ฤดูใบไม้ผลิที่หวนกลับ
บทที่1 : เหตุการณ์ในวันนั้น
ปัง!!
หยุด!! หมอบลงกับพื้น ใครลุกมาพ่อยิงใส้แตก!!
ใบหน้าของคนผิวดำเปื้อนไปด้วยเหงื่อ
เค้าเหนี่ยวไกปืนและยิงออกกระสุนออกไปแบบไม่ตั้งใจ ชายคนนี้คงเครียดและตื่นเต้นไปไม่น้อยกว่าเหยื่อคนอื่น
"หมอบเดี๋ยวนี้ได้ยินไหม
ถ้าไม่อยากตายหมอบลงให้หมด " คนผิวขาวในชุดดำอีก2 คนตะโกนขึ้น
" แม่งเฮ้ยแกยิงทำไมวะ มันตายแน่ๆเลย " ชายผิวขาวคนนึงพูดด้วยท่าทางตื่นตระหนก
พร้อมขยับขาเขี่ยอะไรสักอย่างเบื้องล่าง
หว๋อ หว๋อ หว๋อ!!
เสียงไซเรนดังระงมผ่านเข้ามาถึงภายในตัวตึก
ผู้ก่อการร้ายกำลังตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน
" บ้าเอ้ย!!
ซวยกันแน่ๆ"
ตึก ตัก ตึก ตัก
เสียงหัวใจเต้นรัวไม่หยุด
กลิ่นเลือดสดๆโชยฉุนเข้าจมูก ดวงตาสีดำสะท้อนภาพของเค้า
' ดวงตาของใครกันนะ
ได้โปรดอย่ามองฉันแบบนี้'
" ฮ้า !!
" ร่างขาวบางสะดุ้งเฮือกลุกขึ้นมาจากเตียงนอนในความมืดมิด
"ฮัก ฮัก แฮ่ก
แฮ่ก " นิชคุณใช้ฝ่ามือลูบใบหน้าชุ่มเหงื่อของตนเอง
ทุกๆปีเมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิ นิชคุณจะฝันร้ายแบบนี้ทุกครั้ง
เนื้อเรื่องของความฝันจะฉายซ้ำไปซ้ำมา แต่ไม่ประติดประต่อ มือเรียวบางคว้าสวิตร์โคมไฟข้างเตียงนอน เพื่อควานหายานอนหลับในลิ้นชักข้างเตียง
ร่างขาวค่อยๆทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง
และหลุบตาลง ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นชีวิตเค้าก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย
เค้าต้องเข้าพบจิตแพทย์ในฐานะผู้ป่วยPTSD และครอบครัวเริ่มห่วงเค้าเกินไป ทำให้ขอบเขตอิสระเค้าน้อยลง
" แคร้ง
!! " เสียงวัตถุคุ้นหูตกกระทบพื้นกระเบื้อง
เสียงที่ไม่มีทางได้ยินในชีวิตจริง แต่สำหรับนิชคุณในใจลึกๆเค้ารู้ว่ามันเป็นเสียงอะไร
แต่ตอนนี้เค้าแค่นึกไม่ออกเท่านั้น
" กรี๊ด พระเจ้า
!! กรี๊ด !!" เสียงหญิงสาวร้องกันระงม
พวกเธอตกใจกับอะไรสักอย่าง ใช่มันเป็นน้ำเสียงแสดงความตกใจมากกว่าน้ำเสียงแห่งความปลาบปลื้มปิติ
ไม่!! คนร่างขาวสะดุ้งขึ้นจากเตียงอีกรอบ 'มันอะไรกันนักหนา!!'
เหตุการณ์วันนั้นคือวันที่เค้าจะออกจากNY เค้าเข้าธนาคารเพื่อเเลกเงิน อยู่ก็มีชายชุดดำ3 คนเข้าปล้นธนาคาร แต่ตำรวจเข้าควบคุมสถานการณ์ไว้ได้ทัน มีคนบาดเจ็บเล็กน้อย
นิชคุณโดนตีด้วยด้ามปืนสลบไป3 วัน เค้าตื่นมาและจำเหตุการณ์ไม่ได้ นี่คือสิ่งที่พ่อแม่เค้าเล่าให้ฟัง แต่หลังจากนั้นเค้าก็เริ่มมีการฝันแปลกๆ ซึ่งคุณหมอบอกว่ามันเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้น เค้าตามหาข่าวเหตุการณ์ปล้นธนาคารในวันวันนั้นว่ามีใครตายไหม
แต่ข่าวก็ลงแค่ว่ามีแค่บาดเจ็บเล็กน้อยจากการโดนยิง เค้าขอดูรายชื่อผู้บาดเจ็บ และอยากไปขอพบ
มีบางครอบครัวที่ต่อต้านความคิดนี้ ด้วยเหตุผลที่ว่า ไม่อยากให้ญาติต้องคิดถึงมันอีก
นั่นทำให้เค้าเริ่มปักใจเชื่อว่าไม่มีใครตายและวางมือจากข่าว
' ใช่แม้แต่ตัวผมเองก็ไม่อยากคิดถึงมัน'
นิชคุณได้แต่ภาวนาว่าเค้าจะไม่ฝันถึงมันอีกในฤดูร้อนหน้า
"ยังเช้าอยู่เลย"
ร่างบางใช้ฝ่ามือซีดขาวเปื้อนเหงื่อลูบหน้าตัวเอง เหงื่อเม็ดใหญ่ เกาะอยู่เต็มใบหน้าตัวเอง
นิชคุณหย่อนขาลงจากเตียง ก่อนใช้ปลายเท้าควานหารองเท้าลำลอง
หื่ม หึ่ม ~
เสียงเครื่องยนตร์ดังกระหึ่มด้านนอกหน้าต่างห้องนอน
ปลุกความง่วงงุ่นไปจากร่าง นิชคุณทิ้งตัวลงกับเตียง
คู้เท้า2ข้างขึ้นเตียง และม้วนตัวไปยังขอบหน้าต่างข้างเตียงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าขาวนวลเนียนแนบแก้มของตนกับกระจกห้องนอน และใช้มืดปาดไอน้ำออกเล็กน้อย
ให้พอมองเห็นต้นเสียงต้องสงสัย
" ใครน่ะ มายืนทำอะไรตรงนั้น" ใบหน้าขาวขมวดคิ้วเล็กน้อย และเพ่งสายตาไปยังกลุ่มคนเบื้องล่าง พลางเอามือขยี้ตาเพื่อให้มองภาพตรงหน้าให้ชัดขึ้น ชายในชุดสูทหลายคนเดินลงจากรถบ่งบอกว่าพวกนี้น่าจะเป็นพวกมาเฟีย หรือพวกคนมีเงินแน่ๆ แต่มันไม่ใช่เรื่องของเค้านี่น่า
นิชคุณละสายตาและพาร่างของตนออกจากเตียงไปยังห้องน้ำ
ก๊อก ก็อก ก็อก!! เสียงเคาะประตูดังขึ้นด้านหน้าห้องนอนของคนตัวขาว
"
คุณ คุณ นิชคุณ ตื่นรึยังจ๊ะลูก " เสียงของผูหญิงอายุราวๆ50 ปี ร้องเรียกชื่อลูกชายของตน
\
" คุณ ได้ยินแม่ไหม ลูก " เสียงของคนเป็นแม่
ปลุกนิชคุณขึ้นจากภวังค์
'นี่เราหลับคาอ่างอาบน้ำอีกแล้วหรือนี่'
"คะ ครับ แม่
คุณอาบน้ำอยู่ฮะ" ไม่กี่นาที นิชคุณก็แต่งตัวและลงมาหาแม่ของเค้าอย่างรวดเร็ว และไม่ทันได้มองรอบๆ ห้องทานข้าว
เด็กผิวขาวเดินเข้าห้องครัวในใจคิดแค่อยากกินน้ำผลไม้เมื่อตื่นนอน เค้ายกกล่องน้ำผลไม้ขึ้นดื่ม และแทบจะสำลักทันทีเมื่อเหลือบตาไปด้านท้ายครัว
" อัก!! ค่อก"
คนผิวขาวไอแค่กๆ พระเจ้าช่วย!!
นิชคุณกวาดสายตาไปที่กลุ่มคนบริเวณโต๊ะอาหาร
ก่อนคิดขึ้นมาได้ บ้าชิบ!! ร่างขาวถอยหลังครึ่งก้าว แต่ถ้าคิดจะวิ่งหนีคงไม่ทันแล้ว
"สวัสดีน้องชาย ฉันมารับนายกลับบ้าน " เสียงเย็นๆ ปนความเฉียบขาดและใบหน้าเฉี่ยวๆนั่น
สายตาคมๆเรียวยาวหน้าหมั่นใส้ ญาติผู้พี่ของเค้า คิมจุนซู เจ้าของบริษัทน้อยใหญ่ทั่วโลก
" ที่นี่บ้านผม
ทำไมผมต้องไปบ้านของคนอื่นด้วย" นิชคุณตอบแบบไม่ชอบใจนัก แต่เค้าก็รู้ว่า สิ่งที่เค้าพูดไปไม่ถูกนัก
บ้าชิบ!! วันนี้ของทุกปีญาติผู้พี่เค้าจะกลายร่างเป็นสัตว์ป่ากระหายเลือดที่ไม่ยอมให้ใครสักคนขัดใจเสมอ
เพราะเหตุการณ์วันนั้นแท้ๆเชียว ร่างบางได้แต่ยืนคิดในใจ
ทำไมคนพวกนี้ถึงไม่ปล่อยวางไป ให้เค้าได้ลืมสิ่งที่เกิดขึ้นบ้าง นิชคุณไม่เข้าใจ
" วันนี้พ่ออยากเจอหน้านาย
ไปหาเค้าซะ " จุนซูพูดเสียงเย็นกับร่างขาวตรงหน้า
พลางหันไปก้มหัวให้กับพ่อและแม่แท้ๆของนิชคุณ
" ไปเถอะคุณ
ไปพบคุณอาหน่อยนะ คุณอาคงอยากเจอเราในวันนี้นะลูก" ผู้เป็นพ่อของร่างขาวๆพูด
"ถือซะว่าไปเที่ยวเกาหลีละกัน
เหนื่อยไม่ใช่เหรอทำงานทุกวันน่ะ"
นิชคุณได้แต่ยืนกำมือแน่น ถ้าไม่ใช่เพราะครอบครัวเค้าติดหนี้บุญคุณเอาไว้เมื่อตอนเค้ายังเด็กละก็
เค้าคงได้อยู่กับพ่อแม่ของเค้าทุกวันที่ประเทศไทย
นิชคุณลืมไปสนิทว่าวันนี้ของทุกปีเค้าจะต้องไปโซล
และอยู่ที่นั่น3เดือน เพื่อเป็นเพื่อนเล่นกับอาของเค้า วันนี้เมื่อ3ปีที่แล้วคือวันที่นิชคุณโดนตบด้วยปืน คุณอานำตัวเค้ากลับมารักษาในโรงบาลที่ดีที่สุดของเกาหลีทั้งที่อาการของนิชคุณไม่ได้หนักอะไรเลย
' พ่อแค่พูดว่า
อยู่เป็นเพื่อนอาเค้าหน่อย แค่3 เดือน ให้อาเค้ารู้สึกว่าคุณอยู่ในความดูแล
อยู่ในที่ปลอดภัยแน่ๆ อาเค้าเป็นห่วงคุณมากเลยนะ ' นิชคุณคิดถึงคำพูดผู้เป็นพ่อ
ร่างบางเข็นกระเป๋าล้อเลื่อนใบใหญ่สีแดงออกจากตัวบ้าน
พลางก้มหน้างุดๆ จ้องมองรถลีมูลซีนต้นเสียงเครื่องยนตร์ที่ปลุกเค้าเมื่อเช้านี้ อย่างแค้นใจ
ปีที่แล้วเค้าหนีไปอังกฤษแต่จุนซูก็หาเค้าพบและพาตัวเค้ากลับไปโซลภายในวันเดียว
'บัดซบที่สุด
!!'
วันนี้ของทุกปี จุนซูจะสติแตก หงุดหงิดงุ่นง่านเหมือนหญิงแก่วัยทอง นิชคุณเคยคิดว่า ที่จุนซูหงุดหงิดเป็นเพราะคุณอาช่วยชีวิตเค้าไว้และดูแลเค้าดีมากจนลืมจุนซู
แต่มันก็ไม่ใช่เพราะจุนซูใจดีกับเค้ามากจนดูเหมือนพวกติดน้องอะไรแบบนั้นเลย
ถ้าจะใช่คงเป็นเรื่องของผู้ชายคนนั้น
รักแรกของคิมจุนซู ผู้ชายคนนั้นชื่ออะไรนะ
ร่างขาวคิดชื่อไม่ออก
" อ๊ก แทคยอน
นายหายไปไหน" เสียงญาติผู้พี่กล่าวเสียงรอดฟัน
ปุ๊ก!! เสียงกำปั้นหนักๆกระทบเบาะรถจนเนื้อเบาะยุบลงตามแรงกระแทก
‘นั่นไงล่ะชื่อผู้ชายคนนั้น’ นิชคุณคิดพลางเสมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่สนใจ มันไม่ใช่เรื่องของเค้าเลยสักนิด
"ไอ้เพื่อนเลว
นายหายไปไหน ทำไมฉันหานายไม่เจอ" เสียงคำราม โมโหขึ้นจมูกนี้ เป็นใครไม่ได้นอกจากคิมจุนซู
ญาติผู้พี่ของเค้า
'ปากบอกว่าเเค้น แต่อาการแบบนี้เค้าเรียกว่ารักและคิดถึงมาก ตะหากล่ะ!! แต่ก็แปลก ทั้งที่สายสืบของคิมจุนซูโคตรจะเก่ง
ทำไมแค่ตามหาผู้ชายคนเดียวถึงต้องใช้เวลานานนัก นี่มัน3ปีแล้ว
ไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นตายไปแล้วนะ แต่ก็น่าจะรู้สิ
หาเอาจากประวัติคนตายก็ไม่มี ประวัติอาญชญากรก็ไม่มี หมอนั่นแค่หายตัวไปเฉยๆอย่างงั้นเหรอ'
นิชคุณได้แต่นั่งคิดในใจในขณะที่กำลังเดินทางข้ามประเทศ
นิชคุณเดินเข้าประตูบ้านที่คุ้นเคย
9 เดือนมาแล้วสินะที่เค้าไม่ได้มาที่นี่
ทุกอย่างยังสวยเหมือนเดิม และ บ้านหลังนั้นด้วย บ้านหลังสีขาวหลังข้างๆ เค้าเห็นมันมาตั้งแต่เด็ก เค้าก็ไม่รู้หรอกว่าใครเป็นเจ้าของบ้านหลังนั้น
รู้แค่ว่ามันสวย และคิมจุนซูหวงมันมาก ญาติผู้พี่เค้าพูดให้ฟังตลอดว่า
เค้าจะเก็บเงินซื้อบ้านหลังนี้ให้ได้เมื่อโตขึ้น เค้าขอร้องพ่อขอเค้าไว้
"นะครับพ่อ
พ่ออย่าให้ใครซื้อไปนะครับ เพื่อนบ้านผมต้องเป็นคนที่ผมเลือกเท่านั้น" นิชคุณได้แต่มองแหยๆมาตั้งแต่เด็ก
หมอนี่บ้ารึเปล่า แต่นั่นยังไม่มากพอที่จะเรียกว่าบ้าหรอก ไอ้ที่บ้าคือ เมื่อตอนหมอนั่นเรียนปี4 หมอนั่นทุบเงินในกระเป๋าซื้อบ้านสีขาวหลังนั้นต่อจากพ่อตัวเองในราคา1000 ล้านวอน!! เพื่อนให้เพื่อนชายคนสนิท หมอนั่นต้องบ้าแน่ๆ อันนี้แหละที่เรียกได้ว่า บ้าจริงๆ
' ใช่และความบ้าของเจ้าบ้าคิมก็หางานมาให้เค้าด้วยการขอร้องแกมบังคับให้เค้าจัดการปรับปรุงต่อเติมบ้านหลังสีขาวนี่ให้สวยงามทุกๆปี มันใช่หน้าที่ฉันไหมที่ต้องมาดูแลบ้านหลังนี้แทนนายเนี่ย'
นิชคุณคิดแล้วก็เศร้า แต่พอเอาเข้าจริง
ในใจเค้าบ้านหลังนี้เป็นเหมือนลูกรักของเค้าเลย
บ้านหลังแรกที่เค้าได้เป็นคนออกแบบด้วยตัวเอง ได้ลองผิดลองถูกอะไรหลายอย่าง
"ไง คุณ ไม่ได้เจอนานมากเลยนะ " น้ำเสียงสดใสของผู้ชายอายุราว50 ผิวสองสี ร้องทักหลานชายตัวเอง พร้อมอ้าแขนรับ
นิชคุณหลุดจากภวังค์ รีบวิ่งปร๋อมาหาชายแก่ตรงหน้าอย่างรวดเร็วและสวมกอดคุณอาอย่างแนบแน่น
"สวัสดีคับอาคิม
ผมคิดถึงคุณอาฮะ" นิชคุณยิ้มร่า
"ปีนี้หนีไม่ทันสินะคุณ
ถึงได้มาพบอาเร็วขนาดนี้" ชายแก่หัวเราะเยาะ
นิชคุณย่นคิ้ว ทำปากหยู่ขึ้นมาทันที คิมจินยองหัวเราะให้กับเด็กผู้ชายผิวขาวตรงหน้าทันที
ฮ่า ฮ่า
rrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น คิมจินยองกดรับโทรศัพท์
พร้อมเอามือป้องโทรศัพท์ ลิ่วตาให้นิชคุณเป็นเชิงว่า ติดธุระนะ
"วันนี้อาจะไม่อยู่นะ
คุณ วันนี้คุณไปเดินเที่ยวคนเดียวก่อนไหม อาสั่งบอดี้การด์ไว้แล้ว"
พูดจบคุณอาตัวดีของเค้าก็ทิ้งให้เค้าอยู่บ้านกับญาติผู้พี่ของเค้าซะแบบนั้น
ครอบครัวคิมจินยองรวยมาก แต่กลับเลือกบ้านที่ดูเป็นบ้านมากกว่าเป็นคฤหาสค์
แปลกดี แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เค้าชอบ
จ๊อกๆ ๆ เสียงท้องของเค้าร้องซะแล้วสิ
วันนี้แม่บ้านเตรียมอะไรไว้ให้นะ นิชคุณรีบเดินเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว
rrrrrrrrr ฟืด ฟืด
ฟืด rrrrrrrrrrr
“บ้าชิบ!!” น้ำเสียงงัวเงียปนหงุดหงิดดังขึ้น
เมื่อใบหน้ายาวเรียวเงยหน้าขึ้นจากที่นอน ดวงตาเรียวหยี ควานหาโทรศัพท์
"ใครวะโทรมาตอนเนี๊ย
ห๊ะ โอ๊ย แม่ง โว้ย " คิมจุนซูสบถ
นิ้วเรียวยาวกวาดมือไปบนเตียงนอนอย่างไม่พอใจ ก่อนจะสะเปะสะปะจนเจอต้นเสียง ก่อนนำมันมาเบิ่งตรงหน้า
'เบอร์คุ้นๆ'
เลขารูปหล่อโทรมานี่เอง มือเรียวสไลด์หน้าจอโทรศัพท์อย่างเบามือ
"ฮัลโหล ไงจ๊ะ
ภรรยาเหงาเหรอ โทรหาสามีแต่เช้าเลย" คนปลายสายขมวดคิ้วอย่างเสียไม่ได้
"วันนี้ คุณคิมจุนซู
มีนัดกับลูกค้าตอน10โมงนะคับ ถ้าวันนี้คุณคิมมาสาย ผมจะไม่ให้จูบ1อาทิตย์นะคับ ตอนนี้ 9:30 แล้วนะคับ รีบมานะคับ..."
ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด ... เสียงกดตัดโทรศัพท์จากปลายสาย
"บ้าชิบ อ๊าก
ไม่ทันแน่ " คิมจุนซู กระเด้งตัวขึ้นจากที่นอน ไม่อาบน้ำแล้ววันนี้ เพราะเค้าอาบไปแล้วเมื่อตอนตี5
ก่อนไปรับน้องชาย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น