“ดื่ม..ดื่มโลด” พี่แพนด้าตะแง้ว ๆ พามากินที่โพจังมาจา ร้านอาหารข้างทางใกล้กับบริษัท ของที่กินก็ง่ายๆ เหล้าก็เป็นพวกโซจู และเบียร์
คิมมินจุนซูเทโซจูใส่แก้วตัวเองแล้วดื่มรวดเดียวหมด จากนั้นลุกขึ้นเทโซจูให้ทุกคน เค้ายื่นคอขวดเหล้ามาที่แก้วแทคยอนที่นั่งคีบกิมจิเต้าหู้เนื้อนุ่มอยู่
" พี่...อย่าเทๆ..ผมยังเมาค้างอยู่ !! " แทคยอนยกมือมาปิดแก้วขอตัวเองไว้
" ไม่ได้!! วันนี้นายต้องดื่ม..วันนี้วันเกิดชั้น" พี่แพนด้าจ้องตาแทคยอนเขม้ง
" ขอโทษครับ..ผมให้แทคดื่มไม่ได้จริง...ได้โปรด..ถือซะว่าผมขอร้อง" ชานชองช่วยแทคยอนอีกเสียง
" งั้น..คุณชาน..ดื่มแทนนะครับ" แพนด้าหันมาจ้องตาพี่หมีแทน จุนซูเปลี่ยนเป้าหมายมาที่แก้วของพี่ใหญ่CTS
มืออวบขาวยื่นมาคว้าแก้วชานชองไป
" เห็นทีจะไม่ได้นะพี่ คืนนี้คุณชานมีนัดกับผม" ลีจุนโฮโผ่ลมาจากด้านหลังชานชองในเสื้อเชิ้ตสีครีมส้ม ดวงตาหยียิ้มจนมองไม่เห็นตาดำ
" อะไรง่า!! ..." แพนด้าโวยวาย เพื่อนๆรวมหัวกันหัวเราะ
" เป็นไงบ้างครับคุณชาน.." จุนโฮขยับตัวลงนั่งข้างหมีชาน ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ
" อาการไม่ดีเลย...ผมไม่ชอบอาการป่วยที่คาดเดาล่วงหน้าไม่ได้แบบนี้” ชานชองเปรย สายตาจับจ้องอยู่แต่กับน้องชาย
แทคยอนคุยเล่นกับคนอื่นๆได้ดี นิชคุณทำเหมือนเจ้าแมวยักษ์เป็นอากาศธาตุ แทคยอนเหลือบมองคนผิวขาวหลายครั้ง สายตาเศร้าสร้อยที่นิชคุณเห็น ทำเอาเค้ารู้สึกวุ่นวายใจ และรู้สึกเหมือนตัวเองทำผิดตะหงิดๆ
555 กรี๊ด 555 ผู้หญิงโต๊ะข้างหลังส่งเสียงดังน่ารำคาญ กลุ่มพนักงานสาวสวยประมาณ7 คนนั่งกินเหล้ากันมาก่อนที่พวกแพนด้าจะมาถึง
แทคยอนคีบอาหารเข้าปากเคี้ยวๆ พอจะกลืนเค้าก็รู้สึกเหมือนอยากจะอ้วก..เค้ายกมือขึ้นปิดปาก พยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
'ช่วงนี้เป็นอะไรเนี่ย!! อาการยังกับผู้หญิงท้องแน่ะ จะท้องได้ไงฟะ ฉันเป็นผู้ชายนะ
' แทคยอนสบถในใจ
" ไม่อร่อยเหรอแทค " โจควอนถาม เมื่อเห็นรุ่นน้องจอมเขมือบกินน้อยผิดปกติ
“เอาโอเด้งเพิ่งไหมแทค” โจควอนเสนอเมนูเด็ดที่เค้าชอบ
" เอาสิ" แทคยอนยกยิ้มหวานให้รุ่นพี่ตัวเล็ก ทั้งที่ตัวเค้าเองรู้สึกว่าจะกลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว
55555 เสียงหัวเราะดังขึ้นอีก แทคยอนทิ้งตะเกียบลงบนโต๊ะ เค้าเอามือปิดปาก และวิ่งพรวดออกไปที่ริมถนนซึ่งห่างจากร้านอาหารพอสมควร
" บ้าเอ๊ย!! " ชานชองสบถเสียงดัง และรีบลุกตามน้องชายตัวใหญ่ออกไปทันที
" ป้าครับขอน้ำเปล่าขวดนึงนะครับ" ลี จุนโฮลุกไปหาขวดน้ำในตู้เย็น เค้าคว้าขวดน้ำเปล่าและรีบตามชานชองออกไปเช่นกัน
" เกิดอะไรขึ้นอ่ะ!!" โจควอนรีบวิ่งตามจุนโฮออกไปอีกคน
" โธ่พี่ฮะ..อย่าเพื่งเมาได้ไหมเนี่ย..ผมก็อยากไปดูพี่แทคน้า" อูยองแฮวใส่พี่แพนด้าที่มาซบไหล่และกอดเอวด้งไม่ปล่อย
คนผิวขาวกำมือเเน่นด้วยความกังวล นาทีแรกที่เห็นแทควิ่งออกไปนั่งหมอบที่ริมถนน เค้าเกอบจะวิ่งตามออกไปแล้ว แต่ตอนนี้แทคยอนมีชานชองคอยดูแลแล้ว เค้าคิดว่า ตรงนั้นไม่มีที่ยืนสำหรับเค้าแล้ว
' นายเป็นอะไรแทค' นิชคุณร้อนรน ใบหน้าเค้าเครียดขึง มือขาวกำแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือตัวเอง
" แทคเป็นไงบ้าง." ชานชองลูบหลังให้น้องชาย อีกมือก็รับขวดน้ำจากหมอโฮส่งให้แทคยอน
แทคยอนใช้น้ำกลั่วปาก และบ้วนน้ำทิ้ง เค้าค่อยๆลุกขึ้นโดยมีชานชองประคองไว้ จุนโฮรู้สึกสาสารแทคยอน เค้าอยากให้แทคยอนไปนอนโรงพยาบาลมากกว่ามาใช้ชีวิตล่อนไปล่อนมาข้างนอก ถึงควาน ชานชองจะดูแลน้องชายอย่างดี แต่การอยู่กับหมอมันน่าจะดีกว่าอยู่แล้ว ไม่ใช่แค่พี่ชายที่ดื้อหัวชนฝา แต่น้องชายก็ผยศไม่แพ้กัน จุนโฮไม่เข้าใจ2คนนี้เลย เมื่อ4ปีก่อน ควานชานชองก็มารับน้องชายออกจากโรงบาลไปโดยไม่รอพบหมอเจ้าของไข้ จุนโฮคิดว่าคืนนี้เค้าจะต้องเค้นความลับออกจากปากคนรักให้ได้ โจควอนเข้ามาช่วยประคองแทคอีกด้านนึง ทั้ง3 กลับมาที่ร้านอาหาร แทคยอนนั่งฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
" กลับก่อนได้นะแทค " โจควอนพูดกับแทคยอน
" ไม่สบายกลับไปนอนเถอะ" โจควอนพูดอีก
" นิดหน่อยเองไม่มีไรหรอกวันนี้วันเกิดพี่จุนซูนะ ยังไม่ได้ตัดเค้กเลย" แทคยอนเงยหน้าขึ้นริมฝีปากของเจ้าแมวยักษ์ยกยิ้มหวานให้รุ่นพี่ตัวเล็ก
" โอ้ย!! ไอ้แดกูนี่มันเมาพับแล้ว เค้กไม่ต้องกินแล้วก็ได้มั้ง กินเหล้ากับของหวาน ได้เมามากกว่าเดิมกันพอดี" โจควอนโวยวาย หันไปทำหน้าไม่พอใจใส่คนแก่ในทีม
" ใช่พี่..พี่พาพี่แทคกลับไปนอนเถอะนะครับ!!" อูยองสมทบเพิ่มอีกเสียงด้วยความเป็นห่วงและอยากจะตบหัวไอ้พี่แพนด้าที่ลากพี่แทคของเค้ามาลำบากวันนี้
" ครายเมา..ไม่ได้เมา" พี่แพนด้ายกหัวขึ้นจากไหล่น้องเล็ก
" เค้ก เค้ก อยากกินเค้กฝีมือ..." พี่แพนด้ายิ้มร่า
ปั่ก!
ฝ่ามือพิฆาตฟาดลงกลางหลังตาแก่แดกู โจควอนตาเขียวใส่ตาแก่ทันที
"ง่า!!.... เจ็บจัง..ควอนใจร้าย....แทคเอาเค้กมาปลอบใจพี่เร็วๆเลยนะ" พี่แพนด้าไขว้มือไปด้านหลังเพื่อลูบหลังของตน
" ครับพี่.." แทคยอนยิ้ม เค้าและจุนโฮ ชานชองเดินกลับไปหยิบเค้กที่รถจุนโฮ ซึ่งรถก็อยู่ไกลจากร้านพอสมควร
แทคยอนและชานชองแวะกลับบ้านก่อนที่จะมางานวันเกิดพี่แพนด้า ทีแรกชานชองไม่เห็นด้วย แต่เค้าไม่เคยขัดความสุขของน้องชายได้เลยสักครั้ง และเพราะชานและแทคไม่มีรถและของที่ทำไว้ต้องเข้าตู้เย็น ชานชองจึงโทรหาหมอโฮให้ไปเอาของที่บ้านแทคก่อนจะมาร้านอาหารที่นัดไว้ โดยที่ชานกับแทคจะล่วงหน้ามางานก่อน
แทคยอนถือไม้ขีด เค้าลองจุดไฟขึ้น ไม้ขีดติดไฟสว่างวาป คนผิวเข้มหลับตาเพื่อหลบแสงไฟ เค้ากระพริบตาไล่แสงแสงหลายครั้ง พื้นใต้ฝ่าเท้ากระเพื่อมไปมา
" โฮครับ..คุณโฮ " แทคยอนเรียกลีจุนโฮที่กำลังหยิบหมวกทรงกรวยวันเกิดออกจากรถ
" คะ..ครับคุณแทค.." จุนโฮหันมองแทคยอนผ่านกระจกประตูรถ
" ฝากถือเค้กหน่อยครับ" แทคยอนหลับตาและสะบัดหัวไปมาหลายครั้ง
"......"ชานชองกำลังยกเค้กออกมาจากรถ
"...สักครู่นะครับ” จุนโฮร้องตอบ
ทันทีที่พูดจบ เจ้าของคำพูดก็เดินโซเซกลับมาที่ร้านอาหาร ชานชองขยับตัวออกมานอกรถพร้อมกับกล่องเค้กในมือ
“แทคล่ะ!!”ควานชานชองหันมองไปรอบๆรถ
“ตะกี้ยังอยู่ตรงนี้นี่ครับ” จุนโฮหันรีหันขวางเช่นกัน
คนป่วยพาร่างตัวเองกลับมานั่งมึนต่อที่โต๊ะอาหาร
"..ผมฝากเค้กนะ.." ชานชองวางเค้กไว้บนหลังคารถ เค้าเห็นน้องชายเดินหายเข้าไปในร้านอาหาร
" หุบปากซักทีได้ไหม!!" เจ้าแมวยักษ์ลุกขึ้นหันไปตวาดใส่กลุ่มผุ้หญิงที่นั่งอยู่ไม่ห่างจากเค้ามากนัก
"หว๋า!! เหว๋อ..แทค!!" โจควอนตกใจแทบตกเก้าอี้ อยู่ๆเจ้าแมวที่เคยเป็นสุภาพบุรุษ และความอดทนสูงระดับทนเจ้านายเค้าได้ กลับสติแตกเพียงแค่เสียงผู้หญิงหัวเราะ
"....." นิชคุณ จุนซู อูยอง เงยหน้ามองแทคยอนที่อยู่ๆก็ยืนขึ้นตะคอกใส่คนอื่นทั้งที่ไม่ได้เมา
สาวสวยที่ดูเปรี้ยวเปรี้ยงปร้างที่สุดในกลุ่มโมโหที่มีคนมาขัดจังหวะ เธอหันกลับมาเพื่อที่จะด่าแทคยอนกลับเช่นกัน ใบหน้าคนผิวเข้มซีดขาว แสดงความเจ็บปวดออกมา แทคยอนกระพริบตาหลายต่อหลายครั้ง พร้อมสะบัดหัวไปมาไปอย่างแรง แสงไฟรอบตัว และเสียงทำให้แทคปวดร้าวไปทั้งตัว
" ย่ะ!! อะไรยะเมารึไง เมาก็กลับไปนอน!!" ผู้หญิงตวาดแว๊ดใส่แทคยอน เธอใช้นิ้วจิ้มอกแทคเบาๆ แค่เพียงปลายนิ้วก็ส่งคนผิวเข้มหงายหลัง เซกลับมากระแทกโต๊ะกินข้าวอย่างแรง จนโต๊ะคว้ำ
กรี๊ด !! กลุ่มผู้หญิงโต๊ะข้างหลังร้องพร้อมกันด้วยความตกใจ
" เฮ้!! ฉันไม่ได้ออกแรงเลยนะยะ" ผู้หญิงที่ทะเลาะกับแทคยอนร้องขึ้น
หว๋า!! โจควอน อูยอง นิชคุณกระโดดหลบโต๊ะที่ล้มระเนระนาดอย่างรวดเร็ว จุนซูหงายหลังลงไปนั่งที่พื้น แทคยอนล้มลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น
ไม่!!” ควาน ชานชองตะโกนลั่น เค้ารีบวิ่งมาไม่คิดชีวิตเมื่อเห็นร่างกายน้องชายล้มลงกับพื้น ชานชองเกือบโดนรถที่วิ่งสวนมาชน
" อยากตายรึไงวะ!!" คนขับเบรครถกระทันหัน เค้าเปิดกระจกออกมาด่าชานชองที่วิ่งผ่านหน้ารถไป
" แทค!!.. แทค!!" นิชคุณปรี่เข้ามาประคองตัวและหัวแทคยอนขึ้น มือขาวตบใบหน้าเพื่อน2-3 ที ใบหน้าของแทคยอนซีดขาว และผิวเริ่มเย็นลงจนน่าตกใจ
" แทค!!" โจควอนรีบเข้ามาดูเพื่อนชายเช่นกัน
" ด้ง...พี่ควอน..ดูแทคที...คุณจะไปเอารถ!!" นิชคุณรีบตาลีตาเหลือกออกจากร้านอาหารไปอย่างรวดเร็ว
" แทค!! " แฮ่ก แฮก!! ชานชองวิ่งมาถึงร้านอาหาร วันนี้โชคร้ายที่หมอโฮจอดรถไกลจากร้าน และเค้าติดข้ามถนนอยู่อีกฝั่งนึง พี่หมี รีบเข้ามาอุ้มน้องชาย เพื่อพาออกมานอนพื้นที่กว้างๆ ชานชองปลดกระดุมเสื้อน้องชายตัวโต เพื่อให้แทคยอนหายใจได้สะดวก
" รถพยาบาล!!.. เรียกรถพยาบาลที..ได้โปรด!!" ชานชองร้องขอความช่วยเหลือจากอูยองและโจควอน
" รถมาแล้ว พี่คุณเอารถมาแล้วฮะพี่ชาน" อูยองรีบบอกพี่ใหญ่เมื่อเห็นนิชคุณเทียบรถข้างฟุตบาท
" ขอโทษนะครับป้า ค่าใช้จ่ายเดี๋ยวผมจะเป็นคนจัดการให้เอง..เอ่อนี่นามบัตรผมครับ" โจควอนพูดเสียงสั่น เค้าโค้งตัวขอโทษคุณป้าร้านขายอาหารข้างทาง และขอโทษสาวๆที่ยืนมองดูด้วยความตื่นตะหนกและกลัวว่าจะโดนเอาเรื่อง
" ไม่เป็นไรหรอกจ้า..รีบไปดูพ่อหนุ่มนั่นเถอะ" คุณป้าส่งยิ้มให้ชายร่างเล็ก พร้อมตบบ่าโจควอนเบาๆ
ชานชองสั่งให้นิชคุณขับพาน้องชายไปที่โรงพยาบาลที่หมอโฮทำงานอยู่ ครั้งแรกที่ได้ยินชื่อโรงพยาบาลนิชคุณถึงกับอารมณ์เสีย ทั้งคู่โต้เถียงกัน สุดท้ายแล้วนิชคุณก็ต้องเชื่อฟังชานชองเพราะควาน ชานชองมีศักด์เป็นพี่ชายแทคยอน เมื่อนิชคุณขับรถมาจอดหน้าโรงบาล ชานชองและน้องเล็กช่วยกันพยุงร่างแทคยอนลงจากรถ
" โอ๊ะ!! ..มาอีกแล้วเหรอครับ..อาการเดียวกับเมื่อวานรึเปล่า" บุรุษพยาบาลจำหน้าแทคยอนได้ ผู้ชายคนนี้เค้าเป็นคนช่วยหามลงจากแท็กซี่เมื่อวาน
" ครับ..แต่อาการเหมือนจะแย่กว่าเมื่อวานนี้!!..ทั้งที่ผมก็ให้ยาเค้าครบแท้ๆ” ชานชองรีบตอบทันที
แทคยอนถูกคุณหมอพาตัวไป ชานชองและน้องเล็กยืนเฝ้าหน้าห้องฉุกเฉิน นิชคุณเดินกลับไปหาตัวบุรุษพยาบาล คนที่เขนเตียงมารับแทคยอน
" พยาบาลครับ." นิชคุณวิ่งเข้าไปหาบุรุษพยาบาลที่ดูเหมือนจะรู้ว่าแทคเป็นอะไร
" ครับ..มีอะไรครับ" เจ้าหน้าที่มองนิชคุณอย่างสงสัย
" คุณบอกว่าผู้ชายคนนั้นมานี่เมื่อวาน..มาเมื่อไหร่..เป็นอะไรมา" นิชคุณพูดเสียงสั่นๆ
" ประมาณบ่ายโมงมั้งครับ เห็นว่าเพิ่งทานอาหารเที่ยงไม่นาน อยู่ๆน้องเค้าก็ปวดหัวรุนแรง แล้วก็อาเจียน ญาติที่พามาแจ้งอาการประมาณนี้ครับ" บุรุษพยาบาลอธิบาย
นิชคุณฟังสิ่งที่บุรุษพยาบาลบอก กับเรื่องที่จุนซูเล่า ถ้างั้นเมื่อวานแทคยอนกับชานชองก็ไม่ได้ทำเรื่องแย่ๆกันในบริษัทสินะ
" หมอบอกไหมเค้าเป็นอะไร" นิชคุณรีบถาม
" ไม่ครับ..อันนี้ผมไม่ทราบ เอ่อผมขอตัวก่อนนะครับ" เจ้าหน้าที่ขอตัวไปเพื่อทำงานอื่น
" นายเป็นอะไรแทค!! " นิชคุณพูดกับตัวเอง คนผิวขาวเดินคอตกกลับมาหาเพื่อนตัวโต
ชานชองนั่งข้างเตียงแทคยอน เค้ากังวลใจมาก
' ทำไมนายเป็นวูบบ่อยขนาดนี้ แต่ก่อนนายไม่เป็นขนาดนี้นี่ '
มือหนาของชานชองสอดประสานนิ้วมือเรียวยาวของน้องชายแน่น ' พี่จะทำยังไง ผมต้องทำยังไง ชานต้องทำยังไง' ชานชองตัดสินใจว่า เค้าจะพาแทคยอนไปหาคุณลุงหมอที่แคลิฟอเนีย อย่างน้อยที่นั่นก็มีคนที่สามารถดูแลแทคได้ตลอดเวลา
" อูยอง.." ชานชองเรียกน้องเล็ก
" ครับพี่ชาน" ด้งเดินเข้ามาหาพี่ใหญ่ทันที
"โทรหาพี่ชายนายหน่อย ..พี่จะเปลี่ยนทีมงาน บอกให้เค้ามากับจี " ชานชองมองหน้าน้องคนเล็กของบริษัท
"เปลี่ยน??" ด้งเลิกคิ้วขึ้น สีหน้าแสดงความฉงน
" พี่จะพาแทคกลับบ้าน กลับไปรักษาที่นู่นน่าจะดีกว่า ที่นู่นมีประวัติการรักษาอยู่ " พี่หมีหมูเสียงเครียด
" ผมไม่ทำงานกับซูจีครับ" คนผิวขาวขัดจังหวะการสนทนาของชานชอง
มันไม่ใช่เพราะความหึง ไม่ใช่ความแค้นที่มีต่ออดีตคนรักหรืออดีตคู่หมั่น แต่สิ่งที่นิชคุณพูดมันเป็นเพียงแค่ข้ออ้างในการรั้งตัวแทคยอนไว้เท่านั้น
" ถ้างั้นก็ล้มโปรเจคซะ ผมจะจ่ายค่าสัญญากับชดเชยให้ทั้งหมด!!" ชานชองตอบกลับเสียงเย็น
" แต่...." นิชคุณรู้สึกผิดที่ทำให้ควานชานชองเข้าใจผิด เค้าปลีกตัวไปยืนมุมห้อง
' รักษาที่นี่ก็ได้นี่ ก็แค่เอาประวัติมาที่นี่...ประวัติอะไร??' นิชคุณย่นคิ้วจนแทบจะผูกติดกัน เค้าร้อนรนจนแทบบ้า
" ญาติคุณแทคยอนคะ" คุณหมอเปิดม่านเข้ามาด้านใน เธอกำลังจะบอกอาการของแทคยอนแต่ชานชองขัดขึ้นซะก่อน
"เอ่อ...ไปคุยกันข้างนอกได้ไหมครับ " ชานชองลุกขึ้นเดินออกไป
"อยู่เป็นเพื่อนแทคทีนะด้ง” ควานชานชองขอร้องอูยอง
" คุณชานคะ..หมอได้ทำการตรวจเช็คน้องชายคุณแล้ว ร่างกายเค้าปกติดี หมอทำการแสกนสมอง ตรวจหัวใจแล้วไม่พบความผิดปกติอะไร มีแค่สารหลั่งความสุขซีโรโตนินที่น้อยเกินไปมีโอกาสที่ผู้ป่วยจะเป็นโรคซึมเศร้า ก่อนหน้านี้น้องชายคุณเคยมีอาการประสาทหลอน หมอได้จ่ายยาคลายกังวลไปส่วนนึงและยาทางจิตเวชไปส่วนนึงแล้ว แต่อย่างที่เห็นว่ายาที่จ่ายไปยังไม่เพียงพอ หมออยากให้คุณแทคยอนเข้าไปพักที่วอร์ดจิตเวชเพื่อดูอาการค่ะ หมอเข้าใจว่าคุณแทคหวาดกลัวอะไรบางอย่างอยู่ แต่การปล่อยทิ้งไว้โดยไม่ได้รับการรักษาต่อเนื่องไม่ดีแน่ๆ"
ชานชองยืนนิ่ง เค้าอยากจะพูดหลายสิ่งหลายอย่างแต่ก็พูดไม่ออก
" พี่หมอครับ!!" จุนโฮโผล่พรวดมาจากด้านหลังด้วยอาการเหนื่อยหอบแฮ่ก เค้าไปส่งไอ้พี่แก่ และโจควอน จากนั้นก็ขับรถมาโรงบาล แล้วยังหาที่จอดรถไม่ได้ เพราะรถลูกค้าดันเข้ามาจอดในพื้นที่จอดรถของเจ้าหน้าที่ ทำให้จุนโฮต้องขึ้นไปจอดรถชั้นบนตึก และวิ่งลงมาชั้นล่าง เพราะลิฟท์คนเยอะมาก
"เอ่อ..จ๊ะ..แปปนะโฮพี่ติด.." หมอยองปลายตามองรุ่นน้องจากอีกแผนกนึง
' ยันเด็กไร้มารยาท!!
" ผมจะคุยกับพี่เรื่องคุณแทคยอนเองครับ ..เอ่อคุณชานไปอยู่กับคุณแทคเถอะ..เดี๋ยวโฮคุยให้เอง" จุนโฮพูดมาเป็นชุด พูดไปหายใจเข้าออกแรงๆไป 'โอ้ยโฮเหนื่อยอ่า'
" รู้จักกันเหรอ" หมอยองถามจุนโฮทันทีที่ชานชองเดินคอตกกลับไปหาน้องชาย
" อย่า..ได้คิดเชียวพี่ ..คนนี้ของผม" จุนโฮแยกเขี้ยวขู่รุ่นพี่ทันที
" ชิ!! แล้วหนุ่มหล่อในนั้นหล่ะ " หมอยองถามต่ออย่างสนอกสนใจ
" กินแห้วไปเหอะพี่..ในนั้นน่ะไม่มีเหลือให้พี่แล้ว" จุนโฮยิ้มสะใจ
" โลกนี้ชักจะอยู่ยากแล้วนะยะ อ้าย!!" พี่หมอยองเชิดหน้าใส่จุนโฮอย่างเคืองๆ
" ไงหายเหนื่อยรึยังยะ วันนี้คนป่วยแน่นไปหมด หล่อนโชคดีนะที่ไม่ได้อยู่กะดึก" หมอยองคุยกับหมอรุ่นโฮ
" ผมไม่อยู่กะดึกที่นี่ แต่ผมก็ไปอยู่กะดึกที่อื่นนะพี่ ดูถุงใต้ตาผมสิ ช้ำหมดแล้ว" จุนโฮพยายามเข้าเรื่อง
" พี่คิดว่าผู้ป่วยที่มีปัญหาเกี่ยวกับการปฎิเสษเข้ารับการรักษาในโรงบาลสาเหตุเกิดจากอะไร " จุนโฮถามหมอรุ่นพี่
“แล้วเกี่ยวอะไรกัน...นายอยากจะพูดอะไร??” พี่หมอยองขมวดคิ้ว
“ผมบอกได้แค่ว่า สาเหตุที่คุณควานไม่ยอมให้น้องชายเข้ามารักษาในโรงบาลก็เพราะเคยมีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นขณะที่เค้าเข้ารับการรักษา ความผิดผลาดบางอย่างที่เกิดจากบุคคลากร” จุนโฮอธิบายหน้าเครียด
“นายจะบอกว่าน้องชายสุดหล่อของแฟนนายเป็นโรคกลัวโรงบาลเหรอ??...แต่มันก็ต้องแก้ใช่ไหมล่ะโฮ...จะบอกว่ากลัวเลยไม่มาหาหมอมันก็ไม่ถูกนะ” หมอยองตอบกลับ
"ในประวัติเขียนว่าPTSDจากการถูกคนในครอบครัวทำร้าย และความจำเสื่อม.. เค้าถูกทำร้ายเกือบตายตอนอยู่โรงบาลและที่คุณชานกลัวก็คือ ตอนนี้เราไม่รู้ว่าคุณแทคได้ความจำกลับมากี่ส่วนแล้ว...เค้ากลัวว่ายิ่งได้อยู่ในสถานที่ที่เป็นตัวจุดฉนวนจะยิ่งกระตุ้นให้คุรแทคป่วย" จุนโฮเงียบ เค้ากำมือแน่น เค้าหลับตาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
"ผมเคยเห็นตอนที่คุณแทคยอนละเมอ..และประสานหลอน ดูคล้ายว่าใจเค้าเปิดรับแค่พี่ชายคนเดียว คนที่จะปลุกเค้าตื่นจากฝันร้ายได้ มีแค่พี่ชายเค้า" จุนโฮพูดกับหมอยองด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
" เธอจะบอกว่า..ถึงเค้าอยู่โรงพยาบาลถ้าเกิดอะไรขึ้นหมอก็ช่วยอะไรไม่ได้สินะ...แต่นายอย่าลืมว่าเรามียาระงับประสาทนะ" รุ่นพี่ยองยังคงไม่ยอมเข้าใจ
“พี่ครับ!!” หมอโฮหน้าหงิกทันที
" งั้นเธอจะพาเค้ากลับเหรอ" หมอยองถามรุ่นน้อง
" ผมจะดูแลเค้าให้ดีที่สุดครับ ถ้ามันตึงมือเกินไปผมจะคุยกับคุณชานเรื่องส่งคุณแทคมาหาพี่เอง" จุนโฮสูดน้ำมูก พอนึกภาพแทคยอนร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว จุนโฮก็มักจะน้ำตาคลอขึ้นมาทุกที
“ตามนี้ก็ได้...ถ้ามีปัญหาอะไรก็ไลน์มานะ” พี่หมอยองกล่าวก่อนจะปลีกตัวไปทำงานต่อ
"เรื่องที่นายพูดตะกี้นี้มันเรื่องอะไร" นิชคุณออกมานอกห้องและได้ยินทุกอย่างที่จุนโฮคุยกับพี่หมอ
" เรื่องอะไร?? .." จุนโฮพยายามเลี่ยงที่จะตอบ
" เรื่องที่นายพูดตะกี้ เรื่องแทคป่วย ประวัติครอบครัวอะไร" นิชคุณน้ำตาคลอเบ้า ' อย่าพาแทคไปไหนนะ อย่าพาคนรักของฉันไปไหนอีก จากกันหนเดียวเกิดพอแล้ว'
นิชคุณรู้สึกว่าเค้าไม่อาจปล่อยมือจากความความสัมพันธ์นี้ได้
"ได้โปรด!!" เพื่อนตัวขาวทรุดตัวลงกับพื้น
นิชคุณปล่อยโฮร้องไห้ออกมาเสียงดังโดยไม่ได้สนใจหรือแคร์สายตาของคนไข้ เจ้าหน้าที่ หรือ ใครเลย
อึก อึก โฮ ฮือ ฮือ
เสียงร้องไห้ของใครบางคนดังขึ้นปลุกให้ชายนิทราต่นขึ้นจากผวังค์ เปลือกตาของคนบนเตียงขยับไปมา และลืมตาขึ้นช้าๆ เสียงร้องไห้ของใครสักคน ดังแผ่วมาเป็นระยะๆ
' โอ้ยโฮปวดหัวจริงๆ'
"นายเป็นอะไร" แทคยอนเดินออกมาจากห้องโดยมีพี่ชายตัวโตคอยพยุงตัวไว้ ควานชานชองกลัวว่าน้องชายเค้าจะล้ม
" อย่าพาแทคไปนะ!!" นิชคุณนั่งครวญครางอยู่กับพื้นทางเดิน
“พาไปไหน??” แทคยอนยอนเปรยพร้อมกับสะกิดบ่าคนที่ย่ำยีหัวใจเค้า
นิชคุณหันมองไปทางด้านหลังของตัวเอง มุมสูงมีภาพชายคนรักของเค้าประดับอยู่ นิชคุณรีบลุกขึ้นและโผกอดชายคนรักทันที
"ร้องไห้อีกแล้วนะ...อย่าร้องสิ....ตาสวยๆช้ำหมดแล้วนะ" แทคยอนยกยิ้มบางๆ นิ้วมือเรียวยาวค่อยๆปาดคราบน้ำตาบนเเก้มนวลของเพื่อนตัวขาวอย่างเบามือ
" เรากลับบ้านกันเลยได้รึเปล่าครับ" แทคยอนหันมายิ้มหวานให้พี่หมียักษ์
" นี่ใช่ไหมที่โฮบอกพี่ว่าเป็นแฟนกัน" หมอยองกำมือขึ้นกัดเล็บด้วยความอิจฉา
" ไหนว่าจะไปแล้วไงล่ะพี่!!" จุนโฮตกใจที่อยู่ๆหมอรุ่นพี่ก็โผล่มาพูดข้างหู
“เสียงร้องไห้ดังไปจนถึงข้างนอกเลยย่ะ!!...ฉันเลยมาดูเผื่อจะช่วยอะไรได้” พี่หมอสวนทันควัน ราวกับโดนจับได้ว่า...อู้งาน
“อ๋า!!...เกิดมาเป็นผู้ชายทั้งทีดันสวยกว่าผู้หญิง...แล้วผู้หญิงอย่างพวกฉันจะอยู่กันยังไงเนี่ย”หมอยองแค้นใจ
" สวยเหมือนผู้หญิง แต่เค้าก็ไม่ได้มาจะมาทำตัวสวยแข่งกับพวกพี่นี่...หมอนี่แมนผิดกับหน้าตา" พูดจบจุนโฮก็แสยะยิ้ม
"ห๋า!! จริงง่ะ... อย่างงี้เธอก็เป็นสามีด้วยรึเปล่า!!" หมอยองตาโตเป็นไข่ห่าน
" อย่าเลยครับ ผมชอบเป็นภรรยามากกว่าแต่ผมไม่แข่งสวยกับพี่หรอก" จุนโฮแควะกลับ
" อาการเค้าดูปกติดีนะ" หมอยองชี้ไปทางแทคยอน
" ดูปกติแค่ตอนหลังได้รับยาไปเท่านั้นแหละครับ ...ผมขอยาเพิ่มด้วยได้ไหมครับ"
" ยาอะไรอีกยะ!!" หมอยองแหวใส่
"ยาแก้ปวดหัวครับ..ผมจะทำยังไงดีกับไอ้หน้าสวยเอาแต่ใจดีเนี่ย" จุนโฮถอนหายใจออกมาทั้งยาวและหนัก
" ทำไม..แฟนเค้าไม่รู้หรอ" หมอยองถามอย่างสนใจ
"ก็ปกติมันไม่ทำตัวเป็นแฟนนี่ครับ.ไอ้หน้าสวยเนี่ยร้ายตัวพ่อเลย.." จุนโฮก็ฟังจากโจควอนบ่นให้ฟังอีกที
" ก็เพิ่งเป็นแฟนกันตะกี้แหละครับ.ไอ้หน้าสวยนี่มัน..ท่าเยอะ" จุนโฮพูดอย่างหมันใส้
" เป็นพวกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาใช่มะ" หมอยองเสริม
" ใช่!! แบบนั้นแหละครับ " จุนโฮถอนหายใจอีก
" คุณแทคน่ะยอมหมอนี่ทุกอย่างเลยนะ ..ถ้าหมอนี่เป็นแฟนผม ถ้าผมไม่เลิกกับมันก่อน ผมคงใช้ปืนยิงมันวันละหลายรอบแน่ๆ" จุนโฮบ่นออกมาชุดใหญ่เลย
" โฮ.นายเครียดใช่ไหมเนี่ย"หมอยองยิ้มให้
" โอ้ยพี่ ไม่หรอก ผมก็บ่นไปงั้นแหละ จ่ายยาให้ผมด้วยนะครับ
“เดี๋ยวจัดยาคลายเครียดให้ด้วยเลยเอามะ” พี่หมอประชด
“ ได้งั้นก็ดีนะพี่” จุนโฮยกยิ้มแหย ๆ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น