ขาดความรัก
ชานชองสงบนิ่งอยู่ชั่วครู่ มือ2 ข้างชื้นเหงื่อและจับกันแน่น จนจุนโฮต้องเอื้อมมือมาบีบมือชายคนรักเบาๆ
“ก่อนที่แทคจะเกิด คุณพ่อคุณแม่อยากมีลูกมาก พวกเค้าเคยพยายามกันหลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ คุณพ่อพาคุณแม่มาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ผมอยู่ทุกเทศกาลสำคัญ พวกท่านปรึกษากันเรื่องจะเลือกเด็กสักคนจากที่นั่น รับเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม ตอนนั้นผมหวังว่าพวกท่านจะเลือกผม ผมอ้อนวอนขอพรจากพระเจ้า และคำขอก็เป็นจริง คุณแม่ติดต่อกับทางบ้านเด็กกำพร้าว่าจะรับผมและพี่ชายไปอยู่ด้วย แต่เรื่องก็เงียบไป 5ปีต่อจากนั้น พวกท่านกลับมาอีกครั้งพร้อมเด็กผู้ชายคนนึคุณพ่อก็ไม่ได้ลืมคำสัญญาที่ให้ไว้
คุณพ่อบอกกับผมว่า พวกเค้าทำสำเร็จ คุณแม่ตั้งท้อง และพวกเค้ามัวแต่วุ่นวายกับการเลี้ยงลูก พวกท่านปรึกษากันเรื่องพวกผม
คุณพ่อคุณแม่มารับผมกับพี่ชายไปอยู่บ้านของเค้า ที่นั่นพบได้พบแทคยอนครั้งแรก เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ แก้มย้วยๆ เค้าขโมยหัวใจผมไป ตอนนั้นผมอายุห่างจากแทคยอน9ปี คุณพ่อยกหน้าที่ดูแลลูกชายแท้ๆของเค้ากับผม ผมอยู่ที่สถานเด็กกำพร้า เราต้องเจอเด็กอายุน้อยจากทั่วทุกแห่งเข้ามาแทบทุกวัน สำหรับผม แทคก็ไม่ต่างกับเด็กพวกนั้น ผมปรับตัวได้ดีเสมอ
คุณพ่อส่งผมกับพี่ชายไปเรียนในโรงเรียนไฮลคูลมีชื่อ คุณพ่อเทคแคร์ผมไม่ต่างจากลูกชายตัวเอง แลกกับการขอให้ผมเลี้ยงน้องแทนคุณพ่อที่ระยะหลังๆ อาการไม่ค่อยจะดี และต้องทำงานต่างประเทศ ผมผูกพันกับแทคมากขึ้นทุกวันจนเชื่อว่า แทคเป็นน้องชายแท้ๆ เรานอนด้วยกัน เล่นด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน
พ่อส่งพวกผมเรียน แต่กลับไม่ส่งแทคไปเรียน เค้าจ้างครูมาสอนที่บ้าน คุณพ่อบอกว่าหลังจากที่พวกผมไปเรียน คุณแม่เหงามาก และขอร้องให้แทคอยู่กับคุณแม่ตลอด หลายปีถัดมาพี่ชายผมเค้าก็เลิกเรียนขึ้นมาดื้อๆ เค้ากลับมาอยู่บ้านกับแม่และแทค
คุณพ่อไปๆมาๆ หลายประเทศ ท่านไม่ค่อยจะอยู่บ้าน แต่เราก็คุยกันแทบทุกวันผ่านแอปโซเชียล เมื่อคุณพ่อรู้เรื่องฮยองจุน คุณพ่อไม่แฮปปี้ครับ...ท่านนั่งเครื่องกลับมาบ้านแบบปัจจุบันทันด่วนโดยที่คนในบ้านไม่มีใครทราบล่วงหน้า วันนั้น....พ่อโมโหจนหัวใจวาย...” ชานชองพูดพรางยกมือขึ้นปิดบังใบหน้าของเค้า
"คุณแม่กับฮยองจุน 2คนนั้นลักลอบมีความสัมพันธ์กัน และไม่ใช่แค่2คนเท่านั้น พวกเค้าลากแทคเข้าไปสนองกิเลสตัณหา...พวกเค้าบังคับแทค” น้ำเสียงชานชองร้าวรานระทมทุกข์
"พระเจ้า!!" จุนโอยกมือขึ้นปิดปาก นี่มันเกินกว่าที่เค้าจะนึกถึงไปไกลโขเลย
"แล้ว..." ลี จุนโฮกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
"ปัญหาวุ่นวายเกิดขึ้นไม่จบไม่สิ้น เจ้าหน้าที่ดึงตัวแทคยอนออกไปจากบ้าน คุณลุงยื่นเรื่องขอรับตัวแทคกลับมาอยู่ในความดูแลของตน " ชานชองยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองอีกครั้ง
"คุณลุงพยายามส่งตัวฮยองจุนเข้าคุกแต่ศาลบอกเพียงว่าอายุฮยองไม่ถึง ทำได้แค่ส่งไปสถานพินิจ และใช้อำนาจศาลบังคับให้ฮยองจุนอยู่ให้ห่างจากคุณแม่และแทคไปตลอดชีวิต คุณแม่ถูกส่งตัวไปรักษาที่แผนกจิตเวชพร้อมกับแทคในโรงบาลของคุณลุง เรื่องเลวร้ายไม่ได้จบอยู่แค่นั้น เจ้าที่โรงบาลละเลยหน้าที่เป็นเหตุทำให้เกิดเหตุสะเทือนขวัญ2ครั้ง ผมเป็นคนแรกที่เห็นเหตุการณ์ แทคอ้อนวอนขอร้องให้ผมช่วยเค้า ตอนนั้นผมตกใจ ผมก้าวขาไม่ออก ผมเข้าไปช่วยเค้าไม่ทัน
ทุกอย่างมันเริ่มต้นที่ตัวผม เพราะผมเฝ้าวอนขอพรจากพระเจ้าให้มีคู่รักใจดีมารับผมกับพี่ชายไปเลี้ยง " ชานชองพูดเสียงเครือ
" แทคสลบไปหลังจากเหตุการณ์นั้น เค้าตื่นขึ้นมาเป็นเด็กเอ๋อ ความจำเสื่อม จำอะไรไม่ได้เลย พวกผมสร้างเรื่องหลอกลวงแทคทุกอย่าง เราหวังว่าแทคจะลืมเรื่องสิ่งเลวร้ายทุกอย่างไปตลอดชีวิตเค้า" ชานชองก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา จุนโฮขยับตัวเข้ามาและใช้มือโอบหัวไหล่ของชานชองไว้
จุนโฮส่งชานชองเข้านอนส่วนเค้าจะอยู่เฝ้าแทคยอนกะกลางคืนให้
‘.........' หมอโฮมองชายร่างใหญ่2คนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ถึงชานชองจะไม่เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างละเอียด ลีจุนโฮก็พอเข้าใจความรู้สึกของคนในครอบครัวนี้ได้ดี และเค้าเข้าใจความรู้สึกที่ชานชองมีต่อแทคยอนมากขึ้น มันไม่ใช่แค่ความรักที่มีต่อน้องชายเท่านั้น แต่ชานชองแบกความรู้สึกผิดต่อครอบครัวแทคยอนเอาไว้ด้วย
เช้าวันใหม่อากาศดี แสงแดดสาดส่องเข้ามาในห้องนอนลอดผ่านช่องว่างของผ้าม่านพื้นโตที่ถูกดันเลื่อนไปติดขอบกระจกอีกด้าน บุรุษผิวสีที่นอนบนเตียงค่อยๆยันกายลุกขึ้น เค้าได้กลิ่นอาหารหอมฟุ้งลอยมาแตะจมูก แทคยอนนั่งนิ่งอยู่ข้างเตียงสักครู่ ก่อนจะขยับพาตัวเองไปอาบน้ำ เมื่อก้มดูนาฬิกาก็พบว่าเกือบจะสายแล้ว
เมื่อเดินออกจากห้องนอน เค้าก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ กลิ่นหอมอบอวยลอยมากเรื่อยๆ
‘เมื่อคืนนี้มีใครมาค้างห้องฉันรึเปล่านะ’
" ชานเหรอ" น้ำเสียงแทคยอนงัวเงียเล็กน้อย
แทคยอนทักพี่ชายที่กำลังทำกับข้าวอยู่หน้าเตา ชายร่างใหญ่แผ่นหลังคุ้นตา ใส่ผ้ากันเปื้อนลายแมวสีเขียว หมุนตัวกลับมาส่งยิ้มอบอุ่น
" ชานมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?.." แทคยอนถามแบบงงๆ
'ทำไมถึงจำไม่ได้หว่า' แทคยอนคิดในใจ
" เมื่อคืนนายเมา...จำไม่ได้เหรอ." ชานชองคลี่ยิ้มบางๆหลังพูดจบ เค้าหลอกน้องชายเพิ่มอีกแล้ว
" นั่งสิ..กินข้าวกัน" ชานชองยังไม่แต่งตัว วันนี้เค้าตั้งใจจะลางานเพื่อดูแลแทคยอน
' ฉันว่าวันนี้นายควรโดดนะ' พี่หมีมองหน้าน้องชายอย่างเหม่อลอย
ชานชองตักข้าวใส่จาน แทคยอนเดินมาช่วยจัดโต๊ะ ทั้ง2 นั่งกินข้าวด้วยกัน ช่วงเช้าจุนโฮฉีดยาให้แทคยอนไปแล้วตอนที่แทคยังหลับไม่ได้สติ ชานชองเลยไม่กังวลมาก
" วันนี้โดดกันเถอะ" ชานชองนั่งตีพุงเล่น
" โดด!! ...โดดบ้าอะไรอ่า...เมื่อวานแทคก็เข้างานสาย...วันนี้จะโดดอีก...ไม่ได้อ่ะ " น้องชายตัวโตรีบเก็บถ้วยชามไปที่ซิงค์ล้างจาน เสียงก๊อกแก๊งดังเป็นระยะ ฝ่ามือเรียวสีเข้มขยับอย่างคล่องแคล่ว เค้าหยิบจานและแก้วน้ำวางในภาชนะประจำ
“ ถ้างั้นรอชานด้วยนะ ขออาบน้ำแปป “ ชานชองหันมามองแทคหลายครั้งก่อนจะหายตัวเข้าห้องน้ำไป เค้าอาบน้ำเร็วเหมือนวิ่งผ่านน้ำ เพื่อที่จะดูน้องชายไม่ให้คาดสายตา
เพียงไม่ถึง7 นาที พี่ชายของเค้าก็แต่งตัวออกมาจากห้องเรียบร้อยแล้ว
" ชานอ่า!!..นี่อาบน้ำหรือเดินผ่านน้ำเนี่ย!!" แทคยอนอุทานเสียงหลง จ้องมองพี่ชายหัวจรดเท้าแบบอึ้งๆ
" ก็นายบอกว่าไม่อยากสายนี่" ชานชองตรงปรี่มาหาน้องชาย เค้าคว้ากระเป๋าสะพายข้างของแทคยอนไว้ข้างเดียวกับกระเป๋าของเค้า และจับมือลากน้องชายตัวโตออกจากคอนโดอย่างรวดเร็ว เวลาทุกวินาทีมีค่า ไม่รู้ว่ายาจะหมดฤทธ์เมื่อไหร่
ชานชองและแทคยอนมาถึงบริษัทพร้อมกัน ชานพาแทคขึ้นมานั่งในออฟฟิตก่อน ซึ่งข้างในมีโจควอนนั่งอยู่กับอูยองเพียง2 คน
ชานชองเดินมากระซิบข้างหูอูยอง
" ด้ง..พี่ฝากเฝ้าแทคหน่อยนะ...ห้ามให้คาดสายตานะ" อูยองพยักหน้าหงึกๆ ฉงนกับท่าทางประหลาดๆ ช่วงนี้พี่หมีทำตัวลึกลับเหมือนเก็บความลับอะไรไว้
" พี่แทคเอากาแฟไหมครับ " อูยองทักพี่ชายเพราะเด็กแก้มบวมกำลังจะชงกาแฟให้พี่แพนด้า
" ก็ดีนะ ..ขอบใจ...พี่ขอเข้มๆหน่อยนะ...เหมือนยังไม่สร่างเมาเลย " แทคยอนยิ้มให้น้องเล็ก เค้าเดินเอากระเป๋าเข้าไปเก็บที่โต๊ะของตน
เนื่องจากพวกเค้าคุยกันแล้วว่า น่าจะมีพื้นที่ส่วนตัวของแต่ละคนด้วย จะได้ทำงานสะดวก โจควอนเลยให้รปภ.มาช่วยยกโต๊ะเข้ามาอีก3 ตัว จัดเรียงโต๊ะเป็นรูปตัวu
" ไงแทค..เมื่อวานหายไปกับพี่หมี ไปไหนกันยะ" โจควอนถามแทคยอนด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่เกินขอบเขต เจ้าแมวยักษ์ตัวโตมองหน้ารุ่นพี่อย่างสงสัย
" เมื่อวานนี้เหรอ... " แทคยอนเอียงคอพูดและพยายามนึกว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวาน
" พอเหล้าเข้าปาก ...ทุกอย่างก็หายเกลี้ยงเลยอ่า" แทคยอนย่นคิ้วใช้ความคิด
“ เมื่อวานนายวางแผนเอาอาหารมาติดสินบนพวกฉันใช่ไหม”โจควอนกระแซะอย่างหมั้นใส้
" คุณตอบแทนให้ก็ได้นะควอน" บอสใหญ่เดินออกมาจากส่วนออฟฟิตด้านในที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของประธานบริษัท
คนผิวขาวค่อยๆย่างก้าวมาหาแทคยอนช้าๆ เค้าขยับตัวขึ้นนั่งไขว่ห้างที่ขอบโต๊ะทำงานของแทคยอน ใบหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความเห้ยหยั้น
" เสพสุขกันในบริษัทจนหมดสติ แล้วยังกระเตงกันไปทำต่อกันที่อื่น ไร้สามัญสำนึกของความเป็นคน น่าขยะแขยะ กับครอบครัวตัวเองยังไม่เว้น" นิชคุณพูดเสียงดังกระให้ทุกคนได้ยิน
โจควอนยกมือขึ้นปิดปาก ดวงตาหยีเบิกโพลง แต่ในใจลึกๆ โจควอนรู้ว่ามันไม่จริง เพียงแต่พฤติกรรมชานชองกับแทคยอนก็น่าสงสัยอย่างที่สุด
อูยองหันขวับไปทางนิชคุณ น้องเล็กกำมือแน่น และกัดฟันกรอดๆ
"พูดให้มันดีๆนะพี่..น้อยๆหน่อย...พี่จะทำตัวหยาบคายยังไงก็ได้...แต่พูดแบบนี้มันเกินไปแล้ว...วันนี้ผมจะไม่ทนแล้วนะ " อูยองตวาดเสียงลั่นด้วยความโมโห
"ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย" นิชคุณหันไปจ้องตาน้องเล็กCTS
" แก!!...วันนี้ฉันจะเอาเลือดหัวแกออก..ฉันอยากรู้นะว่าเลือดนายมันเป็นสีอะไร.." อูยองเดินปรี่เข้าไปหานิชคุณทันที
" หยุดเลยด้ง..หยุด!!" โจควอนเข้ามาปรามน้องเล็กไว้
" ใจเย็นนะด้ง!!..ไอ้หมานี่มันแค่บ้าตามฤดูกาลเท่านั้น" โจควอนพยายามเกลี่ยกล่อมน้องเล็กสุดกำลัง โจรุ่นพี่ตัวขาวปลายตาต่อว่านิชคุณ ไอ้ลูกหมากำลังจะทำให้สถานการณ์มันแย่ลง
“ความรักทำให้คนตาบอด แต่การหมดรักทำให้คนเป็นบ้าได้” โจควอนแควะใส่นิคุณ
' ไอ้แก่แพนด้าแกอยู่ไหนเนี่ย..มาพาเด็กแกไปสงบสติที..แค่ไอ้บ้าคุณฉันก็เหนื่อยใจจะบ้าแล้วนะโว้ย' โจควอนบ่นอุบในใจ
" ใช่ไหมแทค..เมื่อวานนี้ในห้องน้ำบริษัท นายครางสนั่นเลยนี่ครับ" นิชคุณยังไม่หยุดพูดเค้าไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น
นิชคุณยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของคนผิวเข้ม ทำให้เห็นเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นบนใบหน้าเรียวตอบ
" ร่านจริงๆนะแทค..แยกขาให้คนอื่นไปทั่ว ...ถามจริงๆ นายขาดความรักมากนักเหรอ" นิชคุณขยับริมฝีปากเข้าไปใกล้ช่องหูแทคยอนและพูดกับแทคยอน
"นายต้องเจ็บมากกว่าฉันแทค" นิชคุณยิ้มเหี้ยมเกรียมอย่างสะใจ
ปึ้ง!!
เสียงบานประตูดีดกระแทกฝาพนัง ชายหน้าเรียวยาวเดินเข้ามาพร้อมกับสำเนียงแดกู เค้ากวาดตามองเพื่อนร่วมงานที่อายุน้อยกว่าเค้าทุกคน และไปหยุดสายตาที่รุ่นน้องผิวเข้มที่นั่งก้มหน้าก้มตาไม่สนใจการมาของเค้า
" งาย..อีเหมียว...ยังไม่หายป่วยหรา.." พี่แพนด้าเดินลั่นล้าเข้ามาทักแทคยอนก่อนเป็นคนแรก แล้วค่อยหันไปทักทายน้องๆคนอื่น บรรยากาศรอบด้านมาคุ จนพี่แพนด้ารู้สึกได้
" แทคเป็นอะไรหรอ?" โจควอนรีบถามพี่แพนด้าทันที เค้าพยายามเปลี่ยนเรื่อง
" แทค แทค.." โจควอนเรียกเจ้าแมวตัวโตซ้ำอีกครั้งแต่คนถูกเอ่ยนามยังคงเงียบ
' นายเสียใจกับคำพูดไอคุณอยู่สินะ' โจควอนกัดริมฝีปาก เค้าเจ็บใจแทนแทคยอน ทำไมนิชคุณถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ทั้งที่แต่ก่อนเคยเป็นคนดีมากแท้ๆ
"นายอยากให้ฉันลูบหลังให้ไหม ..เผื่อว่าของเก่าเมื่อวานยังไม่หมด..." พี่แพนด้ายกมือขึ้นตบบ่าแทคยอนหลายที
“ไอ้แก่...มานี่เดี๋ยวนี้เลย”โจควอนตีโต๊ะเรียกเพื่อนซี้ ในขณะที่อูยองโดนโจควอนกดขาลงกับเก้าอี้
"พอแล้วๆ...ละครจบแล้ว" คนผิวขาวส่งสายตาปรามทุกคน เค้ากระโดดลงจากขอบโต๊ะของแทคยอน
นิชคุณหงุดหงิดเค้าไม่อยากให้ใครเข้าใกล้แทคยอน
ชานชองหายตัวไปเป็นชม.ก็กลับมา เค้าแวะไปเอายาจากจุนโฮเนื่องจากอาการแปลกๆของแทคยอนเมื่อคืน จุนโฮเข้าไปคุยกับจิตแพทย์ตอนเช้า ซึ่งก็ได้ยามาเพิ่มตามคาด
พี่หมีรีบเข้ามาที่ออฟฟิต เค้าทิ้งแทคยอนไปนานพอควร ไม่รู้ว่าน้องชายเค้าเป็นยังไงบ้าง เค้าพยายามโทรหาอูยองเป็นระยะๆ แต่อูยองปิดโทรศัทพ์ยิ่งทำให้พี่หมีสติแตกมากขึ้น
ตึก!! ตึก ตึก ปึ้ง ~ เสียงประตูเปิดอย่างแรงจนทำให้คนในห้องประชุมตกใจหันมองกันเป็นตาเดียว
" ด้ง!! ทำไมไม่รับโทรศัพท์" ชานชองวิ่งเข้ามาพร้อมกับพูดเสียงดังแบบลืมตัว
ทุกคนในห้องทำงานเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจอีกครั้ง อูยองทำหน้าเหว๋อมากกว่าใครเพื่อน
" มือถือ..รึครับ..อ๊ะ!! ผมลืมเปิดครับ" อูยองรีบกดเปิดมือถือทันที น้องคนเล็กหันไปมองพี่แพนด้าตาขวาง 'เพราะไอ้แพนด้านี่แหละที่ทำให้เค้าต้องปิดเครื่องหนี ดูสิเค้าโดนพี่ใหญ่ดุเลย แง่ง!! '
นิชคุณมองหน้าชานชอง แต่ไม่ได้พูดอะไร ชานชองเห็นท่าทางแทคยอนแปลกๆ เค้าย่อตัวลงกับพื้นเพื่อดูว่าแทคก้มหน้าทำไม รอยย่นนับ10 ปรากฎบนใบหน้าน้องชายเค้า ดวงตาเรียวยาวปิดแน่น เหงื่อเม็ดน้อยใหญ่ผุดขึ้นเต็มไปหมด ริมฝีปากบางขยับเหมือนกับบ่นอะไรสักอย่างคนเดียวเส้นเลือดที่คอขยายใหญ่ และใบหน้าแทคยอนแดงก่ำ
'งานเข้าจริงๆด้วย บ้าเอ๊ย!!...ชานแกพาแทคมาที่นี่ทำไมวะ'
"มานี่มาคนดี... " ชานชองขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ๆหูแทคยอน เค้าพูดเสียงอ่อนโยน และรีบจัดการรวบตัวน้องชายเข้ามากอดแนบอก จากนั้นก็พยุงร่างอ่อนเปลี้ยงของน้องชาย หลบเข้าไปในห้องครัว
หวา!! พี่แพนด้าตาโตสะกิดเพื่อนตัวเล็กทันที
" อะไรกันง่า 2 คนนี้เค้าสวีตกันออกนอกหน้าเกินไปรึเปล่า" พี่แพนด้ากระซิบกระซากกับโจควอน แต่ก็ดังจนนิชคุณได้ยิน คนผิวขาวเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงานในมือ หันมองไปทางเดียวกับสายตารุ่นพี่เเพนด้า นิชคุณเห็นชานชองโอบกอดแทคยอน เค้ากัดฟันกรอดๆด้วยความโมโห
' บางทีผมคงต้องเตือนพวกคุณ2 คนบางสินะ ว่าบริษัทนี้ไม่ใช่ม่านรูดที่จะพลอดรักกันยังไงก็ได้'
ชานชองดันตัวน้องชายติดเคาเตอร์ เค้ารีบเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำเปล่าออกมา แทคยอนขยับตัวตามพี่ชาย เค้าซุกไซร้ใบหน้ากับต้นคอชานชองเพื่อหาตำแหน่งที่อุ่นและร้อนที่สุด ฝ่ามือเรียวสีเข้มทั้ง2ยกขึ้น กกกอดหลังพี่ชายไว้แน่น
ช่างเป็นภาพที่บาดตาที่สุดในสายตาของคนผิวขาว " พวกนาย..มัน!!" นิชคุณกัดริมฝีปากจนแทบจะช้ำ
" หนาวเหรอ...ปวดหัวด้วยรึเปล่า " ชานชองพูดข้างหูน้องชาย มือขวาของชานชองล้วงลงกระเป๋าเสื้อเพื่อหยิบยาที่เตรียมไว้ใช้เวลาฉุกเฉิน
"ปะ..ปวด.มาก" แทคยอนกัดฟันพูด แสงสว่างแค่เพียงเล็กน้อยก็ทำให้แทคปวดหัวมาก เค้าจิกเล็บลงบนหลังพี่ชายอย่างแรงจนชานชองรู้สึกเจ็บ
"กินยานะแทค..เดี๋ยวชานหยิบยาให้"ชานชองดึงซองยาออกมา เทใส่มือแบบแอบๆ เค้าไม่อยากให้ใครเห็นเลย
" ไม่กิน!! " น้องชายตัวใหญ่ของชานชองขยับตัวหนีทันทีที่ได้ยินคำว่ายา
" แทค..อย่าดื้อสิ..กินยาแล้วจะได้หายปวดหัวไง" ชานออกแรงกระชับร่างแทคแน่น ตอนนี้ถ้าปล่อยหลุดมือไปยุ่งแน่
" ไม่!!.. อั่ก.โอ้ย!!." แทคหลับตาแน่น ฟันซี่ใหญ่ขาวกัดริมฝีปากบางหยักของตัวเองจนเลือดออก และเจ้าแมวยักษ์ยังพยายามดิ้นขลุกขลักๆจะออกจากอ้อมกอดพี่ชายให้ได้
นิชคุณ ควอน แพนด้า อูยองทั้ง4คนเดินมาแอบดูที่ช่องประตู เพราะได้ยินเสียงประหลาดเล็ดลอดออกมา
'เกิดอะไรขึ้นน่ะ' ไม่มีใครกล้าเอ่ยถาม แต่นิชคุณมองดูภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่มราวเพลิงไฟที่พร้อมจะเผาบริษัทนี้ให้มอดไหม้ใน5 วินาที
" แทคอย่าดื้อ!.." ชานชองออกเสียงเรียกชื่อน้องชาย ก่อนจะถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อยอ่อน ‘ยื้อกันแบบนี้มีแต่จะแย่ลง’
ชานชองเปิดขวดน้ำเปล่าที่ซื้อมา เค้าเทยาในมือใส่ปากตัวเอง และกรอกน้ำใส่ปากตาม ชานชองรั้งมือทั้งสองข้างของน้องชายขึ้นและกดมันไว้กับผนังตู้ด้านหลัง จากนั้นก็ใช้อีกมือบีบจมูกแทคยอน
“อ้าปากเดี๋ยวนี้...อยากตายรึไง” พี่หมีเอ็ดใส่น้องชายที่ยินดีกั้นหายใจจนตาย หลังจากแทคยอนพยายามดื้อสู้ไม่นานเค้าก็ยอมเปิดปากหายใจ พี่หมีจูบปิดปากแทคยอนต่อหน้าสายตาทุกคู่รอลุ้นอยู่หลังซอกประตู
สายตาของเพื่อนร่วมออฟฟิตทั้งหมด จับจ้องชานชองและแทคยอนไม่วางตา
ชายผิวเข้มไม่ยอมกลืนยา จนเม็ดยาเริ่มละลายในปากชานชอง พี่หมีหลับตาแน่นลิ้นของเค้ากำลังรับรสขมของยา ควานชานชองใช้ลิ้นดันยากระตุ้นให้น้องชายของเค้ากลืนมันลงไปอย่างยากเย็นแสนเข้น แถมเจ้าน้องชายตัวดียังดิ้นยุกยิกๆจะหนีไปให้ได้
" อื้อ..อื้..อึก" ลูกกระเดือกของคนสีเข้มขยับขึ้นลงบ่งบอกว่าเค้ากลืนของในปากลงท้องไปหมดแล้ว ชานชองพละปากออกทันที
" แหว้..ขมอ่า...ยาจะมีผลกับชานด้วยไหมเนี่ยครับคุณโฮ" ชานชองทำหน้าเบ้ เค้าขยับมือลงมาสวมกอดน้องชายไว้ และดันตัวน้องชายไปยืนหน้าซิงค์ล้างมือ ควานชานซองเอี้ยวตัวลงเพื่อจะเปิดน้ำล้างปากตัวเอง
แทคยอนกลืนยาเสร็จก็ก้มหน้าซุกแผ่นอกพี่ชายเพื่อหามุมที่น่าจะหลับสบาย ท่อนแขนกำยำกอดแผ่นหลังพี่ชายแน่นกว่าเดิม คนผิวเข้มหายใจแรงอยู่หลายคราก่อนจะค่อยๆสงบลง
นิชคุณหักปากกาคามือ ' มันจะเกินไปแล้วนะแทคยอน ' คนผิวขาวหลับตาลงพยายามลบภาพออกจากหัว เค้าไม่ได้ยินบทสนทนาของทั้ง2 เค้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เเต่ภาพที่เห็นมันบาดลึกลงไปในหัวใจของเค้าเป็นที่สุด แทคยอนกับผู้ชายคนอื่นทำให้เค้าเจ็บปวดไปทัวทั้งตัว
“ก็ยอมรับมันซะสิ...ว่านายหึงหวง...ปากกาด้ามนั้นมันแพงนะยะ...” โจควอนเปรย เค้ารอบมองนิชคุณขณะที่กำลังลุ้นตัวโก่งกับคู่พี่น้องในห้องครัว
“ผมไม่ได้รักแทค...ทำไมจะต้องหึงด้วย!!” นิชคุณเกรี้ยวกราด
“อ่อเหรอ...ไม่ชอบแล้วจะอารมณเสียทำไม ...แทคมีความสุขนายเป็นเพื่อนก็ควรดีใจนะ” โจควอนตอยกลับ
“ ความสุขกับการเสพสมกับครอบครัวตัวเองนี่ต้องสนับสนุนด้วยเหรอ” นิชคุณแควะกลับ
“ครอบครัวแค่ในนามนี่..2คนนี้ไม่ได้เป็นพี่น้องร่วมสายเลือดสักหน่อย ดีซะอีกทะเบียนบ้านก็เป็นทะเบียนรวมไม่ต้องทำเรื่องยุ่งยากเหมือนพวกฉันนี่...จะแต่งงานก็ไม่ได้..ทะเบียนก็ทำยาก” โจควอนให้เหตุผล
“ไม่ใช่ก็เหมือนใช่นั่นแหละ!!...” นิชคุณตอบกลับ และปลีกตัวออกมา
“ถ้าแทคบอกว่าคุณชานเป็นคนรักแต่แรกนายจะรับได้ใช่ไหม...” โจควอนตั้งคำถามทิ้งท้าย
“ ถ้าหมอนั่นบอกว่าคุณชานเป็นคนรัก...มันก็โลภมากเกินไปนะ...หมอนั่นแต่งงานแล้วกับคู่หมั่นผม” นิชคุณสวนกลับทันที
“ แต่นายก็แย่งผัวคนอื่นมาเป็นผัวตัวเองด้วยไม่ใช่เหรอ” โจควอนตะบะแตกกับคำพูดบอสใหญ่
“ อะไรให้พี่คิดว่าผมจะเป็นอยากเป็นผู้หญิงของหมอนั่นล่ะ...ชีวิตผมขาดผู้หญิงเพราะหมอนั่นขโมยไป ถ้าผมคิดจะ...” นิชคุณแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม
“น่ะ..นาย!!..” โจควอนผงะเมื่อรู้สถานนะของแทคยอน
“นายเอาผัวคนอื่นมาเป็นเมียตัวเองเหรอ!!” โจควอนร้อง
“เมีย??...ก่อนได้เป็นเมียหมายถึงต้องรักก่อน...แต่ผมไม่ได้รักเค้า..ถ้าบอกว่าเป็นของเล่นใช้แล้วทิ้งก็คงถูกมากกว่านะ” นิชคุณแก้ต่างความคิดโจควอน
“ เล่นกับของเล่นที่มีหัวใจ โยนทิ้งมันไปตอนหมดค่า ผมทึ่งในความคิดคุณจริงๆ...” ควานชานชองอุ้มร่างแทคยอนมายนหยุดหลังโจควอน เค้าได้ยินทุกอย่างที่นิชคุณเอ่ย
“...คะ..คุณ!!.ชาน “ โจควอนสะดุ้งเค้าจำเสียงทุ้มใหญ่ได้
“ไม่เป็นไรหรอกครับ...ใครๆก็ทำผิดกันได้..ถึงแม้จะเป็นการทำผิดซ้ำซากผมกับแทคก็ให้อภัยได้” พูดจบควานชานชองก็อุ้มร่างน้องชายไปวางที่โซฟายาว
" พี่ชาน..พี่แทคเป็นอะไรฮะ" อูยองถามขึ้นทันที ในขณะที่คนอื่นๆก็เอียงหูมาฟังด้วย
ชานชองยกนิ้วขึ้นประทับปากเป็นสัญลักษณ์ขอความเงียบ ทำให้น้องเล็กต้องตัดใจกลับไปทำงานของตน พี่หมีจัดท่าให้แทคยอนนอนหนุนตักเค้า
โชคดีมากที่ยาที่ได้รับมาออกฤทธ์เร็ว แทคยอนหลับเร็วและค่อนข้างลึก พักเที่ยงแทคยอนก็ยังไม่ตื่น ชานชองรู้สึกชาและปวดไปทั้งตัว เค้าลองขยับตัวดู แต่น้องชายก็ยังไม่รู้สึกตัว ควานชานซองฝากโจควอนซื้อข้าวให้
" พี่!!...แทคเป็นอะไรอ่ะ " โจควอนรีบถามพี่แพนด้าทันทีที่ออกจากห้อง
" ไม่รู้ง่ะ" แพนด้าส่ายหัวไปมา
" อ่าวก็พี่บอกว่าแทคไม่สบาย!!" โจควอนฟึดฟัดทันที
"เมื่อวานเห็นแค่คุณชานพาไอ้เหมียวไปอ้วกในห้องน้ำ อ้วกหมดตัวเลยมั้งนั่น พอถามคุณชาน เค้าบอกแค่ว่าแทคน่าจะเป็นไมเกรนน่ะ" แพนด้าตอบแบบไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่
"ไมเกรนเหรอ..คนเป็นไมเกรนเค้ามีอาการแบบนี้กันเหรอพี่.ผมไม่เคยรู้เลย เรื่องพี่แทคเป็นไมเกรนอ่ะ..พี่เค้าออกจะแข็งแรงนะ.." ด้งนิ่วหน้า ‘แต่เรื่องของพี่แทคพี่ชานจะไม่ค่อยบอกใครอยู่แล้ว’
" ควอนอยากรู้ว่าแทคเป็นอะไรง่า.." โจควอนโวยวายตลอดทางเดิน
" อ่าแล้วก็อีกเรื่องนึง คิคิ " โจควอนยิ้มร่าอย่างมีความสุข
" เรื่องอะไรหราควอน" พี่แพนด้าถามเพื่อนตัวเล็กที่กระโดดเข้ามาเกาะเเขนตัวเอง
" พี่รู้ไหม..คุณชานกับโฮของเราน่ะ....ควอนว่าเค้าเลิฟ เลิฟกันอะ” โจครวนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
" หืม..เป็นแฟนกัน" พี่แพนด้าตาเบิกโพลงมองหน้าโจควอนอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน
" ช่าย..ควอนเห็นเค้าจู๊จี๊ดู๊ดี๊กันข้างนอกตั้งหลายครั้ง น่าอิจฉาอ่า" เพื่อนตัวเล็กบิดตัวไปมา
"....." อูยองมองควอนแล้วยิ้มคิกคัก
"..ทำไม!!....มีอะไร.!!.มองไอ้ควอนแล้วต้องยิ้ม..ชอบมันหรือไง..ห๊ะ!!" ตาแก่แดกูขึ้นเสียงใส่น้องคนเล็ก
"ผมจะมองใคร..ยิ้มให้ใครมันหนักหัวพี่ตรงไหนครับ!!" อูยองย้อนเสียงฉุนใส่พี่แพนด้า
" ....ห๋า..." โจควอนหันมองพี่แพนด้าอย่างไม่เชื่อสายตา '
'ชอบน้องเล็กจริงๆสินะ ว่าล่ะดูไม่ผิดจริงๆ สมาคมชายรักชายแห่งโซลแน่ๆที่นี่' โจควอนรอบยิ้มในใจ
นิชคุณทำเป็นใส่หูฟังแต่จริงๆแล้วเค้าแอบฟังพวกรุ่นพี่คุยกันมาตลอดทาง ' ชานเป็นแฟนโฮ แล้วโฮรู้ไหมเรื่องที่ชานกับแทคนอนด้วยกัน' นิชคุณแยกเขี้ยวบ่นคนเดียว
บ่าย3 โมงใกล้เวลาเลิกงาน ชายร่างใหญ่ผิวเข้มก็ยังนอนแน่นิ่งอยู่บนโซฟา เพื่อนร่วมงานรอบมองกันเป็นระยะ หลับเอาโล่ห์ทำยังกับเมาค้าง ข้าวปาไม่ต้องกิน ชานชองสับประหงกเป็นช่วงๆ มีรับโทรศัพท์หลายต่อหลายครั้ง ซึ่งคนที่โทรมาจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากอีจุนโฮเพื่อนของนิชคุณ
" อืม" เสียงครางเบาๆดังขึ้น เมื่อคนป่วยเริ่มรู้สึกตัว ขนตายาวขยับนิดๆ และเปลือกตาขยับดุ๊กดิ๊กมากขึ้น แทคยอนพลิกตัวหันหน้าเข้าหาหน้าท้องพี่ชาย เค้าเอาหน้าไถไปมาบนหน้าท้องชานชอง
" ..." ชานชองสะดุ้งตื่นทันที เค้ามองสิ่งที่แทคยอนกำลังทำ และหัวเราะออกมาเบาๆ เพราะจั๊กกระจี้
นิชคุณบันดาลโทสะตลอดเวลา
คนตัวใหญ่ยกหัวขึ้นมองหน้าพี่ชาย เค้าใช้มือขยี้ตาและหาวฟอดใหญ่ ท่อนแขนยาวบิดขี้เกียจอย่างแรง
" ผมหลับเหรอ.?." แทคยอนถามชานชอง เค้าทำหน้าครุ่นคิด
" อืม..นายหลับ..นานเลยแหละ " โจควอนตอบแทนชานชอง
เพราะเค้าหมันไส้รุ่นน้องตัวโตที่ช่วงนี้หมอนี่เอาแต่นอนอย่างเดียว ที่สำคัญมันมานอนเย้อที่บริษัทสบายๆด้วย
" ....." คนผิวเข้มย่นคิ้ว เค้าจำไม่ได้ว่าตัวเองหลับ
" เมื่อวานแทคนอนดึกน่ะ..ไม่แปลกหรอก" ชานตอบเสียงดัง จนผิดสังสังเกตุ
เซนส์บางอย่างบอกโควอนว่า เรื่องนี้ผิดปกติ แทคยอนพูดว่าจำไม่ได้2 ครั้งแล้ว ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ แต่พี่หมีไม่ยอมบอก
" เลิกงานแล้ว..ไปกินข้าวกัน..วันนี้วันเกิดพี่..พี่เลี้ยงเอง" พี่แพนด้าพูด
" ห้ามใครเบี้ยวเด็ดขาด!!" แพนด้าตาขวางใส่ทุกคนที่ทำเหมือนจะหนีกลับ
ชานชองถอนหายใจยาว ดูเหมือนเค้ากำลังเจอปัญหาใหญ่เข้าแล้ว
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น