บิดเบือน
“พี่อยากรู้เรื่องอะไรล่ะครับ”
นิชคุณถามขึ้นอย่างไม่ไว้ใจ
“พี่แค่สงสัยว่าทำไมเธอถึงต้องอยากรู้เรื่องนั้นขนาดนั้นในเมื่อเธออยู่ในเหตุการณ์”
ชางมินตอบ
สายตาชางมินจดจ้องไปที่เรียวหน้าเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่กับพื้นไม่ห่างจากเค้ามากนัก
“อย่างที่พี่รู้...ผมโดนตบด้วยปืน
พอตื่นมาผมก็อยู่ที่เกาหลี...ผมจำอะไรไม่ได้เลย..แต่ผมฝันร้าย...ฝันเห็นภาพเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา..ผมปรึกษาหมอ...สุดท้ายพ่อแม่ผมก็เล่าความจริงให้ฟัง”
นิชคุณพูดจบก็นั่งนิ่งเงียบ
“เธอฝันถึงอะไร”
ชางมินถามต่อ
“ผมได้กลิ่นเลือด
เลือดสดๆรอยฟุ้งไปหมด ผมเห็นผู้ชายคนนึงจ้องมาที่ผม และเห็นเด็กผู้ชายอีกคนนึง
และก็ได้ยินเสียงคนกรีดร้อง...ภาพมันก็มีแบบอื่นบ้าง..บางครั้งผมก็คิดว่าผมรู้จักกับคนร้ายที่ก่อเหตุ..เหมือนว่าพวกเค้าคุยอะไรกันสักอย่างเกี่ยวกับผม”
เด็กหนุ่มเล่าต่อ นิชคุณตีหน้าเครียด
“ฝันถึงอะไรอีกไหม” ชางมินถามต่อพลางไตร่ตรองเรื่องที่นิชคุณเล่า
“ไม่รู้ครับ..พอสะดุ้งตื่นผมก็จำไม่ได้”
เด็กหนุ่มลดเสียงลง
“ทำไมเธอถึงหักซิมมือถือทิ้ง”
ชางมินถามต่อ เค้าอยากรู้ทุกเรื่องจากแหล่งข้อมูลชั้นดี
“อาของผม...เธอวางแผนจะจับผมแต่งงานกับลูกสาวเธอ”
นิชคุณพูดเสียงเย็น เด็กหนุ่มพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ
“เพราะเธอเป็นเกย์เธอเลยไม่อยากแต่งกับผู้หญิงใช่ไหม”
ชางมินตอบ
“อ่า...ผมไม่ใช่เกย์นะครับ...สาบานได้เลย”
นิชคุณร้องขัดเสียงหลง
“แต่เธอ..คบกับแทค”
ชางมินว่าต่อ
“เราไม่คุยเรื่องนี้กันได้ไหมครับ”
นิชคุณรีบขอเปลี่ยนเรื่องทันที
“ทำไมต้องหักซิมล่ะ”
ชางมินวกกลับมาที่เรื่องเดิม
“เพราะเธออยากเจอผม..ถ้าพี่เจอเธอ...หมายถึงทั้งอาผมและมินจีล่ะก็..บางทีผมว่าพี่ก็คงอยากจะเปลี่ยนใจไปคบผู้ชายแน่ๆ
“ นิชคุณตอบอย่างเหน่อยใจ
“งั้นนี่คือสาเหตุที่เธอมาคบแทคเหรอ”
ชางมินถามเสียงสูงขึ้นนิดหน่อย
“ไม่ใช่ครับ..เราไม่คุยเรื่องนี้กันได้ไหม”
นิชคุณแฮว
“ตะกี้เธอว่ามิน..มินอะไรนะ”
ชางมินขมวดคิ้วขึ้น เค้าคิดว่าชื่อที่ได้ยินมันคุ้นๆ
“มินจีครับ...เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของผม...และแม่เธออยากให้ผมแต่งงานกับจี”
นิชคุณตอบ
“คู่หมั่นเหรอ”
ชางมินร้องเสียงหลง
“เปล่านะครับ...ผมไม่เคยคิดจะหมั่นกับเธอสักนิด...แค่คิดยังไม่อยากคิดเลย”
นิชคุณทำท่าขนลุกขนพอง
“แล้วทำไมไม่บอกไปตรงๆล่ะ”
ชางมินถาม
“พี่คิดว่าผมจะไม่พูดเหรอ...ผมว่าผมก็พูดมาตลอดน่ะแหละ..”
นิชคุณยกมือขึ้นกุมขมับ เพราะเค้ามัวแต่คุย เค้าเลยตีแปลนบ้านพลาด แล้วก็พลาดตามกันไปอีกหลายช่อง
“อ๊าๆๆๆไม่นะ”
เด็กน้อยผิวขาวร้องโหยหวน
“เป็นอะไรน่ะ”
ชางมินสะดุ้งโหยง
“เปล่าครับ..ผมตีช่องพลาด”
นิชคุณทำหน้าแหย เค้ารีบคว้ายางลบมาลบแปลนบ้านออกไปครึ่งนึง
“ร้องซะตกใจเลย”
ชางมินพูดพลางรูปอกตัวเองหลายที
“เธอไปทำอะไรที่อังกฤษ”
ชางมินฉุกคิดขึ้นมาได้
“เพราะผมไม่อยากแต่งงาน...ผมไปเรียนคอร์เนลเพราะมินจีไม่เก่งภาษาอังกฤษ”
นิชคุณยิ้มแห้งๆ
“ถึงขั้นนั้น”
ชางมินตาโต เค้าไม่คิดว่านิชคุณจะทำถึงขนาดนั้น นี่เป็นเหตุผลที่ไม่น่าเป็นไปได้
“ถ้าพี่เจอเธอพี่จะรู้ว่...า”
นิชคุณกำลังจะพูดต่อ
“ถ้าพี่เจอเธอ...พี่คงอยากหนีไปให้ไกลว่างั้น...อืม”
ชางมินพูดขัด เค้าพยักหน้าเออออตามไปด้วย เค้ารู้จักมินจี เคยเห็นมินจี
และคิดว่าตัวเองก็เคยเห็นเทฮีอาของนิชคุณเช่นกัน
“ตกลงคือเธอกลัวว่าต้องแต่งงานก็เลยหนีไปเรียนอังกฤษ
แล้วก็ซวยซ้ำซ้อนที่ไปเจอโจรปล้นธนาคารเข้า...สุดท้ายก็ต้องกลับมาเกาหลี...แล้วมินจีล่ะ..เด็กนั่นทำอะไรอยู่ในระหว่างที่เธอกลับมาอยู่เกาหลี”
ชางมินถามต่อ
“ผมไม่รู้ครับ..ไม่เห็นเลยตั้งแต่ผมกลับมา...เอาจริงคือผมก็ไม่ได้สนใจการมีตัวตนของเธอหรอกนะครับ...พอออกจากโรงพยาบาลผมก็ตรงดิ่งกลับไปบ้าน”
นิชคุณตอบ
“เอาล่ะ...ทีนี้มาฟังเรื่องที่พี่รู้มาบ้าง..ไหนๆโฮก็เกริ่นเรื่องไปแล้วนิดนึงนี่”
ชางมินกล่าวขึ้นบ้าง
“...เธอไม่ได้เป็นโรคหัวใจอะไรใช่ไหม”
ชางมินถามล่วงหน้า
“ผมปกติครับ”
นิชคุณตอบ เด็กผิวขาวเลิกคิ้วมองชางมินอย่างสงสัย
“พี่กับโฮไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ยิงกันที่ธนาคาร”
ชางมินเริ่มเล่า
“เท่าที่พี่รู้คนที่บาดเจ็บ.มีเธอหลานของคิมจินยอง..แทค...และโจควอนน้องชายของโฮ
.... ตอนนั้นพี่ทำงานที่อิคาทา วันที่มีเหตุการณปล้นธนาคารกัน
มีเจ้าหน้าที่ส่งพวกเธอมาที่โรงพยาบาล...” ชางมินพูดและเงียบลง
“บังเอิญว่าพี่ออกไปสูบบุหรี่ที่ลานจอดรถ..ก็นะมันหมดกะพี่แล้วนี่..แล้วหมอข้างในก็เยอะแยะ...แล้วพี่ก็เจอโฮ..คือเจ้าเด็กแสบนั่นกำลังสติแตกแว๊ดๆอยู่กับรปภ.ที่ลานจอดรถด้านหลัง
พี่ก็เลยเข้าไปช่วยเคลียร์ปัญหาให้แล้วก็ว่าจะพาโฮไปหาควอน
แล้วเราก็ประจวบเหมาะไปได้ยินเรื่องที่อาเธอคุยกัน”
ชางมินพูดพลางดูปฎิกิริยาของเด็กผิวขาว เด็กน้อยยังคงนั่งนิ่งไม่แสดงสีหน้าอะไร
“อาเธอ...คิมจินยอง..และน้องสาวเค้า...มันน่าจะเกี่ยวกับเรื่องที่ทำให้เธอมาอยู่อังกฤษ....
อาสาวของเธอ...วางแผนฆ่าแทค...”
ชางมินพูดเสียงเบาลง
“ทำไมถึง...ต้องฆ่าพี่เค้าล่ะ..แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ผมอยู่อังกฤษกัน”
นิชคุณเบิกตากว้าง เค้าไม่อยากเชื่อเรื่องที่อาเค้าจะวางแผนฆ่าคนได้เลย
“พี่ได้ยินแค่ว่า..อาของเธอต้องการฆ่าแทค...แต่แทคมันลูกเล่นแพรพราว...และดูเหมือนจะรู้ตัวว่ากำลังโดนปองร้าย”
ชางมินตอบ
“แล้วเกี่ยวกับผมยังไง”
นิชคุณเลิกคิ้วสงสัย
“คนร้ายเป็นลูกน้องของอาสาวเธอ...พวกนั้นต้องการตัวเธอและเงินจากการปล้น...มันเป็นการหักหลังกันน่ะ...เพราะพวกนั้นรู้ว่าเธอสำคัญกว่าแทค...แต่ที่แทคโดนยิง...เพราะ1ในคนร้ายคิดว่า ถ้าปล้นไม่สำเร็จและไม่ได้ตัวเธอ..อย่างน้อยฆ่าแทคตามคำสั่งก็คงได้เงินค่าจ้างจากอาเธอ”
ชางมินตอบ
“ผมก็ยังไม่เข้าใจว่า..ทำไมอาเทฮีต้องฆ่าพี่แทค...เดี๋ยวนะ....แล้วทำไมผมกับพี่แทคถึงอยู่ด้วยกันในที่เกิดเหตุล่ะ”
นิชคุณย่นคิ้วจนติดกัน เค้าเริ่มสงสัยหนักขึ้น
“อาเธอจินยอง
เค้ารู้จักแทค..พวกเค้าทะเลาะกันเพราะอาสาวเธอสารภาพความผิดกับพี่ชาย
คุณคิมเทฮีอยากให้คิมจินยองปิดข่าวเรื่องนี้ อาสาวเธอไม่คิดว่าลูกน้องเธอจะทำงานในที่แจ้ง
คิมจินยองพูดว่าแทคเป็นเพื่อนลูกชาย..เค้าบอกว่าเค้าจำหน้าแทคยอนได้...แต่อาสาวเธอไม่รู้เรื่องนี้...
คุณคิมเทฮีพูดว่าสายสืบเห็นแทคยอนป้วนเปี้ยนรอบตัวเธอตลอดเวลา
และท่าทีของเธอเองก็โอเคกับการมีแทคยอนอยู่ใกล้ๆ...คิมเทฮีก็เลยหาทางกำจัดแทคเพื่อที่จะได้ให้เธอกลับมาแต่งงานกับลูกสาวตัวเองได้”
ชางมินพูดพลางถอนหายใจ
เค้าพูดออกไปแล้ว ความจริงที่ว่าแทคยอนและนิชคุณอาจจะเคยชอบพอกันมาก่อน ต้นเหตุของปัญหามาจากการที่พวกเค้าชอบกันเองและผู้ใหญ่ไม่พอใจ
“พี่แทคกับผมน่ะเหรอ...”
เด็กผิวขาวนั่งเหม่อ พลางไตร่ตรองเรื่องที่เพิ่งเคยได้ยิน
“เดี๋ยว!!..ตะกี้พี่พูดว่า...อาจินยอง..บอกว่าพี่แทคเป็นเพื่อนพี่ชายเหรอครับ”
เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง
“ใช่..นี่เป็นสาเหตุให้คิม
จินยองทะเลาะกับลี เบจจีแม่ของจุนโฮ..” ชางมินพูดต่อ
“ทำไมล่ะครับ”
เด็กหนุ่มตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก
“เพราะว่าคิมจินยองเข้ามาใช้เส้นกับโรงพยาบาลและสื่อ...เค้าปิดข่าวทุกอย่าง..แต่ลีเบจจีไม่ยอมเพราะเธอมองว่าแทคช่วยชีวิตลูกชายเธอไว้
เธออยากกล่าวสรรเสริญแทคยอนในฐานะพลเมืองดี
และเธอยินดีที่จะออกค่ารักษาให้แทคจนกว่าแทคจะกลับมาใช้ชีวิตได้ปกติเหมือนเดิม
คิมจินยองบอกว่าเค้าไม่อยากให้หลานชายรู้สึกผิด ถ้ารู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้แทคเป็นแบบนี้
คิมจินยองโกหก เค้าใช้อำนาจเงินบิดเบือนความจริง และบอกกับลีเบจจีว่า
เหตุเกิดเพราะโจรจับเธอและโจควอนเป็นตัวประกันแต่เธอขัดขืน เป็นเหตุให้ปืนลั่น
ลีเบจจีเชื่อตามนั้นจริงๆ อาเธอแสดงบทได้โคตรตุ๊กตาทอง
เพื่อไม่ให้ลูกชายกับหลานชายทะเลาะกันเรื่องเพื่อน เค้าตัดสินใจลบชื่อแทคยอนออก
ทั้งบัตรเครดิต ทะเบียนบ้าน ทุกสิ่งที่เกี่ยวกับคนที่ชื่ออ๊คแทคยอนถูกลบไป
ลีเบจจีตกลงที่จะทำตามเงื่อนไข
เธอตกลงรับแทคมาเลี้ยงและทำประวัติใหม่ให้แทคยอนในฐานะลูกชายคนโตของเธอ
มันประจวบเหมาะที่แทคตื่นมาและความจำเสื่อม
เนื่องจากสมองเค้าเสียหายและเราผ่าเอากระสุนออกมาไม่ได้...”
ชางมินพูดพลางกุมขมับเมื่อเค้าเห็นน้ำตาของเด็กน้อยหยดลงบนแผ่นกระดาษในมือตัวเอง
“ผมรู้ว่าทำไมอ๊ค
แทคยอนถึงมาป้วนเปี้ยนรอบตัวผม..” เด็กน้อยพูดทั้งน้ำตา
“พี่คิม..บอกว่า..เค้าส่งเพื่อนมาคอยดูแลผม..ผมคิดว่าผมถูกตามสอดส่องตลอดเวลา...ผมไม่เคยสนใจจดหมายที่พี่คิมส่งมา...ทั้งอีเมลล์..ทั้งข้อความ..ผมไม่เคยเปิดดูเลย..แม้แต่ชื่อเพื่อนเค้าผมก็จำไม่ได้...ถ้าผมสนใจที่จะดูรูปพี่แทคอย่างจริงจัง
บางทีผมอาจรู้ว่าคนที่ถูกยิงตรงหน้าผมเป็นเค้า...และถ้าผมรู้เรื่องนี้เร็วกว่านี้..พี่คิมจะไม่ทุกข์ทรมานมาถึง3ปี”
เด็กหนุ่มหักดินสอในมือ
“ผมจะกลับบ้าน..ผมมีเรื่องต้องคุยกับอาเทฮี...บางที...พวกเราทั้งบ้านคงต้องมาคุยกันแบบพร้อมหน้ากันวันนี้”
นิชคุณพูดเสียงลอดฟัน เด็กหนุ่มโกรธจนแทบจะทนไม่ได้อยู่แล้ว
“ใช่...บางทีพี่ก็ควรไปนั่งคุยกับครอบครัวเธอนะ” เสียงบุคคลที่3ดังขึ้น แทคยอนขยับตัวออกมาจากตรอกห้องนอน
“พะ..พี่..”
นิชคุณสะอึก
“แทค...นาย”
ชางมินสปริงตัวลุกขึ้นยืน
“ทำไมพวกเราไม่ไปคุยกันแบบพร้อมหน้าเลยล่ะ...” แทคยอนถามซ้ำ
“ช่วยพี่ทีสิ”
แทคยอนกระดิกนิ้วเรียกนิชคุณให้มาใกล้ๆตัวเค้า
นิชคุณสตั๊นอยู่หลายวิ
เค้าลังเลที่จะเข้าใกล้แทคยอน
แต่เด็กน้อยก็รวบรวมความกล้าที่จะเข้าหาชายที่ป่วยเพราะเค้า
“พี่ว่าถ้าเราเคยรู้จักกัน...พี่คงไม่ได้ไปวนเวียนรอบตัวเธอเพียงเพราะเพื่อนขอร้องให้ทำหรอกนะ”
แทคยอนขยับตัวเข้าใกล้เด็กตัวเล็ก
เค้ายกมือขึ้นกอดคอนิชคุณและพูดคำหวานเลี่ยนข้างหูเด็กตัวเล็ก
“พี่ไม่โกรธผมเหรอ”
เด็กน้อยตะลึงงัน
“อาจเป็นเพราะพี่เคยรักเธอก็ได้มั้ง..พี่ก็เลยไม่โกรธ”
แทคยอนฉีกยิ้มโชว์ฟันขาว
“มีเบอร์พี่ชายเธอไหม”
แทคยอนถามนิชคุณ
“พี่จะเอาไปทำอะไรครับ”
นิชคุณแฮวอย่างตกใจ
“ถ้าเราเคยเป็นเพื่อนกัน..บางทีเราอาจคุยกันได้นะ..แต่พี่ไม่รู้ว่าหมอนั่นโกรธพี่ทำไม”
แทคยอนยิ้มแห้งๆ
นิชคุณโทรหาคิมจินยอง คิมมินจุน และคิมเทฮี
และแน่นอนว่า วันนี้เค้าจะปัญหาคาใจของตัวเอง
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น