ตัดสินใจเลือก
เปลือกตาสีเข้มขยับไปมาก่อนจะเปิดขึ้น ภาพเบื้องหน้าของคนที่นอนบนเตียงพล่าเบลอ ทุกอย่างที่เค้าเห็นมันเป็นภาพซ้อน คนร่างใหญ่พยายามปรับโฟกัสสายตาตัวเองกับแสงมืดสลัวๆในห้องนอนที่ไม่คุ้นเคย เค้ามองซ้ายแลขวา ชายร่างใหญ่บนเตียงรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกของบรรยากาศโดยรวม ร่างกายเค้าเครียดเกร็งขึ้นฉับพลัน
" ที่นี่ที่ไหนกัน?" แทคยอนลุกขึ้นนั่งโคลงหัวไปมา ช่วงนี้ความจำของเค้าไม่ปะติดปะต่อ เค้ามึนงงไปหมด เค้าพยายามลุกขึ้นจากเตียงนอน ร่างไร้แรง โซซัดโซเซไปหยิบแก้วน้ำที่โต๊ะริมหน้าต่าง แทคยอนยืนพิงขอบโต๊ะในสภาพสิ้นไร้กำลัง
'เหนื่อยๆตลอดเวลาเลย...เหนื่อยจัง'
เจ้าแมวยักษ์คิดไม่ตก เค้าดื่มน้ำจนหมดแก้ว และอยากออกไปข้างนอก
'โอ้ย ปวดแขนขาจังแฮะ' เจ้าแมวยักษ์ขยับแขนขายืดเส้นยืดขา และอยู่ๆสติของเค้าก็ดับวูป ร่างใหญ่ทรุดตัวลงบนพื้นห้อง แก้วน้ำในมือหลุดลงพื้น เศษแก้วแตกกระจายข้างกายคนที่เพิ่งใช้มัน
เพล้ง!! “อ๊า!!”
" ได้ยินเสียงอะไรไหม..." ชานชองหันมองไปรอบๆบ้าน ทุกอย่างรอบตัวปกติดี เค้ารีบวิ่งเข้าไปที่ห้องนอนแทคยอน เจ้าของบ้านเปิดประตูห้องนอนและมองตรงไปที่เตียงและพบว่ามันว่างเปล่า ชายบนเตียงหายไป ชานชองวิ่งไปดูที่หน้าต่างห้องนอนด้านล่างไม่มีใคร พี่หมีเปิดประตูห้องน้ำ และตู้เสื้อผ้า เค้าสะดุดตากับแสงวิบวับบางอย่าง เมื่อเค้าเดินเข้าไปดูใกล้ สิ่งที่อยู่บนพื้นคือเศษแก้วน้ำ
"โฮ...คุณ ! พวกนายเห็นแทคไหม!!" ชานชองวิ่งออกมาหาจุนโฮและนิชคุณที่ห้องรับแขก พวกเค้าเพิ่งทานข้าวเย็นกันเสร็จ แขก2คนกำลังช่วยกันล้างจาน
นิชคุณและจุนโฮสะดุ้งโหยง ทั้งคู่รีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนของแทคยอนเช่นกัน พวกเค้าก้มดูทุกซอกทุกมุม
" คุณชาน ชั้นวางของนี่ปกติมันอยู่ห่างกำแพงขนาดนี้เลยเหรอ" นิชคุณเอ่ะใจ มือขาวค่อยๆเลิกผ้าคลุมผืนใหญ่ที่คลุมชั้นขึ้นอย่างเบามือ และช้าที่สุด
บุคคลที่ทั้ง3กำลังหาตัวอยู่ ซ่อนตัวอยู่ในช่องขนาดเล็ก ร่างคนตัวใหญ่ก้มหน้ากอดเข่างุด จนตัวกลมเป็นลูกบอล
"...เข้าไปได้ยังไงน่ะ!!" จุนโฮอุทาน
"ชี่!!" นิชคุณยกนิ้วขึ้นแตะปากเพื่อจะบอกว่า เงียบๆหน่อย
" แทค.." นิชคุณเอ่ยเสียงอ่อนโยน ชานชองสะกิดจุนโฮให้ถอยออกมาดูห่างๆ พวกเค้าย่อตัวลงเพื่อเก็บพฤติกรรมของคนใต้ชั้นไม้
บุรุษด้านในชั้นไม้เงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียกชื่อตน สายตาของเค้าเว้าวอนขอความเมตตา และบ่งบอกความไม่ไว้เนื้อเชื่อใจ เมื่อนิชคุณส่งมือเข้าใกล้ คนด้านในก็ขยับตัวเองเข้าไปจนสุดชั้นวางของด้วยความตกใจกลัว
ปั๊ก!! เสียงหัวเจ้าแมวยักษ์กระแทกสันไม้ดังสนั่น
" อุ๊บ!! อั่ก..อึก ..อึก" บุรุษด้านในกั้นเสียงสะอื้น
"เจ็บ.......อย่าเข้ามานะ..ไม่เอาแล้ว!!" แทคยอนเอามือกุมหัว ร้องขอความเมตตา
" แทค!!" นิชคุณมุดตัวตามแทคยอนเข้าไปด้านในทันทีที่ได้ยินเสียงอะไรสักอย่างกระแทกชั้นไม้ เค้าตัดสินใจผลักตัวคนด้านในให้ทะลุชั้นไม้ออกไปที่กำแพงด้านหลัง
"อย่า!!...พอแล้ว...ไม่เอาแล้ว!!...เจ็บ...เจ็บ" 2 มือหนาจับหัวตัวเอง ดิ้นหนีไม่หยุด
"นายเจ็บที่หัวเหรอ...ตรงนี้สินะ...ไม่เจ็บแล้วแทค...ไม่ต้องกลัวนะ" นิชคุณกอดร่างคนตัวใหญ่ไว้ และค่อยๆแกะมือใหญ่หนาของคนในอ้อมกอดออก และคลึงหัวบริเวณที่ปูดบวมให้
" โอ้..ตะกี้นายชนแรงมากเลยสินะ...บวมมากเลย!!" นิชคุณทำหน้าแหยง ก่อนเงยหน้ามองชานชองและจุนโฮที่ช่วยกันดันชั้นวางของออกไปให้พ้นทาง
" ผมขอโทษ..ผมไม่ตั้งใจทำแทคกลัวนะ" นิชคุณกล่าวเมื่อสบตาควานชานชอง
" เจ็บ....ชานช่วยแทคด้วย..พี่ครับ..." แทคยอนครางเสียงสะอื้นในอ้อมกอดของนิชคุณ
นิชคุณกัดริมฝีปากตัวเอง เค้าเงยหน้าขึ้นมองชานชองอีกครั้ง สีหน้าแววตาบ่งบอกว่าเค้าเจ็บปวดเมื่อชื่อที่แทคเรียกไม่ใช่ตัวเอง
" ใจเย็นคุณ..ให้เวลาคุณแทคหน่อย" จุนโฮขยับตัวมาตบบ่าเพื่อน เค้าเข้าใจความรู้สึกนิชคุณ
“ไม่เปนไรแล้วแทค...ไม่ต้องกลัวนะ..” เจ้าของอ้อมกอดพยายามปลอบใจคนป่วยไม่ปล่อย
"...คุณปกป้องแทคได้..อยู่กับคุณไม่มีใครมาทำร้ายนายได้หรอก" นิชคุณเอ่ยกับแทคยอน
" คุณ..ช่วยแทคด้วย...พาแทคออกไปที.." แทคยอนเบียดตัวเองเข้าหาอ้อมอกนิชคุณมาก
"คุณจะพาแทคออกไปนะ...แทคจะเจอความสุขข้างนอกนั่น..ต้องเจอแน่ๆ" นิชคุณปลอบใจโดยไม่เข้าใจความหมายที่แทคยอนพูดและไม่เข้าใจความหมายที่ตัวเองพูด
" ไปนอกห้องกันนะ ในนี้มืด...คุณมองเห็นแทคไม่ถนัดเลย" นิชคุณเอ่ยเสียงอ่อนโยน เค้าลุกและส่งมือให้คนผิวเข้มจับมือและลุกตาม
"ยินดีต้อนรับกลับมา...เจ้าหมาเอ๊ย!!” จุนโฮถอนหายใจยาว
'สติกลับมาแล้วสินะ...ผีออกแล้วสินะ'
แทคยอนเดินตามนิชคุณมาถึงประตูห้องนอน ยังไม่ทันที่คนตัวใหญ่จะกว้างขาออกพ้นประตูห้อง ชานชอง นิชคุณ จุนโฮก็สะดุ้งโหยง
" แสบตา..แทคแสบตา" แทคยอนหลับตาปี๊ ยกมือขึ้นปัดป้องแสงขาวที่ทิ่มแทงเข้ามาในตาตัวเอง แทคยอนถอยหลังเข้ามาในห้อง และหงายหลังลงมานั่งจุ้มปุ๊กกับพื้น
นิชคุณเลิกคิ้วมองดูคนบนพื้น จากนั้นมองไปที่ชานชอง
" แทค..ไม่แสบตาหรอก..แทคแค่คิดไปเองนะ..สายตานายใช้ได้ปกติแล้ว.." ชานชองรีบเข้ามาโอ๋น้องชาย
แทคยอนผวาเมื่อได้ยินเสียงคนอื่นที่ไม่ใช่นิชคุณใกล้ตัวเค้าขณะที่เค้ายังคงหลับตา
" ชานเองแทคจำชานไม่ได้เหรอ" ชานชองพูด
"ส่วนผมจุนโฮ..เราเป็นเพื่อนกันจำได้ไหมครับ" จุนโฮพยายามบ้าง
" ไม่..แทค..ไม่" แทคยอนลืมตาขึ้นเพียงเล็กน้อย และหลับตาลงอีกครั้ง เค้าคลานกลับเข้าไปในห้องนอนจนถึงมุมที่อับแสงที่สุด
" ..." นิชคุณเม้มปากกัดฟันแน่น เค้าโกรธเมื่อคิดถึงสิ่งที่แทคยอนเคยเจอ
จุนโฮ ชานชอง มองแทคยอนอย่างหวั่นวิตก ทั้ง3 ตัดสินใจออกมาคุยกันข้างนอกอีกครั้ง
" คะ...เค้ามีโอกาสจะดีขึ้นใช่ไหม" นิชคุณกังวลใจ
" ผมไม่รู้หรอกครับ..แต่ถ้าคุณนิชคุณคิดว่า..คุณรับสภาพที่แทคเป็นตอนนี้ไม่ได้ ..หรือถ้าหากแทคจะเป็นแบบนี้ไปตลอด..หากคุณนิชคุณรับไม่ได้..ผมอยากให้คุณปล่อยมือแทคไปตอนนี้ครับ..มันจะเป็นการดีสำหรับทั้งตัวคุณและน้องชายผม..และกับเราทุกคน" ชานชองพูดสิ่งที่อัดอั้นในใจออกมา
"ผมจะอยู่...ผม...อยากอยู่ข้างแทค" นิชคุณตอบกลับ
" ผมก็หวังว่าคุณนิชคุณจะทำตามสิ่งที่คุณพูดได้นะครับ" ชานชองสบตานิชคุณอย่างแน่วแน่
" ผมสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างเเทคครับ" ชายผิวขาวตั้งใจมาดมั่น
" ถ้างั้นผมก็คงโล่งอกได้ใช่ไหมครับ.." ชานชองถอนหายใจ
" เอาไงต่อดีล่ะครับทีนี้" นิชคุณถามต่อ
" แว่นกันแดดมีป่ะ คงต้องลองให้ใช้แว่นกันแดดดูอ่ะ...โฮไม่รู้ว่าคุณแทคแพ้แสงจริงๆหรือเป็นเพราะจิตใต้สำนึก " จุนโฮเสนอไอเดีย
" ก็ดีนะ..เดี๋ยวคุณไปซื้อให้ละกัน" นิชคุณเสนอตัวอย่างว่องไว
" นายอยู่กับคุณชานละกัน..เดี๋ยวโฮไปซื้อเองดีกว่า..ระหว่างนี้ผมอยากให้คุณชานปล่อยให้ไอ้หมานี่ตีสนิทแทคด้วยตัวเองครับ" จุนโฮเสนอไอเดีย
"อม..ฉันจะพยายามยาม" นิชคุณยอมความอย่างว่าง่าย
ชานและโฮคุยกันเรื่องสีของแว่นกันแดดที่จะเอามาทดลองใช้ ส่วนนิชคุณก็มีหน้าที่เข้าไปปลอบใจแทคยอน
" คุณเดี๋ยว!!" จุนโฮทักเมื่อเพื่อนตัวขาวกำลังจะไปกลับเข้าไปในห้องนอน
" อะไร..มีอะไร" นิชคุณหันมองเพื่อน
" นายเคยคุยกับนักจิตวิทยาใช่ไหม" จุนโฮถาม
" อืม" นิชคุณตอบ แต่หน้าตาบ่งบอกว่า เค้าลืมเรื่องที่เคยประสบพบเจอสมัยที่นอนเอ๋ออยู่ที่โรงบาลไปแล้ว
" เอานี่ไป" จุนโฮยัดเศษกระดาษใส่มือขาวของเพื่อน
"อะไร??" มือขาวคลี่กระดาษออก ด้านในมีเบอร์โทรของใครบางคน
" นักบำบัด..ขอความช่วยเหลือจากเค้าซะ...เพราะปากและนิสัยนายมักจะเอาเรื่องยุ่งยากมาให้พวกฉันเสมอ" จุนโฮเหน็บเพื่อนผิวขาวก่อนจะปลีกตัวออกมา
" แทคมานั่งทำอะไรตรงนี้น่ะ" นิชคุณลองมานั่งตรงข้ามแทคยอนตามที่คุณหมอแนะนำ ถึงแม้คนตัวใหญ่จะแสดงสีหน้าท่าทางว่ารังเกียจเค้าอย่างชัดเจน แต่นิชคุณก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น
"......" แทคยอนขยับตัวติดกำแพงจนแทบจะฝังตัวเข้าในเนื้อปูน
" กลัวคุณเหรอ..กลัวทำไม..แทคเคยรักคุณมากนี่" นิชคุณเอ่ยช้าๆ ทีละคำ
" เรารักกันมาก ...เราสนิทกัน.....ที่ผ่านเวลามีปํญหาอะไรแทคก็มักจะเก็บมาถามคุณ..แทคจำได้ไหม " นิชคุณพยายามอัดข้อความเข้าหัวแทค
"ปัญหา" แทคยอนเงยหน้าขึ้น เค้าสบตานิชคุณเพียงเสี้ยววิและเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว
"ปัญหาทุกเรื่องเลย...คุณจะคุยกับแทคทุกเรื่องเลยนะ" นิชคุณพูดเสียงอ่อนโยน
"ถ้าแทคไม่กล้าพูดก่อน งั้นคุณขอเป็นคนเริ่มนะคุณอยากรู้ว่าแทคกลัวอะไร.ทำไมต้องเข้าไปนั่งตรงนั้นอะ" นิชคุณเริ่มเข้าประเด็น
" แสบตา...กลัว" คนผิวเข้มเริ่มโต้ตอบ
" กลัวอะไรเหรอ" นิชคุณพยายามเจาะประเด็น
" แสง..ข้างนอกนั่น..ทำให้เจ็บ.." แทคยอนตอบเสียงดังขึ้น
" เจ็บที่ตาอย่างเดียวรึเปล่า" นิชคุณถามต่อ
"เจ็บทั้งตัว...โดยเฉพาะตรงนี้" แทคยอนยกมือขึ้นโอบกอดตัวเอง ก่อนจะขยับมือลงที่จุดกลางลำตัว
"เจ็บแบบไหน" นิชคุณนิ่วหน้าเมื่อลดสายตาลงตามมือของคู่สนทนา
"เจ็บ...เค้าบังคับให้แทคนอนลงกับพื้น...มีคนนั่งบนตัวแทค..แทคเจ็บ" เสียงของแทคยอนสั่นระริก เค้าขยับแขนกอดรัดร่างกายตัวเองแรงขึ้น
"...." นิชคุณกัดริมฝีปากตัวเอง เค้าแทบจะอยากกระชากร่างแทคยอนมากอดปลอบ แม้นิชคุณจะรู้อยู่เต็มอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับแทคยอน แต่นี่เป็นส่วนนึงของการบำบัด เค้าหลีกเลี่ยงไม่ได้
"แทคอยากกลับบ้าน..แทคไม่อยากอยู่ที่นี่" แทคยอนส่ายหน้าไปมา เค้ากอดตัวเองจนตัวกลมเป็นลูกบอลอีกครั้ง
"ในนี้มืดและปลอดภัย..ทำไมแทคยังกอดตัวเองแบบนั้น" นิชคุณเปลี่ยนหัวข้อเค้าไม่อยากบีบคั้นแทคยอนมากเกินไป
"ไม่มีที่ไหนปลอดภัย.." แทคยอนทำเสียงเหมือนกับจะร้องไห้ออกมา
" แทครู้อะไรไหม..ข้างตัวคุณปลอดภัยนะ..คุณปกป้องแทคได้..." นิชคุณส่งมือให้แทคยอน
" ..ไม่.." คนผิวเข้มส่ายหัวไปมา
" เชื่อใจคุณสิแทค..แค่ยื่นมือมาจับมือคุณก็ได้นะ..แค่อยู่ในที่ๆมือคุณเอื้อมถึง" นิชคุณพยายามเกลี่ยกล่อมคนรักอย่างใจเย็น
" อย่าทำร้ายแทคนะ" คนผิวเข้มเงยหน้าขึ้น เค้าสบตาชายตรงหน้าเพียงเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าหลบตาอีกครั้ง แทคยอนลังเลก่อนจะค่อยๆส่งมือไปแตะบนมือสีขาวที่อ่อนนุ่มเหมือนปุยเมฆ
" รู้สึกยังไงบ้างครับ" นิชคุณถามเสียงอ่อนโยน
" นุ่ม.." แทคยอนค่อยๆกระชับมือขาวแน่นขึ้น
"ปลอดภัยไหม" นิชคุณถาม
" อืม" แทคยอนพยักหน้าตอบแต่ยังไม่ยอมมองหน้านิชคุณ
" ขอคุณจับมือแทคนะ.." คนผิวขาวบอกแทคยอน เค้ากลัวว่าถ้าจู่ๆเค้าขยับตัว แทคยอนจะตกใจ
" มะ..ไม่" แทคยอนชักมือกลับอย่างรวดเร็ว
" กลัวอะไรน่ะแทค..ยื่นมือมาสิ.." นิชคุณเกลี่ยกล่อมแทคยอน
" ..อย่าตีแทคนะ" แทคยอนค่อยๆส่งมือให้อย่างกล้าๆกลัว จนมือเค้าสัมผัสกับมือขาวของนิชคุณอีกครั้ง
" ไม่ตีหรอก.คุณสัญญา" นิชคุณตอบ
"สัญญานะ.." แทคยอนพูดเสียงสั่น ฝ่ามือเค้าชื้นเหงื่อและเย็นยะเยือก
" ใจเย็นๆแทค..คุณยังไม่เริ่มเลย.." นิชคุณพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอีกครั้ง
มือขาวค่อยๆขยับนิ้วที่ละนิ้ว เค้าสอดนิ้วประสานกับนิ้วแทคยอนช้าๆ สัมผัสอุ่นร้อนทำให้แทคยอนสะดุ้ง
" รู้สึกยังไงบ้าง" นิชคุณถามอีกครั้ง ร่างกายคนตรงหน้านิชคุณเริ่มผอนคลายลงจนเห็นได้ชัด
" อ่า..อุ่น..ร้อน..เอ่อ.ดีจัง" แทคยอนรู้สึกสะท้านไปทั้งร่าง
" อ่า...อุ่นเหรอดีแล้ว..มือแทคเย็นมากเลย..เดี๋ยวนะ!!..." นิชคุณเลิกคิ้วสงสัยเมื่อสังเกตุอากัปกิริยาของคนตรงหน้าดูคล้ายว่าจะมีอาการแปลกๆ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น