เด็กดื้อปะทะเด็กขี้น้อยใจ
" คุณ..คุณ..!!...แทคร้อน.." แทคยอนลืมตาขึ้นมา เค้าเห็นใบหน้าของคนที่อ้างตนว่าเป็นคนรักของเค้าเมื่อตอนเย็น อยู่แทบจะติดใบหน้าเค้า คนผิวเข้มขยับตัวยุกยิกๆ ไปมา และพยายามดันร่างชายหนุ่มคนข้างๆออกอย่างเบามือ แต่เมื่อคนด้านข้างไม่ขยับ แทคยอนก็เริ่มรู้สึกรำคาญตะหงิดๆเมื่อไอร้อนจากผิวของคนข้างกายกำลังจะทำให้ตัวเค้าลุกไหม้
" ร้อน...!!" แทคยอนยันแขน2 ข้างออกจนสุดตัว ส่งผลให้ร่างขาวๆกระเด็นออกจากเตียงนอน
ปุ๊ก !!
อั่ก!!
" อ๋า.~..โอ้ย..อะไรกันเนี่ย" คนร่างขาวยันตัวขึ้นจากพื้นด้านล่างอย่างงงงวย เค้ารู้สึกเหมือนโดนถีบตกเตียงก็ไม่ปาน
" ร้อนอ่า~" คนผิวเข้มลุกขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยทีท่าหงุดหงิด แล้วถอดเสื้อกล้ามของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว ใบหน้าคนผิวเข้มแดงเเป๊ดพอๆกับสีผิว ผิวกายชุ่มไปด้วยเหงื่อเหม็ดใหญ่ที่ไหลออกมาไม่หยุด คนผิวขาวขยี้ตา เพื่อปลุกความง่วงงุนออกจากตัว เค้าบิดขี้เกียจก่อนจะเพ่งมองไปที่ร่างคนบนเตียงอย่างพร่ามัว
" แทค..เป็นอะไรอ่ะ" นิชคุณถามเสียงอ่อยเอียงคอมองแทคยอน
" ร้อน..ร้อน.ร้อน!!" แทคยอนบ่นอุบอิบ เค้ากระโดดลงจากเตียงวิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อที่จะเอาน้ำราดตัว หวังจะทำให้ร่างกายเย็นลง
นิชคุณมองตามแทคยอน เค้ายังคงรู้สึกไม่อยากจะลุกไปไหน เวลานี้นาฬิกาชี้เลขตี3 อยู่ๆคนผิวเข้มก็พลักร่างนิชคุณตกเตียง
" แทคเป็นอะไรรึเปล่า" คนผิวขาวหาววอดก่อนจะลุกขึ้นช้าๆ
' เจ็บง่า..แทคบ้า' นิชคุณเบ้หน้าเมื่อใช้มือลูบขาและแขนตัวเองเบาๆ
' พรุ่งนี้ต้องช้ำแน่เลย' คนผิวขาวโอดครวญในใจ
" แทค...!!" คนผิวขาวตกใจหัวใจแทบวายเมื่อเค้าพาร่างกายของตนมาถึงห้องน้ำ
คนผิวเข้มนอนจมอยู่ในอ่างอาบน้ำขนาดพอดีตัว ไม่มีชิ้นส่วนร่างกายชิ้นไหนโผล่พ้นน้ำขึ้นมาเลย ทุกอย่างภายในอ่างน้ำสงบนิ่ง มีเพียงฟองอากาศเล็กๆผุดขึ้นมาที่ผิวน้ำ
' ไม่...มันต้องไม่เป็นแบบนี้' คนผิวขาวกรีดร้องในใจ
" แทค..!!" นิชคุณตาลีตาเหลือก 2 เท้าของคนผิวขาวรีบก้าวโดยพลัน นิชคุณใช้มือของตนกระชากตัวแทคยอนขึ้นจากอ่างอาบน้ำทันที
" ฮั่ก. ฮ่า...ทำอะไรอ่ะคุณ...แทคร้อน..แทคจะนอนในนี้" แทคยอนโวยวายเสียงดัง เค้าพยายามสะบัดแขนและตัวให้หลุดจากของมือของนิชคุณ แต่มันไม่ง่ายเลยเมื่อคนผิวขาวไม่คิดจะปล่อยเหมือนกัน
" ร้อนอะไร!!..บ้ารึเปล่า..น้ำนี่มันเย็นเกินไปนะ..แล้วนอนลงไปแบบนั้น..เกิดจมน้ำตายจะทำไงห่ะ!!" นิชคุณแว๊ดใส่แทคยอนเสียงดัง
" ก็แทคร้อนอ่า...อึก..อึก..แง้...เจ็บ.." คนผิวเข้มแหกปากร้องไห้ลั่นเมื่อมองไปที่ต้นแขนตัวเอง เค้ารู้สึกถึงความเจ็บตรงบริเวณที่ถูกนิชคุณจับ คนผิวขาวมองตามสายตาของแทคยอนมาหยุดตรงที่มือเค้า
' พระเจ้า!!' นิชคุณสบถ มือของเค้าล็อกแขนแทคยอนราวคีมเหล็ก
" แทค..ไม่ร้องนะ..คุณขอโทษ" นิชคุณรีบปล่อยมือออกจากแขนแทคยอนทันที
" แง้..เจ็บ!!..คุณ..ทำแทคเจ็บอ่า!!..ชาน.ชาน!! " แทคยอนร้องไห้ไม่หยุด และไม่ยอมให้นิชคุณปลอบหรือโดนตัว
" เสียงอะไรอ่าชาน" จุนโฮสะลืมสะลือตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงอะไรสักอย่างจากที่ไกลเเสนไกล เค้าสะกิดชานชองที่นอนอยู่ข้างๆ
" หืม" ชานชองสะดุ้งตื่นเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรมาสะกิดตัวเอง
" ได้ยินเสียงอะไรไหม" จุนโฮงัวเงียถามชานอีกครั้ง ชานชองขยี้ตา และลุกขึ้นมานั่ง เค้าเพ่งสมาธิเพื่อฟังเสียงตามที่จุนโฮถาม
" เสียงร้องไห้" ชานชองบอกจุนโฮที่ยังนอนซุกอยู่บนเตียง
" คุณแทค!!" จุนโฮกระโดดพลึ้งขึ้นมานั่ง ตาของเค้าเบิกกว้างขึ้น
"แทค!!" ชานชองตกใจร้องเสียงหลง
ทั้งสองคนรีบลงจากเตียงเเต่งตัวและออกจากห้อง เมื่อมาถึงห้องแทค เค้าก็รีบเปิดประตูเข้าไปทันทีโดยไม่เคาะหรือขออนุญาติล่วงหน้า
" แง้...." แทคยอนร้องไห้เสียงดังเป็นเด็ก
" แทค..คุณขอโทษนะ" คนผิวขาวกอดปลอบแทคยอนไม่ห่าง
" เกิดอะไรขึ้นน่ะ!! " จุนโฮโผล่พรวดเข้ามาในห้องน้ำ พร้อมถามเพื่อนตัวขาวที่นั่งกอดแทคยอนอยู่ข้างอ่างอาบน้ำ
" โฮ..ขอบคุณที่นายมา" นิชคุณดีใจมากที่อยู่ๆเพื่อนเค้าก็โผล่มาช่วย
" อาบน้ำกลางดึกเหรอ...บ้ารึเปล่า" ชานชองมองแทคยอนที่ใส่แค่กางเกงบ็อกเซอร์นั่งตัวเเดงอยู่ในอ่างอาบน้ำ โดยมีนิชคุณที่แต่งตัวเต็มยศ มีทั้งเสื้อหนาวแขนยาวและกางเกงจั้มสีแดง4 ส่วน อย่างสงสัย
" โฮ..แทคตัวร้อนจี๊เลย" นิชคุณทำหน้าเบ้
" นายก็เลยพาคุณแทคมาจับกดน้ำเย็นเหรอ..นายบ้ารึเปล่า.!!." จุนโฮขยี้หัวอย่างแรง เค้ารู้ว่ามันเป็นน้ำเย็นเพราะเค้าเหลือบเห็นสวิตปรับอุณหภูมิน้ำ
" คุณไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะเว้ยโฮ.." นิชคุณหน้าบูดขึ้นมาทันที
" พาขึ้นจากน้ำก่อนเถอะ..เดี๋ยวหวัดกินกันทั้งคู่พอดี" ชานชองขัดจังหวะเด็ก2 คนที่กำลังจะเริ่มกัดกัน
" ทำไม่ได้ครับ..ผมพยายามแล้วแต่แทคไม่ฟังเลย" นิชคุณพูดปากสั่นเพราะความเย็นจากน้ำที่ล้นจากอ่างอาบน้ำมาโดนตัวเค้า
" แทค..ไปนอนในห้องดีกว่านะเดี๋ยวพี่หมีเปิดแอร์ให้เย็นช่ำเลย" ชานชองหันมาพูดกับแทคยอนด้วยเสียงอ่อนโยน
" ไม่..แทคจะนอนในนี้..ฮือ..แทคจะนอนในนี้" แทคยอนเริ่มสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดนิชคุณอีกครั้ง
" แทค!!..ไม่เชื่อฟังชานแล้วเหรอ.." ชานชองพูดเสียงเข้ม
" ..ชานอยู่ไหน!!..อึก..แทคอยากเจอชาน" แทคยอนเงยหน้ามองชานชอง เมื่อได้ยินคนเอ่ยชื่อพี่ชายเค้า
" แทค..พี่ชานบอกว่า..ถ้าแทคไม่เชื่อฟังพี่หมี..พี่ชานจะไม่มาช่วยแทคอีกแล้วนะ" ชานชองขู่แทคยอน เค้าต้องอ้างตัวเป็นคนอื่นและเอาชื่อตัวเองมาอ้าง แทคมีความจำแค่วัยเด็กเค้าเลยไม่รู้ว่าตอนโตพี่ชายเค้าหน้าตาเป็นอย่างไร
" แทคไม่..แทค..ขอโทษ" แทคยอนกัดริมฝีปากตัวเอง และค่อยๆสงบลง
" ลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้!!" ชานชองทำเสียงเข้มต่อเนื่อง ถึงเค้าจะรักแทคโอ๋แทคมาก แต่ผิดก็คือผิด
คนตัวใหญ่ยอมลุกขึ้นจากอ่างน้ำง่ายๆ เค้าก้าวออกจากอ่างน้ำทั้งที่ตัวยังเเดงก่ำ จุนโฮและนิชคุณที่เงียบอยู่นานถึงกับมองหน้ากัน
วิธีการสอนน้องชายของชานชองใช้ได้ผลดีมากในสายตาของชายหนุ่ม2 คน จุนโฮหายามาให้แทคยอนกิน เจ้าคนตัวยักษ์ที่ย้อนวัย ยังคงกินยายาก และยังต้องให้นิชคุณป้อนปากเหมือนเดิม จุนโฮและชานชองปรับอุณหภูมิห้องให้แทคก่อนจะพากันกลับห้องตัวเอง
" ม่ะนี่ม่ะ..คุณเป่าผมให้นะ" นิชคุณจับมือแทคยอนเดินมาที่โต๊ะเครื่องแป้งอย่างว่าง่าย
" ชานจะโกรธแทคไหม.." คนผิวเข้มนั่งก้มหน้าก้มตาไม่ยอมเงย
" ถ้าแทคไม่ดื้อ..คุณชานก็ไม่โกรธแทคหรอก..เงยหน้าขึ้นสิ" นิชคุณค่อยๆสางผมแทคยอนเบาๆ
" ชานโกรธแน่เลย..ชานไม่ชอบเด็กดื้อ" แทคยอนก้มหน้างุดลงมากกว่าเดิม
" ให้ความสำคัญกับพี่ชานคนเดียว..ไม่ให้ความสำคัญกับคุณบ้างเหรอ" นิชคุณเบ้ปาก
" ชานเป็นพี่ชายแทค..เป็นคนในครอบครัว..ชานสำคัญที่สุด" แทคยอนพูดเสียงขึ้นจมูก
" คุณเป็นคนรักคุณก็เป็นคนสำคัญเหมือนกันนะ" นิชคุณพูดเสียงดังกลับ
" ไม่!!..อย่าเอาคนอื่นมาเทียบกับพี่ชานนะ" แทคยอนตวาดเแว้ด และปัดมือนิชคุณออกจากหัวตัวเอง ไดร์เป่าผมกระเดนลงไปกองกับพื้น เค้าหันหลังกลับมาทำตาขวางใส่นิชคุณ และแยกเขี้ยวขู่ฟ่อ
" คนอื่นเหรอ..คุณเป็นคนอื่นสินะ" คนผิวขาวแว๊ดกลับใส่แทคยอน นิชคุณเบ้ปาก ใบหน้าขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อย
อึก อึก!!
คนผิวขาวน้ำตาคลอเบ้า เค้ายกมือของตนขึ้นมาปิดตาตัวเอง
นิชคุณเก็บไดร์เป่าผมขึ้นมาวางลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง คนผิวขาวไม่อาจกลั้นน้ำตาแห่งความทุกข์ไว้ได้อีกแล้ว นิชคุณหันหลังและเดินกลับมานั่งที่เตียงนอน
ภายนอก หน้าประตูสีขาว จุนโฮและชานชองยังคงยืนนิ่งไม่ไปไหน เค้ายืนฟังบทสนทนาที่เล็ดลอดออกมานอกห้องอย่างเหนื่อยใจ
"คุณแทคเวลานี้..อาจทำให้ไอ้หมาสติแตกตายได้นะครับเนี่ย" จุนโฮยืนเกาคออยู่หน้าประตูห้องแทคยอน ชานชอนถอนหายใจเกาหัวตัวเองเหมือนกัน
" คนนึงกลับไปเป็นเด็ก ส่วนอีกคนนิสัยเหมือนเด็ก รู้สึกเหมือนมีน้องที่ต้องสอนเพิ่มขึ้นมาอีกคนเลยนะเนี่ย." ชานชองพูดออกมาลอยๆคนเดียว
"เฮ้อ... ผมก็ว่างั้นแหละครับ" จุนโฮถอนหายใจบ้าง
" ร้องไห้เหรอคุณ" แทคยอนเปลี่ยนอารมณ์ทันทีที่ได้ยินเสียงสะอื้นดังขึ้น
"..........."
" ร้องทำไม" แทคยอนถามซ้ำอีกเมื่อคนผิวขาวไม่ยอมตอบอะไรกลับมา คนผิวเข้มย่างก้าวเข้าหาคนผิวขาวช้าๆ เค้าเอื้อมมือจับแผ่นหลังของคนร่างขาวอย่างกล้าๆกลัว
" อย่ามายุ่ง!!" คนผิวขาวสะบัดตัวหนี เค้าหันหน้ากลับมาเผชิญหน้าแทคยอน สีหน้าเค้าบ่งบอกความผิดหวังระคนทุกข์ใจ
" โกรธทำไม..ไหนคุณบอกว่าเรารักกัน เราคุยกันได้ทุกเรื่องไง" แทคยอนเริ่มเสียงแข็งขึ้นมาอีกครั้ง
" คนรักเหรอ..แทคไม่เห็นความสำคัญของคุณด้วยซ้ำ" นิชคุณหน้ายู่ น้ำตาใสๆค่อยๆไหลออกจากดวงตากลมโต จนเปื้อนแก้มนวลขาวเกือบทั้งหมด
" แล้วคนรักมันคืออะไร!!" แทคยอนหัวเสียหนักขึ้น
" หึ..ไม่รู้ว่าคนรักคืออะไร..แต่ก็กล้าพูดเต็มปากว่าพี่ชานดีที่สุดงั้นเหรอ" นิชคุณหันหลังหนีและขยับตัวหนีแทคยอน เค้านั่งก้มหน้าร้องไห้ออกมาโดยไม่สนใจว่าแทคยอนจะรู้สึกยังไง
' คุณโทษแทคไม่ได้ แต่คุณเจ็บมากเลยแทค คุณทรมานแทบใจสลาย'
ภายนอกห้องนอนสีขาว ชานชองที่ยืนฟังอยู่นาน เค้าตัดสินใจจะจบศึกนี้ก่อนที่ เจ้าเด็กเอาแต่ใจจะถอดใจจากน้องชายของเค้าเสียก่อน
แอ๊ด..
ประตูบานสีขาวถูกเปิดออก ชานชองค่อยๆย่างเท้าเข้ามาในห้องของแทคยอนเค้ามองไปที่นิชคุณก่อน และเบี่ยงสายตามาที่แทคยอน
" คุณ..ไปนอนกับจุนโฮซะ" ชานชองเดินมาแตะบ่าของคนผิวขาวเบาๆ
" แทคคืนนี้นอนกับพี่หมีนะ" ชานชองสบตาน้องชายที่เบ้หน้าหนี
" ไปนอนกับโฮนะคืนนี้.." จุนโฮเดินเข้ามาหานิชคุณ เค้าย่อตัวลงมานั่งข้างนิชคุณบนเตียง ใช้ท่อนแขนอวบขาวของตนโอบคอของเพื่อนมาซบไหล่ตัวเอง คนผิวขาวยังคงไม่ตอบ มีเพียงเสียงซื้ดน้ำมูก และร่างกายที่ขยับขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ
" โฮ..พาคุณไปนอนได้แล้ว"ชานชองสั่งแฟนตัวเอง
" ครับ" จุนโฮตอบเสียงเบา และค่อยๆพยุงตัวเพื่อนตัวขาวให้ลุกขึ้น และยอมเดินออกจากห้องนอนไปแต่โดยดี
" ทำไมแทคต้องนอนกับพี่.." แทคยอนถามผู้ชายที่นั่งอยู่บนเตียงนอนอย่างสับสน
" พี่หมีเป็นตัวแทนชาน..ถ้าแทคดื้อ..ชานจะไม่กลับมาหาแทค..ลงมานอนเดี๋ยวนี้!!" ชานชองสั่งน้ำเสียงเด็ดขาด
" ผม..ไม่ " แทคยอนส่ายหน้าไปมา เค้าปฎิเสธที่จะเข้าใกล้คนแปลกหน้าที่ให้ความรู้สึกคุ้นเคย
" นอนเตียงเดียวกับคุณได้..ทำไมนอนเตียงเดียวกับพี่ไม่ได้" ชานชองถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
" คุณเป็นคนรัก.." แทคยอนสวนกลับ
" ตะกี้แทคบอกคุณว่าไม่เข้าใจความหมายของคำว่าคนรักไม่ใช่เหรอ.." ชานชองตอกกลับใส่น้องชายตัวเอง
" แทคจะพูดเรื่องที่ตัวเองยังไม่เข้าใจแบบนี้ไม่ได้ เพราะมันจะทำให้คู่สนทนาของแทครู้สึกไม่ดี..ถ้าแทคไม่รู้ว่าคำว่าพี่ชายกับคนรักสำคัญต่างกันยังไง แทคไม่ควรรีบตัดสินใจแบบนั้น" ชานชอนเริ่มเทศนาน้องชายอย่างจริงจัง
"พี่ชานสำคัญในฐานะพี่ชายและคนในครอบครัวจริงๆตามสายเลือด แต่เมื่อคนเราโตขึ้น ทุกคนก็ต้องแยกย้ายกันไปเพื่อหาคู่ชีวิตของตนเอง คู่ชีวิตคือคนรัก คนที่จะเราจะต้องดูแล และปกป้อง คนที่เราจะต้องให้ความรัก และความเคารพ คนที่เราจะต้องให้ความสำคัญไม่ต่างจากพี่ชายอย่างชาน ตอนนี้แทคโตแล้ว มีคู่ชีวิตแล้ว ครอบครัวของแทคจะประกอบไปด้วยแทคและคนรักซึ่งก็คือคุณ แทคต้องเริ่มสร้างครอบครัวของแทคแล้ว แทคจะมายึดติดกับพี่ชานไปตลอดไม่ได้ " ชานชองอธิบายยาวเหยียด
"งั้น...คุณร้องไห้เพราะแทคพูดไม่ดีกับคุณเหรอ" แทคยอนถามชานชองกลับ เค้าเริ่มรู้สึกผิดเมื่อได้ฟังชายตรงหน้าพูด
" ใช่.." ชานชองพยักหน้าตอบ
" คุณจะหยุดร้องไห้ไหม" แทคยอนลดเสียงลง
" หยุดสิถ้าแทคไปขอโทษคุณ " ชานชองตอบ
" งั้นแทค..ไปขอโทษคุณนะ" แทคยอนหันรีหันขวาง
"พรุ่งนี้ดีกว่า..ตอนนี้ดึกมากแล้ว" ชานชองอยากให้แทคกลับมานอนมากกว่าจะไปกวนนิชคุณ
" มานอนได้แล้วมา" ชานชองขยับตัวขึ้นมานอนบนเตียง คนผิวเข้มรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวปลอดภัย เค้าค่อยๆขยับเท้า และเดินเข้ามาใกล้เตียงนอนมากขึ้น
" แทคนอนข้างล่างดีกว่า" คนผิวเข้มก็ยังไม่กล้าขึ้นมานอนบนเตียงกับชานชองอยู่ดี
" เอางั้นเหรอ" ชานชองปลงตก เค้าลุกขึ้นจากเตียงและลงมาปูที่นอนให้แทคยอนข้างเตียงนอน
" ฝันดีแทค" ชานกระโดดขึ้นเตียงนอน และหลับอย่างรวดเร็ว วันพรุ่งนี้ทุกคนคงนอนตื่นสายกันหมดแน่ๆ ชานชองคิด
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น