ปกป้อง
“คุณจิน” เลขาหนุ่มขับรถมาส่งเจ้านายที่บ้าน รองเท้าหนังสีดำขลับค่อยๆก้าวออกจากรถเมื่อเค้าคลื่อนรถเข้ามาจอดในตัวบ้าน ซึงลองต้องลงจากรถเพื่อมาเปิดประตูรถให้ผู้เป็นนายแต่ก็ยั้งมือได้ทัน เมื่อเค้าสังเกตุเห็นเงาดำๆที่ขยับตัวออกมาจากพุ่มไม้หน้าประประตูบ้าน
“ไงซึง...กลับบ้านช้าจังนะ..” ชายหนุ่มผิวขาว รูปร่างหนา ส่วนสูงประมาณ185เซน หน้าตาแบบหนุ่มลูกครึ่งเกาหลีจีนเอ่ยทักคนขับรถจากหน้าปากประตูบ้าน จองจินอุนไม่กล้าก้าวขาเข้ามาในที่พักของเจ้าของบ้านก่อนได้รับอนุญาติ
“คุณจินทำผมตกใจนะครับ” ซงซึงลองถอนหายใจแรงๆ
“คุณหนูครับ ..คุณจินมาหา” เลขาผิวสีรีบเปิดประตูรถและกล่าวถ้อยคำกับผู้เป็นนายทันที
“จิน ..จินอุนอ่ะนะ...มาทำไมน่ะ” ชายผิวขาวอุทานเสียงเบากับตัวเอง เค้ากรอกตามองหน้าเลขาอย่างกังวล ซึงลองส่ายหน้าเป็นเชิงปฎิเสธเค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าลูกพี่ลูกน้องของเจ้านายแวะมาทำอะไรที่บ้านในวันปกติแบบนี้
“ผมไม่ทราบ” ซึงลองปฎิเสธเสียงเบา เค้าไม่ได้รับข้อความใดใดของจินอุนมาสักพักแล้ว
“คุณแทครออยู่ในนี้ก่อนได้ไหมครับ..อย่าออกมาจากรถนะครับ..อย่าเปิดหน้าต่างรถหรือประตูรถเด็ดขาด” นิชคุณกดขาชายผิวสีที่กำลังจะขยับตัวลงจากรถ แทคยอนหันซ้ายแลขวา เค้าขยับตัวไปติดกระจกรถอีกด้านเพื่อแอบมองว่านิชคุณทำอะไร
เลขาคนสนิทของเจ้าของบ้านวิ่งอ้อมรถไปยืนบังประตูรถฝั่งที่แทคยอนนั่งอยู่จนมิด คนผิวสีที่นั่งด้านในรู้สึกฉงลพิกล เค้าไม่ชอบที่โดนปกป้องหรือโดนปิดบังความลับ
“นายมาที่นี่มีอะไร..” นิชคุณถามแขกผู้มาเยือนทันทีด้วยสีหน้าไม่ชอบใจ
“ผมแค่สงสัยว่าพี่ไปไหน..ผมไม่เห็นพี่มาบริษัทเลย..พี่กำลังหลบหน้าผมเหรอ” ชายหนุ่มอายุน้อยกว่าถามไถ่ความเป็นอยู่ของเจ้าของบริษัท
“พี่ติดธุระ..นายมีอะไรก็ฝากเรื่องไว้ที่ซึงสิ..นายไม่จำเป็นต้องมาที่นี่” ชายผิวขาวตัดพ้อ
“ผมคิดถึง..ทำไมผมจะมาไม่ได้ แต่ก่อนผมก็มาที่นี่ได้..ทำไมครับ..เพราะแฟนพี่เหรอ..เค้าไม่อยากให้ผมมาใช่ไหม” ชายตัวใหญ่เริ่มเบะหน้า และขึ้นเสียงดังขึ้น
“เค้าไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้” นิชคุณปฎิเสธเสียงแข็งขึ้น
“ไหนๆผมก็มาแล้ว พี่จะไม่เชิญผมเข้าบ้านหน่อยรึไง” ชายหนุ่มวัย25ปีพยายามที่จะอ้อนลูกพี่ลูกน้องที่อายุมากกว่าเค้า3ปี
“วันนี้พี่ไม่สะดวกจริงๆ” ชายอายุมากกว่าตัดพ้อน้ำเสียงไร้เยื่อใย
“มีเรื่องอะไรรึเปล่า” ชายหนุ่มร่างใหญ่เดินตัวปลิวออกมาหน้าบ้าน หมออ๊คขยับตัวมายืนเคียงข้างชายคนรัก พร้อมกระซิบถามนิชคุณ คนผิวขาวสะดุ้งเฮือกเมื่อเค้าเห็นร่างอันใหญ่โตของชายที่ตอนนี้สมควรนั่งอยู่บนรถมายืนเทียบข้างตัวเค้า
นิชคุณหันมองเลขาของตนทันที ซึงลองนั่งหน้าเขียวกุมเป้าอยู่กับพื้นโรงรถ บริเวณปากประตูรถของผู้เป็นนาย
“คุณ!!” คนผิวขาวขมวดคิ้วเป็นปม กรอกตาไปมา เค้าไม่เคยห้ามอะไรได้สักอย่าง ดูเหมือนคุณหมอของเค้าจะเป็นพวกไม่ชอบให้ความร่วมมือต่อความลับที่เค้าพยายามปกปิด
“สวัสดีครับ..เอ่อคุณ..” ชายอายุน้อยกว่านิ่วหน้าชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยปากทักแขกของเจ้าของบ้าน
“อ๊ก แทคยอนครับ” ชายผิวสียกยิ้มละไม ขยับยกยื่นมือส่งให้เด็กหนุ่มอายุน้อยกว่าทันที
“จินอุนครับ” เด็กหนุ่มส่งมือจับมือแทคยอนเบาๆ
“คุณอ๊กครับ พี่คุณไม่ยอมให้ผมเข้าบ้าน..คุณช่วยขอร้องเค้าทีสิครับ” เด็กหนุ่มอายุน้อยกว่าส่งยิ้มร้ายๆให้นิชคุณ ในเมื่ออ้อนเจ้าของบ้านไม่ได้ ก็อ้อนแขกของเจ้าของบ้านก็ได้วะ
“ขอโทษจริงๆครับ..ผมเป็นแขกเหมือนกัน..เรื่องนี้คงต้องให้เจ้าของบ้านเป็นคนตัดสินใจ” แทคยอนตอบเสียงเรียบ ใบหน้านิ่งเฉยราวรูปปั้นสลัก
“แต่!!” เด็กหนุ่มกัดฟันข่มความรู้สึกไม่พอใจทันที เค้าไม่คิดว่าแทคยอนจะไม่ช่วยเหลือเค้า จากข่าวที่เค้าได้มาแทคยอนดูเป็นคนใจดีและเข้ากับคนง่ายมากๆ แต่วันนี้จินอุนรู้แล้วว่าเค้าคิดผิด
“จิน..พี่มีธุระ..วันนี้ไม่สะดวกจริงๆ..ถ้านายอยากเจอพี่ก็ไปเจอกันที่บริษัทนะ” ชายผิวขาวตัดพ้อเสียงแข็งไม่ต่างจากเดิม แววตานิชคุณเย็นชาราวน้ำแข็งขั้วโลกเหนือก็ไม่ปาน
“เข้าบ้านเถอะคุณแทค..” คนผิวขาวกางนิ้วมือคว้าหมับเข้าที่ข้อมือคนผิวเข้มที่ยืนหน้าสลอนอยู่ข้างตัวเค้าไม่ขยับไปไหน
“เดี๋ยวพี่คุณ!!” จินอุนขยับตัวขยับมือคว้าแขนนิชคุณเช่นกัน
“พี่...คุยกับผมหน่อยไม่ได้เหรอ” จินอุนเบะหน้าน้ำตาคลอ ฝ่ามือใหญ่กำแขนคนผิวขาวจนขึ้นรอยแดง
“ใจเย็นๆ..เด็กน้อย..นายกำลังทำให้พี่ชายนายเจ็บนะ” แทคยอนตวัดมือคว้าเข้าที่ข้อมือเด็กหนุ่มตัวใหญ่ที่มีส่วนสูงและขนาดตัวพอๆกับเค้าทันทีที่เห็นรอยแดงบนแขนนิชคุณ
"คุณจินครับ..วันนี้พอแค่นี้เถอะครับ" ซึงลองรีบเข้ามาห้ามจินอุนอีกเสียง
"ถอยไปซึง" แทคยอนปรามบอดี้การ์ดของนิชคุณด้วยคำพูด สีหน้าและแววตา ดูเหมือนคนผิวสีกำลังของขึ้นและอยากจบเรื่องนี้เอง ซึงลองขยับตัวก้าวถอยหลังไปยื่นห่างๆอย่างห่วงๆ จองจินอุนยังคงมีนิสัยเหมือนเด็กวัยรุ่น เค้ายังรักความรุนแรง นิสัยเอาแต่ใจ และชอบการบังคับให้ได้มา จนบางครั้งซึงลองเองก็ต้องใช้กำลังเพื่อหยุดความบ้าคลั่งของเด็กคนนี้
“นาย!!..อย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่น” เด็กหนุ่มตัวใหญ่ตวาดเสียงดังใส่หน้าแทคยอน จองจินอุนเองก็กำลังบันดาลโทสะ เหมือนต่างฝ่ายต่างไม่ยอมลดลาวาศอก
“จิน..นาย..ทำแบบนี้ไม่มีมารยาทเลยนะ” คนผิวขาวแยกเขี้ยวใส่ลูกพี่ลูกน้องตัวเอง มือขาวพยายามแกะมือใหญ่ๆของเด็กหนุ่มออกจากแขนตัวเองเมื่อเค้าเริ่มรู้สึกถึงฝ่ามือร้อนๆเครียดเกร็งขึ้น และกำลังออกแรงบีบแขนเค้าจนเจ็บ
“ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับนาย..แต่นายกำลังยุ่งกับคนรักของฉัน” คนผิวสีตาขวางใส่ชายอายุน้อยกว่า แทคยอนออกแรงบีบข้อมือจินอุนจนฝ่ามือของเด็กหนุ่มขาวซีดไร้สี จนเด็กหนุ่มยอมปล่อยแขนขาวๆของนิชคุณ
“เรื่องไม่จบแค่นี้แน่แก” เด็กหนุ่มมองค้อนแทคยอนตาเขียวปั๊ด ก่อนจะหันหลังเดินจากไป แต่ก็ยังไม่วายหันกลับมามองด้วยสายตาเย็นชาใส่ลูกพี่ลูกน้องของตน
“เป็นอะไรไหม” แทคยอนจับแขนคนผิวขาวขึ้นมาดูทันทีที่มือคนผิวขาวเป็นอิสระ เค้าไม่สนใจเด็กหนุ่มที่เครียดแค้นเค้าจนอยากจะฆ่าเค้าให้ตายสักนิด
“คุณลงมาจากรถทำไม..ผมบอกคุณแล้วไงว่าอย่าลงมาน่ะ...ทำไมคุณ...” คนผิวขาวหน้ามุ่ยขึ้นเสียงสูงราวกับจะตะคอกใส่
“หุบปากซะ” ชายผิวสีขึ้นเสียงดังกลับบ้างพร้อมทั้งตีหน้าขรึมใส่
“ฮ่ะ!! ตะกี้คุณบอกให้ผมหุบปากเหรอ” นิชคุณเลิกคิ้วมองหน้าคนตัวโตอย่างตกใจ
“ซึง..พาหมอนี่เข้าบ้านเดี๋ยวนี้..ไม่งั้นจะโดนดีทั้งคู่” แทคยอนเอ็ดเสียงดังจนคนผิวขาวตกใจทำหน้าเหวอ ซึงลองสะดุ้งโหยง
เลขามือหนึ่งพ่วงอาชีพบอดี้การ์ดรีบมาพาเจ้านายของตนเข้าบ้าน ซึงลองออกปากเชิญเจ้านายเสียงเบา นิชคุณเบ้หน้าทำปากยื่นอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อเค้ารู้สึกเหมือนตัวเองถูกดุ ทั้งที่เค้าคิดว่าเค้าไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแท้ๆ
“ขอบคุณที่มาส่งนะครับ” แทคยอนโค้งตัวให้ซึงลองที่ดูเหมือนจะมีอายุมากกว่าเค้า ซึงลองโค้งตัวกลับ เมื่อเค้าหมดหน้าที่แล้วเค้าก็ควรรีบกลับ
“ผมจะอาบน้ำ..คุณแทคอยากอาบน้ำไหมครับ” คนผิวขาวแกล้งเนียนลืมเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น นิชคุณรีบกระแซะเข้ามากอดเอว ถูไถใบหน้าขาวเนียนนุ่มน่าสัมผัสของตนกับต้นแขนใหญ่ๆของชายในชุดกาว์นยาวทันทีเมื่อพวกเค้าอยู่ในบ้านกันเพียงแค่2คน
“หิวข้าว..นายไปอาบคนเดียวเถอะ” คนผิวสีขยับต้นแขนตัวเองออกห่างจากใบหน้าขาวๆของคนรัก ดูเหมือนหมออ๊คจะยังงอนอยู่
“บ้านผมไม่มีข้าวหรอกนะครับหมอ” นิชคุณหยู่ปากอย่างผิดหวัง
“นายลืมอะไรไปไหมคุณ” แทคยอนตีสีหน้าเรียบเฉย คนตัวใหญ่ค่อยๆลงมือถอดเสื้อกาว์นยาวรวมทั้งเสื้อสคัฟสีเขียวแขนสั้นออกจากตัวเหลือเพียงแค่เสื้อกล้ามสีขาวบางๆแนบไปกับกล้ามเนื้อแน่นๆและกางเกงขายาวสีเขียวอีกตัว
“....” คนผิวขาวยืนมอง ตาเยิ้มเคลิ้มไปกับบอดี้สวยๆของคนตัวใหญ่
“ลืมอะไรรึครับหมอ” นิชคุณกลืนน้ำลายลงคอหลายเฮือก เค้าผ่อนลมหายใจยาวๆเพื่อหักห้ามใจ
“นายเรียกชื่อฉันว่าอะไร” คนตัวใหญ่เดินตัวปลิวไปรอบบ้านและเดินกลับมามองหน้าคนตัวเล็กกว่าที่เอาแต่จ้องเรือนร่างเค้า
“หมอ” คนผิวขาวตอบคำถามสั้นๆกระทัดรัด
“แทค” คนผิวสียกมือขึ้นจับปลายคางคนรักให้เงยหน้าขึ้นมองหน้าเค้าแทนที่จะมองนม
“ครับ..แทค” นิชคุณกลินน้ำลายลงคอไม่สะดวกเมื่อเค้าถูกจับได้ว่ากำลังคิดไม่ซื่อ
“เอ่อ..คุณชอบเรียกแทคว่าหมอมากกว่า..ฟังแล้วมันเซ็กซี่ดี ที่สำคัญผมรักและเคารพคุณมาก” คนผิวขาวฉีกยิ้มหวาน สารภาพความจริง เค้าชอบความรู้สึกแบบให้ความเคารพต่อคนรัก
“ตามใจ..” แทคยอนพยักหน้าหงึกหงักๆ ก่อนจะเดินหายไปในโซนห้องครัวทิ้งคนรักตัวขาวให้ยืนหัวโด่งงกับท่าทีของหมออ๊คต่อไป
“หมอ..หมอโกรธคุณเหรอ” คนผิวขาวรีบวิ่งตามมาง้อชายผิวสีของเค้าทันทีที่นึกขึ้นได้ว่า แทคยอนอาจโกรธเค้าเรื่องจินอุน
“ไปอาบน้ำซะ..เดี๋ยวนี้” คนตัวโตหันควับกลับมาตวาดเสียงใส่คนผิวขาวจนน้ำลายกระเด็นเต็มหน้านิชคุณ คนตัวโตตาเขียวแยกเขี้ยวโชว์ฟันขาว
“ครับ” คนตัวเล็กยิ่งตัวเล็กลงอีก นิชคุณยกมือลูบหน้าตัวเองพร้อมทำปากง้ำงอ เดินคอตกกลับเข้าห้องนอนเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำทันที
“แค่นี้ทำไมต้องโกรธด้วย” นิชคุณเบ้หน้าเบ้ตาบ่นงึมงำๆระหว่างอาบน้ำคนเดียว
เมื่อนิชคุณอาบน้ำเสร็จเค้าก็รีบแต่งตัวออกมาจากห้องนอนเพื่อมากินข้าวกับแทคยอน แต่ปรากฎว่าเจ้าคนตัวใหญ่กินข้าวเสร็จแล้ว แถมยังทำกินคนเดียวไม่ทำเพื่อเจ้าของบ้านแบบเค้าด้วย
“คุณแทค!!” นิชคุณเบ้หน้าไม่พอใจบ้าง เค้ารู้สึกไม่ชอบใจที่วันนี้คนรักของเค้าทำตัวไม่น่ารักเสียเลย
“ทำไม” คนตัวโตนอนดูหนังอยู่บนโซฟายาวกลางห้องรับแขกโดยไม่สะทกสะท้านต่อเสียงอันดังของนิชคุณ แทคยอนตีสีหน้านิ่งเฉยสุดๆ
“คุณบอกว่าจะกินข้าว..หรือคุณกินเสร็จแล้ว คุณไม่คิดจะกินพร้อมผมเลยเหรอ..” คนผิวขาวทำแก้มพองลมจนหน้าบวม ดวงตากลมโตมีน้ำใสๆเคลือบบางๆ
“ฉันบอกนายแล้วว่าหิว...”คนตัวโตตัดพ้อ เมินหน้าหนีคนผิวขาวเพื่อจะดูทีวีต่อ
“ย่าห์!!” คนผิวขาวสบถเสียงดัง
“อะไรอีก” แทคยอนขมวดคิ้วจนติดกัน
“คนใจดำ” คนผิวขาวเบ้หน้าน้อยใจ
“.....” แทคยอนนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร
“เด็กนั่นเป็นลูกพี่ลูกน้องของผมน่ะ จินอุนชอบผม ผมเลยตัดสัมพันธ์กับเค้า ผมไม่ชอบเวลามีคนมาพูดว่าผมสวย น่ารัก ดูดี น่ารักน่าถะนุถนอม เรื่องมันมีแค่นี้เอง..คุณโกรธผมเรื่องนี้เหรอ...ใช่รึเปล่า เพราะผมไม่อธิบายให้คุณฟังเหรอ” นิชคุณพูดจบก็ขยับตัวลงนั่งข้างคนตัวใหญ่
“แทคไม่ชอบที่คุณปิดบังแทค..คุณซ่อนแทคไว้ในที่ๆปลอดภัยและออกไปอยู่ในพื้นที่อันตรายคนเดียว..อย่าทำเรื่องแบบวันนี้อีก...ไม่งั้นแทคจะเลิกคบกับคุณ..” แทคยอนยันตัวลุกขึ้นนั่ง คนตัวโตรั้งร่างคนตัวเล็กเข้ามากอดแนบอกตัวเอง
“...คุณทำให้แทคเป็นห่วงนะ..อย่าทำแบบนี้อีก..ทั้งเรื่องแบบตอนเช้าวันนี้และเรื่องเมื่อกี้..อย่าเอาตัวเองไปเสี่ยงคนเดียว” แทคยอนซุกหน้าลงกับซอกคอขาวๆของคนรัก
“ผมขอโทษ..” คนผิวขาวกระชับท่อนแขนของตนกอดคนตัวใหญ่เช่นกัน
“ไปกินข้าวกันเถอะ” คนตัวโตลุกขึ้นยืนเต็มความสูงส่งมือตัวเองให้นิชคุณจับ
“คุณกินแล้วนี่” คนผิวขาวทำตาโต
“แทคล้างจานเสร็จแล้วไม่ได้แปลว่าแทคกินข้าวแล้วนะ” แทคยอนยิ้มเจ้าเล่ห์
“อ๊า!!..” คนผิวขาวร้องเสียงหลง นี่เค้าเข้าใจผิดไปเองจากกิริยาท่าทางของคนรักของเค้ารึนี่
นิชคุณช่วยแทคยอนจัดกับข้าวที่ถูกซ่อนไว้ขึ้นโต๊ะ ของกินง่ายๆไม่มีอะไรมาก เพราะเจ้าของบ้านก็ไม่ได้ซื้อของสดติดบ้านไว้เท่าไหร่
“คุณหมอ..เอาของพวกนี้มาจากไหนครับ” นิชคุณชี้มาที่ชามของกินตรงหน้าอย่างตื่นตาตื่นใจเมื่อคนตัวโตส่งซุปแกงเผ็ดปลาซันมะมาให้ ตามด้วยข้าวผัด และไก่ทอด รั้งท้ายมาด้วยเบียร์สด2-3กระป๋อง
“พี่แก่เอามาให้ตอนนายอาบน้ำ” แทคยอนหยิบชามและช้อนส้อมเดินตามหลังคนตัวเล็กออกมาที่ห้องนั่งเล่น
“โอ้..บริการฟรี..เนื่องในวันอะไรครับเนี่ย” นิชคุณเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย เค้าทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะอาหารพร้อมหยิบไก่ชิ้นโตส่งเข้าปากตัวเอง
“ไม่มีบริการฟรีหรอก..แทคโทรสั่งเอง..ระหว่างที่รอนายทะเลาะกับเด็กนั่น” แทคยอนเบ้ปากนิดนึงก่อนจะลงมือกินข้าว
“อ่า..คุณหมออย่าโกรธสิครับ” นิชคุณรีบง้อแฟนตัวโต
“คืนนี้คุณแทคจะนอนค้างที่นี่ไหมครับ” นิชคุณรีบถาม เค้าอยากให้แทคยอนย้ายมาอยู่กับเค้าถาวรเลยมากกว่าที่จะมาๆไปๆ และต้องถามความเห็นทุกวัน คนผิวขาวแอบตั้งความหวังว่าแทคยอนจะเอ่ยปากเรื่องย้ายมาอยู่กับเค้าเอง
“พรุ่งนี้ทำงาน..แทคกลับบ้านดีกว่า” แทคยอนให้คำตอบที่กระชากวิญญาณนิชคุณให้ออกจากร่างโดยพลัน
“ไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนเหรอครับ..เดี๋ยวคุณขับรถไปเอาเสื้อผ้าคุณหมอให้ได้นะครับ” คนผิวขาวรีบออกตัว
“เพื่อ..ไปๆมาๆหลายรอบทำไม” แทคยอนเลิกคิ้วมองคนตัวเล็กตรงหน้าเค้าอย่างไม่เข้าใจความรู้สึกของคนรักซักกระนิด อาจเป็นเพราะแทคยอนอยู่คนเดียวจนเคยชิน เค้าขาดความรักและความโรแมนติกไปเยอะเหลือทิ้งไว้แต่ความน่ารักแอ๊บแบ๊วเป็นบางครั้งบางคราวเท่านั้น
“.....” คนผิวขาวเม้มปากตัวเอง เหลือบตามองบนด้วยรู้สึกผิดหวังอย่างแรง
“ไปนอนห้องแทคได้ไหมล่ะ..” แทคยอนคลี่ยิ้มบางๆเมื่อสังเกตุเห็นแววตาละห้อยของนิชคุณที่ฉายชัดตรงหน้าเค้า ใช่ว่าแทคยอนจะมองข้ามท่าทางน่ารักๆแบบตรงไปตรงมาของคนผิวขาวไปเสียหมด
“แต่..เอ่อ..ผม..” แววตานิชคุณสลดลงมากกว่าเดิมอีกเมื่อคนตัวโตเอ่ยชวนให้ไปนอนค้างที่คอนโด
“โอเค..งั้นกลับไปเอาเสื้อผ้าแล้วมานอนนี่ก็ได้” แทคยอนถอนหายใจยาว เค้าเข้าใจความรู้สึกของนิชคุณเป็นอย่างดี พอๆกับเข้าใจความรู้สึกตัวเอง เพียงแต่เค้าไม่อยากทำให้คนผิวขาวกังวลใจกับเรื่องในอดีต
“ถ้าคุณหมอไม่...” มือใหญ่สีเข้มปิดแนบบนริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสดทันก่อนที่นิชคุณจะเอ่ยคำพูดจบประโยค
“งั้นนี่ก็ห้าม" แทคยอนคว้ากระป๋องเบียร์ที่เปิดไว้แล้วข้างจานข้าวคนรักออก
"มันไม่เหมาะถ้านายจะขับรถ” แทคยอนยกยิ้มบางๆให้นิชคุณ
“ครับ” คนผิวขาวยิ้มรับคำอย่างว่าง่าย
นิชคุณขับรถพาแทคยอนไปเอาเสื้อผ้าที่คอนโด แต่เค้าทำได้แค่นั่งรอในรถไม่ได้ตามเจ้าของห้องขึ้นไปด้วย และเวลาเพียงไม่นานแทคยอนก็เก็บเสื้อผ้าลงมาจากห้อง
“รอนานไหม..โทษทีนะ..ห้องรกไปหน่อย..หาอะไรไม่ค่อยเจอเลย” แทคยอนยิ้มแห้งๆ เค้าแทบไม่ได้อยู่ห้องตัวเองนานพอที่จะมีเวลาจัดข้าวของให้เข้าที ยิ่งพอมีแฟนยิ่งไปกันใหญ่เพราะเค้าแทบจะเป็นลูกบ้านของนิชคุณแล้ว
“ไม่เป็นไรครับ...” นิชคุณกล่าวตอบ
หลังจากเก็บข้าวของกลับมาที่บ้านนิชคุณทั้งคู่ก็นั่งดูหนังกันไปจนมืด และทั้งคู่ตัดสินใจเข้านอนเร็ว แทคยอนให้เหตุผลว่าพรุ่งนี้เค้าต้องเข้างานตอน7โมงเช้าเพื่อขึ้นวอร์ด ตรวจแฟ้มคนไข้ และต้องเข้าประชุมกับชานชองตอน10โมง นิชคุณจึงรีบเข้านอนด้วยเช่นกัน เค้าไม่อยากรบกวนเวลานอนของแทคยอน ถึงแม้ว่าเจ้าคนตัวโตจะยืนยันว่าเสียงทีวีและแสงไฟไม่สะทกสะท้านกับโสตประสาทของเค้ายามหลับ
“คุณแทค...” คนผิวขาวกวาดแขนไปรอบๆตัว ชายคนรักที่นอนข้างกายเค้าหายไป คนผิวขาวพึมพำเอื้อเอ่ยชื่อคนตัวโตเสียงเบา
“หมอครับ” คนผิวขาวยันกายขึ้นมานั่งหัวโด่ เค้าเปิดไฟที่โคมไฟหัวเตียงเพื่อจะมองหาร่างแทคยอน นิชคุณมองไปที่ห้องน้ำ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปดู ดูเหมือนคนตัวโตจะไม่ได้อยู่ในห้อง
“หมอ..” คนผิวขาวเดินไปเปิดไฟที่หน้าประตูห้องก่อนจะออกจากห้องนอน ทางเดินด้านนอกมืดสนิท คนผิวขาวเดินออกมาตามทางเดิน ไฟอัตโนมัติสว่างขึ้นตามจังหวะก้าวเดินของเจ้าของบ้าน
“คุณหมอ” นิชคุณอุทานเสียงเบา ดูเหมือนคนที่เจ้าของบ้านตามหาอยู่จะแอบมาขดตัวนอนอยู่บนโซฟา
“คุณหมอครับ” คนผิวขาวสะกิดแขนแทคยอนเบาๆ แต่ดูเหมือนเจ้าของร่างใหญ่จะหลับลึกมาก มากจนไม่รู้สึกตัว
“คุณหมอทำไมมานอนอยู่นี่ครับ..คุณ..แทค..แทค” นิชคุณเขย่าตัวคนรักตัวโตหลายที่พร้อมทั้งเรียกชื่อหลายครั้ง เจ้าของชื่อก็ยังคงหลับสนิท มีเสียงกรนดัง ฟี้ๆเบาๆเหมือนเสียงครางในคอ
“อ่า..มานอนนี่ทำไมเนี่ย..หวัดกินตายพอดี” นิชคุณออกแรงกดผนักพิงของโซฟาลง โชคดีมากที่โซฟาบ้านเค้าเป็นแบบพับได้ กางเป็นเตียงนอนได้ คนตัวโตยังคงหลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราว คนผิวขาวไปเก็บหมอนและผ้าห่มออกจากห้อง นิชคุณย่องขึ้นโซฟาก่อนจะทอดกายลงนอนข้างตัวแทคยอน คนตัวโตพลิกตัวมาทันทีที่คนร่างขาวยืดตัวนอนบนโซฟา
“นายตัวนิ่มดีจังคุณ” คนผิวสียกแขนขึ้นกอดร่างคนผิวขาว ใบหน้าเรียวตอบขยับซุกไซร์แผ่นอกขาวเนียน
“....”คนผิวขาวบรรจงก้มลงจูบกลางศรีษะที่ปกคลุมไปด้วยกลุ่มเส้นผมสีดำที่ส่งกลิ่นหอมเย้ายวนใจเบาๆ
“ผมขอโทษที่ทำหมอตื่น..นอนต่อเถอะครับ” คนผิวขาวพูดเสียงเบาก่อนจะหลับตาลงและเก็บความสงสัยที่ว่าทำไมหมอแทคถึงออกมานอนนอกห้องไว้ในใจ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น