คนสำคัญ
ในวันที่อากาศร้อนแสนร้อน ชายหนุ่ม2คนกำลังระเริงรักเฉกเช่นคู่รักทั่วไปในห้องแอร์เย็นช่ำ เวลาผ่านไปหลายต่อหลายชม.จนกระทั่งค่ำ อยู่ๆก็มีผู้มาเยือนบุกเข้ามาในห้องนอนของเจ้าของห้องโดยไม่แม้แต่กดอินเตอร์โฟน หรือขออนุญาติใดๆ ผู้มาเยือนแค่กดรหัสหน้าประตูห้องและเปิดมันเข้าไปอย่างเงียบเฉียบไร้เสียง
"พี่เข้าได้ยังไงน่ะ" ชายหนุ่มผิวขาวรูปร่างบอบบางออละชอนออนแอ่นสะดุ้งโหยงเมื่อเค้าพบพี่ชายบังเกิดเกล้าดันประตูห้องนอนของเค้าเข้ามา
เด็กหนุ่มที่เคยนอนเปลือยกายในสภาพเปลือยปล่าวมีเพียงผ้าห่มปดปิดสะโพกเบื้องล่างไว้เพียงเล็กน้อย เค้ารีบคว้าหมอนมาปิดเรือนกายของตัวเองอย่างรวดเร็วเท่าที่ทำได้
เด็กหนุ่มที่เคยนอนเปลือยกายในสภาพเปลือยปล่าวมีเพียงผ้าห่มปดปิดสะโพกเบื้องล่างไว้เพียงเล็กน้อย เค้ารีบคว้าหมอนมาปิดเรือนกายของตัวเองอย่างรวดเร็วเท่าที่ทำได้
" หย่ะ!! ไม่มีมารยาทเลย " น้องชายตัวขาวตวาดเสียงดัง มองหน้าผู้มาเยือนแบบไม่พอใจ และเอามืออีกข้างคว้าหมอนอีกใบทีวางอยู่ข้างตนปาใส่หน้าพี่ชายเค้าอย่างแรง
" พี่ตะหากที่ต้องถาม ควอน!!นี่มันอะไรกัน นายทำอะไร" ชายหนุ่มผู้พี่ขยับตัวหลบหมอนสีขาวที่ถูกปามาที่หน้าเค้า เค้าขยับตัวเยื้องย่างฝีเท้ารอบเตียงนอน หรี่ตามองข้าวของทั่วๆห้อง และเดินมาหยุดที่กองเสื้อผ้า ปลายรองเท้าหนังสีดำเขี่ยกองเสื้อผ้าช้าๆ สิ่งที่เจ้าของรองเท้าเห็นคือ นอกจากเสื้อผ้าของน้องชายเค้าแล้ว ยังมีเสื้อผ้าของผู้ชายคนอื่นด้วย
"ผู้ชายเหรอ..." นิชคุณเปรยเสียงเบากับตัวเองอย่างงงงวย สีหน้าชายผู้พี่บ่งบอกออกมาชัดเจนเลยว่าเค้าประหลาดใจมาก
"กาว์นขาวแขนยาวเหรอ" นิชคุณก้มลงมองเสื้อสีขาวที่กองอยู่บนพื้น เค้าค่อยๆใช้มอดึงเสื้อขึ้นมา เค้าหวังอย่างยิ่งว่า เจ้าของกาว์นตัวนี้จะไม่ใช่คนที่เค้ารู้จัก
ตราประทับบนกระเป๋าเสื้อสีขาวทำเอาชายผู้มาเยือนสะอึก และสับสนกับสิ่งที่เค้าเห็นตรงหน้า
"ฉันกำลังฝันอยู่เหรอ เป็นฝันร้ายชัดๆเลย " นิชคุณตบหน้าตัวเองอย่างแรงทีนึง และเค้าค้นพบว่าเค้าเจ็บ
"กับผู้ชาย...กับเจ้าหน้าที่ในโรงบาลพี่เนี่ยนะ?!" พี่ชายของเด็กหนุ่มผิวขาวเอ่ยขึ้นพร้อมเหลิกคิ้วมองหน้าน้องชายเค้าอย่างสงสัย
"ผู้ชายเหรอ..." นิชคุณเปรยเสียงเบากับตัวเองอย่างงงงวย สีหน้าชายผู้พี่บ่งบอกออกมาชัดเจนเลยว่าเค้าประหลาดใจมาก
"กาว์นขาวแขนยาวเหรอ" นิชคุณก้มลงมองเสื้อสีขาวที่กองอยู่บนพื้น เค้าค่อยๆใช้มอดึงเสื้อขึ้นมา เค้าหวังอย่างยิ่งว่า เจ้าของกาว์นตัวนี้จะไม่ใช่คนที่เค้ารู้จัก
ตราประทับบนกระเป๋าเสื้อสีขาวทำเอาชายผู้มาเยือนสะอึก และสับสนกับสิ่งที่เค้าเห็นตรงหน้า
"ฉันกำลังฝันอยู่เหรอ เป็นฝันร้ายชัดๆเลย " นิชคุณตบหน้าตัวเองอย่างแรงทีนึง และเค้าค้นพบว่าเค้าเจ็บ
"กับผู้ชาย...กับเจ้าหน้าที่ในโรงบาลพี่เนี่ยนะ?!" พี่ชายของเด็กหนุ่มผิวขาวเอ่ยขึ้นพร้อมเหลิกคิ้วมองหน้าน้องชายเค้าอย่างสงสัย
นิชคุณยืนขึ้นเต็มความสูงของตน ดวงตากลมใสจับจ้องไปที่เรือนร่างขาวราวเยื่อกระดาษของน้องชายไม่วางตา
"ตั้งแต่เมื่อไหร่!! เจสรู้เรื่องนี้ไหม!!..นายคิดจะบอกเธอไหม!!" ผู้เป็นพี่ตวาดเสียงดังด้วยความเดือดดาด หลังจากเค้าเห็นแก้วไวน์แดง2แก้วบนโต๊ะ ร่องรอยของความสุข ความสนุกที่เหยียดหยามอดีตคนรักเค้า
ชายผู้พี่ขยับตัวเข้าไปใกล้เครื่องแก้วสุดหรูราคาแพงหูฉี่ เค้าตวัดมือกวาดบรรดาเครื่องบันเทิงใจบนโต๊ะทั้งหมดลงสู่พื้นเบื้องล่าง
ชายผู้พี่ขยับตัวเข้าไปใกล้เครื่องแก้วสุดหรูราคาแพงหูฉี่ เค้าตวัดมือกวาดบรรดาเครื่องบันเทิงใจบนโต๊ะทั้งหมดลงสู่พื้นเบื้องล่าง
เพล้ง!! เสียงเนื้อแก้วคริสตันบางเฉียบตกกระทบพื้นพรม และพากันแตกละเอียดจากแรงโน้มท่วงของโลก
ครืกๆ แอ๊ด~~ ปัง!! เสียงบานหน้าต่างปิดดังสนั่นมาจากระเบียงข้างห้องน้ำ เสียงนี้เรียกความสนใจจากชายผู้พี่ทันที
" ซึง!! ไปเอาตัวมันมา เดี๋ยวนี้!! " ผู้เป็นพี่ชายตวัดเสียงกร้าวความโมโห เค้ากำมือและทุบลงบนโต๊ะกระจกอย่างแรง จนกระจกทั้งแผ่นร้าวและค่อยๆร่วงลงกับพื้นอย่างลืมตัว
เลขาคนสนิทพ่วงอาชีพบอดี้การ์ดรีบขยับเท้าตามเสียงคำสั่งของผู้เป็นนายทันที ซึงลองเข้ามาในห้องนอนของโจควอนพร้อมนิชคุณตั้งแต่เเรก เค้ารีบพุ่งตัวไปที่อีกส่วนนึงของห้องคุณหนูเล็กของเค้าเพื่อจับตัวแขกที่คุณหนูเล็กของเค้าเชิญมาร่วมเตียงด้วย
เลือดสีแดงสดๆไหลรินเป็นทางยาวจรดปลายนิ้วมือขาวและหยดลงบนพื้นพรม ความอดทนของชายผู้พี่ได้หมดลงแล้ว
" นายกำลังจะแต่งงานนะรู้ตัวไหม!! " นิชคุณเดือดดาล พี่ชายผิวขาวกำมือแน่นด้วยโทสะที่ไม่อาจทนเก็บไว้ได้
" บอกมา..มันเป็นใคร" นิชคุณลดเสียงลงมาเค้าพยายามกั้นหายใจ พยายามกดความโกรธของตัวเองลงมา
'ใจเย็นไว้คุณ...เรื่องนี้แก้ไขได้ ' นิชคุณพยายามพูดกับตัวเองในใจเค้าหลับตาและพยายามหายใจเข้าออกช้าๆ
'ใจเย็นไว้คุณ...เรื่องนี้แก้ไขได้ ' นิชคุณพยายามพูดกับตัวเองในใจเค้าหลับตาและพยายามหายใจเข้าออกช้าๆ
" อย่าทำอะไรเค้าครับพี่คุณ ควอนรักเค้า เรารักกัน ได้โปรด!!" โจควอนใช้ผ้าพันรอบกายตนเอง ก่อนตรงดิ่งลงจากเตียงมานั่งกอดขาพี่ชายไว้ เค้าใช้มือจับมือที่เปื้อนเลือดพี่ชายไว้มั่น
" ได้โปรดเถอะปล่อยเราไป ..พี่คุณได้โปรด..อย่าทำอะไรคนรักของควอนนะ..ควอนโตแล้ว..ให้ควอนเลือกเองไม่ได้เหรอ..พี่คุณจะทำเหมือนแม่เหรอ..พี่มีความสุขเหรอที่ถูกบังคับให้แต่งกับคนที่พี่ไม่ได้รักน่ะ ควอนไม่อยากเป็นเหมือนพี่ พี่อย่าทำลายชีวิตควอนเลยนะ ได้โปรด!!" หยดน้ำตาใสๆไหลออกมาจากดวงตาของเด็กหนุ่มตัวเล็กๆ
" รักงั้นเหรอ" นิชคุณกระชากข้อมือของน้องชายขึ้นมา ก่อนจะจับตัวน้องชายพลิกไปมา
" มันทำกับนายขนาดนี้ นายยังบอกว่ามันรักนายงั้นเหรอ " นิชคุณดันร่างน้องชายถอยหลังจนขาชนขอบเตียงนอน เค้ากดร่างน้องชายลงกับเตียงนอน
" พูดไปพี่คุณก็ไม่เข้าใจหรอก ผมชอบ ผมชอบที่เค้าทำกับผมแบบนี้ " โจควอนลุกขึ้นมานั่ง เค้าค่อยๆลุกลงจากเตียง ค้นหากล่องเหล็กหนาใต้เตียงขึ้นมา ด้านในประกอบไปด้วยอุปกรณ์sextoyจำนวนมากเต็มแน่นจนแทบไม่มีพื้นที่ว่าง
" ถ้าผมแต่งกับเจส เจสก็ต้องเป็นแบบนี้ พี่รับได้งั้นเหรอ" โจควอนเริ่มสะอื้นด้วยความรู้สึกผิด
" ผมรู้ว่าพี่ยังรักเธอ ถ้าพี่ขอเธอแต่งงานตอนนี้ เธอต้องกลับมาหาพี่แน่" โจควอนพูดไปร้องไห้ไป
“นายเคยบอกพี่ว่านายรักเธอ..นายดูแลเธอได้ดีกว่า สิ่งที่พี่ทำอยู่แน่..คำพูดตอนนั้นคืออะไร..ตอนนั้นนายรักเธอจริงรึเปล่า..หรือนายแค่อยากเอาชนะพี่” นิชคุณแยกเขี้ยวใส่โจควอน
“เธอรักนายควอน ..เธอเลือกนาย...เจสเธอ..ไม่ได้เลือกพี่ " นิชคุณปรายตามองน้องชายอย่างเจ็บปวด
“ผมขอโทษครับพี่...ผมรักเธอไม่ได้จริงๆ แต่ผมจะบอกความจริงกับเธอนะพี่” เด็กหนุ่มพยายามเกลี่ยกล่อมพี่ชายของตัวเอง
นิชคุณนั่งนิ่งไม่ตอบ เค้าเสมองไปทางอื่น เค้าไม่รู้จะแก้ปัญหาพวกนี้ยังไง แต่สำหรับเรื่องเค้ากับเจสสิก้ามันไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว ทุกอย่างมันจบไปแล้วตั้งแต่เธอเลือกควอน ผู้ชายที่สดใส ร่าเริง ใจดี นิสัยดี และมีเวลาให้คนรัก ไม่ว่าใครอยู่ด้วยก็คงมีความสุข ต่างจากเค้าผู้ชายแบบเค้า ที่มีดีแค่หน้าตา นิสัยแย่ๆ เฉยชา เลือดเย็น เค้าไม่เหมาะกับการใช้ชีวิตแบบมีความสุขหรอก คนเลวแบบเค้าไม่ควรจะมีคนรัก เจสสิก้าคิดถูกแล้วที่ไม่แต่งงานกับเค้า
“ คุณจะทำยังไงดีคับคุณพ่อคุณแม่ คุณหาทางออกไม่เจอจริงๆ" นิชคุณยกมือขึ้นบีบขมับตัวเองไปมา เค้ารู้สึกปวดหัวเหลือเกิน
"พรุ่งนี้ซึงลองจะมารับนายไปธุระกับพี่..ห้ามนายหนี...และถ้านายหายตัวไปละก็..เราได้เห็นดีกันแน่" นิชคุณขู่น้องชายที่กำลังจนมุมหมดสิ้นหนทางในชีวิต นิชคุณพูดจบเค้าก็ตัดสินใจกลับบ้านตัวเองทันที เค้าคิดผิดจริงๆที่ยอมปล่อยน้องออกมาอยู่คนเดียว
เสียงฝีเท้าดังตึก ตึก ตึก มาตามทางเดินในคอนโดชั้น4 บุรุษร่างใหญ่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดเดินมาหยุดจนสุดทางเดินห้องพักของตน
" เฮ้..คุณตอนนี้คุณยังเข้าไปในนี้ไม่ได้นะ" บอดี้การ์ดชุดดำของนิชคุณ3 คนเข้ามาขัดขวางคนแปลกหน้าที่กำลังจะเดินเข้าที่พักตัวเองอย่างเสียมารยาท
"ทำไมยังเข้าไม่ได้..มีอะไรข้างในงั้นเหรอ" คนแปลกหน้าที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ตรงข้ามห้องพักของโจควอนพร้อมชะเง้อหน้าดูภาพเบื้อหลังชายชุดดำ ชายในชุดขาวกล่าวอย่างอารมณ์เสีย เค้าทั้งเหนื่อย ทั้งง่วงและอยากทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอนนุ่มๆแทบใจจะขาด
"คุณหนูโจควอนติดธุระอยู่..คุณยังเข้าไปไม่ได้" ชางมินหัวหน้าบอดี้การ์ดเอาตัวเข้ามาขวางคนที่เค้าคิดว่าจะมาหาคุณหนูของเค้า
"เหรอ...งั้น...ถ้าฉันไม่รุ้จักโจควอนฉันก็เข้าไปได้ใช่ไหม" บุรุษในเชิ้ตขวาก้าวเท้ายาวๆของตนเข้าหาเหล่าชายชุดดำ เค้าพยายามแซะตัวผ่านบรรดาการ์ดเป็นผลทำให้อีชางมินตกใจ เค้าพลักร่างของชายแปลกหน้าเต็มแรง และนั่นทำให้ชายแปลกหน้าโกรธ
"เหรอ...งั้น...ถ้าฉันไม่รุ้จักโจควอนฉันก็เข้าไปได้ใช่ไหม" บุรุษในเชิ้ตขวาก้าวเท้ายาวๆของตนเข้าหาเหล่าชายชุดดำ เค้าพยายามแซะตัวผ่านบรรดาการ์ดเป็นผลทำให้อีชางมินตกใจ เค้าพลักร่างของชายแปลกหน้าเต็มแรง และนั่นทำให้ชายแปลกหน้าโกรธ
"ควอนไหนวะไม่รู้จัก.." ชายร่างใหญ่ที่กำลังหงุดหงิดงุ่นง่านถีบเท้าใส่ชายชุดดำที่มาผลั่กเค้าอย่างแรงเพื่อแก้แค้นคืน
พลั่ก!! ชางมินที่เอาตัวเข้าไปขวางทางคนแปลกหน้า โดนถีบจนร่างเค้ากระเด็นลอยไปติดกำแพงสุดทางเดิน บอดี้การ์ดอีก2คนตกใจจนรีบชักปืนออกมาขู่คนแปลกหน้าทันที
" ง่วงโว้ย!! นี่ห้องฉัน!! ทำไมฉันจะเข้าไม่ได้" คนแปลกหน้ากระชับกระเป๋าสะพายหลังมาด้านข้างก่อนเอื้อมมือไปด้านหลังเพื่จะหยิบของที่เหน็บไว้ที่หลังเอว
" หยุด!! เอามือออกมา และยกมือขึ้น" การ์ด2คนยกปืนขึ้นจ่อหัวผู้ชายตรงหน้าทันที
กริ๊ง!! เสียงลูกกุญแจ2-3ดอกกระทบกันไปมา คนแปลกหน้าล้วงกุญแจออกมาเร็วพอๆกับปลายปืน2กระบอกปืนถูกเหนี่ยวไกขึ้นมาจ่อหน้าเค้า
" พอได้แล้ว..อย่าเสียมารยาท.อย่าไปยืนขวางหน้าห้องพักคนอื่นเค้า..กลับกันได้แล้ว" นิชคุณเปิดประตูออกมาจากห้องโจควอนเค้าเหลือบมองผู้ชายที่กำลังมีเรื่องกับบรรดาคนคุ้มกันเค้าผ่านๆ นิชคุณคุ้นๆว่าผู้ชายคนนี้เพิ่งย้ายมาอยู่ห้องตรงข้ามกับน้องชาย แต่นิชคุณเป็นพวกไม่ชอบยุ่งหรือสุงสิงกับคนที่เค้าไม่รู้จัก เค้าเลยไม่ค่อยจะใส่ใจจะมองหน้าใครคนอื่นแบบตรงๆ บรรดาบอดี้การ์ดรีบเก็บปืนทันทีที่ผู้เป็นนายสั่ง ชางมินรีบลุกขึ้นยืนจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อย และเดินตามเจ้านายเค้าไปโดยไม่ขอโทษคนแปลกหน้าสักนิด
"ไร้มารยาทจริงๆคนสมัยนี้..ทำผิดแล้วไม่มีขอโทษกันเลยนะ" คนแปลกหน้าแยกเขี้ยวยิงฟันใส่ชายชุดดำ2คน ก่อนจะเข้าห้องตัวเองและปิดประตูใส่หน้าชายชุดดำอย่างอารมณ์เสีย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น