เศษเสี้ยวความทรงจำแห่งรัก2
คุณหมอรักงานสบาย
"
คุณอยู่โรงบาลมา2อาทิตย์แล้ว พฤติกรรมของคุณ หมอจัดว่าคุณดีขึ้น
ความจริงหมอไม่ได้อยากให้คุณอยู่นาน
แต่ตัวคุณน่าจะรู้ตัวเองดีที่สุดนะครับ...วันนี้เชิญคุณกลับบ้านได้แล้วครับ..เดี๋ยวหมอขอคุยกับคนที่มารับคุณสักหน่อยนะครับ"
จุนโฮมองใบหน้าสวยของคนบนเตียงอย่างเซงๆ
'อกหักรักคุดน่าสงสาร.'...จุนโฮคุยกับโจควอนนิดหน่อยเกี่ยวกับความเครียดของคนไข้
"
ไงยะน้องชาย..หายหัวไปนาน..ลืมทางมาบริษัทตัวเองแล้วใช่มั้ย"
โจควอนจิกกัดเมื่อเห็นบอสใหญ่ตัวเองเดินเฉิบๆเข้ามาในออฟฟิต
"พี่แพนด้ากับมินไปดิวลูกค้า"
โจควอนพูดต่อเมื่อเห็นท่าทีของรุ่นน้องที่เป็นเจ้านายตัวเองสอดส่องไปทั่วทุกมุมห้อง
"มิน.."
นิชคุณย่นคิ้วทำหน้าหยู่
"ลีมินโฮแฟนพี่ไง!!..งานการล้นหัวเอาตัวกันไม่รอด
...ถ้ามินไม่มาช่วยสงสัยเราคงต้องปิดกิจการกันแล้วล่ะ.."
ควอนพล่ามยาวพร้อมจิกสายตาใส่นิชคุณและเชิดหน้าใส่
"หมอนั่นไปไหน"
นิชคุณถามเสียงขึ้นจมูก เจ้าแมวประจำออฟฟิตที่คอยเดินพันแข้งพันขาเค้ามันไปไหน
"
จะรู้เหรอ..ไม่เห็นตั้งแต่วันที่พานายไปโรงบาลแล้ว..แต่พี่แพนด้าเอาจดหมายไปให้นายนี่..ไม่ได้อ่านเหรอ"
ควอนหยู่ปากเล็กน้อยก่อนจะหันไปสนใจงานตัวเอง
"จดหมาย"
นิชคุณล้วงกระเป๋าเอกสาร เค้ารื้อเท่าไหร่ก็ไม่เจอ สุดท้ายก็เทมันออกมาทั้งหมดนั่นหล่ะแต่ก็ไม่เจออีก คนผิวขาวรู้สึกกระวนกระวายใจอยู่ไม่สุข
เค้ารีบกดมือถือโทรกลับไปโรงบาลที่ตัวเองไปรักษาทันที และได้ความว่า ช่วงบ่ายจะมีเจ้าหน้าที่เอาจดหมายไปส่งให้
บอสใหญ่เดินวนไปวนวนมาจนโจควอน พี่แกแดกู
และมีนสนอกสนใจ ไม่มีใครกล้าถามว่าทำไมเจ้าสัตว์เลี้ยงแสนรักของบอสเค้าหายไปและเกิดอะไรขึ้นกับวิวาห์ล่มกลางอากาศ
เมื่อจดหมายมาถึง
นิชคุณอ่านมันเพียงรอบเดียวและเค้าฉีกมันทิ้งต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน
"ควอน..ติดประกาศหาเลขาคนใหม่ซะ!!"
นิชคุณพูดเสียงดังใส่หน้าโจควอนรุ่นพี่เค้า
"หมายความว่าไง..แล้วแทคล่ะ??" โจควอนสับสนเค้าทำหน้าเหว๋อหันมองเพื่อนร่วมงานคนนู้นคนนี้ที
"อยากรู้เหตุผลก็ไปถามมันเองสิ"
นิชคุณเหวี่ยวใส่รุ่นพี่ที่ตัวเล็กกว่า ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัว
"พี่บอกนายแล้วนะคุณ...ไม่มีใครทนนายได้เท่าแมวของนายเเล้ว...ถ้านายอ่านจดหมายเร็วกว่านี้..นายอาจไม่เสียเพื่อนคนสำคัญของนายไป..ทิฐิของนายทำให้ทั้งตัวนาย
และแทคเจ็บ" พี่แกแดกูเปรยขึ้นมาลอยๆ นิชคุณหันมาฟังและเมินหน้าหนี
"พี่แพนด้า..แทคไปไหนอ่ะ"โจควอนสับสนมากขึ้นอีก
"ไม่รู้..หมอนั่น..ปิดเบอร์มือถือและย้ายออกจากคอนโดไปอาทิตย์กว่าแล้ว
" แพนด้าทำหน้าเครียด
"
เราตามหาคนหายก็ได้นี่" มินออกความเห็น
"แทคยื่นจดหมายลาออกนะ.."
พี่แพนด้ายกมือกุมขมับ
"พี่รู้แต่ไม่บอกควอนเลยเหรอ..!!"
โจควอนทำหน้าเบ้เหมือนจะร้องไห้จนมินโฮต้องเดินเข้ามากอดปลอบ
"เพิ่งรู้ตะกี้..พร้อมพวกนายแหละ..แต่แอบคิดมานานแล้วว่า..นั่นอาจเป็นจดหมายลาออกก็ได้เท่านั้นเอง"
ปู่แดกูลุกขึ้นไปรวบรวมเศษซากกระดาษที่บอสเค้าฉีกทิ้งมาประกอบรวมกันเพื่อนอ่านข้อความที่น้องชายคนเล็กในบริษัทเขียนไว้ก่อนไป
หลังจากที่หนุ่มๆเลิกงาน
นิชคุณก็จัดปาร์ตี้อำลาให้กับอดีตคู่หมั่นและแมวยักษ์เลขาของตน
เค้าพาบรรดาเพื่อนร่วมงานไปร้านเหล้าเพื่อจะเมาให้สุดเหวี่ยว
ซึ่งผิดนิสัยของบอสใหญ่ที่ไม่ค่อยออกไปสังสรรค์ตอนกลางคืนถ้าไม่มีเหตุจำเป็น
"
คุณ!!..หมอให้นายงดเหล้าน้า!!" โจครวนเหวี่ยวใส่บอสตัวขาวเสียงดังแข่งกับเสียงเพลงในไนต์คลับ
"อย่ายุ่ง!!..ได้ไหมพี่!!"
นิชคุณกรอกเหล้าลงคอหลายอึกติดกันโดยไม่ฟังคำเตือนโจควอนเลย
"กลับบ้านเถอะคุณ...เลิกบ้าสักที..พรุ่งนี้นายต้องทำงานนะ!!"
โจควอนรั้งแขนรุ่นน้องตัวขาวหวังว่าจะลากกลับบ้านได้
"อย่ามายุ่งน่า!!"
นิชคุณผลักควอนล้มลงตรงหน้าเค้า
"ไอ้หมาบ้านี่..แกทำเกินไปแล้วนะ!!"
มินโฮที่ยืนดูอยู่ห่างๆถึงกับเลือดขึ้นหน้า
ผลัวะ!!
มินโฮปรี่เข้าไปซัดหน้าขาวๆของนิชคุณเต็มแรง
"มิน!!...หยุด!!..ควอนขอร้องล่ะ"
โจควอนรีบเข้าไปห้ามเพราะรู้ว่าเวลาใครทำร้ายเค้า มีนจะไม่ยอมจนกว่าอีกฝ่ายจะน็อค
"คุณเป็นไงบ้าง..มินไม่ได้ตั้งใจหรอก"
ควอนเข้าไปดูอาการรุ่นน้องที่นอนมึนอยู่กับพื้นร้าน
"บ้าเอ้ย...จบเรื่องจีแล้วยังมาต่อเรื่องแทคอีก...ไออิกู..นี่มันอะไรเนี่ย"
โจครวนสบถ ปวดหัวตุบๆ
"อะไรกันครับเนี่ย!!..ออกจากโรงบาลยังไม่ครบ12ชม.
มีเรื่องชกต่อยกันอีกแล้วรึครับ.."
เสียงที่ไม่ได้คุ้นหูใครเลยดังขึ้นในความมืดด้านหลังนิชคุณ
หมอเจ้าของไข้เค้าโผ่ลมาได้ถูกจังหวะเลยจริงๆ
"คุณหมอ!!...มาได้ไงครับเนี่ย"
โจครวนร้องเสียงหลง เมื่อเห็นเสี้ยวหน้าของผู้ชายร่างอวบที่เค้าเพิ่งเจอเมื่อตอนกลางวัน
"แหมคุณ..ผมก็เดินมาสิครับ..คุณเห็นผมบินมารึเปล่าล่ะครับ" ลีจุนโฮยิ้มกระล่อนตอบกับแบบกวนๆ
ลี
จุนโฮจำได้ว่าเดอะแก๊งนี้ชอบเล่นมุขเจ็บๆเสมอเวลาที่เค้าเห็นบรรดาเพื่อนร่วมงานเสนอหน้ามาเอนเตอร์เทนบอสหนุ่มที่โรงบาล
'หวังว่าเล่นแค่นี้คงไม่โกรธกันหรอกมั้ง' จุนโฮคิดในใจพลางมองไปที่ชายผิวขาวที่ยังพยายามตะเกียดตะกายลุกขึ้นมากินเหล้าต่อ
"แหมหมอก็" โจครวนยิ้มให้แก้มปริ พลางช่วยดึงตัวบอสของตนให้ห่างจากบาร์
"แล้วไงครับ..พวกคุณจะพาเค้ากลับไปดูแลใช่ไหมครับ"
จุนโฮหยั่งเชิงถาม พลางมองหน้ามินโฮและโจควอนสลับกัน
"ถ้าพาส่งบ้านน่ะได้ครับ...แต่ถ้าดูแลยันเช้าผมว่า..ผมไม่ไหวนะ"โจควอนกับมินโฮประสานเสียงพร้อมกัน
"อ่าว?...แล้วกันสิครับ...ผมว่าเดี๋ยวเจ้านายคุณก็ลงไปว่ายน้ำเป็นลิสเติสเมอเมต
รอบ2กันพอดี...ดูสภาพสิ" จุนโฮถอนหายใจเฮือกใหญ่มองอดีตคนไข้หมาดๆของเค้า
"ทำไงดีล่ะควอน.."
มินโฮกระตุกแขนแฟนตัวเล็ก2-3ที
"พวกผมไม่สะดวกจริงๆครับหมอ...ทำไงดีล่ะ...แค่นี้พวกผมสองคนก็จะวิญญาณหลุดออกจากร่างแล้วครับ...เหนื่อยกับงานแล้วยังต้องเหนื่อยกับเจ้าลูกหมานี่อีก"
โจควอนเริ่มงอแง
"ปล่อย!!..ผมดูแลตัวเองได้น่า...เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องมายุ่งเลย"บอสตัวขาวที่งัวเงียๆ
อยู่ๆก็โวยวายขึ้นมาเสียงดัง
พร้อมทั้งสะบัดแขนสะบัดตัวสร้างความเดือนร้อนให้โจควอนอีกครั้ง
"เอาไปฝากห้องขังสักคืนไหมครับ.."จุนโฮโผลงออกมาด้วยความรำคาญ
'ฉันยังไม่ตกปากรับคำจะยุ่งเรื่องนายนะพ่อคนหน้าสวย..อย่าเยอะได้ไหมวะ!!' จุนโฮบ่นงึมงำกับตัวเอง
"ไม่ดีมั้งครับหมอ..เกิดใครรู้เข้าว่าไอ้ลูกหมานี่เคยเข้าไปนอนซังเต..เฮ้อ..มีหวังบริษัทเราจบเห่พอดี"
โจควอนรีบขัดคำพูด คนที่ดูเหมือนจะเข้ามาช่วย
"งั้น...ผมจัดการเอง..แต่อย่าโกรธผมนะครับ..เอาจริงๆผมไม่ได้อยากยุ่งกะบอสหน้าสวยของพวกคุณนักหรอก...แต่ผมจะถือว่าช่วยเพื่อนร่วมโลกละกัน"
หมอจุนโฮพูดจบก็ยกมือขึ้น ฟาดสันมือลงที่ตนคอคนเมาเหล้าเบาๆ
ปึ๊ก!!
แค่สันมือหมอจุนโฮสัมผัสกับตนคอนิชคุณต่อหน้าควอนและมินโฮ
เบาๆ ร่างคนผิวขาวก็ทรุดฮวบลงไปนอนกองกับพื้น
"พระเจ้า!!..หมอ...หมอทำอะไรครับเนี่ย!!!"
โจควอนและมินโฮสะดุ้งโหยงตาวาว อึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้า
"ก็คุณไม่อยากให้ไปนอนโรงพัก..งั้นเดียวผมหิ้วเค้ากลับไปดูแลให้คืนนึงก็ได้ครับ..ผมบอกแล้วไงว่า..."จุนโฮพูดไปพลางพยุงร่างขาวที่สลบไสลให้ยืนขึ้นช้าๆ
"ถือว่า..ช่วยเพื่อนร่วมโลก"
หมอลีจุนโฮทำส่งสายตาคมเป็นประกายจนมินโฮและควอนรู้สึกกลัว
"คุณ2คนช่วยผมพาบอสคุณขึ้นรถผมหน่อยสิครับ..เห็นตัวผอมๆ..หนักใช่เล่นนะเนี่ย..เอ้อๆๆ"
จุนโฮพูดพลางถอนหายใจ เค้าส่งร่างคนผิวขาวให้บรรดาลูกน้องหิ้วแทน
ส่วนเค้าก็เดินตัวปลิวไปเปิดประตูรถรอ
"นี่เบอร์มือถือ..กับนามบัตร..บ้านเลขที่
ที่ผมอยู่...ถ้าคุณไม่ไว้ใจผมล่ะก็นะ" จุนโฮยัดกระดาษ2-3แผ่นใส่มือโจควอน
ก่อนจะสตารท์เครื่องรถ และขับพาร่างเจ้าหมาน้อยตัวสีขาวกลับบ้านตัวเอง
"สงสัยคงต้องเลยตามเลยสินะโฮ...นายนี่มันรักงานสบายจนติดเป็นนิสัยแล้วใช่มั้ยเนี่ย..เฮ้อๆ"
จุนโฮบ่นพึมพำกับตัวเองพร้อมถอนหายใจยาว
เช้าวันรุ่งขึ้นอากาศสดใส
จุนโฮนอนเปลือยกายพลิกตัวไปมา2-3ทีก่อนจะถึงหมอนสีขาวมาปิดหน้าตนเอง
เมื่อคืนเค้าลืมปิดผ้าม่านแน่ๆเลย แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาจากด้านข้างเตียงนอนของเค้า
จนถึงขั้นแสบตาเลยทีเดียว
"หมอน..มันติดอะไรวะ!!"
จุนโฮออกแรงดึงหมอนแรงๆ
"อืม..แทค..อย่ามายุ่งกับหมอนคุณได้ไหม"
เสียงหวาน แหบพร่าดังขึ้นไม่ห่างจากตัวจุนโฮมากนัก
"เสียงใครวะ...แทคไหนอีก..อืม.."
จุนโฮยกมือที่อ่อนแรงของตนขึ้นมาขยี้ตาตัวเองเบาๆ ก่อนจะหลุบเปลือกตาขึ้น
"เฮ้ย!!...โฮ..นายไปหิ้วใครกลับมาอีกแล้วฟะเนี่ย"
จุนโฮสะดุ้ง ดีดตัวลุกขึ้นมานั่ง จ้องมองเรือนร่างขาวอมชมพู
ผู้ชายหน้าตาสวยหวานราวกับหญิงสาว นอนเปลือกกายห่างจากตัวเค้าไม่มากนัก
"หมอนี่...อ้อ...ไอ้ลูกหมาเมื่อคืนนี่เอง..เฮ้อตกใจหมด!!"
จุนโฮพูดกับตัวเองพร้อมยกสองมือลูบหน้าอกตัวเองเบาๆ
ลีจุนโฮยันตัวขึ้นจากที่นอนในสภาพเหลือแค่กางเกงในตัวสั้นตัวเดียว
เค้าเดินไปที่หน้าต่าง และดึงผ้าม่านปิดทั้งหมด
ก่อนจะเดินกลับมานอนต่อโดยที่ไม่สนใจคนแปลกหน้าที่ยังหลับไม่รู้เรื่องอยู่ข้างๆ
"นายไม่ไปทำงานอีกวัน...บริษัทนายคงไม่เจ๊งหรอกมั้ง..."
จุนโฮเหลือบมองผู้ชายหน้าหวานข้างๆก่อนจะหลับตาลง
RRRRRRRR เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากด้านข้างของห้องนอน
นิชคุณคุ้นๆว่ามันเป็นเสียงมือถือของเค้าเอง คนผิวขาวขยับตัวเล็กน้อย เอาหมอนที่ตัวเองกอดไว้ขึ้นมาคลุมหน้า
RRRRRRRR
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
'โอ้ยจะโทรตามอะไรกันนักกันหนา' คนผิวขาวโอดครวญกับเสียงมือถือที่ดังครั้งที่2-3
"แทค..รับมือถือให้คุณทีสิ"
คนผิวขาวครางในคอเบาๆ
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
"เฮ้ยรับโทรศัพท์สิวะ...รำคาญแล้วนะครับไอ้...ไอ้!!"
จุนโฮแหวเสียงดัง เค้าโมโหดีดตัวขึ้นมานั่ง
และฟาดมือลงบนต้นขาขาวๆที่โผล่พ้นผ้าห่มที่ไอ้บ้านี่ยึดไปจากเค้า
"โอ้ย!!.แทค..เจ็บนะ.."
นิชคุณดึงหมอนออกจากหน้า เค้าลืมตาและเห็นคนแปลกหน้า
"นายเป็นใครเนี่ย!!"
นิชคุณดีดตัวลุกขึ้นมานั่งทันที ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
งงกับภาพผู้ชายเปลือกกายตรงหน้า เค้าก้มลงมองตัวเองก่อนเป็นอันดับที่สอง
ลองจากจ้องคนตรงหน้าจนแทบตัวทะลุ
"เรื่องบ้าอะไรเนี่ย!!.."
คนผิวขาวดึดผ้าห่มมาคลุมกายตัวเองและกุมขมับอย่างรวดเร็ว
นิชคุณผิวขาวหน้าเสีย ยกมือขึ้นเสยผมสลับกับขยี้ผมตัวเองอย่างแรง
"แหม..คุณจำผมไม่ได้เหรอครับ...ใจร้ายไปรึเปล่า"
จุนโฮแยกเขี้ยวใส่นิชคุณพร้อมฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่
"จำได้บ้าบออะไรวะ..ถอยออกไปนะเว้ย!!"
นิชคุณโผงด้วยความตกใจ เพราะอยู่ๆผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงกับเค้าในสภาพเกือบล่อนจ้องขยับตัวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
"อย่าขยับหนีสิ..ไม่เจ็บเหรอ??" จุนโฮยิ้มหวาน
ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าใกล้ลูกหมาตัวขาวที่หน้าดูจะซีดเป็นไก่ต้มเข้าไปทุกที
"ผมบอกให้คุณถอยไปไม่ได้ยินเหรอ!!"
คนผิวขาวตวาดเสียงดัง และเป็นฝ่ายขยับตัวถอยหนีเอง
"โอ๊ย!!...เจ็บ!!"
นิชคุณอุทานเสียงหลง
'เจ็บจริงด้วย...อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนหมอนี่มัน..พระเจ้า!!!' นิชคุณย่นคิ้วจนติดกัน ใบหน้าขาวเหยเกด้วยความเจ็บช้ำน้ำใจ
'หมอนี่มันข่มขืนเรา...รึเราสมยอมเองเนี่ย
ถึงแทคจะเคยเตือนเรื่องเมาแล้วกอดไปทั่วแต่..แต่มันก็ไม่เคยเลยเถิดนี่!!' นิคุณพยายามจะส่ายหน้า เค้ากำลังปฎิเสธความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง
"โอ้ย!!"
นิชคุณยกมือขึ้นจับต้นคอตัวเองเบาๆ เค้าเจ็บที่ต้นคอมากๆ
"เฮ้อ..ผมบอกคุณแล้ว...ว่าอย่าขยับ..ขอผมดูคอคุณหน่อย"
จุนโฮเอื้อมมือเข้ามาใกล้ร่างนิชคุณ
เพี๊ยะ!!
"เอามือของนายออกไปนะ!!" คนผิวขาวโกรธจนตัวสั่น
"ไม่ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
แต่หลังจากนี้อย่าหวังว่านายจะได้แตะตัวฉันอีก!!"
นิชคุณตะคอกใส่ชายร่างอวบตรงหน้าเสียงดัง
คนผิวขาวจ้องมองผู้ชายรูปร่างหน้าตาดีบนเตียงอย่างแค้นเคือง
"อะไรของนายเนี่ย...มันเจ็บนะเว้ยครับ"
จุนโฮร้องเสียงหลงอย่างไม่ชอบใจ พลางชักมือตัวเองกลับมาดู
"คุณมีสติหน่อยนะครับ..หรือยังเมาค้างไม่หาย...เลิกจ้องผมตาขวางได้แล้ว...คุณจำผมไม่ได้รึไง"
จุนโฮเน้นเสียงหนักแน่นพร้อมความรู้สึกรำคาญใจตะหงิดๆ
"จำอะไรได้...เมื่อคืนแกทำอะไรฉัน!!"
คนผิวขาวอารมณ์เสียหนักขึ้น เค้าเปลี่ยนสรรพนามเรียกชิ่อชายตรงหน้าทันที
"เฮ้อ....."
จุนโฮถอนหายใจยาว ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงในสภาพที่ยิ่งทำให้นิชคุณหวั่นใจมากขึ้นอีก
นิชคุณหันตามร่างชายแปลกหน้าหน้าเพียงนิดเดียวเท่านั้น ความเจ็บปวดที่ต้นคอก็เล่นงานเค้าอีกระลอก
ลีจุนโฮลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็วเค้าเดินอ้อมเตียงนอนตรงดิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า
ฝ่ามือหนาจับฝาตู้เสื้อผ้าสีดำเรียบหรูและเปิดออกมาเบา
"ถ้าแบบนี้จำได้รึยังครับคุณคนไข้...ผมยังไม่ได้เอาคืนเรื่องที่คุณปาแจกันใส่ผมเลยนะ..."
ลีจุนโฮหยิบเสื้อกาวน์สีขาวตัวยาวมาคลุมทับไหล่กว้างๆของตนเอง
พร้อมดึงแว่นตาใสๆจากชั้นวางของด้านในตู้มาสวมบนใบหน้าเค้า
และเดินกลับมายืนตรงหน้านิชคุณอีกครั้ง
"นาย....เป็นหมอ!!..แล้วยังมีหน้ามาลักหลับคนไข้ตัวเองอีกเหรอ!!"
นิชคุณพูดเสียงเย็นเฉียบ มุมริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงช่ำขยับยกขึ้นจนทำให้เห็นฟันสีขาวสะอาด
นิชคุณแยกเขี้ยวอย่างเหลืออด
"นอนกับคนไข้...ถ้าตรงสเป๊กผม..ผมก็ไม่รังเกียจนะครับ...แต่สำหรับคุณเนี่ย...ไม่ได้อยู่ในสายตาผมเลย..ผู้ชายอะไรวะหน้าตาอย่างกะผู้หญิง...จ้างให้เอาฟรีๆยังไม่เอาเลย..เชื่อผมเถอะ...คุณเนี่ยแม่งโคตรนอกสายตาเลย"
จุนโฮตอบกลับด้วยถ้อยคำรุนแรงเพราะรู้สึกเหมือนถูกหยามศักดิ์ศรี
และเค้าก็อยากไอ้ลูกหมาบ้านใครไม่รู้เลิกคิดเรื่องไร้สาระซักที
"หึ!!..ถ้าคุณไม่ได้ทำอะไรผม..แล้วทำไม..เสื้อผ้าผมมันหายไปเล่า..และ..แล้วทำไมคุณถึงแก้ผ้าเหมือนกันล่ะ!!"
นิชคุณรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความอายเมื่อตัวเองถูกปฏิเสธด้วยเนื้อหาคำพูดที่ทิ่มแทงใจเค้า
'หน้าสวยงั้นเหรอ..ชิ!!..นายคิดว่าฉันชอบใบหน้าตัวเองรึไงวะ'!!
นิชคุณมุ่ยหน้าไม่พอใจกับคำพูดของอดีตหมอเจ้าของไข้
แถมเค้ายังเข้าใจผิดไปเอง คิดเป็นตุเป็นตะว่าเมื่อคืนเค้านอนกับผู้ชายอีก
"เอ่าคุณ1!...ก็ผมเป็นผู้ชายนี่..ผู้ชายส่วนใหญ่เค้าก็แก้ผ้านอนทั้งนั้นแหละ...หรือปกติคุณไม่ทำ??...หืม"
จุนโฮเปรยออกมาแบบเซงหนักเข้าไปอีก
แล้วเค้าก็ผงะเมื่อชายหนุ่มบนเตียงขยับหน้าหันซ้ายหันขวาช้าๆ
" 555โอเคผมเข้าใจคุณล่ะ...เอาเป็นว่าผมผิดเองละกัน.."
จุนโฮหัวเราะลั่นคนเดียว เพราะด้วยความที่ทั้งตัวเค้า และเพื่อนๆ
คนรู้จักในวงการเค้าส่วนใหญ่ก็แก้ผ้านอนกันทั่วหน้า
เค้าเลยจับไอ้ลูกหมาบนเตียงถอดผ้าผ่อนหมดตัวเหลือทิ้งไว้ให้แค่ชั้นในตัวเดียวเหมือนกับตัวเค้า
"แน่ใจนะหมอ
ว่าเมื่อคืน..เรา2คนไม่ได้.."คนผิวขาวพยายามถามย้ำหมอจุนโฮเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง
"โอ้ย...ไม่มีอะไรหรอก..ผมบอกคุณแล้วนี่..ว่าคุณไม่ใช่สเป๊คผม...หุ่นคุณก็โอเคนะ..กล้ามคุณสวยดี...ผิวเนียนขาวผุดผ่อง...แถมผิวนุ่มมือเป็นบ้าเลย"
ลีจุนโฮพูดพร้อมทำท่าประกอบ ฝ่ามือหนาๆของหมอโฮลูบลงบนต้นขาของเค้าเอง
"หยุด!!..เดี๋ยวนะหมอ...คุณบอกว่าหุ่นผมโอเค...กล้ามสวย..หมออย่าบอกนะว่าหมอเป็น..!!"
นิชคุณทำหน้าเหยเก เบิกตากลมโตเป็นไข่ห่านเค้ารีบยกมือขึ้นกอดตัวเองทันควัน
"ครับผมเป็นแบบที่คุณเข้าใจน่ะแหละ...แต่เข้าใจสิ่งที่ผมเพิ่งพูดไปบ้างไหมเนี่ย!!...ฉันบอกนายแล้วว่า...ฉันไม่ได้ยุ่งกะนาย...ที่พูดไปนี่เข้าหูซ้ายออกหูขวารึไงวะ!!ครับ
" ลีจุนโฮพ่นเสียงขึ้นจมูก
หมอตาตี่ตรงหน้านิชคุณใบหน้าบิดเบี้ยวแสดงออกชัดเจนว่าเค้าหงุดหงิดและดูเหมือนจะโกรธขึ้นมาแล้ว
"เอ่อ..ผมขอโทษแล้วกันนะครับ"
นิชคุณยู่หน้าขอโทษขอโพยเจ้าของบ้าน
"เอ่อ..แล้ว..คุณหมอพาผมมานี่ทำไม...เเล้วคุณรู้ได้ไงว่าผมเจ็บคอ"
นิชคุณรู้สึกอายขึ้นมามากกว่าเดิมอีกนิดนึง แต่เค้าก็ยังสงสัยว่า
หมอคนนี้ทำไมถึงได้มาโผล่โชว์ฟันขาวๆให้เห็นบ่อยๆในเมื่อบอกว่าเค้าไม่ใช่สเป๊คแท้ๆ
"คุณเมาหนักมาก...จำได้ไหม..คุณอาละวาดจนเพื่อนคุณเดือดร้อนไปหมด..ผมก็เลยฟาดคอคุณแล้วหิ้วคุณกลับมาดูแลให้ไง"
จุนโฮทำหน้าเซงๆพร้อมพูดไปด้วยทำท่าฟาดสันมือประกอบไปด้วย
"ผมเมา..แล้วคุณตีผมเนี่ยนะ..เฮ้ย!!..นี่มันเกินไปนะครับ..แล้วพวกนั้น..ก็ปล่อยให้คุณหิ้วผมกลับมาด้วยงั้นเหรอ??" นิชคุณย่นจมูกแยกเขี้ยวไม่พอใจอย่างแรง
'คอยดูนะ..ไอ้พวกพี่บ้าเอ้ย'นิชคุณคิดแค้นในใจกับบรรดารุ่นพี่ของเค้า
"เลิกคิดแค้นลูกน้องคุณซะ...เอาเป็นว่าเรื่องนี้ผมทำผิดของผมคนเดียว
ผมขอโทษด้วยละกันนะคุณ" จุนโฮรีบพูดขัดความคิดชายหนุ่มตรงหน้า
แค่จุนโฮเห็นหน้าตานิชคุณก็พอจะเดาความคิดนิชคุณได้ทัน
"หมอ..คุณอ่านความคิดคนได้ด้วยเหรอ??" นิชคุณโผงออกมา
ตอนนี้คำว่า มีสติสำหรับเค้ามันดูจะเป็นอะไรที่ยากเกินไป
"เลิกคุยไร้สาระเถอะครับ..ขอผมดูคอคุณซักทีเถอะ...พูดมากจริง"
จุนโฮพ่นลมออกจากปากอีกครั้ง
"เอ่อ..ครับ..แต่หมอช่วยแต่งตัวตัวให้มันเรียบร้อยขึ้นอีกนิดไม่ได้รึครับ"
นิชคุณหน้าแดงเมื่อเห็นสัดส่วนเกือบทั้งหมดของผู้ชายในระยะประชิด
จนเรียกได้ว่าเกือบจะเป็นระยะเผาขนก็ว่าได้
"เฮอะ...เอาเหอะๆ..ผู้ชายด้วยกันมีอะไรหน้าอาย..เออๆเดี๋ยวผมมา..อย่าขยับคอเยอะนะ..คอหักตายไปไม่รู้ด้วยล่ะ"
จุนโอพูดจบก็ลุกออกจากเตียงหายเข้าไปในห้องน้ำ
"ถึงขั้นคอหักได้เลยเหรอ..เฮ้ย!!..หมอนี่คุณตั้งใจจะฆ่าผมหรือจะช่วยผมเนี่ย???" นิชคุณร้องเสียงหลง
พลางยกสองมือเรียวยาวของตนขึ้นมาประกบต้นคอเค้าให้อยู่กับที่
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น