ตามหา
รุ่งเช้าท้องฟ้าเเจ่มใสกว่าที่คาด นิชคุณเลือกใส่เสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีฟ้าใส่สบายๆ สิ่งที่ขาดไม่ได้คือหมวกแก๊ปสีแดงที่แม่ซื้อให้
เช้าวันนี้เค้าตั้งใจจะไปเรียนก่อนแล้วค่อยไปเยี่ยมไข้คนป่วยที่โรงพยาบาล รุ่นพี่มินจุนติดแหงกอยู่กับหมีชานที่ห้องสมุด อูยองติดอัดเสียงกับเพื่อนร่วมวงในคณะดุริยางค์
"เอ๊!!..กลับไปแล้ว..แล้วค่ารักษาพยาบาลใครจ่ายล่ะครับ!!" คนเด็กหนุ่มผิวขาวร้องลั่นโรงพยาบาล
"ผู้ป่วยก็ต้องจ่ายเองสิคะ" เจ้าหน้าที่ตอบด้วยสีหน้าเรียบเชยราวกับมันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร
"..ผมหมายถึง..ผมทำเค้าเจ็บ..ผมจะรับผิดชอบค่ารักษาเอง...ผมอยากให้หมอตรวจอาการเค้ามากกว่านี้อีกหน่อยน่ะครับ" เด็กหนุ่มผิวขาวรีบกล่าว
" ในเมื่อหมออนุญาติให้เค้ากลับบ้านได้ คุณจะให้เรารั้งเค้าไว้ยังได้ยังไงคะ.." เจ้าหน้าที่พยาบาลย่นคิ้วใส่เด็กหนุ่มตรงหน้า เหมือนเป็นสัญญาญเตือนว่านิชคุณกำลังล้ำเส้นกับผู้ใหญ่
"แล้วพอมีที่อยู่เค้าไหมครับ..คือผมเก็บของเค้าได้..ผมต้องคืนเค้าน่ะครับ" นิชคุณรีบถามต่อ
"ขอบคุณนะครับ..เอ่อแล้วก็..เอ่อผมขอโทษที่เสียมารยาท" นิชคุณกล่าวลาก่อนจะรีบขับรถออกจากโรงพยาบาลไปยังที่อยู่ที่ได้มาจากเจ้าหน้าที่โรงพยาบาล
คนผิวขาวขับรถมาถึงบ้านเจ้าของสร้อยแต่เส้นทางที่เค้าจะเข้าไปได้คงมีไม่กี่วิธี วิธีแรกคือเดิน วิธีที่สองคือรถเล็กจำพวกจักรยานไม่ก็มอเตอร์ไซต์แบบที่แม่บ้านใช้กัน
" ทำไมบ้านหมอนี่ถึงได้มาอยู่ในย่านแออัดขนาดนี้เนี่ย!!" ชายผิวขาวบ่นกับตัวเอง เค้าลงจากรถและเดินขึ้นเนินแคบๆ อ่านบ้านเลขที่ไปเรื่อยๆ ทั้งขึ้นเนินลงบันไดไต่ขอบรั้วหลบหมา
" โอ้ยนี่..ฉันหลงรึเปล่าวะ แง้..หมีชาน!!" นิชคุณพูดพร่ำคนเดียวตลอดทางจนมาเจอบ้านเป้าหมาย
"บ้านเล็กเหลือเชื่อ...คนตัวโตแบบนายมุดตัวเข้าไปได้ด้วยเหรอเนี่ย!!" นิชคุณตื่นตาตื่นใจกับโครงสร้างบ้าน เค้าเกาหัวตัวเองงงๆก่อนนึกขึ้นได้ว่าเค้ากำลังรีบ
“ไม่ใช่ว่าบ้านรวยเหรอ..นี่สินะถึงต้องเป็นนักเรียนทุน” นิชคุณคิดก่อนยักไหล่
‘ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องของฉันนี่’
กริ๊ง!! กริ๊ง!!
นิชคุณกดกริ่งรัวหลายทีติดกันแต่ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่บ้านสักคน
“หรือหมอนั่นกลับไปที่มหาลัยรึเปล่านะ..สวนทางกันเหรอ...เอาไงดีเนี่ย..โอ๊ย!!” นิชคุณบ่นงึมงำพึมพำ เค้าเดินวนไปวนมาหน้าบ้านแทคยอน
"มาหาพี่แทคเหรอคะ..พี่แทคยังไม่กลับมาเลยค่ะ" เสียงใสเจือยแจ่วขึ้นข้างรั้วบ้านขนาดความสูงแค่เอว เด็กสาวผมยาวหน้าตาสวยใสสไตส์ลูกคุณหนูเอ่ยขึ้น
นิชคุณเหลือบมองไปทางด้านซ้ายของตัวเองเค้าสบตาเข้ากับดวงหน้าของเด็กสาวที่เดินมายืนอยู่ข้างกำแพงบ้านของเจ้าของบ้าน เธอเป็นเด็กสาวที่สวยจนทำให้หัวใจนิชคุณเต้นไม่เป็นจังหวะ
"เอ๊ะ..ยังไม่กลับมารึครับ...เอาไงดีเนี่ย!!..เอ่อคุณ.." นิชคุณอึกอักหาคำพูดมาใช้ไม่ถูก เค้าถูกสเน่ห์สาวสวยครอบงำอีกแล้ว
“คุณ...คงไม่ใช่เพื่อนพี่แทคใช่ไหม...คุณมีธุระอะไรสำคัญรึเปล่า..บอกฉันได้นะคะ..คือเรา..หมายถึงฉันกับพี่แทคสนิทกันน่ะ..ฉันบอกพี่แทคให้ได้นะคะ” เด็กสาวตอบพร้อมสงวนท่าทีของตน
“เอ่อ..บอกเค้าว่าให้เค้าติดต่อหาผมด้วยนะครับ” คนผิวขาวหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา และรีบหยิบนามบัตรของตัวเองส่งให้หญิงสาวคนสวยทันที
"นามบัตรสวยจังเลยค่ะไปจ้างใครทำมาคะเนี่ย..มีนามบัตรแสดงว่าเป็นเจ้าของกิจการ จะจ้างพี่แทคทำงานเหรอ!!..โอ้ยรายนี้งานรัดตัวมากเลยน้า..จะปลีกตัวมารับงานเพิ่มได้อีกเหรอ...คนบ้าอะไรไม่รู้วันๆทำแต่งาน..." หญิงสาวเบ้หน้าแสดงความน้อยใจออกมาจนนิชคุณสัมผัสได้ แต่มันก็คงเป็นเรื่องธรรมดาที่คนสนิทกันจะมีความคิดน้อยใจกันบ้างละนะ
"เอ่อ..เค้าทำงานที่ไหนบ้างพอทราบไหมครับ" นิชคุณรีบถามเมื่อนึกขึ้นได้
"...5ที่ค่ะ" เด็กสาวชูนิ้วขึ้นมา5นิ้วประกอบคำพูดตัวเอง เธอตอบพร้อมเขียนแผนที่ที่ทำงานให้นิชคุณโดยไม่ได้เอ่ะใจอะไรเลย
"ถ้าคุณเจอเค้า..บอกเค้าว่า..ของที่เค้าตามหาอยู่ มันอยู่ที่ผม ให้เค้ามาเอาของที่ผมนะครับ" คนผิวขาวก้มตัวให้เด็กสาวเล็กน้อยก่อนจะตรงดิ่งไปที่ที่ทำงานที่แรก
"ของที่พี่แทคหา.. ทำไมต้องทำท่าร้อนรนแบบนั้นด้วยน้า.." เด็กสาวเก็บนามบัตรลงกระเป๋าก่อนเดินเข้าบ้าน ทั้งเธอและนิชคุณต่างสวนทางกับแทคยอน
นิชคุณรู้สึกร้อนๆหนาวๆหลังจากแวะไปตามที่ทำงานของแทคยอน เค้ากลัวว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น ยังไงซะเค้าต้องหาตัวเจ้าของสร้อยให้เจอ คนผิวขาวรีบโทรตามหมีชานและอูยองให้ไปหาตัวแทคยอนที่มหาลัยแต่ไม่ใครเจอ
แทคยอนตรงดิ่งกลับบ้าน เค้าพยายามตามหาสร้อยคอของตัวเอง เค้าคับคล้ายคับคลาว่าทำตกที่สนามหญ้า บางทีอาจเป็นสนามหญ้าที่บ้านพ่อ แทคยอนรีบไปมหาลัยเพื่อทำเรื่องขอลากิจ เค้ากลับบ้านไปเก็บของใส่กระเป๋าเดินทางและออกจากบ้านทันที คนตัวโตรีบโทรจองตั๋วเครื่องบินที่นั่งพิเศษ เค้ายอมเอาเงินเก็บที่มีทั้งหมดมาใช้เพื่อหาของขวัญวันเกิดที่แม่ซื้อให้
"พี่.." จาง อูยองไปดักรอแทคยอนที่ตึกเรียน เด็กแก้มบวมยืนอึ้งเมื่อทราบข่าวจากอจ.ที่ปรึกษาของแทคยอน
"เอ่อพี่..พี่คนนั้นเค้า..ดูเหมือนจะขอหยุดเรียนไม่มีกำหนด.." อูยองวิ่งมาหาหมีชานที่สนามบอล เด็กหนุ่มรุ่นน้องมองหน้าหมีชานอย่างหวั่นวิตก
"ดร็อปเหรอ..หมอนั่นเป็นนักเรียนทุนนะ" ชานชองแฮวเสียงดัง เค้าก็เป็นคนนึงที่อยากได้ทุนเรียน เค้าเบื่อที่ต้องทนขอเงินพ่อแม่ที่รวยมากๆ แต่เค้าก็ไม่ฉลาดพอ
RRRRRRRR นิชคุณโทรหาหมีชานและได้ความตามที่จางอูยองเล่าให้หมีชานฟัง
"....บ้าชิบ...ถามอจ.สิ..ถามๆๆๆหมอนั่นดร๊อปไปทำอะไร..นายถามมารึเปล่า!!" นิชคุณรนรานจนออกอาการวิตกจริต เค้าไม่ชอบการรอคอยแบบไม่รู้ชะตากรรม
"พี่...เค้าทำของหายอะ..เหมือนจะเป็นสร้อยคอของแม่น่ะ.." อูยองคุยกับอจ.ที่ปรึกษาของแทคยอนมา
"ซวยแล้ว!!" คนผิวขาวร้องลั่นจนอูยองตกใจ
"สร้อยหมอนั่นอยู่กับพี่นี่แหละ..พี่ก็ตั้งใจจะคืนให้วันนี้ตอนไปเยี่ยม" รุ่นพี่ตัวขาวพูดเร็วจนลิ้นแทบพันกัน
"รู้ไหมหมอนั่นจะดร็อปไปไหน" นิชคุณถามอีก
"ไม่รู้ฮะพี่..อจ.ก็ไม่รู้..ตอนมามหาลัยพี่เค้าดูเบลอๆมึนแล้วก็ออกไป..อจ.แกบอกแบบนี้อ่ะ" อูยองตอบ
"ซวยล่ะ!!” คนผิวขาวกระวนกระวายทำอะไรไม่ถูก
“คงไปไม่นานมั้ง..คุงคุงนายใจเย็นๆก่อนสิ..มีสติหน่อย..รอดูวันสองวันก่อนก็ได้นี่ ถ้าหมอนั่นไม่มามหาลัยจริงๆเราค่อยจัดการเรื่องนี้กันก็ได้” ชานชองตอบ
"แต่ชาน...ของที่หมอนั่นหาอยู่ราคามันไม่ใช่น้อยๆเลยนะ" นิชคุณแฮว
"มาเจอกันที่มหาลัยก่อนแล้วค่อยว่ากันนะ..บาย" ชานชองตัดจบและกดวางสายทันที
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ..มีอะไรรึเปล่าทำไมนายมาอยู่นี่หล่ะ..หรือวันนี้อยากลงซ้อมกับพวกพี่ “คิมมินจุนโผล่มายืนข้างตัวควานชานชองเงียบๆ จนทำให้หมียักษ์สะดุ้งโหยง
“ไม่ซ้อม..ไม่แข่ง...ไม่ลงสนามชัดไหมครับ” ชานชอนนิ่วหน้าใส่รุ่นพี่มินจุนก่อนจะรีบเดินแยกตัวออกจากอูยองทันที
“พี่ทำอะไรผิดหล่ะเนี่ย..ทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ” มินจุนหันหน้ามองอูยองอย่างสับสน
“ก็ปีที่แล้วพี่ตามสิงพี่หมีจนเค้าเกือบสอบไม่ผ่านนี่..พี่หมียังโกรธพี่อยู่น้า...ทำไมพี่ไม่หาคนอื่นลงสนามแทนล่ะ” อูยองพูดเอื่อยๆก่อนจะเดินหนีมินจุนไปอีกคน
“ย๊า!!..ก็พวกนายมันเก่งนี่..ถ้าฉันไม่คว้าตัวพวกนายจะให้ไปคว้า..ต้นไผ่ที่ไหนวะแล้วนี่พวกนายจะไปไหนกันเนี่ย!!” มินจุนตะโกนลั่นสนาม เค้าถูกน้องๆทิ้งกันไปอีกครั้งแล้ว
“ไปติวหนังสือกะพี่คุณ” จาง อูยองตะโกนตอบพี่แก่แดกูจากอีกฟากของสนามเค้าหวังว่าคนแก่คนนั้นจะได้ยิน
"คุงคุงเป็นอะไรอย่าเหมอสิ..เดี๋ยวชานสอบตกนะ" ชานชองใช้ดินสอจิ้มมือเพื่อนร่วมรุ่น หลังจากที่นิชคุณเริ่มตั้งสติได้เค้าก็กลับมาบ้านเพื่อเตรียมหนังสือเรียนให้เพื่อนตัวโต
"หึ..อืม..หมี. นายคิดว่าตอนนี้หมอนั่นทำอะไรอยู่..นายอยากเป็นนักโบราณคดีนี่...ถ้านายต้องหาวัตถุโบราณสักชิ้น..นายจะไปที่ไหนบ้างเหรอ" คนผิวขาวพลางลูบสร้อยคอไปพลางๆ
"แต่ถ้าหมอนั่นกลับมาวันนี้..คนที่ซวยคงเป็นคุงคุงนะ..ห่วงตัวเองดีกว่าไหม..ถ้าสร้อยนี่สำคัญกับเค้าถึงขนาดดร็อปเรียนไปตามหา..ถ้าเค้ากลับมาและไม่ได้มันคืน...ชานกลัวว่าเค้าจะเอาเรื่องนายนะ" ชานชองตอบด้วยถ้อยคำเนิบนาบตามสไตส์หมีมึน
"แต่เค้าอาจเอาออกได้นะ..เค้าเป็นเจ้าของสร้อยนี่.." นิชคุณฉีกยิ้ม ตาวาวเหมือนมีความหวัง
"แต่ถ้าเค้าถอดไม่ได้ล่ะ" ชานถามกลับ พร้อมเอื้อมมือมาแตะสร้อยทองคำขาวเบาๆ
“คุงคุง..ของๆใคร ใครๆก็หวง..ถ้าเค้าอยากได้มันคืนละ” ชานชองตั้งคำถามกดดันเพื่อนซี้
"อ๋า!! ฉันจะฆ่าพี่คิมก่อนที่หมอนั่นจะฆ่าฉัน....โอ้ย!!ทำไมพี่คิมต้องมาทำให้เรื่องมันยากขึ้นด้วยนะ..หมอนั่นจะต้องโกรธมากแน่เลย!!" เพื่อนผิวขาวฟุบหน้าลงกับโต๊ะทำงานในห้องนั่งเล่นบ้านตัวเอง
อีกด้านนึงของอีกประเทศนึง แทคยอนเดินทางกลับมาบ้านเพื่อตามหาสร้อยคอของแม่ที่เค้าทำหล่นหายไป เค้านึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเค้าทำหล่นหายหรือเค้าลืมไว้ที่บ้าน นี่เป็นที่สุดท้ายที่เค้าจะออกตามหาแล้ว
"แทคแกพูดจาให้มันดีๆ!!นะ..ทำไมทำตัวเป็นเด็กก้าวร้าวแบบนี้" เสียงทุ่มใหญ่ตวัดเสียงสูงใส่เด็กที่เดินกระแทกเท้าเข้ามาในบ้านตัวเอง
"แล้วพ่อทำอะไรอยู่..แม่ตายได้ไม่กี่วันก็เอานังนี่เข้าบ้านมานอนกกแล้วเหรอ" คนเป็นหลานแยกเขี้ยวขู่ฟ่อใส่หญิงสาวที่ดูอายุไม่น่าจะแตกต่างจากแม่เค้ามากนัก
"แกเล่นยามารึไงแทค.. ดูหน้าตาสิโทรมจะเป็นศพ...แล้ว....แผลที่หัวไปโดนอะไรมา..แกโดนใครทำร้ายมาเหรอ!!" ผู้เป็นอาเดินเข้าหาหลานชายเพื่อจะตรวจดูรอยแผลใต้ผ้าพันแผลด้วยความห่วงใย
"อย่ามาโดนตัวผม..ออกไปห่างๆ..ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน" แทคยอนแยกเขี้ยวใส่อาของตนก่อนจะสะบัดตัวหลบมืออาของเค้า
"แทค..หนูเป็นอะไรน่ะลูก" คิมจีอูสำทับเสริมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นกัน
"ใครเป็นลูกแก..อย่ามาเรียกฉันแบบนั้น..พ่อ..เห็นสร้อยแม่ไหม..ผมลืมไว้นี่รึเปล่า..แกเห็นรึเปล่า..รึแกเอาไป!!" แทคยอนเดินดุ่มๆเข้าหาคิมจีอูภรรยาของอาเค้าอย่างอาฆาตมาดร้าย
"หยุดนะแทค..นายเอามันไปเกาหลีด้วย..จำไม่ได้รึไง..เกิดอะไรขึ้น!!..ไปโรงพยาบาลกับอาเดี๋ยวนี้...ฉันจะเรียกโฮมาดูแลแก" ชายผู้เป็นอารู้สึกว่าหลานชายผิดปกติไปมาก บางทีแผลที่หัว กับการตามหาสร้อยที่หายไปคงเป็นต้นเหตุทำให้หลานชายเค้าสับสนว่าเค้าเป็นพ่อตัวเอง แต่ก็ไม่แปลกอะไรกับการเป็นเเฝดเหมือน เค้ามักถูกคนรอบตัวเข้าใจผิดเสมอ
"เดี๋ยว!! แทคนายจะไปไหน" ชายสูงวัยร้องเรียกหลายชายแต่ไม่ทัน แทคยอนสะพายเป้พุ่งตัวออกนอกบ้านไปก่อน
"โฮ!!เธอช่วยจัดการเรื่องแทคให้ทีนะ!!" อ๊ค ซึงฮอนรีบโทรศัพท์สั่งลูกชายตัวเอง
"คุณคะ..ฉันว่าแทคอาจกลับไปเกาหลีก็ได้...ว่าแต่สร้อยนั่น..สร้อยของเธอรึคะ" ภรรยาสาวชี้ไปที่รูปแม่แทคยอนที่ติดอยู่ข้างผนังหนังบ้าน
"ใช่..ของขวัญวันครบรอบวันเกิดของแทคน่ะ..แล้วก็เป็น..อย่าพูดถึงมันเลย" ซึงฮอนกล่าวเศร้าๆ
"ลูกชายคุณล่ะ..ตอนนี้เค้าทำใจเรื่องเราได้รึยัง" ชายหนุ่มพูดถึงลูกติดภรรยาสาว
"ถ้ารับได้เค้าคงมาเยี่ยมเราแล้วกระมั่งคะ..ตอนนี้ก็กลายเป็นเด็กดื้อไปอีกคนแล้ว" หญิงสาวส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับการมีลูกอายุใกล้เคียงกัน
แทคยอนตรงดิ่งกลับเกาหลีทันที เค้าไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องอยู่บ้านเกิดตัวเอง คนตัวใหญ่นั่งเครื่องบินด้วยความรู้สึกปวดหัวเวียนเกล้า ทำไมเค้าถึงได้ลืมเรื่องสำคัญแบบนี้ได้ ตลอดเวลาตั้งแต่เด็กเค้าจะใส่สร้อยคอของแม่มาตลอด ไม่ว่าใครจะห้ามเรื่องราคาสร้อยที่แพงเกินกว่าที่นักเรียนม.ต้นจะเอามาใส่เดินโฉบไปโฉบมายังไง แต่แทคยอนก็ยังดื้อรั้นและเค้าก็ดูแลสร้อยแม่เค้ามาได้อย่างดี
แทคยอนแวะพักโรงแรมใกล้สนามบิน1วัน เค้าอยากพักและคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เมื่อถึงบ้านเค้ามีแผนการจะรื้อบ้านครั้งใหญ่
"พี่แทคไปไหนมาน่ะ..ควอนคิดถึงจะแย่แล้ว!!" เด็กสาวข้างบ้านยิ้มจนปากจะฉีกถึงรูหู เธอชะโงกหน้ามาทักทายเพื่อนบ้านตัวโต
" เลิกแต่งตัวเป็นผู้หญิงเหอะเห็นแล้วขัดลูกตาหว่ะ..อยากอ้วก" ชายผิวเข้มตาขวางใส่เพื่อนบ้านหนุ่มอย่างเหลืออด
"โห!!..พี่แทคไม่เจอกันไม่กี่วันปากหมาขึ้นเยอะเลยนะ..กลับไปบ้านมาหรือครับ...คุณอาสบายดีไหม" โจควอนยังคงตื้อไม่เลิกเมื่อเห็นแบ็กแพ็คของแทคยอนดูน้อยกว่าปกติ
"นายเห็นสร้อยที่ฉันใส่ประจำไหม.." แทคยอนรีบถาม ก่อนะก้มลงตรวจตราหาสิ่งที่ต้องการ
"โอ๊ะ!!...พี่ทำสร้อยหายเหรอ!!..เมื่อ2วันก่อนมีคนมาถามหาพี่ด้วย.. เค้าบอกว่า เค้าเก็บของๆพี่ได้ เดี๋ยวนะพี่เค้าให้นามบัตรไว้ด้วย!!" โจควอนรีบวิ่งเข้าบ้านไปหยิบแผ่นนามบัตรสีขาวดีไซน์หรูออกมาให้พี่ชายข้างบ้าน
"ใคร..นายเห็นหน้าไหม" แทคยอนรีบออกปากถามอย่างรวดเร็ว
"เห็น..ผู้ชายหน้าสวย....สวยมาก...หน้าตาดีเวอร์..ควอนมีรูปเค้านะพี่..ผมแอบถ่ายไว้น่ะ ตอนเเรกผมนึกว่าเค้าเป็นผู้หญิงนะ แต่ดูจากส่วนสูงกับน้ำเสียงแล้ว ไม่ใช่ผู้ชายก็กระเทยแหงมๆ" โจควอนรีบหยิบมือถือมาโชว์รูปชายหนุ่มรูปงาม เค้าส่งมือถือให้แทคยอน
" ถ้าพี่หาสร้อยเจออย่าลืมเลี้ยงข้าวตอบแทนด้วยนะ.." ควอนส่งจูบให้แทคยอนก่อนจะวิ่งออกจากบ้านไปทั้งคอสเพลชุดผู้หญิง
แทคยอนอ่านชื่อที่อยู่เบอร์โทรในนามบัตรอย่างรวดเร็ว เค้ารีบโทรติดต่อเจ้าของนามบัตรทันทีแต่ไม่มีใครรับสาย คนตัวใหญ่รีบเปิดเนตหาข้อมูลเจ้าของบัตรทันทีเค้าพบว่าใครคนนั้นยังเป็นนักศึกษา และเรียนอยู่ที่เดียวกับเค้า เพื่อนรุ่นเดียวกันแต่ต่างคณะ บางทีเค้าคงต้องไปตามหาที่ภาควิชาของหมอนี่ แทคยอนรีบเก็บข้าวของ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและตรงดิ่งไปยังมหาลัย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น