เศษเสี้ยวความทรงจำแห่งรัก17
เป็นเวลาเกือบตี3 ลีจุนโฮขับรถพาทุกคนมาบ้านใหม่ของควาน ชานชอง พี่หมีจ้างนายหน้าหาซื้อบ้านให้จัดการเรื่องบ้านให้เค้า ชานชองตัดสินใจจะซื้อบ้านตั้งแต่เห็นว่าแทคยอนและนิชคุณไปกันได้ดี เค้าคิดว่าแทคอาจจะอยากอยู่ที่เกาหลีแบบลงหลักปักฐาน
" คืนนี้ผมจะนอนนี่ด้วย" นิชคุณกล่าวกับชานชองขณะที่พวกเค้าช่วยกันพาแทคยอนที่ยังไม่ได้สติเข้าไปนอนในห้อง
" นายจะนอนตรงไหนก็ได้ แต่ห้ามนอนบนเตียงแทค." ชานชองกล่าวขณะดึงผ้าห่มมาห่มให้น้องชาย ส่วนนึงเกิดจากอาการป่วยของแทค อีกส่วนเพราะชานชองโกรธนิชคุณที่ทำร้ายจิตใจแทคยอนเมื่อวันก่อน
" ทำไม?.. คุณไม่ไว้ใจผมเหรอ" นิชคุณมองชานชองอย่างสงสัย
" ให้ไว้ใจงั้นเหรอ..หึ..นายนอนกับน้องฉัน..แล้วก็เขี่ยทิ้งแบบไร้เยื่อใย" ชานชองแยกเขี้ยวขู่ฟ่อใส่คนผิวขาว
"...." นิชคุณกัดริมฝีปากตัวเอง เค้าไม่มีข้อแก้ตัวอะไรสำหรับเรื่องนี้ เค้าทำได้แค่ยอมรับสิ่งที่ชานชองพูดเท่านั้น
เพื่อนตาตี่เดินเข้ามาในห้องหลังจากที่เค้าจอดรถเสร็จ
"เราไว้ใจนายคุณ..แต่วันนี้คงไม่สะดวก...และไม่ใช่แบบที่คุณแทคยังไม่มีสติแบบนี้" จุนโฮตอบหวังจะทำให้เพื่อนตัวขาวสบายใจ
" คืนนี้เราเหนื่อยกันมากนะ.." จุนโฮบีบมือเพื่อนเบาๆ
" ถ้าคุณจะนอนกับแทค..พื้นได้ไหม" ชานชอนเอ่ยขึ้นลอยๆโดยไม่ได้สนใจนิชคุณสักนิด
' ถ้าไม่ติดว่าแทครักนาย นายจะไม่ได้สิทธ์ได้เข้ามาในบ้านนี้ด้วยซ้ำ' ชานชองหัวเสียกับคำตอบของน้องชาย ถึงแม้จะถูกทำร้ายแต่แทคก็ยังมั่นคงในความรักของตน
" ถ้าได้ผมจะเอาผ้าปูมาให้..ถ้าไม่ได้ก็กลับไปครับ" ชานชองหันกลับมามองหน้าคนผิวขาวอย่างเอือมระอา
" ครับ..ผมนอนพื้นได้ " นิชคุณตกลงทันที คนผิวขาวจัดที่นอนข้างเตียงแทคและรีบเข้านอน
8 โมงเช้า คนผิวเข้มตื่นขึ้นจากนิทรายาวนาน เค้าลงจากเตียงและเกือบสะดุดตัวคนบนพื้นล้มกลิ้ง
แทคยอนก้มตัวลงเรียกนิชคุณแต่ไม่ตื่น แทคยอนตัดสินใจอุ้มคนตัวขาวขึ้นมานอนบนเตียง
"อืม." นิชคุณพลิกตัวกวาดมือไปมาบนเตียง
" แทค....." นิชคุณละเมอเรียกชื่อแทคยอน
แทคยอนมองใบหน้าคนผิวขาวยามหลับ ใบหน้าเข้มยกยิ้มอย่างมีความสุข เค้าค่อยๆย่องขึ้นไปนอนข้างคนผิวขาวเงียบๆ
นิชคุณรู้สึกรู้สึกถึงไออุ่นและกลิ่นหอมๆที่คุ้นเคยเค้าขยับตัวเข้ามาใกล้คนผิวเข้ม แล้วซุกหน้าเข้ากับแผ่นอกแทคยอน
" ตื่นขึ้นมาแล้วคุณจะรังเกียจแทคไหม....นายตอนนี้...ยังเล่นเกมส์แก้แค้นอยู่ไหม" แทคยอนขยับตัวเข้าใกล้นิชคุณจนตัวแนบกัน คนผิวขาวยกมือขึ้นกอดเอวของแทคยอนอย่างไม่รู้ตัว
"คุณชาน.." จุนโฮค่อยๆย่องมาห้องครัวเรียกชานชองให้ไปดูแทคยอนกับนิชคุณ
" มานี่สิ..." จุนโฮควักมือเรียกชายคนรัก
ชานชองเดินตามมาอย่างว่าง่าย ทั้ง2 เดินไปยังห้องนอนของเจ้าของห้อง สิ่งที่โฮและชานเห็นเป็นภาพที่ชวนให้ยิ้ม เมื่อพวกเค้าเห็นแทคยอนและนิชคุณนอนกอดกัน
" คุณแทคอุ้มไอ้ลูกหมาขึ้นเตียงล่ะ" จุนโฮหันมาบอกคนรัก เค้ายิ้มแก้มปริ จนมองไม่เห็นตาดำ
" อยากให้ชานอุ้มบ้างเหรอ~โฮ" ชานชองยิ้มอย่างมีเลสนัย
" บ้า!! " จุนโฮหน้าแดงไปถึงหูแล้วรีบจ่ำหนีชานชองทันที ชานชองเดินตามหลังจุนโฮไปติดๆ ทั้ง2 คนลืมเรื่องจะปลุกแทคยอนมากินข้าวซะสนิท
" อืม.." คนผิวขาวเปิดเปลือกตาขึ้น เค้าเห็นแผ่นอกสีเข้ม นิชคุณตกใจนิดๆ คำพูดของควาน ชานชองดังขึ้นในหัว
' ห้ามนายโดนตัวน้องชายฉัน'
นิชคุณนิ่งงันคิดครู่นึง
' ผมขอเวลาแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นนะครับคุณชาน ให้ผมได้เก็บช่วงเวลาดีๆสักนิดก็ยังดี' เค้าขยับตัวถอยห่างจากแทคยอนเพื่อที่จะมองหน้าของคนที่ตนรักขณะหลับ คิ้วหนาเข้มๆ แผงขนตายาวๆ สันจมูกที่สวยได้รูป และริมฝีปากบางหยักที่สวยจนน่าสัมผัส
' บ้าเอ้ย!! ' คนผิวขาวรู้สึกว่าตัวเองมีอารมณ์เมื่อจ้องมองใบหน้าของแทคยอนยามหลับ เค้าหงุดหงิดที่ตัวเองต้องการแทคยอนตลอดเวลา คนผิวขาวค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าคนผิวเข้ม
' ผมขอแค่จูบแทคเบาๆสักครั้งได้ไหมครับคุณชาน'
แทคยอนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆที่ปะทะกับใบหน้า ดวงตาคนผิวเข้มเบิกโพลงอย่างรวดเร็ว และเห็นคนผิวขาวยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แทคยอนก็ยันตัวออกห่าง นิชคุณตกใจกับท่าทางของแทคยอน
" ขอโทษ..คุณไม่ตั้งใจ" นิชคุณลนลานถอยตัวออกห่าง
"ขอโทษ!!" คนผิวเข้มขยับตัวออกห่างนิชคุณ ก่อนจะสังเกตุท่าทีว่านิชคุณไม่ได้รังเกียจตัวเองอย่างวันนั้น เค้าจึงค่อยๆขยับตัวกลับมาอยู่ที่เดิมแบบกล้าๆกลัวๆ
" จูบได้ไหม" นิชคุณถามแทคยอน ในขณะที่เค้าค่อยๆประสานมือเค้าเข้ากับนิ้วมือของแทคยอนช้าๆ
" อะ...นายไม่ชอบนี่..คุณบอกว่าน่าขยะแขยง" แทคยอนขืนมือตัวเองออก ใบหน้าเค้ามีร่องรอยความเจ็บปวดอยู่ เมื่อเอ่ยคำสบประมาทนี้ออกมา
คนผิวขาวยกนิ้วขึ้นแตะปากคนผิวเข้ม
" คุณขอโทษ..คุณไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น" นิชคุณกระชับตัวแทคเข้าใกล้ตัวเองมากขึ้น
" จูบแทคหวาน คุณชอบ" ใบหน้าสวยยิ้มเจ้าเล่ห์
น้ำตาใสๆไหลออกมาจากหางตาแทคยอน นี่อาจเป็นสิ่งที่แทคยอนเฝ้ารอมาตลอดชีวิตก็ได้
" คุณขอโทษ อย่าร้องไห้นะแทค " คนผิวขาวลุกขึ้นมานั่ง เค้ารีบคว้าทิชชูหัวเตียงมาซับน้ำใสๆจากดวงตาเจ้าแมวยักษ์
อึก อึก!! แทคยอนลุกขึ้นมานั่งเช่นกัน เค้าโผกอดคนผิวขาวแน่น และร้องไห้เสียงดัง
ฝ่ามือขาวลูบกลุ่มผมสีดำ
" คุณขอโทษนะ"
ชานชองกำลังนั่งซักผ้าเค้าได้ยินเสียงน้องชายร้องไห้ ชายหนุ่มตาลีตาเหลือกวิ่งไปหาแทคยอนทันที เค้าดันประตูเข้าไปอย่างแรง
" อือ....อืม" ริมฝีปากน้องชายเค้ากำลังบดเบียดกับริมฝีปากอิ่มสีแดง เสียงครางเบาๆรอดออกจากริมฝีปากน้องชายเค้า แทคยอนหลับตาสนิท 2 มือกอดรัดหลังคนผิวขาวไว้หลวมๆ ในขณะที่นิชคุณปลายตามาเห็นชานชองที่ประตู
"....." ชานชองอึ้งจนสมองคิดอะไรไม่ออก ดวงตาของเค้าเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า เค้าไม่คิดว่าจะมาเห็นฉากโรแมนติกของน้องชายในช่วงเวลาที่วุ่นวายแบบนี้
นิชคุณยกมือไล่ชานชองให้ออกจากห้องไป เค้าไม่อยากให้ใครมาเห็นท่าทางน่ารักๆและเซ็กซี่สุดของแทคยอน ถึงแม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นพี่ชายของแทคยอนก็เหอะ
ชานชองค่อยๆปิดประตูเบาๆ เค้าไปหาจุนโฮที่นั่งทำงานที่ห้องนอน
" อื้อ.." แทคยอนพละริมฝีปากออก เค้าหายใจด้วยความเหนื่อย ใบหน้าของเค้าเปลี่ยนเป็นสีแดง
" หายใจด้วยจมูกสิ ทำแบบนี้" คนผิวขาวสอนแทคยอนทีละขั้นตอน
" อีกครั้งได้ไหม " แทคยอนร้องขอเพื่อที่จะจูบนิชคุณ
" สำหรับแทค..ไม่ต้องขอคุณก็ให้นะ " คนผิวขาวโน้มหน้าเข้าไปใกล้ริมฝีปากบางหยัก
2 มือสีเข้มรวบต้นคอคนผิวขาวอย่างรวดเร็ว เค้าจินตนาการภาพที่นิชคุณจูบเค้าครั้งแรก และลองทำตามบ้าง ฟันหน้าของทั้ง2 คนชนกันดังกึก!! แทคยอนและนิชคุณถอยหน้าห่างออกจากกันและเอามือมาปิดปากด้วยความเจ็บ นิชคุณหัวเราะลั่นจนน้ำตาไหล ส่วนแทคยอนมองค้อนด้วยความอาย
" ไม่เอาแล้ว..ไม่จูบแล้ว" แทคยอนทำหน้าเบ้เตรียมลุกจากเตียง
" จูบอีกสิ...เร็วๆคุณสอนให้นะ" นิชคุณขยับตัวมากอดแทคยอนไว้ เค้ารั้งตัวแทคยอนแรงเกินไปจนทั้งคู่เสียการทรงตัว ล้มลงบนเตียงพร้อมกัน คนผิวขาวจับมือแทคยอนกดลงกับพื้นเตียง ใบหน้าขาวๆค่อยก้มลงมาจูบแทคยอน
" ไม่....ไม่..อ๊าค~" แทคยอนดิ้นอย่างแรง และร้องเสียงดังไม่หยุด ดวงตาของคนผิวเข้มเหลือกขึ้นด้านบน ร่างกายของแทคยอนเครียดเกร็งและเริ่มกระตุกเบาๆ ก่อนจะชักเเรงขึ้น เค้ากัดปลายลิ้นตัวเองไม่ปล่อย เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลย้อยออกจากปากมากขึ้นเรื่อยๆ นิชคุณตกใจรีบปล่อยแขนแทคยอน เค้าใช้นิ้วง้างฟันแทคยอนทันทีโดยไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมา
คนผิวเข้มปล่อยลิ้นตัวเองแต่กัดลงบนนิ้วของนิชคุณแทน
" โอ้ย!!..เจ็บ...อั่ก ...จุนโฮ! จุน จุน โอ้ย!!" นิชคุณร้องลั่น เค้าต้องการความช่วยเหลือเดี๋ยวนี้!!
ฟันซี่ใหญ่ๆของแทคกัดนิ้วของคนผิวขาวไม่ปล่อย เลือดของคนนิชคุณผสมปนเปกับเลือดจากลิ้นของแทคยอน ความจริงแล้วนิชคุณจะเอานิ้วมือออกก่อนก็ได้ แต่เค้ากลัวแทคยอนจะกัดลิ้นตัวเองซ้ำอีก
ณ เวลานี้นิชคุณคิดอะไรไม่ออกแล้ว
ชานชองวิ่งไปถึงห้องก่อน จุนโฮคว้ากล่องยาและวิ่งตามหลังชานชองไป
"แทค!!" ชานชองตกใจเมื่อเห็นเลือดออกจากปากแทคยอน และเห็นมือนิชคุณคาปากแทคยอนอยู่
ชานชองมาถึงเค้าไม่พูดพล่ำทำเพลง เค้าพยายามงัดฟันแทคยอนเช่นกัน
" อย่าครับ!!..อย่าเพิ่งเอาออก" นิชคุณกัดฟันแน่น ใบหน้าเค้าเปลี่ยนเป็นสีแดง และ เหงื่อแตกพลั่กด้วยความเครียดและความเจ็บ
" แทคกัดลิ้นตัวเองครับ.." นิชคุณกัดฟันพูด เค้าหลับตากั้นหายใจเพื่อระงับความเจ็บปวด
“ลงมาจากตัวแทค...ผมจะจับแทคพลิกตัว” ชานชองรวบรวมสติ เค้าบอกนิชคุณอย่างใจเย็น คนผิวขาวก้าวลงจากแทคยอน ทั้งคู่ช่วยกันพลิกตัวแทคยอนให้ตะแคงข้าง เพื่อไม่ให้แทคสำลักเลือดและน้ำลายในปาก
จุนโฮวิ่งเข้ามาถึง เค้าเองก็ตกใจกับสภาพที่เกิดขึ้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาถาม หมอโฮรีบให้ยาแทคยอนทันที เพียงไม่กี่นาทีคนตัวโตบนเตียงก็สงบลง จุนโฮให้ชานชองคอยดูแลจัดการห้ามเลือดที่ลิ้นน้องชายเค้า
" คุณ..นายมาทำแผล" จุนโฮใช้ผ้าห่อมือคนผิวขาวและจูงมานั่งโซฟาด้านนอก คนผิวขาวหน้าซีดด้วยความตกใจแทบสติแตก
"ฉันขอโทษ!!"
"โฮเตือนแล้วใช่ไหม!!...โฮบอกแล้วว่าอย่าเรียกร้องมากเกินไป" จุนโฮหัวเสีย
"ขอโทษ..ขอโทษจริงๆ..คุณคิดว่าถ้าหากแทคสมัครใจ..." นิชคุณเสียงสั่น
"หรือเป็นเพราะคุณบังคับแทค!!...แต่คุณไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้น..." นิชคุณกระสับกระส่ายและเริ่มกัดเล็บ
' เรื่องบางเรื่องนายก็ฉลาดนะ ' จุนโฮคิดในใจ จุนโฮกดมือของนิชคุณบนลงโต๊ะเพื่อทำแผล
“คุณ...นายไม่สงสัยเหรอว่า...ทำไมต้องใช้เลือดนาย...ทำไมใช้เลือดคุณแทคไม่ได้...มันไม่ได้เกี่ยวกับอาการป่วยของคุณแทคหรอกนะ...ถึงตอนนั้นโฮจะคิดว่าเป็นเพราะแบบนั้นก็ตาม” จุนโฮชวนนิชคุณคุย เค้าคิดว่าบางทีมันถึงเวลาแล้วที่เราทุกคนต้องเข้าใจกัน
“หมายความว่ายังไง...”นิชคุณสงสัยในคำถามของเพื่อน
“หมายความว่า...แทยังเลือดกรุ๊ปโอ เลือดเธอคนละกรุ๊ปกับเลือดคุณแทค...เธอไม่ใช่ลูกคุณแทค” จุนโฮถอนหายใจยาวและขุ่นคิดว่าจะทำยังไงไม่ให้เพื่อนตัวขาวเสียใจ
"ก็ไม่จำเป็นนี่ที่ลุกจะได้กรุ๊ปเลือดของคนเป็นพ่อน่ะ" นิชคุณตอบ
“ แล้วจีเลือดกรุ๊ปอะไร...ทำไมเธอให้เลือดลุกตัวเองไม่ได้” จุนโฮถามกลับ
“จีเลือดกรุ๊ปB” นิชคุณเริ่มตระหนักในคำถามของเพื่อน
“แทยังเธอ..ไม่ใช่ลูกคุณแทคอย่างที่นายเข้าใจมาตลอด...แต่ไม่ต้องกลัวเพราะเธอไม่ใช่ลูกนายเหมือนกัน...แต่...เป็นลูกของคนที่นายเคารพรัก คนใกล้ตัวนาย” จุนโฮกระอั่กกระอ่วนที่จะพูดชื่อ
“หมายความว่ายังไง!!...นายหมายถึงใคร!!” เพื่อนตัวขาวเริ่มนั่งไม่ติดที่
"คุณแทค คุณจี ครอบครัวเธอต่างก็เสียใจกับเรื่องนี้ และพวกเค้ารักนาย.. เค้าเลยเลือกปิดบังนายมาโดยตลอด แต่ว่านะคุณ...พวกเค้าต่างก็สงสัยกับความคิดนาย...ทำไมนายถึงคิดว่าคุณแทคเป็นพ่อเด็ก" จุนโฮพยายามหลีกเลี่ยงคำตอบ
"เพราะคุณเห็นกับตาตัวเองไง" นิชคุณตอบพร้อมกำมือแน่น
"เห็นว่านอนด้วยกันเหรอ???" จุนโฮเลิกคิ้วขึ้นข้างนึง
"ไม่มีทางที่แทคจะมีลูกได้หรอกนะ เพราะแทคเป็นหมัน จากความเครียดที่โดนแม่แท้ๆข่มขืนยาวนาว6ปี" เสียงของบุรุษร่างใหญ่มาดนิ่งเอ่ยขึ้น ชานชองเดินออกมาจากห้องนอนแทคยอน เค้าได้ยินจุนโฮกำลังคุยกับนิชคุณถึง
ปัญหาคาราคาซังของแทคยอน เค้านิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้นิชคุณฟัง
"....." นิชคุณหันขวับตามเสียงและ อึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน มันมากกว่าที่เคยรู้จากปากจุนโฮ
" แทคโดนแม่แท้ๆข่มขืน และไม่ใช่แค่แม่เท่านั้น แต่ผู้หญิงพวกนั้นไม่ท้อง" ชานชองยกมือขึ้นกดหัวตา2ข้างขณะที่เดินมานั่งข้างจุนโฮที่โซฟา
“พูดเหมือนไม่ใช่แม่คุณเอง” นิชคุณเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
“ผมเป็นพี่ชายบุญธรรมของแทค...ผมถูกอุปการะโดยพ่อแม่แทคน่ะ..ผมว่าผมเคยบอกคุณแล้วรึเปล่า” ชานชองขมวดคิ้วเป็นปม
“พวกคุณเป็นพี่น้องกัน..คุณปล่อยให้น้องชายโดยข่มขืนได้ยังไง” คนผิวขาวกำมือแน่น กัดฟันกรอด
“เพราะผมไม่รู้ไง ไม่มีใครเคยรู้ จนกระทั่งได้รู้ ..ผมจะเล่าทั้งหมด..แม้แต่เรื่องที่ไม่เคยบอกใคร
ดูเหมือนว่าแม่ของแทคเธอมีปัญหาทางจิต เธอชอบเสพสุขกับเด็ก เธอแต่งงานและพยายามมีลูก แต่ทำไม่สำเร็จ เธอใช้ขออ้างในการมาสถานเลี้ยงเด็กเพื่อความสุขส่วนตัว และพ่อของแทคท่านก็ไม่รู้ ท่านคิดว่าคุณแม่เหงาและอยากมีลูกมาก ท่าเลยคิดที่จะรับเลี้ยงเด็กสักคน2คนเพื่อคุณแม่ ซึ่งคุณแม่ก็เห็นด้วย แน่นอนว่าเด็กที่พ่อแม่หมายตาคือพี่ชายผม พี่ชายเป็นเด็กหน้าตาดี เรียนเก่ง คุณพ่อสงสารผม หากจะรับพี่ชายมาคนเดียว
พวกท่านเลยตกลงว่าจะรับผมมาอยู่ด้วยซึ่งผมก็ดีใจ ผมอ้อนวอนขอพรจากพระผู้เป็นเจ้าให้พวกท่ารับผมไป แต่ก็อย่างที่ผมเคยบอก แม่บังเอิญตั้งท้องแทคขึ้นมา การขอรับเลี้ยงถูกระงับ แต่ไม่นานเกินรอพอแทคอายุได้4ขวบ คุณแม่กับคุณพ่อก็กลับมารับเราไปอยู่ด้วย
พ่อส่งผมกับพี่ชายเรียน แต่แทคไม่ได้ไปโรงเรียน แม่อ้างว่าเหงา และอยากอยู่ใกล้แทค คุณพ่อยอมความจ้างคุณครูมาสอนที่บ้าน ผมดูแลแทคในเวลาที่ผมไม่ได้ไปโรงเรียน ทุกอย่างดูดีมีความสุข จนกระทั่งวันนึง พี่ชายผมไม่ยอมไปโรงเรียน เค้าเอาแต่ป้วนเปี้ยนอยู่กับแม่และแทค เค้ากรีดกันผมและทุกคนออกห่างจากแทค จนคนใช้ในบ้านเริ่มเป็นกังวล ผมตอนนั้นอายุ15 ปี พี่ชาย17 และแทค9ขวบ
พ่อทำงานอยู่ต่างประเทศ เกือบตลอด2สัปดาห์ที่ผมพยายามติดต่อพ่อ คุณพ่อตรงดิ่งกลับมาบ้านโดยไม่ได้บอกใคร วันนั้นผมกลับมาจากโรงเรียน มาเจอพ่อพอดี และพ่อพังประตูห้องนอนแทค ในนั้นเราเห็นแม่กับพี่ชายผมลักลอบเป็นชู้กัน เป้าหมายของพ่อและผม โดนจับเปลือยกายมัดไว้กับเตียง พวกเค้าเอาเทปปิดปากแทคไว้ ที่นั่นเราพบยาเสพติดย์แบบฉีด กลุ่มยากระตุ้น มีรอยเข็มบนตัวแทค และพวกเค้ากำลังทำมัน
คุณพ่อกับคุณแม่มีปากเสียงกัน คุณพ่อหัวใจวายถูกส่งตัวไปรักษา พี่ชายคุณพ่อเข้ามาช่วยแทค แต่เจ้าหน้าที่เข้ามาดึงแทคออกไป คุณลุงวิ่งวุ่นสู้คดีขอรับตัวแทคกลับมาอยู่ในความดูแล พี่ชายถูกส่งไปสถานพินิจเนื่องจากอายุไม่ถึง20 คุณลุงส่งคุณแม่ไปโรงบาลพร้อมกับแทค แต่ความวุ่นวายไม่ได้จบลงที่ตรงนั้น แม่ขโมยตัวแทคไประหว่างที่เจ้าหน้าที่จากโรงบาลมารับตัวเธอและแทค
เธอเอาแทคออกนอกประเทศไปแบบไม่มีใครได้ทันรู้ตัว เราไม่ได้นิ่งนอนใจ แต่เธอหายไปเหมือนผีไม่มีตัวตน 5ปีผ่านไปมีเจ้าหน้าที่จากจีนติดต่อกลับมา พวกเค้าได้รับแจ้งจากเพื่อนบ้านของแม่ ว่ามีการค้าประเวณี และมีรายชื่อแทคในนั้น พวกเค้าตรวจค้นเจอห้องใต้ดิน เด็กๆถูกตีตรวนในห้องมืด และจะถูกพาออกมาในห้องนอนเพื่อขายบริการทางเพศให้สาวๆที่มีเงินซื้อความสุขให้ตัวเอง
มีเด็กที่อายุมากที่สุดให้การว่าถูกขังอยู่แต่ในห้องมืด ไม่มีแสงสว่างจนดวงตาเริ่มปรับแสงได้ พวกเค้ามองเห็นในความมืดได้ดีกว่าพื้นที่ที่มีแสง เวลาที่ถูกพาออกไปข้างนอกจะรู้สึกเหมือนตัวเองตาบอด ไร้ทางสู้ พวกเค้าถูกฉีดสารกระตุ้นทุกๆครั้งที่ลูกค้ามาซื้อบริการ
ลูกค้ามีหลากหลายแนว บางคนไม่ได้มาเพื่อซื้อบริการทางเพศ แต่มาเพื่อระบายความเครียด เด็กทุกคนล้วนผ่านการถูกทุบตีราวกับสิ่งของไร้ชีวิต แต่พวกเค้าก็ยังโชคดีที่กลุ่มแม่บ้านที่จัดตั้งการค้าประเวณีนี้ ไม่พาผู้ชายเข้ามาเป็นลูกค้า พวกเค้าไม่เคยถูกร่วมเกินโดนคนเพศเดียวกัน
คุณลุงรับตัวคุณแม่และแทคกลับมา คุณแม่ไม่ถูกจับเพราะจิตใจไม่ปกติ เธอเป็นคนวิกลจริตที่จำเป็นต้องได้รับการรักษา ต้องชื่นชมในความอุสาหะของเธอ เธอทำร้ายเจ้าหน้าที่ และหลุดออกมาจากวอร์ดจิตเวชผู้ใหญ่อย่างง่ายดาย เธอปลอมตัวมาเป็นพยาบาลในแผนกจิตเวชเด็ก เธอไปหาแทค และกระทำทุกอย่างไม่แตกต่างจากเดิม
แต่ทุกอย่างไม่เป็นเหมือนที่เคย แทคไม่ได้มีอารมณ์ เค้าตอบสนองไม่ได้ เพราะไม่ได้รับยากระตุ้น สายตาแทคดีขึ้นมาก มากพอจะแยกแยะตัวคนได้ แทคพยายามหนี กรีดร้องขอความช่วยเหลือ และผมบังเอิญเดินเข้าไปพอดี สิ่งที่ผมเห็น คือภาพแม่นั่งคร่อมแทคไว้ มือเธอบีบคอแทคแน่นไม่ปล่อย แทคกระเสือกกระสนหายใจ ยื้อมือแม่ออกจากคอตัวเอง แทคหันมาเจอผม และเค้าครวญครางขอร้องให้ผมช่วย แม่กรีดร้องไม่พอใจที่แทคไม่ยอมตอบสนองต่อความต้องการ เธอคว้าแจกันที่ข้างเตียง ฟาดหัวแทค...และเธอใช้เศษแก้วกรีดคอตัวเองต่อหน้าแทค ...เธอตายบนตัวแทค...และแทคช็อคจนความจำเสื่อม”
“หลังจากจัดงานศพคุณแม่ เราเช็คร่างกายแทคทุกวันตามตาราง เราสงสัยเรื่องทำไมแม่ไม่ท้อง หมอตรวจน้ำเชื้อและพบว่าแทคเป็นหมัน อาจจะเป็นมาตั้งแต่เกิด หรออาจจะเพราะเครียดจนร่างกายผิดปกติ แต่ก่อนที่เราจะรู้ว่าแทคเป็นหมัน คือ เค้าไม่ตอบสนองต่อสิ่งเร้า เราพยายามหาวิธีจนได้น้ำเชื้อมา และที่แย่ไปกว่านั้นคือแทคกลัวผู้หญิง เค้าทั้งกรีดร้องและพยายามหนีเวลามีพยาบาลผู้หญิงเข้ามาใกล้ " ชานชอนก้มหน้าพูดเสียงเอื่อยๆ
" คุณพาแทคไปตรวจครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ที่บอกว่าไม่มีอารมณ์กับหลั่งแห้งน่ะ" นิชคุณถามอย่างสงสัยใคร่รู้มากๆ
" ทุกเดือนตั้งแต่เด็กจนก่อนมาที่นี่ แทคมีนัดกับหมอต่อเนื่องน่ะ" ชานชองตอบเสียงเบา
‘หากนายอยากมาเป็นน้องเขยฉัน นายก็ต้องรับรู้ปัญหาทั้งหมดก่อน’
" แต่เค้าหลั่งนะ เยอะเลย หลั่งเหมือนควบคุมไม่ได้ " นิชคุณเอ่ะใจสงสัย เค้าไม่เคยหลั่งเยอะแบบนั้นมาก่อน มันดูผิดปกติแบบไม่น่าเป็นไปได้ เค้าคิดมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เค้านอนกับแทคแล้ว
" หือ??" จุนโฮงง
" ส่วนที่หลั่ง..ออกมา" ชานชองมองหน้านิชคุณแล้วยิ้มอบอุ่น
“นั่นเพราะความรักล่ะมั้ง แทคเคยเจอคุณที่แคลิฟอเนียตอนผมพาเค้าไปเที่ยว " ชานชองหันมองหน้าคนผิวขาวและคลี่ยิ้มบางๆ
" ...." นิชคุณเลิกคิ้วมองชานชอง
" คุณเคยอยู่แคลิฟอเนียใช่มั้ย ผมพาแทคไปว่ายน้ำและที่นั่นคุณเองก็ไปว่ายน้ำกับแฟนรึเปล่า ตอนที่คุณถอดเสื้อ อยู่ดีๆแทคก็ร้อนรนกระวนกระวาย เค้าเหมือนเด็กที่ไม่รู้ว่าร่างกายตัวเองเป็นอะไร เค้าต้องทำอะไร ความคิดแรกของผม ผมมีความสุขมากนะครับ อย่างน้อยแทคก็มีความรู้สึก ไม่ว่าจะมีช้า หรือมีกับใคร สำหรับผมมันเป็นเรื่องที่ดี" ชานชองยิ้ม
" ผมสอนเค้าหลายอย่างและปล่อยเค้ามาเกาหลี ถ้าหากว่าหัวใจเค้าจะได้รับการปลดปล่อยจากจิตใต้สำนึก " ชานชองเสริม
“มันยากที่จะปล่อยน้องชายสุดที่รักออกมาเผชิญโลกกว้างคนเดียว แต่การเก็บแทคไว้ก็เหมือนการกักขังที่เคยเกิดขึ้น
“คุณสอนอะไรเค้า!!...เค้าเอาแต่ครางเรียกชื่อคุณ" นิชคุณ ตาเขียวปั๊ด กัดฟันกรอด
“เรียกชื่อผม???" ชานชองงง
" นอกจากสอนช่วยตัวเอง คุณเคยนอนกับแทคไหม" นิชคุณถามลึกขึ้นด้วยแรงหึง
" ถึงจะไม่ใช่โดยสายเลือด..แต่ผมจะไม่ทำผิดผลาดซ้ำรอยเดิมแน่" ชานชองตาขวางกลับมาแบบเอาเรื่องเช่นกัน
" เค้าเรียกชื่อผมงั้นเหรอ...เมื่อไหร่" ชานชองผงะ
“ตอนที่ผมนอนกับแทค..แทคร้องหาคุณชาน..ขอให้คุณช่วย..แทคทำให้ผมโกรธ แทคทำให้ผมคิดว่าผมเป็นตัวแทคคุณ...จำได้ไหมเมื่อ4ปีก่อน คุณ2คน สวีทดี๊ด๊ากันไปตามท้องถนนพวกคุณกอดจูบกันโดยไม่แคร์สายตาใครในวันเกิดผม” นิชคุณน้ำตาซึม
“กอดจูบ...หมายความว่าไงน่ะคุณชาน!!” จุนโฮที่นั่งเงียบมานานถึงกับสติแตก “ผมไม่ได้จูบแทคนะ” ชานชองปฎิเสธทันควัน
“แต่ผมเห็นคุณจูบกันที่หน้าร้านขายตุ๊กตา” นิชคุณเถียง
“เฮ้!!..น้อยๆหน่อย..นั่นไม่เรียกว่าจูบนะ..แทคแค่หอมแก้มผม” ชานชองพยายามอธิบาย
“หอมแก้ม!!!” ลีจุนโฮแยกเขี้ยว มองคนข้างตัว
“......”นิชคุณนิ่งเงียบอยู่ชั่วครู่ เค้ากำลังใช้ความคิดไคร่ครวญเรื่องในอดีตและเจ็บปวดไปกับอดีตของแทคยอน
“ทำไมอยู่ๆแทคถึงลาออกจากบริษัทผมแล้วกลับไปอยู่กับคุณ” นิชคุณถามต่อ
"เพราะนายเอาแต่อาละวาทไง!!" จุนโฮอารมณ์ค้างจากเรื่องของคนรัก
"คุณแค่ต้องการเวลา" นิชคุณไม่เข้าใจแทคยอนเลยสักนิด
"แล้วคุณแทคเค้าจะรู้ไหม...ว่านายต้องการเวลานานแค่ไหน...นานแค่ไหนนายถึงจะ...." จุนโฮกัดนิชคุณไม่ปล่อย
" แทควางแผนจะออกจากเกาหลีตั้งแต่รู้กำหนดวันแต่งงานของคุณกับจีแล้ว แทคตั้งใจจะไม่ไปงานแต่งคุณ ส่วนเรื่องจี...แทคไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยมาตั้งแต่แรกแล้ว " ชานชองตอบคำถามขัดกลางป่อง
" จีท้องกับใครครับ" นิชคุณถามชานชอง เค้าคิดว่าชานชองต้องรู้แน่ๆ
" พี่ชายคุณ" ชานชองตอบตรงๆ เค้าอยากพูดมานาน แต่ก็ไม่เคยมีโอกาสได้พูด
" เป็นไปไม่ได้หรอก..เค้ามีครอบครัวแล้ว" นิชคุณย่นหัวคิ้ว ในความคิดนิชคุณเค้าจำได้แต่ภาพจินยองในร่างคนดี
"คนเราพลาดกันได้ เค้าเมามาข่มขืนจีที่บ้านคุณ และยังไม่ยอมรับผิดชอบจีด้วย " ชานชองพูดเสียงเย็น
"....." นิชคุณนิ่งเงียบ ไตร่ตรองเรื่องในอดีต
‘คนที่เห็นในคืนนั้นใช่แทคยอนรึเปล่า ผู้ชายที่ล็อกจีไว้กับเตียงนอนวันนั้น ที่เค้าบังเอิญเห็นใช่แทคยอนไหม วันนั้นที่เค้าวิ่งหนีออกมา เค้าสวนทางกับแทคยอนใช่รึเปล่า...คนที่คุ้นตาคนนั้นเดินผ่านเค้าไป..ผู้ชายคนนั้นเพิ่งเดินลงจากรถประจำทางตอนที่เค้าออกจากบ้าน นิชคุณกัดปากตัวเอง เค้าพยายามคิดมาตลอดว่าสิ่งที่เห็นวันนั้นมันอาจไม่ได้มีอะไร เค้า2 คนอาจแค่ล้อเล่นกันขำๆ แทคกับจีไม่มีวันหักหลังคุณ แต่วันที่เห็นการ์ดงานแต่ง...คุณก็ไม่อาจสะบัดภาพนั้นออกจากหัวได้..พวกเค้าหักหลักคุณ..และสิ่งที่ทำให้คุณแค้นที่สุดคงหนีไม่พ้นเรื่องที่จีท้อง '
' คุณ...เป็นคนพลาดเองที่ไม่เข้าไปขัดขวางไว้ คุณคือคนที่ทำให้จีถูกข่มขืนสำเร็จในวันนั้นใช่รึเปล่า' นิชคุณช็อค
"วันนั้นผมผิดเองผม..ไม่ยอมฟังคำพูดแทค..ผมเอาแต่โมโหใส่เค้า..ผมทำร้ายเค้าด้วย" นิชคุณน้ำตาร่วง
' 4 ปีก่อนเพราะความใจร้อน ไม่ฟังใคร ทำให้คุณเสียคนรักไปทั้ง2 คนสินะ คนนึงคือคนที่คุณรัก และอีกคนคือคนที่รักคุณ แถมคุณยังทำร้ายจิตใจแทคกับจีไปพร้อมๆกันอีก’
" ถ้าผมอยู่ที่นั่น!!.. ผมจะไม่ใช่เเค่ส่งมันไปนอนหยอดน้ำเข้าต้มที่โรงพยาบาลเหมือนที่แทคทำ แต่ผมจะฆ่ามันด้วยมือของผมเอง" ชานชองกำหมัดแน่น
" พี่จินเข้าโรงพยาบาลเพราะแทคเหรอ...ทำไมผมไม่เคยรู้เรื่องนี้" นิชคุณรู้สึกเหมือนเค้าถูกทุกคนกันออกมา ทั้งที่มันเป็นเรื่องที่เค้าควรจัดการ มันเป็นเรื่องของเค้าแท้ๆ
" ผมคิดว่าเป็นแทค..ผู้ชายที่นอนกับจีวันนั้นผมคิดว่าเป็นแทค..ผมขอโทษ...”
นิชคุณน้ำตาตกใน เค้าไม่อาจปิดบังความเสียใจได้ ทุกอย่างมันผิดผลาดไปหมด เรื่องทั้งหมดเกิดจากครอบครัวของเค้า และคนที่ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเค้าเลวร้ายลงขนาดนี้ก็คงเป็นตัวของเค้าเอง
“โฮสงสัยว่าใครเป็นคนส่งการ์ดงานแต่งมาให้พวกนายมากกว่านะคุณ...มันต้องการอะไรจากพวกนาย” จุนโฮถามอย่างสงสัย
“เรื่องนั้นค่อยคุยกันทีหลัง หลังจบเรื่องแทคเถอะ” ชานชองตอบ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น