เศษเสี้ยวความทรงจำแห่งรัก21 (แก้เป็น20)


เด็กเอาแต่ใจ


 “กินข้าวหน่อยนะ” คนผิวขาวอ้อนวอนคนตัวโตที่ไม่ยอมอ้าปากกินข้าว เจ้าแมวยักษ์ตัวโตเม้มปากแน่นและยังพยายามวิ่งไปซ่อน

            “แทคไม่หิวหรอ...นี่ดึกแล้วนะ” น้ำเสียวหวานใสวิงวอนต่อคนรัก

            “ไม่...แทคไม่กิน” แทคยอนวิ่งหนีเข้าไปหลบในห้องน้ำ

            “เฮ้อๆๆ...” คนผิวขาวถอนใจอย่างเหนื่อยใจ เหมือนเค้ากำลังเลี้ยงลูกอยู่เลย แถมเป็นลูกที่ตัวโตแค่ร่างกายด้วย

            นิชคุณยกถาดอาหารออกนอกห้องนอน เค้าวางถาดอาหารลงบนโต๊ะอาหาร ชานชองและจุนโฮมองหน้าคนผิวขาวอย่างขุ่นคิด

            “แล้วก่อนหน้านี้คุณชานทำยังไงกับคุณแทคครับ” จุนโฮถามขึ้น

            “ก็สอนนะ..สอนๆไปเหมือนสอนเด็กน่ะแหละ...ตีบ้างดุบ้าง...เด็กน่ะจะเป็นผู้เป็นคนก็ขึ้นอยู่กับวิธีสอนของผู้ใหญ่น่ะแหละ” ชานชองกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเชย

            มือใหญ่หนาของพี่พี่จับที่ขอบถาดอาหาร เค้าลุกขึ้นและหยิบถาดอาหารเดินกลับไปที่ห้องนอนน้องชายพร้อมกับถุงยาในมือ จุนโฮและนิชคุณเดินตามหลังชานชองไปด้วย

            “แทคออกมานี่เลย” หมีชานเดินไปหาน้องชายที่นั่งขดตัวอยู่ในห้องน้ำ

            “ไม่..” แทคยอนปฎิเสธเสียงแข็ง

            “ดื้อเหรอ...จะไม่ออกมาดีๆใช่ไหม..อยากโดนชานตีเหรอ” ชานชองเอ็ดใส่น้องชายเสียงดัง

            “....” คนตัวใหญ่ที่นั่งอยู่ที่พื้นสะดุ้งเฮือก เค้าเงยหน้าขึ้นสบตาคนที่ยืนขำหัวเค้าอย่างหวาดๆ

            “อย่าทำให้ชานโกรธ” ชานชองแยกเขี้ยว เค้าฟาดฝ่ามือเข้ากับกำแพงเสียงดังเปรี๊ยะ เจ้าแมวตัวตัวสะดุ้งโหยงตาลีตาเหลือกตะกุยมือเท้าหนีออกนอกห้องน้ำแทบไม่ทัน

            “แทค!!” นิชคุณตกใจที่อยู่ๆเจ้าแมวน้อยพุ่งพรวดออกมาจากห้องน้ำมาเกาะขาเค้าแน่น

            “ช่วยแทคด้วย ช่วยแทคด้วยนะ” คนตัวใหญ่กอดขาคนผิวขาวไม่ปล่อย ร่างกายของเค้าสั่นระริกไปด้วยความหวาดกลัว

            “คุณบอกแทคแล้วให้กินข้าวดีๆ..ถ้าแทคไม่เชื่อฟังแทคจะโดนตีนะ” นิชคุณจับไหล่แทคยอนเบาๆเพื่อปลอบโยน

            “แทคกลัว..อย่าตีแทคนะ”  แทคยอนซุกหน้าเข้ากับขากางเกงของนิชคุณจนนิชคุณรู้สึกได้ถึงหยาดน้ำตาของเจ้าแมวตัวใหญ่

            “ไม่มีใครตีแทคแล้ว..ลุกขึ้นมาเถอะนะ” คนผิวขาวแตะไหล่เจ้าแมวเบาๆหลายครั้ง

            “กินข้าวกันนะ” คนผิวขาวจับมือเจ้าแมวยักษ์เดินออกจากห้องนอนอย่างว่าง่าย

            “กินข้าวสิ..แทคคงไม่ได้หวังให้ใครป้อนให้หรอกนะ” นิชคุณพูดพลางมองหน้าชานชอง เค้าคุ้นๆว่าเคยเห็นชานชองป้อนข้าวแทค เค้าคิดถึงเรื่องเมื่อนานมาแล้วครั้งนึงในวันเกิดเค้าที่ชานชองป้อนข้าวแทคในร้านอาหาร

            “.....”คนผิวเข้มก้มหน้า นั่งนิ่งเก็บมือไม่ขยับ

            “หึ” ชานชองฉีกยิ้มบางๆเมื่อเห็นท่าทางเก่าๆที่เค้าไม่ได้เห็นมานาน

            “ป้อนสิ..เดี๋ยวก็กิน” ชานชองให้คำแนะนำกับแฟนน้องชาย

            “คุณชานสอนคุณแทคมายังไงกันนะ...ผมละสงสัย”  จุนโฮยิ้มออกมาบ้างขณะนั่งดูท่าทีของเพื่อนซี้กำลังจะตักข้าวป้อนเด็กดื้อ

            “กินข้าวนะครับ” นิชคุณหน้าแดงขึ้นมาทีละนิด เค้าอายที่ถูกบังคับให้แสดงท่าทีหวานใส่คนรักต่อหน้าคนรู้จัก เจ้าแมวยักษ์มองข้าวในช้อนก่อนจะอ้าปากกินข้าวแต่โดยดี นิชคุณป้อนข้าวแทคยอนจนหมด

            “กินยากันนะ” นิชคุณพูด ชานชองกำลังจะตัดบทแต่ไม่ทัน เจ้าแมวยักษ์พอได้ยินคำว่ายาก็หน้าตาตื่น แทคยอนตะกุยตัวหนีลงจากโต๊ะอาหารทันที

            “บ้าชิบ!!...รู้งี้เตือนก่อนก็ดี” ชานชองสบถ

            “แทค...”นิชคุณคว้าหมับเข้าที่เอวคนตัวใหญ่ได้ทัน

            “ไม่เอาไม่กิน..ไม่กินยา..ไม่เอา!” เจ้าแมวยักษ์ส่งเสียงโหวกเหวกสุดชีวิต

            “ป้อนเลย” ชานชองแนะนำเสียงดัง

            “ป้อนไงอะ” นิชคุณจับแทคยอนกดลงพื้น เจ้าแมวยักษ์พยายามตะเกียตะกายหนี จุนโฮต้องเข้ามาช่วยกดขาไว้

            “แบบนั้นอะ” ชานชองเลี่ยงคำตอบ

            “แบบไหนครับ..ผมไม่เข้าใจ.” คนผิวขาวย่นคิ้วติดกัน เค้าไม่เข้าใจสิ่งที่ชานชองพยายามสื่อ

            “ทำแบบที่ผมทำกับแทคที่บริษัท” ชานชองกัดฟันพูด

            “จูบหรอ” คนผิวขาวทำตาโต

            “เดี๋ยวนะ...คุณชานจูบคุณแทคเหรอที่บริษัทด้วยแสดงว่าก็เมื่อเร็วๆนี้น่ะสิ”จุนโฮเหวอ

            นิชคุณไม่รอช้า เค้าก้มลงจูบปากคนตัวใหญ่ทันที เจ้าแมวยักษ์ผงะ เค้าตกใจจนหยุดดิ้นและดูเหมือนจะเคลิ้มไปกับลีลาการจูบของคนผิวขาว ชานชองและจุนโฮตกตะลึงกันทั้งคู่

            “ตายล่ะ...ผมไม่ได้บอกว่าให้จูบแบบนี้..ผมหมายถึงให้เค้าป้อนยาทางปาก” ชานชองกลืนน้ำลายเฮือกเค้าพูดเสียงเบาข้างหูจุนโฮ

            “แหม...คุณชานคงป้อนยาทางปากเก่งสินะ...คิดได้ไงวิธีนี้” จุนโฮแยกเขี้ยวใส่หมีชาน

            “แต่มันได้ผลนะ” หมีชานยิ้มแห้งๆ

            “แล้วนี่คุณชานจะปล่อยให้จูบกันไปเรื่อยๆแบบนี้เหรอ...ยงยาลืมแล้วมั้งเนี่ย” จุนโฮเซง นิ้วมืออวบของเพื่อนตาตี่สะกิดลงที่บ่าของเพื่อนตัวขาวเบาๆ

            “คุณ...เดี๋ยวค่อยไปต่อกันทีหลัง..หลังกินยาได้ไหม..คุณชานเค้าให้นายป้อนยาทางปาก..ไม่ได้หมายถึงให้นายจูบคุณแทคเว้ย”

            “อืม...อา” นิชคุณถอนริมฝีปากออกจากปากบางหยัก เจ้าแมวยักษ์นอนพังพาบกับพื้นในสภาพสิ้นไร้ไม้ตอก

            “ป้อนยา!!” คนผิวขาวเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆ เค้าไม่ชอบเลยที่ถูกขัดจังหวะ ใบหน้านิชคุณขึ้นสีแดงระเรือ ริมฝีปากแดงอวบอิ่มเคลือบไปด้วยน้ำใสบางๆ

            “ใช่ยา..เราคุยกันเรื่องป้อนยาอยู่นะจำได้ไหม” จุนโฮเตือนสติเพื่อน

            “อ๊า!!” คนผิวขาวแทบจะแซกแผ่นดินหนี เมื่อมองหน้าควานชานชองที่พยักหน้าหงึกๆเป็นเชิงบอกว่าให้ป้อนยาด้วยปากไม่ใช่ให้จูบ

            นิชคุณรีบหยิบยาจากมือจุนโฮใส่ปาก เค้าจับเรียวหน้าของแทคยอนไว้และป้อนยาให้แทคยอนด้วยปากและลิ้นเค้าอีกครั้ง เจ้าแมวยักษ์ดูเหมือนจะอ่อนข้อให้เพราะเคลิ้มไปกับเรียวลิ้นร้อนของคนผิวขาว นิชคุณป้อนยาให้แทคยอนเสร็จเร็วเวอร์จนชานชองเลิกคิ้วสงสยสุดๆ

            “ชานจูบไม่เก่งเหรอโฮ ทำไมเวลาชานป้อนยาแทค แทคถึงต่อต้านชานนัก กว่าจะกินยาได้แต่ละเม็ดเล่นเอาชานเหนื่อยทุกที” ควานชานชองกระซิบถามคนรัก

            “ไม่รู้สิ...ผมไม่เคยจูบกะไอ้คุณแต่ครั้งหน้าผมจะลองดูนะ..ผมจะได้บอกได้ว่า..ใครจูบเก่งกว่า.”จุนโฮเชิดหน้าใส่ควานชานชองทันที พร้อมกับจ้ำอ้าวเดินกลับห้องนอนตัวเอง

            “เดี๋ยวสิโฮ...ชานไม่ได้หมายความแบบนั้นนะ” หมีชานลุกตามคนตัวอวบไปทันที ทิ้งให้นิชคุณลากเจ้าแมวยักษ์เข้าห้องนอนคนเดียว



ความคิดเห็น