เผชิญหน้า
"เฮ้!!...นาย..!!" แทคยอนเดินผ่านนิชคุณแค่แวปเดียว เค้าก็รู้ทันทีว่าหมอนี่คือเจ้าของนามบัตรโก้หรูในมือเค้า เพราะนอกจากหน้าตาจะเหมือนคนในมือถือโจควอนแล้ว บนต้นคอสีขาวมีสร้อยทองคำขาวของแม่เค้าประดับอยู่
มือใหญ่หนาคว้าไหล่เพื่อนร่วมสถาบันไว้แน่นราวคีมเหล็ก เค้าออกแรงพลิกตัวชายผิวขาวให้หันหน้ามาหาเค้า
"เอ๋.." นิชคุณหมุนตัวมาเจอเข้ากับหมัดหนักๆกระแทกเข้าข้างแก้มเต็มแรง
"เชี่ย!!..อะไรวะ" อูยองตาลีตาเลือกเมื่อเห็นรุ่นพี่เค้าล้มลงไปนอนกับพื้น แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของกำปั้นหนักๆ เด็กหนุ่มรุ่นน้องแก้มบวมก็หน้าซีด
"เอ่อ!!.." อูยองพูดไม่ออก
บรรดาเพื่อนร่วมคณะต่างลุกฮือกัน เด็กในห้องอาหารมหาลัยลุกขึ้นยืนมองอย่างสนอกสนใจแต่ไม่มีใครเข้ามาห้าม คนนอกได้แต่ยืนดูและนินทากันไปต่างๆนานา
"แก!!..ไอ้ขี้ขโมย " แทคยอนตั้งใจจะเดินเข้ามากระชากร่างนิชคุณขึ้นมาต่อยซ้ำ แต่อูยองเข้ามาขวางไว้
"เอ่อพี่ครับ..นี่มันเรื่องเข้าใจผิดนะ..ใจเย็นก่อน!!" อูยองตั้งการ์ดปกป้องรุ่นพี่ของตน แต่เค้าก็กลัวเมื่อเห็นคู่กรณีตัวใหญ่กว่าเค้าครึ่งนึงและกำลังอยู่ในสภาวะคลุ้มคลั่ง
"เจ็บ!!.." นิชคุณครางเสียงเบา เค้าเงยหน้าขึ้นมองคนที่มาหาเรื่องก่อนอย่างอารมณ์เสีย คนแบบเค้าไม่เคยหาเรื่องใครก่อน ก็เลยไม่คิดว่าจะโดนหมัดใครเข้า ยิ่งกับเรื่องไม่เป็นเรื่องด้วยแล้ว นิชคุณหันหน้าขวับ เค้ามองคู่กรณีด้วยสายตาอาฆาตอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะอึ้งกิมกี่เมื่อคนที่ชกหน้าเค้าเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนที่เค้ากำลังนึกถึง
"แทคยอน!!" นิชคุณกลืนน้ำลายเฮือก นัยต์ตากลมโตฉายแววตื่นตระหนก
"ไหนนายบอกว่าเก็บของได้..แต่นี่นายเอามาใช้..มันไม่เกินไปหน่อยเหรอฮ๊า.." แทคยอนประกาศกร้าว ชายผิวสีกำมือแน่นเค้ายกแขนขึ้นหมายจะชกหน้าคนถือวิสาสะเอาของเค้ามาใส่คอตัวเอง
"เดี๋ยว!!...มันเป็นอุบัติเหตุ..และเราถอดสร้อยไม่ออก...นายช่วยทีสิ~" นิชคุณเสียงสั่นไม่ใช่เพราะกลัว แต่เป็นความรู้สึกผิด
"อย่ามาตีหน้าซื่อ..แกหลอกฉันไม่ได้หรอก" เจ้าของสร้อยกระฟัดกระเฟียด
"คุณก็แค่ถอดสร้อย แล้วเอาคืนไปมันก็จบแล้วนะครับ..จะกลัวโดนหลอกอะไรกัน"ควาน ชานชองโผล่เข้ามาร่วมกลุ่มเพราะรุ่นน้องเค้าโทรตาม
"คุงคุงเครียดจะเเย่แล้วที่เค้าถอดสร้อยไม่ได้..เราไปร้านเครื่องประดับทั่วโซลแล้วแต่ไม่มีใครเอามันออกจากคอคุงคุงได้" ชานชองพูดเนิบนาบตามสไตส์หมีมึนขัดกับสถานการณ์วุ่นวาย
แทคยอนจ้องตาคู่สนทนาคนใหม่ นัยต์ตาดำคลับของแขกผู้มาเยือนตรงหน้าสงบนิ่งราวกับท้องทะเลไร้คลื่น มันเป็นแววตาของคนที่ดูจริงใจไร้ความเคลืบแคลง ชายผิวเข้มกำมือตัวเองแน่น แทคยอนไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้เค้าเกินความจำเป็นและเค้าก็ไม่ชอบเข้าใกล้ใครเกินความจำเป็น ชายผิวสีค่อยๆก้าวขาเข้าใกล้คนผิวขาว เค้ายกมือขึ้นค่อยๆบรรจงแตะสร้อยคอของตนเบาๆ มือใหญ่หนาของเค้าเริ่มสั่นระริก ใจเค้าอยากได้สร้อยคืน แต่ร่างกายเค้ามันไม่ยอมรับฟัง เค้าแทบจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น
"บ้าชิบ!!..ถอดไม่ออก..แม่อย่าเล่นแบบนี้สิ..แม่โกรธที่พ่อนอกใจแล้วมาลงกับแทคหรอ..เพราะแทคหน้าเหมือนพ่อเหรอ..แม่ไม่อยากอยู่กับแทคเหรอ" คนตัวใหญ่บ่นงึมงำข้างหูคนผิวขาว น้ำเสียงชายตัวโตเจ็บปวดเหมือนจะขาดใจตาย
"ถอดไม่ออก!!" แทคยอนทิ้งมือลงข้างกายตัวเอง ดวงตาเรียวยาวขึ้นสีแดงระเรื่อ
"โธ่เว้ยนี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!!....ผมขอโทษ!!" นิชคุณสบถก่อนเหลือบมองใบหน้าซีดๆของคนข้างกาย เค้ากล่าวคำขอโทษอย่างรู้สึกผิดเต็มอก
"ไงเด็กน้อย..โอ๊ะ..ไอ้ทึ่มลูกบอลกลับมาแล้ว..ให้มันปลดสร้อยให้สิ" คิมมินจุนเสนอหน้าเข้ามากลางกลุ่ม เค้าฉีกยิ้มอย่างอารมณ์ดีไม่เข้าใจกับสถานการณ์มาคุตรงหน้า
พลัววะ!!
"โอ้ย!!.อะไรวะ.!!" รุ่นพี่จากคณะวิทย์โดนชายหนุ่มเจ้าของสร้อยต่อยจนหน้าหัน
"แก..ไอ้เลว..แกทำลายครอบครัวฉัน!!" แทคยอนผลักตัวมินจุนจนกระเด็นลงไปนอนกับพื้น และกระโดดขึ้นคร่อมกลางลำตัวมินจุน เค้าต่อยมินจุนเพิ่มอีก2หมัด ควานชานชองกระโดดเข้ามาช่วยล็อกตัวคนผิวเข้มไว้ แทคยอนพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากการถูกล็อคตัว จนมินจุนสามารถลุกหนีได้ นิชคุณเข้าไปรั้งตัวรุ่นพี่มินจุน
"เป็นบ้าอะไรขึ้นมาวะ!!....แม่งเอ้ย!~" พี่แก่แดกูเริ่มอาละวาทบ้าง
“ใจเย็นพี่!!..” นิชคุณล็อกเอวพี่แก่แน่นและดึงตัวมินจุนให้ห่างออกมาจากตัวแทคยอน
"แม่ฉันเพิ่งตาย..แม่แกก็เข้ามานอนกกกับพ่อฉันแล้ว..ระยำที่สุด!!" แทคยอนแหกปากลั่น ส่งสายตาน่าขนลุกใส่คิมมินจุน
"น้อยๆหน่อยนะโว้ย..แม่ฉันแต่งงานอย่างถูกต้องตามกฎหมายมา2ปีแล้ว..แล้วเค้าจะนอนกกสามีเค้ามันไปหนักหัวแกตรงไหนวะ" คิมมินจุนไม่เห็นด้วยกับการแต่งงาน แต่เค้าก็พร้อมจะปกป้องคุณแม่ของตน
"เดี๋ยว!!..เรื่องอะไรกันครับผมงง!!" นิชคุณหันมองชายหนุ่ม2คนที่แยกเขี้ยวพร้อมจะกัดกัน และยังพยายามเตะขาใส่กันไม่หยุด
"เหอะฉันว่าแล้วว่าหน้าแกคุ้นๆ ..ไหนแม่บอกว่าแต่งงานกับน้องชายพ่อม้ายลูกติด..แล้วแม่แกตายมาชาตินึงแล้วเว้ยตายพร้อมพ่อแกแหละ...แกบ้ารึเปล่าด..สมองกระทบกระเทือนตอนโดนเข่าไอ้คุณรึไง!!" คิมมินจุนไม่ยอมแพ้
"หมายความว่าไง.." แววตาชายผิวสีสลดลงทันที แทคยอนยกมือขึ้นจับขมับตัวเอง
“เรื่องบ้าอะไรเนี่ย!!” แววตาคนผิวสีมองลำคอชายผิวขาวอย่างสับสน
“เกิดอะไรขึ้น!!” คนตัวโตบ่นพึมพำกับตัวเองเค้าลดกำลังลงจนหมีชานคิดว่าแทคยอนสงบลงแล้ว หมีชานจึงปล่อยตัวคนในอ้อมกอดให้เป็นอิสระ
“แกความจำเสื่อมไงไอ้งั่งเอ๊ย!!” คิมมินจุนยังคงหัวเสีย
เพียะ!!
เสียงตบเรียกสติ ดังกังวานในโสตประสาทของทุกคนที่ยืนอยู่รอบๆ นิชคุณปล่อยแขนออกจากตัวรุ่นพี่เค้า และเดินอ้อมมายืนตรงหน้าคิมมินจุน มือขาวของรุ่นน้องฟาดกระทบใบหน้าของรุ่นพี่ที่กำลังขาดสติเต็มแรง
"นี่สำหรับพี่!!" รุ่นน้องตัวขาวจ้องตารุ่นพี่ของตน เค้าพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองแล้ว
"แกทำบ้าอะไรวะ!! แกตบฉันเหรอวะไอ้คุณ!!" คิมมินจุนตวาดใส่นิชคุณแทน
"พี่ไม่ควรพูดแบบนี้ทั้งที่เราเป็นคนผิด!!" นิชคุณตาขวางใส่พี่แพนด้าเช่นกัน
"ถ้าไอ้สร้อยนี่มันเป็นปัญหานัก..ถ้าถอดมันไม่ได้...ก็ทำให้มันขาดซะเลยสิ!!" มือเล็กๆของคิมมินจุนคว้าหมับจับเข้าที่ไหล่ขาวเนียนของรุ่นน้อง เค้าตั้งใจจะกระชากสร้อยให้ขาด
"เดี๋ยว!! พี่ทำอะไรน่ะ เหว๋อ!!" นิชคุณขืนตัวหนี
อ้อมแขนใหญ่โอบรั้งตัวนิชคุณให้ถอยห่างจากนิ้วมือเรียวยาวที่มุ่งร้ายต่อสร้อยคอทองคำขาวอย่างถือวิสาสะ คนตัวหน้าโอบตัวคนร่างบางมาแนบชิดอกตัวเอง อีกมือเค้าใช้มันบีบนิ้วของคิมมินจุนจนหนุ่มคณะวิทย์การกีฬาหน้าซีดเผือดเพราะกลัวว่าถ้าแทคยอนเอาจริง หมอนี่หักนิ้วเค้าแน่
"ถ้าแกเข้าใกล้สร้อยแม่ฉันอีก..ฉันฆ่าแกแน่!!" แทคยอนแยกเขี้ยวขู่ฟ่อ
"ส่วนนาย..ถ้าเข้าใกล้มันเมื่อไหร่ ฉันจะตัดคอแกแทนสร้อยแม่ฉัน!!" แทคยอนพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อข้างหูคนฟัง คนผิวขาวขนลุกซู่
"สรุปคือถอดสร้อยไม่ได้ พี่คิมห้ามเข้าใกล้พี่คุณแล้วพวกเราล่ะ" อูยองถามหมีชาน แต่หมีชานยักไหล่ทำหน้ามึนกลับ
คิมมินจุนถูกบีบให้เลิกราจากการทะเลาะวิวาท รุ่นพี่แดกูโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยวที่บู๊แพ้ แถมโดนรุ่นน้องซี้ย่ำบึ๊กอย่างนิชคุณตบหน้ากลางโรงอาหาร แต่เจ้าตัวก็เหมือนจะสำนึกผิดที่พูดเกินเลยกับแทคยอน เลยยอมความ เดินไปห้องพยาบาลคนเดียว ปล่อยให้นิชคุณก้มหน้ารับชะตากรรมที่พี่แก่ก่อไว้ร่วมกับเพื่อนอีก2คน แทคยอนเดินตามหลังนิชคุณเป็นเงาตามตัวแถมยังถือตัวมานั่งร่วมโต๊ะกับคนผิวขาวด้วย
"หมอนี่น่ากลัวชิบ" อูยองส่งข้อความผ่านคาโต้ทอกค์ให้ชานชองขณะนั่งมองร่างคนผิวเข้มที่นั่งเยื้องกับเค้าในห้องสมุดมหาลัย
"ยังไง?" หมียักษ์พิมพ์ข้อความตอบขณะนั่งอ่านหนังสือเรียนของตน
"พี่ดูดิ เอาแต่นั่งมองต้นคอพี่คุณ..ดูสายตาดิ..ขนลุกหว่ะ" อูยองพิมพ์ข้อความเพิ่ม
"พี่ว่าหมอนี่ง่วงนอน..แต่ไม่ยอมหลับมากกว่า...สภาพเหมือนคนอดนอนมาชาตินึง" ชานชองตอบ เค้าสะกิดนิชคุณที่นั่งตัวลีบเพราะยังปรับตัวไม่ได้ เพื่อนผิวขาวพลิกหน้ากระดาษหนังสือตั้งแต่หน้าแรกจนถึงหน้าสุดท้ายมาเกิน3รอบแล้ว เค้าไม่มีสมาธิในการจะอ่านหนังสือ จนแทบอยากจะลุกหนีกลับบ้าน
"คุงคุง..ลองให้หมอนั่นจับสร้อยที่คอนายหน่อยสิ" ชานชองขยับปากแต่ไม่มีเสียง
"ไม่เอาอ่ะ คุณกลัว!!" นิชคุณปฎิเสธกลับเค้ายกมือขึ้นโบกไปมาพร้อมทำหน้าเหย๋เก
"คาโต้ คะโต" ชานชองบอกไบ้คำให้เพื่อน นิชคุณขยับตัวเพื่อหยิบโทรศัพท์เพียงนิดเดียว คนผิวเข้มก็ขยับตัวตาม สายตาคนร่างใหญ่จับจ้องอยู่แต่กับสร้อยคอเพียงอย่างเดียว
"นี่นาย..ไม่ลองแตะมันหน่อยเหรอ..คิดถึงไม่ใช่เหรอ" นิชคุณเกี่ยวสร้อยคอสีขาวประดับเพชรเม็ดเล็กหลายเม็ด โชว์ให้แทคยอนดู
"..อือ.อืม" คนตัวใหญ่เออออตามด้วยท่าทีของคนหมดแรง แค่เพียงปลายนิ้วเรียวยาวของแทคยอนสัมผัสลงบนสร้อยคอ เค้าก็ทิ้งหัวลงกับพื้นโต๊ะจนนิชคุณและชานชองตกใจรีบยื่นมือมาลองหัวแทคยอนไว้
"นายรู้ได้ไงน่ะชาน!!" นิชคุณถามอย่างตื่นเต้น
"ฉันถามเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกับหมอนี่มาน่ะ ไม่จับสร้อยแล้วนอนไม่หลับ" ชานชองมองแทคยอนแล้วถอนหายใจยาว
"ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริงนะ"ชานชองพูดเนิบนาบ
"แล้วไหง๋ พี่เพิ่งมาบอกตอนนี้หล่ะ" อูยองสับทับเสริม
"อย่าบอกนะหมอนี่ไม่ได้นอนเลย" นิชคุณทำตาโตเบ้หน้าด้วยความสำนึกผิด
"แล้วเมื่อไหร่หมอนี่จะตื่นล่ะ..แล้วพี่ต้องให้พี่เค้าเอ่อ....จับสร้อยตอนนอนทุกวันเลยไหมแบบว่าถ้าพี่คืนสร้อยให้พี่เค้าไม่ได้น่ะ" อูยองตาโต เอียงคอถามนิชคุณและพี่หมียักษ์เล่นๆ
"เดี๋ยวค่อยคิด..ให้นอนไปก่อนละกัน..อย่างน้อยก็ดีกว่ามานั่งจ้องต้นคอพี่" นิชคุณตอบกลับอย่างจริงจัง
"แล้ววันนี้พี่ไม่ต้องลงสนามเหรอ..." อูยองถามเมื่อเค้ายกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา
"โอ๊ยจะปลีกตัวไปไหนได้ล่ะ..ถ้าหายตัวไปตอนนี้หมอนี่ตื่นมาไม่เจอพี่..มีหวังเรื่องยาว" นิชคุณนั่งไม่ขยับมาราว2ชม.ก่อนหน้าที่ชานชองจะเสนอไอเดียเด็ดๆขึ้นมา คนผิวขาวยืดแขนขาตัวเองทีละข้างช้าๆเพราะเหน็บเล่นงานกล้ามเนื้อและเส้นเอ็นเค้าไปหมดทั้งตัว
"คุงคุงจะพาหมอนี่ไปส่งบ้านเค้า จะส่งเค้าเข้านอนก่อน หรือจะพาเค้ากลับบ้านตัวเองล่ะ"ชานชองถามอย่างสงสัย หมียักษ์ละสายตาจากหนังสือประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นเพื่อสบตาคู่สนทนาของตน
"ไม่รู้..ต้องถามหมอนี่.แล้วเมื่อไหร่จะตื่นเนี่ย.."นิชคุณบ่นอุบ
ชานชองยกมือหนาของตนขึ้นสะกิดหัวไหล่แทคยอนเบาๆ
" ครับ.." แทคยอนชะโงกหน้าขึ้นจากโต๊ะ ใบหน้าเค้ายับย่น และมีแต่รอยขอบหนังสือ
"เราจะกลับบ้านกันแล้ว..นายจะกลับด้วยไหม" ชานชองถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบและเป็นมิตร
"อืม...” คนผิวเข้มหันมองสร้อยคอด้วยแววตาละห้อย เค้าต้องจากแม่ไปแล้ว
"พรุ่งนี้คุณจะมามหาลัยไหม.. " ดวงตาคนผิวสีแดงขึ้นเรื่อยๆ เค้ากล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นระริก
“เอ่อ..มา..มาสิ..ฉันก็มีเรียน” นิชคุณกล่าวตะกุกตะกัก
‘นี่ยังต้องเจอกันอีกเหรอ...โอ้ยปวดหมอง’ คนผิวขาวคิดอย่างเซงๆ
"อารมณ์ไหนเนี่ย" อูยองมองแทคยอนด้วยสีหน้างงๆ
ถ้านายเข้าไม่ถึงมัน..นายสอบตกแน่ไอ้หนู" ชานชองหันมาพูดกับอูยองด้วยท่าทีเนิบนาบเช่นเดิม
"เกี่ยวอะไรกัน"อูยองเลิกคิ้วถาม
"ถ้านายร้องเพลงเศร้าแล้วไม่ใส่ความรู้สึกเข้าไป นายก็เอาชนะใจคนฟังไม่ได้" ชานชองตอบ
"พี่..ผมล่ะไม่อยากได้คำแนะนำจากพี่เลย..คือพี่เนี่ย...สีหน้าท่าทางคำพูดโคตรจะไร้ความรู้สึกเลย " อูยองเหน็บหมียักษ์
"ขอบคุณมาก..ผมต้องไปแล้ว..ผมมีงานพิเศษขอบคุณที่ปลุก"แทคยอนลุกขึ้นโค้งตัวเล็กน้อย ตั้งแต่เค้าได้นอน บรรดาหนุ่ม3คนคิดว่าไอ้ทึ่มคนนี้ดูอารมณ์ซอฟลงราวกับคนละคน
"โอ๊ะ!!.." ชานชองและนิชคุณที่มีเซนส์นักกีฬาพุ่งตัวเข้ารับร่างคนตัวใหญ่ไว้ได้ทัน
"ตายล่ะ!!..อะไรอีก" นิชคุณเหว๋อ
"พี่ผมว่าเค้าหิว..เสียงท้องเค้าร้อง" อูยองย่นคิ้วทันที
"ลากพี่คิมมาให้น้ำเกลือที่บ้านนายดีไหม" ชานชองเสนอไอเดีย
"ก็ดีนะ..อย่างน้อยก็ดีกว่าให้คุณเป็นคนทำ" นิชคุณมองคนผิวเข้มอย่างสงสาร และเค้าก็สงสารตัวเองด้วย นี่เค้าไม่ควรยื่นมือเข้าไปยุ่งกับเรื่องชาวบ้านเลย วันนั้นเค้าน่าจะแกล้งทำเป็นไม่เห็นแทคยอนนอนสลบอยู่ที่สนามบอล ถ้าเค้าไม่พาแทคยอนไปโรงพยาบาล เค้าคงไม่ต้องมาใช้ชีวิตวุ่นวายแบบนี้ตอนนี้แน่
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น