เศษเสี้ยวความทรงจำแห่งรัก22


เด็กดื้อปะทะเด็กขี้น้อยใจ



" คุณ..คุณ..!!...แทคร้อน.." แทคยอนลืมตาขึ้นมา เค้าเห็นใบหน้าของคนที่อ้างตนว่าเป็นคนรักของเค้าเมื่อตอนเย็น อยู่แทบจะติดใบหน้าเค้า คนผิวเข้มขยับตัวยุกยิกๆ ไปมา และพยายามดันร่างชายหนุ่มคนข้างๆออกอย่างเบามือ แต่เมื่อคนด้านข้างไม่ขยับ แทคยอนก็เริ่มรู้สึกรำคาญตะหงิดๆเมื่อไอร้อนจากผิวของคนข้างกายกำลังจะทำให้ตัวเค้าลุกไหม้

" ร้อน...!!" แทคยอนยันแขน2 ข้างออกจนสุดตัว ส่งผลให้ร่างขาวๆกระเด็นออกจากเตียงนอน

ปุ๊ก !!

อั่ก!!

" อ๋า.~..โอ้ย..อะไรกันเนี่ย" คนร่างขาวยันตัวขึ้นจากพื้นด้านล่างอย่างงงงวย เค้ารู้สึกเหมือนโดนถีบตกเตียงก็ไม่ปาน

" ร้อนอ่า~" คนผิวเข้มลุกขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยทีท่าหงุดหงิด  แล้วถอดเสื้อกล้ามของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว ใบหน้าคนผิวเข้มแดงเเป๊ดพอๆกับสีผิว ผิวกายชุ่มไปด้วยเหงื่อเหม็ดใหญ่ที่ไหลออกมาไม่หยุด คนผิวขาวขยี้ตา เพื่อปลุกความง่วงงุนออกจากตัว เค้าบิดขี้เกียจก่อนจะเพ่งมองไปที่ร่างคนบนเตียงอย่างพร่ามัว

" แทค..เป็นอะไรอ่ะ" นิชคุณถามเสียงอ่อยเอียงคอมองแทคยอน

" ร้อน..ร้อน.ร้อน!!" แทคยอนบ่นอุบอิบ เค้ากระโดดลงจากเตียงวิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อที่จะเอาน้ำราดตัว หวังจะทำให้ร่างกายเย็นลง

นิชคุณมองตามแทคยอน เค้ายังคงรู้สึกไม่อยากจะลุกไปไหน เวลานี้นาฬิกาชี้เลขตี3 อยู่ๆคนผิวเข้มก็พลักร่างนิชคุณตกเตียง

" แทคเป็นอะไรรึเปล่า" คนผิวขาวหาววอดก่อนจะลุกขึ้นช้าๆ

เจ็บง่า..แทคบ้านิชคุณเบ้หน้าเมื่อใช้มือลูบขาและแขนตัวเองเบาๆ

พรุ่งนี้ต้องช้ำแน่เลยคนผิวขาวโอดครวญในใจ

"   แทค...!!" คนผิวขาวตกใจหัวใจแทบวายเมื่อเค้าพาร่างกายของตนมาถึงห้องน้ำ

คนผิวเข้มนอนจมอยู่ในอ่างอาบน้ำขนาดพอดีตัว ไม่มีชิ้นส่วนร่างกายชิ้นไหนโผล่พ้นน้ำขึ้นมาเลย ทุกอย่างภายในอ่างน้ำสงบนิ่ง  มีเพียงฟองอากาศเล็กๆผุดขึ้นมาที่ผิวน้ำ

ไม่...มันต้องไม่เป็นแบบนี้คนผิวขาวกรีดร้องในใจ

" แทค..!!" นิชคุณตาลีตาเหลือก  2 เท้าของคนผิวขาวรีบก้าวโดยพลัน นิชคุณใช้มือของตนกระชากตัวแทคยอนขึ้นจากอ่างอาบน้ำทันที

" ฮั่ก.  ฮ่า...ทำอะไรอ่ะคุณ...แทคร้อน..แทคจะนอนในนี้" แทคยอนโวยวายเสียงดัง เค้าพยายามสะบัดแขนและตัวให้หลุดจากของมือของนิชคุณ แต่มันไม่ง่ายเลยเมื่อคนผิวขาวไม่คิดจะปล่อยเหมือนกัน

" ร้อนอะไร!!..บ้ารึเปล่า..น้ำนี่มันเย็นเกินไปนะ..แล้วนอนลงไปแบบนั้น..เกิดจมน้ำตายจะทำไงห่ะ!!" นิชคุณแว๊ดใส่แทคยอนเสียงดัง

" ก็แทคร้อนอ่า...อึก..อึก..แง้...เจ็บ.." คนผิวเข้มแหกปากร้องไห้ลั่นเมื่อมองไปที่ต้นแขนตัวเอง เค้ารู้สึกถึงความเจ็บตรงบริเวณที่ถูกนิชคุณจับ คนผิวขาวมองตามสายตาของแทคยอนมาหยุดตรงที่มือเค้า

พระเจ้า!!นิชคุณสบถ  มือของเค้าล็อกแขนแทคยอนราวคีมเหล็ก

" แทค..ไม่ร้องนะ..คุณขอโทษ" นิชคุณรีบปล่อยมือออกจากแขนแทคยอนทันที 

" แง้..เจ็บ!!..คุณ..ทำแทคเจ็บอ่า!!..ชาน.ชาน!! " แทคยอนร้องไห้ไม่หยุด และไม่ยอมให้นิชคุณปลอบหรือโดนตัว

" เสียงอะไรอ่าชาน" จุนโฮสะลืมสะลือตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงอะไรสักอย่างจากที่ไกลเเสนไกล เค้าสะกิดชานชองที่นอนอยู่ข้างๆ

" หืม" ชานชองสะดุ้งตื่นเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรมาสะกิดตัวเอง

" ได้ยินเสียงอะไรไหม" จุนโฮงัวเงียถามชานอีกครั้ง ชานชองขยี้ตา และลุกขึ้นมานั่ง เค้าเพ่งสมาธิเพื่อฟังเสียงตามที่จุนโฮถาม

" เสียงร้องไห้" ชานชองบอกจุนโฮที่ยังนอนซุกอยู่บนเตียง

" คุณแทค!!" จุนโฮกระโดดพลึ้งขึ้นมานั่ง ตาของเค้าเบิกกว้างขึ้น

"แทค!!"  ชานชองตกใจร้องเสียงหลง

ทั้งสองคนรีบลงจากเตียงเเต่งตัวและออกจากห้อง  เมื่อมาถึงห้องแทค เค้าก็รีบเปิดประตูเข้าไปทันทีโดยไม่เคาะหรือขออนุญาติล่วงหน้า

" แง้...." แทคยอนร้องไห้เสียงดังเป็นเด็ก

" แทค..คุณขอโทษนะ" คนผิวขาวกอดปลอบแทคยอนไม่ห่าง


  " เกิดอะไรขึ้นน่ะ!! " จุนโฮโผล่พรวดเข้ามาในห้องน้ำ พร้อมถามเพื่อนตัวขาวที่นั่งกอดแทคยอนอยู่ข้างอ่างอาบน้ำ

" โฮ..ขอบคุณที่นายมา" นิชคุณดีใจมากที่อยู่ๆเพื่อนเค้าก็โผล่มาช่วย

" อาบน้ำกลางดึกเหรอ...บ้ารึเปล่า" ชานชองมองแทคยอนที่ใส่แค่กางเกงบ็อกเซอร์นั่งตัวเเดงอยู่ในอ่างอาบน้ำ โดยมีนิชคุณที่แต่งตัวเต็มยศ มีทั้งเสื้อหนาวแขนยาวและกางเกงจั้มสีแดง4 ส่วน อย่างสงสัย

" โฮ..แทคตัวร้อนจี๊เลย" นิชคุณทำหน้าเบ้

" นายก็เลยพาคุณแทคมาจับกดน้ำเย็นเหรอ..นายบ้ารึเปล่า.!!." จุนโฮขยี้หัวอย่างแรง เค้ารู้ว่ามันเป็นน้ำเย็นเพราะเค้าเหลือบเห็นสวิตปรับอุณหภูมิน้ำ

" คุณไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะเว้ยโฮ.." นิชคุณหน้าบูดขึ้นมาทันที

" พาขึ้นจากน้ำก่อนเถอะ..เดี๋ยวหวัดกินกันทั้งคู่พอดี" ชานชองขัดจังหวะเด็ก2 คนที่กำลังจะเริ่มกัดกัน

" ทำไม่ได้ครับ..ผมพยายามแล้วแต่แทคไม่ฟังเลย" นิชคุณพูดปากสั่นเพราะความเย็นจากน้ำที่ล้นจากอ่างอาบน้ำมาโดนตัวเค้า

" แทค..ไปนอนในห้องดีกว่านะเดี๋ยวพี่หมีเปิดแอร์ให้เย็นช่ำเลย" ชานชองหันมาพูดกับแทคยอนด้วยเสียงอ่อนโยน

" ไม่..แทคจะนอนในนี้..ฮือ..แทคจะนอนในนี้" แทคยอนเริ่มสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดนิชคุณอีกครั้ง

" แทค!!..ไม่เชื่อฟังชานแล้วเหรอ.." ชานชองพูดเสียงเข้ม

" ..ชานอยู่ไหน!!..อึก..แทคอยากเจอชาน" แทคยอนเงยหน้ามองชานชอง เมื่อได้ยินคนเอ่ยชื่อพี่ชายเค้า

" แทค..พี่ชานบอกว่า..ถ้าแทคไม่เชื่อฟังพี่หมี..พี่ชานจะไม่มาช่วยแทคอีกแล้วนะ" ชานชองขู่แทคยอน เค้าต้องอ้างตัวเป็นคนอื่นและเอาชื่อตัวเองมาอ้าง  แทคมีความจำแค่วัยเด็กเค้าเลยไม่รู้ว่าตอนโตพี่ชายเค้าหน้าตาเป็นอย่างไร

" แทคไม่..แทค..ขอโทษ" แทคยอนกัดริมฝีปากตัวเอง และค่อยๆสงบลง

" ลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้!!" ชานชองทำเสียงเข้มต่อเนื่อง ถึงเค้าจะรักแทคโอ๋แทคมาก แต่ผิดก็คือผิด

คนตัวใหญ่ยอมลุกขึ้นจากอ่างน้ำง่ายๆ เค้าก้าวออกจากอ่างน้ำทั้งที่ตัวยังเเดงก่ำ จุนโฮและนิชคุณที่เงียบอยู่นานถึงกับมองหน้ากัน

วิธีการสอนน้องชายของชานชองใช้ได้ผลดีมากในสายตาของชายหนุ่ม2 คน  จุนโฮหายามาให้แทคยอนกิน เจ้าคนตัวยักษ์ที่ย้อนวัย ยังคงกินยายาก และยังต้องให้นิชคุณป้อนปากเหมือนเดิม จุนโฮและชานชองปรับอุณหภูมิห้องให้แทคก่อนจะพากันกลับห้องตัวเอง

" ม่ะนี่ม่ะ..คุณเป่าผมให้นะ" นิชคุณจับมือแทคยอนเดินมาที่โต๊ะเครื่องแป้งอย่างว่าง่าย

" ชานจะโกรธแทคไหม.." คนผิวเข้มนั่งก้มหน้าก้มตาไม่ยอมเงย

" ถ้าแทคไม่ดื้อ..คุณชานก็ไม่โกรธแทคหรอก..เงยหน้าขึ้นสิ" นิชคุณค่อยๆสางผมแทคยอนเบาๆ

" ชานโกรธแน่เลย..ชานไม่ชอบเด็กดื้อ" แทคยอนก้มหน้างุดลงมากกว่าเดิม

" ให้ความสำคัญกับพี่ชานคนเดียว..ไม่ให้ความสำคัญกับคุณบ้างเหรอ" นิชคุณเบ้ปาก

" ชานเป็นพี่ชายแทค..เป็นคนในครอบครัว..ชานสำคัญที่สุด" แทคยอนพูดเสียงขึ้นจมูก

" คุณเป็นคนรักคุณก็เป็นคนสำคัญเหมือนกันนะ" นิชคุณพูดเสียงดังกลับ

" ไม่!!..อย่าเอาคนอื่นมาเทียบกับพี่ชานนะ" แทคยอนตวาดเแว้ด และปัดมือนิชคุณออกจากหัวตัวเอง ไดร์เป่าผมกระเดนลงไปกองกับพื้น  เค้าหันหลังกลับมาทำตาขวางใส่นิชคุณ และแยกเขี้ยวขู่ฟ่อ

" คนอื่นเหรอ..คุณเป็นคนอื่นสินะ" คนผิวขาวแว๊ดกลับใส่แทคยอน นิชคุณเบ้ปาก ใบหน้าขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อย

อึก  อึก!!

            คนผิวขาวน้ำตาคลอเบ้า เค้ายกมือของตนขึ้นมาปิดตาตัวเอง

นิชคุณเก็บไดร์เป่าผมขึ้นมาวางลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง คนผิวขาวไม่อาจกลั้นน้ำตาแห่งความทุกข์ไว้ได้อีกแล้ว นิชคุณหันหลังและเดินกลับมานั่งที่เตียงนอน

ภายนอก หน้าประตูสีขาว จุนโฮและชานชองยังคงยืนนิ่งไม่ไปไหน เค้ายืนฟังบทสนทนาที่เล็ดลอดออกมานอกห้องอย่างเหนื่อยใจ

"คุณแทคเวลานี้..อาจทำให้ไอ้หมาสติแตกตายได้นะครับเนี่ย"   จุนโฮยืนเกาคออยู่หน้าประตูห้องแทคยอน ชานชอนถอนหายใจเกาหัวตัวเองเหมือนกัน

" คนนึงกลับไปเป็นเด็ก ส่วนอีกคนนิสัยเหมือนเด็ก รู้สึกเหมือนมีน้องที่ต้องสอนเพิ่มขึ้นมาอีกคนเลยนะเนี่ย." ชานชองพูดออกมาลอยๆคนเดียว

"เฮ้อ... ผมก็ว่างั้นแหละครับ" จุนโฮถอนหายใจบ้าง

" ร้องไห้เหรอคุณ" แทคยอนเปลี่ยนอารมณ์ทันทีที่ได้ยินเสียงสะอื้นดังขึ้น

"..........."

" ร้องทำไม" แทคยอนถามซ้ำอีกเมื่อคนผิวขาวไม่ยอมตอบอะไรกลับมา คนผิวเข้มย่างก้าวเข้าหาคนผิวขาวช้าๆ เค้าเอื้อมมือจับแผ่นหลังของคนร่างขาวอย่างกล้าๆกลัว

" อย่ามายุ่ง!!" คนผิวขาวสะบัดตัวหนี เค้าหันหน้ากลับมาเผชิญหน้าแทคยอน สีหน้าเค้าบ่งบอกความผิดหวังระคนทุกข์ใจ

" โกรธทำไม..ไหนคุณบอกว่าเรารักกัน เราคุยกันได้ทุกเรื่องไง" แทคยอนเริ่มเสียงแข็งขึ้นมาอีกครั้ง

" คนรักเหรอ..แทคไม่เห็นความสำคัญของคุณด้วยซ้ำ" นิชคุณหน้ายู่ น้ำตาใสๆค่อยๆไหลออกจากดวงตากลมโต จนเปื้อนแก้มนวลขาวเกือบทั้งหมด

" แล้วคนรักมันคืออะไร!!" แทคยอนหัวเสียหนักขึ้น

" หึ..ไม่รู้ว่าคนรักคืออะไร..แต่ก็กล้าพูดเต็มปากว่าพี่ชานดีที่สุดงั้นเหรอ" นิชคุณหันหลังหนีและขยับตัวหนีแทคยอน เค้านั่งก้มหน้าร้องไห้ออกมาโดยไม่สนใจว่าแทคยอนจะรู้สึกยังไง

คุณโทษแทคไม่ได้ แต่คุณเจ็บมากเลยแทค คุณทรมานแทบใจสลาย'

ภายนอกห้องนอนสีขาว ชานชองที่ยืนฟังอยู่นาน เค้าตัดสินใจจะจบศึกนี้ก่อนที่ เจ้าเด็กเอาแต่ใจจะถอดใจจากน้องชายของเค้าเสียก่อน

แอ๊ด..


  ประตูบานสีขาวถูกเปิดออก ชานชองค่อยๆย่างเท้าเข้ามาในห้องของแทคยอนเค้ามองไปที่นิชคุณก่อน และเบี่ยงสายตามาที่แทคยอน

" คุณ..ไปนอนกับจุนโฮซะ" ชานชองเดินมาแตะบ่าของคนผิวขาวเบาๆ

" แทคคืนนี้นอนกับพี่หมีนะ" ชานชองสบตาน้องชายที่เบ้หน้าหนี

" ไปนอนกับโฮนะคืนนี้.." จุนโฮเดินเข้ามาหานิชคุณ เค้าย่อตัวลงมานั่งข้างนิชคุณบนเตียง ใช้ท่อนแขนอวบขาวของตนโอบคอของเพื่อนมาซบไหล่ตัวเอง คนผิวขาวยังคงไม่ตอบ มีเพียงเสียงซื้ดน้ำมูก และร่างกายที่ขยับขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ

" โฮ..พาคุณไปนอนได้แล้ว"ชานชองสั่งแฟนตัวเอง

" ครับ" จุนโฮตอบเสียงเบา และค่อยๆพยุงตัวเพื่อนตัวขาวให้ลุกขึ้น และยอมเดินออกจากห้องนอนไปแต่โดยดี

" ทำไมแทคต้องนอนกับพี่.." แทคยอนถามผู้ชายที่นั่งอยู่บนเตียงนอนอย่างสับสน

" พี่หมีเป็นตัวแทนชาน..ถ้าแทคดื้อ..ชานจะไม่กลับมาหาแทค..ลงมานอนเดี๋ยวนี้!!" ชานชองสั่งน้ำเสียงเด็ดขาด

" ผม..ไม่ " แทคยอนส่ายหน้าไปมา เค้าปฎิเสธที่จะเข้าใกล้คนแปลกหน้าที่ให้ความรู้สึกคุ้นเคย

" นอนเตียงเดียวกับคุณได้..ทำไมนอนเตียงเดียวกับพี่ไม่ได้" ชานชองถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

" คุณเป็นคนรัก.." แทคยอนสวนกลับ

" ตะกี้แทคบอกคุณว่าไม่เข้าใจความหมายของคำว่าคนรักไม่ใช่เหรอ.." ชานชองตอกกลับใส่น้องชายตัวเอง

" แทคจะพูดเรื่องที่ตัวเองยังไม่เข้าใจแบบนี้ไม่ได้ เพราะมันจะทำให้คู่สนทนาของแทครู้สึกไม่ดี..ถ้าแทคไม่รู้ว่าคำว่าพี่ชายกับคนรักสำคัญต่างกันยังไง แทคไม่ควรรีบตัดสินใจแบบนั้น" ชานชอนเริ่มเทศนาน้องชายอย่างจริงจัง

"พี่ชานสำคัญในฐานะพี่ชายและคนในครอบครัวจริงๆตามสายเลือด  แต่เมื่อคนเราโตขึ้น ทุกคนก็ต้องแยกย้ายกันไปเพื่อหาคู่ชีวิตของตนเอง  คู่ชีวิตคือคนรัก  คนที่จะเราจะต้องดูแล และปกป้อง คนที่เราจะต้องให้ความรัก และความเคารพ  คนที่เราจะต้องให้ความสำคัญไม่ต่างจากพี่ชายอย่างชาน  ตอนนี้แทคโตแล้ว มีคู่ชีวิตแล้ว  ครอบครัวของแทคจะประกอบไปด้วยแทคและคนรักซึ่งก็คือคุณ  แทคต้องเริ่มสร้างครอบครัวของแทคแล้ว แทคจะมายึดติดกับพี่ชานไปตลอดไม่ได้ " ชานชองอธิบายยาวเหยียด

"งั้น...คุณร้องไห้เพราะแทคพูดไม่ดีกับคุณเหรอ" แทคยอนถามชานชองกลับ เค้าเริ่มรู้สึกผิดเมื่อได้ฟังชายตรงหน้าพูด

" ใช่.." ชานชองพยักหน้าตอบ

" คุณจะหยุดร้องไห้ไหม" แทคยอนลดเสียงลง

" หยุดสิถ้าแทคไปขอโทษคุณ " ชานชองตอบ

" งั้นแทค..ไปขอโทษคุณนะ" แทคยอนหันรีหันขวาง

"พรุ่งนี้ดีกว่า..ตอนนี้ดึกมากแล้ว" ชานชองอยากให้แทคกลับมานอนมากกว่าจะไปกวนนิชคุณ

" มานอนได้แล้วมา" ชานชองขยับตัวขึ้นมานอนบนเตียง คนผิวเข้มรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวปลอดภัย เค้าค่อยๆขยับเท้า และเดินเข้ามาใกล้เตียงนอนมากขึ้น

" แทคนอนข้างล่างดีกว่า" คนผิวเข้มก็ยังไม่กล้าขึ้นมานอนบนเตียงกับชานชองอยู่ดี

" เอางั้นเหรอ" ชานชองปลงตก เค้าลุกขึ้นจากเตียงและลงมาปูที่นอนให้แทคยอนข้างเตียงนอน


" ฝันดีแทค" ชานกระโดดขึ้นเตียงนอน และหลับอย่างรวดเร็ว วันพรุ่งนี้ทุกคนคงนอนตื่นสายกันหมดแน่ๆ ชานชองคิด


ความคิดเห็น