นิชคุณชวนเจสสิก้ามาเดทในห้องทำงาน ชายหนุ่มหญิงสาวหัวเราะกันกิ๊กกั้กไม่แคร์สายตาเพื่อนร่วมงาน โจควอนรู้สึกไม่ชอบใจที่นิชคุณทำตัวเป็นเด็ก ล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น และคนๆนั้นก็เป็นอดีตคนสนิทของตัวเองด้วย
" คอยดูเถอะ!!... เเล้วนายจะเสียใจไอ้ลูกหมา" พี่แพนด้าเหลือบตามองเจ้านายตัวเองอย่างเหนื่อยใจ
" ควอนบอกแล้ว..มีคนรักเป็นหมอนี่กลุ้มใจตายชัก!!" โจควอนถลึงตามองบอสใหญ่ก่อนหันกลับมาคุยกับพี่แพนด้า
แทคยอนและชานชองนั่งคุยงานกันโดยไม่สนใจแฟนสาวคนสนิทของนิชคุณ แทคยอนแลดูปกติมาก เค้าคุยเล่นสนุกสนานกับพี่แพนด้า โจควอน อูยอง และชานชอง จนสร้างความแค้นเคืองให้นิชคุณแทน
' คนที่อยู่กับนายเมื่อคนคอฉัน นายจำได้ไหม’ นิชคุณตาเขียวเมื่อมองมาทางแทคยอน
น้ำเสียงหวานหยดย้อนดังก้องเป็นระยะๆ แทคยอนเริ่มปวดหัวอีกครั้ง เค้าหันมองตามต้นเสียงที่ดังก้องอยู่ในหัวของเค้า เสียงของผู้หญิง
' ปวดหัวอีกแล้ว...ช่วงนี้ปวดหัวบ่อยจัง '
" เป็นอะไรแทค.." ชานชองถาม เมื่อสังเกตุเห็นว่าแทคยอนย่นคิ้วหลับตาบ่อยๆในช่วงอาทิตย์หลังๆ
อุบ!!
แทคยอนยกมือขึ้นปิดปาก เค้าเอี่ยวตัวหลบจากสายตาเพื่อนๆ และหัน มาเจอชานชองที่เพิ่งออกปากถามอาการผิดปกติของเค้า แทคยอนรีบกลืนน้ำลายลงคอ และกำหนดลมหายใจเข้าออกช้าๆ
" เป็นอะไร..." ชานชองยกมือขึ้นอังหน้าผากน้องชายตัวโต เพื่อเช็คอุณหภูมิ ผิวหน้าของน้องชายเย็นเฉียบ และเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมา ชานชองรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้แทคยอนทั้งใบหน้าและหลังคออย่างเบามือ
" ชาน...แทคปวดหัว..จะ..อุบ!! " แทคยอนยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอีกครั้ง เค้ารีบกลืนน้ำลายลงคอ และหายใจเข้าออกช้าๆ เบาๆเพื่อไม่ให้คนอื่นรู้
" จะอ้วกเหรอ!! แล้วจะทนไว้ทำไม!!" ชานชองตีหน้าเครียด เค้าจับมือแทคยอน เค้ารีบพาแทคยอนไปห้องน้ำ
ชายผิวขาวรอบมองด้วยความไม่พอใจ เค้าหงุดหงิดกับการแสดงออกของชานชอง
' หมอนี่มันก็แค่หมาตัวเมีย จะสนใจไปทำไม!! คุณชานนี่ดีจังนะ แทคเที่ยวไปนอนกับคนนู้นคนนี้ก็ยังไม่ว่าอะไร' นิชคุณเปรยกับตัวเอง หัวใจของเค้ากำลังลุกเป็นไฟอย่างไม่ทันรู้ตัว
" ดีขึ้นไหม.." ชานชองถามน้องชายขณะลูบหลังให้
" อ๊อก..อ้วก..แค่ก " แทคยอนก้มหลัง มือ2 ข้างยันขอบชักโครกไว้ เค้าก้มหน้าอ้วกอย่างต่อเนื่องลงชักโครก
" ยังปวดหัวอยู่ไหม.." ชานชองถามด้วยความเป็นห่วง เค้าลูบหลังให้น้องชายอีกหลายครั้ง
" อืม..ปวด..ผู้หญิง..เห็นผู้หญิง..โอ๊ย!! " แทคยอนใช้มือข้างนึงจับที่ขมับ นิ้วมือสอดเข้าใต้กลุ่มผมสีเข้มแล้วออกแรงขยุ้มอย่างแรง เค้าหลับตาลงและพยายามลบภาพในหัวให้เป็นสีดำ
" เห็นใคร!!" ชานชองหน้าเสีย ความกังวลของเค้าเพิ่มขึ้นทวีคูณ
" ผู้หญิง" แทคยอนตอบงึมงำๆเสียงเบา
" อุ๊บ!! ... อ๊วก..อ้วกแค่ก ..ห่า ฮา " แทคยอนทิ้งตัวคุกเข่ากับพื้น ชานชองตกใจ เค้าไม่เคยเห็นแทคยอนในสภาพนี้มานานแล้ว นานมาก นานจนจำไม่ได้
" ไปโรงบาลเถอะ" ชานชองตอบเสียงเครียด
" อ๊าๆๆ" แทคยอนครางเสียงโหย เค้าเอาหัวกระแทกชักโครกเต็มแรง
" แทค!!..หยุด..หยุด..อย่าทำแบบนี้!! " ชานชองร้องเสียงดัง เค้ารีบโอบแขนล็อกคอและหัวแทคยอนทันที
" อ๋าาาา " แทคยอนร้องเสียงหลง ความเจ็บแล่นไปทั่วร่างของเค้า
นิชคุณยืนฟังอยู่หน้าห้องน้ำ เค้าตามคู่พี่น้องออกมาได้แปปเดียว เพราะรู้สึกไม่ชอบมาพากล
' ..ตอนอยู่กับฉันแกล้งทำเป็นไร้เดียงสา เมื่อคืนยังไม่สมใจนายอีกงั้นเหรอ วันนี้ถึงต้องมาจัดกันที่ทำงานอีก เลวจริงๆ'
แคร่ก แก๊รง ~ เสียงกลอนประตูดังขึ้น นิชคุณรีบหนุนตัวหลบเข้าห้องน้ำห้องข้างๆด้วยความตกใจ เค้ากลัวว่าจะถูกจับได้ นิชคุณแอบแง้มประตูมอง
ชานชองอุ้มน้องชายออกมาจากห้องน้ำ ใบหน้าเพื่อนตัวโตซุกอยู่ที่อกของพี่ชายนิ่งไม่ไหวติง
' สุขสมจนถึงขั้นยืนไม่ไหวเลยสินะ'
แทคยอนสลบลงกับพื้นห้องน้ำต่อหน้าชานชอง พี่หมียักษ์ผงะ เค้ารีบอุ้มน้องชายขึ้น ชานชองกระชับตัวน้องชายให้อยู่ท่าถนัดและคล่องตัวมากขึ้น เค้าใช้เท้ายันประตู และแทรกตัวออกจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เค้าอุ้มน้องชายผ่านผู้คนที่หันมองเป็นตาเดียว ถึงแทคตัวใหญ่ และหนักมาก แต่ชานชองก็ไม่สนใจ ตอนนี้ชีวิตน้องชายเค้าสำคัญที่สุด
" ทำไมอยู่กันแค่นี้" นิชคุณนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ในห้องน้ำ 20นาทีต่อมาเค้าก็กลับเข้ามาที่ห้องทำงาน รุ่นพี่โจควอน เด็กน้อยอูยอง ส่ายหัวตามๆกัน
ชานชองโบกรถพาแทคยอนไปโรงบาล คุณหมอให้น้ำเกลือและยาแก้คลื่นใส้ ยาแก้ปวดชนิดรุนแรง ตรวจเลือดและเช็คร่างกายทั้งหมด ชานชองค่อนข้างเป็นกังวลมากเค้าเดินไปเดินมาจนนางพยาบาลมึนหัว
" ใจเย็นๆนะคะคุณ..น้องชายคุณปลอดภัยแล้ว " นางพยาบาลพยายามปลอบใจ
" ครับ" ชานชองตอบทันควัน แต่เค้าก็ไม่สามารถหยุดการก้าวเท้าของตัวเองได้
ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องพักผู้ป่วยดังขึ้น หมอลีจุนโฮโผล่เข้ามาแบบไม่คาดฝัน ความจริงแล้วจุนโฮเห็นชานชองวิ่งผ่านเค้าไปยังแผนกฉุกเฉิน แวบแรกจุนโฮก็อยากจะรีบมาดูเลย แต่เค้าติดต้องตรวจผู้ป่วยคนอื่นอยู่ทำให้ไม่สะดวกจะปลีกตัวไปไหน พอว่างปุ๊บ เค้าก็รีบไปถามที่เคาร์เตอร์พยาบาล ถึงรู้ว่าคนที่เข้ามาเป็นคุณแทคยอน
" คุณชานเกิดอะไรขึ้นครับ" จุนโฮเดินเข้ามาดู พร้อมถามชานชองทันที ชานชองตอบแค่ว่าแทคยอนสลบ จุนโฮจึงขออนุญาตชานชองเพื่อขอดูแฟ้มประวัติของแทคยอน
" ถ้าคุณไม่สะดวกใจ..ผมจะไม่ก้าวก่ายเรื่องนี้นะครับ" จุนโฮพูดขึ้น ในใจก็คิดว่านี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ยทำไมคุณชานถึงดูงุ่นง่านขนาดนี้
" ผมสะดวก..เพียงแต่อยากให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับจากทุกคน" ชานชองยืนมือลูบหน้าด้วยความเครียด เค้าได้เล่าอาการให้หมอเจ้าของฟังคร่าวๆ ประวัติสำคัญหลายอย่างจึงอยู่ในแฟ้ม
" ครับ..ผมจะไม่บอกใคร " จุนโฮยิ้มละไมให้คนตัวใหญ่ ก่อนจะเดินมาขอแฟ้มจากนางพยาบาลที่ยืนอยู่ข้างเตียง
จุนโฮค่อนข้างงงเมื่อเห็นศัพท์คำว่าptsd เค้าไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้พบกับคนที่มีปัญหาด้านนี้ โดยเฉพาะกับคนใกล้ตัว แทคยอนเท่าที่เค้าเคยได้เจอและได้คุยกัน ผู้ชายคนนี้ห่างไกลจากโรคนี้มาก
เมื่ออ่านลงมาเรื่อยๆ จุนโฮก็ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอไม่สะดวก ราวกับมีก้อนสเลดติดอยู่ด้านใน จุนโฮถือแฟ้มและเดินออกห้องไปทันที
" เดี๋ยวผมมานะครับ" จุนโฮวิ่งตามหาหมอเจ้าของไข้แทคยอน จากนั้นก็ไปพบหมออีกแผนกนึง เค้าคิดว่าเค้าต้องการความช่วยเหลืออย่างมาก หมออีจุนโฮเดินกลับมาที่ห้องพักแทคยอน เค้าเข้ามาคุยกับชานชองอย่างจริงจังถึงแนวทางการรักษา
" ครับผมทราบดีครับ เราเคยลองกันมาหมดแล้ว...ตั้งแต่เด็ก" สีหน้าชานชองหน้าเคร่งเครียดเมื่อพูดถึงมัน ตนตัวใหญ่นั่งอยู่ข้างน้องชายตลอดเวลา สองมือสอดประสานมือน้องชายแน่น ราวกับกลัวร่างของน้องชายจะหายไป
" ผมถามได้ไหมครับ..เอ่อ..คุณ2 คนเป็นพี่น้องกันจริงๆรึเปล่าครับ" จุนโฮถามด้วยความรู้สึกแปลกใจเพราะ2 คนนี้คนละนามสกุล หน้าตาก็ไม่เหมือนกันเลย ในใจลึกๆโฮเองก็อยากรู้ความสัมพันธ์ของทั้ง2 คนนี้มาก
" เปล่าครับ..พ่อแทคเก็บผมมาเลี้ยง " ชานชองตีหน้าเครียดขึ้นกว่าเดิม
" เอ่อ..ผมขอโทษครับคุณชานชอง!! " จุนโฮสะอึกเมื่อเห็นความเครียดที่เพิ่มขึ้นของชายตรงหน้า
" พี่จะปกป้องนายด้วยชีวิตแทค" ชานชองยกมือแทคยอนขึ้นมาแนบปาก เค้าพูดประโยคนี้ด้วยหัวใจที่ร้าวราน
ชานชองขอพาแทคยอนกลับบ้านเพราะว่าแทคยอนอาการดีขึ้นแล้ว หมอแนะนำให้แทคพบจิตแพทย์ แต่แทคยอนปฎิเสธทันที จุนโฮเองก็ไม่กล้าบังคับ ทั้ง3 คนเดินออกจากตัวตึกสีขาวมายังที่จอดรถ ชานชองขอนั่งเบาะหลังกับแทคยอนถึงแม้ว่าจะดูเป็นการเสียมารยาท แต่จุนโฮก็ยินดี
"คุณจะให้ผมไปส่งบ้านคุณหรือบ้านคุณแทคครับ" จุนโฮถาม
" ให้กลับไปนอนเตียงเค้าเองคงดีกว่า" ชานชองหันมาตอบหมอจุนโฮ โดยท่าทีนิ่งๆอาจเพราะตอนนี้คนเดียวที่เค้าสนใจคือน้องชายหัวแก้วหัวแหวนก็ได้ ชานใช้มือจับต้นคอสีเข้มของแทคยอน เหนี่ยวรั้งให้ร่างคนตัวหนาเอนตัวลงมานอนหนุนตักของตน จนลืมนึกถึงใจว่าที่แฟนตัวเอง
" ถึงบ้านแล้วชานจะปลุก " ชานชองใช้มือลูบกลุ่มผมสีเข้มอย่างเบามือ
จุนโฮขับรถมาส่งชานชองและแทคยอนที่คอนโดแทคยอนโดยที่ชานชองเป็นคนบอกทางให้
" ที่นี่ใช่ไหมครับ..งั้นเดี๋ยวผมช่วยนะครับ " จุนโฮช่วยพยุงแทคลงจากรถ
ทั้งคู่ช่วยกันพยุงร่างใหญ่ของคนอายุน้อยกว่าเข้ามานอนที่เตียงนอนในห้องของแทคยอน
" คุณโฮกลับไปเอาของที่ห้องก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวชานเอ่อ..เดี๋ยวผมดูแลแทคเอง..จะเช็ดตัวให้ด้วย" ชานชองส่งยิ้มให้จุนโฮ ก่อนจะเดินไปหาผ้าเช็ดตัวและกะละมังใส่น้ำ
" งั้นผมจะรีบกลับมานะ " จุนโฮยิ้มเศร้าๆก่อนจะเดินออกจากห้องแทคยอน
ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าไล่ตามมาด้านหลังลีจุนโฮ
" คุณโฮ!! " ชานชองเรียกหนุ่มตาตี่เสียงดัง
" ครับ!!" จุนโฮหันหมุนตัวกลับมาทันที่ที่เสียงชายคนรักร้องเรียกชื่อเค้า
"ขอบคุณโฮมากสำหรับทุกเรื่องเลย...ขอบคุณที่คุณรับปากจะดูนิชคุณให้แทค และขอบคุณที่คุณช่วยเหลือแทคขนาดนี้ รีบมานะครับ..ผมคิดถึงนะ" ชานชองยิ้มละมุน พร้อมยกมือขึ้นแตะปากส่งจูบให้หมอจุนโฮที่ยืนห่างกันเพียง3 เมตร
" ผมเต็มใจครับ..และเอ่อ...ผมจะรีบกลับมา " จุนโฮยิ้มน้ำตารื้นขึ้นมา เค้าชอบชานชองตรงที่ ชานชองมักจะเก็บรายละเอียดได้ดี และใส่ใจความรู้สึกเค้าตลอดเวลา
ชานชองค่อยๆแกะกระดุมเสื้อน้องชายออกช้าๆ เค้าพบรอยจูบ รอยช้ำแดงหลายจุด ชานชองย่นคิ้วไม่พอใจ หากคนทั้งคู่นอนด้วยกันด้วยความรัก หากนิชคุณดูแลน้องเค้าดีกว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ชานชองจะไม่รู้สึกแค้นแบบนี้ ชานชองกัดฟันกรอด กำหมัดแน่น
' ถ้านายทำแทคเจ็บอีก ฉันจะไม่ไว้หน้านายอีกแล้ว'
เค้าค่อยๆยกตัวแทคยอนขึ้นและถอดเสื้อออกทั้งหมด ฝ่ามือหนาบรรจงลูบผ้าชุบน้ำไปตามชิ้นส่วนของร่างกาย สติของแทคยอนไม่อยู่ที่ตัวแล้ว เค้ากึ่งหลับกึ่งตื่น จากฤทธ์ยากดประสาท
กิ๊ก เสียงประตูห้องเปิดออก จุนโฮเดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าและอาหารเย็น เค้าเดินมาจนถึงห้องนอนแทคยอน และพบว่าชานชองนอนข้างน้องชาย โดยที่มือของชานกอดเอวแทคยอนไว้
ชิ!!จุนโฮย่นจมูกอย่างงอนๆ ‘นี่ถ้าคุณแทคไม่ใช่น้องชายชานล่ะก็ โฮจะอาละวาทให้บ้านแตกเลยคอยดู’ จุนโฮค่อยๆย่องเบา เดินเข้าไปปลุกควาน ชานชองด้วยการกระซิบข้างใบหู
" ที่รัก..ที่รักครับ..อาหารเย็นพร้อมแล้วนะครับ" ชานชองปรืบตาขึ้นเล็กน้อย เค้ายังประมวลผลข้อความที่ได้ยินไม่ได้ ชานชองขยับหัวหนีลมร้อนๆจากริมฝีปากอิ่ม ด้วยการไปขยับหัวไปซุกแผ่นหลังน้องชาย
" อืม..ร้อน" แทคยอนขยับหนีไอร้อนจากตัวคนที่นอนด้านหลัง
ไม่!!
ดวงตาเรียวเล็กของคนไม่สบายเบิกโพลงด้วยความตื่นตระหนก เค้าถีบตัวลงจากเตียง แต่พลาดเอาหน้าลงแทนเท้า เลือดกำเดาสีแดงสดไหลออกจากจมูกแทคยอนไม่หยุด แต่ไม่มีวี่แววว่าเจ้าตัวจะรู้ตัว แทคยอนวิ่งหนีสุดชีวิต
" อะไรอ่ะ!!" จุนโฮจ้องมองไปที่แทคยอนอย่างตกใจไม่แพ้กัน ถึงเค้าจะอยู่ค่ายทหารเค้าก็อยู่ในส่วนที่ไม่ต้องลงไปดูแลทหารผ่านศึก เค้าประจำอยู่แค่ที่หน่วยฝึกทหารทั่วไปเท่านั้น
" แทค!!" ชานชองรู้สึกตัวตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงน้องชายเค้าพลาดตกเตียง เค้าเห็นแทคยอนเลือดสีแดงสดเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้าน้องชาย และเห็นน้องชายตัวแสบ ถีบตัวหนีไปนั่งกอดตัวเองที่มุมห้อง ภาพคุ้นตาที่ครั้งนึงเค้าเคยได้เห็นทุกวัน ภาพความทรงจำเก่าๆย้อนกลับมาทำร้ายเค้ากับน้องชายอีกครั้ง
" ไม่... อย่า!!...อย่า." แทคยอนหวีดร้องไม่หยุด
" แทค...ชานเอง...ชานเองจำได้ไหม !! " ชานชองค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้คนขวัญเสีย เค้าพยายามปลอบประโลมน้องชายที่กำลังฝันร้าย
ฮือ ฮือ อึก ..ฮึ้ก!! หยดน้ำตาพร่ำพรูออกมาชะโลมใบหน้าคนป่วย ให้ดูเศร้าหมองเกินจะรับได้ จุนโฮไม่คุ้นกับคนไข้ที่มีปัญหาทางจิต เค้ารู้สึกเจ็บในอกและสะเทือนใจจนแทบจะร้องไห้ตาม
'ฝันร้ายสินะ...ฝันที่จะคอยหลอกหลอนไปชั่วชีวิต..เกิดอะไรขึ้นกันนะ
"เงยหน้าขึ้นสิ..มองหน้าชานนะ...แทคจำชานได้ใช่ไหม..." ชานชางประกบมือเข้ากับใบหน้าน้องชายเบาๆ เค้าพยายามจับหน้าแทคยอนให้เชิดขึ้น
“ชาน...แทคฝันร้าย!!” แทคยอนเพ่งมองผ่านหยดน้ำตา และเค้าก็เห็นควานชานชอง แทคยอนโหมตัวเข้ากอดเอวพี่ชายของตน ทันทีที่ได้สติกลับคืนมา
“นายตื่นแล้ว เรื่องราวในฝันทำอะไรนายไม่ได้หรอก...รู้ใช่ไหม” ชานชองกอดปลอบน้องชายเช่นกัน
“ชาน...หิวจัง...มีอะไรให้กินบ้างไหม?” แทคยอนคลี่ยิ้มน้อยๆ
“มีสิ...แต่นายต้องหยุดเลือดกำเดานายก่อนนะ ” พี่หมีจับใบหน้าน้องชายให้เชิดขึ้น พลางขอให้ลีจุนโฮมาจัดการหยุดเลือดให้
“เสียงท้องหมอโฮร้องอ่ะ!!..” คนไม่สบายยิ้มแหยงๆ รู้สึกผิดที่ทำให้ลีจุนโฮหิวข้าว
" ผมไม่ได้อยากปิดบังเรื่องนี้ แต่การที่แทคจำอะไรไม่ได้ คนยิ่งรู้น้อยก็ยิ่งดี ผมหวังว่าคุณโฮจะไม่เอาไปบอกใครนะครับ......."ชานชองพูดหลังจากกินข้าวและส่งน้องชายกลับไปนอนที่เตียงอีกครั้ง
"ครับ...ด้วยเกียร์ติของหมอเลยครับ" จุนโฮตอบกลับด้วยทีท่าสงบนิ่ง
" ผมไม่รู้ว่าแทคฝันถึงเรื่องอะไรบ้าง ผมกังวลว่าความทรงจำของแทคจะกลับมา จะเป็นไปได้ไหมว่า การนอนกับนิชคุณกระตุ้นให้เกิดภาพความทรงจำเก่าๆ ตื่นขึ้นมา " ชานชานพูดเสียงเครียด
"นอนด้วยกันรึครับ?????” ลีจุนโฮสำลักน้ำชาจนแทบพุ่ง
'ไปนอนด้วยกันได้ยังไง!! ก็ไหนว่านายเกลียดคุณแทคไง!!'
" แล้วมันเกี่ยวกันยังไงหรือครับ??? " จุนโฮเอ่ยใจกับคำบอกเล่าของควานชานชอง
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น