สโตกเกอร์
"หลับฝันดีนะคนดี แทคต้องไปทำงานแล้ว"
แทคยอนตื่นนอนตั้งแต่ตี5 เค้าค่อยๆลุกออกจากเตียงนอนไปแบบเงียบๆเพื่ออาบน้ำแต่งตัว แทคยอนกลับมาจูบหน้าผากคนรักที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนโซฟาตัวยาว เช้านี้คนตัวโตต้องเรียกรถแท๊กซี่มารับหน้าบ้านนิชคุณไปลงที่สถานนีรถไฟฟ้าจากนั้นก็ขึ้นรถไฟฟ้ามาลงแถวโรงพยาบาล คืนนี้เค้าตั้งใจว่าจะกลับไปนอนคอนโด เค้าต้องหาทางปฎิเสธลูกอ้อนของนิชคุณให้ได้
"ไงพี่มาแต่เช้าเชียว" ควานชานชองหมีหน้ามึนรุ่นน้องแผนกอายุรกรรมเข้ามาทักแทคยอนทันทีที่รุ่นพี่เค้าเดินพ้นประตูโรงพยาบาลมา
"นายด้วยนี่" แทคยอนตอบกลับสีหน้าเฉยชา
"พี่หน้าบูดแต่เช้าเลยนะครับ..ยังโกรธผมอยู่เหรอ" หมีชานรีบถาม
"นายไม่บอกฉัน.." รุ่นพี่ตัวโตมองค้อนรุ่นน้อง
"อ๊า...ก็ไอ้คุณมันสั่งนี่" ชานชองเดินห่อตัวลีบลงเมื่อเห็นสายตาพิฆาตจากแทคยอน
"แล้วนายก็บ้าจี้ทำตาม...ว่าแต่นายรู้จักเด็กที่ชื่อจินอุนไหม" แทคยอนทั้งโกรธทั้งโมโห แต่เรื่องนั้นมันผ่านไปแล้วโดยที่ไม่มีใครเจ็บ เค้าจะแกล้งทำเป็นว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น สิ่งเดียวที่แทคยอนกังวลคือเรื่องของปัจจุบันและอนาคตของนิชคุณ จากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน จินอุนดูจะเป็นปัญหาในชีวิตของนิชคุณ และดูเหมือนเด็กคนนั้นเป็นตัวอันตรายที่ไม่ควรยุ่งด้วย
"จอง...จินอุนอะนะ...พี่รู้จักมันได้ไง..พี่อย่าไปยุ่งกะมันนะ" ชานชองดูตื่นตัวกว่าปกติเมื่อได้ยินชื่อที่ไม่อยากเอ่ยถึง
"ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น" แทคยอนถาม
".ไอ้เด็กนั่นเป็นสโตกเกอร์น่ะ..โรคจิต..เป็นพวกชอบใช้กำลังมันเคยทำร้ายโฮด้วย" หมียักษ์แยกเขี้ยวคำรามเมื่อนึกถึงเรื่องในอดีต
"สโตกเกอร์" แทคยอนถามหน้านิ่ง
“ผมว่าพี่ต้องระวังตัวหน่อยนะ ถ้ามันรู้ว่าพี่เป็นแฟนไอ้คุณล่ะจบแน่" ชานชองตีหน้าเครียดขึ้น
"รู้แล้วทำไม" แทคยอนถาม เค้าคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานตอนที่นิชคุณและซึงลองห้ามไม่ให้เค้าออกนอกรถ
"หมอนั่นอาจเล่นงานพี่แทนน่ะสิ จองมันตามเก็บผู้ชายรอบตัวไอ้คุณหมดแหละ..รวมทั้งโฮด้วย แค่เพราะเห็นโฮไปดูหนังกะไอ้คุณครั้งเดียวหมอนั่นตามจิกโฮไม่ปล่อยเลยนะครับ" ชานชองพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังผิดปกติ
"นายทำยังกับว่าคนทั่วประเทศยังไม่มีใครรู้ว่าพี่เป็นแฟนเพื่อนแกงั้นแหละ...โดนสโตกเกอร์โรคจิตตามแล้วยังกล้าประกาศออกสื่ออีกนะว่าตามจีบฉันน่ะ " แทคยอนแยกเขี้ยวใส่หมีชาน
"ถึงฉันเป็นผู้ชายแอ๊บแบ๊ว...แต่ฉันสู้คนเป็นนะ..ช่วงนี้นายว่าพี่ควรพกมีดผ่าตัดติดตัวดีไหม..แบบใครโผล่พรวดเข้ามาก็ปาดคอมันเลย" แทคยอนหัวเราะขำๆระ หว่างทางเดินเข้ามาในโรงพยาบาลกับควานชานชอง
“มันไม่ตลกนะครับพี่”หมีชานตีหน้าขึงขังไม่รับมุขของแทคยอน
"...ทำไมพี่ไม่เคยรู้เรื่องนี้" แทคยอนจับไหล่รุ่นน้องตัวโตก่อนที่ทั้งคู่จะแยกกันไปทำงาน
"ก็เรื่องมันเกิดก่อนหน้านี้2ปีน่ะ จองมันตามสโตกเกอร์โฮเป็นเงาตามตัวแถมยังดักตีหัวโฮด้วย ถ้าเจ้าหน้าที่โรงบาลไม่เข้าไปช่วยโฮไว้ ป่านนี้พี่คงไม่ได้เจอโฮหรอก กล้องวงจรปิดโรงพยาบาลจับภาพจองได้ เราแจ้งความ และถึงขั้นต้องขออำนาจศาลสั่งห้ามจองเข้าใกล้พวกผมและนิชคุณเป็นเวลา2ปี จองมันก็ไปทำงานปกติแหละ เห็นหน้าไอ้คุณทุกวัน แต่แค่คุยไม่ได้ เข้าใกล้ไม่ได้น่ะ" ควานชานชองตอบ
"ทำงานที่เดียวกันเหรอ...ทำไมไม่สั่งย้ายหล่ะ " แทคยอนถามอย่างสงสัย
"คุณมันเกรงใจเจสน่ะสิ..เพราะเจสต้องมีจองคอยดูแล" ชานชองพูดพลางถอนหายใจยาว เค้าก็สงสารทั้งเจสทั้งเพื่อนน่ะแหละ
"พี่น้องกันเหรอ..ไม่เห็นจะเหมือนกันเลย" แทคยอนอุทานอย่างตกใจ
"แหมหน้าพี่กับแทก็ไม่ได้เหมือนกันเลยนะ" ชานชองตอบกลับ
"คุณเจสรู้เรื่องที่น้องเป็นสโตกเกอร์ด้วยไหม" แทคยอนหรี่ตาคิดอย่างใช้ความคิด
"ไม่นะพี่..เราทำคดีกันเงียบๆน่ะ" ชานชองตอบ
"แปลก"คนตัวโตนิ่งคิดชั่วครูก่อนจะผละตัวออกมา
ชายทั้งสองคนต่างแยกย้ายกันไปทำงานหลังจากตอกบัตรเข้างานกันเรียบร้อย
.
.
.
"พี่บูม...พี่ยังอยู่เการึเปล่า"
หลังจากหมอใหญ่ราววอร์ดเสร็จ เค้ามีเวลาพัก15นาทีก่อนจะเช็คประวัติคนไข้ แทคยอนโทรหาญาติผู้พี่ทันทีที่ว่างงาน
"อืม...กุ๋ยเที่ยวเพลินน่ะ.."บูมตอบ เนื่องจากทั้งคู่เพิ่งเจอกันไปเมื่อวันก่อน2พี่น้องเลยไม่มีอะไรให้คุยกันมาก
"พี่ช่วยเช็คประวัติครอบครัวคุณเจสสิก้าแฟนเก่าคุณให้ผมทีนะ..อย่าให้ใครรู้...ผมขอด่วนนะครับ" แทคยอนพูดจบก็รีบตัดสายทันทีเมื่อมือถืออีกเครื่องดังขึ้น
rrrrr เบอร์แปลกหน้าโทรเข้ามาในมือถือของแทคยอน
"ฮัลโหล.." ปลายสายเงียบสนิท แทคยอนจึงไม่พูดอะไรต่อ
ตึ๊ด ตึ๊ด ตึ๊ด
"เปิดเกมส์ก็เริ่มก่อนเลยเหรอ" คนตัวโตยิ้มเหยาะนั่งจ้องมือถือที่เพิ่งถูกตัดสายไป
"ไร้สาระจริงๆ" แทคยอนเช็คเบอร์เครือค่าย เลขหมายนี้เพิ่งถูกระงับใช้บริการ หลังจากแทคยอนไปประชุมกลับมามีเบอร์แปลกโทรเข้ามาที่มือถือเค้าเป็น100ครั้ง คนตัวโตเลื่อนหน้าจอมือถือขึ้นลง2-3ครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องพักแพทย์ เค้าทิ้งมือถือไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงานโดยไม่สนใจว่าคนรักผิวขาวของเค้าจะบังเอิญโทรมาหาเค้ารึเปล่า
"ชาน..." แทคยอนแวะมาหารุ่นน้องที่แผนกอายุรกรรมในช่วงพักเที่ยง
"โอ้พี่...กำลังคิดถึงเลยไปกินข้าวด้วยกันไหมครับ" หมียักษ์ฉีกยิ้มหรากระโดดเข้ากอดแขนรุ่นพี่ผิวสี
"ซื้อซิมมือถือใหม่ให้ทีสิ...ซื้อให้สักโหลนึงสิ..จริงๆมีเท่าไหร่เหมามาเลยละกัน ค่ายไหนก็ได้.." รุ่นพี่ตัวโตยิ้มอย่างมีเลศนัย
"เอาไปทำอะไรอ่ะพี่...แล้วทำไมไม่ซื้อเองล่ะ..พี่ออกจะรวย" หมีชานรีบกระโดดหนีทันที
"เงินพี่..แต่ใช้บัตรประจำตัวนายหรือใครก็ได้..อย่าซื้อเรียงเบอร์..โอเคไหม"แทคยอนยัดเงินสดใส่มือหมีมึน
"เฮ้ยเอาจริงดิ...มีปัญหาอะไรรึเปล่า..." หมีมึนยืนนับเงินในมือ
"ก่อนเลิกงาน..นายต้องเอามาให้พี่..จะใช้วิธีไหนก็ได้..จะฝากใครซื้อก็ได้...แต่นายต้องเอาซิมมา...ไม่งั้นฉันจะเอามือถือนายมาใช้แทน" แทคยอนยิ้มหวานแต่ดวงตาไม่ยิ้มตาม มือใหญ่หนาตบบ่าหมียักษ์ก่อนจะเดินจากไป
"ก่อนเลิกงาน...มันก็อีกไม่กี่ชม.นี่...อ๊าผมก็ต้องทำงานนะพี่..ผมจะเอาเวลาไหนไปซื้อให้พี่เนี่ย" หมีชานโดดดิ้นไม่พอใจแต่ก็ขัดคำสั่งไม่ได้
.
"อ๊า...อะไรเนี่ยสายไม่ว่างทั้งวันเลย..ซึง..นายลองโทรหาคุณแทคหน่อยสิ..คุณโทรไม่ติดเลย" เจ้านายหนุ่มหน้าสวยบ่นยาวตั้งแต่เที่ยงยันจะเลิกงาน วันนี้ทั้งวันเค้าโทรหาหมอแทคไม่ติด
"ทำไมคุณหมอไม่โทรหาคุณชานล่ะครับ" ซึงลองให้ความเห็น
"เออเนอะ..ทำไมนายไม่บอกฉันเร็วกว่านี้ล่ะ" นิชคุณเบ้หน้าใส่เลขา
"คุณหนูไม่ได้ถามผมนี่" ซึงลองยกยิ้มตอบ
rrrrrrrrr
"ชาน!!!" คนผิวขาวรีบตะเบงเสียงผ่านมือถือทันทีที่คนปลายสายรับโทรศัพท์
"โอ๊ย!!..หูแตกจะแหกปากไมวะ" ควานชานชองหน้านิ่ว
"แกเห็นคุณแทคไหม" นิชคุณรีบถามโดยไม่ฟังเสียงบ่นของเพื่อน
"เห็น...ทำไม" ชานชองเลิกคิ้วสงสัย
"คุณอยากคุยกะคุณแทค..นายเอามือถือไปให้คุณแทคที" นิชคุณสั่งเพื่อน
"ตลกล่ะ..ฉันก็มีงานนะโว้ยครับ..แล้วทำไมนายไม่โทรหาพี่แกเองวะแกจะโทรหาฉันทำไม" หมีชานบันดาลโทสะ
"สายไม่ว่างตั้งแต่เช้าแล้วอ่ะ" นิชคุณบ่นเสียงสูง
“สายไม่ว่างบ้าอะไรของแกวะ..พี่เค้าทำงานทั้งวันไม่มีเวลาคุยกะหมาที่ไหนหรอก” ความชานชองตอบอย่างอารมณ์เสีย
“เฮ้ยแต่คุณโทรไม่ติดจริง..หรือมีใครลืมกดวางสายรึเปล่า” นิชคุณถามอย่างสงสัย
"แกจะบ้าเหรอ..มือถือนะโว้ยไม่ใช่โทรศัทพ์บ้านที่วางสายไม่สนิทแล้วจะโทรเข้าไม่ได้น่ะ" หมียักษ์เอ็ดเสียงดังผ่านมือถือจนพยาบาลสาวในแผนกและคนไข้เตียงข้างๆหันมามอง
"แกทะเลาะอะไรกันรึเปล่า...วันนี้พี่แทคมาฝากซื้อซิมมือถือด้วย" ควานชานชองเผลอหลุดปากพูดออกไป แต่แทคยอนก็ไม่ได้ห้ามไม่ให้บอกใครนี่
"ง่ะ....แก...ชาน...แกรีบไปหาคุณแทคเลยนะ..รั้งเค้าไว้อย่าเพิ่งให้เค้ากลับนะ...คุณจะรีบไปเดี๋ยวนี้" นิชคุณหน้าตาตื่นเมื่อรู้ข่าวแทคยอนเปลี่ยนเบอร์มือถือไม่บอกเค้า
"เดี๋ยวคุณ...แกพาพี่แทคไปเจอจองเหรอ" ชานชองรีบถามก่อนเพื่อนจะวางสาย
"ชานแกรู้ได้ไงวะ.." นิชคุณเปลี่ยนน้ำเสียงและสีหน้าทันที
"แกก็รู้ว่าจองมันตัวอันตราย" ชานชองพูดด้วยน้ำเสียงเครียดขึ้น
"จินมาที่บ้าน..และคุณห้ามคุณแทคแล้ว...แต่รุ่นพี่นายดื้อ...ไม่เคยฟังคำเตือนของคุณเลย...และใช่เค้าเจอกันเมื่อวาน" นิชคุณขยับตัวเก็บของช้าลง
"ฉันว่านายต้องใช้บริการคุณชางมินแล้วล่ะ..ทั้งนายทั้งพี่แทคเลย..พวกนายอย่าไปไหนมาไหนก็คนเดียวเลยขอร้องล่ะ..ถ้านายจะมาที่นี่..นายลากซึงกับชางมินมาด้วยนะ..เข้าใจที่พูดไหม..คุณ” ควานชางชองพูดเสียงเข้ม
“วันนี้ไม่ได้หวะ..ชางไม่อยู่..ไปเที่ยวกะครอบครัว ส่วนซึงต้องอยู่ออฟฟิตเคลียร์งาน” นิชคุณเก็บข้าวของลงกระเป๋า
เค้าหันมองเลขาส่วนตัวที่ยังนั่งนิ่งทำงานไม่รู้ตัวว่าถูกกล่าวถึง
“ไม่งั้นแกไม่ต้องมา..แกอยู่บริษัทรอกลับพร้อมซึงซะ เดี๋ยวพี่แทคฉันจะขับรถไปส่งที่บ้านแกเอง” ชานชองยื่นคำขาด
“ง่ะ!!..เออก็ได้..แต่ถ้าแกกำลังจะออกจากโรงพยาบาลแกต้องโทรหาฉันก่อนนะโว้ย” นิชคุณเบ้ปากไม่ชอบใจต่อการตัดสินใจของเพื่อนสนิท
“เออๆ..ฉันจัดการเรื่องพี่แทคเอง” ชานชองให้คำสัญญา
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น