุดทำที่จะทำได้ คนผิวขาวจัดห่อหมู3ชั้นใส่จานใบเขื่องเดินเข้ามาประเคนให้แทคยอนถึงบนเตียง
"นี่กี่โมงแล้ว" มือใหญ่ผลักจานหมูในมือนิชคุณออกจากหน้าตัวเอง
"6โมงแล้วทำไมเหรอ" อูยองเดินตามนิชคุณเข้าไปนั่งข้างเตียงเจ้าของห้อง เค้ายกข้อมือขึ้นดูเวลาและบอกเวลาแกคนเพิ่งตื่น
"ตายล่ะ!!.." น้ำเสียงแหบพร่าของคนเพิ่งตื่นบ่งบอกว่าสภาพร่างกายเค้าตอนนี้ตกต่ำไปขนาดไหนแล้ว แทคยอนรีบยันตัวลุกขึ้นจากเตียง แต่เค้ารู้สึกวูบวาบเหมือนจะเป็นลม
"ทำไมเหรอ" นิชคุณทำตาโตเค้ารีบวางจานหมูไว้ที่หัวเตียงแล้วรีบพยุงตัวแทคยอนไว้
"งาน..ผมต้องไปทำงาน" แทคยอนแกะมือของคนผิวขาวออกจากตัว เค้าพยายามจะลุกขึ้นด้วยตัวเอง
"กินข้าวก่อนก็ได้นี่ครับ..ยังไงตารางงานคุณก็ยาวจนเกือบเช้าอยู่แล้วนี่" ชานชองเดินเข้ามายืนตรงกรอบประตูด้วยท่าทีนิ่งเชย
"ตารางงานผม" แทคยอนหรี่ตามองควานชานชอง
"กินข้าวก่อนเถอะครับ..งานน่ะพักไปสักช่วงดีกว่าครับ..คุณกลับมาดูแลสุขภาพแล้วก็ห่วงเรื่องทุนก่อนดีไหมครับ" ชานชองพูดพลางเดินเข้าไปในห้องหยิบหมูสามชั้นห่อผักส่งให้แทคยอน
"คุงคุงห่วงนายนะ ถ้านายป่วยแล้วก็พลาดทุน..นายจะให้คุงคุงเครียดจนเกรดตกแล้วก็ปัญหาจะลามมาถึงผมที่จำเป็นต้องมีติวเตอร์ด้วย" ชานชองพยักเผยิบหน้าใส่แทคยอน
"อ้าปากสิครับ.." ชานชองส่งชิ้นผักเข้าปากแทคยอนอย่างว่าง่าย
"เด็กดีกินอีกสิ" หมีชานลูบหัวแทคยอนเบาๆ พลางหยิบผักอีกชิ้นส่งเข้าปากคนบนเตียง
"พระเจ้า!!" อูยองกับนิชคุณมองหน้ากัน
"ขอบคุณครับ" แทคยอนตอบกลับด้วยความสำนึกผิด
"ชาน!!" นิชคุณเกี่ยวแขนชานออกจากห้องมาที่ห้องครัวอย่างรวดเร็วเมื่อแทคยอนเริ่มหยิบผักในจานขึ้นมากินเองโดยที่ไม่ต้องรอให้ควานชานชองป้อนให้ถึงปาก
"ทำได้ไงน่ะ" นิชคุณถามอย่างสงสัย
"หมอดีปกติเป็นพวกไม่มีพิษมีภัย ไม่มีลูกไม้อะไร เป็นแค่ลูกแห่งติดแม่ ถ้าเราทำดีด้วยเค้าก็ตอบสนองกลับมาอย่างดีแบบที่นายเห็นไง..." ชานชองขยี้หัวเพื่อนรักเบาๆทีนึง
"ไปย่างหมูให้เค้าต่อเถอะ..เสร็จแล้วจะได้มาสอนหนังสือชานสักที..โอ้ย!!ทำไมต้องมีสอบย่อยบ่อยขนาดนี้เนี่ย" ชานชองขยี้หัวตัวเองอย่างแรง เรื่องเดียวที่ทำให้ชานสติแตกได้คือเรื่องเรียน
"พี่จะให้นอนเตียงไหนครับ..ขาพี่เค้ายาวกว่าเตียงพี่อีก.." อูยองถามอย่างสงสัย
"ฉันไม่นอนกับเค้าหรอกนะ" นิชคุณกระซิบเบาๆปัดมือไปมาหน้าตาตื่น
"คุงคุงจะถอดสร้อยให้เค้าเหรอ" ชานชองเงยหน้าขึ้นจากกองหนังสือตรงหน้า
"อ๊า!!!...ไม่นะ..ช่วยกันคิดก่อน" นิชคุณเขย่าไหล่ชานชองแรงหลายทีเพื่อไม่ให้เพื่อนซี้หลับคาหนังสือ
"โซฟาคุงคุงปรับเป็นเตียงนอนได้นี่..หาเก้าอี้ต่อขาให้เค้าไปก่อนก็ได้มั้ง" ชานชองงึมงำๆ
หลังจากหนุ่มๆทานอาหารกันจนอิ่มแปร้ ควานชานชอง นิชคุณ จางอูยองก็เริ่มย้ายที่กันมาที่ห้องสมุดของนิชคุณโดยมีคนแปลกหน้าเดินตามมาด้วย พวกเค้าตกลงกันว่าจะให้แทคยอนนอนค้างบ้านนิชคุณไปก่อนจนกว่าจะหาทางที่จะทำให้แทคยอนหลับได้โดยไม่ต้องจับสร้อยคอเวลานอน
ในขณะที่ต่างคนต่างก็กังวลว่ามันจะเป็นเรื่องยากจนเกินไปเพราะมันเป็นความเคยชินของคนๆนึงที่ทำกิจวัตถบางอย่างเหมือนกันทุกวันแล้วไม่ได้ทำ มันคงเป็นอะไรที่ยากมาก แถมแทคยอนยังต้องไปทำงานพิเศษหลังเลิกเรียนอีก นิชคุณอาจต้องปั๊มกุญแจบ้านและให้รหัสประตูบ้านกับคนแปลกหน้า ความวุ่นวายปกคลุมไปทั่วบ้านของเจ้าของบ้าน
แทคยอนนั่งอ่านหนังสือผ่านอีบุคอยู่ข้างเท้านิชคุณ เพื่อนคนใหม่ของกลุ่มเค้าไม่ยอมขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ดีๆร่วมกับคนในกลุ่ม ซึ่งสร้างความรู้สึกไม่พอใจให้นิชคุณตะหงิดๆ
‘ทำไมหมอนี่ชอบทำอะไรแปลกๆด้วยฟะ’นิชคุณอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ตายๆไปเลย
"งั้นทำเลย..ทำก่อนที่พวกนายจะกลับนะชาน" นิชคุณเขย่าแขนเพื่อนจนชานชองตื่นขึ้นมานั่งบิดขี้เกียจหาวหวอดๆ
"จะทำอะไรกันครับ" คนผิวเข้มเงยหน้าขึ้นมองชานชองและนิชคุณสลับกันไปมา
จางอูยอง ควานชานชองลุกขึ้นเดินออกจากห้องสมุดตรงไปยังห้องรับแขกพวกเค้าช่วยกันยกโซฟาย้ายเข้าไปในห้องนอนนิชคุณ
"ทำอะไรน่ะครับ" คนตัวใหญ่รีบลุกขึ้นยืน
"เฮ่ย..นายอย่าลุก" นิชคุณกดไหล่แทคยอนไว้กับพื้นห้องข้าเท้าตัวเอง
"นายอยู่นี่ล่ะ เกิดล้มอีกที..ฉันต้องย้ายไปเรียนคณะแพทย์แทนนายแน่" นิชคุณแฮวก่อนจะปลีกตัวไปช่วยเพื่อนและรุ่นน้องย้ายข้าวของ
แทคยอนนั่งอยู่ที่ห้องสมุดคนเดียวอย่างเปล่าเปลี่ยวเอกาในบ้านของคนแปลกหน้า เค้าพยายามทำใจให้นิ่งสงบเพื่อจะอ่านหนังสือแต่มันก็ทำได้ยาก คืนนี้เค้าอยากไปทำงานแต่ก็ไม่ได้ไปอยากกลับบ้านก็ไม่ได้กลับ อยากออกความคิดเห็นบ้างแต่ก็กลัว3รุม1 เค้าได้แต่นั่งมองไปรอบๆบ้านของคนอื่น
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น