รีเซ็ท
ช่วงเวลาที่ยาวนานไม่จบไม่สิ้น ทิ้งรอยแผลใจไว้กับนิชคุณ บอสใหญ่ของบริษัทเริ่มปรับตัวเข้ากับสภาพเปลี่ยวเหงาที่ขาดคนรักได้แล้ว ลีจุนโฮกลับไปทำงานของตัวเองที่โรงพยาบาล พี่ๆในบริษัทต่างก็กลับไปใช้ชีวิตของตัวเองปกติ
เข้าช่วงเดือนแห่งความโรแมนติก อากาศโดยทั่วไปของเกาหลีในช่วงนี้เย็นสบาย ใบไม้ต่างๆเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีเหลือง แดง ส้ม คนรักหลายคู่เริ่มวางแผนเที่ยว ผู้คนต่างเชื้อชาติเริ่มหลั่งไหลกันเข้ามาชื่นชมความสวยงามของสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ
วันนี้ก็เป็นอีกวันนึงที่ทีมงานของนิชคุณและตัวเค้าเองต้องพาแขกที่เป็นคู่ค้านักธุรกิจไปเที่ยวชมสถานที่ต่างๆรอบเมืองเพื่อหาไอเดียดีๆมาทำงาน หลังจากที่ทุกคนได้เซอร์เวยพื้นที่โดยรอบกรุงโซลแล้ว นิชคุณก็พาแขกไปทานอาหารค่ำกันที่หอคอยโซลทาวเวอร์ มันไม่ใช่เพราะนิชคุณอยากไป แต่มันเป็นความต้องการของลูกค้า ซึ่งตัวเค้าเองปฎิเสธไม่ได้ เม่อรับประธานอาหารกันอิ่ม บรรดาแขกก็แยกตัวกลับกันไป ก่อนจะหมดวันที่แสนเหน็ดเหนื่อย พี่แก่กับโจควอนก็ลากตัวบอสใหญ่ไปคาราโอเกะกันต่อ ถึงแม้จะรอคิวนานแต่ปู่แพนด้าก็ยังไม่ยอมแพ้ เรื่องร้องเพลงขอให้บอกปู่บ้าฮารั่วคู่ป่วนโจควอนจะต้องได้คิวมาครอบครอง
หลังจากหนุ่มๆได้ห้องว่าง ต่างก็เมามันส์ไปกับการแหกปากร้องเพลงโชว์พลังเสียงกระหึ่มจนกระจกห้องคาราโอเกะแทบร้าว
" อ่ะ!! 3 ทุ่มแล้วนี่" พี่แพนด้าโพลงออกมาขณะที่ปากเค้าว่างจากการร้องเพลงและกินขนมขบเคี้ยว
"ร้องต่ออีกสักเพลงสองเพลงนะพี่" บอสหน้าขาวทำน้ำตาปริ่มขอร้องอ้อนวอนพี่แพนด้า นิชคุณไม่อยากกลับบ้านที่นั่นมีภาพความทรงจำของเค้ากับเจ้าแมวยักษ์เต็มไปหมด หลังจากที่แทคยอนถูกพี่ชายพาตัวไป นิชคุณก็ย้ายไปนอนบ้านจุนโฮ และบางครั้งก็ยึดออฟฟิตเป็นฐานที่มั่น ที่บ้านของเค้ามีความทรงจำทำให้เค้าคะนึงหาเจ้าแมวเหมียวตัวยักษ์อยู่ตลอดเวลา
"พรุ่งนี้ต้องทำงานนะคุณ...อย่าดื้อสิ" โจควอนเสริมอีกเสียง รุ่นพี่ทั้ง2 ตะลอมจนนิชคุณเดินไปถึงรถตัวเอง 'ทำไมคืนนี้ไฟที่บริษัทถึงดับนะ' คนตัวขาวเปรยเซงๆ
“พี่..คืนนี้คุณไปนอนด้วยได้ไหม” บอสใหญ่กระโดดจับมือนุ่มเนียนของพี่แก่ไว้ได้ทันก่อนที่คิมจุนซูจะเดินจากไป
“ไม่ได้ๆ..นายก็รู้ลูกๆพี่ไม่ชอบ” คิมจุนซูปฎิเสธแบบไม่ต้องคิด
คนผิวขาวทำหน้าละห้อย ทั้งย่นคิ้ว หยู่ปาก จับมือจุนซูแน่นไม่ปล่อย
“งั้นคุณไปนอนกับพี่ควอนได้ไหม” บอสใหญ่หันไปเพิ่งพารุ่นพี่ตัวเล็กแทน โจควอนส่ายหน้าหยิกๆ
“คุณนายก็รู้..คอนโดพี่มีห้องเดียวแค่พี่กะมินโฮก็แย่งพื้นที่หายใจกันจะแย่แล้ว” โจควอนรีบปฎิเสธอีกเสียง
“โอ้ย!!..ทำไงดีเนี่ย...งั้นเดี๋ยวคุณ..ไปนอนโรงแรมดีกว่า” คนผิวขาวปล่อยมือรุ่นพี่เค้าอย่างรวดเร็ว พร้อมทำหน้าตาเหมือนคิดอะไรได้
“เดี๋ยวคุณ!!...เมื่อไหร่นายจะเลิกหนีความจริงสักที” โจควอนคว้าข้อมือรุ่นน้องทันก่อนที่รุ่นน้องของเค้าจะเปิดเดินขึ้นรถ
“ผม..ไม่ได้หนีสักหน่อย” คนผิวขาวตอบเสียงเบา ใบหน้านิชคุณหม่นหมองลงในความมืด
“ที่นายทำอยู่มันเรียกว่าหนีนะ” คิมจุนซูออกความเห็น
“ให้เวลาผมอีกนิดเถอะ...” นิชคุณเอ่ยเสียงเบาลงอีก
“อีกนิดนี่นานเท่าไหร่..นี่มันครึ่งปีแล้วนะ...นายจะใช้ชีวิตแบบนี้ไปอีกนานไหม” พี่แก่เริ่มให้โอวาทรุ่นน้องตัวเอง
“ผมไม่รู้..คุณไม่รู้..พี่เข้าใจไหม..คุณไม่รู้” คนตัวขาวสะบัดข้อมือตัวเองเพื่อที่จะหนีเข้าไปนั่งในรถ เค้าอยากจะไปในที่ๆไม่มีใครรู้จักเค้า ไปในที่ๆไม่ต้องนึกถึงแทคยอน
“คุณ..อย่าทำตัวแบบนี้สิ..นายโตแล้ว..ช่วยทำตัวเป็นผู้ใหญ่หน่อย” จุนซูเริ่มโมโห
พี่แก่กับโจควอนมองหน้ากัน โจควอนเข้ามาช่วยจับมือนิชคุณ ปู่คิมวิ่งไปเปิดประตูรถตัวเอง หลังจากนั้นก็วิ่งกลับมาจุดที่นิชคุณกับโจควอนกำลังยื้อยุดกันอยู่ ปู่คิมและควอนช่วยกันถูลู่ถูกังพาบอสผิวขาวมาขึ้นรถของจุนซู
โจควอนจับรุ่นน้องผิวขาวกดตัวลงนอนกับเบาะรถ คิมจุนซูขับรถพานิชคุณกลับไปส่งบ้าน สภาพพวกเค้าเหมือนโจรลักพาตัวเด็กที่พยายามดื้อหนีโจควอนและปู่แพนด้าต่างก็ถอนหายใจยาวกับภาระอันยิ่งใหญ่
"อึก..อึก" คนผิวขาวเดินร้องไห้ลงจากรถ
นิชคุณไม่อาจกลั้นน้ำตาแห่งความคิดถึงได้ วันนี้เป็นอีกครั้งที่เค้าต้องรู้สึกเชกเช่นวันเก่าก่อน ห้องที่มีกลิ่นคนรักแต่ไร้ตัวตน ข้างกายที่เคยอบอุ่น ตอนนี้กลับเย็นเฉียบ
" แทค..อึก..แทคไปไหน แทค..ฮือ..อึก..แทค" นิชคุณร้องเรียกชื่อเจ้าแมวร่างยักษ์ของตนขณะเดินเข้ามาในบ้านที่ปกคลุมไปด้วยความมืด วันนี้เค้าคงซวยซ้ำซ้อนที่ไฟอัตโนมัติในบ้านและนอกบ้านดันประจวบเหมาะมาเสียอีก
" เหมี๊ยว..เหมียว" เสียงประหลาดดังขึ้นตรงหน้านิชคุณ
" โจรเหรอ!!" นิชคุณหันรีหันขวาง เค้าตื่นกลัวจนทำอะไรไม่ถูก มีอะไรบางอย่างอยู่ในบ้าน อะไรบางอย่างมันอยู่ใกล้ตัวเค้ามาก คนตัวขาวยืนตัวแข็งในความมืดมิด
" ......" คนผิวขาวนิ่งเงียบ เค้าย่อตัวลงกับพื้นบ้าน มือขาวล้วงหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าทำงานตัวเอง ใจแรกที่นิชคุณคิดคือโทรแจ้งความ
"จะไล่แมวตัวนี้ไปเหรอ" น้ำเสียงคุ้นหูดังขึ้นตรงหน้าคนผิวขาว ปลายนิ้วเท้ายาวๆบนพื้นบ้านปรากฎอยู่เบื้องหน้านิชคุณ
"แมว" คนผิวขาวตาลุกวาว เค้ายื่นมือไปสัมผัสกับปลายนิ้วเท้าคุ้นตาที่เค้าเคยทาสีทาเล็บบนนั้นบ่อยๆยามเจ้าของมันหลับอยู่
พรึ่บ!!
ไฟแสงจันทร์สว่างวาบขึ้นกึ่งกลางห้องที่ประดับไปด้วยของตกแต่งประเภทคริสตัน ทั้งโครมไฟระย้า จานแก้ว แจกัน พร้อมด้วยดอกไม้นานาชนิดที่มีกลิ่นหอมเย้ายวนใจ
เปียโนตัวใหญ่สีขาวถูกจัดวางไว้ข้างหน้าต่างผ้าฝ้ายสีแดงสด พรมขนสัตว์สีแดงเลือดหมูผืนใหญ่ถูกปูเต็มพื้นบ้าน
" นี่มันอะไรกันน่ะ" คนผิวขาวเงยหน้าขึ้นมองบุคคลปริศนาในบ้านตัวเอง
" แทค!!...แทคจริงๆใช่ไหม..คุณไม่ได้ฝันไม่ใช่ไหม" คนผิวขาวถามซ้ำกันไม่หยุด ร่างกายนิชคุณสั่นเทิ่มไปด้วยความตื่นเต้น ปลื้มปิติ ความยินดีล้นทะลักออกมาไม่หยุด เค้าสนใจแต่ร่างกายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าจนไม่ทันได้สังเกตุเห็นความผิดปกติในบ้านตัวเอง
“อยากรู้ไหมว่าฝันจริงรึเปล่า” คนตัวโตก้มหน้าลงมาจนใบหน้าตอบแทบจะชิดสนิทกับปลายจมูกคนผิวขาว
“ใช่..คุณอยากรู้ว่าคุณไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” เจ้าของร่างเล็กปากสั่นเสียงสั่น ยื่มมือมาเกาะขากางเกงคนตัวสูงไม่ปล่อย
ป๊อก!! เสียงดีดหน้าผากดังขึ้น มีรอยแดงปรากฎบนหน้าผากขาวๆของคนตัวเล็ก
“เจ็บ..เจ็บจริงๆ..ถ้าเจ็บคือไม่ได้ฝันใช่ไหม” นิชคุณยกมือขึ้นจับหน้าผากตัวเองเบาๆ ใบหน้าคนผิวขาวเปื้อนรอยยิ้ม
“นายโรคจิตขึ้นนะคุณ..เจ็บแต่ดันยิ้มเนี่ย” คนผิวสีฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์กลับมา
“แทค..แทค” คนผิวขาวปล่อยโฮเสียงดังลั่นบ้าน แถมยังกอดขาคนตัวสูงไม่ปล่อย ไม่ว่าแทคยอนจะปลอบใจยังไงก็ดูเหมือนจะห้ามความคิดถึงของคนตัวขาวไม่ได้
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” แทคยอนเป็นฝ่ายชวนนิชคุณคุย
“อืม..นานมาก....แทคหายไปตั้งครึ่งปี...คุณนึกว่าแทคทิ้งคุณแล้ว” คนผิวขาวทำแก้มบวมงอนตุ๋มป่อง
“ครี่งปีเองเหรอ...แทคว่านานกว่านั้นนะ..แทคว่าคุณจำผิดแล้วแหละ” แทคยอนแซะกลับ
“ไม่ผิดนะ..แทคกลับบ้านไปหลังจากเราไปดูซากุกระต้นเดือนกันเดือนนึง..ตอนแทคไปซากุระยังบานอยู่เลย” นิชคุณสาธยาย
“ซากุระต้นเดือน...เราได้ไปดูกันด้วยเหรอ..จะเอาเวลาที่ไหนไปดู...งานนายเยอะจะแย่..แค่ไปให้ทันดอกสุดท้ายในสวนร่วงยังไม่ทันเลย..อย่ามาอำ” แทคยอนเหน็บแนมกลับ
“....”นิชคุณหลี่ตามองหน้าแทคยอน เค้าย่นคิ้วจนหัวคิ้วแทบจะติดกัน
‘เกิดอะไรขึ้นอีก...เกิดอะไรขึ้นกับความจำของนายอีกน่ะแทค’
“ชานบอกว่าจะจ้างงานอีเว้นท์ร่วมอีก..งานเก่าแทคขอโทษ..งานเสร็จช้าเพราะแทคขาหัก..โทษทีนะ..กว่ากระดูกจะเข้าที่..กายภาพจนเบื่อเลย..แต่อาหมอแต่งแผลให้..ทำอะไรไม่เคยปรึกษาแทคเลย..แต่จะโกรธแกก็ไม่ได้” แทคยอนโชว์หน้าแข้งเรียบเนียนให้นิชคุณดู
“พรุ่งนี้ชานคงมา” เจ้าแมวยกยิ้มกรุ่งกริ่มมีเลศนัย
“เอ่อ..เหรอ...อืม” คนผิวขาวยังคงอึ้งกลืนน้ำลายเฮือก เค้าเริ่มต้นไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะเกริ่นอะไร ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับความทรงจำที่มันกับตลปัตร
“คุณชอบไหม..” เจ้าแมวยักษ์ถามต่อ พลางพยับพเยิบเป็นสัญลักษณ์ให้มองพื้นที่รอบๆบ้าน
“ชอบอะไรเหรอ” คนผิวขาวสะดุ้งกับคำถาม
“บ้านไง...ชานบอกว่าคุณอยากแต่งบ้าน..ตอนอยู่โรงพยาบาลแทคศึกษางานแต่งบ้านเยอะมากเลยนะ..อาหมอหอบหนังสือแต่งบ้านมาให้เยอะเลย แล้วแทคลงเรียนคอร์สแต่งบ้านเองด้วย" คนตัวโตยกยิ้มโชว์ฟันขาว เค้าอยากอวดผลงานของตัวเองจะแย่
“เอ่อ..อืมชอบสิ..สวยดี” นิชคุณอ้ำอึ้ง ควานชานชองทำอะไรไม่ปรึกษาหรือให้ข้อมูลเค้าล่วงหน้าเลย
“นายดูเหมือนไม่ชอบ...งั้นไม่เป็นไร..เดี๋ยวแทคให้คนมาเอาออกให้พรุ่งนี้ละกัน.. วันนี้ก็ทนมองมันไปก่อนละกัน..รสนิยมแทคฮ่วยเหมือนเดิมใช่มะ..” แทคยอนพูดไปพลาง กัดริมฝีปากไปพลางๆ
“ไม่ต้องเอาออกหรอก..เอาไว้แบบนี้แหละ..คุณชอบ..สวยดีออกแทค” นิชคุณรีบแก้ต่างให้กับปฎิกริยาบนใบหน้าตัวเองที่ทำให้แทคยอนเข้าใจผิด
“แทครู้นิสัยคุณดี..อย่าเกรงใจเลย..ไม่ชอบก็พูดตรงๆก็ได้..เราเพื่อนกัน..แทคเข้าใจคุณดีน่ะ” แทคยอนยังคงดื้อรั้น บนความดื้อรั้นมีถ้อยคำที่ฉุดกระชากวิญญาณของนิชคุณอยู่ด้ว
“เพื่อนเหรอ..ตะกี้นายพูดว่าเพื่อนรึเปล่า” คนผิวขาวหน้าชา เค้าคิดว่าตัวเองได้ยินคำนี้ชัดมาก
“เพื่อนสิ...หรือตอนนี้เราไม่ใช่เพื่อนแล้ว...ไม่ได้เจอกันนานอย่าบอกนะนี่โกรธจนถึงขั้นตัดความสัมพันธ์กันด้วยเลยเหรอ” แทคยอนย่นคิ้วใส่เพื่อนตัวขาวที่นั่งหน้าตาตื่น ท่าทางของนิชคุณดูแปลกไปจากปกติมากตั้งแต่เค้าก้าวเข้ามาในบ้านของเจ้าของบ้านแล้ว
“เกิดอะไรขึ้นกับนาย...พวกเค้าทำอะไรนาย” นิชคุณเปรยเสียงเบา ในหัวของคนตัวเล็กขาวโผลนจนติดอะไรไม่ออก ภาพความทรงจำมากมายหายไปสมองของคนผิวขาว
“อ๊ะ...4ทุ่มกว่าแล้ว..งั้นแทคไม่กวนแล้วนะ..ตอนแรกว่าจะอยู่กินข้าวด้วย..นี่คงไม่ทันMRIเที่ยวสุดท้ายแล้ว..โทษทีนะ..เดี๋ยวแทคต้องไปทำธุระต่อ” คนตัวโตลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
นิชคุณเงยหน้ามองแทคยอนอย่างสับสน เค้าอยากเจอผู้ชายคนนี้มาก อยากรั้งไว้ อยากกอดไว้ อยากนอนกอดอยากสัมผัสผิวกายผู้ชายคนนี้ แต่แทคยอนคนเดิมเมื่อครึ่งปีก่อนหายไปแล้ว คนที่กลับมาคือแทคยอนที่ยืนอยู่บนจุดของคำว่าเพื่อน
“แทค..คืนนี้..นอนนี่ไหม...นอนกับคุณนะ” คนผิวขาวรั้งมือคนผิวเข้มไว้แน่น เค้าอยากจะสอดนิ้วมือประสานไว้ไม่ปล่อย
“ไม่เอาหรอก..แทคกลัวจีหึง..ยัยนั่นหวงนายจะตายไป....แค่เรากินข้าวด้วยกันทุกมื้อยัยนั่นก็คิดว่าเราเป็นคู่เกย์กันแล้ว” คนตัวโตแกะนิ้วมือสีขาวออกจากมือตัวเอง
“เดี๋ยวไว้นายแต่งงานกับจีนายก็ไม่เหงาแล้ว..ช่วงนี้นอนคนเดียวไปก่อนนะ” คนตัวโตพูดติดขำ พร้อมเก็บข้าวของและสัมภาระใส่กระเป๋าเดินทางของตน
“แทค...คุณกับจีเราเลิกกันแล้ว” นิชคุณโผลงออกไปเพราะเค้าเองก็ไม่รู้จะให้เหตุผลอะไร ไม่รู้จะเริ่มที่เหตุการณ์ไหน
“ห๋า!!...” แทคยอนตาโตอ้าปากค้าง
“ไม่ต้องห๋าอะไรหรอก..เธอแต่งงานแล้ว..แต่คุณยังไม่ได้แต่ง” คนผิวขาวตอบกลับหน้าตาย
“เฮ้ยเอาจริงดิ..นี่ไม่ตลกเลยนะ” คนตัวโตยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก
“ที่แทคทำก็ไม่ตลกกับคุณเหมือนกัน..”นิชคุณเบะหน้า ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำตาขึ้นมาเคลือบจนมันวาว
“แทคทำอะไร..แล้วคุณร้องไห้เหรอ อยู่ๆร้องไห้ทำไม” คนตัวโตเริ่มทำตัวไม่ถูก เค้าทิ้งกระเป๋าเดินทางลงพื้นและขยับกายมาใกล้คนผิวขาวมากขึ้น
“ทำไมแทคทำกับคุณแบบนี้..ไหนแทคบอกว่ารักคุณไง..แทคทิ้งคุณทำไม...แทคหายไปแล้วทิ้งคุณไว้ที่นี่คนเดียว..แล้วนี่นายทำอะไร นายลืมเหรอว่าเรารักกัน..นายลืมเรื่องของเราได้ยังไง..นายเป็นคนรักของฉันนะ....นายอย่าทำแบบนี้สิ”
คนผิวขาวปล่อยโฮ น้ำตาร่วงเป็นเผาเต่า แถมยังโวยวาย ทุบอกคนผิวเข้มไม่หยุด
“.....” แทคยอนรวบร่างคนผิวขาวเข้ามากอดไว้ราวกับกลัวว่าร่างของเพื่อนจะแตกสลายหายไปกับอากาศ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น