เกลียดผู้ชายน่ารัก
" แค่บอกมาว่าหมอนั่นเป็นใครมันยากตรงไหนกัน" นิชคุณถามเสียงเรียบขณะนั่งรอเพื่อนในห้องตรวจ เค้าโทรศัพท์ขอคำปรึกษาจากจิตแพทย์ประจำโรงพยาบาลของเค้าหลังออกมาจากคอนโดน้องชาย ลีจุนโฮเป็นคนรักของเพื่อนสนิทเค้า
"หมอนั่นทำงานแผนกไหน ....นายไม่ต้องบอกชื่อก็ได้นะ..ถ้านายไม่อยากบอก" นิชคุณยังคงพูดเสียงเนิบนาบ เค้าพยายามที่จะไม่กดดันน้องชายคนสำคัญให้มากนัก
นิชคุณได้ปรึกษาหารือกับจุนโฮไปเรียบร้อยแล้ว และนั่นเป็นสาเหตุที่นิชคุณสงบสเงี่ยมขึ้น เค้าพยายามทำความเข้าใจ และพยายามยอมรับความจริงเรื่องน้องชายเค้าเป็นเกย์ และนอกใจว่าที่คู่หมั่น แต่เค้ายังไม่สามารถทนมองใบหน้าน้องชายได้ในขณะนี้
"หึ ถ้าควอนบอกพี่คุณ พี่คุณคงเอาเงินฟาดหัวเค้าละสิ หรือพี่คงจะจับเค้าถ่วงน้ำแม่น้ำฮันใช่ไหมล่ะ" โจควอนตอบกลับด้วยน้ำเสียงประชดชัน
นิชคุณกรอกตาไปมา น้องชายเค้ารู้จักค้าดีเกินไปแล้ว ชายผู้พี่โคลงหัวไปโคลงหัวมาแบบเซงๆ
จุนโฮแอบยืนมองพี่น้อง2 คนคุยกันจากช่องประตู เค้าอยากให้นิชคุณพยายามปรับความเข้าใจกับโจควอนดูก่อน ผู้ชายร่างอวบในชุดกาว์นสีขาวแอบคิดว่ายังไงซะโจควอนก็คงไม่บอกความจริงออกมาหรอก
ส่วนนิชคุณเพื่อนเค้าคงเลือกทำมากกว่าจับแฟนใหม่โจควอนถ่วงน้ำแม่น้ำฮันแน่ๆ การที่น้องชายเพื่อนมีรสนิยมชอบเพศเดียวกันไม่ใช่เรื่องผิดในความคิดของจุนโฮ และดูเหมือนนิชคุณก็ยอมรับได้ แต่ที่วันนี้ที่นิชคุณพาน้องมาพบเค้าเพราะ ไอ้เรื่องของSexวิตถารนั่นแหละ
ในฐานะที่เค้าเป็นหมอแผนกจิตเวชผู้ใหญ่เค้าก็อยากคุยกับแฟนของควอนเรื่องข้อควรระวังของปัญหาที่จะตามมารอยแผลตามตัวครวนบ่งบอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานไม่ใช่แค่ความคิดแผงๆ หรือทำเพราะอยากรู้อยากลอง แต่มันมีหลายร่องรอยที่เป็นแผลเก่าๆ โจควอนเป็นผู้ชายตัวเล็กที่ผิวขาวราวเยื่อกระดาษ แค่การกระทำเล็กน้อยก็อาจทำให้ผิวควอนช้ำได้แล้ว
แต่เท่าที่เพื่อนซี้ของเค้าเล่าให้ฟัง จุนโฮคิดว่ามันอาจเกินเลยจากคำว่า sex ที่เกิดจากความรัก จิตแพทย์ลีจุนโฮตัดสินใจที่จะเข้ามาในห้อง
"ฉันมาแล้ว...ดังนั้นนายออกไปได้แล้ว" จุนโฮเชิญเพื่อนของเค้าออกไปด้านนอก
"มาได้สักที..รอจนแหงกแล้ว" นิชคุณบ่นเปรยๆใส่เพื่อนร่างอวบ พลางส่งสายตาตำหนิ
"เออๆ..ก็มาแล้วนี่ไง..ออกไปข้างนอกได้แล้ว" จุนโฮบ่นพร้อมย่นจมูกยิงฟันใส่เพื่อน
"ไง..ควอนไม่ได้เจอกันนานเลยนะ..เรียนเป็นไงบ้าง..พี่ไม่เห็นเรามาที่นี่เลย"จุนโฮทักโจควอนอย่างเป็นมิตร เค้าค่อยๆย่างก้าวเข้าใกล้โจควอนช้าๆ
"555..ดีครับพี่โฮ..ผมไปฝึกงานที่โรงพยาบาลอื่นกับเพื่อนฮะ" โจควอนรีบลุกขึ้นทำความเคารพจุนโฮทันที
"อ๊า...งี้นี่เอง...นั่งเถอะๆ"จุนโฮชอบมารยาทของโจควอน น้องชายเพื่อนเค้าเป็นเด็กดีมาโดยตลอด เค้าไม่คิดว่าอยู่ๆโจควอนจะไปรักผู้ชายหรือมีพฤติกรรมสุ่มเสี่ยงอะไรแบบนี้เลย
"เฮ้!!..ออกไปซะทีสิ..นายจะมายืนหัวโด่อะไรตรงนี้..ไล่แล้วยังไม่ไปอีแน่ะ!!"จุนโฮหันมาสนใจเพื่อนตัวขาวแทน
"อยู่ด้วยไม่ได้เหรอ..รับรองฉันจะไม่พูดอะไรสักคำ" นิชคุณทำเสียงอ่อนเสียงหวาน พร้อมตีลูกอ้อนใส่เพื่อนร่างอวบ
"เฮ้อ~คุณ..เราคุยกันแล้วนะ...หวงน้องซะจริง...ออกไปเดี่ยวนี้" จุนตะเพิดไล่นิชคุณทันที
นิชคุณจิกตาใส่จุนโฮก่อนจะสะบัดตูดเดินออกจากห้องตรวจตามคำสั่งเชิงไล่ของเพื่อน
" ควอน พี่คิดว่าเราต้องทำจิตบำบัด ไม่ว่ายังไงก็ต้องทำ พี่จะนัดหมอซีให้ เค้าเก่งเรื่องทำจิตบำบัด" จุนโฮคุยกับโจควอนมาได้ซักพัก ซึ่งเค้าเข้าใจความรู้สึกควอนดี แต่ดูเหมือนควอนจะไม่ยอมให้ข้อมูลแฟนตัวเองเลย
" ก็ได้นะ" โจครวนตอบตกลงทันทีโดยที่ไม่มีข้อโต้แย้ง
" พี่อยากให้เรามานอนเล่นที่โรงบาลสักอาทิตย์2อาทิตย์..ไหวไหม" จุนโฮพูดต่อ
" ได้ครับพี่จุน" ควอนยิ้มบางๆแต่สีหน้าบ่งบอกว่าเค้ามีความสุขมาก
จุนโฮแอบสงสัยพฤติกรรมของโจควอน อยู่ๆน้องชายตัวเล็กของนิชคุณก็ดูมีความสุขขึ้นมาซะแบบนั้น
" มีอะไรรึเปล่าครับควอน ยิ้มอะไร" จุนโฮทำหน้าสงสัย
" เปล่าครับพี่โฮ" ครวนส่ายหน้าปฎิเสธทันที เค้ารีบเก็บกริยาตัวเองให้เรียบร้อยมากขึ้น
" เอาหล่ะไปรอด้านนอกก่อนนะ..เดี๋ยวจะมีเจ้าหน้าที่มาพาไปดูวอร์ดนะ" จุนโฮเปิดประตู เข็นรถเข็นของควอนออกมานอกห้องตรวจ
"คุยเสร็จแล้วคุณ..ไปกินข้าวกันเหอะ" จุนโฮชิงพูดกับนิชคุณก่อนที่พี่ชายหวงน้องจะทันได้พูดอะไร
"พวกพี่ไปก่อนนะควอน" จุนโฮพูดจบก็คว้าข้อมือพี่ชายตัวขาวของโจควอนกระชากลากถูไปตามทางเดินสีขาวทันที
นิชคุณเดินคู่กับลีจุนโฮที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและลูกน้องของเค้ามาที่โรงอาหารในส่วนของเจ้าหน้าที่โรงบาล จุนโฮบอกว่าเค้าชอบอาหารที่นี่ เพราะป้าที่โรงอาหารทำอาหารอร่อยมาก แล้วมันก็สะดวกรวดเร็วเวลาโดนเรียกตัว นิชคุณเลือกซื้อน้ำCoLa กับกิมจิราเม็ง ส่วนจุนโฮเลือกคิมบับ1กล่อง กับน้ำเปล่าและพากันไปนั่งที่โต๊ะข้างหน้าต่าง ด้านในสุดของห้องอาหารเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลทุกคนรู้จักหุ้นส่วนยักษ์ใหญ่แบบเค้า ถึงแม้นิชคุณจะชอบความเป็นส่วนตัวมาก แต่เค้าไม่อยากทำตัวแปลกแยกด้วยการไปนั่งในห้องอาหารสำหรับvip ทุกครั้งที่นิชคุณมาโรงพยาบาลบอดี้การ์ดทุกคนต้องจะต้องแต่งชุดไพรเวททำตัวกลมกลืนไปกับคนทั่วไปและนั่งรอด้านนอก มีแค่ซึงลองที่เข้ามานั่งด้านใน คอยปกป้องเจ้านายของเค้าอยู่ห่างๆ
"ชานไปไหน?" นิชคุณถามขณะใช้ตะเกียบคีบเส้นราเม็งขึ้นมาเป่าให้หายร้อน
" สัมนาน่ะ..ยาวเลย" จุนโฮแยกเขี้ยวทันทีที่คิดถึงแฟนตัวเอง เค้าพูดจบก็ยัดคิมบับชิ้น2 เข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆอย่างมีน้ำโห
" อร่อยไหม " จุนโฮมองใบหน้าเพื่อนตอนกินข้าว เค้าถามนิชคุณแบบรอลุ้นคำตอบ
"นายว่ามันแปลกไปไหม "จุนโฮยิ้มตาหยี
"อะไรแปลก..?" นิชคุณเงยหน้าขึ้นจากชามก๋วยเตี๋ยวตรงหน้า
"ราเมงไง" จุนโฮพูดต่อ
"ราเมง?" นิชคุณยังคงไม่เข้าใจคำถาม เค้าก็แอบคิดเหมือนกันว่ารสชาติมันดีขึ้นและอร่อยพอจะเปิดร้านเองได้เลยเมื่อกินหมดนิชคุณก็ยกโคล่าขึ้นดื่มล้างปากเรียกความสดชื่น
"นายจะไม่ถามหน่อยเหรอคุณ" จุนโฮเบ้ปากใส่เพื่อนพร้อมทำหน้าตาผิดหวัง
" ถามอะไร??" นิชคุณทำหน้าเหรอหรา
" นายกินราเมงร้านป้าเค้าประจำ รสชาติมันเปลี่ยนไปโคตรๆ..นายไม่สงสัยเลยเหรอว่าทำไม" จุนโฮถามนิชคุณกลับ
" อืม..มันอร่อยขึ้น..แล้วยังไงล่ะ..ก็ดีแล้วนี่" นิชคุณยังคงไม่เข้าใจความหมายที่จุนโฮสื่อ เค้ายักไหล่เอียงคอมองหน้าจุนโฮ
"..เฮ้อ..สนใจสิ่งรอบตัวบ้างนะคุณ..อย่าสนใจแต่งานบริษัท..หรือน้องชายนายอย่างเดียว" จุนโฮพ่นลมหายใจออกทางจมูก พร้อมบ่นพึมพำ
"เอาเหอะ..ตอนแรกอยากเม้าส์..ตอนนี้ไม่อยากแล้ว..เห็นนายใช้ชีวิตแบบนี้แล้วเซงแทนเลย" จุนโฮพูดพลางกินน้ำล้างปากหลังกินคิมบับ
โอ๊ะ!! นิชคุณมองออกไปนอกหน้าต่าง สายตาเค้าไปหยุดที่ผู้ชายใส่ชุดกาว์นคนนึงกำลังนอนกลิ้งตัวไปมาบนสนามหญ้ากลางลานทัศนาการพร้อมเอามือเท้าคางทำหน้าพองลมอยู่บนพื้นต่อหน้าเด็กๆ ชายในชุดกาวน์สีขาวฉีกยิ้มโชว์ฟัน32ซี่ให้เด็กได้ชม
'สนใจเรื่องอื่นที่ไม่ใช่เรื่องงานและครอบครัวเนี่ยนะ ว่าแต่...หมอนั่นดูมีความสุขจังนะ แด๋ะแด๊จริงๆ' นิชคุณค่อนแคระชายนอกหน้าต่างในใจ
นิชคุณสะบัดความคิดพวกนี้ออกจากหัวทันทีพร้อมนิ่วหน้า 'น่าสงสารจังอายุก็เยอะแล้ว น่าตาก็ดี ไม่น่าบ้าเลย ว่าแต่ใครปล่อยให้คนไข้ใส่กาว์นหมอมานอนกลิ้งตรงนี้ฟะ'
"นั่นคนไข้วอร์ดนายใช่ไหม..ปล่อยมาเดินเล่นที่สนามไม่มีพยาบาลเฝ้า..เดี๊ยวก็ซวยหรอก..แถมปล่อยให้ใส่กาว์นด้วย!! เดี๋ยวนี้ปล่อยปะละเลยกันใหญ่เเล้วนะ" นิชคุณเปรยเสียงเบา พลางหยิบโคล่าขึ้นดื่มอีกรอบ พลางยกนิ้วชี้ไปทางด้านซ้ายของหน้าต่าง
จุนโฮหันหน้าตามมือเพื่อนตัวขาว เค้าเห็นผู้ชายตัวใหญ่ในกาว์นแพทย์กำลังนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นหญ้าจริงๆอย่างที่เพื่อนเค้าพูด ซึ่งเค้าก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเพราะมันเป็นภาพที่เจ้าหน้าที่หรือคนไข้ได้เห็นกันจนชินตาตั้งแต่หมอคนนี้ย้ายมาประจำที่โรงพยาบาลของเพื่อนเค้า
" ปากเสียนะนายเนี่ย..คนไข้วอร์ดโฮที่ไหนล่ะ..เสียมารยาทจริงๆ..เห็นอยู่ว่าใส่กาวน์..ระวังข้อหาหมิ่นประมาทนะ" จุนโฮเอ็ดใส่นิชคุณทันที
" เป็นหมอเนี่ยนะ ภาพพจน์หมอเสียหมด..ไม่ได้มีการอบรมหมอก่อนรึไง..ไอ้หมีตักเตือนเค้ารึยัง..หรือเพราะว่าดูอายุมากกว่าเลยไม่กล้า..นายรีบบอกไอ้หมีเลยนะ ถ้ามันไม่เรียกหมอนั่นไปตักเตือน..อย่าหาฉันใจร้ายนะ" นิชคุณจิกสายตาไปยังหนุ่มใหญ่บนพื้นสนามหญ้ากลางโรงพยาบาล สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ศักดิสิทธ์ไม่ควรมาทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตไม่ให้ความเคารพที่นี่
" ไม่ใช่หมอโรงพยาบาลเราหรอก..เค้ามาเป็นเทรนเนอร์ให้พวกนักเรียนแพทย์น่ะ..อิมพอร์ทมาจากบอสตันเลยนะ..ชานทำเรื่องขอเป็นปีกว่าคุณหมอเค้าจะยอมตกลง..เค้าเป็นรุ่นพี่ของชานน่ะ..หัตถเทวะเก่งๆอารมณ์ดี..ค่าตัวถูก..นายไม่ชอบเหรอคุณ" จุนโฮพูดไปมองดูท่าทีเพื่อนตัวขาวไป จุนโฮมักติดนิสัยวิเคราะห์คนรอบด้าน
" ตกลงไอ้หมีมันยังเห็นหัวฉันอยู่ไหม" นิชคุณเบ้ปาก ขมวดคิ้วมองหน้าถามหาคำตอบจากจุนโฮอย่างฉุนเฉียว
"แล้วหมอเทรนเนอร์ในประเทศเราที่เก่งๆดีๆไม่มีรึไง...ถึงกับต้องอิมพอร์ตกันเลยเหรอ..หมอนี่อยู่มานานแค่ไหนแล้วเนี่ย!!" นิชคุณย่นคิ้วจนตีนกาขึ้นแบบอารมณ์เดือดปุดๆ
" หมออ๊คน่ะ อ๊ค แทคยอน ศัลยแพทย์มือ1 เค้าแค่ไปโตที่เมืองนอก เห็นว่าทำข้อตกลงกันเรื่องการศึกษาแนวทางการรักษาในโรงพยาบาลเรา แล้วหมอเค้าก็อยู่ที่นี่มาเดือนกว่าแล้ว ยังไม่เคยทำเรื่องเสียหายอะไร แถมยังเป็นขวัญใจสาวใหญ่แม่บ้านด้วยนะ....ตอนนี้หมออ๊คเค้าแค่พยายามผูกมิตรกับเด็กๆอยู่น่ะ.แล้วก็..อืมช่างเถอะ" จุนโฮพยักหน้าพูดไปเคี้ยวข้าวไป
"ไอ้หมียักษ์ทำไรไม่เคยบอก....แถมอยู่มาเป็นเดือนแล้ว.." นิชคุณกัดฟันจนได้ยินเสียงกึ้ดๆ
'แกตายแน่ไอ้หมีควาย..กลับมาแกตาย' นิชคุณสบถในใจ
"เลิกคิดอยากฆ่าแฟนฉันได้แล้วคุณ.. ถ้าชานพามา..แสดงว่าเค้ามีดี..และถ้าชานพามา..นายก็ต้องโอเคอยู่แล้วนี่..ชานก็เป็นหุ้นส่วนเล็กๆของโรงพยาบาลน้า..จำได้ไหม" จุนโฮเตือนสติเพื่อนเค้าด้วยน้ำเสียงหวานหยด
" ถึงงั้นก็เหอะ...แต่อย่างน้อยก็ควรจะปรึกษาฉันบ้างนะ.." นิชคุณหยู่ปากน้อยใจ
" ว่าแต่เป็นหมอศัลยจริงเหรอ..ถ้าบอกว่าหมอเด็กอาจเชื่อนะ" นิชคุณย่นจมูก ทำหน้าแหยและจดจ้องสายตาไปยังชายหนุ่มที่ลุกขึ้นมาเต้นด๊องแด๊ง ทำตัวราวกับเป็นไอดอลเต้นแร้งเต้นกาอยู่บนสนามหญ้ากลางโรงพยาบาลแบบไม่อายใคร
" หมออ๊คเค้าแบ๊วน่ะ แบ๊วสุดๆ เวลาดี๊ด๊าก็ดูเหมือนเด็ก6 ขวบ แต่เวลางานลุคเปลี่ยนเลยนะ โฮยังคิดว่าจริงๆหมออ๊คเค้าน่าจะเป็นพวก2บุคลิกนะ " จุนโฮพล่ามมาเป็นฉากๆ
"แบ๊ว?" นิชคุณถามเหมือนไม่ค่อยเข้าใจคำพูดของเพื่อนตาตี่
"แอ๊บแบ๊ว..ทำตัวน่ารัก..แบบนั้นไง..นายนี่อยู่ในเจนท์เดียวกับโฮจริงรึเปล่าเนี่ยคุณ!!" จุนโฮยกมือขึ้นบีบขมับตัวเองอย่างกลุ้มใจ
"โฮ...นายทำตัวเหมือนเป็นเมียหลวงท่านประธานเลยนะ..รู้ไปซะทุกเรื่อง..รู้ทุกเรื่องที่ฉันไม่รู้" นิชคุณพูดประชด
" หมออ๊คเค้าเป็นเทวดาของชานน่ะ..ชานเล่าให้ฟังทุกวันว่าหมออ๊คเค้าดียังไง จนได้เจอตัวจริงนี่แหละ ก็อย่างที่นายเห็น เอ่อ..หมออ๊ค ...เอ่อหมอแทคเค้าน่ารักน่ะ ถึงจะดูขัดกับบุคลิกภายนอกก็เหอะ..แล้วถ้านายสนใจสิ่งรอบตัวบ้าง...บางทีนายอาจไม่ต้องมาถามโฮหรือนั่งรอแฟ้มเอกสารประวัติคนนั้นคนนี้บนโต๊ะทำงานตัวเองผ่านเลขานาย"
นิชคุณมองไปที่คนนอกหน้าต่าง พร้อมเบ้หน้า เค้าล่ะเกลียดจริงๆ ผู้ชายที่ทำตัวน่ารัก ยิ้มได้ตลอดเวลา เป็นมิตรกับทุกคน คนแบบนี้ไปที่ไหนใครก็รัก ดูอย่างควอนสิ แม้แต่คนรักของเค้ายังเลือกที่จะทิ้งเค้าไปหาน้องชายที่น่ารักของเค้าเลย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น