เศษเสี้ยวความทรงจำแห่งรัก13



                           ภาพในหัวใจ


นิชคุณชวนเจสสิก้ามาเดทในห้องทำงาน ชายหนุ่มหญิงสาวหัวเราะกันกิ๊กกั้กไม่แคร์สายตาเพื่อนร่วมงาน   โจควอนรู้สึกไม่ชอบใจที่นิชคุณทำตัวเป็นเด็ก ล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น และคนๆนั้นก็เป็นอดีตคนสนิทของตัวเองด้วย


" คอยดูเถอะ!!... เเล้วนายจะเสียใจไอ้ลูกหมา" พี่แพนด้าเหลือบตามองเจ้านายตัวเองอย่างเหนื่อยใจ


" ควอนบอกแล้ว..มีคนรักเป็นหมอนี่กลุ้มใจตายชัก!!" โจควอนถลึงตามองบอสใหญ่ก่อนหันกลับมาคุยกับพี่แพนด้า


แทคยอนและชานชองนั่งคุยงานกันโดยไม่สนใจแฟนสาวคนสนิทของนิชคุณ แทคยอนแลดูปกติมาก  เค้าคุยเล่นสนุกสนานกับพี่แพนด้า โจควอน อูยอง และชานชอง จนสร้างความแค้นเคืองให้นิชคุณแทน
คนที่อยู่กับนายเมื่อคนคอฉัน นายจำได้ไหม นิชคุณตาเขียวเมื่อมองมาทางแทคยอน
 
น้ำเสียงหวานหยดย้อนดังก้องเป็นระยะๆ แทคยอนเริ่มปวดหัวอีกครั้ง เค้าหันมองตามต้นเสียงที่ดังก้องอยู่ในหัวของเค้า เสียงของผู้หญิง  
                 ปวดหัวอีกแล้ว...ช่วงนี้ปวดหัวบ่อยจัง '

" เป็นอะไรแทค.." ชานชองถาม  เมื่อสังเกตุเห็นว่าแทคยอนย่นคิ้วหลับตาบ่อยๆในช่วงอาทิตย์หลังๆ



                                                         อุบ!! 


แทคยอนยกมือขึ้นปิดปาก เค้าเอี่ยวตัวหลบจากสายตาเพื่อนๆ และหัน มาเจอชานชองที่เพิ่งออกปากถามอาการผิดปกติของเค้า  แทคยอนรีบกลืนน้ำลายลงคอ และกำหนดลมหายใจเข้าออกช้าๆ


" เป็นอะไร..." ชานชองยกมือขึ้นอังหน้าผากน้องชายตัวโต เพื่อเช็คอุณหภูมิ ผิวหน้าของน้องชายเย็นเฉียบ และเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมา  ชานชองรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้แทคยอนทั้งใบหน้าและหลังคออย่างเบามือ

" ชาน...แทคปวดหัว..จะ..อุบ!! "  แทคยอนยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอีกครั้ง  เค้ารีบกลืนน้ำลายลงคอ และหายใจเข้าออกช้าๆ เบาๆเพื่อไม่ให้คนอื่นรู้

" จะอ้วกเหรอ!! แล้วจะทนไว้ทำไม!!" ชานชองตีหน้าเครียด เค้าจับมือแทคยอน เค้ารีบพาแทคยอนไปห้องน้ำ

ชายผิวขาวรอบมองด้วยความไม่พอใจ เค้าหงุดหงิดกับการแสดงออกของชานชอง
 ' หมอนี่มันก็แค่หมาตัวเมีย จะสนใจไปทำไม!! คุณชานนี่ดีจังนะ แทคเที่ยวไปนอนกับคนนู้นคนนี้ก็ยังไม่ว่าอะไร' นิชคุณเปรยกับตัวเอง หัวใจของเค้ากำลังลุกเป็นไฟอย่างไม่ทันรู้ตัว
" ดีขึ้นไหม.." ชานชองถามน้องชายขณะลูบหลังให้
" อ๊อก..อ้วก..แค่ก " แทคยอนก้มหลัง  มือ2 ข้างยันขอบชักโครกไว้  เค้าก้มหน้าอ้วกอย่างต่อเนื่องลงชักโครก
" ยังปวดหัวอยู่ไหม.." ชานชองถามด้วยความเป็นห่วง เค้าลูบหลังให้น้องชายอีกหลายครั้ง
" อืม..ปวด..ผู้หญิง..เห็นผู้หญิง..โอ๊ย!! " แทคยอนใช้มือข้างนึงจับที่ขมับ นิ้วมือสอดเข้าใต้กลุ่มผมสีเข้มแล้วออกแรงขยุ้มอย่างแรง เค้าหลับตาลงและพยายามลบภาพในหัวให้เป็นสีดำ
" เห็นใคร!!" ชานชองหน้าเสีย ความกังวลของเค้าเพิ่มขึ้นทวีคูณ
" ผู้หญิง" แทคยอนตอบงึมงำๆเสียงเบา

" อุ๊บ!! ... อ๊วก..อ้วกแค่ก ..ห่า ฮา " แทคยอนทิ้งตัวคุกเข่ากับพื้น ชานชองตกใจ   เค้าไม่เคยเห็นแทคยอนในสภาพนี้มานานแล้ว นานมาก นานจนจำไม่ได้

" ไปโรงบาลเถอะ" ชานชองตอบเสียงเครียด
" อ๊าๆๆ" แทคยอนครางเสียงโหย เค้าเอาหัวกระแทกชักโครกเต็มแรง
" แทค!!..หยุด..หยุด..อย่าทำแบบนี้!! " ชานชองร้องเสียงดัง เค้ารีบโอบแขนล็อกคอและหัวแทคยอนทันที
" อ๋าาาา " แทคยอนร้องเสียงหลง  ความเจ็บแล่นไปทั่วร่างของเค้า
นิชคุณยืนฟังอยู่หน้าห้องน้ำ  เค้าตามคู่พี่น้องออกมาได้แปปเดียว เพราะรู้สึกไม่ชอบมาพากล
..ตอนอยู่กับฉันแกล้งทำเป็นไร้เดียงสา  เมื่อคืนยังไม่สมใจนายอีกงั้นเหรอ วันนี้ถึงต้องมาจัดกันที่ทำงานอีก เลวจริงๆ'

แคร่ก  แก๊รง  ~ เสียงกลอนประตูดังขึ้น นิชคุณรีบหนุนตัวหลบเข้าห้องน้ำห้องข้างๆด้วยความตกใจ เค้ากลัวว่าจะถูกจับได้ นิชคุณแอบแง้มประตูมอง


ชานชองอุ้มน้องชายออกมาจากห้องน้ำ  ใบหน้าเพื่อนตัวโตซุกอยู่ที่อกของพี่ชายนิ่งไม่ไหวติง

สุขสมจนถึงขั้นยืนไม่ไหวเลยสินะ'


แทคยอนสลบลงกับพื้นห้องน้ำต่อหน้าชานชอง พี่หมียักษ์ผงะ เค้ารีบอุ้มน้องชายขึ้น ชานชองกระชับตัวน้องชายให้อยู่ท่าถนัดและคล่องตัวมากขึ้น  เค้าใช้เท้ายันประตู และแทรกตัวออกจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เค้าอุ้มน้องชายผ่านผู้คนที่หันมองเป็นตาเดียว ถึงแทคตัวใหญ่ และหนักมาก แต่ชานชองก็ไม่สนใจ ตอนนี้ชีวิตน้องชายเค้าสำคัญที่สุด
" ทำไมอยู่กันแค่นี้" นิชคุณนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ในห้องน้ำ 20นาทีต่อมาเค้าก็กลับเข้ามาที่ห้องทำงาน  รุ่นพี่โจควอน  เด็กน้อยอูยอง ส่ายหัวตามๆกัน

ชานชองโบกรถพาแทคยอนไปโรงบาล คุณหมอให้น้ำเกลือและยาแก้คลื่นใส้ ยาแก้ปวดชนิดรุนแรง ตรวจเลือดและเช็คร่างกายทั้งหมด ชานชองค่อนข้างเป็นกังวลมากเค้าเดินไปเดินมาจนนางพยาบาลมึนหัว


" ใจเย็นๆนะคะคุณ..น้องชายคุณปลอดภัยแล้ว " นางพยาบาลพยายามปลอบใจ
" ครับ" ชานชองตอบทันควัน แต่เค้าก็ไม่สามารถหยุดการก้าวเท้าของตัวเองได้

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องพักผู้ป่วยดังขึ้น หมอลีจุนโฮโผล่เข้ามาแบบไม่คาดฝัน  ความจริงแล้วจุนโฮเห็นชานชองวิ่งผ่านเค้าไปยังแผนกฉุกเฉิน แวบแรกจุนโฮก็อยากจะรีบมาดูเลย แต่เค้าติดต้องตรวจผู้ป่วยคนอื่นอยู่ทำให้ไม่สะดวกจะปลีกตัวไปไหน  พอว่างปุ๊บ เค้าก็รีบไปถามที่เคาร์เตอร์พยาบาล ถึงรู้ว่าคนที่เข้ามาเป็นคุณแทคยอน
" คุณชานเกิดอะไรขึ้นครับ" จุนโฮเดินเข้ามาดู พร้อมถามชานชองทันที  ชานชองตอบแค่ว่าแทคยอนสลบ จุนโฮจึงขออนุญาตชานชองเพื่อขอดูแฟ้มประวัติของแทคยอน

" ถ้าคุณไม่สะดวกใจ..ผมจะไม่ก้าวก่ายเรื่องนี้นะครับ" จุนโฮพูดขึ้น ในใจก็คิดว่านี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ยทำไมคุณชานถึงดูงุ่นง่านขนาดนี้
" ผมสะดวก..เพียงแต่อยากให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับจากทุกคน" ชานชองยืนมือลูบหน้าด้วยความเครียด  เค้าได้เล่าอาการให้หมอเจ้าของฟังคร่าวๆ ประวัติสำคัญหลายอย่างจึงอยู่ในแฟ้ม
" ครับ..ผมจะไม่บอกใคร " จุนโฮยิ้มละไมให้คนตัวใหญ่ ก่อนจะเดินมาขอแฟ้มจากนางพยาบาลที่ยืนอยู่ข้างเตียง

จุนโฮค่อนข้างงงเมื่อเห็นศัพท์คำว่าptsd เค้าไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้พบกับคนที่มีปัญหาด้านนี้ โดยเฉพาะกับคนใกล้ตัว แทคยอนเท่าที่เค้าเคยได้เจอและได้คุยกัน ผู้ชายคนนี้ห่างไกลจากโรคนี้มาก

เมื่ออ่านลงมาเรื่อยๆ จุนโฮก็ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอไม่สะดวก ราวกับมีก้อนสเลดติดอยู่ด้านใน จุนโฮถือแฟ้มและเดินออกห้องไปทันที
" เดี๋ยวผมมานะครับ" จุนโฮวิ่งตามหาหมอเจ้าของไข้แทคยอน  จากนั้นก็ไปพบหมออีกแผนกนึง เค้าคิดว่าเค้าต้องการความช่วยเหลืออย่างมาก หมออีจุนโฮเดินกลับมาที่ห้องพักแทคยอน เค้าเข้ามาคุยกับชานชองอย่างจริงจังถึงแนวทางการรักษา
" ครับผมทราบดีครับ เราเคยลองกันมาหมดแล้ว...ตั้งแต่เด็ก" สีหน้าชานชองหน้าเคร่งเครียดเมื่อพูดถึงมัน  ตนตัวใหญ่นั่งอยู่ข้างน้องชายตลอดเวลา สองมือสอดประสานมือน้องชายแน่น ราวกับกลัวร่างของน้องชายจะหายไป


       " ผมถามได้ไหมครับ..เอ่อ..คุณ2 คนเป็นพี่น้องกันจริงๆรึเปล่าครับ" จุนโฮถามด้วยความรู้สึกแปลกใจเพราะ2 คนนี้คนละนามสกุล หน้าตาก็ไม่เหมือนกันเลย ในใจลึกๆโฮเองก็อยากรู้ความสัมพันธ์ของทั้ง2 คนนี้มาก
" เปล่าครับ..พ่อแทคเก็บผมมาเลี้ยง " ชานชองตีหน้าเครียดขึ้นกว่าเดิม

" เอ่อ..ผมขอโทษครับคุณชานชอง!! " จุนโฮสะอึกเมื่อเห็นความเครียดที่เพิ่มขึ้นของชายตรงหน้า

" พี่จะปกป้องนายด้วยชีวิตแทค" ชานชองยกมือแทคยอนขึ้นมาแนบปาก เค้าพูดประโยคนี้ด้วยหัวใจที่ร้าวราน

ชานชองขอพาแทคยอนกลับบ้านเพราะว่าแทคยอนอาการดีขึ้นแล้ว หมอแนะนำให้แทคพบจิตแพทย์ แต่แทคยอนปฎิเสธทันที จุนโฮเองก็ไม่กล้าบังคับ ทั้ง3 คนเดินออกจากตัวตึกสีขาวมายังที่จอดรถ ชานชองขอนั่งเบาะหลังกับแทคยอนถึงแม้ว่าจะดูเป็นการเสียมารยาท แต่จุนโฮก็ยินดี
"คุณจะให้ผมไปส่งบ้านคุณหรือบ้านคุณแทคครับ" จุนโฮถาม
            " ให้กลับไปนอนเตียงเค้าเองคงดีกว่า" ชานชองหันมาตอบหมอจุนโฮ โดยท่าทีนิ่งๆอาจเพราะตอนนี้คนเดียวที่เค้าสนใจคือน้องชายหัวแก้วหัวแหวนก็ได้  ชานใช้มือจับต้นคอสีเข้มของแทคยอน เหนี่ยวรั้งให้ร่างคนตัวหนาเอนตัวลงมานอนหนุนตักของตน จนลืมนึกถึงใจว่าที่แฟนตัวเอง


 " ถึงบ้านแล้วชานจะปลุก " ชานชองใช้มือลูบกลุ่มผมสีเข้มอย่างเบามือ

จุนโฮขับรถมาส่งชานชองและแทคยอนที่คอนโดแทคยอนโดยที่ชานชองเป็นคนบอกทางให้
" ที่นี่ใช่ไหมครับ..งั้นเดี๋ยวผมช่วยนะครับ " จุนโฮช่วยพยุงแทคลงจากรถ

ทั้งคู่ช่วยกันพยุงร่างใหญ่ของคนอายุน้อยกว่าเข้ามานอนที่เตียงนอนในห้องของแทคยอน
" คุณโฮกลับไปเอาของที่ห้องก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวชานเอ่อ..เดี๋ยวผมดูแลแทคเอง..จะเช็ดตัวให้ด้วย"  ชานชองส่งยิ้มให้จุนโฮ ก่อนจะเดินไปหาผ้าเช็ดตัวและกะละมังใส่น้ำ
" งั้นผมจะรีบกลับมานะ " จุนโฮยิ้มเศร้าๆก่อนจะเดินออกจากห้องแทคยอน

ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าไล่ตามมาด้านหลังลีจุนโฮ

" คุณโฮ!! "  ชานชองเรียกหนุ่มตาตี่เสียงดัง
" ครับ!!" จุนโฮหันหมุนตัวกลับมาทันที่ที่เสียงชายคนรักร้องเรียกชื่อเค้า
"ขอบคุณโฮมากสำหรับทุกเรื่องเลย...ขอบคุณที่คุณรับปากจะดูนิชคุณให้แทค และขอบคุณที่คุณช่วยเหลือแทคขนาดนี้  รีบมานะครับ..ผมคิดถึงนะ" ชานชองยิ้มละมุน พร้อมยกมือขึ้นแตะปากส่งจูบให้หมอจุนโฮที่ยืนห่างกันเพียง3  เมตร
" ผมเต็มใจครับ..และเอ่อ...ผมจะรีบกลับมา " จุนโฮยิ้มน้ำตารื้นขึ้นมา เค้าชอบชานชองตรงที่ ชานชองมักจะเก็บรายละเอียดได้ดี และใส่ใจความรู้สึกเค้าตลอดเวลา

ชานชองค่อยๆแกะกระดุมเสื้อน้องชายออกช้าๆ เค้าพบรอยจูบ รอยช้ำแดงหลายจุด  ชานชองย่นคิ้วไม่พอใจ  หากคนทั้งคู่นอนด้วยกันด้วยความรัก หากนิชคุณดูแลน้องเค้าดีกว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ชานชองจะไม่รู้สึกแค้นแบบนี้ ชานชองกัดฟันกรอด กำหมัดแน่น
ถ้านายทำแทคเจ็บอีก ฉันจะไม่ไว้หน้านายอีกแล้ว'


 เค้าค่อยๆยกตัวแทคยอนขึ้นและถอดเสื้อออกทั้งหมด ฝ่ามือหนาบรรจงลูบผ้าชุบน้ำไปตามชิ้นส่วนของร่างกาย สติของแทคยอนไม่อยู่ที่ตัวแล้ว เค้ากึ่งหลับกึ่งตื่น จากฤทธ์ยากดประสาท

กิ๊ก เสียงประตูห้องเปิดออก จุนโฮเดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าและอาหารเย็น เค้าเดินมาจนถึงห้องนอนแทคยอน และพบว่าชานชองนอนข้างน้องชาย โดยที่มือของชานกอดเอวแทคยอนไว้
ชิ!!จุนโฮย่นจมูกอย่างงอนๆ ‘นี่ถ้าคุณแทคไม่ใช่น้องชายชานล่ะก็ โฮจะอาละวาทให้บ้านแตกเลยคอยดู’ จุนโฮค่อยๆย่องเบา เดินเข้าไปปลุกควาน ชานชองด้วยการกระซิบข้างใบหู
" ที่รัก..ที่รักครับ..อาหารเย็นพร้อมแล้วนะครับ" ชานชองปรืบตาขึ้นเล็กน้อย เค้ายังประมวลผลข้อความที่ได้ยินไม่ได้ ชานชองขยับหัวหนีลมร้อนๆจากริมฝีปากอิ่ม  ด้วยการไปขยับหัวไปซุกแผ่นหลังน้องชาย
" อืม..ร้อน" แทคยอนขยับหนีไอร้อนจากตัวคนที่นอนด้านหลัง


ไม่!!
ดวงตาเรียวเล็กของคนไม่สบายเบิกโพลงด้วยความตื่นตระหนก เค้าถีบตัวลงจากเตียง แต่พลาดเอาหน้าลงแทนเท้า เลือดกำเดาสีแดงสดไหลออกจากจมูกแทคยอนไม่หยุด แต่ไม่มีวี่แววว่าเจ้าตัวจะรู้ตัว  แทคยอนวิ่งหนีสุดชีวิต
" อะไรอ่ะ!!" จุนโฮจ้องมองไปที่แทคยอนอย่างตกใจไม่แพ้กัน  ถึงเค้าจะอยู่ค่ายทหารเค้าก็อยู่ในส่วนที่ไม่ต้องลงไปดูแลทหารผ่านศึก เค้าประจำอยู่แค่ที่หน่วยฝึกทหารทั่วไปเท่านั้น
" แทค!!" ชานชองรู้สึกตัวตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงน้องชายเค้าพลาดตกเตียง เค้าเห็นแทคยอนเลือดสีแดงสดเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้าน้องชาย และเห็นน้องชายตัวแสบ ถีบตัวหนีไปนั่งกอดตัวเองที่มุมห้อง ภาพคุ้นตาที่ครั้งนึงเค้าเคยได้เห็นทุกวัน ภาพความทรงจำเก่าๆย้อนกลับมาทำร้ายเค้ากับน้องชายอีกครั้ง
" ไม่... อย่า!!...อย่า." แทคยอนหวีดร้องไม่หยุด
" แทค...ชานเอง...ชานเองจำได้ไหม !! " ชานชองค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้คนขวัญเสีย เค้าพยายามปลอบประโลมน้องชายที่กำลังฝันร้าย
ฮือ ฮือ อึก ..ฮึ้ก!! หยดน้ำตาพร่ำพรูออกมาชะโลมใบหน้าคนป่วย ให้ดูเศร้าหมองเกินจะรับได้ จุนโฮไม่คุ้นกับคนไข้ที่มีปัญหาทางจิต เค้ารู้สึกเจ็บในอกและสะเทือนใจจนแทบจะร้องไห้ตาม
'ฝันร้ายสินะ...ฝันที่จะคอยหลอกหลอนไปชั่วชีวิต..เกิดอะไรขึ้นกันนะ
"เงยหน้าขึ้นสิ..มองหน้าชานนะ...แทคจำชานได้ใช่ไหม..." ชานชางประกบมือเข้ากับใบหน้าน้องชายเบาๆ เค้าพยายามจับหน้าแทคยอนให้เชิดขึ้น

ชาน...แทคฝันร้าย!!แทคยอนเพ่งมองผ่านหยดน้ำตา และเค้าก็เห็นควานชานชอง  แทคยอนโหมตัวเข้ากอดเอวพี่ชายของตน ทันทีที่ได้สติกลับคืนมา
นายตื่นแล้ว เรื่องราวในฝันทำอะไรนายไม่ได้หรอก...รู้ใช่ไหมชานชองกอดปลอบน้องชายเช่นกัน
ชาน...หิวจัง...มีอะไรให้กินบ้างไหม? แทคยอนคลี่ยิ้มน้อยๆ
มีสิ...แต่นายต้องหยุดเลือดกำเดานายก่อนนะ พี่หมีจับใบหน้าน้องชายให้เชิดขึ้น พลางขอให้ลีจุนโฮมาจัดการหยุดเลือดให้


เสียงท้องหมอโฮร้องอ่ะ!!.. คนไม่สบายยิ้มแหยงๆ รู้สึกผิดที่ทำให้ลีจุนโฮหิวข้าว



 " ผมไม่ได้อยากปิดบังเรื่องนี้ แต่การที่แทคจำอะไรไม่ได้ คนยิ่งรู้น้อยก็ยิ่งดี ผมหวังว่าคุณโฮจะไม่เอาไปบอกใครนะครับ......."ชานชองพูดหลังจากกินข้าวและส่งน้องชายกลับไปนอนที่เตียงอีกครั้ง


"ครับ...ด้วยเกียร์ติของหมอเลยครับ" จุนโฮตอบกลับด้วยทีท่าสงบนิ่ง


" ผมไม่รู้ว่าแทคฝันถึงเรื่องอะไรบ้าง  ผมกังวลว่าความทรงจำของแทคจะกลับมา  จะเป็นไปได้ไหมว่า การนอนกับนิชคุณกระตุ้นให้เกิดภาพความทรงจำเก่าๆ ตื่นขึ้นมา " ชานชานพูดเสียงเครียด


"นอนด้วยกันรึครับ?????”  ลีจุนโฮสำลักน้ำชาจนแทบพุ่ง


 'ไปนอนด้วยกันได้ยังไง!! ก็ไหนว่านายเกลียดคุณแทคไง!!'


" แล้วมันเกี่ยวกันยังไงหรือครับ??? " จุนโฮเอ่ยใจกับคำบอกเล่าของควานชานชอง

ความคิดเห็น