อยากถูกกอด
หมีชานอนุญาติให้รุ่นพี่ของเค้ากลับบ้านได้ หลังจากดูอาการโดยรวมของแทคยอนแล้ว เค้าจ่ายยาส่วนนึงให้พร้อมกำชับว่าอย่าเพิ่งนอนหงายนะ
“ช่วงนี้พี่ก็นอนตะแคงไม่ก็นอนคว่ำหน้าไปก่อนละกันนะครับ..เอาไว้หายเจ็บเมื่อไหร่พี่ก็กลับมานอนหงายได้เหมือนเดิม” ชานชองกล่าวอย่างเคร่งเครียด
หลังจากชานชองออกไป นิชคุณก็พาคุณหมอแฟนหนุ่มของเค้ากลับบ้านทันที
"คุณแทคครับ...ไหนคุณบอกว่ากินข้าวเสร็จจะต่อไงครับ" นิชคุณรีบขยับตัวเข้ามาสวมกอดแทคยอนจะด้านหลัง
"ต่ออะไร...แล้วนี่คุณทำอะไรของน่ะ" แทคยอนถามพลางขยับตัวออกจากอ้อมแขนขาวๆของนิชคุณ
"คุณบอกว่าเมื่อคืนเรา" นิชคุณยิ้มกริ่ม พลางกระชับวงแขนของตัวเองแน่นขึ้น
"อ่า...ต่อจากเมื่อคืนเหรอได้สิ..." แทคยอนฉีกยิ้ม
"พวกนายน่ะ...ออกไปได้แล้ว...เกะกะจริง" นิชคุณออกปากไล่ชางมินและซึงลองที่ยืนแข็งเป็นหินฟอสซิลจากเมื่อ200ปีก่อน
"ไม่ต้องไปหรอก..อยู่ตรงนี้แหละ" แทคยอนขัดขึ้น
"ทำไมล่ะครับ..หรือคุณชอบแบบมีคนอยู่ด้วย" ชายผิวขาวเบิกตาโพลง เค้าหมุนตัวแทคยอนหันมายืนตรงหน้า
"เปล่า...แทคอยากได้ตากล้อง..เราจะได้ถ่ายวิดีโอกันต่อจากเมื่อวาน..แทคถือกล้องเองมันไม่สะดวกเลย" แทคยอนยิ้มเจ้าเล่ห์
"ถ่ายวิดีโออะไรหรือครับ" นิชคุณร้องเสียงสูง
"เดี๋ยวนะรอแปป" แทคยอนพูดจบ ก็วิ่งไปหยิบมือถือมาเปิดคลิปให้นิชคุณดู
"อ๊า!! นี่คุณถ่ายคลิปอะไรน่ะ” ตาคนผิวขาวแทบถลนออกนอกเบ้า
"แทคกับคุณไง..ไม่ชอบเหรอ" แทคยอนเลิกคิ้วชวนสงสัย
"ไม่..ผมไม่ชอบ...ลบเลยนะ...ลบเลย...ลบสิ" นิชคุณแฮวกระโดดตัวลอย
"ทำไมล่ะ..หลักฐานแสดงความรักของเรา...คุณไม่อยากเก็บไว้เหรอ" แทคยอนขมวดคิ้วเข้าหากัน
"ผมรักคุณแทคอยู่แล้ว..แต่ถึงขั้นต้องเก็บหลักฐานกันขนาดนี้เลยเหรอครับ..โอ้ยตาย...ถ้าภาพหลุดออกไปนี่ชีวิตผมจบแน่" ชายผิวขาวเต้นเป็นเจ้าเข้า
"แก!!..ลบรูปเดี๋ยวนี้" ชางมินเสนอหน้าเข้ามาสอด
"อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน" แทคยอนเเยกเขี้ยวขู่ฟ่อ
"แต่แกละเมิดความเป็นส่วนตัวของเจ้านายฉัน" ชางมินแยกเขี้ยวกลับอย่างไม่ลดราวาศอก
"ององ เข้าข้างมันเหรอ" ชางมินจ้องหน้าซึงลองอย่างเอาเรื่อง
"ถอยไปซึง" แทคยอนยกมือขึ้นแตะไหล่ซึงลอง
"ออกไปก่อนได้ไหมชาง..นายด้วยซึง" นิชคุณสั่งลูกน้อง
"แต่!!" ชางมินร้องอย่างไม่พอใจ
"ไม่มีแต่"นิชคุณเน้นเสียงหนัก
"นายออกไปก่อนซึง..ส่วนนายอยู่นี่ก่อน" แทคยอนรั้งชางมินไว้
"คุณจะทำอะไรน่ะ" นิชคุณถาม เค้าหวั่นวิตก
"ดูนายมีปัญหากับฉันนะ..ไม่พอใจอะไรก็พูดมาตรงๆ" แทคยอนสงบอารมณ์ลง เค้าพยายามหาสาเหตุ
"นายถีบฉันจำได้ไหม" ชางมินพูดเสียงลอดฟัน
"แล้วยังไง" แทคยอนทำหน้าครุ่นคิด
"นายไม่ขอโทษ" ชางมินตอบ
"ทำไมฉันต้องขอโทษในเมื่อนายยืนขวางทางฉันตั้งนาน2นาน" แทคยอนตอบเมื่อเค้านึกถึงเรื่องที่เค้าเจอชางมินครั้งแรกได้
"ถึงขั้นต้องถีบกันเลยเหรอ" ชางมินทำเสียงขึ้นจมูกไม่พอใจ
"ถ้าไม่ถีบนายออกไป ฉันจะได้เข้าห้องไหม..ฉันยืนวันละ6ชม. ทำงานวันละ14 ชม. นายยังจะให้คนง่วงแทบบ้ายืนรอธุระของนายเหรอ...ถ้าคุณไม่ออกจากห้อง..ฉันต้องยืนรอพวกนายจนเช้าไหม...หรือต้องนอนที่ทางเดินรอจนกว่าธุระของพวกนายจะเสร็จ..ฉันจ่ายเงินค่าห้องเท่ากับคนอื่นในคอนโด แล้วทำไมฉันจะเข้าห้องตัวเองตอนที่อยากจะเข้าไม่ได้" แทคยอนตอบยาว
"นายโกรธเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ" นิชคุณ ซึงลองแฮวออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
"แล้วจะทำไมล่ะ...ฉันเจ็บฉันจะโกรธไม่ได้เหรอ" ชางมินรีบตอบ เค้ารู้สึกใบหน้าชาเมื่อถูกแทคยอนตอกกลับหน้าหงาย
"ออกไปได้แล้วป่ะ" นิชคุณออกปากไล่จริงจังขึ้น สุดท้ายชางมินก็ยอมออกไปง่ายๆ ซึงลองกอดคอปลอบใจชางมินที่ถูกซัดหมัดหนัก
"รูปน่ะหลุดไปแล้ว...แทคตั้งใจให้หลุด" แทคยอนตอบ
"หลุดไปแล้ว!!! หลุดไปไหน" นิชคุณตาเบิกโพลงมากขึ้นอีก
"แทคส่งมันให้คนที่ข่มขู่แทคให้ออกห่างจากคุณ. .แต่ไม่ต้องกลัว...ที่หลุดไปน่ะคลิปสั้น..ไม่เห็นหน้าคุณหรอก" แทคยอนฉีกยิ้มหวาน
"มีคลิปสั้นคลิปยาวด้วยเหรอ...แล้วที่ว่าสั้นน่ะ..กี่นาที" นิชคุณเหว๋อเสียงหลง
"งั้นเดี๋ยวแทคทำให้ดูนะ" แทคยอนพูดจบก็ผลักร่างคนผิวขาวล้มลงบนเตียงนอน ร่างหนาทิ้งตัวลงนั่งข้างตัวนิชคุณ
มือใหญ่สีเข้มกระชากกระดุมเสื้อเชิ้ตนิชคุณออก ใบหน้าเรียวตอบก้มลงจนปลายจมูกถูไถไปกับเนินอกสีขาว
"อา.." นิชคุณครางหวานพลางยกอกขึ้นรับสัมผัสจากสันจมูกที่กดลงบนเนื้อของเค้า
"อา.." เสียงหวานใสดังออกจากลำคอคนร่างเล็ก แทคยอนยกหน้าขึ้นเปลี่ยนจากจมูกเป็นปลายลิ้น เค้าใช้ลิ้นร้อนลากไล้จากเนินอกข้างซ้ายไปข้างขวา ริมฝีปากบางหยักขยับดูดเม้มรอยเเดงตามตำแหน่งที่มันเคยเกิดขึ้นเมื่อคืน
"อา..คุณแทค.." คนผิวขาวครางหวาน นิชคุณยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมแทคยอน
"จูบผมเถอะ" นิชคุณขัดขึ้นพร้อมกับกระตุกรั้งเส้นผมที่ต้นคอของแทคยอนลงจนใบหน้าแทคยอนเชิดขึ้น
"ทำไมแทคต้องทำแบบนั้นล่ะ..." แทคยอนตอบ ใบหน้าคนตัวโตชื้นเหงื่อ และริมฝีปากบางหยักช้ำแดงจากการถูไถปากตัวเองไปมาบนเนินอกนิชคุณ
"เพราะผมอยากจูบคุณไงครับ" นิชคุณไม่พูดเปล่า เค้าขยับตัวอย่างรวดเร็ว และผลักร่างแทคยอนหงายหลังไปกับเตียงนอน ในขณะที่ตัวเค้าลุกขึ้นไปนั่งคร่อมกลางตัวคนร่างใหญ่
“เจ็บ!!..อั่ก” แทคยอนร้องเสียงหลง ใบหน้าคนตัวโตบิดเบี้ยว
“อ๊ะ!!..ผมขอโทษครับ..” นิชคุณพูดเสียงแหบพร่า เค้ารีบกระโดดลงจากตัวคนตัวโต และดึงตัวแทคยอนให้ลุกขึ้นมานั่ง
“เจ็บมากรึเปล่าครับ” นิชคุณร้องถามอย่างตกใจ
แทคยอนส่ายหน้าปฎิเสธ เค้าหันซ้ายแลขวา เมื่อเห็นกองหมอนและผ้าห่ม เค้าเอามันมาใช้
แทคยอนดึงหมอนมาไว้ที่ปลายเตียง เค้าจัดหมอนให้เรียงตัวสูงขึ้น และเค้าก็ถิ้งต้นคอตัวเองลงกับหมอน แค่นี้หลังเค้าก็ลอยตัวขึ้นจากพื้นแล้ว นิชคุณยิ้มกริ่มกับความคิดของคุณหมอคนเก่ง ใบหน้า และผิวกายนิชคุณแดงก่ำ เลือดลมในตัวเค้ากำลังพุ่งทะยานขึ้นฟ้า
"ให้ผมกินคุณนะครับ" พูดจบนิชคุณก็กดริมฝีปากอิ่มแดงของตนลงบนริมฝีปากบางหยักของแทคยอนโดยไม่รอคำตอบ
"กรี๊ด!!"
คนบนเตียงและเจ้าของห้องนอนสะดุ้งเฮือก นิชคุณเงยหน้าขึ้น เค้าพบเจสสิก้า และจินอุนยืนคู่กัน แทคยอนขยับตัวเอี้ยวคอไปด้านหลัง เค้าเจอจินอุนและเจสสิก้า ชางมินและซึงลองทำตาเบิกโพลง
"เข้ามาได้ยังไง..ไม่มีมารยาทเลย!!.." นิชคุณตาเขียวปั้ด พลางดึงผ้าห่มมาคลุมบนตัวแทคยอนให้รอดพ้นจากสายตาคนนอก เค้าไม่ได้ห่วงสภาพตัวเองที่แทบจะเปลือยครึ่งบนหมดแล้ว
"ออกไปให้หมดเลยนะ" นิชคุณตวาดเสียงดังลั่น
แทคยอนขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เค้าอายพอควร นี่เป็นครั้งแรกที่เค้าปล่อยตัวปล่อยใจเต็มที่ เค้าตอบสนองกับสัมผัสของนิชคุณ และดูเหมือนว่าเค้าจะยังต้องการมันมากกว่านี้
จินอุนยืนกัดฟันกรอดๆ เจสสิก้าดึงมือของจินอุนอย่างแรง เธอผิดที่ห้ามน้องไม่ได้และเถล่อถล่าเข้าไปในห้องนอนนิชคุณ ทั้งที่ชางมินและซึงลองก็ห้ามแล้ว
"ไม่ไปได้ไหม" แทคยอนพูดเสียงเบา มือใหญ่หนารั้งข้อมือบางของนิชคุณไว้
"แปปเดียวครับ" นิชคุณหันมองแทคยอน
"อยู่กับฉัน..ได้ไหม" แทคยอนพูดเสียงเบา เค้าต้องการมันจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เค้าอยากถูกกอด
"เดี๋ยวผมมา..ผมไปคุยไม่นานหรอกครับ..คิดว่านะ..ว่าแต่คุณแทคเป็นอะไรรึเปล่าครับ" นิชคุณคุกเข่าลงกับพื้น เข้าอยากเห็นหน้าแทคยอนชัดๆ
"อยู่ที่นี่แล้วกอดฉันได้ไหม" แทคยอนพูดเสียงเบา น้ำเสียงที่ดูคล้ายกับคนขาดความอบอุ่นทำนิชคุณเลิกคิ้วสงสัย คนผิวขาวยกแขนโอบตัวคนตัวโตไว้
"กอดแบบนี้ก่อนได้ไหมครับ" นิชคุณถาม
แทคยอนส่ายหัวไปมา คนตัวโตเริ่มสะอื้น อยู่ๆแทคยอนก็ร้องไห้ออกมาซะแบบนั้น นิชคุณงงเป็นไก่ตาแตก
"ร้องไห้ทำไมครับ..คุณแทค.." นิชคุณรีบงัดหน้าแทคยอนขึ้นมาดู
"คุณแทค.." คนผิวขาวพยายามดึงฝ่ามือแทคยอนออกจากหน้า เค้าอยากเห็นหน้าแทคยอนมากกว่ามือ
"อย่าร้องไห้สิครับ..คุณหมอ....ขอผมมองหน้าคุณหน่อย เอามือออกหน่อยนะ"นิชคุณพยายามอ้อนวอน
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นกลบเสียงพูดของนิชคุณ
"คุณหนูครับ..บ้านจะพังแล้ว.." ชางมินร้องเรียกเจ้านาย
"บ้าเอ๊ย!!.." นิชคุณหันมองตามเสียงเรียกพร้อมสบถอย่างไม่สบอารมณ์
"ไปเถอะ" แทคยอนพูดเสียงสั่นพร้อมกับกั้นเสียงสะอื้นของตัวเอง
"เดี๋ยวผมมา..แปปเดียวจริงๆ" นิชคุณรีบพูด เค้าลุกขึ้นตรงไปที่ประตูห้องนอน
นิชคุณออกจากห้องนอนมาพร้อมกับอารมณ์เกี้ยวโกรธ
"มีอะไร" นิชคุณพูดเสียงแข็งและเย็นชา
"คุณ...เจสขอโทษนะ" เจสสิก้ารีบออกตัว
"ไม่เป็นไร..มีอะไรก็รีบพูดมา" นิชคุณพูดพลางจ้องหน้าจินอุนตาขวาง
"เจสจะไปหาแดเนียลแต่ไม่มีใครอยู่กับจิน..ถ้าเจสจะฝากคุณ" เจสสิก้ารีบพูดแต่ไม่ทันจะได้พูดจบ
"ไม่...." นิชคุณตอบทันที
"คุณ..แค่อาทิตย์เดียว" เจสสิก้าขยับตัวเข้ามาใกล้นิชคุณ เธอยื่นมือเล็กๆของเธอมาจับแขนนิชคุณไว้
"ไม่เจส..ได้ยินคำตอบคุณไหม" นิชคุณย้ำเสียงดังและเย็นชากว่าเดิม
"คุณ..เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเราเถอะนะ" เจสสิก้าเว้าวอนด้วยน้ำตา
"เจส..คุณมีแฟนแล้ว..คุณต้องการความเป็นส่วนตัว..นี่ขนาดมีชางกับซึงอยู่น้องเธอยังไร้มารยาทได้ขนาดนี้" นิชคุณพูดพลางจ้องจินอุนตาเขียวปั้ด
"ครั้งต่อไปไม่มีแน่คุณ..เดี๋ยวเจสจัดการคุยให้นะ" เจสสิก้ารีบตอบ
"เจส..จองโตแล้วนะ..ปีนี้เค้า25แล้วนะ..เค้าดูแลตัวเองได้แล้ว..." นิชคุณตอบ
"ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้วก็กลับไปเถอะ" นิชคุณตอบ
"กรี๊ด!!"
เจสสิก้าหวีดเมื่อชางมินขยับเข้าใกล้น้องชายเธอ และจินอุนตวัดแขนใส่หน้าชางมิน ชายหนุ่มอายุเลข3 ยกแขนขึ้นกันข้อศอกจากเด็กอายุเลข2 ชางมินคว้าลำแขนของจินอุนไว้และเข้าตวัดดัดแขนจองจินอุนไปด้านหลัง
"อั่ก..แก" จินอุนสบถ
"เด็กหนอเด็ก..เมื่อไหร่จะเข็ดนะ..." ชางมินเปรย ในขณะที่เค้ายังล็อกแขนจินอุนไว้
"มีฝีมือแค่นี้...นายคิดว่านายเอาชนะ...แฟนคุณนี่ได้เหรอ..หมอนั่นมือไวตีนไวกว่าผมอีกนะ" ชางมินแควะ
"โฮะ!!..ไหงอยู่ๆนายถึงเชิดชูคุณหมอขึ้นมาได้ล่ะ" ซึงลองแซวเพื่อนตัวเอง
"ไม่ได้ชื่นชม..แต่หมอนั่นมีเหตุผลที่ทำร้ายฉันก็แค่นั้น..ฉันไม่ใช่พวกเกลียดคนแบบไร้เหตุผลนะององ" ชางมินตอบกลับ
"เธอจะจัดการอะไรได้เหรอ..ดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่าน้องเธอจะอยู่กับฉันได้ไหมเจส" นิชคุณตอบ
"ส่งแขกด้วย..แล้วถ้าใครเสนอหน้าเข้ามาในห้องนอนฉันแบบไม่ได้รับอนุญาติอีก..ฉันจะจับมันผูกหินถ่วงแม่น้ำฮัน" นิชคุณพูดด้วยสีหน้าและแววตาเยือกเย็น
ชางมินพาจินอุนออกไปนอกบ้านพร้อมเจสสิก้า ซึงลองนั่งเป็นยามอยู่กลางห้องนั่งเล่น นิชคุณรีบตรงดิ่งกลับห้องนอน และก็เหมือนเช่นเคย เค้าถูกแฟนงอนอีกแล้ว
"เป็นอะไรไปครับ" ซึงลองทักเจ้านายที่เดินคอตกออกมานั่งจิ้มมือถือที่โซฟา
"เมียโกรธ" นิชคุณตอบพลางถอนหายใจ
"5555" ซึงลองหัวเราะร่า
"หัวเราะอะไรของนายกัน" นิชคุณย่นจมูก
"ผมไม่คิดว่าคุณหนูจะมีวันแบบนี้..แบบว่าหน้าตาดี..รวย..แต่แฟนไม่ให้เข้าห้องนอนน่ะ" ซึงลองพูดติดขำ
"นายลืมเหรอ..นี่ไม่ใช่ครั้งแรกซักหน่อย" นิชคุณตอบพลางทำหน้าเศร้า
"ก่อนหน้านี้ฉันก็โดนเจสทิ้งนะ" นิชคุณพูดต่อ
"ใครๆก็อยากทิ้งฉันทั้งนั้นแหละ..นายไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหนกันที่ว่าหน้าตาดี..รวยจะไม่โดนทิ้งน่ะ" นิชคุณถามอย่างเซงๆ
"ก็โดนส่วนมากอ่ะนะ" ซึงลองตอบ ดูเหมือนเค้าจะไปสะกิดแผลใจเจ้านายตัวเองเข้า
"ที่โดนทิ้งเพราะคุณนี่ไม่ง้อเองตะหากล่ะ"ชางมินเสนอหน้าเข้ามาร่วมวงสนทนา
"ถ้าตอนนั้นคุณนี่ง้อคุณเจส ผมว่าคุณเจสเค้าก็ยอมคืนดีด้วยนะครับ..ลองง้อตอนนี้ดูก็ได้นี่ครับ" ชางมินเสนอไอเดีย
"นี่ใช้สมองคิดรึเปล่าเนี่ย...คุณหมออยู่ในห้องนอนนะโว้ย นายยังกล้าแนะนำเรื่องอะไรบ้าๆแบบนี้ได้เนอะ" ซึงลองแฮว
"ไม่ลองก็ไม่รู้นี่" เสียงเย็นๆของบุคคลที่4แทรกเข้ามาในโสตประสาทของชาย3คนที่นั่งรวมหัวกันอยู่ในห้องนั่งเล่น
"คะ..คุณ..แทค" นิชคุณสะดุ้งเฮือก ชางมินและซึงลองกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ
"จริงนะ..คืนดีตอนนี้ก็ทันนะ..เพราะดูเหมือนแฟนนายก็ยังรักนายอยู่" แทคยอนพูดเสียงเย็นด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก
"คุณแทคครับ..ผมไม่เคยคิดแบบนั้นนะครับ" นิชคุณรีบส่ายหัวส่ายมือพัลวัน
"ก็ในเมื่อนายไม่รู้เหตุผลว่าทำไมคนเค้าถึงอยากเลิกกับนาย ตอนนี้รู้แล้วก็จัดดารซะสิ" แทคยอนตอบเสียงขึ้นจมูก คนตัวโตน้ำตาคลอเบ้า
"คุณหมอครับ..คนที่คิดเรื่องนี้ไม่ใช่คุณหนูนะครับ" ซึงลองรีบแก้ต่างให้เจ้านายทันที ชางมินยืนทำหน้าตาเลิ่กลั่ก
'ร้องไห้แน่...ทำไงดีวะ' ชางมินและซึงลองต่างก็คิดเหมือนกัน
"คุณแทคครับ..ผมรักคุณแทคคนเดียวนะ" นิชคุณขยับตัวเข้าใกล้แทคยอนช้าๆ แต่คนตัวโตถอยหลังหนี
"ฉันจะกลับบ้าน" แทคยอนตัดบท
"นี่ก็บ้านคุณนี่ครับ..คุณจะกลับไปไหนล่ะ" นิชคุณรีบหาทางรั้งแทคยอนไว้
"..."
แทคยอนหลับตากัดริมฝีปากตัวเอง เค้ากำลังจะร้องไห้ เค้ากำลังจะร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นมันน่าอายที่เค้าหึงผู้หญิงตัวเล็กๆสวยๆที่เคยเป็นแฟนเก่านิชคุณ เค้ารู้สึกแย่ที่ตัวเองไม่มีอะไรเหมือนเจสสิก้าเลย เค้าตัวสูง มวลกล้ามเนื้อก็เยอะ กระดูกก็เยอะ ผิวก็ดำ เสียงก็ใหญ่ ทุกอย่างของเค้าตรงกันข้ามกับเจสสิก้าผู้หญิงที่นิชคุณรักมาตั้งแต่เด็ก ที่สำคัญคือเค้าเป็นผู้ชาย แต่งงานและมีลูกให้นิชคุณไม่ได้ ถ้าไม่เกิดเรื่องเข้าใจผิดวันนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องเข้าใจผิดตอนนั้น นิชคุณคงไม่แลเค้า
แทคยอนแอบคิดเสมอว่านิชคุณคบกับเค้าเพราะแค่ต้องการรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น
"คุณแทค..อย่าโกรธสิครับ" นิชคุณรีบง้อทันที เจ้านายตัวขาวรีบส่งซิกไล่ชางมินและซึงลองออกจากบ้านทันที
ซึงลองและชางมินรีบออกจากบ้านเช่นกัน สถานการณ์ดูไม่ค่อยดีจริงๆในความรู้สึกของ2ลูกน้อง
"คุณแทคกำลังหึงผมใช่ไหม..ผมดีใจจัง.." นิชคุณพูดพลางขยับตัวเข้าใกล้แทคยอน คนตัวโตขยับตัวหนี
"ผมอยากกอดคุณ..คุณหนีผมทำไมหรอ" นิชคุณเบ้หน้าทำเสียงน้อยใจ
อึก อึก เสียงร้องไห้ของคนตัวโตดังขึ้น เนื้อตัวแทคยอนสั่นเป็นระยะ น้ำตาหยดใสๆไหลลงมาตามแก้ม
"อ๋า...ร้องไห้...ร้องไห้ทำไมเหรอครับ..โอ๋...อย่าร้องนะครับ" คนผิวขาวรีบคว้าร่างคนตัวโตมากอดไว้ทันทีเค้าจะไม่ยอมให้แทคยอนขยับหนีล่ะ แต่แปลกที่คุณหมอตัวโตก็ไม่ต่อต้านหรือขืนตัวหนี
"ร้องไห้ทำไมเหรอครับ...บอกผมได้ไหม..." นิชคุณรีบถาม ในขณะที่มือเค้าก็ลูบหลังแทคยอนไปด้วย
"กลับไปตอนนี้ยังทันนะ" แทคยอนพูดพลางสะอื้นจนตัวโยน
"ถ้าผมคิดจะกลับไป...ผมกลับไปนานแล้วครับหมอ...ผมเลิกกับเธอนานมากแล้ว..ตอนนั้นถ้าเธอรั้งผมไว้..และไม่เลือกควอน ผมอาจจะขอเธอแต่งงานอีกครั้ง...เรื่องระหว่างผมกับเธอมันจบไปตั้งแต่ก่อนที่ผมจะเจอกับหมอนะครับ" นิชคุณตอบ
"ไม่มีคู่รักคู่ไหนที่ยอมให้คนรักของตัวเองจากไปง่ายๆหรอกครับ...และผมก็จะไม่ยอมให้หมอจากผมไปง่ายๆแน่" นิชคุณพูดพลางซบหน้ากับซอกคอคนตัวโต
"ฉันไม่มีอะไรที่เหมือนเจสสิก้าเลย"แทคยอนกัดฟันพูด
"ครับ..คุณไม่เหมือน...การที่ผมเคยชอบผู้หญิงสไตส์นั้น..มันไม่ได้หมายความว่าผมจะต้องชอบแบบนั้นไปตลอดนี่ครับ..ผมเข้าใจความหมายที่คุณต้องการสื่อถูกรึเปล่า" นิชคุณตอบ
"ทำไมเป็นฉัน" แทคยอนถาม
"ผมเคยบอกคุณไปครั้งนึงตอนนั้นว่าผมไม่รู้ ผมแค่ชอบ..แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วครับ..ผมชอบทุกอย่างที่เป็นตัวคุณ คุณน่ารักและเป็นธรรมชาติ คุณใจดีและรักผู้คนรอบตัวคุณมาก คุณยอมเอาตัวเองบังระเบิดให้รุ่นน้อง คุณใจเย็นและมองโลกในแง่ดี ข้อดีของคุณแทคมีเยอะมาก และผมไม่เคยคิดผิดที่คิดรักคุณ ผมดีใจที่ผมเจอคุณ ได้รักคุณ ได้เป็นเจ้าของตัวและหัวใจของคุณ" นิชคุณตอบยาวเหยียด
"และผมต้องขอบคุณที่คุณยอมคบกับผม..ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรคุณถึงตอบรับรักผม..แต่แค่คุณหึงผมแบบนี้ผมก็ตัวลอยจะแย่แล้ว" นิชคุณเสริมทับคำพูดตัวเอง
"คุณจะว่าอะไรไหมถ้าผมจะชวนคุณเข้าห้องและไปต่อเรื่องที่เราทำค้างกันไว้..และอนุญาตให้ลูกน้องตาดำๆของผมได้เข้ามาหลบร้อนในบ้าน" นิชคุณพูดพลางชี้ไปที่ร่างคนดำๆยืนตะคุ่มๆกันอยู่ที่หน้าต่างบ้าน แสงแดดนอกบ้านแทบจะย่างสดชางมินและซึงลอง อากาศวันนี้มันร้อนจริงๆ
"อืม" แทคยอนพยักหน้าเบาๆ เค้าเดินนำเข้าไปในห้องนอนก่อน ในขณะที่นิชคุณให้สัญญาณิกับซึงลอง เมื่อ2ลูกน้องได้เข้ามาในบ้าน นิชคุณก็กระซิบกระซาบกำกับเรื่องแทคยอนไว้
"ช่วงนี้ห้ามพวกนายพูดมากนะ..ถ้าพวกนายคนใดคนนึงสร้างปัญหาให้ฉันอีก..ฉันจะจับถ่วงแม่น้ำฮัน" นิชคุณพูดพลางปรายตามองชางมิน ซึงลองเองก็ปรายตามองเพื่อนเช่นกัน
ชางมินยิ้มแห้งๆเค้าเกือบโดนถ่วงแม่น้ำไปหลายรอบแล้วถ้านิชคุณเริ่มนับเรื่องแย่ๆตั้งแต่เค้าเจอกับคุณหมอตัวโต
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น