รู้ว่ารัก ก็เกือบเมื่อจะสายไป
มือขาวซับน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าออกจากใบหน้าตัวเองขณะเดินตามคนตัวใหญ่ออกไปด้านนอก นิชคุณโผตัวเข้ากอดแทคยอน แทคยอนคิดว่านี่อาจคือของขวัญจากพระเจ้า อ้อมกอดที่เค้าเฝ้ารอมานานหลายปี อ้อมแขนที่โอบกอดเค้าราวกับว่าเค้าเป็นสิ่งสำคัญ
" คุณชานครับ..พาคุณแทคกลับได้เลยครับ..ผมคุยกับหมอยองให้แล้ว” จุนโฮมองหาแทคยอนและเพื่อนตัวขาวจอมงี่เง่า
" ตรงนั้นครับ" หมีชานชี้นิ้วไปทางพื้นที่นั่งสำหรับรอจ่ายเงิน ชายผิวขาวนอนหลับซบบ่าชายคนที่เค้ารักอย่างสบายใจ
" เฮ้อ!! นี่ใครป่วยกันแน่เนี่ย" น้องเล็กละเหี่ยใจ
" เอาไงล่ะทีนี้" ชานชองถามโฮ
" เดี๋ยวผมกลับแท็กซี่ก็ได้ครับ คุณโฮจะได้ไม่ต้องไปส่งผม"อูยองเสนอทางออก
" แต่พี่คุณ จะปลุกให้ขับรถกลับหรือครับ" อุยองทำปากยู่และเบะออก
" พากลับไปด้วยกันก่อนไหมครับ ..แล้วถ้ายังไงเดี๋ยวโฮค่อยไปส่งคุณทีหลังก็ได้" จุนโฮเสริม
" ก็คงต้องแบบนั้นหล่ะนะ.. แต่ชานกลัวว่า.." ควาน ชานชองกังวลใจ ซึ่งจุนโฮเข้าใจความหมาย
" ผมว่า..ปัญหาคงมาอีกทีก็เช้าล่ะมั้งครับ" จุนโฮบีบมือชานชองเบาๆ จาง อูยองมองความสัมพันธ์ของพี่คนโตแล้วก็รอบยิ้ม อย่างน้อยก็มีคู่นึงที่เข้าใจกัน ในขณะที่ความสัมพันธ์ ของเค้ากับพี่แพนด้ายังคงคลุมเครือ
อูยองแยกออกไป แทคยอนปลุกนิชคุณให้ตื่น คนตัวขาวสะลึมสะลือเดินเป๋ไปเป๋มา จนพี่หมีต้องเข้ามาช่วยประคองนิชคุณอีกข้าง แทคยอนเดินขึ้นรถเป็นคนแรก ชานชองค่อยๆส่งตัวนิชคุณเข้าไปหาแทคยอน และตามขึ้นรถเป็นคนสุดท้าย
' น่าขันดี ที่น้องชายเค้าดูแลนิชคุณได้ดีกว่าดูแลตัวเอง '
นิชคุณนอนซบหัวไหล่แทคยอนตลอดทาง ในขณะที่จับมือแทคยอนไม่ปล่อยเช่นกัน จุนโฮปรึกษากับควานชานชองว่าจะขอคุยกับนิชคุณเอง เค้ารู้จักนิสัยเพื่อนดี แทคยอนขอให้จุนโฮพานิชคุณกลับไปส่งที่บ้าน คืนนี้เค้าอยากพักผ่อน ชานชองเห็นด้วยกับความคิดน้องชาย จุนโฮตกลงตามความคิดนั้นเช่นกัน
" คุณ ..คุณ!!" จุนโฮสะกิดเพื่อนตัวขาวที่ไหล่เบาๆ และค่อยแรงขึ้น
' ไอ้หมานี่!! หลับไม่เกรงใจเลยนะโว้ย !!'
" ตื่นได้แล้วโว้ย!!ไอ้หมา!!" จุนโฮตะโกนกรอกหูนิชคุณ
"อือ..หือ " นิชคุณสะดุ้งโหยง หันตามต้นเสียงข้างตัว
" อืม...โฮหรอ..ตกใจหมด..แทคไปไหน" นิชคุณหันซ้ายหันขวา
"เค้าก็ไปนอนบ้านเค้าสิ" จุนโฮตอบ พรางถอนหายใจอีกรอบ ' เอาเว้ยโฮ..สู้โว้ย'
" โฮมีเรื่องอยากคุยกับคุณ" จุนโฮก้าวขึ้นมาบนรถ เพื่อนตัวขาวขยับตัวไปอีกฝั่งอย่างว่าง่าย
" คุยอะไร" นิชคุณเอียงคอสงสัย
" เรื่องที่คุณสงสัย..สิ่งที่คุณถาม...สิ่งที่คุณได้ยินโฮคุยกับพี่หมอ" จุนโฮตอบ
" อืม” นิชคุณพยักหน้า
“โฮไม่ได้รู้เยอะไปกว่าที่คุยกับพี่หมอนะ เพราะคุณชานยังไม่พร้อมจะพุดถึง” จุนโฮอธิบาย
“ อืม” นิชคุณรับฟัง
“ ดุเหมือนว่าตอนเป็นเด็กคุณแทคเคยความจำเสื่อมจากเรื่องเลวร้ายในวัยเด็ก คุณชานเล่าว่า คุณแทคเคยถูกแม่แท้ๆ กระทำชำเลา ...”
“กระทำชำเลา??” นิชคุณขมวดคิ้ว เค้าไม่เข้าใจความหมาย
“ข่มขืน” จุนโฮให้ความหมายอย่างชัดเจน
“....!!” เพื่อนตัวขาวอึ้งกับความหมายที่เค้าพยายามบอกตัวเองว่ามันไม่ใช่
“..และดูเหมือนว่าคุณแทคเคยถูกแม่ทำร้ายเกือบตายที่โรงพยาบาล จนเป็นเหตุให้คุณแทคความจำเสื่อม ตอนนี้เรากำลังสงสัยว่า...คุณแทคได้ความทรงจำบางส่วนที่เกิดในอดีตกลับมายังไง..เราสงสัยว่า...ทุกอย่างอาจเกี่ยวกับนาย” จุนโฮตอบ
“เกี่ยวกับฉัน???” นิชคุณเลิกคิ้วสูงขึ้น
“คุณชานบอกว่า...นายนอนกับคุณแทค??” จุนโฮถามกลับ เค้าเองก็ไม่ค่อยอยากเชื่อนัก
“อืม...คุณนอนกับแทค...” นิชคุณตอบ และเริ่มรู้สึกผิด
“เยี่ยม!!” จุนโฮแสยะยิ้มหลังฟังคำยืนยันจากปากเพื่อน
“แต่คุณว่าแทคป่วยก่อนที่เราจะนอนด้วยกันนะ...คุณเคยเห็นแทคละเมอถึงแม่..แทคเคยบ่นปวดหัวแล้วก็เคยสลบบนรถคุณด้วย” นิชคุณรีบแย้งทันที
“เมื่อไหร่!!..ทำไมนายไม่บอกใคร!!” จุนโฮตกใจมากขึ้น
“ช่วงที่แขนเจ็บ...คุณไม่รู้นี่ว่ามันเป็นเรื่องใหญ่...คุณก็แค่คิดว่าคนเรานานๆทีก็คงเป็นกันได้”
นิชคุณชี้แจง
“งั้นก็อาจจะไม่ใช่จากเรื่องที่นายนอนด้วยกัน” จุนโฮพยายามไตร่ตรองหาเหตุผล
“ตะ...แต่...คุณว่า..เกี่ยว” เพื่อนตัวเค้ากระอั่กกระอ่วนที่จะสารภาพความผิด
“เกี่ยว??? ...ยังไง” จุนโฮหันมองหน้าเพื่อนอย่างงงๆ
“ฉะ...ฉัน..ฉัน..ฝืนใจ ดูเหมือนแทคลังเลและไม่พร้อม..แทคปฏิเสธ...” นิชคุณตอบเสียงเบาหวิว
“นายข่มขืนคุณแทคเหรอ!!” ลีจุนโฮตกใจแทบหัวใจวาย คำตอบที่เค้าคิดไม่ถึง
“ ก็ไม่เชิงว่าข่มขืน...ฉันแค่ฝืนใจนิดหน่อยเอง” เพื่อนตัวขาวสารภาพความจริงหมดเปลือก
“นั่นก็เรียกว่าข่มขืนเหมือนกันแหละโว้ย!!” จุนโฮบันดาลโทสะ เค้าโกรธจนควันออกหู
“แล้วแบบนี้..คุณจะให้โฮพูดกับคุณชานยังไง ...ทำยังไงไม่เค้าฆ่านาย!!” จุนโฮสบถไม่เป็นภาษา
“ก็แทค!!...เรียกชื่อคุณชาน..เอาแต่ครางชื่อคุณชาน...คุณก็โมโหน่ะสิ!!..โฮชอบให้แฟนนายครางเรียกชื่อคนอื่นตอนนอนกลับโฮเหรอ!!” นิชคุณเกรี้ยวกราด
“เรียกชื่อคุณชาน???...เรียกทำไม??” จุนโฮอารมณ์เย็นขึ้นเมื่อได้ยินชื่อแฟนตัวเองหลุดออกมาจากปากเพื่อน
“คุณจะรู้เหรอ!!...” เพื่อนตัวขาวโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยวเมื่อพูดถึงเรื่องคับแค้นใจ
“นายก็เลยหึง???.....55555....นายทำเพราะนายหึงเนี่ยนะ” ลีจุนโฮหัวเราะร่า
“โฮไม่หึงเหรอ!!..เค้าเรียกชื่อแฟนนายนะ!!” นิชคุณอายจนหน้าแดง
“ไม่รู้สิ...โฮเชื่อใจคุณชานแล้วก็ไว้ใจคุณแทค...โฮเชื่อว่ามันต้องมีเรื่องอื่นกวนใจคุณแทคแน่ๆ...” จุนโฮตอบพร้อมปะติดปะต่อเรื่องต่างๆเข้าด้วยกัน
“คุณ!!...โฮกับคุณชานคุยกันเรื่องนาย...ถ้านายบอกว่าเรื่องที่นายนอนกับคุณแทคน่าจะเกี่ยวกับปัญหา...เราไม่อยากให้นายเข้าใกล้คุณแทค..” จุนโฮพูดต่อ
“โฮอยากให้คุณเลิกกับแทคเหรอ!!” เพื่อนตัวขาวสะอึกกับคำขอของเพื่อน
“เปล่า!!...โฮอยากให้คุณเว้นช่องว่าง...อยากให้คุณสานความสัมพันธ์แบบห่างๆค่อยเป็นค่อยไปอย่าเพิ่งแตะเนื้อต้องตัวคุณแทค...คุณชานกลัวว่า มันจะไปกระตุ้นความทรงจำ เรากลัวว่าคุณแทคจะจำอดีตได้” จุนโฮตอบเสียงเครียด
“เอาเป็นตามนี้นะคุณ...คืนนี้นายกลับเข้าบ้านไปนอนซะ..ไตร่ตรองดูว่านายยังโอเคกับปัญหาตรงนี้ไหม..โฮคิดว่าปัญหามันเพิ่งริ่มและคิดว่าในอนาคตมันจะเลวร้ายกว่านี้..ถ้านายอยากจะสานสัมพันธต่อ...นายต้องรับศึกหนักแน่” จุนโฮกล่าวจริงจัง
“แล้วโ ฮล่ะ??” นิชคุณร้องถาม
“โฮ??ทำไม” เพื่อนตาตี่เลิกคิ้วขึ้นข้างนึง
“นายจะอยู่ไหม” เพื่อนตัวขาวลังเลใจก่อนจะถาม
“โฮเป็นหมอนะ...โฮคิดว่าโฮรับมือได้” จุนโฮตอบพร้อมกระตุกยิ้ม
“ถ้าฉันยืนยันว่าจะอยู่ล่ะ” นิชคุณตอบทันที่โดยที่ไม่จำเป็นต้องไตร่ตรอง
“พรุ่งนี้เช้า...ไปทำงานซะ..เลิกงานค่อยแวะไปเยี่ยมว่าที่แฟนนาย...อย่าทำงานตัวเองเสียนะ..นายชอบเสียงานกับเรื่องความรัก..ถ้านายแยกแยะไม่ได้...คุณชานอาจจะพาแทคหนีนายไปก็ได้” จุนโฮตอบ
“ขอบใจที่บอกความจริงกับฉัน” นิชคุณลงจากรถและกลับเข้าบ้านตัวเอง จุนโฮขับรถกลับไปนอนที่คอนโดแทคยอน
“โฮ...คือ....ไม่มีไรหรอก...กลับบ้านดีๆนะ” นิชคุณตั้งใจจะคุณกับจุนโฮอีกเรื่องนึงที่เค้ากังวล แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะพูดต่อให้จบ
นิชคุณตื่นเช้ากว่าปกติ เค้าตื่นไปซื้อกับข้าว และกลับมาทำอาหารที่บ้าน จากนั้นก็แพคใส่กล่อง และรีบอาบน้ำแต่งตัว ขับรถนำอาหารไปส่งที่คอนโดแทคยอน
“นายมาทำอะไรแต่เช้า??” จุนโฮเหวอเมื่อเปิดประตูห้องมาแล้วเจอเจ้าเพื่อนตัวแสบ
“โฮล่ะ??...ทำไมยังอยู่นี่...ไม่แต่งตัวด้วย...ไม่ไปทำงานเหรอ??” นิชคุณเองก็แปลกใจไม่แพ้กัน
“โฮลาพักร้อน...3เดือน” เพื่อนตาตี่ตอบ พร้อมยกมือปิดปากหาวหวอด
“งั้นเหรอ....นี่ข้าวเช้า..คุณเอามาเยอะ....พวกนายจะได้ไม่ต้องทำกินเอง” นิชคุณตอบแก้เขิน
“อ่า...ไม่ทำหรอก...คงสั่งกินกันอ่ะ” จุนโฮตอบ พลางยกมือขึ้นบิดขี้เกียจ
“จะทำอะไรก็รีบทำนะ...นายต้องไปทำงานตรงเวลา” จุนโฮพูด และรอบมองเพื่อนชายที่หันรีหันขวางไปทั่ว
“คุณชานไปนอนไหน??” นิชคุณเอ่ะใจและเริ่มกังวลใจหนักขึ้น
“ย่าห์...อย่าได้คิดสัปประดลเชียว!!” ลีจุนโฮ ร้องขัดความคิดเพื่อน
“โทษที” เพื่อนตัวขาวสลดลง
“เข้าไปดูได้แต่อย่าเสียงดัง...อย่าแตะตัวคุณแทค...แล้วก็ห้ามขึ้นเตียงด้วย!!” จุนโฮออกปากเตือนอย่างรวดเร็ว
“อืม” เพื่อนตัวขาวพยักหน้า และรีบเร่งฝีเท้าโดยไว
ภายในห้องนอน นิชคุณพบโซฟายาว2ตัว วางประกบเตียนอน ควานชานชองยังคงนอนหลับบนโซฟาข้างซ้าย ใบหน้าพี่หมียามนี้ดูอิดโรยไม่แพ้ชายบนเตียงนอน เป้าหมายของนิชคุณนอนหลับภายใต้ผ้าห่มเนื้อบาง โซฟายาวอีกตัวคงเป็นของใครไปไม่ได้ นอกจากของคุณหมอเพื่อนของเค้า ควานชานชองไม่ได้นอนบนเตียงเดียวกันกับแทคยอน นิชคุณโล่งใจ
“คุณชานจะไปทำงานรึเปล่า” นิชคุณเดินออกมาถามจุนโฮที่นั่งทานอาหารเช้าที่เค้าเตรียมมา
“ไม่หรอก..เห็นว่าเพื่อนจะมาทำแทน..เดี๋ยวนายก็คงเจอ” จุนโฮตอบ แต่ยังคงสนใจอาหารในชามตรงหน้ามากกว่า
“งั้น...คุณไปแล้วนะ” เพื่อนตัวขาวคอตก
“คุณ!!...ตอนเย็นขออะไรที่อร่อยกว่าที่นายทำนะ” ลีจุนโฮกระตุกยิ้มมุมปาก
“หึ!!...เออๆ ครับๆ” เพื่อนตัวขาวหน้าร้อนถึงใบหู เค้าถูกจับได้ว่าทำอาหารเอง
นิชคุณไปทำงาน และแจ้งข่าวกับเพื่อนร่วมงานทุกคนว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงพนักงานเนื่องจากชานชองต้องดูแลแทค และดูเหมือนว่าแทคจะต้องหยุดงานนาน
บอสใหญ่กระสับกระส่าย กลัวใจตัวเอง กลัวที่จะยังทำใจไม่ได้เรื่องจี เค้ามีทั้งความเศร้า ความทุกข์ ความห่วง และความแค้น ตอนนี้เค้าสับสนตัวเองว่าจะทำยังไงดีที่ตกหลุมพรางที่ตัวเองขุดไว้ จีเป็นภรรยาแทค เค้าดึงแทคมาจากจี แล้วจีล่ะ ถ้าแทคเลือกจีล่ะ ถ้าจีเลือกคุณแล้วแทคล่ะ สงครามนี้ใครจะเจ็บที่สุด ใครคือเป้าหมายการแก้แค้นกันแน่
จนแล้วจนรอด พนักงานที่เค้าไม่อยากเจอก็ไม่มา อูยองไม่ตอบคำถามเค้าเลยตั้งแต่รู้ว่านิชคุณเป็นคนรักเก่าของจี เค้าเคยรู้ว่าจีมีน้องชาย แต่ไม่เคยรู้ว่าอูยองคือน้องชายคนนั้น เหมือนว่าอูยองไม่เคยรู้เรื่องเค้า มันแปลกมาก
นิชคุณเลิกงานแวะซื้อข้าว และตรงดิ่งไปคอนโดแทค ระหว่างทางเค้าแวะซื้อช่อดอกไม้ และผลไม้ กลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้าน เค้าแอบหวังว่าแทคจะชวนให้เค้าค้างด้วย
" โรงบาลไปโรงพยาบาล..พาแทคไปด้วย!!" แทคยอนวอนขออย่างร้าวราน
“เกิดอะไรขึ้น!!” นิชคุณโผล่หน้าเข้ามาในห้องแทค สถานการณ์ในบ้านดูผิดปกติ
" นายไม่สบาย!! ...นายอยู่นี่กับหมอโฮนั่นแหละ" ควานชานชองโอบกอดร่างน้อยชายไว้ หรือแทคยอนเป็นฝ่ายกอดชานชองไว้กันแน่
“ คุณแทคครับ...ใจเย็นๆสิครับ!!” จุนโฮช่วยปลอบ เค้าพยายามแกะโอบแขนใหญ่หนาของน้องชายคนเล็กออกจากตัวแฟนเค้า
“ เกิดอะไรขึ้น?” นิชคุณเดินเข้ามาและหยุดยืนถาม เค้าไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นนี้เลย
" คุณ..ช่วยแทด้วย..ได้โปรด " แทคยอนปล่อยแขนจากพี่ชายและวิ่งไปคว้าข้อมือคนผิวขาวไว้แน่นแทน
" แทไหน?..." นิชคุณชะงัก ก้มลงมองมือหนาสีเข้มที่บีบมือเค้าแรงจนเจ็บ
" ลูกสาวจี..ได้โปรด!!" แทคยอนตอบคำถามอย่างรวดเร็ว
"...ลูก..ของนายงั้นเหรอ..." นิชคุณอึ้งในคำตอบที่พุ่งเข้าชนหัวใจเค้า ดวงตากลมโตหยุดนิ่ง จ้องมองใบหน้าของคนตัวใหญ่
"ใช่..แทคมีลูก..คุณลืมไปสนิทเลย...ฉันลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย...ไม่ว่าฉันจะทำอะไร ผลลัพท์มันก็ไม่เปลี่ยนแปลง...ถ้าหาก...ทำสำเร็จ...ผลกรรมจะตกที่เด็ก...แต่ถ้าไม่มีเด็กล่ะ" คนผิวขาวงึมงำบ่นคนเดียว
" คุณได้โปรด!! " แทคยอนทิ้งตัวลงกับพื้น เค้านั่งคุกเข่าลงตรงหน้านิชคุณเพื่อขอความเมตตา
" คุณไม่ใช่หมอ..คุณช่วยแทคไม่ได้หรอก...ไปขอโฮสิ!!" นิชคุณก้าวถอยหลัง และจ้ำหนีแทคทันที
" คุณชานครับ...ผมว่าพาแทคไปด้วยดีกว่า ...เกิดเค้าช็อคขึ้นมา...และคุณไม่อยู่...เรื่องมันจะแย่นะ" จุนโฮทำอะไรไม่ถูก เค้าพยายามหาทางออกให้ทุกคน
" คุณนิชคุณครับ..ได้โปรดช่วยหลานสาวผม..เราอยากให้คุณช่วยบริจาคเลือด" ชานชองตามไปขอร้องอีกแรงโดยไม่ได้ฟังคำพุดของจุนโฮ
" ลูกน้องชายคุณ..ก็ใช้เลือดน้องชายคุณสิ..เด็กนั่นไม่ใช่ลูกผม!!" คนผิวขาวบันดาลโทสะ ตวาดออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ นิชคุณไม่มีสติพอจะคิดได้ด้วยซ้ำว่าทำไมต้องเป็นเลือดเค้า
" คุณ..คุณแทคป่วย...เค้าให้เลือกไม่ได้...และโฮกับคุณชานเลือดไม่ตรง...นายกรุ๊บO นี่" โฮเข้ามาเตือนสติเพื่อน
ชายตัวขาวน้ำตาร่วง " พวกนายหักหลังฉัน!! " นิชคุณหันมองทุกคนในห้อง สายตาของทุกคนบีบคั้นให้เค้าต้องเสียสละ นิชคุณตัวสั่นร้องไห้ออกมา จุนโฮเดินเข้ามาปลอบ
" ไม่มีใครหักหลังคนที่ตัวเองรักหรอกคุณ" จุนโฮพานิชคุณออกไปขึ้นรถอย่างว่าง่าย
' งั้นก็ไม่มีใครรักคุณใช่ไหม' นิชคุณนั่งก้มหน้า ซับน้ำตาตัวเอง
แทคยอนเห็นแสงสว่างวิบวับสว่างวาบไปมาตั้งแต่ตอนที่เพื่อนตัวขาวแผดเสียงดังก้อง เค้านั่งนิ่งในรถเพื่อปกปิดอาการป่วยของตัวเอง แทครู้ว่าพี่ชายจะกันตัวเค้าออกไป ถ้าเค้าอาการไม่ดี
ทั้ง4 คนวิ่งเข้ามาในโรงบาล และตรงดิ่งไปยังห้องฉุกเฉิน หน้าห้องมีชายหนุ่ม หญิงสาวที่รู้จักกันดี ซูจีนั่งอยู่บนรถเข็น และอูยองนั่งกับพื้น ซุกหน้าอยู่บนหน้าขาพี่สาว
" จี.." แทคยอนเข้าไปหาซูจีช้าๆ
" แทค!!..." หญิงสาวร่างเล็กค่อยๆยันกายขึ้น เธอลุกขึ้นสวมกอดชายตรงหน้าที่เดินเข้ามาหาเธอ
" ยะ..อย่าร้อ...ง" แสงสว่างระยิบระยับปรากฏขึ้นในหัวของแทคยอนเป็นจังหวะๆ วงแสงขาวขยายใหญ่ขึ้น แทคยอนเริ่มปวดหัวหน่วงและเริ่มเจ็บตา แทคยอนโอบกอดเพื่อนสาวแค่หวังใช้เธอเป็นที่ยึดหลัก
" พ่อเด็กคนไหนคะ??" นางพยาบาลเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินถามหาคนบริจาคเลือด
" ผมบริจาคเลือดครับ..แต่ไม่ใช่พ่อเด็ก" นิชคุณเดินตามนางพยาบาลไป ทิ้งให้คู่รักเค้าแสดงความรักกันไป
แทคยอนนั่งนิ่งเคียงข้างรถเข็นซูจีและมือจับกันแน่น นิชคุณเดินออกมา สายของตาเค้าแวววับไปด้วยความริษยา
" ขอบคุณนะคุณ..ขอบคุณที่ช่วยจี " ซูจีขอร้องให้อูยองช่วยพาเธอไปหาอดีตคนรักเก่า
"อย่าสำคัญตัวผิด...ฉันไม่ได้อยากช่วยเธอ" นิชคุณตอบ สายตาเค้าไปหยุดอยู่ที่ชายผิวสีที่นั่งนิ่งหลับตาพิงตัวเองกลับพนักพิงเก้าอี้
" หญิง2ชายแบบเธอไม่ควรค่า...." นิชคุณตอบกลับ
เพี๊ยะ !!
ฝ่ามือสีเข้มก็ประทับลงบนแก้มขาวอย่างแรง ชายคนที่นั่งหลับตาที่เก้าอี้ ลุกขึ้นมายืนตรงหน้าเจ้าของคำพูดรวดเร็วจนนิชคุณไม่ทันตั้งตัว ฝ่ามือสีเข้มฟาดลงบนใบหน้าของเค้า
"อย่าพูดสิ่งที่นายไม่รู้!!" แทคยอนแผดเสียงสุดเสียง เค้าหงุดหงิดและเหมือนโลกกำลังหมุนย้อนกลับ
ผู้หญิงใบหน้าคุ้นตาแต่งเครื่องแบบพยาบาล ถูกคุมตัวโดยพยาบาลหลายคน กึ่งลากกึ่งดึงเดินผ่านตัวเค้าไป เสียงกรีดร้องดังก้องทางเดิน
" ฉันจะอยู่กับแทค..ปล่อยฉัน!!..แทค..อย่าทิ้งแม่นะ..ฉันจะอยู่กับแทค..ปล่อยฉัน!! " แทคยอนหันมองตามเสียงทิ้งท้ายจากหญิงคนนั้น
"นายบอกรักฉัน...แต่นายเลือกเธอ" นิชคุณเปรยคนเดียว เค้าหันมองไปที่ตัวต้นเหตุ แทคยอนไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าเค้าด้วยซ้ำ
“จบแล้ว...เกมส์นี้...ฉันแพ้อีกครั้งแล้ว” นิชคุณหันหลังและเดินออกไป
แทคยอนมองเหม่อ จนกระทั่งผู้หญิงคนนั้นโดนลากหายไปพร้อมกับสติที่ดับวูปไป
" แทค!!" ชานชองรีบวิ่งกลับมากลับมาหลังจากไปติดต่อจองห้องพักผู้ป่วยและไปดูอาการซึงลองเพื่อนร่วมงานและเป็นสามีคนปัจจุบันของซูจี เป็นพ่อตามทะเบียนบ้านของแทยัง
" แทคนายเป็นอะไรไหม!!" ซูจีรีบช่วยประคองตัวเพื่อนขึ้นมา
" อย่า...ชาน..ชานช่วยแทคด้วย" แทคยอนได้สติ เค้าพยายามถีบตัวหนีจากเพื่อนสาวข้างตัว
"ถอยไปจี!!...อย่าเข้าใกล้แทค" ชานชองรีบดึงน้องชายออกมาให้ห่างจากตัวเพื่อนสาว ลีจุนโฮรีบเข้ามาช่วยกดขาแทคยอนไว้
"คุณอุยองมาช่วยกดขาคุณแทคทีครับ...เดี๋ยวผมจะไปแจ้งเจ้าหน้าที่" จุนโฮร้องบอกพร้อมปล่อยมือจากขาของแทคยอนที่พยายามเตะอากาศไม่หยุด
" ชาน..ชานช่วยแทคด้วย...!!" แทคยอนผลักร่างของพี่ชายตัวเองออกเท่าที่จะทำได้
" เกิดอะไรขึ้นน่ะพี่ชาน!! " ซูจีชะงัก เธอสับสน
อูยองมองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา 2 มือเค้ากดขาแทคยอนอย่างลำบาก ด้วยปัญหาทางสรีระ แทคยอนแรงเยอะกว่าอูยองมาก อุยองไม่เคยรู้เรื่องนี้ เค้าไม่รู้อะไรเลย
“แทคใจเย็นนะ!!..ไม่มีใครทำร้ายนายได้แล้ว" ชานชองกอดแทคยอนไว้ เค้าจับแขนน้องชายไขว้ไปด้านหลัง ฝ่ามือใหญ่หนาล็อคข้อมือน้องชายแน่น
' พอแล้วแทค..ชานขอโทษ' เสียงที่ดังก้องในใจของควานชานชอง คำขอโทษเป็นหมื่นเป็นล้านครั้งที่ไม่เคยได้รับการให้อภัย
ตึก ตึก ตึก
เจ้าหน้าที่พยาบาลวิ่งมาพร้อมกับแพทย์เวรอีกคนนึง เจ้าหน้าที่ขอทางเพื่อจะจัดการล็อคตัวแทคยอนเอง แต่จุนโฮปฎิเสธ
"พวกคุณแค่ให้ยาเค้า อย่าจับตัวเค้า ..ผมขอ!!" จุนโฮออกตัว
"พวกคุณนั่นแหละถอยออกไปพวกผมจะได้ทำงานได้" เจ้าหน้าที่อีกคนเถียง
" เค้ากำลังกลัว..ให้พี่ชายเค้าจับเองดีกว่าครับ!!" ลีจุนโฮเริ่มหงุดหงิด
เจ้าหน้าที่2คนแทรกตัวเข้าไปเพื่อจะล็อกตัวแทคแทนชานซอง และอูยองโดยไม่สนใจคำพูดจุนโฮ ช่วงจังหวะที่ชานชองโดนเบียดออก แทคยอนก็สะบัดตัวหลุดจากการควบคุมของชาน เค้าสะบัดข้อศอกแหลมๆของเค้ากระแทกเข้ากับสันจมูกของเจ้าหน้าที่อีกคนที่กำลังจะเข้ามาช่วยจับ
“อั่ก!!” เสียงเจ้าหน้าที่ร้องลั่น
เลือดสดๆไหลออกจากจมูกของจนท. จนท.ก้มตัวลงกับพื้น ความเจ็บปวดวิ่งไปทั่วใบหน้า แทคยอนสะบัดขาหลุดจากมือเจ้าหน้าที่ชายที่เข้ามาทำงานแทนอูยองอย่างง่ายดาย แทคยอนถีบตัวหนีอย่างรวดเร็วและวิ่งหนีสุดกำลัง
" แทค..อย่าไป!!" ชานชองที่กึ่งลุกกึ่งนั่งพยายามเอื้อมมือคว้าแขนของน้องชาย แต่เค้าทำพลาด
" บ้าเอ๊ย!!" จุนโฮสบถฉุนเฉียวและไม่สบอารมณ์ใส่เจ้าหน้าที่พยาบาลทันที่
ช่ายร่างใหญ่วิ่งออกมาจากแผนกICU ข้างนอกมีเจ้าหน้าที่และผู้ป่วยเดินกันควักไคว่ แทคยอนหันซ้ายหันขวา เสียงประชาสัมพันธ์ เสียงรอบข้างดังก้องในหัวของเค้า
" แทค!!.. นายอยู่ไหน!! " ชานซองวิ่งไปทั่วโรงบาล เค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะหาน้องชายเจอได้ที่ไหน เค้าพลัดหลงกับแทคยอน
" ไม่..ไม่..ไม่..ไม่เอ าแทคไม่ชอบโรงพยาบาล..ไม่เอา...ชาน..แทคกลัว" แทคยอนขยับปากงุบงิบๆ
" แทคเกลียดโรงบาล..ชาน...แทคที่นี่ทำไม" แทคยอนสับสน เค้ายืนนิ่งก้มหน้า 2มือจับขมับ เหงื่อเม็ดใหญ่แตกเต็มหน้าเต็มคอ เสื้อเชิ้ตของเค้าเปียกแนบจนเห็นแผ่นหลังเกือบทั้งหมด
" คุณคะไม่สบายรึเปล่าคะ" เจ้าหน้าที่พยาบาลเดินเข้ามาถาม แทคยอนผวาเมื่อเห็นยูนิฟอร์มสีฟ้าของนางพยาบาล
' ไม่...ไม่ ..แทคเกลียดโรงพยาบาล..ไม่เอา'
คนตัวใหญ่ผวาออกตัววิ่งอีกครั้ง
' แทคต้องออกไปจากที่นี่ ชาน..ช่วยแทคที..พ่อ...พ่ออยู่ไหน'
" แทค!!...คุณแทค...พี่แทค " ชานชอง อูยอง จุนโฮ ตะโกนเรียกชื่อแทคยอนเสียงดังลั่น เค้าวิ่งวนไปวนมาที่ด้านหน้าโรงบาล และในส่วนของแผนกที่คิดว่าแทคน่าจะต้องหลงเข้าไป
โรงพยาบาลรีบประกาศหาตัวแทคยอน เจ้าหน้าที่หลายคนวิ่งกันขวักไคว่
'คุณชาน...ออกมาทำอะไร?' นิชคุณนั่งอยู่ในสวนหย่อมมืดๆกลางโรงบาล เค้าเห็นพี่ชายแทคยอนวิ่งวนไปวนมา และจุนโฮ และเจ้าหน้าที่หลายคนวิ่งไปรอบๆ
ใจแรกเค้าตั้งใจจะกลับบ้าน แต่หัวใจของเค้ากลับบอกว่าอยากเจอแทคยอนมาก อย่างน้อยให้เค้าได้เห็นแทคยอนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่แทคจะกลับไปเป็นคนของซูจี
' คุณน่าจะเกลียดแทคนะ ทำไมคุณถึงยังต้องการแทคอยู่ ทั้งที่แทคหักหลังคุณแท้ๆ'
แทคยอนวิ่งสวนทางกับจุนโฮเพียงไม่กี่นาที เค้าวิ่งออกจากประตูโรงบาลส่วนกลาง ตรงดิ่งมายังสวนด้านหน้าที่นิชคุณนั่งอยู่ นิชคุณคิดว่าแทคจะมาหาเค้า หัวใจของเค้ามันพองโตขึ้น แต่เปล่าเลยแทคยอนวิ่งผ่านเค้าไปง่ายๆราวกับเค้าไม่มีตัวตน
นิชคุณรู้สึกเจ็บจี๊ดด้านในอก แต่เค้าตัดสินใจแล้ว เค้าจะจบเรื่องนี้ด้วยตัวเค้า เค้าจะสารภาพรักแทคยอนอีกสักครั้ง ไม่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นเรื่องดี หรือเรื่องร้าย
ชายผิวสีหยุดยืนนิ่งเมื่อหันไปเจอกำแพงต้นไม้ พุ่มไม้ที่ตัดแต่งเป็นแนวกำแพงเตี้ยๆ แทคยอนหันรีหันขวาง ออกแรงแหวกพุ่มไม้ด้านล่าง เพื่อมุดตัวเข้าไป
" แทคนายทำอะไรน่ะ!! " นิชคุณนิ่วหน้า เค้าสับสนกับสิ่งที่แทคยอนทำ คนตัวขาวงงงวย
" แทค...หนีใครอยู่" แทคยอนเงยหน้าขึ้น เค้าขยับตัวไปด้านหลังมากกว่าเดิม แถมด้วยการดึงกิ่งไม้มาปกปิดตัวเอง ทำยังกับว่ามันปกปิดร่างกายอันใหญ่โตของตัวเองได้งั้นแหละ ใบหน้าคนผิวเข้มแดงก่ำและเปื้อนน้ำตา
" แทค!! นายร้องไห้เหรอ??" นิชคุณรั้งกิ่งไม้ออก
"อย่า.เข้ามานะ...แม่อย่า..ชานช่วยแทคด้วย" คนผิวเข้มสะดุ้งโหยง เค้าพลิกตัวหนี พยายามจะมุดพุ่มไม้หนีเข้าไปให้ลึกที่สุด
" แทคอย่าเข้าไปในนั้น!!" นิชคุณงงเค้าไม่เข้าใจความหมายที่แทคยอนพร่ำเพ้อ แต่เค้าคิดว่านี่มันไม่ปกติแน่ๆ
" แทค..นายอยู่ไหนแทค" เสียงชานชองตะโกนลั่นไปทั่ว เจ้าหน้าที่พยาบาล และรปภ.ถือไฟฉายส่องไปมาตามพุ่มไม้
พรึบ!! เเสงสว่างกลางลานสนามรอบโรงบาลสว่างขึ้น นิชคุณจับข้อเท้าแทคยอนไว้ได้ทัน เพราะเจ้าของร่างกำลังตะเกียจตะกายหนีตายหายไปในพุ่มไม้
" อ๊า.....อ๊าก..ไม่...ไม่..อั่ก....ไม่เอาโรงบาล...ไม่เอา ..แทคกลัว..อ๊าาา"
แสงสว่างวาบทำให้แทคยอนตกใจกลัวบวกกับการโดนจับที่ข้อเท้าโดยไม่ทันตั้งตัว คนตัวใหญ่กรีดร้องออกมาสุดเสียง และชักอย่างแรงในคราวเดียว
" อั่ก..อึก..กึก..กึก " น้ำลายสีขาวเป็นฟองค่อยๆไหลออกจากริมฝีปากบางหยัก ใบหน้าคนสีเข้มสะบัดไปมา ปากและฟันของแทคยอนกระทบกันจนได้ยินเสียงกึกๆไม่หยุด ร่างกายแทคยอนเหยียดเกร็ง เค้าดิ้นเเละกระตุก แทคยอนใช้เล็บเกาคอตัวเองจนเป็นฮ่อเลือด และบางรอยเริ่มมีเลือดซึมออกมา กิ่งไม้รอบตัวเกี่ยวหน้าและแขนแทคจนเป็นแผล คนผิวขาวตกใจทำอะไรไม่ถูกในคราวแรก แต่เค้าก็ตั้งสติได้เร็วขึ้นนิชคุณแทรกตัวผ่านกิ่งไม้เข้าไปเพื่อปกป้องแทคจากกิ่งไม้แหลมๆที่เกิดจากการตัดแต่งกิ่งให้สวยงามหลายต่อหลายครั้ง
นิชคุณรั้งมือแทคยอนออกจากคอและกดมันลงกับพื้นข้างหัวแทคยอนอย่างยากลำบาก
" ช่วยด้วย!! ใครก็ได้ช่วยที มีคนเจ็บอยู่ตรงนี้" นิชคุณตะโกนเรียกคนมาช่วยสุดเสียง
" อยู่นี่!! แทคอยู่นี่" ชานชองตะโกนเรียกเจ้าหน้าที่และจุนโฮ เค้าได้ยินเสียงนิชคุณร้องออกมาจากในกำแพงต้นไม้ที่พังยับตรงหน้า
ชานชองวิ่งมาถึง เค้าเห็นนิชคุณครอมทับตัวแทคยอนอยู่ในดงหญ้า
"นายทำบ้าอะไรน่ะ!!" ชานชองตวาดเสียงดัง
คนตัวขาวเอี้ยวคอมาด้านหลังเค้าเห็นชานชอง พระพุทธเจ้าได้ยินคำขอจากเค้า
" ช่วยแทคด้วย!! แทค..เป็นอะไรไม่รู้ เค้าชะ...ชักด้วย...ทำไม!!..เกิดอะไรขึ้น!!
นิชคุณตอบเสียงสั่น เจ้าตัวยังคงกดแทคยอนไว้แน่น
เจ้าหน้าที่และหมอกรูกันเข้ามาในขณะที่นิชคุณเป็นคนกดแทคไว้ แทคยอนฉีดยาและหามขึ้นเปลเพื่อไปICU
" แทคพูดว่า..ไม่แม่อย่า...กับไม่เอาโรงพยาบาล " นิชคุณหอบหายใจฮัก ใบหน้าสวยๆและแขนขาวๆ มีรอยกิ่งไม้บาดและขูดถลอกหลายรอย ไม่แพ้รอยบนตัวแทคยอน
ชานชองหันขวับมามองนิชคุณทันที " ตะกี้นายว่าอะไรนะ!!" ชานชองถามซ้ำ
"กลับโฮ!!!..ให้ยาเสร็จแล้วพากลับเลย..ไม่ต้องรอตื่นแล้ว" ชานชองหันตะโกนบอกจุนโฮที่กำลังคุยกับคุณหมอ
" เอ๋!!" จุนโฮชะงักงัน
ชานชองวิ่งไปหาจุนโฮและหมอที่ฉีดยาให้แทค
" ความจำกลับมาแล้วแน่ๆ ให้อยู่โรงบาลไม่ได้แล้ว "
จุนโฮทำคิ้วย่น หันมองคนรักอย่างไม่ชอบใจ
" แต่เค้าต้อง..คุณชาน..คุณต้องให้คุณแทคได้รับการดูแลอย่างเหมาะสมได้แล้วนะครับ..." จุนโฮเริ่มไม่เห็นด้วยกับคำพูดของคนรัก
“ไม่ได้..ให้นอนโรงพยาบาลไม่ได้...แทคกลัวโรงพยาบาล...พวกคุณจะกระตุ้นให้กลัว” ชานชองตะคอกใส่จุนโฮ
พวกเค้าคุยกันในห้องตรวจและตกลงกันว่าจะปล่อยแทคยอนกลับบ้าน หลังจากนั้นจุนโฮก็ปล่อยให้เพื่อนตัวขาวที่ยืนรอหน้าห้องได้เข้ามาในห้อง
"เกิดอะไรขึ้นน่ะโฮ"นิชคุณถามทั้งน้ำตา
"..รออีกนิดนะคุณ..เดี๋ยวเราคอยคุยกันนะ..นายใจเย็นๆ....นายต้องเข้มแข็งกว่านี้...อยู่เป็นเพื่อนคุณแทคก่อนนะ..เดี๋ยวโฮมา"จุนโฮโอบกอดเพื่อนเบาๆ
จุนโฮพาชานชองออกมาข้างนอก
หมอหนุ่มหันมองมาทางเตียงนอนแทคยอน เพื่อนตัวขาวนั่งกุมมือแทคยอนไม่ปล่อย กลับมาสภาพเดิมอีกแล้ว ในขณะที่เพื่อนของชานชองก็ยังอยู่ไอซียู ลูกสาวคุณซูจีก็ยังไม่พ้นขีดอันตราย
' นี่มันอะไรกันเนี่ย !!'
นิชคุณชานชองกับจุนโฮพาแทคยอนกลับบ้าน อูยองอยู่คอยดูแลซูจีที่โรงพยาบาล โจควอนตามมาอยู่เป็นเพื่อนอูยอง ส่วนพี่แพนด้าจะตามไปหาในตอนเช้า
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น