ไฟรักปมแค้น2

บ้านในฝัน


บทที่2 : เหตุการณ์ไม่คาดคิด

"นายขายบ้านสีขาวหลังนั้นเหรอ รักขนาดนั้นอยู่ๆขายทำไมอะ" ชานชองนักธุรกิจเพื่อนซี้ของจุนซูถามขึ้นขณะเดินออกจากห้องประชุมคณะกรรมการตอนเช้า

"อืม" น้ำเสียงเอือยๆของจุนซูบอกแบบนั้น

"ข่าวไวนี่ ทำไมสนใจเหรอ" จุนซูถามเพื่อนซี้หน้ามึนกลับเสียงเรียบ วันนี้เค้าอารมณ์ไม่เบิกบานเท่าไหร่ ยิ่งหมีควายมาถามเรื่องบ้านจุนซูยิ่งอารมณ์ร้อนขึ้น

" ไปดูสิ วันนี้คุณอยู่บ้านให้หมอนั่นพาชมก็ได้ " จุนซูพูดพลางเดินคอตก ตัวเค้านั้นทั้งโกรธทั้งแค้น

' คำสัญญาอะไรกัน!! จุนเคถอนหายใจด้วยความโมโห เค้าประกาศขายบ้านหลังนั้นเมื่อวาน โดยให้อูยองเลขาส่วนตัวของเค้าจัดการทำธุระให้ ถึงเวลาแล้วที่เค้าควรตัดใจ ควรปล่อยวางจากเรื่องในอดีตจุนซูถอนหายใจยาวๆอีกครั้ง


บ้านสีขาวแสนสวยสไตส์อังกฤษที่อยู่ในกระดาษโปสการ์ดที่ติดอยู่หน้าคอมผิวเตอร์ถูกแกะออกอย่างเบามือ   ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่หน้าจอแม็คบุ๊ครีบหันไปคว้าโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานขึ้นมาทันที  เค้าติดต่อสายไปทางน้องชาย

" โฮ..พี่ต้องการเครื่องบินส่วนตัว  และเอกสารสำคัญบางอย่าง..จัดการให้ด้วยนะ..ถ้านายว่าง..ไปเที่ยวเกาหลีด้วยกันไหม"

นิชคุณทานข้าวเช้าเสร็จก็จัดแจงเครื่องไม้เครื่องมือออกไปแต่งสวน เค้าคิดว่าถึงไม่มีใครอยู่ที่บ้านนั้น แต่ก็ต้องมีคนดูแลบ้าง  ถึงจะมีแม่บ้านคนสวนดูแล แต่ก็ยังไม่ถูกใจสถาปัตยนิกแบบเค้าอยู่ดี

ประตูเหล็กดัดสีขาวรูปไม้เลื้อยสไตส์ตะวันตก มีกิ่งก้างต้นไม้เลื้อยแต่งแต้มสีเขียวของใบไม้อ่อนอยู่นิดหน่อย มันดูสวยดี ในตอนนี้ แต่อีกไม่กี่วันมันจะเริ่มแตกใบใหญ่ขึ้น จนทำให้ดูรกเหมือนบ้านร้างเป็นแน่  ดังนั้นเค้าคงต้องกำจัดทิ้ง  เมื่อเปิดประตูบ้านเข้าไป 

หั่นแน่!! ต้นไม้พุ่มเล็กๆที่ควรจะต้องเป็นพุ่มกับแท่งยอดชี้กันไปคนละทาง  555 เรียงรายกันเป็นตับ ร่างขาว  หัวเราะในใจพลางเงยหน้ากรอกตา  สงสัยวันนี้คงเหนื่อยหน่อย       
 
"ยังมีเวลา3เดือนที่นี่นิ" นิชคุณบ่นงุบงิบคนเดียว ล้วงมือลงในกระเป๋ากางเกงขาจั๊มสีแดง หยิบหูฟังสีแดงขึ้นมาอุดหูเปิดเพลง heartbeatของวงเกาหลีทีกำลังดังมากๆในปีนี้ฟัง^_^

รถสปอตส์สีดำคลาสิคไม่มีประทุนวิ่งจากสนามบินโซลสู่เป้าหมาย  ผู้ชายในชุดเสื้อหนังแขนกุดคลุมทับเสื้อยืดสีเทาลำรอง เครื่องประดับสร้อยคอ แหวน วิบวับ รองเท้าหนังสีดำปลายแหลมก้าวลงจากรถ พร้อมเดินไปอีกข้างของรถเพื่อไปเปิดประตูให้พี่ชายของตน   พี่ชายของเค้า  ปาร์ค แทคยอน  พี่ชายไม่แท้ที่พ่อแม่เค้ารับมาเลี้ยง ผู้ชายคนนี้เป็นเจ้าชีวิตของน้องชายคนเล็กของเค้า

   

 แทคยอน  ผู้ชายมาดนิ่ง นิสัยดี และเป็นคนที่ดีมาก จุนโฮรักแทคยอนเหมือนพี่ชายแท้ๆ เค้ายอมสละตำแหน่งCEOบริษัทของตระกูลให้แทคยอนเป็นคนบริหาร  โดยที่ตัวเองทำหน้าที่เป็นมือขวาให้พี่ชายในทุกเรื่อง  แน่นอนว่ามือขวาในหลายๆความหมาย แทคยอนมีปัญหากับร่างกายซีกขวาของตัวเอง  ถึงแม้จะไม่ตลอดเวลา แต่ถ้าใช้น้อยๆก็จะดี นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้แทคยอนถนัดซ้าย

แทคยอน เจ้าของเรือนร่างสูง หุ่นกำยำ  ในชุดสูทลำลองสีฟ้าอ่อน  ผิวสีแทนคร้ามแดด ก้าวลงจากรถ เค้าเลื่อนแว่นกันแดดสีดำลงมาเล็กน้อย  ตาเรียวเล็กกระพริบตา2-3 ครั้งเพื่อปรับความเคยชิน เมื่อแสงแดดแยงเข้ามาในตา 

ภาพตรงหน้าคือภาพที่เค้าเห็นทุกเช้าในห้องนอน บ้านสีขาวหลังเล็กๆ มีต้นไม้เขียวชะอุ่มและผู้หญิงในชุดเสื้อกล้ามสีขาวกางเกงสีแดง นั่งจุ้มปุ๊กตัดแต่งกิ่งไม้อยู่ไม่ไกล คิดถึงจังเลย  ภาพนี้สร้างความฉงนให้แทคยอนพอสมควร เค้าไม่เคยมาเกาหลี  ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงผิวขาวตัวใหญ่  ผมสีน้ำตาล ฟูฟ่องเล็กน้อย ตากลมโต ใบหน้าหวาน ริมฝีปากแดงอวบอิ่ม  แทคยอนมองตามผู้หญิงผิวขาวด้านในเดินไปเดินมาจนกระทั่ง

" เฮ้ พี่แทค " เสียงคุ้นหูขัดขึ้น พร้อมฝ่ามือแผ่วเบามาสะกิดที่หัวไหล่  จุนโฮสะกิดแทคยอนพร้อมถามว่า  เข้าไปถามเลยไหม

 "จะยืนดูเชยๆหน้าบ้านทำเพื่อ "

      
          " คุณ คุณ เฮ้คุณผู้หญิง"จุนโฮ ตะโกนเรียกนิชคุณตะแงวตะแงวจากหน้าบ้าน  แต่เจ้าคนตัวขาวที่ยืนอยู่ไม่ห่างกันมากยังไม่ได้ยิน  เพราะมัวแต่ร้องๆเต้น สนใจแต่ต้นไม้ตรงหน้า  แทคยอนยืนยกยิ้มมุมปากกับภาพคนตรงหน้า ในขณะที่จุนโฮยังกระโดดเกาะประตูบ้านอยู่

"พอแล้ว จุนโฮ " แทคยอนทำท่าเป็นเชิงบอกว่าผู้หญิงคนนั้นใส่หูฟังอยู่ คงไม่ได้ยินหรอก  พูดจบแทคยอนก็ไม่รอช้า เค้าเปิดประตูรั้วดัดสีขาว ย่างเท้าไม่กี่ก้าวก็ประชิดหลังคนตัวขาวที่เต้นแร้งเต้นกาอยู่

ฝ่ามือเข้มยกขึ้นสะกิดสายหูฟังเล็กน้อย จุกหูฟังสีแดงเล็กๆหลุดออกจากหูของนิชคุณ แน่นอนว่ามันสร้างความตกใจให้คนร่างขาวตรงหน้ามากๆ

นิชคุณตกใจหันหลังกลับมา ร่างกายของเค้าแทบจะประชิดหน้าอกคนด้านหลัง ใบหน้าขาสๆแสดงความตกใจหวีดร้องเสียงดัง  

"อ๋า...ใครวะ!!"   เเวบแรกที่เค้าเห็นดวงหน้าของชายแปลกหน้า นิชคุณรู้สึกว่า เหมือนเค้าเคยเห็นมันมาก่อน

ร่างขาวตรงหน้าหันกลับมาทำท่าเหมือนเห็นผี กรรไกรตัดหญ้าในมือร่วงลงพื้น ร่างกายเครียดเกร็งไปเอง ดวงตากลมโตจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเล็กๆของคนแปลกหน้าที่ล่วงล้ำอาณาเขตของเค้า

"คะ......คุณเป็นใครน่ะ เข้ามาได้ยังไง" นิชคุณเริ่มหาเสียงของตัวเองเจอ  แต่น้ำเสียงของเค้าทำไมมันสั่นขนาดนี้

" ผมเห็นบ้านหลังนี้ประกาศขาย ผมเห็นว่ามันสวย และผมอยากได้มัน" คนแปลกหน้าหลีกเลี่ยงคำถาม  ก่อนที่เค้าจะรู้ว่า เค้าจะได้เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้รึเปล่า เค้าคงไม่ต้องแนะนำตัวหรอก  เพราะชื่อของเค้ามันมักจะนำเรื่องยุ่งยากมาให้เสมอ

'ขาย  ขาย ขาย ใครขายน่ะ '
นิชคุณยืนอึ้งกับสิ่งที่คนแปลกหน้าพูด

  'คุณอาขาย หรือจุนเคขาย ทำไมไม่มีใครบอกเค้าสักคน

  นิชคุณรีบควานมือลงในกระเป๋ากางเกงตัวเก่ง

"สักครู่นะคับ" นืชคุณบอกคนผิวเข้ม พร้อมกับเดินห่างออกมา เค้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์หาเจ้าของบ้านตัวดีก่อนเลย ' บ้านราคา1000ล้าน อยากซื้อก็ซื้ออยากขายก็ขาย แกบ้ารึไงวะ' นิชคุณรู้สึกเหมือนควันออกหูเค้าไปแล้ว

ระหว่างรอโทรศัพท์ ทางด้านแทคยอนเองก็ตกใจไม่น้อย เค้าคิดว่าคนตัวขาวตรงหน้าอาจเป็นผู้หญิงตัวขาว ที่ไหนได้เป็นผู้ชายแฮะ แต่เป็นผู้ชายที่ดูสวยและมีสเน่ห์มาก  ผิวขาวเนียนดุจไข่มุข ดวงตาโตใส  ริมฝีปากอิ่มเเดงระเรื่อย   มันชวนให้เคลิ้มจริงๆ แต่แทคยอนก็สะบัดความคิดนั่นทิ้ง 

' เด็กนี่เป็นผู้ชาย และเค้าชอบผู้หญิงมากกว่า'

"คนสวนที่เกาหลีหน้าตาดีมากเลยนะ" จุนโฮเดินตามมากระซิบกระซาบให้แทคยอนฟัง
 อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับพี่เลย เสียดายจริงๆที่เป็นผู้ชาย ทั้งสวย ทั้งเนียน จุนโฮกระแซะจนแทคยอนต้องปรามด้วยสายตา

"อา อา อ่ะ  "

  rrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะช่วงเวลาความสุขของใครบางคน คิมจุนซูที่กำลังนัวเนียเลขาตัวเล็กของเค้าบนโต๊ะทำงานที่บริษัท  อูยองกระซิบเสียงระทวยข้างใบหูจุนซู

"รับโทรศัพท์ก่อนเถอะพี่.....  อา..นะ..คับ" ใบหน้าด้งแดงจัด ด้งครางเสียงแหบพลาทิ้งศีรษะลงไปนอนกับโต๊ะทำงานตัวเอง ก่อนดันหัวจุนซูออกจากซอกคอตัวเอง

rrrrrrrr.....rrrrrr
จุนซูเงยหน้ามองเด็กตัวเล็กตรงหน้า เค้ารู้สึกไม่อยากหยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่เลย แต่งานมาก่อนเสมอ เค้าก้มลงจูบริมฝีปากด้งหนักๆ1ทีก่อนลุกขึ้นไปรับหยิบมือถือ

เบอร์โทรที่แสนคุ้นเคย  น้องชายที่ปกติไม่เคยโทรเข้ามาในเครื่องเค้าก่อนเลย แต่เค้ายังไม่ทันได้รับ  สายก็ตัดไปซะก่อน

rrrrrrr

หมายเรียกอีกหมายเลขนึงก็ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอมือถือ  จุนซูปรับเสียงให้ปกติที่สุด แต่ยังไม่วายส่งรอยยิ้มเซ็กซี่ไปให้ด้งน้อยของเค้า เสร็จธุระเมื่อไหร่เค้าจะกลับไปสานสิ่งที่ทำอยู่ให้เสร็จแน่ๆ

ทันที่ที่จุนซูรับโทรศัพท์ ภาพของใครคนนึงปรากฎขึ้นบนหน้าจอ เค้านิ่ง เงียบ ดวงตาเลื่อนลอยออกไปข้างนอกหน้าต่าง  มือถือยี่ห้อแพงล่วงตกจากมือ สายสืบเก็บภาพแทคยอนได้ที่สนามบินกรุงโซล ผู้ชายที่เป็นเพื่อนรัก เพื่อนซี้เพื่อนตาย และเป็นคนที่หักหลังครอบครัวเค้ากลับมาแล้ว  เค้ากลับมาทำไมตอนนี้

ตุบ ... เสียงโทรศัพท์ร่วงกระทบพื้นพรม อูยองที่เห็นท่าทีของจุนซู

ด้งรู้สึกแปลกใจ เค้ารวบเสื้อผ้า และจัดแต่งให้มันเข้าที่ก่อนจะเดินมาหาจุนซู ทันได้เห็นโทรศัพท์ตก เค้าเดินมาเก็บมันขึ้น อูยองเลิกคิ้วขึ้นข้างนึงแบบสงสัย  ภาพที่เค้าเห็นในจอมือถือคือ  ภาพของ อ๊ค แทคยอน หนุ่มปริศนาที่หายตัวไปไร้ร่องรอย3ปี  ในที่สุดก็หาจิ๊กซอที่หายไปเจอแล้ว

          rrrrrrr 

" ทำไมรับสายช้าขนาดนี้ห่ะ " นิชคุณพูดปลาวออกไปในจังหวะที่อูยองกดรับสายแทนจุนเค

" ขอโทษคับคุณนิชคุณ ผมอูยองคับ คุณคิมเอ่อ..เออ ...ยังไม่อยากรับสายใครตอนนี้คับ" อูยองสามารถพูดตรงๆกับนิชคุณได้เลยเพราะ2คนนี้ก็สนิทกันพอสมควร

"ด้งงั้นฝากบอกพี่จุนซูด้วยว่าผู้ชายคนนี้มาซื้อบ้านของนาย" นิชคุณหันไปกดถ่ายภาพคนร่างใหญ่จากมุมไกลๆและส่งภาพคนแปลกหน้าเข้าเครื่องจุนซู  

อูยองเห็นภาพที่นิชคุณส่งมาให้ ก็ทำตาโตเป็นไข่ห่าน

โว้...โว้....จริงง่ะ !!

"เฮ้ พี่จุนซู มาดูนี่สิ พะ..พี่ต้องมาเดี๋ยวนี้เลย" ด้งตาเหลือก ร้องเรียกจุนซูเสียงดัง จุนซูที่ไม่สนใจกำลังง่วงกับการเตรียมตัวไปพบนักสืบโดยไม่สนใจด้งเลย  ด้งตัดสินใจวิ่งเข้าขวางพร้อมยื่นโทรศัพท์ประชิดจมูกจุนซู

" พี่ไม่ต้องไปหานักสืบแล้ว นายอ๊คนั่น ยืนอยู่ในบ้านพี่แล้ว เค้ามาติดต่อซื้อบ้านสีขาวที่พี่ขาย"

“หะ ฮ่า ฮ่า”  จุนซูหัวเราะออกมาเสียงดัง

มาแล้วสินะ หึ หึ

  จุนซูยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอื้อมมือมาขยุ่มผมด้านหลังของอูยองบังคับให้เงยหน้าขึ้นรับจูบหนักๆหวานๆ ไม่วายที่จะบดขยี้ริมฝีปากด้งน้อยของเค้าด้วย

"อะ..อืม .อืม" ด้งครางในคอเบา  จุนซูก็ละริมฝีปากออก ส่งยิ้มร้ายๆให้ด้งน้อยก่อนออกจากห้องไป


อูยองยืนมึนจากรสจูบที่ป่าเถื่อน จุนซูจะอารมณ์รุนแรงทุกครั้งถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับอ๊ค แทคยอน  ทำไมนะ ทำไมจุนซูถึงไม่เคยเล่าอะไรให้คนรักแบบเค้าฟังเลย ด้งได้แต่น้อยใจ


ความคิดเห็น