เลินเล่อ
หลังจากนิชคุณพาแทคยอนไปทานข้าวกลางวันกันเสร็จ คนผิวขาวก็จูงมือแทคยอนที่เดินท้องตึงออกจากร้านอาหาร เจ้าแมวมารยาทดีกินข้าวแบบถูกต้องตามมารยาทบนโต๊ะอาหารไม่มีคำพูดชวนหวาบหวิวมาให้สะดุ้งโหยงอีก แต่เจ้าแมวก็ซัดบะหมี่ไปหลายถ้วยอยู่ เรียกได้ว่ากระเป๋าเบากันเลยทีเดียว
“แทครอคุณแปปนึงนะ..คุณไปกดเงินแปปนึง” คนผิวขาวปลีกตัวไปทำธุระที่ตู้ธนาคาร เค้าปล่อยแทคยอนไว้ที่หน้าร้านบะหมี่ ใจนึงคือ นิชคุณอยากเห็นแทคยอนตอนต้องอยู่คนเดียวท่ามกลางฝูงชน คนผิวขาวแอบมองอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ
“คุณ...มาทำอะไรที่นี่จ๊ะ หญิงสาวในชุดหุ้มสั้นเสมอหูปรากฎตัวข้างกายคนผิวขาว เจสสิก้าคว้าแขนนิชคุณมาโอบตัวเธอไว้
“เจส!!...ทำอะไรน่ะ” นิชคุณรีบชักแขนตัวเองกลับ เพียงแค่ชั่ววูบที่เค้าหันไปหาเจสสิก้าและหันกลับไปยังจุดที่แทคยอนยนรอเค้าอยู่ คนตัวโตท่ามกลางฝูงชนก็หายตัวไปซะแล้ว
“แทค!!..นายไปไหนน่ะ” นิชคุณตาโตเหลิกลั่ก เค้ารีบวิ่งข้ามฝั่งถนนกลับมาที่ร้านราเมงทิ้งให้เจสสิก้ายืนกัดฟันอยู่หน้าชาที่ถูกคนหน้าตาดีทิ้งอย่างไร้เยื่อใยเพื่อไปหาผู้ชายอีกคนนึง
นิชคุณวิ่งไปรอบๆ ทางเดินใกล้ๆ เค้าถามผู้คนที่เดินผ่านเค้าทุกคน ว่ามีใครเหห็นแทคยอนไหม แต่กลับไม่มีใครเห็นเจ้าแมวยักษ์ตัวโตหน้าตาดีสักคน
“พี่ควอน...ปู่..ออกมาจากออฟฟิตก่อนได้ไหม..ช่วยคุณหน่อย..แทคหายตัวไป..ช่วยหาตัวแทคหน่อย” น้ำเสียงคนผิวขาวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว เค้าไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆแทคยอนถึงหายตัวไป
อูยอง โจควอน ปูแพนด้ารีบออกมาจากออฟฟิสทุกคนแตกตื่นกับข่าวที่เพิ่งรู้
" จอดตรงนี้ก่อน" ซีวอนปรายตามองออกไปนอกหน้าต่างรถ เค้าจับจ้องไปที่กลุ่มคนที่อยู่อยู่ข้างออฟฟิสของเค้า
" ผู้ชายคนนั้นใช่คนที่ชกนายในผับวันนั้นรึเปล่า " ซีวอนชี้ไปทางผู้ชายตัวโตที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนพื้นฟุตบาท
" ดูเหมือนว่าใช่ครับ..ทำไมมันดู...เอ่อ.." ชางมินขมวดคิ้วอย่างสงสัย ไอ้ตัวโตนั่นทำไมถึงมาอยู่ในสภาพนี้
" ฉันอยากคุยกับเค้า" ซีวอนพยักเผยิบไปทางกลุ่มคนด้านนอก
" ครับคุณซี" ชางมินรีบลงจากรถทันที
" เฮ้ย!! พวกแกทำอะไรอยู่วะ รังแกคนไม่มีทางสู้สนุกนักเหรอ" ชางมินเเยกเขี้ยวยิงฟัน ใส่นักเลงวัยรุ่น4 คน พร้อมปลายตามองชายหนุ่มร่างยักษ์ที่นอนหมอบตัวติดพื้นไม่ขยับ
" เฮ้ยแกเป็นใครวะ..อย่ามายุ่งดีกว่า" กลุ่มเด็กวัยรุ่นดูไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะ
" ฉันเป็นใครแกไม่รู้จัก..แสดงว่าเด็กน้อยทั้งหลายไม่ใช่คนแถวนี้สินะ ..." ชางมินพูดจาลากเสียงกวนโทสะ
" กลับบ้านไปนอนดูดนมแม่ไป!!" ชางมินตะเพิดเสียงดัง
" เสือกไปแล้วไอ้แก่!! ยุ่งไม่เข้าเรื่อง" เด็กหนุ่มคนนึงเงื้อมไม้เบสบอลขึ้นหวังจะฟาดใส่ชางมิน
" เอาสิ..ถ้าคิดว่ามือไวกว่าลูกตะกั่วก็เอาเลย" ชางมินคว้ามือหยิบปนที่เหน็บไว้ที่เอวจ่อหัวเด็กที่ถือไม่เบสบอล และแสยะยิ้มส่งสายตาเย็นเฉียบให้ เด็กหนุ่มทั้ง4 คน
" ขี้โกงนี่หว่า" เด็กหนุ่ม4 คนเริ่มแสดงท่าทางกลัวออกมาจนเห็นได้ชัด
" แถวนี้ไม่ใช่สนามเด็กเล่น..อยากตีเบสบอลก็ไปสนามโรงเรียนโน่น..แต่ถ้าอยากตายก็มาที่นี่ได้ตลอดเวลาคุณซีวอนเค้าสนองให้พวกแกได้" ชางมินตวาดใส่กลุ่มเด็ก
" ชเว ซีวอนเหรอ!!...ซวยแล้ว" เด็กหนุ่มคนนึงร้องเสียงหลงเมื่อเค้าแลซ้ายแลขวาและเพิ่งสังเกตุว่า พวกเค้าก้าวล้ำเข้ามาในเขตของมาเฟียย่านกังนัม แถมพวกเค้ายังยืนอยู่ข้างสำนักงานใหญ่ของเจ้าพ่อกลุ่มมาเฟียอีกตะหาก
" เออ..ขอโทษครับ!!..กลับเว้ย..กลับเลย" เด็กหนุ่มที่ดูฉลาดที่สุดในกลุ่มอุทานรีบลากเพื่อนจากไปทันที
" เฮ้..นายเป็นอะไรไหม" ชางมินลดตัวลงมานั่งข้างแทคยอน เค้าใช้มือจับเข้าที่บ่าของแทคยอน
" ไม่!!... อย่านะ..อย่า" แทคยอนหันตัวกลับมาเค้าปัดมือของชางมินออกอย่างแรง เค้าเขยิบตัวหนีชางมินที่มานั่งข้างตัว
ใบหน้าคนผิวเข้มแดงช้ำหลายตำแหน่ง ทั้งแก้ม เปลือกตา และมุมปาก ดวงตาเรียวยาวมีน้ำตาเคลือบวาววับ เลือดสดสีแดงไหลจากปลายคิ้วมาจรดปลายคาง
".คิ้วนายแตกนะ.." ชางมินผงะเล็กน้อยกับท่าทีประหลาดของชายร่างใหญ่
ชางมินล้วงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา เค้ายื่นให้แทคยอน แต่ยิ่งทำให้คนตัวใหญ่แสดงอาการตื่นกลัวมากกว่าเดิม แทคยอนเริ่มเบ้หน้า เบะปาก
" คุณ..คุณ..คุณอยู่ไหน..แทคกลัว" แทคยอนบ่นงึมงำคนเดียวไม่หยุดปากและไม่สนใจชางมินที่นั่งอยู่ข้างๆเลย
ชางมินเปลี่ยนใจเค้าตัดสินใจจะซับเลือดที่หน้าให้คนตัวใหญ่แทน เพราะแทคยอนไม่รับผ้าเช็ดหน้าจากเค้า
" ทำไมวะ!!...รังเกียจผ้าเช็ดหน้าเก่าๆใช้แล้วของฉันรึไง" ชางมินเอาผ้าเช็ดหน้ากดลงบนหัวคิ้วแทคยอนอย่างรวดเร็วจนคนตัวใหญ่ตั้งตัวไม่ทัน
"ไม่..อย่า..โอ้ยๆ.. คุณ.คุณ..แทคเจ็บ..คุณ..ชาน..ชานช่วยแทคด้วย" แทคยอนร้องเรียกชื่อนิชคุณดังลั่น และดิ้นหนีมือของคนแปลกหน้า
" คุณ.คุณไหนวะ.." ชางมินกดแผลแรงขึ้น จนรู้สึกว่าเลือดน่าจะหยุดไหลแล้ว
" หยุดดิ้นได้ไหม เดี๋ยวพ่อตบใส้แตก" ชางมินเงื้อมมือขึ้น เค้ากำลังโมโหและรำคาญ
"อย่า..ไม่..แทคกลัว..ชาน..ช่วยแทคด้วย" แทคยอนโวยวายด้วยน้ำเสียงสั่นระริก คนผิวเข้มหลับตาปี๊หันหน้าหนีด้วยความตกใจ
" น่ารำคาญชิบ..แกเป็นบ้าอะไรวะ ไม่รู้เว้ย.คุณของแกอยู่ไหน..แต่แกต้องไปกับฉัน" ชางมินกระชากแขนคนตัวใหญ่ขึ้น
" แง้...อือ..คุณ...ชาน.ช่วยแทคด้วย..แทคเจ็บ" แทคยอนปล่อยโฮ ร้องไห้ออกมาเสียงดัง เค้าเริ่มสะบัดตัวหนีอย่างแรง
" เฮ้ย!! ร้องไห้ทำไมวะ..แกเป็นเด็กหรือไงวะ...ไอ้กร๊วกนี่." ชางมินทำหน้าตาตื่นตระหนก เค้าหมุนตัวหนี หันกลับไปหาเจ้านายเค้าและส่งสัญญาณบอกว่าเค้าเอาหมอนี่ไปหาเจ้านายไม่ได้
rrrrrr
" ครับคุณซี..ครับหมอนี่ร้องไห้เป็นเด็กปัญญาอ่อนเลย..ทำไงดีครับ" ชางมินเกาหัวแกรกๆ
"งั้นช่างมันเถอะไม่ต้องพามาแล้ว แต่จัดการส่งคืนไปหาไอ้หน้าหวานด้วยละกัน..บอกมันด้วยว่าอย่ามายุ่งกับผู้หญิงของฉันไม่งั้น ..ฉันจะฆ่าเพื่อนมัน" ซีวอนแค่ต้องการจะขู่นิชคุณ
" เอ๊!!..แล้วผมจะไปส่งหมอนี่ที่ไหนล่ะครับ" ชางมินร้องเสียงหลง
" ตามสบายนายละกัน..หึหึ" ซีวอนขำท่าทางของชางมิน ' ไอ้โย่งนี่มันเป็นอะไรวะ วันนั้นมันไม่ได้ปัญญาอ่อนแบบนี้นี่หว่า..แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรของฉันนี่' ซีวอนสั่งให้บอดี้การ์ดขับรถพาเค้าออกจากสำนักงาน
rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
" เสียงโทรศัพท์..โทรศัพท์แกดังใช่ไหม" ชางมินถามชายตัวโต แต่แทคยอนไม่สนใจฟังคำพูดเค้าเลย
" แม่งเอ๊ย!!.. แก่ปญอ.รึเปล่าวะ " ชางมินเริ่มค้นตัวแทคยอน
' เริ่มจากไอ้เวรที่โทรมานี่แหละ มันต้องรู้เเน่ๆว่าจะเอาไอ้ปญอ.นี่ไปส่งคืนได้ที่ไหน' ชางมินคิดอย่างหงุดหงิด
"ไม่อย่า..อย่านะ.." แทคยอนสะบัดตัวหนีและพยายามพลั่กชางมินออกไปให้ห่างตัว
" เฮ้ย!!หยุดบ้าสักที" มือใหญ่ของชางมินตะคุบเข้าที่คอเสื้อแทคยอน เเละเค้าตวาดใส่คนตรงหน้าเสียงดัง จนทำให้แทคยินนิ่งค้างไปชั่วขณะ ชางมินรีบรับโทรศัพท์ทันทีที่เค้าเจอกับทางรอดของเค้า
" ฮัลโหลแทค..แทค ..นายอยู่ไหน" คนผิวขาวพูดเสียงดัง น้ำเสียงบ่งบอกความเป็นห่วง
" ไอ้หมอนี่ชื่อแทคเหรอ..แกคือคุณใช่ไหม" ชางมินถามกลับอย่างหงุดหงิด อย่างน้อยเค้าก็จำเสียงไอ้ขี้เมาวันนั้นได้
" นายเป็นใคร..รับโทรศัพท์แทคได้ยังไง..แกต้องการอะไร" นิชคุณถามรัวเป็นชุด
" ใจเย็น..เรื่องมันยาว...เอาเป็นว่า..ดูเหมือนเด็กนายหลงทาง ..มารับหมอนี่กลับไปทีได้ไหม..เร็วๆนะโว้ย..ฉันไม่ได้ว่างทั้งวัน" ชางมินพ่นคำพูดเป็นชุด ใจนึงชางมินก็จะเอาแทคยอนไปส่งตำรวจแต่หมอนี่ไม่ยอมขยับไปไหนเลย แถมไม่ยอมให้เค้าเข้าใกล้ด้วย
" งั้นคุณรออยู่ตรงนั้นนะ..เดี๋ยวผมจะรีบไปรับทันทีเลย" นิชคุณวางสาย รีบวิ่งกลับไปตามทางที่ชางมินบอกไว้
เค้าไม่น่าเล่นอะไรแผลงๆเลย เค้าเกอบจะทำคนรักหายตัวไปอีกครั้งแล้ว ตำแหน่งที่เจ้าแมวยักษ์หลงไปก็ไกลจากตำแหน่งที่เค้าอยู่มาก ดูเหมือนสัตว์เลี้ยงแสนรักของเค้าจะเที่ยวเพลิน ไกลจนเหมือนกับต้องวิ่งจนสุดแรงหรือนั่งรถไปโผล่ตรงนั้น
" แทค!!.." นิชคุณรีบลงจากรถแทกซี่ เค้าร้องเรียกชื่อคนรักเสียงดัง
" คุณ..แทคเจ็บ..ช่วยแทคด้วย" แทคยอนหันขวับทันทีที่ได้ยินเสียงคนคุ้นเคย
" พระเจ้า!!เกิดอะไรขึ้นเนี่ย " นิชคุณตาโต เค้าอุทานเสียงหลงเมื่อเห็นสภาพของแทคยอนคนผิวขาวโผกอด รวบร่างกายของเจ้าแมวตัวใหญ่มาแนบกาย
" คุณ..แทคกลัว..แทคเจ็บ..ช่วยแทคด้วย" คนผิวเข้มโอบหลังคนผิวขาวแน่น เค้าซบหน้าลงบนไหล่ของนิชคุณ
" คุณไปไหนมา..แทคกลัว" แทคยอนงึมงำข้างหูคนผิวขาว
" โอ๋ไม่เป็นไรนะคนดี..คุณมาแล้ว..เดี๋ยวคุณจะพาไปหาโฮจังนะ..โฮจังทำให้แทคหายเจ็บได้รู้รึเปล่า" นิชคุณปลอบใจแทคยอน เค้าใช้มือทั้ง2 ข้างลูบหัวและแผ่นหลังกว้างของเจ้าแมวยักษ์
" แกทำอะไรเค้า.แกคนที่ทะเลาะกับเราในผับนี่หว่า..แกต้องการอะไร." นิชคุณเงยหน้ามองชางมินตาเขียวปั้ด เค้าแยกเขี้ยวยิงฟัน
" เฮ้ย!!..น้อยๆหน่อยนะโว้ย..ฉันมาช่วยไอ้ลูกหมานี่นะโว้ย..แม่งชนะกูเสือกแพ้นักเลงฟันน้ำนม ถุย!!" ชางมินโมโหเค้าเตะขาอย่างหงุดหงิด
" แทคไม่ใช่หมานะ..แทคเป็นแมว" นิชคุณเถียง
" โอ้ยจะหมาจะแมวก็ไม่ใช่เรื่องของกูโว้ย" ชางมินหัวเสียมากขึ้นอีก
" ฉันไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็กนะโว้ย..แกมาแล้วฉันไปได้แล้วใช่ไหม" ชางมินแยกเขี้ยวใส่คนผิวขาวเช่นกัน
" เออใช่นายฉันสั่งมา..อย่ามายุ่งกับคุณเจสสิก้าอีกไม่งั้น คุณซีไม่ปล่อยพวกนายแน่" ชางมินพูดทิ้งท้ายก่อนสะบัดสูทเดินเฉิบๆจากไป
" ลุกไหวไหมแทค.." นิชคุณพยุงแทคยอนลุกขึ้น
" เจ็บ!!.. แทคเจ็บ" แทคยอนพยายามลุกขึ้นแต่ลุกไม่ไหว เค้าทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น จนนิชคุณเซลงพื้นเกือบจะพร้อมกัน
"โอ้ย!!" นิชคุณเบ้ปาก เค้าล้มทับแทคยอนอีกแล้ว ทั้งหมดเป็นเพราะโครงสร้างสัดส่วนร่างกายและน้ำหนักที่เล็กและน้อยกว่าของนิชคุณทำให้เวลาแทคยอนล้อมนิชคุณเลยเซตามไปด้วยทุกที
" เจ็บตรงไหนแทค..ขอดูหน่อยแทค" นิชคุณถามอีเหมียว
" ขา..แทคเจ็บที่ขา" แทคยอนชี้นิ้วบอกตำแหน่งให้นิชคุณดู
" ไหนขอดูสิหน่อยนะ" คนผิวขาวเลิกขากางเกงข้างขวาแทคยอนขึ้น แทคยอนสะดุ้งเฮือก หลับตาปี๊ซบไหล่คนผิวขาว
" บ้าเอ๊ย!!" นิชคุณสบถเสียงดัง
ข้อเท้าแทคยอนบวมม่วง และหน้าแข้งด้านข้างช้ำแดงอมม่วงและเขียว รอยเหมือนโดนฟาดด้วยของแข็งคนผิวขาวรีบกดโทรศัพท์ตามจุนซูทันที เค้าต้องการคนขับรถมารับเค้าและแทคยอนไปโรงพยาบาล
" อา..โหล..มีไรคร๊าบเจ้านาย...เจอเจ้าแมวแล้วใช่ไหม" พี่แพนด้ารับโทรศัพท์
ตอนที่มีคนพบแทคยอน นิชคุณก็โทรบอกจุนซูว่าเค้าพบแทคยอนแล้ว ทุกคนเลยกลับไปทำงานต่อ
" ขับรถมารับหน่อย..เดี๋ยวนี้เลย..เอากระเป๋าแทคกับคุณออกมาด้วย.." นิชคุณพูดเสียงเครียด
" อืมโอเค" พี่แพนด้ารู้สึกถึงความผิดปกติเค้าคว้ากุญแจรถและวิ่งออกจากออฟฟิสอย่างรวดเร็ว
" พี่ไปไหนอ่ะ" โจควอนร้องถาม
" ไปรับคุณกับแทค..งานนี้มีเรื่องแน่ๆ" พี่แพนด้าพูดทิ้งท้าย
จุนซูมาช่วยพาแทคขึ้นรถ ทั้ง3มาโรงพยาบาล และพาแทคยอนกลับบ้านนิชคุณ คนผิวเข้มนอนหลับซบไหล่นิชคุณมาตลอดทาง นิชคุณถูกชานชองและจุนโฮตำหนิกับความคิดที่ทิ้งแทคยอนไว้ข้างนอกคนเดียวนั่นยิ่งทำให้คนผิวขาวเครียดและรู้สึกผิดมากขึ้น
" นายจะเหนื่อยเกินไปไหมคุณ..ถ้าแทคเป็นแบบนี้ไปตลอดล่ะ" จุนซูถามนิชคุณอย่างจริงจัง
" ...." นิชคุณไม่ตอบแต่มือเค้ายังลูบผมแทคยอนตลอด
" แทคเหมือนเด็ก5 ขวบตลอดเวลาแบบนี้..นายจะดูไหวเหรอ" จุนซูถามต่อ เค้าเห็นแล้วเหนื่อนแทน ทำงานงกๆ แล้วยังต้องมารู้สึกเหมือนเลี้ยงลูกอีก
" จะ5ขวบหรือ10 ขวบ แทคก็ยังเป็นแทคนะครับพี่" นิชคุณลูบผมแทคยอนอย่างเบามือ
" ไม่เหนื่อยหรอก..เดี๋ยวก็ปรับตัวได้" นิชคุณยกยิ้มอย่างมีความสุข
''แทคดูแลคุณมาเยอะแล้ว ให้คุณดูแลแทคบ้างก็ได้ ถ้าแทคกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง คุณอาจไม่ได้มีโอกาสเป็นฝ่ายต้องเทคแคร์แทคแล้วก็ได้ " คนผิวขาวพูดเรื่องจริง
" 5555 ก็ในหัวอิเหมียวมันสนใจแต่จะปกป้องนายนี่" จุนซูยิ้มเช่นกัน
อีเหมียวยักษ์อ่อนโยนและยอมนิชคุณตลอด เค้าดูแลและปกป้อนเพื่อนตัวขาวของเค้าอย่างดี มันทำให้จุนซูรู้สึกว่า เค้ากล้าที่จะปล่อยนิชคุณไว้กับแทคยอน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น