หัวใจ3ดวงที่ถูกทิ้ง
“หมายความว่าไง” นิชคุณลุกจากเตียงผู้ป่วยอย่างตื่นตระหนก ดวงตากลมโตเบิกกว้าง สิ่งที่เค้าได้ยินเต็ม2รูหูคือสิ่งที่เค้าไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้น
“คุณชานพาคุณแทคกลับไปแล้ว..” อีจุนโฮนั่งนิ่งเป็นตอไม้ การตัดสินใจของชานชองก็ทำให้เค้าเจ็บปวดไม่แพ้กัน การพาน้องชายกลับไปนิวซิแลนซ์นั่นหมายถึง เค้ากับชานต้องห่างกัน
“ทำไม!!” คนผิวขาวกระโจนลงจากเตียงนอน นิชคุณบีบแขนหมอโฮอย่างแรงจนจุนโฮรู้สึกเจ็บ
“ที่นั่นมีผู้เชี่ยวชาญดูแลคุณแทค24ชม. เราควรทำแบบนี่มานานแล้วนะคุณ...” จุนโฮพูดจบก็เงียบลง ทั้งเค้าทั้งชานชองต่างก็เข้าใจความรู้สึกของนิชคุณ
“ที่นั่นน่ะที่ไหน..บอกคุณที...คุณจะไปหา” คนผิวขาวเริ่มโยเยเป็นเด็กๆ
“คุณ..นายหยุดงานมานานเกินไปแล้วนะ...นายมีชีวิตของนาย..นายจำได้ไหม...นายเป็นผู้บริหาร” จุนโฮพยายามให้เหตุผล
“งานไม่สำคัญเท่าแทคหรอกนะ..บอกที่อยู่มาโฮ” เพื่อนผิวขาวขย้ำต้นแขนหมอร่างอวบสุดแรง คนตัวขาวกำลังฟิวส์ขาด
“คุณ!!..มีสติหน่อย” อีจุนโฮตวาดใส่หน้าเพื่อน
“นายทำให้คุณชานคิดว่าน้องชายเค้าเป็นภาระของนายนะ...นายบริหารเวลาของตัวเองไม่ได้..นายดูแลคุณแทคก็ไม่ได้ เพราะนายเป็นคนทั่วไป นายไม่มีความรู้...นายอยากให้คุณแทคหายดีไหม..อยากให้เค้ากลับมาเป็นแทคยอนคนเดิมเร็วๆไหม..ถ้านายอยากให้เค้าหายดี..นายต้องปล่อยเค้าไป..แต่ที่นายรั้งเค้าไว้..เพราะนายมันเห็นแก่ตัว..นายรักและอยากอยู่ใกล้ชิดโดยไม่มองความจริง..นายทำตัวไม่ต่างจากแม่คุณแทคเลย” จุนโฮสติแตกอาละวาทใส่นิชคุณบ้าง
“ทำไมเป็นแบบนี้..เราเพิ่งเจอกันเองนะ..เราเพิ่งกลับมาเจอกันเองนะ..ทำไมต้องแยกจากกันอีกแล้ว..ทำไมชีวิตคุณถึงเป็นแบบนี้..”คนผิวขาวทิ้งตัวนั่งกับพื้นแบบไร้เรี่ยวแรง นิชคุณซบหน้าลงกับหัวเข่าเพื่อนสนิท
“ทำไมเป็นแบบนี้..” สิ้นเสียงแห่งความเจ็บช้ำ นิชคุณก็หมดสติไป
“นั่นสินะ...ทำไมเป็นแบบนี้..เราเพิ่งเจอกันเอง” จุนโฮทวนคำพูดของนิชคุณ การที่ชานชองไปบ้านถึงมันจะไม่ได้หมายความว่าจะคุยกันไม่ได้ ไปหาไม่ได้ หรือไปแล้วไม่กลับมา แต่ในใจลึกๆจุนโฮก็กลัว ถ้าแทคยอนไม่ดีขึ้น บางทีชานชองอาจจะไม่ติดต่อกลับมาและอาจจะไม่กลับมาเกาหลีอีก บางทีความสัมพันธ์ของพวกเค้าอาจจะจบลงก็ได้
จุนโฮพักงานที่โรงพยาบาล เค้ากลับมาคอยดูแลเพื่อนสนิทอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่มีใครขอหรือจ่ายค่าจ้างให้ หมอโฮเลือกงานนี้ด้วยใจของตัวเอง นิชคุณถูกประคบประหงมอย่างดีโดยพี่ๆที่ทำงาน จุนโฮคอยดูแลตามติดไม่ห่าง เจ้านายใหญ่ของบริษัทดูหงอยเหงาเป็นปลาขาดน้ำ ควานชานชองเงียบหายไปไม่ส่งมาแม้แต่ข้อความในกล่องอีเมลล์ ไม่อ่านข้อความที่จุนโฮส่งไป พวกเค้าไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย อีจุนโฮได้แต่นั่งมองดูกล่องข้อความเข้าทุกๆวัน เค้าอยากเจอชานชอง อยากได้ยินเสียงหัวเราะ อยากสัมผัสร่างกายของคนรัก
“เฮ้อ...” อีจุนโฮถอนใจยาว
“เป็นไรอ่าโฮ” ปู่แพนด้าถามไถ่อาการหมอโฮที่เอาแต่นั่งจ้องมือถือตาไม่กระพริบ
“เบื่อ” อีจุนโฮตอบเซงๆ
“ไปเดินเล่นดิ..เดี๋ยวพี่ดูคุณให้” ปู่แพนด้าให้คำแนะนะหน้าระรื่น
“เปล่า..ไม่ได้เซงแบบนั้น” จุนโฮทิ้งตัวลงนอนไปกับโซฟายาวในออฟฟิส
“แล้วเซงแบบไหนล่ะ..ติสซ์อีกคนล่ะ” ปู่คิมแซะ
“เซงแฟนทิ้งน่ะสิ” จุนโฮเปรย
“ทำใจเหอะ..ก็โดนทิ้งกันทุกคนน่ะแหละ” ปู่คิมบ่นพร้อมรัวแป้นคีย์บอร์ดเสียงดัง
“ทุกคนอะไรกัน..มีแค่ผมกับไอ้คุณเอง” จุนโฮตอบพร้อมฟุบหน้าลงกับโซฟา
“ใครว่าล่ะครับโฮ” เสียงแหลมสูงของคนที่นั่งทำงานเงียบๆมานานพูดขึ้น
“อะไรครับพี่ควอน”จุนโฮเงยหน้ากลับไปทางต้นเสียง
“ไอ้แพนด้ามันโดนด้งทิ้งน่ะสิ..ดีเนอะมาทำงานที่เกาหลี3คน แล้วก็เอาหัวใจคนเกาหลีกลับไปทั้ง3คน” โจควอนแซะชานชอง แทคยอน อูยอง
“ห๊า..” หมอลีจุนโฮถึงกับตาโตขึ้นจากปกติหลายเท่า
“เค้าถึงมีสุภาษิตที่ว่า สมภารอย่ากินไก่วัดไง” โจควอนแซะเพิ่ม
“พี่คบกันมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย” จุนโฮรีบคลานเข่ามาถามไถ่ข้อมูลจากปู่แพนด้าถึงข้างโต๊ะทำงาน
“อย่าว่าแต่ได้คบเลย..แม่ง...สารภาพรักปุ๊บ..แฟนนายก็ลากแฟนชั้นกลับไปเฉยเลย” ปู่คิมหยิบแฟ้มงานที่วางอยู่ใกล้มือฟาดหัวน้องหมอเต็มแรง
“โอ๊ย..เจ็บนะพี่..ผมเป็นหมอนะ..พี่ฟาดหัวผมแบบนี้..ความรู้ผมกระเด็นออกจากหัวหมดพอดี” ลีจุนโฮยกมือขึ้นคลำหัวปอยๆ
“ตอนนี้แกไม่ได้เป็นหมอนี่..ฉันจะตีแกเท่าไหร่ก็ได้” ปู่คิมเตรียมฟาดแฟ้มซ้ำ ลีจุนโฮรีบคลานเข่าหนีกลับไปนั่งโซฟา
“นานแค่ไหนแล้วนะ..ตั้งแต่แทคป่วย พี่ไม่ได้เจอแทคเลย..แล้วคุณชานยังพาแทคหายไปอีก” โจควอนพร่ำเพ้อคนเดียว
“5เดือนแล้ว” จุนโฮตอบเสียงเศร้า ชานชองพาน้องชายออกจากเกาหลีไป5เดือนแล้ว
‘อาการยังไม่ดีขึ้นเหรอ ความจำยังไม่กลับมาเหรอ ทำไมคุณถึงได้ใจร้ายแบบนี้นะ’
ลีจุนโฮแค่คิดก็เจ็บมากพอแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเจ้าคนผิวขาวที่เริ่มใช้ชีวิตเป็นมนุษย์ถ้ำเลย แทคยอนหายไปคราวนี้ไม่ได้แค่เอาหัวใจใครบางคนไป แต่เค้าเอาวิญญาณและชีวิตของใครบางคนแถวนี้ไปด้วย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น