ไม่พร้อมจะรักใคร
"ผมขอโทษที่ก่อกวนคุณ เอาเป็นว่า..เดี๋ยวผมไปซื้อข้าวให้เป็นการไถ่โทษละกันนะครับ"
นิชคุณตัดบทขึ้นมา นิชคุณจัดแจงใส่เสื้อให้แทคยอนเหมือนเดิม
"ไม่ต้องไถ่โทษหรอก ฉันไม่โกรธนาย..แค่นายนอนตรงนี้ไม่ไปไหนก็พอแล้ว..ข้าวน่ะสั่งเอาก็ได้ เดี๋ยวปู่ก็เอามาให้เองเเหละ" แทคยอนทิ้งตัวนอนลงบนเตียงและฉุดร่างคนผิวขาวลงมานอนเคียงข้าง
"ปู่?" นิชคุณขยับตัวกระแซะร่างคนข้างๆอย่างว่าง่าย
"เจ้าของร้านบะหมี่รอนานนั่นไง" แทคพูดจบก็รั้งเอวคนผิวขาวเข้าใกล้ตัวมากขึ้น ส่วนอีกมือนึงเค้าหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาปู่แพนด้า
"พี่ครับ..ส่งข้าวให้ผมทีครับ..ที่ทำงานผม..ครับพี่มาถึงเมื่อไหร่พี่โทรบอกผมละกัน..ครับข้าวยำ1ครับ คิมพับรวม2คับ ซาจังมยอนเพิ่มเส้น2ครับ ไก่ตุ๋นโสม1ครับ พี่เอาซุบมาให้ผม2ที่ด้วย คราวนี้ไม่เอารามยอนนะครับ ถ้าได้หมู3ชั้นย่างด้วยจะแจ่มมาก ขอน้ำแตงโมปั่นด้วย พี่เอาเครื่งปั่นมาด้วยเลยดีกว่า ...โถ่พี่ก็หั่นแตงโมมาสิครับแล้วมาปั่นที่นี่เลย..ผมหิวจนจะกินวัวได้ทั้งตัวแล้ว" แทคยอนชำเลืองมองคนหน้าใสที่กำลังทำหน้าเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง
"คุณแทคจะไม่ถามผมหน่อยรึครับ"นิชคุณกระซิบข้างหูคนหูกาง
"......"แทคเอามือป้องโทรศัพท์ เค้ายิ้มและส่ายหน้าดิ๊กๆกวนอารมณ์ใส่คนตัวขาว
เมื่อแทควางสายเค้าก็ตั้งใจจะตอบคำถามนิชคุณอยู่เหมือนกัน
"ผมเชื่อใจคุณก็ได้..ตอนนี้พักผ่อนก่อนดีกว่านะครับ" นิชคุณกดร่างแทคยอนลงมานอนบนเตียงส่วนตัวเค้าก็ขยับตัวมานอนซุกข้างๆ
"ฉันไม่ถาม..เพราะฉันเลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับนายอยู่แล้ว..เชื่อใจฉันสิ"แทคพูดจบก็ขยี้ผมสีน้ำตาลอ่อนเบาๆก่อนจะค่อยๆหลับตาลงช้า คนผิวเข้มนิทราอย่างรวดเร็วอีกครั้ง
Rrrrrrเสียงมือถือดังขึ้นเป็นระยะ แต่เจ้าของมือถือหลับสนิท นิชคุณลืมตาตื่นมา เค้าเห็นมือถือแทคยอนสั่นไปมาบนโต๊ะหัวเตียง เค้าไตร่ตรองก่อนตัดสินใจรับโทรศัพท์แทนเจ้าของมือถือ
"สวัสดีครับ..ขอโทษครับ..เอ่อครับ..ผมเป็นเพื่อนคุณแทคครับ..ครับคุณแทคหลับครับ..เดี๋ยวผมให้ชานไปรับละกันครับ"
นิชคุณกดโทรศัพท์หาหมียักษ์ทันที ดูเหมือนคนส่งข้าวจะรู้จักชานชองเช่นกัน เค้าก็อยากไปรับข้าวให้แทคยอนแต่คนตัวใหญ่นอนหนุนเเขนเค้าอยู่ ถ้านิชคุณขยับเค้าคิดว่าแทคยอนต้องตื่นตามไปด้วยแน่ๆ
"โทษทีชาน..คุณวานหน่อยนะ..พี่แทคหลับน่ะ..คุณไม่อยากปลุก" ชานชองพาปู่แดกูมาถึงห้องพักvip ทั้งชานทั้งปู่ต่างแปลกใจที่แมวยักษ์ตัวนี้หลับต่อหน้าคนอื่นที่สำคัญคือ หลับในอ้อมกอดชายอื่น
ปูแดกูมองใบหน้านวลเนียลสีขาวอย่างอึ้งๆ ผู้ชายรูปร่างสูงเพรียว หุ่นกำลังดี หน้าตาสะสวย ไม่ต่างจากผิวสาววัยแรกแย้ม ดูยังไงผู้ชายคนนี้ก็เป็นเจ้านายที่รุ่นน้องเคยพาไปกินข้าวที่ร้านเค้าแน่ๆ แต่ตอนนั้นดูเหมือน2คนนี้ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ ใครจะคิดว่าอยู่ๆรสนิยมทางเพศรุ่นน้องเค้าจะเปลี่ยนไปขนาดนี้
"แทคมัน..เล่นของสูงไปไหม..คบกับเจ้านายเนี่ยนะ...แถมดูยังไงก็เป็นผู้ชายนะ" ปู่แดกูกระแซะถามชานชองเบาๆ
"พี่ไปอยู่ส่วนไหนในเกาหลีมาครับ.... พี่ไม่เห็นข่าวเมื่อเดือนที่แล้วเหรอ..เจ้านายผมสารภาพรักผ่านสื่อทั่วประเทศเลยนะ..ว่าจะจีบพี่แทคให้ได้" ชานชองทำหน้ามึนตอบกลับ
"แล้วไอ้แทคมันยอมง่ายๆเนี่ยนะ..ถูกใจเพราะหน้าตาดีเหรอ..ใช้แทนกันได้เหรอแค่หน้าเหมือนผู้หญิงน่ะ"ปู่ถามแบบตรงไปตรงตรงมา
"ความซวยน่ะพี่..เรื่องเข้าใจผิด..ไอ้คุณมันพรากความบริสุทธ์พี่แทคไป.....เล่นซะพี่แทคเกือบไปพบยมบาล ดีนะพี่แทคไม่เอาเรื่อง" ชานชองหลุดความลับคำโตออกมาอีกแล้ว เค้ารีบยกมือขึ้นปิดปากและส่ายหน้า
"พรากความบริสุทธ์..ข่มขืนเหรอ..บ้าไปแล้ว..นี่เรื่องใหญ่นะ..บูมรู้เรื่องนี้ไหม"ปู่ตาแทบถลนออกจากเบ้า
"เรื่องข่มขืนยังไม่รู้ครับ..แต่รู้ว่านอนด้วยกันแล้ว..ก็พี่แทคไม่เอาเรื่องนี่" ชานชองพยายามแก้ต่างให้นิชคุณ
"ไอ้บ้าบูมมันยอมน้องชายมันเกินไปแล้ว..มันไม่เอาเรื่อง..แต่ฉันเอา..บ้าไปแล้ว..ข่มขืนอะไร แทคบอกว่านอนโรงบาลหมายถึงเรื่องนี้ใช่ไหม..นายรักษามัน งั้น..นายเอาประวัติมาให้พี่เดี๋ยวนี้เลยนะ"ปู่แดกูผลักชานชองออกมานอกห้องพัก
"พี่ใจเย็นสิ..เดี๋ยวเราค่อยคุยกันดีกว่า..พี่แทคหิวจะแย่แล้ว.." ชานชองพยายามให้เหตุผล
'แกไอคุณ..แกตายแน่.'ชานชองได้แต่สวดภาวนาในใจขอให้พระเจ้าคุ้มครองเพื่อนจากปากสว่างๆของเค้า
"ว่าแต่พี่รู้ได้ไงว่าพี่แทคป่วย" ชานชองพูดเสียงเบา
"พี่รู้ละกัน..มิน่าละ..บูมบอกว่า..นายไม่ค่อยดูแลแทค..นายรักเพื่อนมากกว่ารุนพี่นายใช่ไหม..ถ้าเป็นงั้น..พี่จะมาดูแลแทคเอง.." ปู่แดกูพูดอย่างหงุดหงิดไม่พอใจ
"โธ่พี่..พี่เข้าใจผมหน่อยสิ..คุณเป็นญาติผมนะ..ผมโตมากับเค้าเราเหมือนพี่น้องกันนะ..ผมต้องปกป้องคุณด้วยเหมือนกันนะพี่..คุณเค้าตัวคนเดียวแล้ว.เค้าไม่เหลือใครเลย" ยิ่งคิดเรื่องนี้ชานชองยิ่งเครียด เค้าไม่อยากให้คุณเสียที่พึ่งทางใจชิ้นสุดท้ายไป
"แล้วแทคล่ะ..หมอนั่นก็ตัวคนเดียวเหมือนกันนะ"จุนเคตวาด
"แต่พี่แทคยังมีพี่จุนกับพี่บูม..มีกุ๊ย.มีคนอื่น..แต่คุณไม่มีใครเลยนะ..เค้ามีแค่โฮกับผม..ผมอยู่ตรงกลางระหว่างคนที่เค้ารักกัน ผมจะไม่ไปขัดขวางความรักของคน2คนหรอกนะพี่" ชานชองอารมณ์เสีย เค้ารู้ว่าสักวันทุกคนต้องรู้เรื่องนี้ และทำใจยอมรับไม่ได้
"พี่เรื่องนี้พี่หยุดไว้เลยนะ..ไอ้คุณมันยิ่งรู้สึกแย่อยู่ ..ถ้าพี่แทคทิ้งคุณไปตอนนี้..คนที่เสียใจกับเรื่องนี้มากที่สุดก็คงเป็นพี่แทคดังนั้นพี่อย่าเข้าไปยุ่งเลยขอร้องล่ะ" ชานชองขอร้อง
"ฉันไม่รับปากนะชาน"จุนเคอารมณ์เสียมากเค้ากระฟัดกระเฟี้ยดตาขวาง
"แทค!!..ตื่น" ปู่แดกูเข้ามาในห้อง เค้าปลุกน้องชายขึ้นมากินข้าว เจ้าคนตัวใหญ่สลืมสะลือลุกขึ้นมานั่งพร้อมบิดขี้เกียจยาวๆ
"พี่มาช้าจังครับ..ผมหิวจะเเย่แล้ว" แทคยอนโต้ตอบชายที่กำลังจัดจานข้าวให้แทคยอนคนเดียว
"เด็กน้อย..ตื่นได้แล้ว..ข้าวมาแล้วนะ" แทคยอนเอี้ยวตัวไปปลุกคนที่ยังคงนิทราเป็นหมอนข้างให้เค้ากอด
"อือ..ห่ะ..ครับ"นิชคุณสะดุ้งเฮือก เค้างัวเงียลุกขึ้นมาเอาหัวพิงไหล่คนผิวสี นิชคุณรั้งแทคยอนให้นอนบนเตียง
"คุณแทคอย่าเพิ่งลุกเลยครับ..น้ำตาลต่ำเดี๋ยวทรุดไปอีก..ตกจากที่สูงเจ็บนะครับ" นิชคุณยิ้มบางๆเป็นเชิงล้อเลียนความสูงของแทคยอน นิชคุณลงจากเตียงนอน เค้าเดินมาคว้าชามข้าวแทคยอนไปจากมือปู่แดกู
"อ่ะ!!..คุณเอ่อ....ขอโทษครับที่เสียมารยาท..ผมไม่ทันได้มองเลย" นิชคุณโค้งตัวทำความเคารพปู่แพนด้าอย่างตกใจ
นิชคุณมองชามข้าวและมองใบหน้าคนที่ถือชามข้าวสลับไปมา
"ขอโทษครับ..ผมนึกว่านี่เป็นข้าวคุณแทค..ผมขอโทษ" นิชคุณยื่นจานข้าวส่งคืนใส่มือปู่แพนด้า คนผิวขาวรู้สึกใบหน้าร้อนๆด้วยความอาย
"ก็ข้าวมันน่ะแหละ..แต่เดี๋ยวผมจัดการเอง..คุณผู้บริหารไม่ต้องลดตัวมาทำเรื่องแบบนี้หรอกนะครับ..หรือถ้าคุณคิดว่านี่เป็นการรับผิดชอบ..ไม่ต้องห่วงครับ..น้องชายผมไม่ท้อง.." ปู่แดกูกระชากชามข้าวมาจากมือคนผิวขาวที่ใบหน้าเริ่มซีดขาวมากขึ้นจากคำพูดจิกกัดของชายตรงหน้าเค้า
"คือ..ผม" คนผิวขาวตัวแข็งทื่อ
ชานชองยื่นกุมขมับ เค้าไม่คิดว่าปู่จะรุนแรงแบบนี้ใส่นิชคุณ
"ปากพี่นี่ไวกว่าเครื่องตัดหญ้าอีกนะครับ..ชาน..เดี๋ยวสั่งต้นไผ่ไปลงบ้านปู่สัก10-20ต้นนะ..พี่จุนจะได้ไม่เหงาปาก..หรือพี่อยากได้ตอนนี้ครับ" แทคยอนแควะปู่แดกูกลับแรงๆแต่สีหน้าเค้ากลับไม่ยิ้มเลย
คนผิวขาวยืนกอดแขนตัวเอง นิชคุณยืนเม้มปากแน่นคำพูดของเพื่อนชายแทคยอนบาดลึกลงไปในหัวใจ
"เด็กน้อยมากินข้าวด้วยกันเร็ว..ไอ้นี่อร่อยมากเลยนะ" แทคยอนเรียกคนผิวขาวด้วยเสียงอันนุ่มนวลแต่เจ้าตัวคนถูกชักชวนไม่แม้แต่จะขยับตัว
"คุณ..พี่แทคเรียกแน่ะ" ชานเดินเข้ามาหาเพื่อน เค้าเห็นหยดเลือดสีแดงสดที่ริมฝีปากอวบอิ่ม ดูเหมือนว่าคำพูดของปู่จะเปิดรอยแผลที่พี่แทคเพิ่งสมานไปเมื่อไม่กี่ชม.ก่อนหน้านี้
"คุณ..นายอย่าสนใจคำพูดคนนอกสิ..นายฟังแค่คำพูดพี่แทคก็พอ" ชานชองตบบ่าเพื่อนเบาๆ แต่นิชคุณไม่ตอบสนอง เค้าก้มหน้างุด ยอมรับผิดทุกคำกล่าวหาเพียงแต่เค้าไม่เคยคิดว่ามันเป็นเพียงความรับผิดชอบ แต่ถ้าแทคยอนเป็นผู้หญิงเค้าก็หนีไม่พ้นข้อครหานี้อยู่ดี เค้าข่มขืนคนไม่มีความผิดไม่ว่าตอนนี้เค้าจะอยู่ดูแลแทคยอนรึไม่ การข่มขืนก็คือการข่มขืนเค้าทำร้ายจิตใจคนนึงๆลงไปและการที่ญาติแทคยอนจะรับไม่ได้ เค้าสมควรแล้วที่จะโดนคำพูดกรีดแทงแบบนี้
"นายฟุ้งซ่านอีกแล้วนะนิชคุณ..นายกำลังทำให้ฉันเหนื่อยนะเด็กดื้อ" แทคยอนส่งชามข้าวให้ปู่แดกูถือ ส่วนตัวเค้าก็แบกสังขารตัวเองด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิดเพื่อไปปลอบโยนกระต่ายที่ถูกกรงดักสัตว์หนีบตัวไว้
"เรื่องราวความรักเป็นเรื่องของคน2คนนะนายรู้ไหม.. เรื่องที่เกิดขึ้นมีแค่นายกับฉันที่ต้องร่วมมือกันแก้ไข ถ้าใครคนนึงไม่มีความสุข อีกคนนึงก็จะไม่สบายใจนะ ตอนนี้เราเข้าใจกันแล้ว..ฉันบอกนายแล้วนี่...ทำไมนายยังดื้อแบบนี้..ฮึ!!" แทคยอนอ้อมมายืนตรงหน้าคนผิวขาว ปลายนิ้วเรียวยาวจับปลายคางกลมมนให้เชิดขึ้นเพื่อมองตาเค้า
"ผมทำผิด..ผมไม่สมควรได้รับการให้อภัย" นิชคุณสั่นหัวดิ๊กคนผิวขาวพยายามกั้นน้ำตาไว้
"ตามกฎหมายถ้านายทำผิด..เจ้าทุกข์เอาเรื่อง..นั่นถือว่านายควรต้องชดใช้..แต่ฉันไม่ได้เอาเรื่องนาย...ที่สำคัญ..แค่นายทำผิดแล้วนายสำนึกผิด...แค่นี้ก็พอแล้วนี่..กัดปากตัวเองทำไมนายโตแล้วนะ..นายต้องหัดควบคุมความรู้สึกบ้าง" แทคยอนกางแขนข้างซ้ายกอดคนผิวขาวเข้ามาแนบกาย มือขวาเค้าใช้มันเช็ดคราบเเลือดที่ริมฝีปากอื่มเบาๆ แต่ใบหน้าเค้าหันมองไปทางปู่แดกู แทคยอนส่งสายตาเชิงตำหนิให้ญาติตัวแสบของเค้า
"เด็กขี้แย..อย่าบอกอายุใครนะว่านายอายุเท่าฉัน" แทคยอนกระซิบข้างหูคนผิวขาว
"หืม..คุณอายุเท่าผมเหรอ..แต่คุณเรียกผมว่าเด็กน้อยนี่..ผมคิดว่าคุณอายุมากกว่าผมซะอีก..ตีนกาคุณเยอะจัง" นิชคุณอึ้ง
“เพราะนายเอาแต่ร้องไห้น่ะสิ...จริงๆแล้วฉันอ่อนเดือนกว่านายด้วยนะ" แทคยอนพยายามเบี่ยงเบนความสนใจ
"แล้ว..ตีนกาฉันเยอะตั้งแต่เด็กแล้ว..คนสุภาพนี่ปากร้ายเหมือนกันน้า"แทคยอนยิ้มแก้มปริบพร้อมหอมแก้มคนผิวขาว1ฟอดใหญ่ต่อหน้าทุกคน
"เลิกคิดมาก..แล้วมากินข้าวด้วยกันเถอะ" แทคยอนพูดเสียงดัง
"แกกินกันไปเถอะ...ฉันจะกลับแล้ว" ปู่แดกูอารมณ์บอดจอย
"ปู่อย่ามางอแงเป็นเด็กอีกคนได้ป่ะ..ผมรู้ปู่ตั้งใจมากินข้าวกับผม..อย่าน้อยใจสิครับ..ครอบครัวเดียวกันเเท้ๆ..ผมสั่งข้าวเผื่อปู่ด้วยนะครับ" แทคยอนเอ็ดด้วยถ้อยคำอบอุ่น
"ใครครอบครัวเดียวกัน..พี่ไม่เคยนับญาติกับหมอนี่เลยนะ" ปูแดกูตวัดสายตาไปยังนิชคุณ
"เค้าเป็นสามีผมนะครับ.." แทคยอนยิ้มร่า
ค่อก!! ชานชองที่นั่งกินข้าวอยู่ที่โต๊ะรับแขกถึงกับสำลัก เค้าลงมือกินข้าวเป็นคนแรกระหว่างที่ปู่กำลังทำสงครามกับรุ่นพี่เค้า
"คุณแทค!!" นิชคุณทำตาโตเป็นไข่ห่าน ‘เค้าอายทำไมเนี่ย’
"สามี..ไอ้เตี้ยเนี่ยนะ" ปู่แดกูแทบสติแตกเค้าอุทานคำหยาบออกมา
"ผมไม่เตี้ยนะครับ..ผมสูง181" นิชคุณแก้ต่างให้ตัวเอง
"จะสูง180หรือ190 นายก็ดูไม่เหมือนสามีสักนิด..แทคนี่นายโดนหมอนี่" ปู่แดกูแทบลมจับ
"ก็ตอนนั้นมันเลือกไม่ได้นี่ครับ..โซ่แส่กุญแจมือครบ..ถ้าผมเป็นสามี..คนที่โดนข่มขืนคงเป็นหมอนี่แทนน่ะแหละ" แทคยอนพูดแบบไม่อาย
"เลิกพูดคำว่าข่มขืนได้ไหม"คนผิวขาวพูดเสียงเบา
"ยอมรับความจริงและอยู่กับมันให้ได้คุณ" แทคยอนตอบ
"ถ้าไม่มีโซ่แส้ กุญแจมือคุณแทคอยากเป็นสามีหรือครับ..ง่า..ผมไม่เอานะ..ไม่เด็ดขาด" นิชคุณถอยหลัง ถัดตัวหนีจากอ้อมกอดคนผิวเข้ม
"ทำไมล่ะ..ผลัดกันบ้างสิ..นายจะได้รู้ว่ามันเจ็บ" แทคยอนแกล้งต้อนนิชคุณ
"ผมอยากฟังเสียงคุณแทค..อยากเห็นคุณแทคดิ้นเร้าใต้ตัวผมมากกว่า" นิชคุณสู้ไม่ยอมแพ้
"ย๊า!!!!!!หยุดเลยพวกแก..ไอ้เด็กผี..หยุดคุยเรื่องแบบนี้เลยนะโว้ย..นายยังอยากให้ฉันกินข้าวร่วมวงกับผัวแกไหมแทค" ปู่แดกุสติแตก
"ไหนพี่บอกว่า...เฮ้ยชาน..นายเป็นอะไร" แทคยอนกำลังจะพูดกับปู่แต่ปรายตาไปเห็นชานชองเลือดกำเดาไหลออกจากจมูกข้างซ้ายและเจ้าตัวยังไม่รู้สึกตัว
"พวกพี่..คุยอะไรกันครับ..มัน..อ๊ะ!!" ดูเหมือนชานชองจะรู้ตัวแล้ว หมียักษ์ยกมือขึ้นเช็ดเลือดจากจมูก
"ไม่ต้องคิดภาพตาม ไอ้ที่พวกพี่คุยกัน มันก็เห็นภาพนะครับ" มือยักษ์เอาทิชชูอุดรูจมูก เค้าเงยหน้าค้างทิ้งไว้
"อ้อใช่สิ..นายก็เป็นพวกบริโภคผู้ชายนี่" ปู่แพนด้าแยกเขี้ยว
"ถ้าพี่พูดแบบนั้นต่อหน้าแฟนผม..ผมไม่ยอมแน่" ชานชองของขึ้นเช่นกัน
"พี่ไม่เคยต่อต้านนี่..แล้วทำไมวันนี้เกิดหัวเสียขึ้นมาเนี่ย" แทคยอนพูดอย่างเอ่ะใจ
"แต่คุณสำนึดผิดแล้วครับ"แทคยอนออกตัวแทน
"ผมว่าวันนี้ผมกลับก่อนดีกว่าครับ...เดี๋ยวกับข้าวเย็นก่อนพอดี"นิชคุณขืนตัวออกจากอ้อมกอดแทคยอนอีกครั้ง
"ถ้านายไป...ฉันจะถือว่านายทิ้งฉัน" แทคยอนประกาศกร้าว ใบหน้าคนตัวใหญ่ดุดันและจริงจัง
"ผมไม่ได้จะทิ้งคุณ..แต่ผมเจ็บ..วันนี้ผมยังไม่พร้อม" นิชคุณปฎิเสธ
"แล้วเมื่อไหร่นายจะพร้อม..ถ้าครั้งหน้านายเจอปัญหาแบบนี้อีก..นายก็จะหนีไปอีกใช่ไหม..นายจะทิ้งฉันให้เผชิญปัญหาและแก้ต่างคนเดียวใช่ไหม" แทคยอนเริ่มน้อยใจ ดวงตาคนผิวเริ่มแดงระเรื่อย บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังเสียใจอยู่แน่ๆ
"นายจะไม่อยู่กับฉันยามมีปัญหางั้น....นายก็ยังไม่พร้อมจะมีความรักหรอกนิชคุณ..นาย" แทคยอนเม้มปากแน่น เค้ากล้ำกลืนคำพูดของตัวเองลงไป ดวงตาเค้าจับจ้องที่ดวงตากลมโตของคนตรงหน้าที่มีน้ำตาเอ่อปริมคลอเบ้าตา
"ฉันขอโทษเด็กน้อย..นายอย่าร้องไห้สิ.."แทคยอนจะกอดปลอบแต่นิชคุณถอยหลังหนี
"ถ้านี่คือคำตอบของนายคุณ" แทคยอนหอบร่างไร้เรี่ยวแรงของตัวเองออกจากห้องพัก เค้าไม่สนใจทั้งปู่แดกูที่ดูรู้สึกผิด ชานชองที่ทำตัวไม่ถูก และนิชคุณที่เอาแต่ยืนร้องไห้
"แท..การมีคนรักมันยากแบบนี้เสมอเลยเหรอ..เรา2พี่น้องคงไม่มีวันได้รักเค้าสินะ" คนตัวใหญ่บ่นงึมงำยืนพิงหน้าประตูอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพาตัวเองไปโรงอาหาร ใจจริงแทคยอนก็อยากร้องไห้ แต่เค้าโตแล้วและเค้าอยากเป็นที่พึ่งให้คนรักมากกว่า
แทคยอนกินข้าวเสร็จ พอมีแรงปุ๊ปเค้าก็ตรงดิ่งกลับห้องตัวเอง เก็บข้าวเก็บของ เค้าเหนื่อยและอยากใช้ความคิดเพียงลำพัง เค้ารู้นิชคุณอาจเสียใจมาก แต่หมอนั่นดื้อรั้นเกินไป
แทคยอนแบคแพ็คกระเป๋าเสื้อผ้าทั้งหมดและเรียกให้บูมมาเอาของไป ส่วนตัวเค้าแบ็กแพ็คกระเป๋าเดินทางใบเล็กออกเดินทางล่วงหน้าไปก่อน แทคไม่ได้บอกว่าเค้าจะไปไหน บูมจึงรู้ทันทีว่าน้องเค้าต้องการจะอยู่คนเดียวไม่อยากให้มีใครไปรบกวน จะต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ
"นายอยู่ไหน"บูมถามคนปลายสาย
"ไม่ต้องตามหาผม..ถ้าพี่ทำ..ผมจะลบตัวผมออกจากระบบ" แทคยอนขู่พี่ชาย
"มีเรื่องอะไร..นายไม่สบายใจอะไรคุยกับพี่หรือกุ๊ยก็ได้นี่" บูมตะล่อม
"ผมสบายดี..แค่อยากเที่ยว..แค่นี้นะครับ..และไม่ต้องติดต่อมา..ถ้าผมอยากกลับ..ผมจะกลับไปเอง" พูดจบสายก็ถูกตัดไป
"บ้าชิบ!!...เรื่องอะไรกันเนี่ย"บูมปามือถือทิ้งลงพื้นจนเจ้ามือถือเครื่องสีดำแยกชิ้นส่วนกระจัดกระจาย
"อ๋าย!!..พี่บูม..นี่เครื่องที่เท่าไหร่แล้วคะเนี่ย..เกิดอะไรขึ้น..ตะกี้ใครโทรมาเหรอ.."ภรรยาสาวของบูมถาม
"แทค"บูมตีหน้าเครียด
"แทคเป็นอะไรล่ะ..พี่โกรธแทคเนี่ยนะ" กุ๊ยทำหน้าตาตื่น
"หมอนั่นล่องหนไปอีกแล้ว" บูมยกนิ้วอูมๆของตัวเองขึ้นขยี้หัวตา
"หมอนั่นรู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงมันเวลามันทำแบบนี้" บูมทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟายาวในห้องนอนตัวเอง
"ล่องหน...น่าจะมีปัญหามั้งคะ..ลองคุยกับชานไหม" กุ๊ยเสนอทางแก้
.
.
.
"โว้ย!!..หยุดร้องไห้สักทีได้ไหม..นายรักไอ้แทคจริงๆรึเปล่า..ถ้ารักก็เลิกร้องไห้แล้วตามมันไปสิ" ปู่แดกูทำตัวไม่ถูกหนักขึ้น
"พี่นี่กล้าพูดนะ..ผมบอกพี่แล้วว่าอย่าทำแบบนี้..พี่บ้ารึเปล่าเนี่ย" ชานชองตะคอกกลับใส่ปู่แดกู
"อึก ฮึก" คนผิวขาวทรุดตัวลงนอนกับพื้นห้อง
"บ้าเอ๊ย!!..คุณ!! ฉันบอกแล้วให้นายพักบ้าง" ชานชองอุ้มเพื่อนซี้ขึ้นนอนบนเตียง
"ไปตามพี่แทคกลับมาเลยนะพี่..ถ้าพี่แทคไม่กลับมา..ผมจะไม่คุยกับพี่อีกคอยดู" ชานชองตวาดเสียงดัง
"ฉันเหรอ..ทำไมเป็นฉัน" ปู่เริ่มอึกอัก
Rrrrrr
"ครับพี่..มีอะไรครับ" ชานชองรีบรับสายบูม
'ซวยแน่..โทรมาตอนนี้เนี่ยนะ..โว้ย'
"เกิดอะไรขึ้น!!.." บูมเสียงดังใส่หมียักษ์
"เกิดอะไร..หมายความว่าไงครับ"ชานชองถามกลับทันที
"แทคเก็บข้าวของล่องหนไปอีกแล้ว..เกิดอะไรขึ้นที่นั่นบอกพี่มา.." บูมเหมือนจะหัวเสียมาก คนบ้านนี้มีแค่แทกับแทคที่เป็นคนใจเย็น
"ล่องหน...เวรเอ๊ย..ปู่ไปเลยนะ..ถ้าพี่หาตัวพี่แทคไม่เจอผมฆ่าพี่แน่" ชานชองตวาดใส่ปู่ที่ยืนตัวลีบอยู่ข้างเตียงนอน
"ไอ้แก่เหรอ..มันทำอะไร..หยุดเลยไม่ต้องหา..พี่แค่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น..แทคมันขู่ว่าห้ามหาตัวมัน...แฟนมันอยู่ไหน" บูมถามถึงนิชคุณ
"อยู่กับผมครับ..คุณเป็นลมไปตะกี้..เพราะไอ้แพนด้าปากหมานี่แหละ..ผมบอกมันแล้วอย่ายุ่งเรื่องของพี่แทค" ชานชองอารมณ์เสียไม่แพ้บูม
"ก็ไอ้เวรนี่มันข่มขืนแทคนี่..พี่ยอมได้เหรอ "ปู่แดกูกระชากโทรศัพท์จากมือชานชองมาพูด
"ข่มขืนบ้าอะไรอีก...นายไปเอาข่าวนี้มาจากไหน" บูมช็อกหัวใจแทบหยุดเต้น
"ไอ้หมีควายมันบอกผม" ปู่แพนด้ารีบพูด เค้ากลัวบูมจะมาถากหน้าเค้า
"เรียกชานมา!!" บูมแทบจะมุดตัวออกจากโทรศัพท์มาฆ่าทั้งชานทั้งนิชคุณและไอ้แพนด้าไปพร้อมกัน
"มันเรื่องของเค้านะพี่ พี่แทคไม่เอาเรื่อง แล้วเรื่องนี้มันก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่2คนนี้จะตกลงคบกัน ถ้าพี่แทคไม่บอกพี่ แสดงว่าพี่แทคไม่คิดเอาเรื่อง พี่มาโวยวายเอาเรื่องตอนนี้มันได้อะไร..พวกพี่พอใจกันรึยัง..ทำให้พี่แทคกับคุณมันเลิกกันทั้งที่ต่างคนต่างรักกันน่ะ..ยังอยากพูดอะไรอีกไหมครับ..ขัดขวางความสุขคนอื่นมันสนุกรึไง" ชานชองไม่เปิดโอกาสให้บูมได้พูดก่อน เค้าสติแตกเกินกว่าที่จะเป็นผู้ตามคอยฟังคำพูดคนที่อาวุโสกว่าแล้ว
"ตกลง2คนนั้นเลิกกัน..แทคเลยเตลิดไปใช่ไหม" กุ๊ยกระชากโทรศัพท์มาจากมือสามีพร้อมจิกตาใส่บูม
"เอ่อ..พี่..ผมขอโทษครับ" ชานเพิ่งรู้ตัวว่าคนที่อยู่ปลายสายเป็นพี่สะใภ้แทคยอน
"คุณตื่นเมื่อไหร่..เธอต่อสายเค้าให้พี่นะจ๊ะชาน" เมื่อพูดจบกุ๊ยก็วางสายไปทันที
"คุณคะ..เรื่องนี้เป็นเรื่องของแทคนะ..คุณเห็นผลของการยื่นมือเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของแทครึยัง..แทคโตแล้ว และเค้าก็ดูแลตัวเองได้ดีมาตลอด..คุณอย่าทำให้กุ๊ยต้องพูดอีกนะคะพี่บูม" ภรรยาสาวทำหน้ายักษ์ใส่สามี
"อืม..โอเค..เธออย่าโกรธพี่สิ" บูมสงบลงทันทีเมื่อภรรยาเค้าอารมณ์เสีย กุ๊ยนิสัยเหมือนแทคถ้าเธอโมโหเธอจะเก็บข้าวของหนีไปเหมือนกัน ก็เธอเป็นทั้งเพื่อนสนิทและแฟนเก่าแทคนี่ 2คนนี้นิสัยเหมือนกันยังกะเคาะพิมพ์เดียวกันมา
ไม่มีใครเห็นแทคอีกเลยเค้าหายตัวไปราว3เดือน ทุกคนต่างเป็นห่วงในช่วงแรก และเริ่มปล่อยวางในช่วงเดือนที่2 นิชคุณอยู่ในภาวะอกหักชัดเจน กลายเป็นว่าปู่แดกูถูกบังคับให้มารับผิดชอบสิ่งที่ก่อไว้ เค้าต้องมาคอยส่งข้าวส่งน้ำให้นิชคุณจนกว่าแทคยอนจะกลับมา ปู่แดกูใจอ่อนเพราะเห็นสภาพไม่ค่อยน่าดูของนิชคุณทุกๆวัน แม้แต่ชานชองจุนโฮก็ช่วยให้เพื่อนสนิทอารมณ์ดีขึ้นไม่ได้
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น