เศษเสี้ยวความทรงจำแห่งรัก26


ซากุระต้นฤดู


                แทนที่อาการทางด้านจิตใจแทคยอนจะดีขึ้น กลับกลายเป็นว่าตอนนี้แทคยอนดูอารมณ์แย่ลงกว่าเดิม เค้ามีอาการปวดขาจนน้ำตาคลอในตอนเช้าเมื่อตื่นนอน

            “คุณ...แทคปวดขา” คนตัวโตนั่งเบะหน้าเขย่า แขนคนผิวขาวที่นอนข้างกายเค้าในตอนเช้ามืด

            “อืม..หือ” นิชคุณลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกตัว เค้าลุกขึ้นนั่งมองหน้าแทคยอนชั่วครู่ ก่อนจะคิดขึ้นได้ว่าแทคยอนโดนตีที่ขามา

            จุนโฮพาแทคยอนไปเอ็กซ์เรย ผลที่ได้คือกระดูกหน้าแข้งด้านข้างร้าว แต่ไม่ถึงกับแตกจนผิดรูป ส่วนข้อเข้ามีอาการผลิกของเส้นเอ็น หลังจากดูฟิลม์เสร็จแล้ว ก็เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น เพราะเจ้าแมวยักษ์เกิดอาการสติแตกไม่ยอมให้เข้าใกล้ขา และสถานการ์ยิ่งเลวร้ายมากขึ้นจนถึงขั้นไม่ยอมให้ใครหน้าไหนเข้าใกล้ตัวเอง

            สุดท้ายแล้วจุนโฮเลยผสมยานอนซึมมากับน้ำดื่มให้กับแทคยอน พวกเค้าลองวางแก้วน้ำไว้ตรงหน้าแทคยอนแล้วแต่เจ้าแมวยักษ์ไม่ยอมกินน้ำเอง เอาแต่นั่งกอดตัวเองเป็นลูกบอลกลมๆข้างกำแพงห้องตรวจ นิชคุณใช้เวลานานมากในการปลอบแทคยอน และส่งน้ำให้เจ้าแมวยักษ์ดื่ม เมื่อยาออกฤทธิ์ คนตัวโตก็สิทธ์เรี่ยวแรงในการต่อต้าน

            “ระหว่างที่ใส่เฝือกไว้  ห้ามให้คุณแทคเดินเองโดยไม่ใช้ไม้ค้ำยัน ข้างที่เจ็บห้ามให้รับน้ำหนักเด็ดขาด และถ้าคุณแทคคัน แกห้ามเอาไม้ลงไปแยงให้เหมือนในหนังนะโว้ย....ถ้าเค้าคันแกก็ใช้พัดลมเป่าขาเค้าไป โฮจะให้ยาแก้คันไป แกให้กินเฉพาะเวลามีอาการนะคุณ โฮจะให้แคลเซียมไปด้วย กระดูกจะได้ผสานตัวเร็วขึ้น แล้วก็อย่าให้เผือกโดน้ำ  พยายามทำกายภาพบำบัด เดี๋ยวโฮไปสอนให้ที่บ้าน เข้าใจที่พูดไปไหม” หมออีจุนโฮอธิบายยาวเหยียด เพื่อนตัวขาวนั่วจุ่มปุ๊กห่อปาก พยักหน้าหงึกหงักๆ

            “คุณ..นายนี่นะ..ขยันหาเรื่องจริงๆ” จุนโฮพูดจบก็จ้องหน้าเพื่อน แถมขมวดคิ้วใส่นิชคุณด้วย

            “ขอโทษ” นิชคุณสำนึกผิดกับการกระทำของตัวเอง

            “โฮ!!....ความทรงจำแทคกลับมาด้วยนะ...มีแต่เรื่องไม่ดีทั้งนั้นเลย..เราเดินผ่านบ้านจี..แล้วความทรงจำแทคก็กลับมา..ถึงมันจะเป็นแค่ช่วงสั้นๆ แต่มันไม่มีเรื่องดีๆเลย” นิชคุณตีหน้าเครียดเมื่อเค้าพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้

            “อาจต้องใช้เวลาอีกสักพักละมั้ง...โฮคิดว่ากว่ากระดูกจะเชื่อมกันสนิท...ตอนนั้นคุณแทคคงได้ความทรงจำกลับมาแล้วล่ะ...เพราะกว่ากระดูกจะหายน่ะ..มันตั้งหลายเดือนเลยล่ะ” จุนโฮจิกกัดเพื่อนตัวขาวไม่ปล่อย

            “โฮ...คุณซีเรียสนะ” นิชคุณหน้ามุ่ยกับคำตอบที่ไม่ค่อยเข้าหูผู้ฟังแบบเค้า

            “โฮไม่ใช่จิตแพทย์ไม่ใช่นักบำบัดหรือหมอระบบประสาท แต่เดี๋ยวโฮจะไปคุยกับหมอยองให้นะ..ขอบใจที่บอกเรื่องนี้..” จุนโฮลุกขึ้นเดินอ้อมโต๊ะตรวจมาตบบ่าเพื่อนหลายที

            “คุณชานอยากคุยกับนาย” อีจุนโฮต่อสายโทรศัพท์ในห้องทำงานส่งให้เพื่อนสนิท และก็เป็นไปตามคาดที่เพื่อนตัวขาวจะนั่งน้ำตาซึมเพราะโดนพี่ชายหวงน้องอย่างควาน ชานชองตำหนิด้วยถ้อยคำรุนแรง และวางสายใส่

            นิชคุณวางหูโทรศัพท เค้านั่งก้มหน้านิ่ง

            “คุณ...ที่คุณควานเค้าว่านาย...เพราะเค้ารักน้องชายเค้า..นายเข้าใจใช่ไหม...ถ้าโฮเป็นคนก่อเร่องนี้ คุณควานก็คงด่าโฮเหมือนกัน หรือแม้แต่นายก็คงโกรธโฮเหมือนกัน” อีจุนโฮบีบมือเพื่อนเบาๆเป็นการให้กำลังใจ

            “อืม” คนตัวขาวพยักหน้าเบาๆ คิมจุนซูที่นั่งนิ่งข้างกำแพงมองดูรุ่นน้องเจ็บปวด เค้าก็พลอยรู้สึกแย่ไปด้วย แต่นี่เป็นทางที่นิชคุณเลือก เค้าไม่มีสิทธ์เข้าไปยุ่งวุ่นวายอะไร

            “พาคุณแทคกลับเถอะ...ถ้านายอยากพาคุณแทคไปเดินเล่น..เอาวีลแชร์ไปใช้ก่อนนะ..เดี๋ยวโฮให้ไปด้วยเลยล่ะกัน 2อาทิตย์แรกมันอาจจะปวดขามากอยู่นะ ทนหน่อยละกัน” จุนโฮบอกนิชคุณก่อนจะเรียกบุรุษพยาบาลมาพาแทคยอนไปส่งที่รถของเพื่อนซี้

            นิชคุณคิดพลางเดินไปหยิบยาที่โต๊ะข้างประตูห้องนอน เค้าหยิบยาแก้ปวดออกมา2เม็ด ก่อนจะเดินไปหยิบน้ำเย็นที่ตู้เย็นกลับมาให้คนที่นั่งเป็นหุ่นสต๊าฟบนเตียงนอน

            “แทค..” คนผิวขาวคลานขึ้นเตียงนอน ขยับตัวมานั่งตรงหน้าคนตัวโต

            “หลับตาสิ” คนผิวขาวสั่งเสียงแหบพร่า

            “....” คนตัวโตหลับตาตามคำสั่ง เมื่อนิชคุณเห็นว่าแทคยอนหลับตา เค้าก็ลืมหย่อนยาใส่ปากตัวเอง ก่อนจะผลักร่างคนตัวโตลงนอนราบไปกับฟูกนอนนิ่มหลัง ฝ่ามือขาวขยับมือสอดประสานนิ้วมือคนผิวเข้มไว้ทั้ง2ข้าง

            “คุณ”  แทคยอนลืมตาเพราะตกใจ ริมฝีปากอิ่มแดงประกบลงบนริมฝีปากบางหยักรุนแรงราวกับจะบดขยี้ริมฝีปากคู่งามให้ช้ำไปพร้อมๆกัน เรียวลิ้นเล็กรีบทำหน้าที่ของมัน คนร่างขาวส่งเม็ดยาลงคอคนตัวใหญ่ไปอย่างง่ายดาย แต่เค้ากลับไม่ปล่อยริมฝีปากบางให้เป็นอิสระง่ายๆ เมื่อได้เริ่มต้น นิชคุณก็ไม่อยากให้มันจบลงเพียงแค่การป้อนยา

            “อืม..อื้อ” เจ้าแมวยักษ์เริ่มหน้าแดงจากการขาดลมหายใจ สุดท้ายแล้วนิชคุณก็ต้องยอมปล่อยแทคยอนให้เป็นอิสระ เพราะเจ้าแมวยักษ์ดันกลั้นลมหายใจจนตัวแดงกล่ำ

            “แทคไม่ชอบเหรอ” นิชคุณจ้องมองใบหน้าคนรักภายใต้ร่างกายเค้าด้วยแววตาช่ำเยิ้ม

            “..” คนตัวโตอึกอัก หอบหายใจจนหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงรุนแรง

            “แทค..ลืม” เจ้าคนตัวโตเอ่ยคำสัตย์

            “งั้นเหรอ...งั้นนอนกันเถอะ..ไว้มีเวลาเราค่อยเรียนรู้กันใหม่ละกันนะ” คนผิวขาวยิ้มละไม ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างกายคนร่างใหญ่ พร้อมรั้งเอวเจ้าแมวยักษเข้ามากอดไม่ปล่อย

            “คุณโกรธรึเปล่า” แทคยอนพลิกกายหันกลับมาสบตานิชคุณ

            “ทำไมคุณต้องโกรธด้วยล่ะ..แทคเป็นแบบนี้ก็น่ารักดีนะ...แต่ไม่ว่าแทคจะเป็นแบบไหนคุณก็รักแทคอยู่ดี..แทคไม่รู้ตัวเลยเหรอ” คนผิวขาวขยับใบหน้าอวบขาวของตนเข้าใกล้ใบหน้าเรียวตอบ

            “ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน จนวันนี้และวันสุดท้ายของชีวิต...คุณก็จะรักแทคแบบนี้ไปตลอดกาล” คนผิวขาวเอื้อนเอ่ยคำพูดที่แทคยอนไม่เข้าใจ แต่หัวใจของเจ้าแมวยักษ์กลับเต้นรัวแรงราวกับมันสั่นไหวไปด้วยความรู้สึกที่เปี่ยมล้น นิชคุณจุมพิตที่ปลายจมูกเจ้าแมวยักษ์เบาๆก่อนจะหลับตาลง

            เมื่อยามเช้ามาถึง คนผิวขาวก็ออกจากห้องนอนไปเตรียมอาหารเช้ากลับเข้ามาที่ห้องนอนของตน เจ้าแมวยักษ์ยังคงนอนหลับสบายใจ

            “แทคตื่นได้แล้วนะ” นิชคุณรีบปลุกแทคยอนมาทานข้าว เช้าวันนี้เค้ามีแผนจะพาแทคไปนั่งนั่งรถเล่น และจะพาเจ้าแมวไปปิคนิคที่อิลซาน งานนี้อาจจะหนักหน่อยเพราะเค้าต้องอุ้มแทคลงไปหาที่นั่งพักผ่อนข้างบ่อน้ำ

            “หือ..แทคง่วง...แทคยังไม่หิว” คนตัวโตดึงผ้าห่มขึ้นปิดหน้า

            “ไปปิคนิคกัน..แทคอยากเห็นซากุระต้นเดือนไม่ใช่เหรอ” นิชคุณจำได้ว่า พวกเค้ามักไม่ค่อยมีเวลาไปดูซากุระบานกันซักเท่าไหร่ กว่าจะหาเวลาไปดูซากุระบานได้ เจ้าดอกไม้สีขาวอมชมพูก็ร่วงโรยแทบจะหมดทั้งสวนแล้ว และเจ้าแมวยักษ์มักจะโวยวายเมื่อมันเห็นแต่กิ่งก้านของต้นซากุระแทนที่จะเป็นดอก

            “ซากุระ...คืออะไร” คนตัวโตทวนคำ ก่อนลุกขึ้นมานั่งหลับตาใช้ความคิด

            “ไม่ต้องคิดตอนนี้หรอก..เราไม่มีเวลาขนาดนั้น” นิชคุณพูดจบก่อนอุ้มร่างคนตัวใหญ่เข้าห้องน้ำ เตรียมเก้าอี้นั่ง และเก้าพาดขาให้แทคยอนเรียบร้อยแล้ว จากนั้นเค้าก็รีบจับเจ้าแมวยักษ์ขัดสีถลีวัลย์ตามคำแนะนำของหมอตาตี่

           

            นิชคุณพยุงร่างคนตัวโตออกมาขึ้นรถหน้าประตูบ้าน เค้าเตรียมวีลแชร์ใส่ท้ายรถไปด้วย  ล่าสุด นิชคุณเพิ่งถอยรถออดี้หลังคาสีแดงมา เพราะเจ้าแมวยักษ์ดูจะสนใจรถคันนี้เป็นพิเศษ เมื่อมันมีโอกาสได้ท่องเนตครั้งแรกหลังจากป่วยมาหลายอาทิตย์ แทคยอนดูมีความสุขเมื่อเห็นเจ้ารถเปิดประทุนคันงามหน้าตรงหน้าชัดๆ เค้ายิ้มเมื่อมองมัน

            “ชอบใช่ไหมล่ะ...ขึ้นไปนั่งสิ..ข้างในมันโฉบเฉี่ยวกว่าสิ่งที่แทคเห็นตอนนี้อีกนะ” คนตัวขาวส่งร่างคนตัวใหญ่ขึ้นไปนั่งบนรถ

            “ชอบไหม” คนผิวขาวรีบถาม

            “คุณชอบมันเหรอ..คุณซื้อมาเหรอ...มันแพงมากเลยนะ” แทคยอนรีบถามกลับเช่นกัน

            “เปล่า...คุณซื้อเพราะแทคชอบ...มันแพง...แต่มันคุ้ม..ถ้าทำให้แทคมีความสุข..เอาล่ะนั่งดีๆนะ..ห้ามยืน..ห้ามเอาชิ้นส่วนไหนออกนอกรถโอเคไหม..ไม่งั้นคุณจะเอารถไปคืนเค้า” นิชคุณตอบ

            “อืม...” คนตัวโตพยักหน้า แต่เค้ากลับไม่ค่อยมีความสุขสักเท่าไหร่ นิชคุณรอบมองแทคยอนอย่างสงสัย เค้าควรจะถามความรู้สึกเจ้าแมวน้อยตอนนี้ หรือแกล้งทำเป็นไม่รู้แล้วค่อยหาโอกาสคุยกันทีหลัง

            “เราจะไปไหนกัน...ซากุระคืออะไรน่ะ” แทคยอนเอ่ยถามเมื่อนิชคุณขับรถออกจากบ้านมาชั่วครู่

            “ไปที่ๆแทคบ่นอยากไปทุกปีไง” คนผิวขาวตอบเศร้าๆ

            “ที่ๆแทคอยากไปเหรอ...อิลซาน...มันไกลจากโซลทาวเวอร์ไหม” คนตัวโตเปรยขึ้น

            “โซลทาวเวอร์?” นิชคุณเลิกคิ้วสะดุดกับคำนี้

            “แทคเคยอยากไปที่นั่น...แทคเคยฝันถึงมันบ่อยๆ...ที่นั่นมีใครบางคนรอแทคอยู่..แทคเคยขอร้องให้ชานพาแทคไป...แต่แทคไม่เจอใครเลย...บางทีแทคอาจแค่ดูละครแล้วเก็บไปฝันก็ได้” แทคยอนกล่าวเศร้าๆ

            “แทคไปโซลเพราะอยากเจอใครเหรอ” นิชคุณขมวดคิ้ว

            “ไม่รู้..รู้แค่ว่ามันเป็นวันเกิดเค้า..และเราสัญญากันว่าเราจะไปที่นั่นด้วยกัน...มันจะเหมือนอิลซานไหม...ที่นั่นมีใครรอให้แทคไปหารึเปล่า” คนตัวโตพร่าเพ้อมองเหม่อออกไปนอกตัวรถ

            “เราสัญญากันไว้ว่าจะไปโซลด้วยกัน...และเราสัญญาว่าจะไปดูดอกไม้ด้วยกันแทค” คนผิวขาวคว้ามือแทคยอนมาจับไว้แน่น นิชคุณกล้ำกลืนฝืนทนกับความรู้สึกผิดมากขึ้นเมื่อเค้ารู้ความจริงจากปากแทคยอน มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่พวกเค้าเจอกัน ไม่ใช่เพราะแทคพาชานชองไปพลอดรักท้าทายเค้าที่โซลทาวเวอร์ เค้ามักจะคิดมากไปเอง เค้าโยนความผิดให้แทคยอนทั้งหมดมาโดยตลอด

             นิชคุณขับรถพาแทคยอนมาถึงอิลซาน  เค้าพาแทคลงจากลง ให้คนตัวโตนั่งวีลแชร์ คนผิวขาวเลือกหมวกสีดำใบสวยให้แทคยอน1ใบเพื่อไม่ให้แดดทำร้ายผิวสีเข้มของแทคยอนไปมากกว่านี้

            เมื่อมาถึงจุดแลกบัตร นิชคุณก็พาแทคยอนไปที่จุดรับฝากสัตว์เลี้ยง คนตัวโตทำหน้าเหว๋อเลิกลั่ก เจ้าหน้าที่จุดบริการยืนงงที่ชายหน้าตาดีเข็นวีลแชร์มาหยุดที่บูธรับฝากสัตว์

            “มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” เจ้าหน้าที่เอ่ยถาม

            “ฝากแมวตัวนึงได้ไหมครับ..ผมจะไปซื้อบัตร” นิชคุณยิ้มแป้น

            “แมว!!” แทคยอนทวนคำพร้อมกันกับเจ้าหน้าที่ชาย

            “ครับ” คนผิวขาวตอบกลับ พร้อมกระซิบข้างหูเจ้าหน้าที่ชาย

            “เค้ามีปัญหาเรื่องตื่นคนน่ะครับ...ผมอยากได้คนที่เท้าไวพอที่จะไล่จับแมวเตลิดได้” นิชคุณอธิบาย เจ้าหน้าที่จุดรับฝากของกลืนน้ำลายเฮือก

            “คุณจะไปไหนน่ะ” คนตัวโตยื่นมือจับชายเสื้อของนิชคุณไว้

            “ไปซื้อบัตรเข้างาน...แทครอนี่นะครับคนดี..อย่าดื้อนะ” นิชคุณบีบมือแทคยอนเบาๆ คนตัวโตพยักหน้าเศร้าๆ

            “ขาเจ็บรึครับ” เจ้าหน้าที่ชายชวนแทคยอนคุย

            “.....”คนตัวโตนั่งนิ่งเป็นหิน

            “ไม่ต้องกลัวหรอกครับ..ผมไม่กัดพี่หรอกครับ” เจ้าหน้าที่ชายอายุน้อยกว่าแทคยอนกล่าวขำๆ

            นิชคุณรีบไปซื้อตั๋วโดยเค้าขอให้เจ้าหน้าที่รีบออกบัตรให้เพราะเค้าพาผู้ป่วยที่มีปัญหาทางด้านความทรงจำมาด้วย ซึ่งทางเจ้าหน้าที่ก็รีบออกบัตรให้ทันที คนผิวขาวรีบวิ่งกลับมาที่จุดรับฝากสุนัข เค้าเห็นแทคยอนยิ้มหวานให้กับหนุ่มน้อยหน้ามนเจ้าหน้าที่รับฝาก นิชคุณรู้สึกเจ็บข้างในหัวใจ เค้ากำลังหึงหวง เค้าไม่ชอบท่าทีที่เด็กหนุ่มกำลังอ่อยแทคยอน

            “แทค!!..” นิชคุณขึ้นเสียงมาแต่ไกล ใบหน้าคนผิวขาวหงิกงอ

            “คุณ...หมาตัวนี้น่ารักจัง” คนตัวโตอุ้มลูกสุนัขสีขาวไว้ในมือ หน้าตามันเหมือนสุนัขพันธ์ปอมผสม

            “หึ..ที่น่ารักนี่หมายถึงหมาจริงๆใช่ไหม” คนผิวขาวจ้องหน้าเด็กหนุ่มไม่วางตา มือขาวรวบรั้งกลุ่มผมที่ต้นคอของแทคยอน นิชคุณกระตุกรั้งหน้าแทคยอนให้เชิดขึ้นรับจูบจากริมฝีปากเค้าต่อหน้าเด็กหนุ่ม

            “อื้อ..อา..คุณ” คนตัวโตเคลิ้มเคลิมไปกับรสจูบหวานๆ น้องหมาบนตักของเค้าเงยหน้าขึ้นมองตามไปด้วย เด็กหนุ่มน้อยหน้ามนยืนหน้าชา เค้าไม่คิดว่าเค้ากำลังขั้วฝ่ายรับเหมือนตัวเอง

            “อย่ายุ่งกับคนของฉัน” นิชคุณปล่อยริมฝีปากบางหยักให้เป็นอิสระ เค้าเงยหน้าขึ้นมา ยืนเต็มความสูง ส่วนสูง181cm.ของนิชคุณทำไมเด็กหนุ่มกลืนน้ำลาย  เด็กน้อยเคยคิดว่าผู้ชายหน้าสวยใสราวผู้หญิงสาวคนนี้ไม่ว่าจะสูงสักเท่าไหร่ก็ไม่ใช่ปัญหาของเค้าเพราะคนที่เค้าสนใจคือคนบนวีลแชร์ แต่ดูเหมือนผู้ชายหน้าสวยคนนี้จะไม่ยอมง่ายๆซะแล้ว

            “แทค..เอาหมาคืนให้เค้าไป” นิชคุณอุ้มลูกหมาจากมือแทคยอนส่งให้เด็กหนุ่ม ชายบนวีลแชร์หยู่ปาก สายตาละห้อยเมื่อต้องจากน้องใหม่น่ารักไป

            “พี่ไปก่อนนะครับเอ็ดดี้” คนตัวโตยกมือโบกลา

            “แปปเดียวก็รู้จักชื่อกันแล้วเหรอ..หน้าตายังกะเกาหลีสไตส์แต่ชื่อฝรั่งมากเลยนะ..ทำไมหึแทค..นายนี่ชอบผูกสัมพันธ์กับคนบ้านเกิดตัวเองรึไง” คนผิวขาวประชดด้วยน้ำเสียงเหยียดๆ คนผิวขาวกัดริมฝีปากตัวเอง ในความคิดเค้า ถ้าเป็นเวลาปกติแทคยอนจะไม่เข้าหาใคร และไม่ยอมตีสนิทกับใครง่ายๆ เหมือนเค้าคอยพะวงความรู้สึกของนิชคุณตลอด เพราะนิชคุณเป็นพวกหวงของหนักมาก

            “คุณไม่ชอบเอ็ดดี้เหรอ..มันออกจะน่ารักนะ..ขนนิ่มมากเลย” แทคยอนเงยหน้าถามคนรักที่กำลังเข็นรถวีลแชร์ไปตามทางสู่พื้นที่จัดโชว์ดอกไม้

            “นิ่ม..นี่นายเล่นหัวกันแล้วเหรอ” นิชคุณกัดฟันกรอด

            “ไม่ใช่แค่หัวนะ..แทคได้จับทั้งตัวเลย..แทคไม่เคยชอบหมาเลย..หมาน่ากลัว...แต่เอ็ดดี้น่ารักต่างจากหมาตัวอื่นจริงๆ”แทคยอนตอบกลับ

            “เอ็ดดี้ที่ว่านี่หมายถึงหมาเหรอ..ไม่ใช่ไอ้เด็กนั่นใช่ไหม” นิชคุณกลืนน้ำลายเฮือก

            “ทำไมแทคต้องไปจับเด็กคนนั้นด้วยล่ะ” แทคยอนเอียงคอสงสัย

            “เหรอ..ฮะ..ฮะ” คนผิวขาวหน้าแดงขึ้นมา เค้าเอานิสัยคิดไปเองมาใช้อีกแล้ว

            “อ๊ะ..นี่อะไรอะคุณ” คนตัวโตเอื้อมมือคว้าสิ่งที่ปลิวผ่านหน้าเค้าไว้ได้ทัน มือใหญ่เปิดดูสิ่งของในมือ

            “แดนดิไลออน...ดอกไม้น่ะ..จริงๆดอกมันเป็นสีเหลืองนะ..แต่ตอนนี้มันกำลังติดเมล็ดน่ะ..ขนสีขาวแบบนี้ทำพวกมันลอยลมได้น่ะ” นิชคุณอธิบาย เค้าวางแผนจะพาแทคยอนมาเที่ยว ดังนั้นเค้าเลยต้องหาความรู้เยอะหน่อย เพราะเจ้าเด็กโข่งตัวใหญ่ยักษ์กำลังอยู่ในช่วงพัฒนาสมองและความทรงจำ จะยัดอะไรลงไปก็ต้องเป็นเรื่องจริง

            “ดอกสีเหลืองเป็นยังไงเหรอ..แทคอยากเห็น” แทคยอนโอบอุ้มเจ้าดอกไม้ขนฟูไว้ในมือ

            “ถ้าเจอคุณจะชี้ให้ดูนะ”นิชคุณพาวีลแชร์ของแทคยอนออกเดินทางอีกครั้ง  เค้าพาแทคยอนเข้าชมดอกไม้นานาชาติ มีเจ้าหน้าที่คอยอธิบายให้ความรู้อยู่ทุกบูธ นิชคุณพาแทคยอนออกมาข้างนอกเพื่อหาจุดทานอาหาร

            “คุณ..มีร้านอาหารไทยด้วย..ดูสิ..คุณไม่ทานเหรอ” แทคยอนพูดและชี้ไปยังหุ่นไม้ผู้หญิงใส่ชุดไทยยืนพนมมออยู่หน้าร้าน

            “แทคอยากกินไหมล่ะ” คนผิวขาวถาม เค้าแปลกใจที่อยู่ๆแทคยอนก็พูดถึงร้านอาหารไทย ตั้งแต่แทคยอนความจำเสื่อม เค้าคิดว่าเค้าไม่เคยพูดว่าตัวเองเป็นคนไทยเลย

            “แทคอยากกินมังคุด” คนตัวโตออกปาก

            “ฮึ..ในนั้นไม่มีมังคุดหรอกนะ..เอาเป็นข้าวสิ” นิชคุณเลิกคิ้วขึ้นครั้งที่2 เจ้าคนตัวโตพูดชื่อผลไม้เมืองไทย ที่เค้าเคยเอามาแกล้งแทคยอนให้กินทั้งเปลือก ครั้งแรกเจ้าตัวหน้าแหย โกรธเค้าเป็นวัน แต่พอได้กินเนื้อข้างในก็พร่ำบ่นแต่จะกินเจ้ามังคุด แต่เพราะในเกาหลีผลไม้ไทยนั้นราคาสูงมาก นิชคุณเลยต้องใช้เส้นสายนำมังคุดกับอาหารไทยผ่านคนรู้จักเข้าประเทศมาฝากแทน

            “ข้าวเหรอ..ข้าวของคนไทย” คนตัวโตเกาคอแกรกๆ แทคยอนพยายามใช้ความคิด

            “ไม่ต้องพยายามคิดขนาดนั้นก็ได้...งั้นเข้าไปดูเมนูก่อนละกันนะ..จะกินไม่กินค่อยว่ากันอีกที” นิชคุณตอบพลางเข็นรถพาแทคยอนมาที่แท่นโชว์เมนูอาหาร เค้าหยิบสมุดเมนูลงมาให้แทคยอนดู

            “ข้าวผัดหมู” แทคยอนเอ่ยสำเนียงไทยชัดมากราวกับเป็นภาษาบ้านเกิด

            “อ่านภาษาไทยได้ด้วยเหรอ” นิชคุณเลิกคิ้วรอบที่3

            “มันมีทับศัพท์ภาษาอังกฤษอยู่ตรงนี้” คนตัวโตชี้นิ้วลงบนตัวหนังสือ

            “อ่อ.แล้วจะกินไหมละ.”นิชคุณยิ้มเขินๆ

            “กิน” แทคยอนพยักหน้าหงึกหงัก นิชคุณพาแทคยอนเข้าร้านอาหารไทย เค้าสั่งไก่ทอด ข้าวผัดหมู น้ำแตงโมปั่นให้แทคยอน ส่วนตัวเองกินกระเพาไก่ไข่ดาว น้ำแตงโมปั่น

            ทั้งสองทานข้าวกันจนอิ่มแปร้ นิชคุณพาแทคยอนออกมาที่ร้านอาหารญี่ปุ่น เค้าสั่งชุดข้าวหน้าปลาไหล ซูชิรวมมิตร อีก4กล่อง โดยให้แทคยอนอุ้มไว้บนตัก

            “เราจะไปไหนกันต่อ” แทคยอนถาม

            “ไปดูซากุระ” นิชคุณยิ้มบางๆ เค้าค่อยๆเข็นรถพาแทคยอนข้ามสะพานเข้าสู่สวนอิลซาน  ต้นไม้ที่ประดับด้วยดวกไม้สีขาวอมชมพูบานสะพรั่งไปทั่วท้องฟ้า

            แทคยอนนั่งตะลึงกับความสวยงามที่ไม่เคยพบที่ไหนมาก่อน

            “สวยจังคุณ..นี่คือซากุระเหรอ” แทคยอนถาม

            “ใช่..นี่คอดอกซากุระที่แทคอยากเห็นไง” คนผิวขาวเข็นรถมาตามทางเดิน ข้างในสวนแทบจะเป็นอุโมงค์ดอกซากุระ แทคยอนเงยหน้ามองดอกไม้ตาไม่กระพริบ

            “แทคชอบที่นี่...สวยจัง..แทคไม่เคยเห็นอะไรสวยแบบนี้มาก่อนเลย” คนตัวโตน้ำตาคลอ

            “คุณจะพาแทคมาอีกทุกปีเลย...แทคอยากมากับคุณอีกไหม” นิชคุณก้มหน้าลงถามคนรัก

            “คุณจะพาแทคมาอีกเหรอ..สัญญานะ...ไม่เอาซากุระหมดต้นแล้วนะ..”แทคยอนพูดขึ้น

คำพูดของแทคยอนที่หลุดออกมาทำให้นิชคุณค่อยๆเข้าใจไปทีละนิด ความทรงจำเก่าๆของแทคยอนค่อยๆกลับมา แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างปิดกลั้นใจแทคยอนไว้ทำให้เค้าเหมือนนึกได้และลืมมันไปอีก

“ไม่มาตอนหมดต้นแล้วเชื่อสิ..คุณไม่อยากเห็นแทคงอแงเป็นเด็กไม่รู้จักโต” นิชคุณขยี้หัวคนตัวโตเบาๆอย่างเอ็นดู



            คนผิวขาวเข็นรถพาแทคยอนเที่ยวๆรอบๆ ทั้งลานน้ำพุ โซนดอกไม้ ศาลาที่พักข้างทางเดิน สถาปัตยกรรมสวยงามทำให้คนผิวเข้มยิ้มไม่หุบ นิชคุณพาแทคยอนมานั่งริมน้ำ เมื่อเห็นแทคยอนตาปรือๆ ราวกับเจ้าแมวยักษ์กำลังจะหลับ

            “แทค..หลับตาสิ” นิชคุณสั่งอีกครั้ง

            “..” คนผิวเข้มหลับตาตามคำสั่ง นิชคุณป้อนยาเข้าปากแทคยอน ครั้งนี้เค้าแค่ป้อนยาเท่านั้นเพราะเห็นท่าทีอ่อนล้าของเจ้าแมวตัวโต

            หลังจากนิชคุณให้ยาแทคยอนจนครบ คนผิวเข้มก็นอนหลับลงบนพื้นหญ้าริมน้ำ โดยนิชคุณนอนเป็นเพื่อนแทคยอนข้างๆ คนผิวขาวมองนอนมองท้องฟ้าอยู่ชั่วครู่ก็หลับตาลงเช่นกัน เมื่อนิชคุณลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งเค้าก็พบว่าท้องน้ำยามนี้สวยเหลือเกิน เป็นเวลาใกล้พลบค่ำ น้ำพุกลางบ่อน้ำถูกเปิดขึ้น

            “แทค..ตื่นเร็ว” นิชคุณเขย่าตัวคนข้างกายจนเจ้าแมวยักษ์ลืมตาขึ้น

            “สวยจัง..” คนตัวโตดีดตัวพึ้งขึ้นนั่งมองน้ำพุสีขาวท่ามกลางแสงไฟ สายลมเย็นๆพัดมากระทบร่างคนตัวใหญ่

            “ขอบคุณนะคุณ..วันนี้แทคมีความสุขมากเลย” คนตัวโตกล่าวคำขอบคุณก่อนจะดึงร่างคนผิวขาวเข้ามากอดแนบอก

            “อืม” นิชคุณซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอคนผิวเข้มในอ้อมแขนของตน

            “แทคตัวเย็นจัง..หนาวเหรอ” นิชคุณถาม

            “ไม่หนาวหรอก..กอดคุณแบบนี้ก็อุ่นแล้ว” แทคยอนตอบกลับ

            “แสดงว่าหนาวสินะ..งั้นรีบกลับกันเถอะ” คนผิวขาวพยุงร่างแทคยอนให้ลุกขึ้นยืน และนั่งลงบนวีลแชร์ แทคยอนนั่งกินซูชิระหว่างทางกลับ เค้าเอี่ยวตัวกลับมาป้อนซูชิให้นิชคุณไปด้วย  ใช้เวลานานพอสมควรกว่าทั้งคู่จะกลับถึงรถ ขากลับนิชคุณต้องปิดประทุนเพราะกลัวคนตัวโตจะเป็นหวัดซะก่อน

            เมื่อกลับถึงบ้าน นิชคุณก็อาบน้ำให้เจ้าแมวยักษ์ เค้าจัดการป้อนยา และพาเจ้าแมวยักษ์เข้านอน ส่วนตัวเค้าเองก็จัดการก๊อปปี้ไฟล์รูปจากมือถือลงคอม คนผิวขาวนั่งมองรูปคู่ที่เค้าถ่ายกับแทคยอนวันนี้อย่างมีความสุข พวกเค้าไม่ได้ถ่ายรูปด้วยกันมานานมากแล้ว รูปในอดีตทั้งหมดที่เคยมี นิชคุณจัดการทำลายทิ้งไปหมดแล้ว และเค้ารู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น หลังจากนี้เป็นต้นไปเค้าต้องสร้างความทรงจำที่ดีขึ้นมาใหม่

ความคิดเห็น