เพื่อนร่วมงานใหม่คนนี้
ใครเชิญมา
"ผมเรียกชื่อคุณสั้นๆได้ไหมครับ"
หมอจุนโฮถามเสียงเรียบขณะค่อยๆใช้ปลายนิ้วอวบบีบเนื้อครีมสีขาวมาแตะที่ต้นคอคนผิวขาวเบาๆ
หมอโฮนวดคลึงต้นคอที่เขียวช้ำจากรอยสันมือของเค้าบนต้นคอนิชคุณเบาๆ
"ทำไมต้องทำแบบนั้นล่ะ...ใช่ว่
าหลังจากนี้ผมกับหมอจะต้องเจอกันอีกซะเมื่อไหร่"
นิชคุณกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆกับความเจ็บแปล๊บๆที่ไล่ตามรอยสัมผัสจากมืออวบหนาบนต้นคอเค้า
"อย่าว่างั้นงี้เลยนะครับ...หลังจากนี้คุณก็ควรเรียกชื่อผมแทนคำว่าหมอนะครับคุณนิชคุณ"
จุนโฮพูดต่อแบบไม่สนใจ
"เอาเป็นว่าคุณจะเรียกผมว่า..โฮ..หรือหมอโฮ..ก็ตามแต่คุณเลย..แต่ผมจะเรียกชื่อคุณแบบที่ลูกน้องคุณเรียก..เอาแบบนั้นล่ะกันนะครับ..ไอ้ลูกหมา"
จุนโฮพล่ามยาวพลางหัวเราะทิ้งท้ายเมื่อพูดจนถึงคำว่าไอ้ลูกหมา
"..ใครใช้ให้คุณเรียกผมแบบนั้น..อย่ามาสรุปอะไรไร้สาระแบบนี้กับผมนะ..โอ้ย!!..อ๊า.บ้าชิบ"
นิชคุณพลิกตัวกลับไปพูดกับคนที่ยืนนวดคอให้เค้าอยู่ด้านหลัง
ดังนั้นเมื่อคอเค้าขยับ นิชคุณก็อุทานเสียงหลง
"ผมว่านะคุณ...แปลกๆเนอะ..โฮว่าคุณรีบตัดสินใจดีกว่าว่าจะย้ายมาอยู่กับโฮหรือ..จะให้โฮย้ายไปอยู่บ้านคุณ...โฮบอกแล้วว่าอย่าเพิ่งขยับตัว..เดี๊ยะก็คอหักหรอก"
จุนโฮพูดพลางยิ้มจนตาหยี
"ใครจะย้ายกัน..ทำไมต้องย้าย..นายบ้ารึเปล่า..เรื่องบ้าอะไรเนี่ย"
นิชคุณพ่นคำออกมาอย่างหัวเสีย ใบหน้าเค้าบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด
"ก็คุณทำตัวไว้ใจไม่ได้เองนี่...โฮเลยต้องเลยตามเลย"จุนโฮพูดเสียงหวานประกอบใบหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์
"ไว้ใจได้ไม่ได้บ้าอะไรของนายเนี่ย"
นิชคุณเริ่มงงกับบทสนทนา
"คุณน่ะเป็นพวกโมโหแล้วขาดสตินะ..โฮก็ไม่ได้อยากยุ่งกะคุณหรอก..แต่มีผู้หวังดีเค้าขอร้องให้โฮดูแลคุณน่ะสิ"
จุนโฮกล่าวพร้อมใบหน้าที่เข้มงวดขึ้น รอยยิ้มหวานหายไปจากใบหน้าคุณหมอตาตี่
"ใครขอ..พวกรุ่นพี่เหรอ"
นิชคุณถามอย่างสับสนมากขึ้นอีก
"โฮบอกไม่ได้ว่าใครขอ..แต่ตั้งแต่นาทีนี้เป็นต้นไปห้ามคุณทำอะไรบ้าๆ...อีก..และทำใจซะ..โฮจะตามติดคุณเป็นเงาตามตัวเลย"
จุนโฮตอบสีหน้าจริงจังกับคำพูดของตัวเอง
"บ้าแล้ว..555...นายเป็นหมอนะ..ไม่ใช่บอดี้การ์ดสักหน่อย"
นิชคุณเหว๋อและรู้สึกหัวเสียกับคู่สนทนาตัวเองสุดๆ เช้านี้มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นเนี่ย
"หมอทหารครับ...โฮทำงานในค่ายทหารมาก่อน..ดังนั้นว่า..การทำตัวเป็นทั้งผู้ติดตามและเป็นทั้งหมอสำหรับโฮมันไม่ได้ยาก..ดีซะอีกนะ..โฮก็ไม่ชอบทำงานในโรงบาล..เบื่อจะแย่...เมื่อมีคนเสนองานดีๆ..เงินหนักๆให้...ก็ไม่แปลกที่โฮจะไม่รับงานนี้...แต่โฮบอกไว้เลย..ถ้าคุณทำตัวงี่เง่า..ครั้งหน้า..คุณจะไม่เจ็บแค่ที่คอแน่"
จุนโฮพล่ามยาวขึ้น
บทสนทนาดูจริงจังมากขึ้นเรื่อย..จนเจ้าของต้นคอกลืนน้ำลายลงคอไม่ถนัดเพราะดูท่าว่าไอ้คนที่ฟาดต้นคอเค้าเมื่อคืนจะเอาจริง
"เหอะ...ไร้สาระ..นายคิดว่าฉันกลัวงั้นเหรอ...เห็นแบบนี้..ฉันก็นักกีฬานะ..ฉันไม่ยอมเจ็บฝ่ายเดียวหรอก" นิชคุณพ่นลมออกจากปากอย่างไม่พอใจพลางเล่นเกมส์จ้องตากับไอ้หมอที่แทบจะไม่มีตาให้จ้อง
' คนบ้าอะไรตาจะตี่ขนาดนี้ฟะ' คนผิวขาวบ่นอุบอิบในใจ
"ผมไม่สนใจคำพูดคุณหรอก..นวดคอเสร็จรึยัง..ผมจะกลับบ้านแล้ว"
นิชคุณพ่นลมออกจากปากอย่างแรงจนผมด้านหน้าของเค้ากระพืมขึ้นตามแรงลม
"คุณนี่เป็นคนแบบนี้ตลอดรึเปล่า...แบบงี่เง่ามาตั้งแต่เกิดอะไรแบบนี้น่ะ..เอาเถอะถ้ามีปัญญากลับบ้านได้ก็กลับไปนะ...แต่ระวังคอหลุดจากบ่าระหว่างทางกลับล่ะ"
จุนโฮเปรยคำพูดอย่างรำคาญอีกครั้ง
'ไหนคุณบอกว่า..ไอ้หมอนี่ปกตินิสัยดีไง..นี่มันไม่ได้เข้าใกล้คำว่านิสัยดีเลยนะครับ' จุนโฮบ่นงึมงำในใจ
"เออ..ถ้าคอหลุดกลางทาง..ผมจะมาหลอกหลอนคุณคนแรกเลย..คุณเป็นฟาดคอผม..จริงๆผมควรจะฟ้องร้องคุณด้วยซ้ำนะที่ทำร้ายร่างกายผมน่ะ" นิชคุณแยกเขี้ยวใส่เจ้าของเตียงที่เค้านั่งอยู่
'บ้าเอ้ยขยับนิดเดียวยังเจ็บขนาดนี้..แล้วจะเอาปัญญาที่ไหนกลับบ้านฟะ..โทรเรียกรถพยาบาลดีไหมเนี่ย.."
นิชคุณคิดหนัก..ปากเค้าไวกว่าความคิดมาก ตั้งแต่เค้าสูญเสียซูจีไป
มันเหมือนกับบางสิ่งบางอย่างในตัวเค้าหายไป
ตอนแรกเค้าไม่รู้ว่าอะไรที่หายไป แต่หลังจากที่ได้นอนโรงบาล2 อาทิตย์
เค้ารับรู้ว่า เค้าสูญเสียสติ และการควบคุมตัวเองไปอย่างสิ้นเชิง
และผลกระทบที่เค้าได้รับมาเต็มๆคือ เค้าทำให้สัตว์เลี้ยงของเค้าหนีออกจากบ้านไป
เช้าวันรุ่งขึ้นนิชคุณถูกหมอโฮหนีบไปโรงพยาบาลตั้งแต่เช้าเพื่อไปทำเรื่องลาออก
และขับรถพานิชคุณมาส่งที่ทำงาน
"โอ๊ะ!!
คุณหมอมาทำอะไรที่นี่ครับ” พี่แก่มองหมอเจ้าของไข้ของบอสตัวเอง
“มาทำงานครับ”
หมอโฮตอบพร้อมคลี่ยิ้มสดใสให้
“ทำงาน...ทำงานที่ไหนครับ”
โจควอนถามเพิ่มอีกเสียง
“ที่นี่...อาจจะสักช่วงนึงน่ะครับ”
จุนโฮตอบคำถามเพื่อนร่วมงานก่อนจะตรงดิ่งไปที่ประตูห้องทำงานของบอสคนใหม่ของเค้า
“คุณเปิดประตูเดี๋ยวนี้!!”
จุนโฮตะโกนลั่น แต่เจ้าคนผิวขาวไม่เปิดประตูให้เค้า
“นายคิดดีแล้วใช่ไหมที่ทำแบบนี้!!”
จุนโฮเหยียดยิ้ม
ปึ้ง!!
บานประตูตรงหน้ากระเด้งเปิดอย่างง่ายดายเมื่อหมอลี
ถอยหลังออกมาเพียง1ก้าว
เค้าง้างเท้าถีบบานประตูเต็มแรงจนบรรดาเพื่อนร่วมงานและเจ้าของบริษัทอย่างนิชคุณสะดุ้งเป็นทิวแถว
“โฮบอกคุณแล้วว่า....อย่างี่เง่าใส่โฮ”
ชายร่างอวบที่มีอาชีพเป็นหมอก่อนหน้านี้ไม่กี่ชม.จ้ำอ้าวเข้ามาประชิดตัวอดีตคนไข้ของเค้า
ฝ่ามืออวบหนาคว้าหมับเข้าที่มือชายตรงหน้าที่ยืนจังก้าอยู่เพราะความตกใจ
นิชคุณถูกดึงตัวปลิวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของหมอโฮอย่างง่ายดาย
“นายทำบ้าอะไรน่ะ..ปล่อยฉันนะ!!”
นิชคุณดิ้นพล่าน เค้าไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามากอดแบบถือวิสาสะ
“งั้นก็อย่างี่เง่าสิ..ทำตัวดีๆ
แล้วนายจะไม่เจ็บตัว..ข้าวของนายจะไม่พังด้วยเข้าใจไหม” จุนโฮส่งสายตาเลือดเย็นใส่คนในอ้อมแขน
“อะไรง่ะ!!”
พี่แก่ โจควอน และมินโฮยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างสับสน
พวกเค้าวิ่งเข้ามายืนสลอนมองเจ้านายกับแขกไม่ได้รับเชิญคนใหม่
“ก็อย่างที่ผมพูดแหละครับ
ผมจะอยู่ที่นี่เป็นพี่เลี้ยงให้บอสคุณสักระยะจนกว่าบอสคุณจะกลับมาใช้ชีวิตแบบเดิมได้..หลังจากนั้นผมกลับไปทำงานผมต่อ”
ลีจุนโฮยิ้มหวาน พร้อมก้มตัว90องศาเคารพบรรดาเพื่อนร่วมงานใหม่ในที่ทำงานเค้า
ชายผิวขาวร่างอวบเดินหาที่นั่งให้ตัวเองในห้องทำงานส่วนตัวของเจ้าของบริษัทอย่างไปแคร์สายตาใคร
“ตามสบายเลยครับ...ไม่ต้องสนใจผมหรอก คิดซะว่าผมเป็นของตกแต่งบ้านก็ได้นะ”
จุนโฮยิ้ม
‘ของตกแต่งบ้าน...หรือแม่ฉันวะ...ทำไมฉันต้องฟังสิ่งที่นายพูดด้วย...ให้ตายสิโว้ย!!’ นิชคุณสบถอย่างไม่สบอารมณ์
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น