ไฟรักปมแค้น1

ฤดูใบไม้ผลิที่หวนกลับ

บทที่1 : เหตุการณ์ในวันนั้น
 ปัง!!     หยุด!!  หมอบลงกับพื้น ใครลุกมาพ่อยิงใส้แตก!! 

ใบหน้าของคนผิวดำเปื้อนไปด้วยเหงื่อ เค้าเหนี่ยวไกปืนและยิงออกกระสุนออกไปแบบไม่ตั้งใจ ชายคนนี้คงเครียดและตื่นเต้นไปไม่น้อยกว่าเหยื่อคนอื่น

"หมอบเดี๋ยวนี้ได้ยินไหม ถ้าไม่อยากตายหมอบลงให้หมด "  คนผิวขาวในชุดดำอีก2 คนตะโกนขึ้น

" แม่งเฮ้ยแกยิงทำไมวะ  มันตายแน่ๆเลย " ชายผิวขาวคนนึงพูดด้วยท่าทางตื่นตระหนก
พร้อมขยับขาเขี่ยอะไรสักอย่างเบื้องล่าง

หว๋อ หว๋อ หว๋อ!!
 เสียงไซเรนดังระงมผ่านเข้ามาถึงภายในตัวตึก ผู้ก่อการร้ายกำลังตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน

" บ้าเอ้ย!! ซวยกันแน่ๆ"

ตึก ตัก ตึก ตัก 

เสียงหัวใจเต้นรัวไม่หยุด กลิ่นเลือดสดๆโชยฉุนเข้าจมูก ดวงตาสีดำสะท้อนภาพของเค้า

' ดวงตาของใครกันนะ ได้โปรดอย่ามองฉันแบบนี้'

" ฮ้า !! "  ร่างขาวบางสะดุ้งเฮือกลุกขึ้นมาจากเตียงนอนในความมืดมิด

"ฮัก ฮัก แฮ่ก แฮ่ก "  นิชคุณใช้ฝ่ามือลูบใบหน้าชุ่มเหงื่อของตนเอง

 ทุกๆปีเมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิ นิชคุณจะฝันร้ายแบบนี้ทุกครั้ง เนื้อเรื่องของความฝันจะฉายซ้ำไปซ้ำมา แต่ไม่ประติดประต่อ  มือเรียวบางคว้าสวิตร์โคมไฟข้างเตียงนอน   เพื่อควานหายานอนหลับในลิ้นชักข้างเตียง

ร่างขาวค่อยๆทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง และหลุบตาลง  ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นชีวิตเค้าก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย เค้าต้องเข้าพบจิตแพทย์ในฐานะผู้ป่วยPTSD  และครอบครัวเริ่มห่วงเค้าเกินไป ทำให้ขอบเขตอิสระเค้าน้อยลง

" แคร้ง !! "  เสียงวัตถุคุ้นหูตกกระทบพื้นกระเบื้อง เสียงที่ไม่มีทางได้ยินในชีวิตจริง แต่สำหรับนิชคุณในใจลึกๆเค้ารู้ว่ามันเป็นเสียงอะไร แต่ตอนนี้เค้าแค่นึกไม่ออกเท่านั้น 

" กรี๊ด พระเจ้า !!  กรี๊ด !!" เสียงหญิงสาวร้องกันระงม พวกเธอตกใจกับอะไรสักอย่าง ใช่มันเป็นน้ำเสียงแสดงความตกใจมากกว่าน้ำเสียงแห่งความปลาบปลื้มปิติ

ไม่!!  คนร่างขาวสะดุ้งขึ้นจากเตียงอีกรอบ 'มันอะไรกันนักหนา!!'

เหตุการณ์วันนั้นคือวันที่เค้าจะออกจากNY เค้าเข้าธนาคารเพื่อเเลกเงิน  อยู่ก็มีชายชุดดำ3 คนเข้าปล้นธนาคาร แต่ตำรวจเข้าควบคุมสถานการณ์ไว้ได้ทัน มีคนบาดเจ็บเล็กน้อย นิชคุณโดนตีด้วยด้ามปืนสลบไป3 วัน  เค้าตื่นมาและจำเหตุการณ์ไม่ได้  นี่คือสิ่งที่พ่อแม่เค้าเล่าให้ฟัง  แต่หลังจากนั้นเค้าก็เริ่มมีการฝันแปลกๆ ซึ่งคุณหมอบอกว่ามันเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้น   เค้าตามหาข่าวเหตุการณ์ปล้นธนาคารในวันวันนั้นว่ามีใครตายไหม แต่ข่าวก็ลงแค่ว่ามีแค่บาดเจ็บเล็กน้อยจากการโดนยิง เค้าขอดูรายชื่อผู้บาดเจ็บ และอยากไปขอพบ มีบางครอบครัวที่ต่อต้านความคิดนี้ ด้วยเหตุผลที่ว่า ไม่อยากให้ญาติต้องคิดถึงมันอีก นั่นทำให้เค้าเริ่มปักใจเชื่อว่าไม่มีใครตายและวางมือจากข่าว

' ใช่แม้แต่ตัวผมเองก็ไม่อยากคิดถึงมัน'  

             นิชคุณได้แต่ภาวนาว่าเค้าจะไม่ฝันถึงมันอีกในฤดูร้อนหน้า

"ยังเช้าอยู่เลย" ร่างบางใช้ฝ่ามือซีดขาวเปื้อนเหงื่อลูบหน้าตัวเอง เหงื่อเม็ดใหญ่ เกาะอยู่เต็มใบหน้าตัวเอง นิชคุณหย่อนขาลงจากเตียง ก่อนใช้ปลายเท้าควานหารองเท้าลำลอง

หื่ม หึ่ม ~
  เสียงเครื่องยนตร์ดังกระหึ่มด้านนอกหน้าต่างห้องนอน ปลุกความง่วงงุ่นไปจากร่าง นิชคุณทิ้งตัวลงกับเตียง คู้เท้า2ข้างขึ้นเตียง และม้วนตัวไปยังขอบหน้าต่างข้างเตียงอย่างรวดเร็ว  ใบหน้าขาวนวลเนียนแนบแก้มของตนกับกระจกห้องนอน และใช้มืดปาดไอน้ำออกเล็กน้อย ให้พอมองเห็นต้นเสียงต้องสงสัย

" ใครน่ะ  มายืนทำอะไรตรงนั้น"  ใบหน้าขาวขมวดคิ้วเล็กน้อย  และเพ่งสายตาไปยังกลุ่มคนเบื้องล่าง พลางเอามือขยี้ตาเพื่อให้มองภาพตรงหน้าให้ชัดขึ้น  ชายในชุดสูทหลายคนเดินลงจากรถบ่งบอกว่าพวกนี้น่าจะเป็นพวกมาเฟีย  หรือพวกคนมีเงินแน่ๆ แต่มันไม่ใช่เรื่องของเค้านี่น่า นิชคุณละสายตาและพาร่างของตนออกจากเตียงไปยังห้องน้ำ

ก๊อก ก็อก ก็อก!!   เสียงเคาะประตูดังขึ้นด้านหน้าห้องนอนของคนตัวขาว

" คุณ  คุณ นิชคุณ ตื่นรึยังจ๊ะลูก " เสียงของผูหญิงอายุราวๆ50 ปี ร้องเรียกชื่อลูกชายของตน
\
 " คุณ ได้ยินแม่ไหม ลูก " เสียงของคนเป็นแม่ ปลุกนิชคุณขึ้นจากภวังค์

'นี่เราหลับคาอ่างอาบน้ำอีกแล้วหรือนี่'

"คะ ครับ แม่ คุณอาบน้ำอยู่ฮะ"  ไม่กี่นาที นิชคุณก็แต่งตัวและลงมาหาแม่ของเค้าอย่างรวดเร็ว  และไม่ทันได้มองรอบๆ ห้องทานข้าว

เด็กผิวขาวเดินเข้าห้องครัวในใจคิดแค่อยากกินน้ำผลไม้เมื่อตื่นนอน   เค้ายกกล่องน้ำผลไม้ขึ้นดื่ม และแทบจะสำลักทันทีเมื่อเหลือบตาไปด้านท้ายครัว

" อัก!! ค่อก" คนผิวขาวไอแค่กๆ พระเจ้าช่วย!!

นิชคุณกวาดสายตาไปที่กลุ่มคนบริเวณโต๊ะอาหาร ก่อนคิดขึ้นมาได้ บ้าชิบ!! ร่างขาวถอยหลังครึ่งก้าว แต่ถ้าคิดจะวิ่งหนีคงไม่ทันแล้ว

"สวัสดีน้องชาย  ฉันมารับนายกลับบ้าน " เสียงเย็นๆ ปนความเฉียบขาดและใบหน้าเฉี่ยวๆนั่น สายตาคมๆเรียวยาวหน้าหมั่นใส้ ญาติผู้พี่ของเค้า คิมจุนซู เจ้าของบริษัทน้อยใหญ่ทั่วโลก

" ที่นี่บ้านผม ทำไมผมต้องไปบ้านของคนอื่นด้วย" นิชคุณตอบแบบไม่ชอบใจนัก แต่เค้าก็รู้ว่า  สิ่งที่เค้าพูดไปไม่ถูกนัก  

บ้าชิบ!! วันนี้ของทุกปีญาติผู้พี่เค้าจะกลายร่างเป็นสัตว์ป่ากระหายเลือดที่ไม่ยอมให้ใครสักคนขัดใจเสมอ เพราะเหตุการณ์วันนั้นแท้ๆเชียว  ร่างบางได้แต่ยืนคิดในใจ ทำไมคนพวกนี้ถึงไม่ปล่อยวางไป ให้เค้าได้ลืมสิ่งที่เกิดขึ้นบ้าง นิชคุณไม่เข้าใจ

" วันนี้พ่ออยากเจอหน้านาย ไปหาเค้าซะ "  จุนซูพูดเสียงเย็นกับร่างขาวตรงหน้า พลางหันไปก้มหัวให้กับพ่อและแม่แท้ๆของนิชคุณ

" ไปเถอะคุณ ไปพบคุณอาหน่อยนะ คุณอาคงอยากเจอเราในวันนี้นะลูก" ผู้เป็นพ่อของร่างขาวๆพูด  
"ถือซะว่าไปเที่ยวเกาหลีละกัน เหนื่อยไม่ใช่เหรอทำงานทุกวันน่ะ"

นิชคุณได้แต่ยืนกำมือแน่น  ถ้าไม่ใช่เพราะครอบครัวเค้าติดหนี้บุญคุณเอาไว้เมื่อตอนเค้ายังเด็กละก็ เค้าคงได้อยู่กับพ่อแม่ของเค้าทุกวันที่ประเทศไทย

นิชคุณลืมไปสนิทว่าวันนี้ของทุกปีเค้าจะต้องไปโซล และอยู่ที่นั่น3เดือน เพื่อเป็นเพื่อนเล่นกับอาของเค้า   วันนี้เมื่อ3ปีที่แล้วคือวันที่นิชคุณโดนตบด้วยปืน  คุณอานำตัวเค้ากลับมารักษาในโรงบาลที่ดีที่สุดของเกาหลีทั้งที่อาการของนิชคุณไม่ได้หนักอะไรเลย

' พ่อแค่พูดว่า อยู่เป็นเพื่อนอาเค้าหน่อย แค่3 เดือน ให้อาเค้ารู้สึกว่าคุณอยู่ในความดูแล อยู่ในที่ปลอดภัยแน่ๆ อาเค้าเป็นห่วงคุณมากเลยนะ ' นิชคุณคิดถึงคำพูดผู้เป็นพ่อ

ร่างบางเข็นกระเป๋าล้อเลื่อนใบใหญ่สีแดงออกจากตัวบ้าน พลางก้มหน้างุดๆ จ้องมองรถลีมูลซีนต้นเสียงเครื่องยนตร์ที่ปลุกเค้าเมื่อเช้านี้ อย่างแค้นใจ ปีที่แล้วเค้าหนีไปอังกฤษแต่จุนซูก็หาเค้าพบและพาตัวเค้ากลับไปโซลภายในวันเดียว 

'บัดซบที่สุด !!'

วันนี้ของทุกปี  จุนซูจะสติแตก หงุดหงิดงุ่นง่านเหมือนหญิงแก่วัยทอง  นิชคุณเคยคิดว่า ที่จุนซูหงุดหงิดเป็นเพราะคุณอาช่วยชีวิตเค้าไว้และดูแลเค้าดีมากจนลืมจุนซู

แต่มันก็ไม่ใช่เพราะจุนซูใจดีกับเค้ามากจนดูเหมือนพวกติดน้องอะไรแบบนั้นเลย
ถ้าจะใช่คงเป็นเรื่องของผู้ชายคนนั้น รักแรกของคิมจุนซู  ผู้ชายคนนั้นชื่ออะไรนะ ร่างขาวคิดชื่อไม่ออก

" อ๊ก แทคยอน นายหายไปไหน" เสียงญาติผู้พี่กล่าวเสียงรอดฟัน

ปุ๊ก!! เสียงกำปั้นหนักๆกระทบเบาะรถจนเนื้อเบาะยุบลงตามแรงกระแทก

นั่นไงล่ะชื่อผู้ชายคนนั้น นิชคุณคิดพลางเสมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่สนใจ มันไม่ใช่เรื่องของเค้าเลยสักนิด

"ไอ้เพื่อนเลว นายหายไปไหน ทำไมฉันหานายไม่เจอ" เสียงคำราม โมโหขึ้นจมูกนี้ เป็นใครไม่ได้นอกจากคิมจุนซู ญาติผู้พี่ของเค้า

'ปากบอกว่าเเค้น แต่อาการแบบนี้เค้าเรียกว่ารักและคิดถึงมาก ตะหากล่ะ!! แต่ก็แปลก ทั้งที่สายสืบของคิมจุนซูโคตรจะเก่ง ทำไมแค่ตามหาผู้ชายคนเดียวถึงต้องใช้เวลานานนัก นี่มัน3ปีแล้ว ไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นตายไปแล้วนะ  แต่ก็น่าจะรู้สิ หาเอาจากประวัติคนตายก็ไม่มี ประวัติอาญชญากรก็ไม่มี  หมอนั่นแค่หายตัวไปเฉยๆอย่างงั้นเหรอ'

นิชคุณได้แต่นั่งคิดในใจในขณะที่กำลังเดินทางข้ามประเทศ


นิชคุณเดินเข้าประตูบ้านที่คุ้นเคย 9 เดือนมาแล้วสินะที่เค้าไม่ได้มาที่นี่  ทุกอย่างยังสวยเหมือนเดิม และ บ้านหลังนั้นด้วย บ้านหลังสีขาวหลังข้างๆ เค้าเห็นมันมาตั้งแต่เด็ก  เค้าก็ไม่รู้หรอกว่าใครเป็นเจ้าของบ้านหลังนั้น รู้แค่ว่ามันสวย และคิมจุนซูหวงมันมาก  ญาติผู้พี่เค้าพูดให้ฟังตลอดว่า เค้าจะเก็บเงินซื้อบ้านหลังนี้ให้ได้เมื่อโตขึ้น เค้าขอร้องพ่อขอเค้าไว้

"นะครับพ่อ พ่ออย่าให้ใครซื้อไปนะครับ เพื่อนบ้านผมต้องเป็นคนที่ผมเลือกเท่านั้น" นิชคุณได้แต่มองแหยๆมาตั้งแต่เด็ก หมอนี่บ้ารึเปล่า แต่นั่นยังไม่มากพอที่จะเรียกว่าบ้าหรอก ไอ้ที่บ้าคือ เมื่อตอนหมอนั่นเรียนปี4 หมอนั่นทุบเงินในกระเป๋าซื้อบ้านสีขาวหลังนั้นต่อจากพ่อตัวเองในราคา1000 ล้านวอน!! เพื่อนให้เพื่อนชายคนสนิท หมอนั่นต้องบ้าแน่ๆ  อันนี้แหละที่เรียกได้ว่า บ้าจริงๆ

      ' ใช่และความบ้าของเจ้าบ้าคิมก็หางานมาให้เค้าด้วยการขอร้องแกมบังคับให้เค้าจัดการปรับปรุงต่อเติมบ้านหลังสีขาวนี่ให้สวยงามทุกๆปี   มันใช่หน้าที่ฉันไหมที่ต้องมาดูแลบ้านหลังนี้แทนนายเนี่ย'


นิชคุณคิดแล้วก็เศร้า แต่พอเอาเข้าจริง ในใจเค้าบ้านหลังนี้เป็นเหมือนลูกรักของเค้าเลย  บ้านหลังแรกที่เค้าได้เป็นคนออกแบบด้วยตัวเอง ได้ลองผิดลองถูกอะไรหลายอย่าง

"ไง คุณ ไม่ได้เจอนานมากเลยนะ  " น้ำเสียงสดใสของผู้ชายอายุราว50 ผิวสองสี ร้องทักหลานชายตัวเอง พร้อมอ้าแขนรับ

นิชคุณหลุดจากภวังค์ รีบวิ่งปร๋อมาหาชายแก่ตรงหน้าอย่างรวดเร็วและสวมกอดคุณอาอย่างแนบแน่น

"สวัสดีคับอาคิม ผมคิดถึงคุณอาฮะ" นิชคุณยิ้มร่า

"ปีนี้หนีไม่ทันสินะคุณ ถึงได้มาพบอาเร็วขนาดนี้" ชายแก่หัวเราะเยาะ

นิชคุณย่นคิ้ว ทำปากหยู่ขึ้นมาทันที  คิมจินยองหัวเราะให้กับเด็กผู้ชายผิวขาวตรงหน้าทันที ฮ่า ฮ่า

rrrrr

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น คิมจินยองกดรับโทรศัพท์ พร้อมเอามือป้องโทรศัพท์ ลิ่วตาให้นิชคุณเป็นเชิงว่า ติดธุระนะ

"วันนี้อาจะไม่อยู่นะ คุณ  วันนี้คุณไปเดินเที่ยวคนเดียวก่อนไหม อาสั่งบอดี้การด์ไว้แล้ว"
พูดจบคุณอาตัวดีของเค้าก็ทิ้งให้เค้าอยู่บ้านกับญาติผู้พี่ของเค้าซะแบบนั้น 

ครอบครัวคิมจินยองรวยมาก  แต่กลับเลือกบ้านที่ดูเป็นบ้านมากกว่าเป็นคฤหาสค์ แปลกดี แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เค้าชอบ

จ๊อกๆ ๆ เสียงท้องของเค้าร้องซะแล้วสิ วันนี้แม่บ้านเตรียมอะไรไว้ให้นะ นิชคุณรีบเดินเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว


rrrrrrrrr ฟืด ฟืด ฟืด rrrrrrrrrrr


“บ้าชิบ!!” น้ำเสียงงัวเงียปนหงุดหงิดดังขึ้น เมื่อใบหน้ายาวเรียวเงยหน้าขึ้นจากที่นอน ดวงตาเรียวหยี   ควานหาโทรศัพท์

"ใครวะโทรมาตอนเนี๊ย ห๊ะ โอ๊ย แม่ง โว้ย " คิมจุนซูสบถ

นิ้วเรียวยาวกวาดมือไปบนเตียงนอนอย่างไม่พอใจ  ก่อนจะสะเปะสะปะจนเจอต้นเสียง ก่อนนำมันมาเบิ่งตรงหน้า 

'เบอร์คุ้นๆ'

เลขารูปหล่อโทรมานี่เอง มือเรียวสไลด์หน้าจอโทรศัพท์อย่างเบามือ

"ฮัลโหล ไงจ๊ะ ภรรยาเหงาเหรอ โทรหาสามีแต่เช้าเลย"  คนปลายสายขมวดคิ้วอย่างเสียไม่ได้ 

"วันนี้ คุณคิมจุนซู มีนัดกับลูกค้าตอน10โมงนะคับ  ถ้าวันนี้คุณคิมมาสาย ผมจะไม่ให้จูบ1อาทิตย์นะคับ ตอนนี้ 9:30 แล้วนะคับ รีบมานะคับ..."

ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด ... เสียงกดตัดโทรศัพท์จากปลายสาย

"บ้าชิบ อ๊าก ไม่ทันแน่ " คิมจุนซู กระเด้งตัวขึ้นจากที่นอน ไม่อาบน้ำแล้ววันนี้ เพราะเค้าอาบไปแล้วเมื่อตอนตี5 ก่อนไปรับน้องชาย


ความคิดเห็น