เศษเสี้ยวความทรงจำแห่งรัก2



 

เศษเสี้ยวความทรงจำแห่งรัก2


คุณหมอรักงานสบาย
 

" คุณอยู่โรงบาลมา2อาทิตย์แล้ว พฤติกรรมของคุณ หมอจัดว่าคุณดีขึ้น ความจริงหมอไม่ได้อยากให้คุณอยู่นาน แต่ตัวคุณน่าจะรู้ตัวเองดีที่สุดนะครับ...วันนี้เชิญคุณกลับบ้านได้แล้วครับ..เดี๋ยวหมอขอคุยกับคนที่มารับคุณสักหน่อยนะครับ" จุนโฮมองใบหน้าสวยของคนบนเตียงอย่างเซงๆ

 

 'อกหักรักคุดน่าสงสาร.'...จุนโฮคุยกับโจควอนนิดหน่อยเกี่ยวกับความเครียดของคนไข้

 

" ไงยะน้องชาย..หายหัวไปนาน..ลืมทางมาบริษัทตัวเองแล้วใช่มั้ย" โจควอนจิกกัดเมื่อเห็นบอสใหญ่ตัวเองเดินเฉิบๆเข้ามาในออฟฟิต

 

"พี่แพนด้ากับมินไปดิวลูกค้า" โจควอนพูดต่อเมื่อเห็นท่าทีของรุ่นน้องที่เป็นเจ้านายตัวเองสอดส่องไปทั่วทุกมุมห้อง

 

"มิน.." นิชคุณย่นคิ้วทำหน้าหยู่

 

"ลีมินโฮแฟนพี่ไง!!..งานการล้นหัวเอาตัวกันไม่รอด ...ถ้ามินไม่มาช่วยสงสัยเราคงต้องปิดกิจการกันแล้วล่ะ.." ควอนพล่ามยาวพร้อมจิกสายตาใส่นิชคุณและเชิดหน้าใส่

 

"หมอนั่นไปไหน" นิชคุณถามเสียงขึ้นจมูก เจ้าแมวประจำออฟฟิตที่คอยเดินพันแข้งพันขาเค้ามันไปไหน

 

" จะรู้เหรอ..ไม่เห็นตั้งแต่วันที่พานายไปโรงบาลแล้ว..แต่พี่แพนด้าเอาจดหมายไปให้นายนี่..ไม่ได้อ่านเหรอ" ควอนหยู่ปากเล็กน้อยก่อนจะหันไปสนใจงานตัวเอง

 

"จดหมาย" นิชคุณล้วงกระเป๋าเอกสาร เค้ารื้อเท่าไหร่ก็ไม่เจอ สุดท้ายก็เทมันออกมาทั้งหมดนั่นหล่ะแต่ก็ไม่เจออีก  คนผิวขาวรู้สึกกระวนกระวายใจอยู่ไม่สุข เค้ารีบกดมือถือโทรกลับไปโรงบาลที่ตัวเองไปรักษาทันที  และได้ความว่า ช่วงบ่ายจะมีเจ้าหน้าที่เอาจดหมายไปส่งให้

 

บอสใหญ่เดินวนไปวนวนมาจนโจควอน พี่แกแดกู และมีนสนอกสนใจ ไม่มีใครกล้าถามว่าทำไมเจ้าสัตว์เลี้ยงแสนรักของบอสเค้าหายไปและเกิดอะไรขึ้นกับวิวาห์ล่มกลางอากาศ

 

เมื่อจดหมายมาถึง นิชคุณอ่านมันเพียงรอบเดียวและเค้าฉีกมันทิ้งต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน

 

"ควอน..ติดประกาศหาเลขาคนใหม่ซะ!!" นิชคุณพูดเสียงดังใส่หน้าโจควอนรุ่นพี่เค้า

 

"หมายความว่าไง..แล้วแทคล่ะ??" โจควอนสับสนเค้าทำหน้าเหว๋อหันมองเพื่อนร่วมงานคนนู้นคนนี้ที

 

"อยากรู้เหตุผลก็ไปถามมันเองสิ" นิชคุณเหวี่ยวใส่รุ่นพี่ที่ตัวเล็กกว่า ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัว

 

"พี่บอกนายแล้วนะคุณ...ไม่มีใครทนนายได้เท่าแมวของนายเเล้ว...ถ้านายอ่านจดหมายเร็วกว่านี้..นายอาจไม่เสียเพื่อนคนสำคัญของนายไป..ทิฐิของนายทำให้ทั้งตัวนาย และแทคเจ็บ"  พี่แกแดกูเปรยขึ้นมาลอยๆ นิชคุณหันมาฟังและเมินหน้าหนี

 

"พี่แพนด้า..แทคไปไหนอ่ะ"โจควอนสับสนมากขึ้นอีก

 

"ไม่รู้..หมอนั่น..ปิดเบอร์มือถือและย้ายออกจากคอนโดไปอาทิตย์กว่าแล้ว " แพนด้าทำหน้าเครียด

" เราตามหาคนหายก็ได้นี่" มินออกความเห็น

 

"แทคยื่นจดหมายลาออกนะ.." พี่แพนด้ายกมือกุมขมับ

 

"พี่รู้แต่ไม่บอกควอนเลยเหรอ..!!" โจควอนทำหน้าเบ้เหมือนจะร้องไห้จนมินโฮต้องเดินเข้ามากอดปลอบ

 

"เพิ่งรู้ตะกี้..พร้อมพวกนายแหละ..แต่แอบคิดมานานแล้วว่า..นั่นอาจเป็นจดหมายลาออกก็ได้เท่านั้นเอง" ปู่แดกูลุกขึ้นไปรวบรวมเศษซากกระดาษที่บอสเค้าฉีกทิ้งมาประกอบรวมกันเพื่อนอ่านข้อความที่น้องชายคนเล็กในบริษัทเขียนไว้ก่อนไป

 

หลังจากที่หนุ่มๆเลิกงาน นิชคุณก็จัดปาร์ตี้อำลาให้กับอดีตคู่หมั่นและแมวยักษ์เลขาของตน เค้าพาบรรดาเพื่อนร่วมงานไปร้านเหล้าเพื่อจะเมาให้สุดเหวี่ยว ซึ่งผิดนิสัยของบอสใหญ่ที่ไม่ค่อยออกไปสังสรรค์ตอนกลางคืนถ้าไม่มีเหตุจำเป็น

 

            " คุณ!!..หมอให้นายงดเหล้าน้า!!" โจครวนเหวี่ยวใส่บอสตัวขาวเสียงดังแข่งกับเสียงเพลงในไนต์คลับ

            "อย่ายุ่ง!!..ได้ไหมพี่!!" นิชคุณกรอกเหล้าลงคอหลายอึกติดกันโดยไม่ฟังคำเตือนโจควอนเลย

 

"กลับบ้านเถอะคุณ...เลิกบ้าสักที..พรุ่งนี้นายต้องทำงานนะ!!" โจควอนรั้งแขนรุ่นน้องตัวขาวหวังว่าจะลากกลับบ้านได้

 

"อย่ามายุ่งน่า!!" นิชคุณผลักควอนล้มลงตรงหน้าเค้า

 

"ไอ้หมาบ้านี่..แกทำเกินไปแล้วนะ!!" มินโฮที่ยืนดูอยู่ห่างๆถึงกับเลือดขึ้นหน้า

 

ผลัวะ!!

 

 

มินโฮปรี่เข้าไปซัดหน้าขาวๆของนิชคุณเต็มแรง

 

"มิน!!...หยุด!!..ควอนขอร้องล่ะ" โจควอนรีบเข้าไปห้ามเพราะรู้ว่าเวลาใครทำร้ายเค้า มีนจะไม่ยอมจนกว่าอีกฝ่ายจะน็อค

 

"คุณเป็นไงบ้าง..มินไม่ได้ตั้งใจหรอก" ควอนเข้าไปดูอาการรุ่นน้องที่นอนมึนอยู่กับพื้นร้าน

 

"บ้าเอ้ย...จบเรื่องจีแล้วยังมาต่อเรื่องแทคอีก...ไออิกู..นี่มันอะไรเนี่ย" โจครวนสบถ ปวดหัวตุบๆ

 

"อะไรกันครับเนี่ย!!..ออกจากโรงบาลยังไม่ครบ12ชม. มีเรื่องชกต่อยกันอีกแล้วรึครับ.." เสียงที่ไม่ได้คุ้นหูใครเลยดังขึ้นในความมืดด้านหลังนิชคุณ หมอเจ้าของไข้เค้าโผ่ลมาได้ถูกจังหวะเลยจริงๆ

 

"คุณหมอ!!...มาได้ไงครับเนี่ย" โจครวนร้องเสียงหลง เมื่อเห็นเสี้ยวหน้าของผู้ชายร่างอวบที่เค้าเพิ่งเจอเมื่อตอนกลางวัน

"แหมคุณ..ผมก็เดินมาสิครับ..คุณเห็นผมบินมารึเปล่าล่ะครับ"  ลีจุนโฮยิ้มกระล่อนตอบกับแบบกวนๆ

ลี จุนโฮจำได้ว่าเดอะแก๊งนี้ชอบเล่นมุขเจ็บๆเสมอเวลาที่เค้าเห็นบรรดาเพื่อนร่วมงานเสนอหน้ามาเอนเตอร์เทนบอสหนุ่มที่โรงบาล


 'หวังว่าเล่นแค่นี้คงไม่โกรธกันหรอกมั้งจุนโฮคิดในใจพลางมองไปที่ชายผิวขาวที่ยังพยายามตะเกียดตะกายลุกขึ้นมากินเหล้าต่อ

"แหมหมอก็" โจครวนยิ้มให้แก้มปริ พลางช่วยดึงตัวบอสของตนให้ห่างจากบาร์

 "แล้วไงครับ..พวกคุณจะพาเค้ากลับไปดูแลใช่ไหมครับ" จุนโฮหยั่งเชิงถาม พลางมองหน้ามินโฮและโจควอนสลับกัน

"ถ้าพาส่งบ้านน่ะได้ครับ...แต่ถ้าดูแลยันเช้าผมว่า..ผมไม่ไหวนะ"โจควอนกับมินโฮประสานเสียงพร้อมกัน

 "อ่าว?...แล้วกันสิครับ...ผมว่าเดี๋ยวเจ้านายคุณก็ลงไปว่ายน้ำเป็นลิสเติสเมอเมต รอบ2กันพอดี...ดูสภาพสิ" จุนโฮถอนหายใจเฮือกใหญ่มองอดีตคนไข้หมาดๆของเค้า

"ทำไงดีล่ะควอน.." มินโฮกระตุกแขนแฟนตัวเล็ก2-3ที


"พวกผมไม่สะดวกจริงๆครับหมอ...ทำไงดีล่ะ...แค่นี้พวกผมสองคนก็จะวิญญาณหลุดออกจากร่างแล้วครับ...เหนื่อยกับงานแล้วยังต้องเหนื่อยกับเจ้าลูกหมานี่อีก" โจควอนเริ่มงอแง

"ปล่อย!!..ผมดูแลตัวเองได้น่า...เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องมายุ่งเลย"บอสตัวขาวที่งัวเงียๆ อยู่ๆก็โวยวายขึ้นมาเสียงดัง พร้อมทั้งสะบัดแขนสะบัดตัวสร้างความเดือนร้อนให้โจควอนอีกครั้ง

"เอาไปฝากห้องขังสักคืนไหมครับ.."จุนโฮโผลงออกมาด้วยความรำคาญ

'ฉันยังไม่ตกปากรับคำจะยุ่งเรื่องนายนะพ่อคนหน้าสวย..อย่าเยอะได้ไหมวะ!!จุนโฮบ่นงึมงำกับตัวเอง
"ไม่ดีมั้งครับหมอ..เกิดใครรู้เข้าว่าไอ้ลูกหมานี่เคยเข้าไปนอนซังเต..เฮ้อ..มีหวังบริษัทเราจบเห่พอดี" โจควอนรีบขัดคำพูด คนที่ดูเหมือนจะเข้ามาช่วย

"งั้น...ผมจัดการเอง..แต่อย่าโกรธผมนะครับ..เอาจริงๆผมไม่ได้อยากยุ่งกะบอสหน้าสวยของพวกคุณนักหรอก...แต่ผมจะถือว่าช่วยเพื่อนร่วมโลกละกัน" หมอจุนโฮพูดจบก็ยกมือขึ้น ฟาดสันมือลงที่ตนคอคนเมาเหล้าเบาๆ

ปึ๊ก!!


 แค่สันมือหมอจุนโฮสัมผัสกับตนคอนิชคุณต่อหน้าควอนและมินโฮ เบาๆ ร่างคนผิวขาวก็ทรุดฮวบลงไปนอนกองกับพื้น

"พระเจ้า!!..หมอ...หมอทำอะไรครับเนี่ย!!!" โจควอนและมินโฮสะดุ้งโหยงตาวาว อึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้า

"ก็คุณไม่อยากให้ไปนอนโรงพัก..งั้นเดียวผมหิ้วเค้ากลับไปดูแลให้คืนนึงก็ได้ครับ..ผมบอกแล้วไงว่า..."จุนโฮพูดไปพลางพยุงร่างขาวที่สลบไสลให้ยืนขึ้นช้าๆ

"ถือว่า..ช่วยเพื่อนร่วมโลก" หมอลีจุนโฮทำส่งสายตาคมเป็นประกายจนมินโฮและควอนรู้สึกกลัว

"คุณ2คนช่วยผมพาบอสคุณขึ้นรถผมหน่อยสิครับ..เห็นตัวผอมๆ..หนักใช่เล่นนะเนี่ย..เอ้อๆๆ" จุนโฮพูดพลางถอนหายใจ เค้าส่งร่างคนผิวขาวให้บรรดาลูกน้องหิ้วแทน ส่วนเค้าก็เดินตัวปลิวไปเปิดประตูรถรอ

"นี่เบอร์มือถือ..กับนามบัตร..บ้านเลขที่ ที่ผมอยู่...ถ้าคุณไม่ไว้ใจผมล่ะก็นะ" จุนโฮยัดกระดาษ2-3แผ่นใส่มือโจควอน ก่อนจะสตารท์เครื่องรถ และขับพาร่างเจ้าหมาน้อยตัวสีขาวกลับบ้านตัวเอง

"สงสัยคงต้องเลยตามเลยสินะโฮ...นายนี่มันรักงานสบายจนติดเป็นนิสัยแล้วใช่มั้ยเนี่ย..เฮ้อๆ" จุนโฮบ่นพึมพำกับตัวเองพร้อมถอนหายใจยาว 

เช้าวันรุ่งขึ้นอากาศสดใส จุนโฮนอนเปลือยกายพลิกตัวไปมา2-3ทีก่อนจะถึงหมอนสีขาวมาปิดหน้าตนเอง เมื่อคืนเค้าลืมปิดผ้าม่านแน่ๆเลย แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาจากด้านข้างเตียงนอนของเค้า จนถึงขั้นแสบตาเลยทีเดียว

"หมอน..มันติดอะไรวะ!!" จุนโฮออกแรงดึงหมอนแรงๆ

"อืม..แทค..อย่ามายุ่งกับหมอนคุณได้ไหม" เสียงหวาน แหบพร่าดังขึ้นไม่ห่างจากตัวจุนโฮมากนัก

"เสียงใครวะ...แทคไหนอีก..อืม.." จุนโฮยกมือที่อ่อนแรงของตนขึ้นมาขยี้ตาตัวเองเบาๆ ก่อนจะหลุบเปลือกตาขึ้น

"เฮ้ย!!...โฮ..นายไปหิ้วใครกลับมาอีกแล้วฟะเนี่ย" จุนโฮสะดุ้ง ดีดตัวลุกขึ้นมานั่ง จ้องมองเรือนร่างขาวอมชมพู ผู้ชายหน้าตาสวยหวานราวกับหญิงสาว นอนเปลือกกายห่างจากตัวเค้าไม่มากนัก


"หมอนี่...อ้อ...ไอ้ลูกหมาเมื่อคืนนี่เอง..เฮ้อตกใจหมด!!" จุนโฮพูดกับตัวเองพร้อมยกสองมือลูบหน้าอกตัวเองเบาๆ

ลีจุนโฮยันตัวขึ้นจากที่นอนในสภาพเหลือแค่กางเกงในตัวสั้นตัวเดียว เค้าเดินไปที่หน้าต่าง และดึงผ้าม่านปิดทั้งหมด ก่อนจะเดินกลับมานอนต่อโดยที่ไม่สนใจคนแปลกหน้าที่ยังหลับไม่รู้เรื่องอยู่ข้างๆ

"นายไม่ไปทำงานอีกวัน...บริษัทนายคงไม่เจ๊งหรอกมั้ง..." จุนโฮเหลือบมองผู้ชายหน้าหวานข้างๆก่อนจะหลับตาลง

RRRRRRRR เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากด้านข้างของห้องนอน นิชคุณคุ้นๆว่ามันเป็นเสียงมือถือของเค้าเอง คนผิวขาวขยับตัวเล็กน้อย เอาหมอนที่ตัวเองกอดไว้ขึ้นมาคลุมหน้า


RRRRRRRR RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR

 'โอ้ยจะโทรตามอะไรกันนักกันหนาคนผิวขาวโอดครวญกับเสียงมือถือที่ดังครั้งที่2-3

"แทค..รับมือถือให้คุณทีสิ" คนผิวขาวครางในคอเบาๆ

RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR

 

"เฮ้ยรับโทรศัพท์สิวะ...รำคาญแล้วนะครับไอ้...ไอ้!!" จุนโฮแหวเสียงดัง เค้าโมโหดีดตัวขึ้นมานั่ง และฟาดมือลงบนต้นขาขาวๆที่โผล่พ้นผ้าห่มที่ไอ้บ้านี่ยึดไปจากเค้า

"โอ้ย!!.แทค..เจ็บนะ.." นิชคุณดึงหมอนออกจากหน้า เค้าลืมตาและเห็นคนแปลกหน้า

"นายเป็นใครเนี่ย!!" นิชคุณดีดตัวลุกขึ้นมานั่งทันที ดวงตากลมโตเบิกกว้าง งงกับภาพผู้ชายเปลือกกายตรงหน้า เค้าก้มลงมองตัวเองก่อนเป็นอันดับที่สอง ลองจากจ้องคนตรงหน้าจนแทบตัวทะลุ

"เรื่องบ้าอะไรเนี่ย!!.." คนผิวขาวดึดผ้าห่มมาคลุมกายตัวเองและกุมขมับอย่างรวดเร็ว

             นิชคุณผิวขาวหน้าเสีย ยกมือขึ้นเสยผมสลับกับขยี้ผมตัวเองอย่างแรง

"แหม..คุณจำผมไม่ได้เหรอครับ...ใจร้ายไปรึเปล่า" จุนโฮแยกเขี้ยวใส่นิชคุณพร้อมฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่

"จำได้บ้าบออะไรวะ..ถอยออกไปนะเว้ย!!" นิชคุณโผงด้วยความตกใจ เพราะอยู่ๆผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงกับเค้าในสภาพเกือบล่อนจ้องขยับตัวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

"อย่าขยับหนีสิ..ไม่เจ็บเหรอ??" จุนโฮยิ้มหวาน ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าใกล้ลูกหมาตัวขาวที่หน้าดูจะซีดเป็นไก่ต้มเข้าไปทุกที

"ผมบอกให้คุณถอยไปไม่ได้ยินเหรอ!!" คนผิวขาวตวาดเสียงดัง และเป็นฝ่ายขยับตัวถอยหนีเอง

"โอ๊ย!!...เจ็บ!!" นิชคุณอุทานเสียงหลง


          'เจ็บจริงด้วย...อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนหมอนี่มัน..พระเจ้า!!!นิชคุณย่นคิ้วจนติดกัน ใบหน้าขาวเหยเกด้วยความเจ็บช้ำน้ำใจ

'หมอนี่มันข่มขืนเรา...รึเราสมยอมเองเนี่ย ถึงแทคจะเคยเตือนเรื่องเมาแล้วกอดไปทั่วแต่..แต่มันก็ไม่เคยเลยเถิดนี่!!นิคุณพยายามจะส่ายหน้า เค้ากำลังปฎิเสธความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง

"โอ้ย!!" นิชคุณยกมือขึ้นจับต้นคอตัวเองเบาๆ เค้าเจ็บที่ต้นคอมากๆ

"เฮ้อ..ผมบอกคุณแล้ว...ว่าอย่าขยับ..ขอผมดูคอคุณหน่อย" จุนโฮเอื้อมมือเข้ามาใกล้ร่างนิชคุณ

เพี๊ยะ!! "เอามือของนายออกไปนะ!!" คนผิวขาวโกรธจนตัวสั่น

"ไม่ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น แต่หลังจากนี้อย่าหวังว่านายจะได้แตะตัวฉันอีก!!" นิชคุณตะคอกใส่ชายร่างอวบตรงหน้าเสียงดัง

คนผิวขาวจ้องมองผู้ชายรูปร่างหน้าตาดีบนเตียงอย่างแค้นเคือง 

"อะไรของนายเนี่ย...มันเจ็บนะเว้ยครับ" จุนโฮร้องเสียงหลงอย่างไม่ชอบใจ พลางชักมือตัวเองกลับมาดู

"คุณมีสติหน่อยนะครับ..หรือยังเมาค้างไม่หาย...เลิกจ้องผมตาขวางได้แล้ว...คุณจำผมไม่ได้รึไง" จุนโฮเน้นเสียงหนักแน่นพร้อมความรู้สึกรำคาญใจตะหงิดๆ

"จำอะไรได้...เมื่อคืนแกทำอะไรฉัน!!" คนผิวขาวอารมณ์เสียหนักขึ้น เค้าเปลี่ยนสรรพนามเรียกชิ่อชายตรงหน้าทันที

"เฮ้อ....." จุนโฮถอนหายใจยาว ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงในสภาพที่ยิ่งทำให้นิชคุณหวั่นใจมากขึ้นอีก

   นิชคุณหันตามร่างชายแปลกหน้าหน้าเพียงนิดเดียวเท่านั้น ความเจ็บปวดที่ต้นคอก็เล่นงานเค้าอีกระลอก

   ลีจุนโฮลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็วเค้าเดินอ้อมเตียงนอนตรงดิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า ฝ่ามือหนาจับฝาตู้เสื้อผ้าสีดำเรียบหรูและเปิดออกมาเบา

"ถ้าแบบนี้จำได้รึยังครับคุณคนไข้...ผมยังไม่ได้เอาคืนเรื่องที่คุณปาแจกันใส่ผมเลยนะ..." ลีจุนโฮหยิบเสื้อกาวน์สีขาวตัวยาวมาคลุมทับไหล่กว้างๆของตนเอง พร้อมดึงแว่นตาใสๆจากชั้นวางของด้านในตู้มาสวมบนใบหน้าเค้า และเดินกลับมายืนตรงหน้านิชคุณอีกครั้ง

"นาย....เป็นหมอ!!..แล้วยังมีหน้ามาลักหลับคนไข้ตัวเองอีกเหรอ!!" นิชคุณพูดเสียงเย็นเฉียบ มุมริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงช่ำขยับยกขึ้นจนทำให้เห็นฟันสีขาวสะอาด นิชคุณแยกเขี้ยวอย่างเหลืออด

"นอนกับคนไข้...ถ้าตรงสเป๊กผม..ผมก็ไม่รังเกียจนะครับ...แต่สำหรับคุณเนี่ย...ไม่ได้อยู่ในสายตาผมเลย..ผู้ชายอะไรวะหน้าตาอย่างกะผู้หญิง...จ้างให้เอาฟรีๆยังไม่เอาเลย..เชื่อผมเถอะ...คุณเนี่ยแม่งโคตรนอกสายตาเลย" จุนโฮตอบกลับด้วยถ้อยคำรุนแรงเพราะรู้สึกเหมือนถูกหยามศักดิ์ศรี และเค้าก็อยากไอ้ลูกหมาบ้านใครไม่รู้เลิกคิดเรื่องไร้สาระซักที

"หึ!!..ถ้าคุณไม่ได้ทำอะไรผม..แล้วทำไม..เสื้อผ้าผมมันหายไปเล่า..และ..แล้วทำไมคุณถึงแก้ผ้าเหมือนกันล่ะ!!" นิชคุณรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความอายเมื่อตัวเองถูกปฏิเสธด้วยเนื้อหาคำพูดที่ทิ่มแทงใจเค้า

'หน้าสวยงั้นเหรอ..ชิ!!..นายคิดว่าฉันชอบใบหน้าตัวเองรึไงวะ'!!


นิชคุณมุ่ยหน้าไม่พอใจกับคำพูดของอดีตหมอเจ้าของไข้ แถมเค้ายังเข้าใจผิดไปเอง คิดเป็นตุเป็นตะว่าเมื่อคืนเค้านอนกับผู้ชายอีก

"เอ่าคุณ1!...ก็ผมเป็นผู้ชายนี่..ผู้ชายส่วนใหญ่เค้าก็แก้ผ้านอนทั้งนั้นแหละ...หรือปกติคุณไม่ทำ??...หืม" จุนโฮเปรยออกมาแบบเซงหนักเข้าไปอีก แล้วเค้าก็ผงะเมื่อชายหนุ่มบนเตียงขยับหน้าหันซ้ายหันขวาช้าๆ

" 555โอเคผมเข้าใจคุณล่ะ...เอาเป็นว่าผมผิดเองละกัน.." จุนโฮหัวเราะลั่นคนเดียว เพราะด้วยความที่ทั้งตัวเค้า และเพื่อนๆ คนรู้จักในวงการเค้าส่วนใหญ่ก็แก้ผ้านอนกันทั่วหน้า เค้าเลยจับไอ้ลูกหมาบนเตียงถอดผ้าผ่อนหมดตัวเหลือทิ้งไว้ให้แค่ชั้นในตัวเดียวเหมือนกับตัวเค้า

"แน่ใจนะหมอ ว่าเมื่อคืน..เรา2คนไม่ได้.."คนผิวขาวพยายามถามย้ำหมอจุนโฮเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง

"โอ้ย...ไม่มีอะไรหรอก..ผมบอกคุณแล้วนี่..ว่าคุณไม่ใช่สเป๊คผม...หุ่นคุณก็โอเคนะ..กล้ามคุณสวยดี...ผิวเนียนขาวผุดผ่อง...แถมผิวนุ่มมือเป็นบ้าเลย" ลีจุนโฮพูดพร้อมทำท่าประกอบ ฝ่ามือหนาๆของหมอโฮลูบลงบนต้นขาของเค้าเอง

"หยุด!!..เดี๋ยวนะหมอ...คุณบอกว่าหุ่นผมโอเค...กล้ามสวย..หมออย่าบอกนะว่าหมอเป็น..!!" นิชคุณทำหน้าเหยเก เบิกตากลมโตเป็นไข่ห่านเค้ารีบยกมือขึ้นกอดตัวเองทันควัน

"ครับผมเป็นแบบที่คุณเข้าใจน่ะแหละ...แต่เข้าใจสิ่งที่ผมเพิ่งพูดไปบ้างไหมเนี่ย!!...ฉันบอกนายแล้วว่า...ฉันไม่ได้ยุ่งกะนาย...ที่พูดไปนี่เข้าหูซ้ายออกหูขวารึไงวะ!!ครับ " ลีจุนโฮพ่นเสียงขึ้นจมูก หมอตาตี่ตรงหน้านิชคุณใบหน้าบิดเบี้ยวแสดงออกชัดเจนว่าเค้าหงุดหงิดและดูเหมือนจะโกรธขึ้นมาแล้ว 

"เอ่อ..ผมขอโทษแล้วกันนะครับ" นิชคุณยู่หน้าขอโทษขอโพยเจ้าของบ้าน

"เอ่อ..แล้ว..คุณหมอพาผมมานี่ทำไม...เเล้วคุณรู้ได้ไงว่าผมเจ็บคอ" นิชคุณรู้สึกอายขึ้นมามากกว่าเดิมอีกนิดนึง แต่เค้าก็ยังสงสัยว่า หมอคนนี้ทำไมถึงได้มาโผล่โชว์ฟันขาวๆให้เห็นบ่อยๆในเมื่อบอกว่าเค้าไม่ใช่สเป๊คแท้ๆ

"คุณเมาหนักมาก...จำได้ไหม..คุณอาละวาดจนเพื่อนคุณเดือดร้อนไปหมด..ผมก็เลยฟาดคอคุณแล้วหิ้วคุณกลับมาดูแลให้ไง" จุนโฮทำหน้าเซงๆพร้อมพูดไปด้วยทำท่าฟาดสันมือประกอบไปด้วย


"ผมเมา..แล้วคุณตีผมเนี่ยนะ..เฮ้ย!!..นี่มันเกินไปนะครับ..แล้วพวกนั้น..ก็ปล่อยให้คุณหิ้วผมกลับมาด้วยงั้นเหรอ??" นิชคุณย่นจมูกแยกเขี้ยวไม่พอใจอย่างแรง

'คอยดูนะ..ไอ้พวกพี่บ้าเอ้ย'นิชคุณคิดแค้นในใจกับบรรดารุ่นพี่ของเค้า 

"เลิกคิดแค้นลูกน้องคุณซะ...เอาเป็นว่าเรื่องนี้ผมทำผิดของผมคนเดียว ผมขอโทษด้วยละกันนะคุณ" จุนโฮรีบพูดขัดความคิดชายหนุ่มตรงหน้า แค่จุนโฮเห็นหน้าตานิชคุณก็พอจะเดาความคิดนิชคุณได้ทัน

 

"หมอ..คุณอ่านความคิดคนได้ด้วยเหรอ??" นิชคุณโผงออกมา ตอนนี้คำว่า มีสติสำหรับเค้ามันดูจะเป็นอะไรที่ยากเกินไป

"เลิกคุยไร้สาระเถอะครับ..ขอผมดูคอคุณซักทีเถอะ...พูดมากจริง" จุนโฮพ่นลมออกจากปากอีกครั้ง

"เอ่อ..ครับ..แต่หมอช่วยแต่งตัวตัวให้มันเรียบร้อยขึ้นอีกนิดไม่ได้รึครับ" นิชคุณหน้าแดงเมื่อเห็นสัดส่วนเกือบทั้งหมดของผู้ชายในระยะประชิด จนเรียกได้ว่าเกือบจะเป็นระยะเผาขนก็ว่าได้

"เฮอะ...เอาเหอะๆ..ผู้ชายด้วยกันมีอะไรหน้าอาย..เออๆเดี๋ยวผมมา..อย่าขยับคอเยอะนะ..คอหักตายไปไม่รู้ด้วยล่ะ" จุนโอพูดจบก็ลุกออกจากเตียงหายเข้าไปในห้องน้ำ


"ถึงขั้นคอหักได้เลยเหรอ..เฮ้ย!!..หมอนี่คุณตั้งใจจะฆ่าผมหรือจะช่วยผมเนี่ย???" นิชคุณร้องเสียงหลง พลางยกสองมือเรียวยาวของตนขึ้นมาประกบต้นคอเค้าให้อยู่กับที่

ความคิดเห็น