คลี่คลาย
3 วันต่อมาหลังจากจัดการปัญหาของทิฟฟานี่ไปแล้ว
เจ้าของรองเท้าลำลองสีขาวลากเสียง แซก แซก ไปตามทางเดินสีขาวจนถึงประตูอันโนมัติของแผนกจิตเวช คนผิวเข้มเดินนวยนาดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้บรรดาเจ้าหน้าที่และคนไข้ทั่วทั้งวอร์ด และเปลี่ยนสีหน้าเป็นสายตาเฉียบขาดทันทีที่ผลักประตูห้องพักแพทย์ของหมอลีจุนโฮทันที
" หมอโฮ..เห็นไอ้หมีไหมครับ" แทคยอนทำหน้าสงสัย เช้านี้คนรักตัวดีของเค้าหายหัวไปจากเตียงนอนตั้งแต่หัววัน แทคยอนพยายามติดต่อนิชคุณแล้วแต่คนรักเค้าปิดมือถือหนี ซึงลองก็ติดต่อไม่ได้ 2 คนนั้นแอบทำอะไรลับล่อๆรึเปล่า ตั้งแต่เมื่อ3 วันก่อนแล้ว นิชคุณเลี่ยงคำถามเค้าตลอด แถมหลบหน้าหลบตาเค้าด้วย ซึงลองก็ไม่ปริปากอะไร เช้านี้หมอนั่นก็แปะโน้ตทิ้งไว้หัวนอนว่าไปธุระ
" เอ่อ... ผม" จุนโฮหน้าซีดทันทีเมื่อหันมาเจอแทคยอน
" ผม..รู้แต่...เค้าขอไม่ให้ผมพูด" ‘หน้าโหดมาเลยง่า’ จุนโฮหลับตาแน่น พวกนายมันเลว พวกนายปล่อยฉันทิ้งไว้ที่นี่คนเดียวไอ้คุณ ไอ้หมีควายแง้
" หมอแทคอย่าฆ่าผมน้า...แง้" จุนโฮแหกปากลั่น
" ใครจะฆ่าคุณครับหมอโฮ?!" แทคยอนงง
" กะ..ก็ ...ชานบอกว่าจริงแล้วพี่แทคเป็นมาเฟียมาจากแผ่นดินใหญ่ ฆ่าคนมาเป็น100 ร้อย " หมอนั่นเล่าเป็นตุเป็นตะจนจุนโฮกลัวจริงๆเลย
ซึงลองได้รับข้อความแปลกประหลาดเมื่อ3วันก่อน มีคนส่งบัตรสนเทศน์มา บอกว่าคนที่พวกเค้าตามหาตัวอยู่ตอนนี้หนีไปซ่อนตัวที่ไหน เลขาคนสนิทพยายามหาที่มาของจดหมายแต่เค้าหาที่มาไม่ได้ รู้แต่ว่า ซีวอนหลบไปอยู่ที่นั่นจริงๆ เค้ารีบไปลากตัวซีวอนมาทันที ซึ่งก็ใช้เวลานานพอควร เพราะเหมือนซีวอนจะตื่นตัวตลอด เค้ารู้เมื่อซึงลองไปถึง แต่ก็ไม่พ้นเงื้อมมือเลขาคนเก่งของนิชคุณที่แบกความแค้นเหลือแสนไว้ในใจ ซึงลองลากตัวซีวอนไปในที่ร้างห่างไกลจากสายตาคน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับซีวอน เค้าจะเป็นคนทำลายหลักฐานทั้งหมดเอง
“ทั้งที่ผมจะยกโรงบาลให้คุณแล้วแท้ๆพี่ซี...ผมคุยกับพ่อแม่ผมแล้วเรื่องจะยกมันให้พี่หลังจากที่ผมแต่งงาน แต่พี่ทำให้เรื่องมันยาก พี่ทำให้ผมไม่อยากเสียโรงบาลนี้ให้ใคร เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ ระหว่างผมกับแม่” นิชคุณพร่ำ
“ พี่วางแผนฆ่าพ่อแม่ผมไม่พอพี่ยังฆ่าควอนด้วย จิตใจพี่ทำด้วยอะไร...เราเป็นครอบครัวเดียวกันแท้ๆ พี่ทำกับผมแบบนี้ได้ยังไงกัน พี่อยากได้อะไรทำไมพี่ไม่บอกผมตรงๆ เราคุยกันได้นี่ เราต่างก็โตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ...” นิชคุณร่ำไห้
“นายเอาทุกอย่างไปจากฉัน ทั้งที่ฉันติดรายชื่อผู้บริหาร แต่พอแกมาแกก็ได้มันไปง่าย ฉันทำงานอย่างหนัก ถึงฉันไม่บอกแกก็น่าจะรู้ตัวว่านายล้ำเส้นฉันอยู่” ซีวอนเดือดดาล
"ทำไมพี่ไม่ช่วยผมล่ะ ตอนที่บริษัทกำลังแย่ ตอนที่โรงพยาบาลกำลังจะเจ๊ง ถ้าพี่เข้ามาช่วยผม ..ป่านนี้พี่ได้ขึ้นแท่นบริหารไปแล้ว...เพราะพี่มัวแต่แค้นผมอยากเห็นผมพินาศ อยากเห็นผมเจ็บปวด เป็นไงล่ะ ตอนนี้หมีชานเลยได้มาอยู่แทนตำแหน่งพี่ เพราะเค้าช่วยผมไว้ ช่วยยื้อชีวิตโรงบาลของแม่ผมไว้ พี่อย่ามาโทษว่าผมทำลายชีวิตพี่ ...ถ้าพี่จะโทษพี่ต้องโทษตัวพี่เอง"
“แต่ช่างมันเถอะ...เรื่องนี้มันไม่สำคัญแล้ว เพราะมันผ่านไปแล้ว เรากลับไปแก้อะไรไม่ได้ใช่มั้ยครับ เรามาจบเรื่องระหว่างเรากันเถอะ” นิชคุณชักปืนออกจากเอว เค้ายกปืนขึ้นหันปากกระบอกปืนไปยังหัวซีวอน พร้อมเหนี่ยวไกปืน
"ใจเย็นคุณ... นายไม่จำเป็นต้องให้มือตัวเองเปื้อนเลือดเลย " ชานชองเดินมาแตะวัตถุสีเงินวาวในมือนิชคุณ
"พี่ซียังลากรุ่นพี่นายเข้ามาด้วย...เค้าตัดสายเบรครถทำให้พ่อแม่คุณตาย ทำให้น้องสาวพี่แทคเจ็บด้วยนะ"
“ใช่คุณ...แต่ฟังชานก่อนได้ไหม ครอบครัวพี่แทครวยมาก พ่อแม่เค้าทำธุรกิจการค้าระหว่างประเทศ เป็นครอบครัวตัวอย่าง แทยอนเธอเป็นนักเปียโนมือสมัครเล่นกำลังเทิรน์โปร อุบัติเหตุรถคว้ำตอนนั้นทำให้เธอใช้มือได้ไม่เหมือนเดิม เธอมีอาการซึมเศร้าแบบเห็นได้ชัด ตอนนั้นพี่แทคเป็นหมออายุรกรรม เค้าเป็นรุ่นพี่ฉัน พอแทประสบอุบัติเหตุ พี่แทคก็ตัดสินใจต่อแพทย์เฉพาะทางศัลยกรรมระบบประสาททันที เค้าพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะหาทางรักษามือของน้องสาวให้ได้ แต่แทยอนเองกลับถอดใจ เธอเริ่มทำตัวเหลวแหลก สุดท้ายเธอก็ติดยา และฆ่าตัวตายหลังแทคยอนต่อเฉพาะทางได้แค่ปีเดียว เธอกระโดดจากตึกในวันเกิดของแม่ ในห้องของเธอเอง เพียงเพราะว่าคำพูดของคนไม่กี่คน ถึงเธอเล่นเปียโนไม่ได้ เธอก็ยังมีเงินพอที่จะทำอะไรได้อีกหลายอย่าง เพราะเธอมีเงิน เพราะครอบครัวเธอรวย เธอหนีออกจากงานวันเกิดแม่ที่โรงแรม พี่แทคตามเธอกลับมาที่หอพักของเธอ พวกเค้าทะเลาะกัน และเธอโดดตึกต่อหน้าพี่แทคยอน แม่พี่แทคตรอมใจตายเพราะคิดว่าตัวเองเป็นสาเหตุ ในขณะที่พ่อของพี่แทคยิงตัวตาย พี่แทคเข้าบำบัดจิต2 ปี หลังจากแทยอนฆ่าตัวตาย และสูญเสียครอบครัวที่เหลือในเวลาไม่นาน จากผู้ชายที่เคยหัวเราะได้ทั้งวัน จากคนที่เข้มแข็ง เป็นคนที่หมดสิ้นทุกอย่าง เค้าเคยพยายามฆ่าตัวตายหลายครั้ง" ชานชองเล่าเรื่องเหมือนเป็นเรื่องของตัวเอง
"พี่แทคใช้เวลานานมากกว่าจะกลับมายืนตรงจุดนี้ได้ ฉันคิดว่าพี่แทคต้องเข้าใจนาย แต่สิ่งนึงที่นายไม่เหมือนกับพี่แทคคือ พี่แทคไม่โกรธ นาย พ่อแม่นาย เพื่อนๆแทที่พาแทเสียคน แต่เค้าโกรธตัวเอง ข้อนี้แหละที่นายกับเค้าต่างกันนะคุณ" ชานชองพูดต่อ
" นายพูดเหมือนฉันทำผิดมาตลอดเลยนะ" นิชคุณก้มหน้าปล่อยให้ปอยผมลงมาปิดหน้าทั้งหมด
" นายไม่จำเป็นต้องให้มือตัวเองเปื้อนเลือดเลย " ชานชองเดินมาแตะวัตถุสีเงินวาวในมือนิชคุณ
" ฉันจะทำยังไงหล่ะ เฮอะ!! นายจะให้ฉันทำยังไง " นิชคุณเกรียดกราดเสียงดัง
" ส่งไปเกาหลีเหนือสิ ที่นั่นต้องการมนุษย์ทดลองอยู่นี่"
เสียงเยือกเย็นของบุคคลอีกคนดังมาจากหน้าประตูห้อง
" คุณเคยได้ยินเรื่องนี่ไหมคับคุณซีวอน " บรุษผิวเข้มสาวเท้ามาหยุดตรงหน้าซีวอนที่ถูกมัดไว้กับผนักเก้าอี้ที่พื้น
" ไม่นะ!! ได้โปรด อย่าพาฉันไปที่นั่น " ซีวอนดิ้นไปมาบนเก้าอี้ เค้าไม่อยากไปเกาหลีเหนือ
" คุณแทคยอนครับได้โปรด!! ให้ผมรับโทษที่นี่!! ได้โปรดเถอะครับ!! " ซีวอนร้องลั่น ไม่ ไม่ ไม่
" แทค คุณมานี่ได้ยังไง " นิชคุณตกใจ เค้าไม่อยากให้เรื่องนี้รู้ถึงหูแทคยอน เค้ากำลังจะฆ่าซีวอนด้วยมือตัวเอง
บุรุษผิวเข้มยิ้มฟันขาวใส่คนรัก
" ฉันไม่โง่ให้ถูกหลอก " คนร่างหนาเดินเข้ามาดึงปืนจากมือนิชคุณและนำมาเก็บไว้หลังเอวตัวเอง แทคยอนโอบแขนรอบเอวคนร่างขาว
" ให้มันจบเท่านี้เถอะคุณ" แทคยอนพูดกับคนในอ้อมกอด
" พี่บูมครับ ฝากด้วยนะครับ" แทคยอนบอกบรุษร่างท้วมที่วันนี้มาในลุกของยมฑูตมากกว่าทนาย
" แทคจะไม่เล่าอะไรให้คุณฟังเลยรึครับ " คนผิวขาวมองใบหน้าคนรักของตน
"คุณเสียใจมากนะ" นิชคุณซบไหล่คนตัวใหญ่ไว้
" งั้นเรากลับไปคุยกันที่บ้านละกันนะ ....แค่คุยนะห้ามทำอย่างอื่น" แทคยอนยิ้มร้ายใส่คนตัวขาว เพราะแฟนเค้าเป็นพวกหื่นตลอดเวลา
ทั้ง3 คนนั่งรถออกมาจากโรงงานร้างพร้อมกัน ซึงลองขับรถไปส่งชานชองที่โรงบาล จากนั้นก็ขับรถไปส่งนิชคุณและแทคยอนที่คอนโดแทคยอน
“ไม่นะ...อย่าทำแบบนี้...ผมขอร้องอย่าส่งผมไป..คุณทนายผมขอร้อง...ผมไม่ได้ตั้งใจใส่ร้ายน้องชายคุณนะ..ได้โปรด” ซีวอนโวยวายขอความเมตตา
“เห็นทีจะไม่ได้นะครับ...คุณสืบประวัติผมด้วยนี่ คุณน่าจะรู้จักนิสัยผมดี...” บูมส่งสายตาเลือดเย็นกลับจนซีวอนหน้าซีด
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น